장음표시 사용
61쪽
ratione ad praecedentem nominativum referatur, hoc loco
nihil probatur, quippe qui aperte lacunosus sit, ita ut
tuo reserendum sit ad Hesperum, ad quem Versu aliqtio amisso commodo transitu allocutionem factam esse puto. Ha tot tantaeque difficultates accepta ea, quam initio proposui, coniectura uno quasi ictu tolluntur. Commendari autem Videtur etiam pronominis grata repet, tione tuum tua originem denique corruptelae referondam puto ad librarii alicuius incuriam, qui quum
tympanum, instrumentum mu8ieum, Commemoratum bdisset, tali occasione tubae quoque haud inepte mentionem fieri posse opinatus, Oculorum adiuvante errore pro tuum scripsit tubam.
Agedum inquisisse feroae fac ut hunc furor. Sic manco versu tres Statii codd. e quorum uno suo excidit), plerique ossit, Dresd. Lachmanni D. ., editt. Reg. Vic Brix. Guarin. furorsius habe- Ciliae , quidam Vossit. Metus edidit, quemadmodum habet Basil. 1530. feroae, hunc agedum aggredere furor, quamquam quod in quibusdam sit fero loco postremo pro furor sibi magis probari fatetur V. 79. sic scripsit mretus: Face ut hic furoris ictu reditum n nemora ferat. Cod. Dresd habet hinc, uiae. Fac ut hunc Guar. hio, in Ald. I. et Basil. 1530 ut furoris ictu vocula deest, rudi etiam in Lachmanni D. L. qui haec praebent: Fac ut furoris ictum; ed. Bris huc, ed. Reg. hunc furortibus ictum Vic hunc. Versus sic constituit Scaliger: Agedum inquis, age feroae, i, face ut hiae furoribus, Face ut hinc furoris ictu reditum in nemora ferat.
62쪽
Vossius de priore versu desperarit, in quem e sequenti versu hemistichium immigrasse putat, alterum, ut
Scaligor, exhibet in caliger, illigius quoque, nisi
quod in utroque versu uno habet pro hisc, et ac, mannus, his tamen exceptis hunc furor . . . Pace ueci notis lacunam sic explendam ratus furor agi et, quod in ceteris quoque Lachmannum secuti receperunt Hamplius et Ossb., a quibus Heysius e tantum discedit, quod V 79. Me tu scripsit. Spengelius denique p. 126, quum in codd. C. D. G. et od princ insit isquisisse,
age, suspicatur legendum esse γε se riguis, as feroae. Iam ut ex hac farragine, quid Verum videatur, em mus, recte, quod Scaliger restituit , editorum assensu comprobatum est. Tum quod nonnulli exhibent furoribus pro furor dubitari non potest quin e correctione metrica profectum sit; neque enim intelligo Verborum sumcturam, quam qui ita explicant, ut hunc Graeca illa ab tractione, qua e g. dicatur: οὐτος ἐστιν ν εῖδες ανδρα pro οντος ἐστιν ὁ ἀνὴρ ἔν εἶδες, dictum esse existimam dum sit, mea pace valeant. Cuiusmodi opinionem ut iam aliquoties resutasse nobis videmur, ita eius gloriola o ptandas h. l. nova videtur oblata esse occasio. Hoc autem loco quaestio vel verborum collocatione dirimitur; dicendum enim fuit fac hunc ut Vel hunc Do in non autem fac ut hunc es. laut. oen. Π, 5 init.: nec potui tamen propitiam Venerem facere ut esse mal i. e. ut esset Venus . Varro R. R. Π, 9 15. AEquas canes facit ut fiat. Terent Hec Holog. II, 4. Nova qui emactas feci ut meter cererit, i. e. qui feci, ut noVRB M. Lachmanni autem coniectura furor vite quamquam sensum undit huic loco aptissimum, tamen quomodo orta sit corruptela, non probe perspicitur tum quod Θiusdem radicis verba: agedum et age praecedunt, Videtur aliquid invonusti habere. Cur denique codicum Do in face mutandum censuerint editores, me latet, quum
63쪽
fac non nisi correptum inveniatur M. G. T. A. Mucgori Gram Lat. DG. c. et quam laudat mundi commentationem ino n. m. a. 1835. asc. I. p. 2. Iam equidem Versus sic scripserim: Agedum, inquit, v feroae , fac cicat hunc furor, Fac ut hic furoris ictu reditum in nemora ferat Vocem scat, quam nos huc intulimus, propter similitudinem litterarum antecedentium acu excidisse puto, quum librarii oculi a fine prioris vocabuli in finem alterius aberrarent. Sententia igitur prosa ratione sic exprimeretur: Fac ut furor hunc icat ictusque reditum serat cet, pro quo poetice paullulum Variina structura usus est. Dolectari vero Catullum eiusmodi anadiplosibus docent carminis huius v. 8 9. 20. 21. 50 59 60. 63-65.6 73. 1. 3. Eademque caussa, Videlicet quo Pronο-
me quoque demonstrativum V 29. repeteretur, effecit, ut ex variis codicum lectionibus viret hic, tamquam unice Versu conVeniens, praeter cetera nobis arriserit.
Tamquam analecta colligens hunc tractabo locum, quum Verum una, ut mihi videtur, excepta litterula, bis aperuerit Lachmanni sagacitas. uretus habet cum Ald. . et Basil. Lateque et comminus omnia frangis; cod. uiscianus Lateque e commίnua omnia frave , in quibus caliger ex omnia secit obvia, quem secutus est Sillig. id totum confirmari dicens cod. ΡMean Cens. p. 286. Pro que e in edd. Reg. Vio Brix est quae. Vossi libri si cod. Gudianus lateque e cum eius obvia frangens, unde secit tale quaecumvis obvia frange . Duo Statii et Dresd. ut ossit, sed misso et unus Statii imsuper cum omisit. aeterea omnia legitur in onata,
64쪽
misius, sed e correctione cominus, quod primum fuerit cum eius idemque e correctione lateve et frangit. Den, que cum eius Lachm L. et Laur. tum eius Riccard.
frangens D. L. Statius coniecit quaecumque intAcheri. :late, quae cornibus obvia, frangens Lachmannus late quα est impetus obvia frangens, quod receperunt Hauptius et Huysius, probavit letiner Progr. p. 19. Rossbachius scripsit Lateque et cominus omnia frangens. Denique C. Fr Hermannus in us Rhen. IV, p. 313. Scaligeri tVossit coniecturas improbans simulque audaciae Veniam sibi petens scribendum proposuit late qua funditur obvia frangeris, in quo quod Lachmanni coniecturam prorsus neglexisset, is cum indignabundi animi signification iuro notavit ad Lucret. p. 246. is omnibus recensendis ut breviter defungamur, recte frigidissimum oppositum esse
Hermannus iudicavit, quo arbor non solum procul, sed etiam proxime occurrentia sternere dicatur. Oreo sane malum esset Omnium paene maximum, si arbor cadens
frangeret omnia satis habeat triste illud lignum obvia,
i. c. eius impetu substrata concussisse. In Hermanni et
Lachmanni coniecturis illi equidem habeo, quod rit perem, nisi quod illa iusto longius a codicum vestigiis
recedat et hac multo minus poetica sit, utraque autempleonasmi vitio laborare videatur. Annon Verbis: qua essi erus', qua funditur 'et obvia res prosus eadem desim tur Quod quamquam servata aliorum codicum lectione Omnia evitaretur, tamen inesset nescio quid languidi inopitae, quum videri posset poeta illo vocabulo Voluisse caVere, ne qui Vel parti carum rerum, quae arboris ictui QMOSitae essent, parsum osse vel etiam res casu non
65쪽
expositas constratas esse putaret. Sed, quod caput est, non eo cohsili arboris casum describit poeta, ut, quantum damni ille ferat, patefaciat, quod in transcursu tantummodo tangit, sed hoc potissimum agit, ut magnae arboris gravem casum cum inotauri propter corporis ingentem magnitudinem comparet. Quam sententiam s cillime assequemur, si pro qua codicum que SerVamuS. Igitur versum sic scribamus: Prona cadit lateque est Netus obvia frangens. Itaque late patentis impetus imaginem Os expreSSam esse putamus enuntiat principali, Lachmannus et Hemmannus relativo i. e. subiuncto. Ceterum Lachmanni mutati lenissima est ex et fecit est cum eius autem partim ipsis litteris, partim earum apicum et numer et similitudine accurate respondet Voci impetus.
quam multis illa dearum Levia protendens brachia poli ita est. Sic codices, nisi fallor, ad unum omnes. Deorum primus scripsit Calpurnius, deinde caliger, ossius, Heysius quod Lachmann ad Lucret. p. 66. scribi vult poli citast, parum id nunc quidem ad nostram rem). Utrumque Versum spurium iudicavit Valchenarius, cuius rationes refutarunt ruememannus p. 39 sqq. tinnupt. Quaest. Cat. p. 80. Unum tamen Valchenari concedunt, repugnare noStro versu quod dixit poeta v. 33. travi: Atque si me eunetis pro dulci coniuge divis Non sine taurino sanguis pollicita es, ad quem nodum solvendum se non habere, quod tamquam certum asserat, fatetur Brueggemannus mandem difficultatem Hauptius eo vel adauget, quod ineptum esse
66쪽
dicit, parti potius dearum quam aut uni de deaeve aut omnibus deis deabusque reginam capillum se daturam invere. Quare, similitudine motus V. 33. sic coniicit quam notis in deorum. Ad hanc quaestionem diiudicandam summi momenti sunt duo versus Callimachi, cuius hoc carmen, quod est de coma Berenices, Catullus sive vertit sive imitatus est. Leguntur autem apud schol ad Arati
Phaenom. V. 146. p. 64 6 Beh. hi: ηδε Κονων βλεμνεν ἐν ἐέρι τὸν Βερενίκης
βόστρυχον. οντ ἄρα κείνη πασι χθηκε θεοτσιν' sic libri, quae Μuretus et Benueius sic scripserunt: βόστρυχον ὁ κειν πασιν θηκε θεοχ. Haec si cum C tussi v. 7-10. conseres, Videbis, quam is libere rem suam
egerit, mutaverit, auxerit idemque licet videre in duobus reliquis carminis Callimachi fragmentis, quae sola
cf. Catuli V. 48. 49. et v. 40. tu diverso iudicant viri docti de modo imitationis Catullianae cf. aerii p.
Ρhil. Π p. 162.), hoc ex illarum reliquiarum natum P parere puto, quia Callimachus scripserit πασι θεο ideo minime Catullum quoque cunctis deorum scriberct debuisse. Quid quod versus alterius quamvis salsa comceptio, qualis est in codicibus, mihi suspicionem movit,
eo non respici ad Catuli V. . sed V. 33. commissamque esse a scholiasta memoriter citante confusionem Quod si non statuimus, aperte concedendum est, nisi scholiasten aliquot versus misisse cum Valchenario suspiceris, C
tullum duos versus Callimachios quattuor V. 7.-10.)reddidisse, quam equidem libertatem satis ostendere puto, quam parum anxie Catullus in singulis verbis exprimendis haeserit. Quod denique Hauptius ad grammaticam structuram oranceis deorum defendendam ex v. et. IV, 630. :
67쪽
mo hominum cunctos venti corpore prae8tans
unum afferre exemplum potuit, id videndum est ne disserat. Neque, ut animi sententiam proferam, Video, quare eorundem Vocabulorum repetitio, qualem Vult egregie commendetur. Quo Vitium contineretur, sensit ruegge- mannus p. 40. innuens in Verbo multis fortasse latere substantivum aliquod, unde genitivus dearum pendeat. Idque esse ut templo, ut scribendum sit:... quam templia sua dearum, polia ta est. Pollicendi verbum, quod notione accipiendum esse Graeci ἀν-θέναι sive τιθώαι egregie suspicatus estimem mannus l. l. aptissime coniungitur cum Voce templis, in quibus se posituram esse crinem devotum reginam Oblicitam esse et per se patet et confirmatur Hygini Ροet. irreti. II, cap. 24. Callimachum laudantis diserto est, monio quae res a Catullo, ut per se plana, post V. 36. omissa est. Codicum denique dearum Cur mutemus, in aam non ideo immo magis etiam consentaneum, Ber nicen deas, imprimisque Venerem, implorRsse, quam n scio quos deos tum disia v. 33. id esse puto quod deabus, formatum a diva, in quo intelligendo ne quis erraret, a Catullo . . prorisum erat.
Saepe etcim Iuno, metam caelseolum, Coniugis in culpa furantem quotidisna. Sic hos versus exhibent codices, quantum scio, sere omnes; omnes Vossit, read. Lachmanni, nonnulli Statii, edd. Reg. Veneti. alii Statii furantem, alat flagrante, D tianus a man. sec. agrantis furavit Ald. I. Basil., viret , caliger cod. Comin. excerpta Coluthi Perreii, edd. Vic Brix. fagrabat Schradem coniecit v. 138. Φεα pro saepe, vel Passa etiam, Consuae fagram
68쪽
tem supra modum audacter Handius V. 138 41 spmrios habuit, in cuius sententiam inclinat Silligius; os bachius contra locum lacunosum esse arbitratur excidisse post V. 139. duos Versus, Vel quod minus probabile Ldoatur, post V. 140. ire Ossius aut furantem, pro Wana, aut O3oena pro Oacentem a Catullo per sola cismum Vult dictum esse tum supplendum est aut sua aut tulit Santenius coniecit furantem contane iram, Lachmannus flagrantem concoquit iram, quod receperunt Muptius et Husius Flagrari et flagra quin corrinctorum sint, nemo dubitabit; quibus amo mutationibus nihil proficimus, quum et quotidian et quotidie bque hoc uno loco excopis, prima syllaba correpta, eoum da producta inveniamus quare illam vocem ex hoc loco exsulare iubeamus oportet. Praeterea comparati claudicat; nam hoc dicere debet poeta, propter id quod pra greditur furta feremus, Iunonem iram suam dissimulasse, non eam vomuisse Vel ea flagrasse. Ingeniose autem atque ita, ut a Vero proximo interVallo abesset, eorum Viam primus ingressus est Santonius, qui quod ex syllabana elicuit ram emendatio palmaris est. M ut sexcenties, Oxcidit is autem et, inter a commutatorum exemplum est Catuli. XXXI, 5. ubi Lachm. D. crederia habet pro edens. Sed in antenti et Lachmanni coniecturis, quam- quis Verba, quae proposuerunt, notione sua Optime semientiae satisfaciunt, displices tamen praesens tempus, o postulari puto praeseritum. Nam Catulli temporibus Iunonem opinor eiusmodi Orfidi coniugis urtis vexari iam desitam esse credi. Quare quum,continuit 'Vel com xit metro respuantur, coniicio condidit ram, quod et per se aeque bonum est, et a codd. mss. Vestigiis etiam minus distat. Nam Lachmanni concoqua quomodo eruam, nescio quod illum suspicor hanc ob causam
Praetulisse, quod Vox magis poesica esset, quam Eantenti ο-λα, quod tamen mulis facilius es Nain tres om
69쪽
iectura nostrae hoc commune habent, ut primae syllabas quo respondeat con n lineola notatum intorcidit; do et g mutatis vid ad II, 8. Iam supersunt litteras idia, quibus si quaeris utrum Santonii finet, an Lachmannico se an nostrum Ada facilius Miri minorit, responsum non verebimur. Santonius duas litteras retinet, nos tres quibus prima littera, media in tenuem mutata, quartum, haud spernendum probabilitatis adiumentum adiungitur. Vide Heraeum p. 106. et e litterarum inter se permutatarum multa exempla laudantur. Quibus deniquo, quod communiter ausi sumus, a in t mutaro religio sit, eos quamquam non magni facio in partes nostras is here, tamen anxietatem eorum paullulum sortasse sedare possum, si illas litteras tantopere in codd. littoris minusculis scriptis non differre dixero, quin, si linea, ut ita dicam, anguinea, quae in littera supra ducitur, iusto plus dextrorsum sinistrorsumve declinat, inter se sindem mutare possint. De Langobardica autem scriptura Heraeus p. 6. monet, harum litterarum similitudinem tantam esse, ut interdum discera nequeant aut certo
vix possint. s. quos ille laudat, abillonium Do RoDiplom tab. V. Ali 3 p. 353. et doctos Benedictinos in opere diplomatico, quod inscribitur Muneati rast de
diplomatique Tom. m. ab. 49. Oll. p. 278 sqq. quaequis praeterea laudat e codd. mss. exempla Ceterum ne rem nimis miremur, Catull. IV, 20 in Lachm. D. L. quod etiam magis mirum est, cura legitur pro aura autemo e mutatis nihil frequentius est.
V. 1. Si qua vis bono sacrorum obstatis his a Sio habent uiata, plerique ossit, codd. Μeleagri, Μarcit., Laud. Rosabachii omnes, nisi quod P, habet besio, quotidem praebet ed. Reg. F. bona, Laclanania iam Lau
70쪽
rent. nisi quod L praebet qua Laurentianus quo lavotusto ο simodiol et Dresd. Si qua viso se ...... Obδιίαι his ab unde ossius fortasse scribendum esse suspicatus est Si quo visosus obstiti hircus; sed maluit tamen recipere vulgatam: Si qua, sero bono sacer alarum obstitit hircus, a Parthenio prosectam, nisi quod is scripsit quot, quem secuti sunt Do inius et Sili ius. Ossius et Vulpius bono adverbialiter positum esse putant, ut apud Ciceronem dictum sit: usius oecidinoscium bono fuit Inepte viretus scripsit Si cui Hrro, homίni sacer alarum, in quibus homini uaries inventum est Palladius coniecit: Si quo iure bono sacra res illa: si cui iure bono receperunt vantius Ald L, Basil.; edd. Vio Brix habent: Si cui Virrobon; eleager mspicabatur: Si quoi, Virro, domos sacer alarum obsidet hircus Helasius caper alarum obstitit hiscus Scaligor,
quamquam acer alarum quin recte correctum esset, non
dubitans, et Rossb. corruptam librorum scripturam dare satius duxerunt Lachmannus sic: Si quoi, Virro bonoaacrorum obstitit hircus Hauplius Quaest Catuli p. 1. sqq. Si quo iure bono sacer alarum obsistis hircus, quem secutus est Heysius. Et quum cetera egregie de hoc versu disputaverit Hauptius, Italorum emendationes quoi et sacer alarum recte probans, Virro bono, ad quod adiectivum nisi substantivum quodpiam accedit, barbaro dicitur reiiciens, tamen sunt nonnulla, in quibus ei a sentiri non possim. Neque enim qui umquam Latine dixerit iure bono, quisquam invenitur quum constanter dicatur iure optimo. Porro ista Verba Versui prim pro
Eus inutilia essent, quum, quod V 2 legitur merito, idem significet et ad antecedentia quoque, quod fieri posse non pernegat Hauptius, reserendum sit. Quod vero idem merito adverbii praecipuam esse vim h. l. contendit ideoque in priore iam versu similiter illud significatum fuisse, equidem nego. Neque enim is est sententiarum nexus, qualem