De hiatu in Plutarchi Moralibus. Dissertatio ..

21쪽

sint addi. Quaest graec. 45 denique τι et prorsus languet quod iam Xylander sensit Vertendo οτι omittens et consimilis Oxordii quaestionum 4 et 58 comparatione respuitur δ'). Hiatus qui restant in continua Plutarchi oratione &rendi, non possunt bene in certa genera cogi, quare praestat singulos quales sint exemplis monstrare. Non offendendum

os in 322ὶ Γαίου Ἀτιλιου, P ο μεν Φιλιππου 'Aλίζαν δρος, 464 e Πακκιω ε πράττειν 608 M, 366 ἐνάτη ni δέκα scit του ζν0ς μέρα se. 3674 378 b in omnibus igitur locutionibus communi usu ita dceptis, ut non licuerit eas propter hiatum informare 3'). Eadem ratione Plutarchus non dubitavit dicere τι α 57I, 80 a 537 e, nec m 79 d,

quibus non magis hiatus est, quam inter singulas unius Vocabuli ex gr. τιάρα syllabas. Rarius huiusmodi exem

quom hiatum si bene potuisset, haud dubio lutarchus evitasset i): sed non ei licuisse εργον τι ειναι Scribere ex haud paucis locis concludi potest, in quibus collocatione insolentior talem hiatum effugit ut 88 e ζει τι χρὴ σιμοι κ του λοιδορεῖν, 100, εχει μέν τι φλογοειδῶς η πνευματικόν, 1092 bἐπινοεῖ τι δεινον ἐν Ac enselerus quidem videtur et τι et

mopere sagitante de coniectura adiecerunt includenda curavit, et vero illud neque apud Reiskium et Uritenbachium legitur, neque horum quisquam de eo inserendo cogitavit. 39 Cum intenisi facio pag. 24 τι μῆν excusante ut in ratione alius. Ne hoc quidem commemoratione indignum videtur, cum Vulgo lutarchi librum aliquem inscribant of ουδε ζον ἐστιν δέως κατ' Tnίκουρον ipsum 1087 b scripsisse noδεΠ αι γὰρ ... nιχειρ σωμεν, τι μοδεξον ἔστιν δέως κατ' DTOύς. 40 477 s αυτοὶ αυτοῖς quod ita voluerat enselerus excusari, optime Duebnerus mutavit in αυro μεν αυτοῖς. 41 Dela. 45 καίτοι καὶ συνδείπνου τι χαρίεντος ἔργον ἐστί.

22쪽

τί ante quodcunque vocabulum serendum putasse, ego ero non possum n0 mirari, quod Quaest graec. 8 legitur διατι ἐν cum non solum in ceteris quaestionibus, quae verbis δια τί incipiunt 3 ), semper hiatus sit evitatus, Verum ubicunque haec formula simili permutatur εδ in consonantem desinente ut πόθεν ἀπο τίνος ibi excepta una 6, ceter0 quincorrupta haud dubio et manca semper qua0rendi sormulam vocalis sequatur, ita ut in quibusdam sane possit divorsa formula sententiae causa accuratius proferenda dilecta videri, quaest. 52 autem τίς αιτία di -90 et 54 τις αιτία δι' et 57 π ποίας αιΠας non nisi hiatus evitandi causa ita scripta esse appareat. Neque quisquam, ut spero, casui tribuens quod semper Vocales insequuntur

Vicarias illas sormulas, sol variandi studio lutarchum ita scripsisse putabit. Nam mira profecto osso et ridicula Variatio septem continuis quaesti0nibus 45-51 formula διατί assutis duas addor 52 0 54 Vorbis τίς αιτ α δ ην incipientes, qua formula quaest 48 adhibita et variari Hapsu et hiatus potuissut vitari. Aliquanto saepius quam in Quaest.

graeci, in Quaest roman. δια τί ante Vocalom legitur, sed eaedem compensant Vitium medelam optimam suppeditantos. Sicut enim quaesti0n0 8, 12, 3b, 43 73, 111 7, 108,

e quibus pri0res quidem alia magis, minus alia Suae quaeque praecedenti similes sunt argumento, septima autem et centesima octaVa cum Sexta et centesima optima nullo m0do cohaserunt, Verbis δια τί δε inducuntur, ita non solum quaest.

0 31, qua quaesti0nibus 1 et 3 argumenti vinculo arctissimo adiunctae sunt, δε percommode inseri c0ncedes, Verum idum quaest. 50 0 98 addi 0sso n0n ogabis, lic0 500 49 parvam eas ager dixerim de magistratuum sive ambitu sive abdicationu). 98 et 7 sero nullam habeant argu-

42 qq. l, 36, 37, 39, 5, 46, 7, 49, 50 51, 53, 5 58. 43 qq. l. 42 43, 2, 4, 6, 7, 9.

23쪽

monti similitudino 33), neque in tricesima prima Quaest.

natur quin pro δια τί αμπελος sit δια τί δ'αμελος scribundum dubito, lutarchum post ri Vocatos non tulisso nisi in vocabulis cum τί sensu arcti88ime coniunctis recte ex eo conclusisse mihi visus, quod formula δια τι cum centies et quinquagies in Solis aest rom graec. atural legatur, exies tantum ex litterarum ratione plus quam quadragies expectaveris ante Vocales inVenitur, solum Vero τι non nisi in talibus exemplis, quale Supra citaVi ut ι αν τι υν. Sod mendationem illam meam nondum ab omni parte ipsi mihi placer ingenu fatear. Primum enim non satis liquot, cur tandem Quaest rom. 105 non δια τι δ'εν potiusquam quod in libris est δια ἱνα ιτι α εν lutarchus seripserit. Nam non Variandi causa illum inter plus centum δια τι unum διὰ τίνα αἰτίαν inseruisse apparet. Deinde non sine specie veritatis contenderit aliqui ex ea, quam in Quaest. graecis obserVarimus formularum interrogati Varum arietato, videri lutarchum non potuisse quaestiones illas argument non cohaerentes particula δε coniungere, quippe qui

in ceteris quaestionibus graucis 1 35 ut romanis omnibus)inducendis tantum se praebeat aequabilitatis amat0rem, ut vix possimus dubitare qui si licuisset, semper Drmulam διατι d ante vocalem addito adhibuisset quare etiam pro διατί ἐν in Quaest graec. 8 potius quam δια τι δ'ἐν postulari τίς αιτία δι' εν, hoc vero invitis codicibus textui intrudero religioni esse habundum. Haec omnia mecum Volutanti Suspiti0, quae iam diu pupugerat animum, priusquam de lu-

44 Duebnerus δε delet qua est. 8 et 108, noVum adden quaeSt. 11 hoc si mihi assum illis non abiectis , non vereor ne cui inconcinnior videar. Nam quomodo δε quaest. 8, 11, 108 intercidere potuerit, perfacile intellegitur, cur sit a librariis additum, non item. Sin Vero Duebneri codicibus censebis esse obsequendum, et per hiatum licetiis obtemperare), meae argumentationi vel ea quae restabunt exempla sufficient.

24쪽

taretii odio hiatus inquirer instituissem, mirum quantum

aucta est. Etenim credo quaestionum harum ordinum valdo esse corruptum, e quibus in Quaest rom. ut de his primum loquar nonnunquam quidem coniunctas esse Vides quaestiones argumento Similes Velut praeter alias 10, 11, 12εβ), 13, 14, quae de more agunt capitis Volandi, o 109-113 ad flaminum dialem spectantes, alias Velut 1, 2, 29 30, 31, 65,

99 d auguribus argumento arctissime cohaerentes collocatione miser esse distractas. Atqui quis sibi persuadebis Plutarchum, qui e mulierum Virtut cap. 153β anxio seeXcusat, quod nullum certum ordinem sit secutus, eundem has quaestiones ita leViter sparsisse quasi corporum quorundam divulsa membra temere inter se miscentemst ristinum igitur ordinem si restituere conabimur quod non est Dius loch, omnes illae quaestiones, in quibus δε aut iam nunc exstat aut propter hiatum debet addi, aliis erunt adnectendae argumento consimilibus 7).

4b hanc enim undecimae sicut tricesimam quintam tricesimae quartae lenissima ansa data assuit.

46 pag. 253 s. τὰς δε καθ' κάστην ἀρετὰς πως αν πίη σποραδον ἀναγράψομεν ουδεν ἰόμενοι το κατὰ χρόνον τάξεως δεῖσθαι τῆν no κειμένην ἱστορίαν temporum ille ordo est in Apophtheg

matis regum et ducum.

47 Cavendum hic est ne parum accurate supra scripsisse dicar contendens in una Quaest rom. 105 esse διὰ τίνα αἰτίαν, cum ibid. 12 Iegatur διὰ τίνα δε αἰτίαν Ουδε κιττου. Et hic licuisse quidem Plutarcho scribere διὰ τί δ'οιδε apparet, sed recte cur sormulam διὰ τίνα 'αιτίαν hic adhibuerit scriptor, ita expedire mihi videor, ut eum et aurium gratia διὰ τί δ'ουδε, cui inelegantia aliqua inest, reiecisse dicam et ad vim sententiae addendam in hac quaestione, quae omnium de amine diali agentium agmen videtur clausisse, exiliori διὰ τί δ' formulae, quae iam aliquotiens praecesserat, plenius sonantem διά τίνα δ'αἰτίαν praetulisse.

25쪽

Quaestiones romanae Versantur in causis institutionum tradon dis vita publicae et privatae graecae inprimis quaestiones 1-35 omnes sere Verbi τίς o, τίνες ο et similibus incipientus tractant locuti0nus ut sit venia verbis nomina proverbialia fabelli explicanda, quarum plurima pars e Ostis inserioris et notae et aetatis sumpta videtur ' Quare cum nulla e88et inter singulas argumenti similitudo, neque in certum ordinem poterant disponi neque usquam δὲ particula annecti praeter unam 48 ant quam quaestio similis argumenti non alia videtur ratione intercidisse quam quaqua0stionum 5 et 2 partus aliqua a librariis haud dubio

sunt praetermissae et octo quaestiones naturales iam post Longilium perierunt. Vaturalium denique quaestionum ordinem minus quam romanarum esse turbatum, tibi epigrammata quaestionum celeriter perlegenti patebit, sedis hunc quidem integrum 88 SerVatum, Vel uno quaestioni 2 ex-omplo potest demonstrari, ubi pag. 9174 haec leguntur:

θι σιν. Nihil aliud potest ο δι την εω μέν ν αἰτίαν ignificare quam an ob eam quam iam dixi causam 3μ rectequo ita foro abo vorsio Xylandri latina. Atqui neque in ceteris quae praecedunt quaestionibus quicquam de oro dixit nisi quaest 6 pag. 13 D, eum pingue seminas facere graciliores , neque quaestioni Vicesimae tertiae coteroquin simili id argumentum est, cui illa ratione quaestio 2 potuerit ad-48 Quid quod numerosae orationis lausta in quibusdam mihi videor invenisse velut 41 pag. 30lb Ηρακλῆς χαίρων τω πολείπε θαι γένος , λ ως et 37 299χ λίθος ν, πιτ ελ ί oua ἱεροῖς ἀπο

κείμενος.

26쪽

iungi. Verum n εἰρημένη αἰτια in ea est quaestione quao nunc quidem sequitur, olim haud dubie ruocessit vicosimam quartam. Hac enim Vicesima quinta explicat, rorem qui per frigus fiat i. e. pruinam), indagati0nem serarum reddere difficilem, nam frigus constringere in ore odores, qui nisi moveantur calore solis), 0 possint percipi. His domum eXp0sitis recto p0tuit in hunc m0dum pergere Quare etiam circa leuilunia minimo indagantur e Vestigiis serae. Nam plonilunia rorem spargunt qui et per se languidus est os κινεῖ σφρησιν), et calore lunae parum valido nequitauferri.

Ad hiatum redeuntes rostat ut de vi pausae deque alienorum Verborum ratione a lutarcho citatorum dicamus. Vocalium concursus, qui pausa quam Vocant maxima fiunt intercedente, ferri posse c0nsentaneum est, quamquam hi quoque expectatione sunt rari0res. Multo U0d mirere crebriorus hiatus sunt inter membra Singulorum enuntiatorum,

qua vel particulis ut 49 e υ γα δεῖ βλαβέντας αισθέσθαι, αλλ' πως μη βλαβῶμεν εμπειρίαν λαβεῖν β'), 28 εζε δε λογον ανπερ χροστ0 d δε . . . Vel sola vi sententia sibi

opponuntur, ut 171M 'Aμηστρις . ., δώδεκα κατώρυζεν ανθρωπους ζῶντας. .. ω αδη. atqui eundem ο Πλάτων φησὶ φιλύνθ ρωκον οντα. . . quorum plerosque cum videam facillimo potuisse evitari, temerarium tamen esse de omnibus cogitare

corrigendis, iam dix0rim Iutarchum ceteroquin hiatus sorem interdum eum dedita opera quaesivisse, ut insolitus I0ctorem sonus attentum faceret vel in t0tam sententiam Vel in primum ius Vocabulum. Huc igitur reserendum est qu0d legitur 97 f εἰ τὰ της αυβουλιας εργα τος τύχης δικαι-

49 981 e igitur ubi apud Wyti legimus υ γὰρ τρέφει κήτ' αλλ'

ο φώκην . .. και δελφῖνα unum Verum est . . . τρέφει κ ἔζ, αλλ' ο . .

quod iam a Xγlandro lectum ut versio eius prodit .non enim et ibi sunt, sed untaxat . . . phocam et . . . delphinem habet'), enselerus quasi e coniectura proposuit codicumque iussu restituit Duebnerus.

27쪽

0υμεν εἶναι, στω τυχης G τὰ της δικαιοσυνης και τα τος σωφροσυνζς και νῆ δια τυ κλέΠτειν . . . και . . . a . . . ubi

si voluiss0 hiatum Vitare potuisset seribere τυχης στω et 582χ ςπερ εἴτις υπο 0ῖ βέλους φαίη τετρῶσθαι, μη se βέλει , υ πο ου βαλόντ0ς, μεμετρησθαι δε α το βάρος ουπ0 0υζυγ0ν, μη τω ζυγω , υπ0 0υ ἱστάντος 'in Saepe lutarchus hiatu quasi termino est usus, quo Sua Verba ab alionis socerneret Velut 22 κίχρηται . . 40 d ἀναφθέγγεσθαι ἡ Η.. 36 τὰ δε του Θέσπιδος αυτ . Oρας. . i), 7 d δέω, ειπεν β'. Quare minime hiatu ossondit 358 του D'Ω60υ, Ἱππον εἰπόντος neque propter Sententiam itano omnibus codicibus niton in λυκον os cum e soler mutandum, cui etiam arthuius n0vissimus libri do Isido ot Osirido odit0rrecto non obtemperavit. Consimilis ratio eorum est locorum, in quibus oratio quam Vocant directa p0st particulam τι vocali incipit δ' ut 527 λέγοντος τι ι μεν, 130 λ ἐγωμεν

vidotur in unumserationibus Velut 88i επιμελεια, χρηστότητ μεγαλοφροσύνI, φιλανθρωπια ευεργεσιαις β'. in quibus inter

50 accentu ut ita dicam rhetorico verba στω et πὰ sunt distinguenda, cuius Vim patri sermone augemus particula und addita nichi in iadem Geschos und on dem ersenden. μbi recte igitur 17 ταυτὶ oύτω Benselerus adverbium υτως esse cum sequente Versu coniungendum dixerat et probavit emendationem Dueb

52 46 pro vulgato εἰ μη τις εφζ νς αναίσθητος και . . . non est cur non libenter amplectamur Duebneri lectionem εἰ, τις, αναί-

σθοτος, εἰπε, καὶ ...

d3 de qua re tacere snpra de particula τι ante vocalem non serenda dicenti satius videbatur.

28쪽

singula membra tam magna intercedit ausa, ut hiatus non exsistat. Sed nullo modo possum Bonsolor assontiri hiatum esse serundum putanti inter duo vocabula, quae Reif-kius Huttoniusve vel commatibus separarunt et iust longe saepius id factum est), quia tantam litatus p0nundi licentiam si Plutarcho condonaremus, prorsus non posset intellegi hia- tuum tanta raritas ββ . Itaque ad remov0ndum hiatum nec non propter sententiam 165 d pro μόνος ὁ ὁ φόβος in τ-

γιστον ceΠSe λογισμου και insuper απρακτον et 2514 α ιiερίδες εσrησαν το πρῶτον σιωπῆ ὁσίως πρ0ισχόμεναι τὰς κε-τζ9ιας 8Se σιωπῆ και σιως legendum, delendum autem 297 a αλάστωρ με κέκλ α ὁ ληστα ... δεδρακώς Verbum κέκλ a eadem ratione a librariis additum qua καλεισθαι,

quod Bonsolorus et Duebnurus 12 b Xpulserunt. Propter sententiam item corrigundum est quod 303M legitur ει δο

σῶσαι δι νος η θεὰ θελῆσασα. Vortit hoc Xylando ita: ,... Videtur dea non unum ditare, sed multos unius ministerio servare Voluisse μ quod si lutarchus exprimere Olu-i88et, scripsisset haud dubie . . . πλουτισαι, αλλὰ hunc hiatum quam non oderit supra Vidimus πολλους σῶσαι. . . in enim particula tali oppositioni significandae non par est. Quare cum hiatus φαίνεται ara non possit cum ensetero pausa excusari, in his verbis vitium delitescere puto lutarchumque scripsisse φαίνεται τόνγ ενα πλουτισαι. . . Ultominus possu dubitari idotu do modula adhib0nda 169 6

55 nec intenisius assentitur cla epist pag. 3. 56 eadem pausa sua inepta enselerus totas fere hiatuum centurias in Demosthene excusavit cla pag. 3 94, 00.

29쪽

165 τελος. του μη νομίζειν θεους τ μ φοβεισθαι 171 μήτε τινὰ θεῶν μῆτε δαιμόνων νομιζειν, orum etiam Plat0nis apolog Socr. cap. 2 οὐδε θεους νομιζειν qui Plutarcho anto ocul0s fuisse Videtur. In urbis aliorum citandis lutarchus Varia est rationuusus. Plerumque ipsa orationis ind0lo admonet lectorom, aliena se suis admiscere eaque aut ita profert, qu0modo volre vera dicta sunt Vel dicta esse possunt, aut immutando suorum Verborum constructioni accomodat. tquo in primo quidem genero citatorum scriptorem non potuisse non cum verbis hiatus recipere apparet, Velut 40 καίτοι μοι τοιούτω ἀνδρι οργίζεσθε, quae e Thucyd. II 6 sumpta sunt ut 1444 πασα γυνὴ του λύχνου ἀρθέντος Θ αυτ ἐστι dum in suis ipsius 144 s scribit του φωτος αρθέντος Quin etiam repetendum est hic, quod supra de pausa contendi, tutarchum si aliorum verba non ad fidum sed e memoria citaret Vel quod Saepe eum fecisse Verisimile est, a se ficta pro aliunis underet, hiatuum exstitisse amantissimum, quibus ut illa magis aliena viderentur efficeret. Cuius rei nescio an luculentissimum sit exemplum 139 c ubi ρόδοτος ait

ειπεν υτ η γυνὴ μα τω χιτῶνι ἐκδύεται και ζ αιθῶ, cum

nerus ἀπέχειν φησis μῶν ε ζ και πεντύκονταπλάσιον τος κτ0υ κένἶρου ζ γη . . . και ἀπο ταίτης συλλογιζομένους recte Duebn. συλλογιζομένοις απέχει ὁ λιος . . . ubi lutarchus τ του λί0υ πόστημα potest o Vera ex Aristarcho sumsisse I et Verbi . . . απέχει ὁ λι0 . . . mathematicorum

' Scripseram haec non cogitans posse Aristarchi librum ipsum esse servatum Quod re vera ita esse postqnam ab amico sum monitus, inspexi

30쪽

broviloquontiam gravitatemquo videtur imitari voluisse rationis onociniis destitutam β', ita ut o Bonsolori censeam

λογιζομενους ἀπέχειν τ0ν λι0ν quod omnino stare non po- tost n0 nisi alteram καίr0 γ' es8 recipiendam. Non minus bono surri potest 480 d O . . . Πεισίστρατ0 επιγαμῶν εν λικία οἰσι recte Hebn. νηλίκοις υσί τοι υἱοῖς το Καλους και ἀγαθ0υς κείνους et ναι γούμενος. . . quamquam cum 189 d, ubi idem refertur, hiatus sit vitatus s0l0atque Plutarchus γεῖσθαι Verbo ειναι omisso ponere δ', nescio an εἷναι hi qu0que Sit inducendum. In altero onero citatorum, Ubi Verba aliena suorum constructioni adaptavit, idem conspicuus 8 hiatuum amor nam plerumqueo hiatu aliquo d0navit iV imitatus primum eorum aucto-

rom sis ipso illo hiatuum liberalior. Ita 71 ὁ Θουκυδίδ ο

57 Eandem ob causam retinuerim supra απέχει, φησὶν hoc Duebn assumens), μῶν quae erat Vulgata ante Wyttenbachin nova lectione Πέχειν φησiν μῶν haud paullo elegantior. 58 cis. 3, 'Oμηρος . . . υτε ψεκτὼ ηγ0Uμενος τὰ αἰσχρον, b d δεῖ et ευφραῖνον και χαριζόμενον ἐγεῖσθαι φιλικὼν, 5 a κοινὰ γαρ τὰ φίλων γούμενος, 525 c d Λ μάδος τὰς Ad νας μικρον γούμενος της σωτίας ἐφόδιον. 59 haec duo vocabula in Duebner editione ipso haud dubie invito interciderunt.