Aeschyli Persae: ad fidem manuscriptorum emendavit

241쪽

IN PERSAS. 100

Iota Φάλλαν. Hallo. Vello comam, ut itharisin a bitorum chordas. 1ο65 Διαίνω. Supra Ioas. Io69. Αιακτος. inamentationes edens. id sum 919 nid. Icia M. Vocabulum Homericum et antiquissimum; radix o κίνεω Choeph. 678. ἐπείπερ αἰ- auia, eis Αρροπ

243쪽

cto 1

APPEΝDIX AD NOTAS

ρηα ἐν ἀ- παν. In hoc versu scribendum sorte divisim μὶ κἀν.54. In Herodoti loco lectionem vulgatam defendit similis locutio

65. maeo antistrophie distributionem paullo meliorem admittuηt;

244쪽

2o2 APPENDIT AD NOTAS.

I. 2. tetrameter Ionicus a minore 3 dimeter Ion a min. 4. Idem metrum, anamesto in primam sedem adsumto. . Trimeter Ion a min. anapaestum in prima sede habens. Vid. Hermanni Elem. Doctr. eir. p. 497. Tetrameter est Ionicus a minore catalecticus, apud Lexic Seguler. p. 346. 'Aδριαναὶ γυναι--- ιυνχύλος Ιλιαπιν.

junge v. 834. et 856. et 967. 103. 4.

80 An legendum ἐρέται Τ

88 Scribe ἀοδώνον. I08. In priore editione dederam πυργοδ τας, nimis euriose. Hujusmodi adjectiva, forma passivi, sensum aetivum haud raro e serunt e g. δορυπαλτος Agam. III. λωβητον Sophoel. Trach. 547. --σe Eurip. Hec. II 17. ubi vid. orson Satis magnam vocabulorum classem, quae utraque agendi et patiendi virtute gaudent recensuit Hemsterhusius ad Lucian T. I. P. 179. 123. 4. Hos versus recte eonjunxit Butlerus. Vide quae diximus

ad Agam. 426. Addend.

126 o eriti. Vid. idd. ad Daπes. . . P. 122. Is I. meseio an satis caute dixerim. ἐπωνυώιον occurrit Herodot. II. 112. 162. Nunc malim legere, partim ex Taelgae vestigiis, ευνέτειρα- Maseulinum uiarin est. Eurip. Orest. 1389. εὐνάτωρ dixit Eschylus

Suppl. 660.

165 Theocr. XII. 2. 44νῆ νυν φιλοτρο κήτου χαρίεντο ἀστεω.167. Olim edideram αἴδει αντoe. Sed mollius sonat ἀδεὶατος. eadem analogia sormatum qua ακ-ατ Eurip. Fragm. Inc CevIII. In Theocr. XV. . pro ἀδευάω quidam codices exhibent ἀδει-νσου. Erat tamen nomen proprium apud Atticos 'Aδεὶαντος. 186. τω φάλαγγε Xenoph. Anab. I. 8, 17. neque apud veterea Graecos aliam formam suisse puto articuli numero duali, eas primo et quarto Homer Il. E. 778. τ δε βάτην τρήρωσι πελείασιν ἴθμαθ'

duolai. Sic enim recte eitatur p. Sehol. Sophoel ad oed Col. 167O. Eustathius, qui salso ait Atticos in hac re κωνοτομεῖν, citat ad II. .

245쪽

APPENDIT AD NOTAs. 2D3

p. 728, 19. πω γυναικε, τω χεφε, τεο θεω, τουτε ' τας εας, την Δεν--τοαν καὶ ση, Κόρην Vid. Fischer ad Platon Phaed. p. 3 . 189 neuerse apud Thucyd. III 55. idem valet atque ἀπρεπής. 194. Legendum videtur τευχειν, Ἀλλήλαι τι. id Glossarium. Nota marginas in S. Paris. 2787. Ν apud Faehse. v. τευχον

228. γαιαν v. l. in . 242. ἐξαρκεῖ v. l. in . 244. διὰ χεροῖν Elmsteius ad urip. Med. p. 284. inus bene, meo quidem judicio. 251. Thucyd. VII. 87. δοκεῖν o ἔμοιγε Herodot VI. 30. ἰλού-

αν επσθε κακον οὐδὸν δοκεειν ἐμοὶ ἀπῆκε τυν αὐτῶ τὰν αιτίην. Similis locutio, εικάσαι μέν, occurrit, praeter locum in notis citatum, ad Col. D. Trach. 141. paullo plenius Herodot. I. 33. - ε&άσαι. In fine Versus νημιερτεῖ λογι v. l. in . memoratur. 257. Πέρσαις v. l. in . 289. ixθo v. l. in . 300. Sophoel. oed Col. 1529. υτ δε τεκνοισι molaia sola, στέργων

judieat Elmsteius in us Crit T. I. p. 351. et ad urip. ed. P. 266.3O1. τινα δἐ και πενθήσομεν. De και sic posito vid. orson ad Phoeniss. 1372. Herodot. I. II. φερε κουσω τέω και τρόπω ἐπιχειρή

312. escio an vera lectio sit θαλασσωπλαγκτον νῆσον Sophocl. M. 602. Σάλαι uu-άλι λαγκτος ubi tamen λίπλακτον ex hoc loco reponi vult Lobeckius. tiam in indar. Ρyth. IV. 24. ἀλιπλάγκτου ταο, S. Gotting. exhibet ἁλι-λακτου. . quae tamen non est vera lectio. 318. in ναδ ἐκ μιλ πεσον, veterum librorum lectio Hermanno

non displicet, qui ad Sophocl. M. 301. verissimam putat Seidleri observationem, in narrationibus apud tragicos augmentum omitti

246쪽

posse. Idem in Elem. Doctr. eir. p. 52. ita scribit. V PMelare omservavit Seioterus, in nunciorum narrationibus, ut quae epici carminia quamdam similitudinem habeant, et fortasse aliis quibusdam in sermonibus, qui ad illud genus reserri possint, ut in gravibus sentemtiis, cujusmodi in locis solis istae augmenti negleetiones reperiantur, minori severitate in retinendo augmento usos esse tragicos. Et videntur sane veteres ipsi, has tragoediarum partes, ut peculiare quid habentes a ceteris partibus distinxisse, siquidem ex nomine eo

jecturam sacere licet. voeabantur enim ρήσει ἀννελικαί videae heri Anecdota Graeea I p. 26.' aetenus Vir egregius qui plura, eodem spectantia, dedit p. 121. Exempla quae protulit ex Eschylo, Praeter ista, in quibus καθεζό-ην et καθήμην oecurrunt, haec sunt; Hujus sabulae 376 416.458 506. ed Stanta Choeph. 736. θετο σκυ

ἡν uti emendavit Εrsutatius. 434. Si lectio vulgata retinenda sit, post ἀφείλετο subaudias

476. Ut verum fatear, Porsonum vix satis accurate loqui arbitror, quando poetis saullum licentiae concedit Piersoni sententiam in universum veram esse eredo, nisi sorte in choricis Eurip. Suppl. 962. πνευμάτων - δυσχίμων ἀωσω. In Iph. A. 12. vix dubito quin re-Ponendum sit, τί δ συ σκηνῆς εασοθεν ἴσσεις In hoc loe satis commode legi possit, cum codice vetusto, - , dimittit. Exemplis synaereseos Atticae hoc adde; ρα σθαι Eupolis ap. Phrynich. App. Soph. p. 43, 35. ωραιομένη καὶ θρυπτομένη. 485. λελεγμένων v. l. . 490. Choeph. 754. φλιμος, ἡ δων τις Phavorinus, Δί να θηλυκον γένους ἐστί, τὰ δὶδί νος των στέρων ἐστίν. Ομηρος δἐ δἱήγαν άἶδε. Apud

Homerum semper legitur ultima brevi vel δί νη, nunquam

antiquiorem formam ex S. Reg. reponi vult. Aristoph. q. 531.

247쪽

-περ Κοννῶ στεφανον 'μὸν πιν αυον, δίκρα δ' ἀπολωλωρ. ubi tamen Se l. δμει et sic edidit Brunchias, contra veterum editionum fidem. Eccleg 146. δ ει γὰρ ως orae, φαυανθήσομαι. Si libri Verbum δι ναν, Atticis δικλῆν, formatum estina ii, non a δίχρωρ.

521. Aristoph. Ρac. 1250. δυσκαθαρτε δαῖμον, ως se μωλεmis. 543. Botheus legit, αλαλ, eum Robortello Schutrius versum excidisse suspicatur. In codice Vitebergens additum est, teste Hermanno, μαγνά Ps t κατερεικομεναι, unde exsculpsit ille μαιαι γονάδες. μαῖα enim secundum Hesychium matris honorifica appellatio est. Idem etiam alterum vocabulum, ex hoc ipso sortasse loco sumPtum, tuetur γονάδες, μητερες. Sed testis non satis idoneus est Hesychius qui tamen nihil docet, nisi quod veteres diere soliti sint μαῖα, in vocativo, pro A τροφε, vel, ut nos Angli diceremus, Goo , quod quam parum huic loco conveniat nihil opus est pluribus ostendere. Esehylus vix posuisset ἀπαλαῖς χερσι de tulis. Quin tantum abest ut matre innui putem, ut locum potius de imginibus intelligam. Quod vero aiunt Botheus et HermRnnus, μαλαie in grandaevas mulieres quadrare, id inns considerate dictum est: nam hoc epitheton est teneris puellis Proprium. Odyss. 39. Νυμφαι , κνωεοί τε πολυτλητοί τε γέροντες Παρθενικαί, ἀταλαὶ νεοπενθέα θυμον εχουσαι. Chorus autem tres lugentium classes commemorat,

tres doloris gradus Virgines, vela proscindunt et lacrymas pro-

248쪽

ro APPENDIT AD NOTAS.

undunt, Sponsae πενθουσι Ῥοις κορεστοτάτοι- denique ipsi senes satum desunctorum probe ac decenter deplorant. Quare legendum vel ἀταλα vel ἀταλαί.545. Hodie reponendum censeo διαμυδαλε- est enim hic nullus est laeus. Dici quidem potuisset δωρουσι διὰ κολπου τεττουσ, Pro λατεγγουσ, non autem διὰ δακρυσι κολπους τεγγουσ, ut opinor. Sophoes Phil. 1157. ἀπ γὰρ βίον αὐτίκα λεψω. 1176. ἀπο νυν με λείπετ εδη.559. βαρίδεο σαι ποντια V. I. . 563. Nescio tamen an rectius Eurip. Hee. 1249 δ ρνε μα-ινο εχιδ-σo τάia.

666. Expendi meretur num vetus scriptura suerit ευ ρre Hesych. Βηρίδεο ὐποδήματα, a ἡμεῖς εμβάδας λεγομεν. Unde compositum περιβαρλ. Aristoph. Lys. 47. τα κροκωτίδια, καὶ τα μυρα, καὶ περιβαρίδες. ubi Schol. ιιος ποδήματος α περιβαρίδε - λωπ'aπος, ΣειρῆσιW Υποδου λαβων τὰς περιβαρίδω. Cephisodorus p Polluc. VII. 87. νυν ζώσπερ ἡ θεράπαιν εχω περιβαρίδας. 689. ταράσσεται ΜS. 2786. 698 Choeph. 658. τάχρονε Γ, ω καὶ νυκτος αρμ επείγεται. 741. Sophocl. oed C. 476. o δ' ενθεν ποῖ τελευτῆσαί με χρή, Eurip. Hecub. 419. ποῖ τελευτήσω βίον a749. εἰρῆσθαι Butlerus.

249쪽

779 Sed vid. Prometh. 295. 787. Hermannus ad Sophocl. M. 1099. praesert rsurditi et

Monhii leetionem φρονεῖ νεα etsi dubitare potest, an ne haec quidem vera scriptura sit mam ut recte dicatur σπικρον φρονεῖν, tamen non sequitur continuo, etiam eo φρονεῖν recte dici, quod vereor ne neque dixerit quisquam, nee direre potuerit. Haec ille. 805. Thucyd. VII. 87. καὶ ὀλίγοι ἀπο πολλων π Oisco ἀπεν

στησαν.

807. Herodot. II. 37. υκ δ μεν, Ῥ4υ αλλα πάντες Sophocl. ad C. 1671. o το μὰν ἄλλο ἡ μή.-Εurip. Phoen. 1665. o γὰρ τὰ μέν ero βαρὰ κακων, τὰ δ' υ βαρυ.824. Valekenaerius Adnot. Crit in loca quaed. . . p. 328. vitiosum putat o ιμασιν sorte legerat σημανουσι σωμασιν. 842. γυ φρονουσα conjicit utlerus, quia raro apud tragicos

occurrit in hoc loco vox trisyllaba post alteram trisyllabam, vel quasi trisyllabam, nisi alteri trisyllabae subjiciatur vox e litica vel distinctio. 855. GL Schaeser ad sophocl. oed α 1436.871. Exemplis in quibus subaudiendum αλλακ adjice Prometh.

dam in Arati Dios. 218. αρξεσθε pro εὐξεσθε anter in Sophocl. Phil. 1032.

250쪽

nM. Sophocl. l. 57. - ροσφθε - - και ' ιμ ασσα. Recte Ersurditus ota, probante Schaesero, quem vide. 889. Bullarus eorrigit μεσα ove, ex evotio Ἀγκον 3σον πολλα ἄγον εχουσαν. Sed quid valetieiso in compositione l912. De vocali antea eorreptam id Sehaeser ad Dionys. ΗM. p. 289. Burneium MontΛιν Remis. LXXII. p. 420. Μox daeo νελον vid Elmcleium ad Eurip.Med. 1380. - με-o ἐγω μ ατοφελον Προς σου φθιμένους ἐπιδέσθαι. qui hic reponi jubet ψελε. 994. ἐτάψεν pro ἐτάφησαν non magis aeolice quam Dorice dietum est. Inseriptio vetustissimae cujusdam galeae penes virum eruditum

R. P.Mnight, sic incipit, APPLIΟΙΑΝΕΘΕΝ. i. e. ἀνέθεσαν. Et hine sacili opera corrigi potest Simonidis epigramma apud Plutarch.

라틴어 텍스트