De praepositionum usu apud Pindarum. Dissertatio ..

81쪽

παρά bis,

προ semel in meSi extare. Praepositiones autem /σ, άν τί πρO, συν, περ αμφι, μετά, πο apud Pindarum quidem USquam a verbo sejunctae Unt. Reliquum est ut de nonnullis recensitorum oeorum verba faciamus. Atque primum causas non invenimUS,

quibus commotus Pier sonus miserit Pyth. I, 82 n. a .

2). Nec enim ullo horum locorum varietas lectionis acerto judicio nos detinere potest, neque praepositio alia ratione explicari potest nisi statuenda tmesi. Tum Pyth. XI, Id n. i) εμνασε μ εστίαν τριτον ἐπὶ στέφανον

πατιο α β so si quis T cum accusativo εστίαν πατρωανConjungeret, erraret; nam quum verSus 3 voee εστίαν claudatur, jam rhythmus hanc vocem verbis ἔμνασε με n-

82쪽

nectit, atque tam ipsa collocatio verborum poscit u ἐπί

quidem non potest propter sententiam loci, ut a verbis

Πάττου γεγεt annesitatur; at credere quis possit, et adverbialiter positum esse inmmer milem vero vis in composito verbo επι ι ονα inest ius re Per detre Foro idem valere

videtur de Pyth. IX, 2a n. 36 . Quamquam his locis

fato or praepositionem ad adverbii speciem propius accedere

quam Ceteri S V. S. De Oeentu vero in anastropha non

retracto videbimus infra. Restant duo loci, quos Pier- sonus tmesi non ascripsit. In quorum altero, Ol. III, 38(n do , lectio dubia est; quidem Poech hi emendationem ' δ' φ πὰρ χ υμο οτρυνε Secutus Sum propter inanem et exilem vim voculae et ( πω σύ, quam libri praebent. In altero vero loco, em III, 2a n. iii, lectio quidem dubia est; sed, utut legis, mesis non dubia St. In codicibus enim est: δά μασε δε θω ρα ἐφ πελάγεσιν

festum est ex praepositione e ortum esse, quam Hermannus primus restituit tum vero idem scripsit διάτ αυτ ε ρευνασε, oech hius autem, quem Diis en ius et Schneide Ninus sequuntur, διά, ἐξερευνα σε. Mihi quoque Booch hii scriptura magis placet propter significantem vim duarum praepositionum, ut taceam de auctoritate codicum. Perraro quidem apud Pindarum verba extant cum duabus praepositionibus composita ), atque fere nu3quam apud poetas in talibus verbis altera praepositio a cetera verbi parte separata legitur' '); at hoc loco neminem fugiet, quantam vim duae praepositione atque altera ab altera remotae efficiant. - Denique tres memorandi

83쪽

sunt loci, qui inter praepositionem et verbum nomen infe

postium i si erit, quod eum praepositione conjungi potest. Pyth. IV, 228 n. a Boockhius jungit νὰ Πο-

γυιαν. ipsa tamen collocatione verborum non assentiente;

Dissonius rectoraνά-oJχo jungit. In Fragmento idi i 3J n. lo Pior sonus summo uiro tinosin defendit contra alteram fructuram ὰπο τραπσῶν, atque l. II, s(n. I et usus verbi ὰπέχειν et vis poetica cogunt nos ut tmesin Statuamus. - Postremo dicendum esset etiam de viloeorum, quibus tmesis extat, et de effectu huius figurae. Sed omitto hanc rem, quum jam nonnulla tetigerim, quae hue speetant, et quum Pier sonus . . singillatim in omnibus locis, quos quidem recensuit, disertissimis verbis do hac

re egerit.

De trajectione praepositionum. Collocatio praepositionum earum, quae nominibus additae sunt, tam varia est apud Pindarum, ut ea tantum eligamus, quibus poeta a vulgari collocatione maxime recedit. De trajectione igitur vel transpoSitione praepoSitionum agamUS atque primum videamus, quas voce Pindarus inter prae-pοSitionem et nomen interposuerit, servat tamen vulgari loco praepositionis, qui est ante nomen Interponiantur autem primum adjectiva et genetivi attributivi quae res hue non pertinet, quum ex inversione substantivi et attributi orta sit, substantivum vero eiusque attributum unam efficiant notionem, quo fit ut praepositi suum locum tensiat, ante verba eius notionis cui ipsa re ver juncta est. Tum vero alia vocabula inter praepositionem eiusque casum interponuntur, quae notioni nominis non inhaerent. Ex quibus primum locum tenent particulae τέ μέν, δέ, γάρ, γή, τοί, quibus SaepisSime praepositio a nomine separatur;

84쪽

TO Ttν κεν κληT O νήρ . . . Priores quatuor partieulae, Te, Me r. h. γὰρ, jam natura Sua locum exposcunt, qui est

fere in i ronte nuntiati, sed etiam' et si, quoad fieri potest prino ipalem locum in initio enuntiati amant, ideoque si ea notio, quam extollunt vel affirmant, ex compluribus vocabialis, seu articulo et Substantivo, seu praepositione et SubStantiVo, composita est, Saepe jam priori vocabulo adduntur: τήν γ μγμ, ετ γε πεμέα ). ac interpositione particularum nihil efficitur, nisi quod ipsae particulae ossiciunt; nam O exceperim, quae ipSa gravior Si quam ut Separata Voeabula non extollat cf. l. II, o Pyth. I, s. Eodem modo compluribus particulis interpositis et praepositio et nomen magis extolluntur quam simplicibus parti

s6 ἐν δ αυτε χροτω. - Accedimus ad particulam καί, quae eXies apud Pindarum praepoSitionem et nomen separat. Distinguendi autem sunt loci, quibus καί vim copulandi habet, ab eis locis, quibus vim intendendi habet; nam in diverso hoe usu diversa est particulae collocatio. Priorem usum videmus Ol. VII, 26 τουτο δ' μάχανοφευρεiν ό τι νυν ἐφ καὶ τελευτα φέοτατον ὰνδρι τυχεεν, et Pyth. X, 58 θει το ἐν Ωιξι θησέμεν ἐν καὶ παλαι- τέο οισ. Utroque loco alterum ebriam ἐν τελευτα ἐν π αιτέροισ interposita particula valde extollitur atque particula significare videtur fere V atque etiam '' Tum

'x CL quae maeum te in Untersitelis uber Iriech Partitiein, p. 6 de particulas dixit.'' Sioruauptius quoque in observationibus criticis, Lips. 18ai, rem intellexisse videtur cf. G. Hermania recensionem huius libelli in Ialini Annalibus, Tom. XXXIII a. Sal). p. 256. Legendus etiam a chinstein in om m. Pind. part II, p. 28, qui recte tuetur in

85쪽

κα non ad conjungendas duas notiones, sed rei intendendam reliquum notionem inservit his locis, Ol. VI, 2g:

multo maiorem vim tribuit, quam si ex vulgari usu colloeata essent κα προ ανυρων γενοσ, καὶ ἐπὶ θατατ D. Aceodit his quartus locus diversus ab illis, qui extat Ol. II, 28 λέγοντι ν ἐν καὶ θ αλι σωα . . . peOTOν, PiriTOν ἔνοι τετάχθαι, nam hie particula ta non ad Vocem D α-λα σα spectat, Sed ad universam enuntiationem dierentestiαm . . . sillam ob rem collocatio particulae hoc loco etiam magis notabilis est quam ceteris. Denique Pyth. I, 3b Iler- mannus restitui voluit hoc: ἐοικοτα ν ἐν καὶ τελευτα φερῖε OD Oστου τυχειν, de quo loco quod sentiam subtextu demonstravi' ' Rursus aliud est genus hyper-

86쪽

bali, ubi praepositio et nomen adverbiis, qualia Sunt O τε, α λωτε. y l/α κ μ υ φ , separantur; qua re adverbiis reliqua vis tribuitur. Unius nonoris loci sunt Pyth. II, 33:μεγαλοκευχ ε ΠΠν εν ποτε θαλά/χιισ, Nem. VIII, IS: OxTtα εν ποτε Κυπρι', Pyth. X, g εγκωμίεον γὰρ ωτοσυυνων πυλλοτ άλλον υτε με σἰσα θυνε λογον, ubi animadvertendum est ad voces eiusdem stirpis ὰλλοτ άχλον,

πτεται. - Quum fero in nullo eorum locorum, quos liueusque CommemoraVimus, hyperbaton inagnam aliquam vim

habuisse viderimus, nunc restant loci, quibus hae interpositione alicuius vocabuli re vera magnum efficitur. Oeenim sit interposita voce gravi et significanti nam tali voce praepoSitio et nomen magis divelluntur quam particulis vel adverbiis, atque ita et praepositio et nomen et vox infer-po ita, quaeque ipsa per se percipienda et intellegenda,

ex eis, quae praecedunt, petendum est ita ut osci ut rior reri objectum sit est igitur infimerent ibi tigritis, Pritisquαm ricte moliuulti Cori- seculi tint. Eodem modo in illo loco, de quo agimus, ad Vb. τυχε ν

subjectum petendum est ex eis quae praecedunt: αυτOυc, c. ναυσι

φορότoυ ἀνδραc. Quod quum ita sit, desideratur genetivus objecti,

qui indieat, quam rem navigantes homines veri simile Si consecuturos esse. Scribendum igitur: εοικοτα α κα ελευτ α φ PT ερ ασνοστου τυχειν, eri enim imile est, etiαm finem reditus feliciorem eos

87쪽

Accedimus ad c genus lyborbati, ex quo praepositio ei notioni, cui juncta est, OStponatUr. Dico una Stro-pli in praepositionis. Haec vox anastrophae duplicem usum iniit, primum enim Significat ipSam illam praepositionis collocationem, tum Vero accentu mutationem in praepositione sic transpoSita in praepositionibus enim dissyllabis accentus in priorem Syllabam retrahitur et monosyllabae, in vulgari collocatione accentu non praeditae, poStpOSitae acutum SciScunt. Quod de a cau8a fieri videtur, ut quantum praepo Siti cum Voce, qua ei praecedit, in unum conjungenda sit indicetur. Quare ab hoc genere transpositionis prorsus distinguendum Si Stud genuS, X quo praepoSitio media inter subgtantivum eiusque attributum collocata est; nam ubi hoc fit, praepoSitio non voci quae praecedit modo, sed etiam aequo modo equenti voci jungenda est. Atque etiam alterum quoddam genus, et id quidem Verae una- strophae, hoc loco praetermittimus, ut infra fusius de eo agamuS. i autem neglecti perraru Sunt apud Pindarum exempla praepoSitionum poStpoSitarum;

88쪽

denique, si quidem conjecturam nostram p. id et a probpositam probaveris, col. XII, 2 πχ μψτο ἐκ, quod praeter Nem VII, 3I: δοκητον ἐν quo V. infra, mam do unicum exemplum ess monosyllabae praepositioni apud

Pindarum poStpositae' ). Duobus eorum locorum, quo modo ascripsi, praepositio non postpoSita modo, Sed etiam ceaAusuo sejuncta est, em VII d2: Dεων τιτ περ et diem. V di: ἐσλοι Ω μαοναται περὶ. EX OiS, quae Supra de causa retrahendi accentu notavimus, manifestum est his locis accentum retrahi non posse; habemus igitur praepositioni anaStropham, non ero accentUS. Neque vero deni fit, ubi inter subStantivum et praepoSitionem adjectivum vel genetivus attributivus collocantur; nam hic substantivum eiusque attributum unam efficiunt notionem, cui univerSae praepoSitio poStponitur, retraXimus igitur accentum et Nem.

έπι - Adiciam huic diSSertationis parti, ut plenus sim, eo loco ubi praepoSitio a verbo suo Separata anaStropham patitur. Sunt hi quatuor, Ol. I, db n. I in enumeratione locorum quibus meSis extati: τάμον κάτα, Ol.

Posterioribus duobus locis accentum praepoSitionis ni retrahi poSSe non puto eadem do cauSa, quare paullo ante substantivo et praepositione Sejuncti nccentum Do re

Sejunximu Supra ab anastrophae genere id genus hyperbati, ex quo praepoSitio media inter Substantivum eiusque attributum collocata St. Quam arcte Sequenti quoque voci in hac collocatione praepositio annectenda Sit, comparet ex eis loci8, quibus SubStantivum et praepoSitio aliis vocabuli Separantur, attributum vero praepositionem ipsam Sequitur cf. l. VII, sl πατερων ο α φυετε ἐξ γαθων,

' Apud IIomerum 1 non semel postpositum extat, ef Od. X, 26:

89쪽

ut Substantivum praepositio sequatur, tum vero attributum aliis vocabulis disjungatur Magna autem erat dissen,io ja in inter votores grammatico de accentu praepositionis sic collocatae mi retrahendo aut non retrahendo', Atque etiam hodie do hae ro valde dubitatur ut in omnibus Pindari

editionibus magna discrepantia in liae ro osse vid Etur. Quam dissicillimam quaestionem obitor tantum tangor Co

Iam pervenimus ad postremnia huius di 8sortationis partem, ad collocationem praepoSitionis, cui duo vel plura nomina adjuncta sunt. Ubi hoc fit, vulgaris Si Sus, praepositionem semel tantum et quidem ante prius nomen collocari quo sit ut noniina praepositioni noxa in unum arcte conjuncta et in pari gradu collocata videantur. Si

ea particulis τε - τε vo τέ - καί inter Se OX SUDt, nonnunquam priuS' inter praepoSitionem et prius nonasin

collocatur; cuius usus exemplum extat Isthm VII bi: παρά τε πυραν τάφον τε - Si vero praepositio bis ponatur, et ad prius et ad alterum nomen, plerisque uita modi locis certae caugae praepositionis iteratae inveniri posse videntur. Nam primum praepoSitio iterari solet, ubi ea apud utrumque nomen diversam significationem habet cf.Nem. IX, dg ἐκ πονευτ α συν νεοτατι γενωνται υν εδίκα τε ἐθει προ γῆρα αἰων μερα , vel etiam ubi Sensu quidem eodem dicta St, sed universa dictio in altero membro propria, in altero translata est cf. l. VI, d3 1 λθεν δ' πο σπλάγχνων ψευδετο τ ἐρατα Iαμο ἐ φάο v. p. 6 - Pyth. IV, IBI: ἐκ ποντου σαωθὶ ἔκ τε ματρυια άθέων βελεων). Tum praepoSitionem iteratam videmu8, ubi eius notioni magna vis tribuitur, e g. l. XIII, 83V τελεῖ θεω- δυναμι καὶ τὰν παρ' ορκον καὶ παρὰ

90쪽

Redeamus ad usum Supra memoratUm, EX UO Praepositi non ad utrumque nomen iteratur, Sed Semel ponitur. Atque quum Supra vulgarem Sum vidimu ESSE Um, ex

quo praepoSitio Semel poSita ante prius nomen collocatur, fit etiam ut ea priori nomini per anastropham poStponatur itaque inter utrumque nomen, cui nexa St, locum habeat; et hoc anaStrophae genus Si id, quod supra ubi de anastropha disseruimus ad hunc locum repoSuimuS. Elegantissimam hane verborum collocationem quinque Pindari

loci praebent, Ol. II, 3a ροαὶ δ' ὰλλοτ άλλαι ευ θυμιῶν

τε μέτα καὶ πονων ἐσ νδρα εβαν, ubi neque cum Boech hi jungendum μετέβαν cs. p. bo neque cum Dissenio ροα ευθυμιῶν καὶ ροαὶ μετα πονων, Sed ροαὶ μετα τε ευ θυμιῶν καὶ μετα πονων, Ol. III, 3T: γωνα νέμειν τἀρων τ ρετα πέρι καὶ ριμφαρμα του

διφρηλασία περί τ ὰνδρων άρετα καὶ περὶ ρ. .), Nem. III, 8a 'εμέα Eπιδαυροθεν τ ὰπο καὶ Mεγάρων δέδορκεν φάοσ, ad quem locum f. Dis Se D. in ed. oechii et Goth. Nem VII, 3I ὰλλὰ κοινον γὰρ

ερχεται κυμ Λίδα, πέσε δ' δοκητον εν καὶ δοκέοντα, Nem. IX, 2b πειρα - ταυταν θανατου πέρι καὶ Mα ὰναβάλλομαι. is sextum locum, Ol. IX, si adiciam quo fere eandem praepositionis collocationem videbis, emendatione probata quam propositurus Sum. In codicibus fere omnibus verba, de quibus agam, haec leguntur: θάλ-