장음표시 사용
21쪽
i fine dictiori uis extra finem dictionis
praece i annexa Praece i annema
. . Kal. . . . . . Cus.....iam .... Mim . . . Nun. .
Elis 16171819202122 2324252627 28
22쪽
II NOMINA literarum τεχνGκ sunt, ut apud nos e Ce El, Em, x, Ze etc. Quodsi quaedam aliud etiam significant, casu sunt aequivoca. Sic nota coitum, , camelos libidinosos, nec non CStem Sericam auro intextam, octilum etc.
Declinantur nomina illa literarum Arabibus more reliquorum nominum, unde terminationem On in ominativo adsciscunt, quam nos brevitatis causa non expressimus, ut ipsi quoque Arabes in
recitatione Alphabet sui eam negligunt. Elu δε quoque Hamza vocatur ratio post patebit. ΙIL RDo quo in tabula litora sunt positae, est Arabum Orientalium, id est, Asiaticorum et Augyptiorum. Occidentales, seu Mauri paullo alium observant, videlicet olim apud utrosque alius obtinuit, qui etiam numeris denotandis inservit vide columnam ultimam superioris tabulae), et octo fictis vocabulis vulgo exprimitur apud illos, Asiaticos, idem, qui apud Hebraeos, hoc modo: Apud Mauritanos paulo alius του Abudsched quasi dicas A b c est ordo, in hunc modum: Literae duae et viginti priores alphabet arnici sic dispositae sunt eaedem quae Hebraici et Syriaci, eodemque ordine in iis sequuntur. Videntur Arabes antiquitus nonnisi duas et viginti illas literas habuisse, ut Hebraei et Syri, sex reliquae, quibus vocabula duo postrema formantur, serius additae esse. Sane Achine Ibn-
23쪽
Ioseph refert, apud priscos Arabes dies se priores hebdomadisse prioribus fictorum illorum nominum literarum esse nuncupalos unde colligi potest, duo postrema nomina, adeoque iterae, quibus formantur, illis fuisse ignota alioquin ad designandum septimum diem septimum aut octavum illorum nominum adhibitum fuisse crodibile est. Sed diem septimum, sive Veneris, Vocaruntis ulah.
IV. FIGURAE litorarum Arabicarum olim non eaedem, quae hodie fuerunt Quis primus inter ipsos scribere inceperit, Ara bes ipsi ignorare fatentur. Vetustissima, cuius mentionem faciunt, scriptura est mn arensium, sive, ut a Graecis Latinisque o cantur, Homeritarum, qui a Cachlane, sive octan ortum duxerunt, et ultra Μ annos ante Alohammedom Arabiam felicem tenuerunt Quale autem illud scripturae genus fuerit , hodie plane
ignoratur, quum nulla illius reliquiae supersint. Videtur usquo ad Ohammedis tempora in usu fuisse. Tum autem successit aliud , λ
scripturae genus, Cuscum appellatum, uxbe Ix - ω cae sive Chaldaeae ad Euphratem sita, quod ibi vel primum inven-
tum vel a is excultum esset ' L Litera cusicae formatae s t in Syriacis antiquis, quas στρογγυλας , i. e. rotundas vocant. Cras 'sae sunt, stilo, Vel calam non fisso scriptae, spatiosae, angulatae, xubrisque punctis, interdum flavis, loco vocalium ornatae. HOC i scripturae genus floruit per CCC annos, licet in numis, et in qui busdam monumentis sepulchrorum usque ad septimum post Ohammedem seculum. atque in titulis librorum Africanorum ad
24쪽
hunc usque diem perduraverit. Quum autem scriptura Cusica propter ades iterarum guras, ct ob iugentem, quum postulabat, librorum uiolem molesta fuerit 1 minus pulchra, Arabes, venustatis scriptionis amantissimi, volubiliorem atque elegantiorem eam cilicero certatim studuerunt. Qua ratione, ut e Syria is usicae ita ex his it Plini literae Arabicae recentes enatae utit, quae
N Ihi 'tad cripsi librum vulgo vocantur. Hoc scribendi
genere ab ineunte seculo quarto aerae Mohainmedicae, i. e. undeci mo nostrae aerae, in Coraui exemplis aliisque libris scribendis usi sunt Arahes. Eodemque literarum charactere apud nos libri Arabici excuduntur. Ex eo paullatim ortae sunt plures scribendi formae, literarum
ductibus ornamentisque distinctae. Veluti forma aes, Dioani, qua principum codicilli et diplomata scribuntur, formae Iacuti Rahhaira sic dictae ab auctoribus suis, ah ut
ei Rahhan, qui ad maiorem scripturae venustatem peculiares quosdam literarum ductus et ueXus, suo quisque modo, excogitarunt.
Scripturae genus is x Scholos ob dictum in titulis librorum 6 diplomatum adhiberi solet liabetque se ad Nesiui, ut maiusculi
illi characteres Latini, quibus librorum tituli apud nos excudi solent, ad characteres communes literae enim eaedem sunt, quue es Hi sed multo maiores et pinguiores, mireque elegantibus da ctibus cohaerentes. )V. Quum iterae Arabicae omnes, praeter hasce sexu , sequenti in eadem dictione inter scribendum annectantur, et in 1in liberiore duci protrahantur eiusdem literae, ratione connexionis et situs, Plures ortae sunt gurae, quae in tabula
25쪽
ita sunt propositae, ut prima columna eas, quae initio dictionum, et in medio post sex illas illigabiles, secunda, quae in medio post ligabiles, reliquae duae, quae in sine prior quidem post illigabiles, posterior vero post ligabiles usurpatitur, exhibeat. Separatim ex primendae figura sinali illigabili pinguntur. Eliph locis Lam I subiungendum peculiare quiddam habet: nam aut separatim illi apponitur et quasi cadens includitur, sic γ , idque tum maxime, cum I praecedenti literae annectitur ut λ); aut cum illo in unum coalescit, hoc modo: , quum
non cohaeret cum praecedente. Istae literae si Coniunctae nomine composito vocantur Lam inlis, ac si una essetat. Literae igabiIes saepe praesertim in codicibus manuscriptis, iis quae antecedunt aut sequuntur ita connectuntur, ut eurum si-gurae a supra positis nonnihil differant, et a tironibus aegre dignoscantur. Eo connectendi modos, qui typis repraesentari possunt, sequens tabella exhibet. B otischim. M e et Hlia.
M Ain praecedenti iterae ad-ΠeNam et Hlia. Ain titilia finale.
. praecedenti literae adnexum et schim
26쪽
Lam et Ulia. Lam ct im sequenti iterae
II et Hlia. H o Mim. He Mim o Et LVI. 1. Plures literae, ut O I, L etc. solis qui-hugdam punctis lacriticis vel additis vel absentibus distinguuntur, qua Arabibus Princta dicuntur, in numero unitatis Lia. Quum vero puncta illa diacritica a librariis haud raro vel plane
omittantur, Vel male Ponantur, scriptura exsurgit lectu et intellectu dissicillima, praesertim in nominibus propriis. Hinc ubi nominis alicuius proprii scriptionem et pronunciationem accurate indicare volunt, a lector anceps haereat, figuris iterarum, quibus nomen est compositum, praeterea apponunt illarum nomina. ectamen haec errorem cavendi ratio sussicit, ubi duarum Iiterarum tam nomina quam gurae solis punctis lacriticis distinguuntur, quales Re et Ze , Gad ij et tum enim librarius aeque sacile tam in nomine, quam in figura literae scribendae errorem committere potest. Tali in casu non solum literae nomen apponitur, Verum, si duarum iterarum, quibus communes sunt
27쪽
DA FIGURIS LITER ARVIL 9 ductus, altera uno aut pluribus punctis lacriticis insignitur, altera vero non item nomini. illius iterae, quae puncto diacritico caret, redditur epitheton punos destituta, illa vero, quae unum
aut plura puncta diacritica habet, vocatur MEM puncto inferne aut superne notata. u. Literae hae quatuor, et , quae Omnes punctis diacriticis insigniuntur, quorumque tam nomina quam figurae nonnisi numero et posita illorum punctorum discernuntur, designantur, ne facit invicem permutentur, hoc modo: appellatur unico puncto notatum. G duobus punctis superne notasti Iribus punctis notatum.
es duobus punc is inferri notatum.
OUNUmquam et i ultimi literarum IphabotidicituΓ. VII. Utuntur Arabes nolis nonnullis aliis, quibus cavere student, ne iterae figura sibi similes inter se confunduntur. Talis est illa quam literis superponunt, significantes debitam
punctorum absentiam, hoc modo, ut distinguantur Reliquis literis interdum apponuntur inferne eaedem, ductibus paulum diversis, minori ut plurimum forma, ut in his
Idem subinde τῶ contingit, i cui et eadem de
causa interduim tria puncta subiiciuntur, hoc modo in Ita τω He finali aliud interdum aut superponitur, aut inferne appingitur, indicans absentiam punctorum, quibus saepe insiguitur de quo
VIII. Figurae sinales liturarum ci et o in codicibus manuscriptis haud raro punctis suis destitutae sunt, quod eae non
28쪽
facile inter se confunduntur. Et in quidem ratio est videns. Quod ad reliquas duas, observandum est, o basi lineae
incumbere debere, ductum rotunduin Vero, quo τὼ terminatur, infra lineam protrahendum esse. Quod tamen minime in omnibus libris impressis SeΓVatia P. IX. Pleracque ora basi ineae incumbunt, ct Npra ea in elevantur, praeter Ita et male protractas, quarum iactus maximam partem infra lineam deprimuntur. Hinc es annectenda iis literis quae ductum surim in basi lineae terminant, De ipsae deprimantur, eas, cumque iis Saepe alias, connexas elevant,ti experientia, mare, lapiS. X. Africae occidunt alis Arabes, sive aut i, o Unico lantum puncto superne insigniunt, hoc modo a b το In vero, ut ab illo disserat, suum apicem subiiciunt, in hunc modum qua quidem uota certo dignosces codices eorum ab iis qui in Oriente exarati sunt. Hadiei ot a nonnumquam tribus punctis vel superne vel inferne positis pingunt, tum eae litera pronunciandae sunt sicut nostrum g in Golt, giat, sive Gallicum g in galeau, ain. Quod potissimum locum habet in vocibus e lingua aliqua peregrina mutuatis, qualis est
XI. Literis, quas maiusculas sive capita fisos Vocamus, ad distinguenda nomina propria hominum aut locorum, Arabes Non utuntur. Inscriptiones tantum singularum libri partium, aut
capitum literis forma Donnihil maiori, quam quibus libri textus
scriptus est, exaraΓ Solent.' Nomen m tamen ita scribere solent, ut Eliph, quo illud incipit, reliquis
29쪽
XII. Ut omnes in eadem pagina linea eandem longitudinem Iaabeant summopei curant Arabes. Cum in sine lineae non satis spatii superest ad exarandam vocem integi'am, pars Xcedens vulgo supra exaratur fere erecundia pro belua gitionem Plerumque tamen ubi dietionem aliquum integram linea prope ad finem perducta non capit, tota initio sequentis li-Teservatur, et ad lineae complementum praecedentis dictionis vinculum aliquod produci fur in tunc modum in initio erat Verbum. ita vinculi productio in principio aut medio linea etiam interdum adhibetur ornatus gratia maxime in trito illo: In nomine Dei miseratoris misericordis. In Manu scriptis Cusicis o Mauritanis haud raro voces in sino linearum ita dissectae reperiantur, ut iterae nonnullae in sequenti linea ponantur quod tamen in libris qui typis sunt excusi, numquam fieri solet.
QUOMODO ITERAS ARABICAS SYRI ET HEBRAE EXPRIMERE SOLEANT.
XIII. Solent Arabes Christiani et Iudaei odio Mohammedatiorum pleraque sua quae ad religionem spectant scripta Arabica alio charactere consignare illi quidem Christiano, id est, Syriaco, hi vero Iudaico, id est, Hobraeo. Ac tum litora os et AmoreArabum formant ab assinium figuris apposito puncto, in hunc modum 3 et autem et a Caph otii mel, Iudaei quidem superscripto Raphe, hoc modo di quibus 5 est et 2 Syxi Vero subscripto puncto, sed soli Caph, nam tmel manet udum cui ut repraesentet d punctum inscribitur, hoc modo , mu
30쪽
Literis autem et , exprimendis Syri 2 et id est siguras τῶνα nullo constituto discrimine etiam adhibent; socias Iudaei, qui has cum Dagesch, sic et et si illas cum Raphe, ut hunc modum: exprimunt, ut tale sit horum Alphabetum Arabiciam
XIV. Potestas literarum in pronunciatione est ea, quam in Tabula f. . convenientibus aliarum linguarum tiaracteribus expressimus, quod in nonnullis commode salis fieri potuit, in pluribus vero exacte reddendis maxima fuit dissicultas. Quare, quum et hae ipsa litorae, quibus Arabicas referre debuimus, a diversis nationibus diverse pronuntientur, ne studiosum Lectorem hac in parte a uobis quicquam desiderare patiamur, uberiore declaratione singulas perSequemur.
1 l lis cum Hamais vel superposito vel subscripto de quo signo infra . XLV. plura), non est Vocat is, sed levis aspiratio, ut hiatus illo, qui inter duas vocales concurrentes locum habet, qualis est spiritus leuis Graecorum, aut Gallorum δι non adspiratum in vocibus abit, homme histo ire. Unde aure non percipitur, nisi una cum vocali, quacum effertur. Est tamen, ubi l paulo fortius pronunciando est notandum; eluti Voces non hocmodo esserre licet: a- salo, o - rarion, sed ita potius sunt esserendae, ut vera syllabarum distinctio auditu percipiatur Fas-alo;