Lectionum Catullianarum specimen

31쪽

Nixi tostimoniis Guarini et errei, quorum uterque post V. 10. magnam se in Vetust codice lacunam repperisse testatur, cuius tamen in reliquis libris, quod sciamus, nulla indicia sunt cf. HusAh. p. 67. , Speng

11-13. partim secundi, partim alius cuiusdam carminis fragmentum esse arbitrati sun Quod rem ipsam spectanti mihi longe secus videtur. Optime enim oratio procedit, quod iam perspexit Doeringius, qui sic explicat: Si possem, vias poeta, eodem modo, ac puem me passere suo di ad leuandas an i curas, tam gratum id mihi foret, quam quod gratias um Recte ille nam haec tria verba postrema eandem sententiam continent, qu- Catullus sive poetico sive suo quodam ac lascivo more tribus versiculis expressit ad quod percipiendum non inutiliter comparari possunt, quae Hauplius Quaest. p. inde digressionibus quibusdam disputat. Iam ut Virorum doctissimorum sententias perpendamus, si imprimis it perandi videntur, qui V. 10. carmen apte concludi posse existimant; quod si fieret, nimis abruptus finis esset ac desideraretur harmonia quaedam, qua totum carmen in duas haud nimium dissimiles partes divideretur responderent enim tum Versus duo posteriore tamquam pindosis octo prioribus. Ac letinerus insuper humaniter lapsus commisisse Videtur, ut notum aliquod de Scylla et Charybdi dictum in eum conveniat iis enim tribus Versibus, de quibus nunc agimus, praeposuit illos tres, qui hodie tamquam agmentum post eam. XIV legum tur, ita ut unum epigramma emciatur in quo locutionis manu admovere alicui idem significari putat, quod hac: λ manus sumere i. e. legere. quidem putaram cum d tis personae iunctum idem sere esse h. l. quod manus

32쪽

i. e. vim afferre aucui, quod idem statueremeysium bdeo. s. iv V, 11 fin numquam deos psos admovere

nocentaus manus: Mis esse, si Occasione ulciscendi a

sos arment. Ad hoc autem quid sit perspiciendum optimo edocemur carm. XVI. quo poeta Aureli et Furio, qui propter Versiculorum mollitiem iniquius de ipso iudic

Verint, horrendam sane poenam minatur. raeterea quum

Versu antecedenti plane idem dictum sit, tautologia e sisteret intolerabilis. Ego ut meam quoque, qualiscumque est, sententiam in transcursu proponam, non puto hos versiculos pro fragmento habendos esse, sed totum atque integrum efficere carmen, in quo poeta ad mai rem adversariis iniiciendum metum consulto aposiopesiusus sit. Quamquam autem tale quid, quale ossius addito carm. XVI, V. 1. Voluit, cogitatione supplendum est, tamen huic non assensus sim, idque duabus de caussis primum quia minae sic in omnes disertis e bis iactata ridiculae essent ac fieri etiam potest, ut de iamborum suorum rabie es carm. XL. cogitaverit poeta tum quia Originem corruptelae, quam ossius proponit, non probe perspicio. Etenim arbitratur, quum hoc epigramma eodem Versu terminatum esset, quo carm. XVI inciperet, missum esse a librariis id, quod medium sit inter utrumque, carm. V., idemque os, ea additum esse, misso eo, quem ipse reduxerit e su Acute quidem ille, modo ne esset id, cui funda mentum superstruit argumentationis, missum illud ideinde additum carm. V., mera coniectura. Sed ut ad graviora resutanda pergamus, nititur Spengelius, ut carmen lacunosum esse ostendat, auctoritate imprimis Μartialis. Cuius rei accurata pertractati intime coniuncta est cum pinione quadam olitiani, probata deinde ab D. Vossio, Verburgio, orcellinio S. V. αδδε reiecta a vireto Scaligero omniumque narissimo Huso,

kio, passero Catulliano et hoc et sequenti carmine im

33쪽

tellectum quendam celari obscoeniorem. Ad quam pinionem inhingendam quamquam habeam ortasse nova quaedam, tamen non libet in re tam sordida diutius commorari; hoc dicam, veteres salsae religionis tenebris occaecatos multa sane, quod dolendum est, i mdice scripsisse, quamquam multi recentiorum ne in hoo quidem genere facile palmam iis concesserint; at velen, quae casta sunt, in sensum obscoenum detorquere interpretando, hoc Vero nefas videtur pudendum. Sed ut ad propositum revertar, dicit Spengelius, quocumri cit Silligius, iure quidem explosum esse olitianum inque in his, quae nunc legantur, obscoena inesse Verumtamen quondam infuisse, ideoque carmen nunc esse lacerum. Ac primus quidem locorum viritalis, quibus

id evincere vult, legitur I, 110 1. 0 109. Sc eideWin.):tis est passere nequior Catulli. Quo carmine perlecto, vix oculis confisus sum meis tantum enim abest, ut eo versuum Catullianorum obscoenitas comprobetur, ut nihil certius inveniri posse putem, quo eorum Vindicetur castitas Nam Issae puritate, pudore, pudicitia nihil

magis a poeta commendatur, imprimis V. 15. hisce: nor Venerem. Itaque apertum est, nequis V. 1. Onesse id quod salarior, Girinosior, sed quod alacrior,

lascivior, sensu bono sic Vel agni dicuntur lascivire et probae pudicaeque puellae propter exsultantem quamdam animi iuvenilis hilaritatem recte lascivae saepe

appellantur. Cf. Virg. cl. III, 64.:

Malo me Galatea petit, lasciva puem, Et fugit ad sal es, et se cupit ante videri. Iam inde quomodo oppugnata passeria nostri existimatio

1 Gavisus sum eandem sententiam prolatam ridere a Leu, schio in Philol. sui X, p. 736. ubi de carminis praestantia, de eius compositione, de imitatione Graecorum, de ratione metrica praeclara quaedam disputantur.

34쪽

defendatur, in promptu est; neque equidem intelligo, quo iure Spengelius eum ob acres morsus nequam dici posse neget id autem fieri, in qua re etiam ad carm. III. respiciendum est, qui huius aris naturam sanequam procacem noverint, minime mirabuntur. Neque aliter sentio de altero artialis loco VII, 14 vi Lesbia, nequitiis passeris orba sui, quo versu de innocuis lusibus agi elucet quum . . illuc referendo Lum mea non m turmNIs, tum V. s. et 10. quorum obscoenitas ipsius

Lesbiae et Ianthidis puellaribus deliciis a poeta cum gravi ironia opponitur. Tertius denique viritalis lacus, ad quem Spengelius provocat, legitur IV, 14, 11.:

Ne torva iam frons se remissa Lascisis madidos oris libellos. Si forsan tener ausus est Catuli Magno mittere passerem Maroni.

Sed quum poeta hic temporum rationem nihil curaverit A. a t. Quaest. p. 14.), tum recte explicant, eum h. l. nihil aliud spectare, nisi ut Silium Italicum Virgilio, se Catullo conserat Sententia igitur haec est Ut teneri. e. amorum poeta Catullus aroni, summo epico, suum de passere carmen fortasse mittere ausus est, sic ego

tibi, belli unici secundi poetae, onsuli, qui magnum Virgilium soliciter aemularis es VII, 63. VIII, 66. XI, M.),

hos lascivos libellos mitto, precans, ut paulium πο82α severitiae, iis legendis aliquid temporis impertias. Te tium igitur comparationis, quod dicere consueVimus, non in carminum vel lascivia vel castimonia est, sed in a gumentorum Vel levitate vel gravitate. Quod forsan dixit v. 13. memini me legere nescio quem id ita dictum esse obsereare, ut poeta sibi de re veritate non Constare vel se eam parum curare indicaret. Denique Spengelius in partes suas adscivit Appuleii Minutiani P. 13. d. Osann locum mutilum huncce:

35쪽

quod nollem fecisset. Nam quae inutianus Catulli

verba laudarit, nescimus sortasse ad novum omnino argumentum tractandum transierat ille, ad quod illustrandum Catulli passeria versum adscripserat. Sed quum in odio quattuor paginae Vacuae sequerentur, quaestio dirimi non poterat Locis autem laceri demonstrMe aliquid magnam habet et cautionem et difficultatem. Hisce quum sententiam nostram satis stabilivisse nobis videamur, restat ut, quomodo V. 11 legendum putemus, Verbo dicamus. Ibi quod in codd. plerisque legitur est, ex nostra interpretatione nullo pacto ferri

potest. Quidam tamen libri H Ah. p. 7.), in quibus cod. Laud. Omittunt, itaque Ald L, Maliger, Oerinius, Handius p. 41. 1809.), illigius edit. Reg. habet 'Μuretus et Heysius M, VOsaius servat est . . O8ctem mutavit in posse. Verum equidem crediderim, quum in nonnullis certe desit, reliqui variare videantur inter est, es, id haec omnia inepte inserta esse a librariis, quippe non intelligentibus, e squenti Disse V. 12. subam diendum esse esset, Vel foret, qualis detractionis usus natura rei et facillimus est et saepe obvius.

Sertis a Syrio flagram olivo. Nihil dicerem de hoc versu, nisi plerosque certe in eo ita errasse putarem, ut, nisi res denuo in iudicium vocetur, inVeteratum istum errorem ex editione in editi nem continuo propagatum iri Verisimile sit. Flagrans haboni oditi Vic Brix Ald. I. uarin Scaligeri Brouis

s. reliqui, in his quoque Basil. 1530.), fragrans;

Lachmanni L. clamans, in margine flagrans. Lectioni furans modulum syllabae obstare recte observa Brouis

36쪽

husius cf. inis carm. LXVIII, 144. Fragrantem c.),

quem Vereor ne parum eliciter impugnaverit Huso, kius. Haec eius sunt Verba his . . . Tametsi enim nullum succurrit exemplum, quo correpti primae huius verbi syllabae demonstrari queat, tamen idem eius a verbi flagrare modulus esse debet, etiam de sententia veterum Grammaticorum, qui statuunt, utrumquΘ unum Ssis idemque Verbum. Serv. ad Aen. I, 36.: fragrantia

mella Quotiens incendium significatur, quod flatu aliutur vel a flamma perra dicimus; Θοώens Odor, qui Dacta specie maior est, per x dicimus fragrat. licatius haec leguntur apud Gothoisedum p. 1366 46.

Non. arcess. p. 730 44. ,,Plagrare e fragrare ita discernuntur, quod Flagrare est incendi et ardere: ΡωWars Vero iere, et in plurimis invenitur ista discretio.μEx quo etiam hoc efficitur, orabile flagrans aerei ει oliso non bene dici propterea, quod sic noti insertur incem dii satis molesta. Ergo retinenda est aliorum librorum lecti fragrans, quam ultro commendat constans sorbptorum consuetudo. Vide Oudendorp. ad Appul. Μet. m, p. 209. Haec Huscinius, quibus primae vocis ' grans syllabae correptionem docte vindicatam esse assimina Sillig. Cens. p. 264. ihi non item Videtur. Nam quod ille utriusque verbi modulum eundem esse debere

dicit, exemplis tamen Vincitur, non eundem esse neque hanc sententiam Veterum grammaticorum fuisse aut hos statuere, utrumque unum esse idemque Verbum,

equidem ex iis, quos laudavit, elicere possum. Oofortasse in rem suam Vertere poterat, primam propter sequentes liquidas in utroque ancipitem esse, natura brevem et casu factum esse, ut fragrare ubique e

cepto uno Catulli loco, primam habeat correptam, instrare modo correptam, modo productam. Sed quis haeo in tanta locorum multitudine tam parum Verisimilia credat Praeterea non debebat negligere apud Nonium

37쪽

I. l. addita verba: et, plurimis noenitur iam discretio, ubi subaudire mihi videor quamquam non, omnibus. Et prosecto mihi exemplum notum non est, quo illud di crimen Violatum sit quamquam, si recte intellexi Nonii additamentum, nihil obstat, quominus Catullum nostro loco vi quadam vocabuli reconditiore delectatum esse, atque propter talia imprimis, non propter nescio quam imitationem Graecorum, nomen illud docti accepisse statuamus. Neque perspicitur, quomodo fragrans illud planissimum si a Catullo prosectum esset, O sensu r riori ac, si quid auguror, librariis ne intellecto quidem flagrans locum cedere debuerit, quum contraria ratione nihil sit frequentius. Alteram vero interpretationem quandam, quam quis forsitan motus loco Cio Vere. II, 2, 73. Flagrabat minus rudi ει cupiditate homίnum, auctore orcellini in

Leae. S. V. Murare proposuerit, non probaverim. Iaonim Ciceronis illud exemplum hisce explicat Plenae cho- bus, ει quatis esset turium es cupiritas, Edens similem esse apud poetas usum verbi fervere de locis, in quae homines studiose isequentesque coeant.

Ex quo apud Catullum esset cubilo sertis atque olivo flagrans id quod sortis atque olivo plenum, perfusum. Sed accuratius inspicienti ab omnibus, quae laudat, exemplis notionem complendi quam longissimo abesso optimeque illa intelligi posse poetica propriae significationis translatione, facile apparebit.

Do his versibus exstant V. D. tot coniecturae, ut Vel ea enumerandi opera paene me taedeat. Sod ut primum de codd. mss. videamus, Statii omnes habent:

38쪽

Nam n ista praemiae nasi tacere, Cur non tam larem et futura panda, Nec tu quid facias ineptiarum eadem, quae ossius vidit exemplaria, nisi quod pro panda e hibebant pandas vel pand . Sic cod. quoque uiae.,

praeterquam quod . 12. ni, V. 13. afututa pandam habet Dresd ut uiaα, his exceptis praevalent, ac futura panda Noem tu &α Commella in margine pada.

Ut Sintiani Lachmania D. L. nisi quod V. 12. . praebet ni Huscinius dicit, in omnibus libris, quorum linctiones Variantes in manibus habuerit, V. 12 eodem modo puto sic: Nam ni praevale ista nil taceres, ut HusAhius exhibuit ex edd. a. 1472. et 1486. legi, V. α in Paris. B. Guias C. Laurent XI et reliquis Italicis, nisi

quod codd. XII, XIII XXm cum Riccard. n ista

praevalet habeant et tacere. Gueis A. Num ne praeva ι hil facere; sed correctum Nam mi praeviae ista natacere. Gueu B. Nam n ista tacere praevalet aa. Monstri instar habere aris A. Nam n ista meres. praevadet ni ua, cum correctione tamen, qualis sit in Guod A. Spengelius haec adnotavit v. 13. omnes libri: cur non codd. a. q. i. h. F. H. panda plurimi effutura; cod. C. nam ni praeviae ista nil ni ea re a. b. h. : nam mi ista praevalet aceres p. s. Η V. 12. ut uiacbanus. Sillig. Cens. p. 273 inis pandas legi dicit in Faur. Reg. II memm Guels. v. 14. ne in aur. Guelf. ad mam. Hi in Gueli. Gud. a. ad marg. Gud. B. Neo in Reg. I. In Coiu. Mean Μemm SGerm.

Iam exanclandus est labor proponendi partimquo recensendi et veterum editionum lectiones et V D. comiecturas. In editt. Reg. Vio Brix legitur Nam ni pra Malet, ista nil taceres, Cur non tam later e tuta pandas, nec . . . . idem in vireti, nisi quod afutuis habet et v. 14. ni in notis tamen dubitanter proponit ex tribus versiculis duos faciendos aio: Nam cur tam Mera ea futut pari a Ni tu . . . . In edit. Guarini est paridis,

39쪽

tacere, Cur non, pandas, ne tu c. Statius maluit:

Nam ni est turpe, oleris nasi taceres, Cui nunc tam a ter exfututa pandas Ni tu . . . . caliger Nam ni semma, valet iasi tacere, Cur non tam latera eae fututa pandant' Ne tu . . . . ossius Nam ni istute, valet nasi acere. Cui non a latera ea fututa pandant Noctu quid ... eleager Numne stupra vales a tacere, Cur non tam later eae fututa pandant, Noceu quid ... Passeratius ni praeviari, i. e. ni spurca sit;). Heinsius: Quum ni praevalet ista, mi tacere, Cur nunc iam c. Doeringius in notis: Nam si praevalet ista mai tacere. Silligius v. 12. ut in Ald L, V. 13. Cur nunc tam meem eaefututa pandas, Nec tu . . . ' idem Cens. p. 274.

locum nondum restitutum esse fassus suspicatur: Nam is prae adeat rictu tacere v. 13 et 14. praeter usibiam orthographiae discrepantiam eae fututa et ni Lac,

mannum secutus. Atque is V. 12 corruptum, qualis est in cod. ., maluit exhibere, quam in Verborum comtextum suam in adnotatione critica propositam coniecturam Nam ni ista valet, iasi, tacere. Sequentes sio scripsit Cur non tam latera ecfututa pandas, Ne tu . . .

Spengelius p. 99. v. 12. ut in Ald L, v. 13 et 14.:

Cur non Tam latera e Muta Fandas, Nec tu . . . . Huse, Hus p. 46. qui Fraevale ista nil tacere, Cur nunc tam latera e Muta pandans, Noctu quid ... Ima lius Nam

ni stupra valet, nasi, tacere reliqua praeter ni pronei ut Lachmannus, cuius vestigia pressit Masbachius. Husius Nam, ni ista ore valet, nia ea re Curant amlatera ecfututa Fanda Noctu quid .... Vides, quanta sit suspicionum moles quas omnes refutare furentis esset vel certe otio abutentis; nam multae earum aperto ineptae sunt, multae parum pro

babiles quod quatenus verum sit ut intelligatur, in unu Versum pauca quaedam considerare mihi liceat.

40쪽

Ac primum quidem mireris, praeter oleagrum, Huscinium neminem in particula nam offendisse quam Doeringius ita interpretatur, ut priore loco V. . r ferat ad verba nescio quid febriculosi acore diligis, quorum rati subiiciatur sententia sequenti: nam id testatur Iubae; quod recto Gum exposuisse, in promptu est Alterum nam V. 12. resert ad Verba nec tacere posses explicans nam ubi sum amitassisnus, cui ncta reticeri δεδα, quam rationem claudicare recte observa H Ahius.

Quid enim v. 12. do am istamo Quis porro post tot

interpositas sententias Versusque nunc demum Versus te

tit rationem afferri exspectabit particula nam quam equidem seinper putari post ipsam propositionem albquam statim sequi debere, ne quid dicam de repetitions satis ineleganti. Quo autem iure Doeringius coniecturam

suam hisce explanet: ulta causa ameum pud te valera debet, ut sta quae amorem tuum spectant, is tabi am cisa O taeeas reticeas, aliorum acuminis sit extricaris. An ni praemiae id esse potest, quod num cauδα tantum apud te alere debet Iam ut ad alterum pergamus, e bum praeviare, quod sic in omnibus codd. mss. praeter unum Dresd legitur, non ausim mutare. Nam ututis liqua verba concipienda sunt, tamen neminem fore ambitror, cuius animum codicum lectiones inspicientis noustatim subeat cogitatio, talo quid Mullum dicero v luisse praevaler i. e. satius esse, praestare, larium, quid agat, confiteri, quam tacere. Qui Verbi sons quum optimus sit, cur ad mutatione confugiamus Issi quo tentare eo minus animus erit, quando, quae in excuderint, quam sint infausta cognoverimus. Nam quiarum inserentes hunc versum stuprarunt, non ridentur cogitavisse, illud vocabulum e sententia usuque volarum non dici posse de eo, qui cum merotrico consuetudinom

habeat, sed de turpi illicitoquo cum virgin via vidua concubitu mihi certo o inplum non est notum Quod