De praepositionum usu apud Pindarum. Dissertatio ..

71쪽

oire floridcini eicitem, hoc est feres in dolescentiα Fore. Deinde dativum, quem supra quater extare diXimus praepoSitioni ποο additum, his locis logis Pyth. I, 86:ὰ ευ ει δἐ Πο άκμονι χάλκευε γλωσσα propriam huius casus vim praebet verbis movendi additum videmus Pyth. IV, 2 : γκυΠαν ποτι φαι Πημνάντων , IX, Is 8 ποτὶ γοαμ α αυτὰν τασε '). Atque in pulcherrimo Fragmento 22I 188 ' λά εια, μὴ πταιο, εμὰν συνθεσιν Παχεὶ ποτι φευ ει η αἰlidus meαm dem in vero meridαcio, mendacium tanquam copulia cogitatur, in quo fidos alliditur ' mm . Maxime propriu Pindaru in praepogitioncmDO gae metivo uncta est. Significat autem hic casus hominem, cuius a parte actio aliqua proficiscitur ita fit ut verbis passivis 'DO cum enotivo ad duetur Similitor ac praepositio noeum genetivo, quam Pindaru ob bStractam eiu notionem non amat. Cf. Isthm. II, 2 6υν ἐπεοταττο γλυκεγαι μελιφθόγγου ποτι εοχ ιχοοα ὰοιδαι, Fragm. lim a Deoεσὰγνο ποοσἐνθοωπω καλευνται, Isthm. III, 22 τετιμαται

κείων.

72쪽

florui ct imi te Cleoncteorum vel f lconcteos, qui aliquando ludis Nemeaeis praeerant. Deinde is significatur, e cultis pari bona malaquo li ominibus proficiscuntur, Nem. IX, db:λα χ υν προσscet t/ονων ολβον, Pyth. III, 63. IV, 3. Quibus adde Pyth. IV, 2sT 'η ων τινι πημα πορων, παυ σν αυτο προ Ηοτων, ubi nα i προσbi cur idem est quod sit auctχ λαχων προ ὰστων, Ol. VII, υ δίδοι τέο αi οίαν χάριν ποτ ὰστων καὶ ποτὶ ξείνων , ubi notio proficiscendi ab alicuius parte in praepositione ip8 inoSt, non addito verbo ex quo praepositionis u8us pendeat Aliu3 rursu videtur usus Pyth. IV, 286 καιρο προ ὰν ρω- ω βDOM μετρον εχει Portunitet breue vctfitim hethel P se hominum, . . em Itiuiei homini/m; nam injuria Eoockhius et Dissonius interpretantur per παρ νώρωποι σ, uti hominρε' . In urejurando nos cum genetivo bis extat apud Pindarum, Fragm. 66 6i et id 8a προ Λιοσ, per Ioueem. Uno denique loco DO rem indicat, cuius a parte aliquid spectatur vel culti ex comparatione aestimatur, Ol. II, 2g: πενθο ἐπίτνει βαρυ

rum l. VI, 26 Pyth. IV, 3T, de quo alter loco LDisse n. Tum verbum προσφερειν notandum St, quod Nom. VI, d et Fragm. Iid is significat: similem esse, opposito διαφερειν (Nem VII, ab de quo usu praeter illos locos non extante, nisi in versu a Schol ad Nem III, 12 laudato, cf. Disse n. ad Nem VI a in ed. Goth.

73쪽

Praepositio mo utivo uneta apud Pindarum vicies

sexies extat, genetivo terdecies, accusativo exies. Nequere dii poeta in eius usu a ceteri8, ita ut pauci8 absolverolie f. Atilii primum do dativo agamus. Locus indicatur,

ὶ άλλων λον ν πο χειρων μετρω καταβαινει, ubi notio morandi et notio movendi confusae sunt: litim deseendere jubet it ut si sub mensur metritium, cf. Dis Sen. Eodem modo verbo movendi et cum dativo additum est l. I is: POOν π γλυκυτάται εθηκε φροντίσιν, ubi vulgo et Ob κε jungitur injuria Tum Pyth. XII s: Di νον, τοτ παρ- εναι υπο τ ὰπλάτοι οφίων κεφαλαὶ ὰὶ λειβομενον, quem ti tyi j stim eae serpentum vitibus, pro dativo genetiVum Xpectamus, qui praepositioni et additus notionem rei ex aliquo loco submotae et subtractae praebet. Deinde, translato SD indicatur, legibus aliquem obnoxium esse Fragm. li: πο στάθμα νεμονται. Porro frequentiSSimus est is Su8, ex quo et cum dativo hominem gignificat, per quem actio aliqua efficitur, vel rem cuius ope ea fit; qui Sus maxime invenitur apud verba occumbendi

et intereundi, Ol. XI, 36. Pyth. III, Io Nem. I, 68. VII, I 8. VIII, 36. IX, 33. Isthm VII, TO. Fragm. lo fi ;quibus addo l. VI, db: M ' πολλωνι γλυκεία πρωτονε ματ φροδίτασ, Isthm VII, db: λυοι κεν χαλινον φ' ηρωὶ παρθενίασ. Denique ad indicandas res, quibus actio juncta St, adhibetur; quae tamen re nonnunquam etiam sic cogitari po8Sunt, ut per eas actio ip8a fiat et Isthm. V dg ευχαι υπο θεσπεσίαι λωσομαι. Cetor illiu usus testimonia extant l. V 6 cf. oech h. ad h. l. . Pyth.

Genetivo uncta praepoSitio et primum notionem submovendi et subtrahendi ex aliquo doces habet cuius

74쪽

quarto loco damus ex utero et ex doloribus partus lucum subiisse dicitur; in quo hoc alterum: Des os tro I. εν translato son Si dictum est, similiter ac Nem. I, 36 ω ιναφευγεν, quem locum Di 8Seniti jure confert; at non est, nequo cur cum oeckhio et duplici sensu dictum putemuS: Pae uter et inter dolores, ncque cur cum Di S Sonio εν ια δυοῖν Statuamu3 υ, ωδινο σπλάγχνων. - Tum eodeni modo, quo dativus, etiam genetivus locum indicat

sub quo aliquid vorsatur vel sit, Ol. II, 3. VI, do XI do. XIV, Ilo. Res, cui aliquid succumbit, significatur l.

II, Is εσλων γὰρ π χαρ μάτων πῆμα 'νάσκει, ut suo homo, a quo actio proficiscitur, Ol. II, 6: iνον βα κοροσμάργων , ἀνθρωπευν ἰανdem inuectsi inueici prosi et Ohimprobis hominibus, et Nem. II, 26 Κορινθιων φωτων στεφάνοι εμιχθεν. Denique duobus locis, Ol. IV, 2 et VII, 3, et cum genetivo re indicat, quibus actio aliqua juncta St. Aecusativo addita praepositio et locum indicat,

sub quem aliquid movetur, Pyth. IX, I. Nem. III, o Fragm. Io II J. Id8 Ida . et translato SonSi Fragm.2ia 268 . Locum, sub quo aliquid porrigitur, habes Pyth. X, Ib.

Denique sunt nonnulla verba cum Eo composita, in quorum Si Pindaru proprius videtur. De verbo TO- κρεκειτ v. Boech h. ad Ol. IX, Ss' de ποσκάπτειν .Disse n. ad Nem V 2 in ed. Goth. de EOΠτε αειν

75쪽

πτεο αε, υποκλέπτεn re non extant apud Pindarum, nam

Nom. VII, 8 et X. 33 praepositio substantivo κερδει jungenda est. Denique de nomine imo pocarii lego Boeckli,

dem expli ad Ol. IX, 26.

De re me St. Ubi pud Pindarum praepositio a verbo suo, aliiS vocabuli interpositis, remota est, avenda Sunt haec duο, primum ne praepoSitio, interno cum verbo conexu plane ubjecto, tanquam adverbium habeatur, tum Vero ne X sola libidino sejuncta Ase ideoque non aliam Vim praebere videatur, ac si verbo suo agglutinata sit. Nam hoc quidem mani Stum est, Sejunctam a verbo praepositionem multo magis propriam vim vel vim adverbialem habere quam cum verbo ip3 compositam immo inservit tmesis, quam dicunt, ad extollendam praepositionis notionem; attamen ea conexum cum Verbo non plano abjecit, sed nu3quam eius vis intellegi pote3 nisi hoc conexu spectato et obserVato. Non Vero re eadem egi, si praepositio re vera adverbii uSum iniit; ubi hoc fit, praepositio cum verbo non conectenda per se pectanda St. At dixerit quis, quum primaria praepositionum vis adverbiali ansam dederit ad componendas eas cum verbis, de ea cauS Sejuncta a Verbis praOpositiones rurAus in adverbiorum fatum redire hoc vero non ita est, nam in compo3itione verborum cum praepoSitionibu8

76쪽

sere semper primaria vis praepositionum aliquo modo deminuitur et obliteratur. Simulque vero in eadem re manifesta ine8 causa, quare praepositio a Verbo Suo iere nusquam Sejungatur nisi in eis verbis, in quibus praepositio primariam vim concretam quam maXim ServaVit. Tmesis, ut diximus, statui non poteSt eis loci8, quibus in priori huius dissertationis parte praepositioni uri vim adverbialem statuimus; cuius usus in praepositione ἐν

quinque, in άμφί tria, in t et μετά singula suerunt exempla. Diversi autem erant hi loci altera enim pars perfecta adverbia praebuit, ut uera m initi qti sti pleichy, ὰμφί in toto cireuitu crinpH; huc pertinebant l. VII,

b. XI, 3 ἐν , Ol. I, o Pyth. VIII, 8b ivn o in altera

parte nominis alicuius ellipsis latuit, sicuti ad vis cogitandum erat Κορινθιν; quod vidimus Ol. XIII, 22. Nem.

fit, dicimus dαriri, domis, dαrtim, dαmαch, adverbia composita ex praepoSitione et rei, ad quam reseratur praepositio, notatione'). ob hoc adverbiali usu ad ipsam tmeSin accedentes primo loco monomus, nonnullis locis praepositionem a Verbo remotam ad adverbii speciem propius accedere quam ceteriS; quod ut probem, profero Pyth. V, 2d ευχομαί νιν 'Oλυμπία τουτο δόμεν γέρα ἔπι Σαττου γένει, ubi quidem ἐπιδόμεν conjungendum St, Sed praepoSitio et fere adverbii speciem reddit insuper addo Ol. XI, db: περὶ δ παsαι 'Aλτιν. is similibusque locis me3is statuenda St, quamquam praepoSitio Sati propriam vim adepta St. Extat autem tmesi quadraginta duobus Pindaricorum carminum lociS. . Pier sonus quidem, qui in Muse Rhenani vol. XI de imos apud poeta Graecos, de Pindaro pag. 32s-doo, eximie disseruit, triginta tria tantum exempla enumeravit; qua de caUSasi rem denuo tractaturus et omnes qui huc pertinere mihi

77쪽

lii videntur deos redensiturus sim, in tanta dissensione Oxcusation non egeo. Priusquam autem ad ipsam rem acco-dnni eos locos nominaru liceat, quibus Pier sonus et Pindari interpretes, Maximae Booc hius, in statuenda imos ori asse videntur. Atque Primum Pier Sonia S, praeo unio Boeoti hio, sitim. II, 3 tmesin praepositionis cstatuit, vi loci non cognita es pag. 3. Tum tribus locis, Fragm. bi . l. VII b. Isthm V, 12, non vidit, se ostia pro adverbiis posita osse de prioribus duobus locis V pag. I sq. de tertio a g. 26. Denique idem Nom. IX,

33 -δω υπο κρυφα κέρδει κλέπτεται praepoSitionem a verbo remotam esse judicavit, quod X cauSa quam OX EXPODum non aptum est. Interpretum autem nullus in Statuenda tines longius progressus esse Videtur quam Boech hius ill Saepe enim verborum collocatio talis QSt, ut praepoSiti et a verbo per mosin Separata PSSE

videri et cum casu apposito conjungi po8Sit et Pyth. VIII, 8 κατὰ τis μου ὰρμονίαν βλέπειν, ubi ef βλεπειν κατα τiν αρμονίαν ρ καταβλέπειν τὶν ρμονίαν, vel Isthm. III, as Os πτω γὰρ ηέσεν, ubi e πέσεν ἐτυπν Π cf. p. 23 ef ἔμπεσεν πτω jungi poSsunt. At omnibus his locis imosin statuero non licet, sed praepositio cum nomine conjungenda St; nam tmeSis, quum figura Sit, quam dicunt, ideoque insoliti aliquid praebeat et a vulgariuSi diverSum, omnibu eis locis, quibus vulgari ligus Statui poteSt, reicienda eSt. Apponam verba Pier soni, qui ipso illam normam proposuit t. l. p. 2 . . . Auch teli Enstuwellen Verbum, Praeposition uti CaSus o ZUSammen, das de letχte grammati sch omotilbon de Praeposition, at voti dem mi de Praeposition componirten Verbum abhangen oniate; ann ursio gogmeimit ordon, ob man mesis de geWoliniicho Constructio vor sicli habe.Doch mus mali sicli te is falis nichi an dringendo Grundo enimede de Usus de poetiselle Nothwendig- eit, agogen prechon, si das Let2te, die praepoSitionelleConStruction entscheidon, meil bon die Tinosis etwas Un-

78쪽

vcrStoSSon; a os tiro dies fas moli dena gomo hiilichon Gebraueho angem essen. Alloin inmal 5 ε ε ρα ὰν εστατε ebentalis an ricliti undisinolinticli uia dant istes ei eitem lebendiger, plastiselior, ur poetiSehor. Pier sonus autem ipse uno loco Nem. IX, 33, quem Supra laudavi, hanc legem neglexit nam quum T κερ ε recte conjungi possint cf. p. 63 nec ulla causa tines Statuendae magi faveat, re vera haec reicienda est. Eademque de causa de omnibus huius modi locis, quibus Boockhius vel cotori interpretes mesin statuerunt, in priori diggertationis parte aliter iudicavi atque saepe etiam alias causas protuli, quibu commotus tmesin Statui non poSSe demonstravi. is igitur locis imosin decimuS: Ol. I, s s. p. 63;

tum permulti eorum locorum, quos p. 23 sq. et p. 3 Sq. tractavimus, imprimis l. VIII, 8 p. 23 coli. p. I Sq.;XI, 2. Pyth. I, a. p. d. Quorum numerus facile permultis aliis augeri potest, sed ad ipsam tmesin properemUS. Quae quadraginta duobus Pindari locis, ut jam dixi, extat;

quo ex ordine praepositionum nune ascribam: