De Luciano philosopho ...

21쪽

dereliquit, ut cum Dialogo consortium iniret. β Lucianus ut concedit Rhetoricam vera haec dixisse, ita negat se non idoneas ob causas illam dereliquisse, quippe quae a pristina vitae simplicitate recedens jam meretricio more vivat. καίτοι, ita pergit εἰ καὶ ριηδἐν αυτῆ τοιουτο ἐπέπρακτο , καλως ἐχ ριοι ἀνδρὶ δη τετταρώκοντα , 1σχεδον γεγονοτι θορύβων μἐν κείνων καὶ δικων ἀπηυλαμαι, καὶ το in ανδρας τους δικαστὰς ἀτρεμεῖν ἐαν, τυμννων κατηγοριας καὶ ἀριστέων ἐπαίνους ἐκφυγοντα, ἐς δ τὴν Ἀκαδαροίαν si ἐς το -κειον ἐλθοντα τῶ βελτίστω τοὐτι as ιαλογω συμπεριπατεινηρέμα συνδιαλεγο κένους, τῶν ἐπαίνων καὶ κριτων υδεομένους Inde effici potest, quadragenarium Lucianum, missis rhetoricis et sophisticis studiis, comico-satiricos dialogos scribere instituisse cons. cap. 34. Sunt tamen qui provocantes ad locum Piscatoris cap. 29 putant, Lucianum in adolescentia prius rhetoricae operam dedisse, inde demum sophistam esse actum, quum propter malas oratorum artes judicia reliquisset Τ). Verba haec sunt:

ἐγω γαρ ἐπειδὴ ταχιστα συνειδον ποσα τοῖς ρητορεύουσι τὰ δυσχερῆ ἀναγκαιον προσειναι, ἀπώτην καὶ ψευδος καὶ θρασύτητα καὶ βοην καὶ 4υθισμο ἡ καὶ

22쪽

μυρία ἄλλα, ταυτα μιν, σπιρ εἰκος ἐν ἀπέφυγον, ἐπὶ τὰ σὰ, α, Φιλοσοφέα, καλὰ ορμήσας ηξίουνοποσον τι μοι λοιπον του βίου καθώπερ ἐκ ζάλης καὶ κλύδωνος ει ευδιον τινα λιμένα σπεύσας π σοὶ σκεπομενος καταβιῶναι ' De hoc autem loco recte Meesius monuit, hic non juvenilem aliquam a forensi ad scholasticam eloquentiam transitionem significari sed eam qua relicta omnino utraque, ad philosophiae otium et novum scribendi genus se converteret. Conversis studiis magnam vitae partem Athenis eum degisse cum ex scriptis satiricis, quorum scenam sere semper urbem Athenas fecit, conjici potest, tum Demonaeti cap. 1, ubi cum hoc philosopho, qui Athenis vitam degebat, per magnum temporis spatium familiariter se vixisse dicit, pro certo assimare licet; θατέρι δἐ τω Λημνακτι καὶ ἐπὶ μήκιστον συνεγενομην. Senex denuo sophisticas recitationes composuit ), amotis, ut videtur, fortunis coactus extremo vitae

tempore publico munere in Aegypto functus est Asol. 12h ) Quo aetatis anno mortuus et ubi sepultus sit,

1 Baetatio Herenuo, pro ἐπε .n Meiani Samosatensis opera edidit sussi indors vol. 1. 1858. pag. VIII . Apparet ex his verbis, quae non explicuerim interpretus, Lucianum hypomnemalographum fuisse praelaeta laxandriae, uiua muneris mentio fit apud Strabonem 17, p. 797, et in eodies Theodo-

23쪽

plane latet. Quod autem ad annum Luciani natalem attinet, Wielandus in anno XVII p. Chr. n. Struvius in

anno CXXX p. h. n. natum eum existimabant. Accuratius vero hanc quaestionem explicaverunt Wetglarius' et Me ius ); quorum hic annum ejus natalem non potuisse post a CXX p. h. n. incidere demonstravit, ille ipsum hunc annum natalem ei fuisse probabiliter constituit. Ut Luciani vita in tres partes, ita scripta ejus in tria genera aptissime dividuntur: scripta sophistica juvenilia, dialogos comico-satiricos, recitationes sophisticas seniles est quod moneam in aestimando scriptoris

s non e eotandum eoo oonoenom, qui I plerumque enalia' te. . quem loeum Valesius eo araverat ad Ammian Mareeu 28, 1, 21, , et apud Philonem Judaeum adversus laeeum, Ol. s. p. 36, 21,

de Lampone quodam loquentem, παρεστως γὰρ τοῖς γεμισιν

1 l. l. h. 1. S. XVII. 2 De aetate Melani seripsit . a. Struvius, sortieii 182 pag. 3.3 God. yettiar. Commentani de aetate, vita et seriptis Meiani. Marhurg 1884, pag. 4-12.4 Mees. l. l. p. 70-72.

24쪽

ingenio et adumbrando charactere opera tam tempore quam argumento et consilio tantum inter se distantia non eadem trutina esse ponderanda. Recte monuit Hermannus i), in Luciani characterismo senilia viri scripta et multo magis juvenilia nisi cum grano salis adhiberi non posse, quippe quae veram uesane ingenii Ggiem admodum raro ostendant. Nec mirum sophista enim prae benevolentiae captandae studio saepe Verba et sententias ad auditorum mentes et voluntates accommodare debuit. Μaximi vero momenti sunt dialogi comico-satirici, in quibus quid de rebus divinis et humanis ipsi videretur libere elocutus est. His animadversis disquisitionem nostram ita instituere propositum est, ut quid Lucianus per tres illas

vitae periodos de philosophia et de philosophis statuerit

ordine exponamus.

25쪽

Inter scripta, quae omnium criticorum consensu adjuvenilem Luciani aetatem reseruntur, primum locum tenet liber de Salsatioue Est ea disputatio mere sophistica, duabus ex partibus constans, quarum altera praefatio attico sale abundat, altera artis pantomimicae laudatio multis mendis laborat. Ad libri tempus accuratius definiendum certa indicia desiderantur. Colloquitur ibi Lucinus quidam cum Cratone, philosopho cynico barbato sene, qui ei summam levitatem, immo lasciviam exprobraverat, quod pantomimis gauderet a quibus opprobriis ille ita se defendit, ut Cynicum res nulla reprehensione dignas, contra laudandas potius, prae inscitia Marpere ostendat ) Cynicus vero istud nihil

1 Cap. l. καὶ συγγνωμη σοι, εἰ ξ ἀρχῆς βοὴ αυχμηρεμ συζων, καὶ μονον τὰ σκληρον ἁγαθον uot μιενος

26쪽

ad se pertinere ratus, nova convicia in illum consert: Tu vero qualis homo es, o Bone, qui, quum eruditioni innutritus sis et philosophiae mediocriter operam dederis, prae saltatore optimarum artium studia et antiquorum consuetudinem missa facias aegre sero, quod optimorum oblitus virorum, latonis, Chrysippi et Aristotelis, tali spectaculo delectaris. Lucianus igitur juvenis philosophiae mediocriter operam dedit, at non ita, ut unam scholam prae ceteris probaret 3ὶ Nec mirandum, si rhetor et sophista, ut de quaque re eleganter et copiose dicere posset, philosophiam etiam attingere necesse habuerit, idem, ut sermone puro et Attico uteretur, scriptores Atticos, in quibus Ρlato facile primas tenet, saepe lectitaverit ). rincipum igitur philosophorum scripta legit Lucianus, nullius tamen sectae doctrinam prae ceteris amplexus est, immo propter philosophiae pudorem homines interdum ignota reprehendere. cap. Ἐν tecte philosophiae 4n-

θομενος, κἄθησαι . . . 2 Pioo eap. 6. Bia os cap. 34. t. C. s. obet, Variaeleetiones, qui p. 800 sqq. Lueianum saepe antiquum dicendi usum non satis observasse multis docuit.

27쪽

putat ). Haec de philosophia universe; quae enim cap. 35 a physicae ethicae et dialecticae vi quam in saltatorem habeant, disserit, non ita sunt comparata, ut inde satis tuto aliquid inci possit. Restat igitur ut quid de clarissimis philosophis statuerit exponamus. Et primum quidem in censum venit locus cap. 25, ubi Socratem σοφωτατον ἄνδρα appellat. Cave tamen ne inde emtas Lucianum de Socrate magnifice sensisse latet anguis in herba, ut jam significant

verba, quae addit: εἴγε πιστευτέον τουτ περ αυτου

λεγοντι τί Πυθέω Immo tecte Socratis illicitum puerorum amorem perstringit, ubi de illo hoc dieit: si ars pantomimica Socratis aetate floruisset, non illa prius quidquam pueros doceri jussisset. Urgere tamen haec verba nollem, nisi aliunde nobis constaret, Lucianum hac in parte inique de Socrate judicasse. In eodem libro duobus locis mentionem injicit de Uatone cap. 34 hunc philosophum alia saltationis genera laudasse, alia ejecisse nude ponit; cap. 70 latonicam animae divisionem commemorat, additis verbis: H δ' λ Tιμοκράτης δ ὁ διδώσκαλος αυτου Lesbonaetis)ιδων ποτε παξ, ου ἐξεπίτηδες ἐπιστὰς, ορχηστην τὰ -του ποιοτντα Oiου με, φη, θεαριατος et προς φιλοσοφίαν ιδως ἀπεστερηκεν.

28쪽

. στιν ἀληθῆ ἁ περι η wχη δ Πλατων λέγει quibus satis declarat, se illam neque probare neque ejicere. Μulto minus ex iis, quae cap. 70 de Aristotele pulchritudinis laudatore et quae de saltatoris silentio habet, quo Pythagoricum dogma innuatur, essicere licet, quid de his philosophis statuerit. Ceteros igitur philosophos a Luciano ibi neque laudatos neque laesos esse Onstat Socratem excepimus. Videamus igitur, quid in aliis scriptis hujus periodi de illo statuerit Lucianus. Nullibi tam aperte puerorum amorem pudicissimo viro culpae dat quam in libro, cui titulus est de Tomo.

De vi enim, quam locorum amoenitas in oratorem habet, disserens ita pergit καίτοι Σωκρα- με ἀπεχρησε Lxτανο ευφυία και ποα ευθαλὴς καὶ n γῆ διαυγης μικρον ἀπο ου Εἰλισσου, κἀνταυθα καθεζομενος Φαίδρου τε του Μυρρινουσίου κατειρωνεευτο καὶ τον υσίου του Κεφαλου λογον διηλεγχε καὶ τὰς Μούσας ἐκώλει καὶ ἐπίστευεν εῖξειν αυτὰς ἐπὶ την ρωκέαν

συνεσοριένας τὰ παιδεραστικώ. ultum valet hic locus ad infringendam opinionem eorum, ' qui Socratem a Luciano vituperatum esse negant. Quum enim neque

1 Ranke l. l. p. 25.

29쪽

disputationis nexus ejusmodi digressionem requirat et serio loquens talia de philosophiae parent inmet, pro certo statuere audeo illum ex intima animi persuasione Socratem, ut qui τα και in ore haberet ad obscoenos amores tegendos, disse. Haud facile cuipiam continget ut hac in re levitatis crimen a Luciano amoveat illud tamen monere lubet, et Socratis aetate et postea non defuisse, qui minus magnifice de illo judicarent. Cicero de M. Deor. 1, cap. . 34, idem illud de Zenone ammat, qui non eos solum, quitum erant, philosophos, Apollodorum, Syllum, ceteros figebat maledictis, sed Socratem ipsum, parentem philosophiae, Latino verbo utens, scurram Atticum fuisse dicebat. Eandem criminationem iterum reperimus in libro, cui titulus est Amorra, cap. 23, 24 et 48, ubi Socrates et lato ut paederastiae laudatores carpuntur a Charicle, contra laudibus efferuntur a Callicratida Quum verod hujus libri auctoritate non constet, hos locos

urgere nolo. I Hie liber ob dieendi genus nimis tumidum et ab Melane dis-

erepans a multis addubitatur Solanus vero conjeeit, idque Hemannus l. l. p. 204 pro eris inmat, Me opus esso eonscriptum a Lueiano, Asianas inflatae a tumidae rhetorieae alumno quidquid est, meliora monuerunt quam Planctius , qui L L p. 16 hae dieit , mihi quidem eo

30쪽

Ganseamus ad eos locos, ubi Socratem cum laude

commemorat Lucianus. fimum in censum venit liber, en titulus est, altimniae non emere erae credendum,

eap. 29; hoc autem opus quum a lanctio ad scripta senilia reseratur, prius quibus argumentis ab hujus sententia discedere cogar exponam. Planchius p. 31 nude hae ponit ιν tres in Aegypto, conscripti libri, polagia, Caiamniae non temere egrea credendum et Pro lapan. Deinde p. 34 narrat Lucianum apud praesectum Aegypti impietatis accusatum hanc defensionem scripsisset , munus istud Aegyptiacum cum ιν teneret Lucianus, pravae etiam, ut videtur, ejus destrebus divinis opiniones ad praesectum Aegypti desere-

ιν bantur cap. 10, 12, 4): itaque Lucianus in libello,

. tempore eripitis videtur hie liber, quom Laetant ingenim adolevisset iam satis , ut res sarias tractandi meliorem quae in eo inerat naturae, partem saepe neederet eupiditas; at relabentem videmus hominem, ob vanissimae gloriae libidinem ad corruptissimos saeculi mores et .sensus, ita ut qui aemulus modo fieri voluit per Nigrinum vitae, perseetae a Platone institutae vel riptolemi assectator in seminibus, sapientiae et honestatis in animos hominum spargendis, idem libenistissime fieret Epicuri de grege poreus. Idem de Aristophane. Horatio, violando et Voltario ita disputat, ut quam vim habeat in talibus viris diiudicandis divinarum rerum persuasio, praeter Suidam et eholiastam lueulentin illo exemplum invenire non potue-