De praepositionum usu apud Pindarum. Dissertatio ..

61쪽

noctu, sicuti apud Allieo scriptore saepe existi Mo ' αν,

b x verbis cuin ετ compositis liae pronio Vorbum re et sire ii re a ter apud Pindarum latitur Nem. X, s: μεταγιειβο ψὲ δ' εναλλὰξ /χευαν τὰ μεν . . . intransitivo dictum est: item intes per vicem tum duobus locis activo

Pyth. III, 6 Λιο δ χαΠιν ε προτερων μεταμειψάμενOι κα/ άτευν, ut Boeoti hius recto statuit, Λιο χάοιν pondet EX Verbo μετα/ιει άμενοι; de vi praepositionis Cp. II diximus. Injuria vero Dissonius Λιο λάυι per Sedictum esse putat Per ocem Sicuti huius loci structuram ιν μεταμει άμενοι κ καμάτων approbat alter locus Ol. XIl l 2 εολον βαυυ πηματο εν μικDF πεδά/μει φανχρoxto, ubi idem accusativii objecti deSt, Sic transversare illi loco modo nominato succurrit prior re3tituenduin enim Videtur etηματο εκ quam emendationem jam Supra p. ad proposuimus. Idem verbum μεταμείβει Boockl1ius Pyth. I b restituero conatus est, ubi in libris corrupta leguntur haec: φαντ δε αμνοθεν ἔλκει τειρομενον/ιεταλλάσσοντα ελ ειν φ ρωα άντε θεου Ποίαντο υiον

Boech hi conjecturam receperunt Thior schius, Dis incii , B ea elidi s Verbum μεταμείβειν notione quidem arce83endi alibi non legitur a facile fieri potuit ut notio

commutandi in illam notionem abiret; si quis autem futurum μεταμείφοντα οXpectaverit, is conferat Matth Gr. II, β. sod. At alii alias emendationes proposuerunt. Selinei do-Winus ex alio fiet dii conjectura scripsit μετανάσσον- τασ. Quod verbum ipsum alibi non extat, at apud Hesiodum μεταναιετ=ησ, Miratio loco hαbitet quαm riteα, apud eundom καταταίειν transitivo SonSu, et apud Pindarum eodem SonSu ναίειν Pyth. V, T. Nostro igitur loco Λαμνο εν Iοίαττο iον μετανάσσοντα ελ εἷν SSet:

62쪽

os, Phuoeteium eae Lemno re tam in Morem b. e. Troiam ture t. Notio autem mutati domicilii non semel inest in verbis eum iετά compositis , Quum igiturn ilii huic verbo eiusque usui obstet, praeserendum inibi videtur oec hi emendationi, quae literarum tractus

verbi iεταλλά Joοντα in libris servati nimis neglegit II in m a Iam i vero 'εταμάσσοντασ, quod litorarum tractus etiam magis equitur quam ahefieldii μετανάσσοντασ, aeque falsum est a Scholiastae interpretatio: ἐπι τησον- τασ, nam de quaerendo Philocteta Sermo SSe non poteSt, sed de areeSsendo quod vides etiam e voce Λαμνοθεν. Quae vox Al, em '' quoque conjecturam υετ ὰλυσσοντα ἐλ εχ nihil esSo demonStrat.

Praepositio et dativo uncta persaepe apud Pindarum invenitur accuSativu circiter vicio extat, qui numerus dimidius sero est eorum locorum, quibus dativo uncta St; genetivum octies tantum ascivit. - Atque primum cum a ceu Sativo conjuncta vel locum vel hominem vel statum indicat, ad quem acti aliqxia derigitur. Nonnunquam autem

injuria hoc loco nonnulli , id pro adverbio idωσ, ctrimodo dictum esse putant. - Deinde notio diffundendi per locum videtur his locis Nem. VI, bd πεταται δ ἐπί τε χθονα καὶ διὰ θαλάσσα τηλοθεν ονυ, αυτων, Isthm. III, s καὶ πάγκαρπον ἐπὶ χθόνα καὶ διὰ ποντον βεβακεν εργμάτων ὰκτα. IIuc pertinent etiam Fragm. 2d2

Cf. μεταβαίνειν Ol. I, 2 su Drei, Pyth. IX, 3. Philol. XVI, p. b.

63쪽

ηλασεν. Tempus significatur Pyth. VIII, 8s: καλον τιλαχίων βροτατο ἐπι teneris,nnis, et Ol. III, 22 σου ψo-τατα νοημα ἐπὶ προτέρων ἀνδρων παραδεξαμένου παγ- δασ, ubi ἐπὶ προτέρων ν ρων ex tempore poeta di

ctum St.

Deinde ex permulti eis locis, quibus et dativo

junctum propriam vim tenet, eos ascribam, quibus verbo movendi additum est. Eundem Sum nullo ante spectavimus, ubi genetivi exempla commemoravimuS, atque Npra

in disquisitione de praepositione is habita, e qua quae p. 22 sq. diximus huc quoque spectant Loci sunt hi Ol. II, o ἐπί τοι κράγαντι τανυσαι σ, VIII, d 8 ἐπ Iσθμι' ἀρμα τανυεν, Pyth. I, i ἐπί ο νεφέλαν ἀγκυλυκρατὶ κατέχευασ. ubi, κt o κρατί epexegesis est ad iaddita Pyth. IX, 2 καί σφιν ἐπὶ γλυκεραὶ ευναὶ βάλεναἐ to ib. 2d ἐπὶ γλεφάροι υπνον γαλίσκοισα ρέποντα προ - , ubi cum is senio facio, qui ἐπὶ γλεφάροισρέποντα jungit' 'i, Nem. X, TI: et VI α πλαξε κεραυνον, cui loco statim adjungendus est alius, Pyth. IV, 23 αίσιον ἐπία χευ εκλαγξε βροντάν, ubi κλαγξε in locum verbi

alicuius movendi vel jaciendi substitutum St, neque VorOἐπί si notione hostilis impetus dictum ost, sed indicat, ad quem hominem tonitrus ab dove missus pertineat denique

v. Fragm. 3 83 Λάκαιναν ἐπὶ θηροὶ κυνα τρέχειν

64쪽

tamenum emem reptissimi irruendit in ta seras,nimcti; nani injuria i obelli ius es om pura nimis arcto verba TDεχειν π ψιγωτατ jungunt interpretantes pertito simi, et ideo ni uisio breviter dictum esse putant pro in foris evrimum is ut conjungenda sunt arctissime verba nicti Pini τρεχε tueri in foras irruere atque hae juncta a voce

πυκινωτατον pendens. - Aee odii nus ad translatum usum

praepositionis et dativo junctae Simplicissimae initus usus rationes videntur Pyth. V Ity ἐπ εργοισιν ἀμφί τε βου-

λαι εχειν, αctorum Consiliorumqtie feriαCem esse, Ol. I, It 3:εψαλλοιο δ αλλοι /μεγάλοι, αlii liis in rebtis mctprii Stiris h. e. oesselluris, quamquam in ne alterum locum ceterinliter interpretantur; at notio causalis, quam nonnulli statuunt '), adjectivo 'εγά sis non adaptata est et Uer manni sententia a Schnoidem in adoptata, ex qua , άλλοισιν a poeta Seriptum Sit, quia in 'εγάαοι notio gloriandi lateat, ob eam causam displices, quia hac notiora loci conexu aliena videtur; D id om ii s vero, qui vertit superinliis, ii muni, h. e. litis lis Dictior, in eo errat quod et notionem antecellendi induero credat qui Au Sano omni analogia caret.

Nihil aliud inest nisi cura et studium rerum; nam dieit poeta, alium aliis in rebus officiendis excellero' m). Porro videndi sunt hi duo loci, Isthm. I, 26 εκάστωεργματι κεγτο τελο σ ib. I μισθο γα ὰλλοι ὰλλο ἐφεργμασιν νθ ρωποι γλυκυσ, in quibus in eas res indicat quibus praemia proposita sunt. Tum facilis est translatio in Pyth. VIII, 6 τά δ'ου, ἐπ νδράσι κειται, /αρ NON in hominum soleficit vel sρηρ homines Suris, qui locus ob eam cauSam notatu dignisSimus egi, quia hic praepositionis usus ex Atticis et poetis et scriptoribu notissimus apud omerum et omnino apud eos qui Pindarum praecoSSerunt

non legitur 'm') Deinde extant loci, qui iis cum dativo

65쪽

notione xit illam Libri cum v lim L praeditum exhibent;

atque primum quod additur dispar est di est redditur, Di

ubi male is senius Pr ter in tres virtute Loitiis et vectis proe litus, recte oeckhius dii illas et lorium rem ius is virtuti s Ol. X, 13 V κοσμον επὶ στε φαγεν

deat quae in altera latet cf. o. g. l. XIII by ου φευσομὰ φ Κοψίνθω ου ευ ομενο κελαδησOμαι . R., v. p. dii i. Ubi pari rei par additur, cumulatio rerum etiam cumulandis eisdem vocabulis exprimi solet, sicut Ol. VIII,

πε ε τ ὰλ αν ἐπ άλλα se. taxi ευτυχεων), iterαm actiterum consecutus ictorictm. Denique vis cumulandi inest in numero ordinali, qui legitur Nem. VI, 66 πεμπτον γ εῶ ε κοσι τουτο γα υων ευχO ὰγων- ὰ ο, qua simul re vulgaris huius numeri forma Pindarico sermoni non aptavitatur. - Pervenimus nunc ad difficiliorem Sum praepositionis et cum eodem casu conjunctae Fit enim nonnunquam, ut quod angam et occasionem alicui rei praebuerit tanquam Status habeatur, in quo res facta est; cf. l. XIV, I 6 ε υυετε τυχα κουφα βιβῶντα κοσμον, Pyth. I, 36: δε λογο ταυται εῶ συντυχίαι δοξαν φεΠει . . ., ib. 8a:αοτων ἐκοα Πυφιον θυμόν α υνει χάλιο ἐσλοισιν

τΠοποι ε σφετε Ποttit, in quibus omnibus nos quoque in nostratium lingua praepositione ei utimur, eodem senSuquo Pindarus et usus est. - Denique condicio proposita significatur Pyth. IV, 186 εῶ καὶ ανατιο φάομακον κά λιοτον ἀσ Πετα λιξιν ευ εσθαι συν ὰλ Otσ, atque

66쪽

Verba eum et composita plus centies apud Pindarum leguntur; quorum permulti interpreti magnas dissicultates

praebent Attamen paucisSinai de liae ro absolvam. Nam de solo verbo ἐπινε/χεσθαι nonnulla tradam, quod legitur l. IX, 6 Λία τε γο/νικοστευOπαν σεμνOτ' ἐπίνειμαιακD οτηοιον AD O τοιοισ ε βελεβσιν. Quum simplex Verbum νέμειν in petivo quidem notionem stri uericli, in medio vero notionem sciscendi, colendi, Pliendi habeat, eodem modo, arfungi u compoSitum quoque ἐπινε αε-

σθαι 1oc loco explicandum esse putavit: αse hiso solis in Ioue of Olyn icte; at vereor ne haec effigies in Jovis mentione cuiquam placeat. Duncani uir in lex. ἐπίτεεμαι per πελ interpretantem fefellit opinor, o sychii glossa ἐπενείματο ἐπῶλθεν, quae ex falsa interpretatione duorum locorum nata mihi videtur' . Quum vero his duobis locis ἐπινεμεσθα de peste et igne dictum sit depascentibus urbem, . Stephanus in ex eodem modo apud Pindarum hoc verbum in bonam partem Versum esse et notionem pascendi habere dicit quod propter

Jovis mentionem non aptum esse jam victim US. Ingeniose autem au Wiu ἐπίνει - , h. e. ἐπελθε, legendum esse conjecit quo verbo Apolloniu Rhodius usus est 'f). Attamen odistum lectio ἐπίνειμα SerVanda St; nam rectum invenisse videtur Uoynius, quom Boechhius sequitur 'Eπινεμεσθα eodem modo, quo etiVumεπινε/vει notionem Oftribuendi tenet pro vulgari antem

structura mνέ'ιεσθαα ι βέλη exquisitius nunc dixit Pindarus: ἐπινεμεσβα Λέα βελεσε. Sic verbum ἐπιμίσγει duplicem strueturam paSSum St, cf. Pyth. II, 32:

- Arg. IV, IT: κα γά τε - θεου επnίσσεται τq. ubi tamen ex nonnullis eodicibus suturum imνείσεται restituendum mihi Videtur, coli.

67쪽

. OD iii et vertieem mi A impertire hiso solis. DL, A. Do mi ima praepositionis παρα notissimum nota usum sipoeopae, quem Pindari carmina persaepe exhibent. Formnppo eo pata παρ coontia notatur X Ite igit praeeopto', Deinde formam παρα πάρε ir eommemoro, URO Xtnt Fragm. bii: σοὶ αν καταρχειν, ματερ μεγάλα, πάρα Πομβοι κυ/ βῶύων. - em et via in casum praepositio undoeios apud Pindarum ascivit. Pyth. I, 6 αρεοιμαι παρ μἐν Σαλαμῖνο Λθα- ναίων χάDiti vici ioco Pyth. V, 22 κλεεννα ευχο παρὰ Πυ o ἐλωί de ea causa affero ut Suppleam, Ustop. 8 et p. II sq. do praepositionibus et of dixi.Ut nonnunquam apud ceteros poetas, Sic apud Pindarum παρα cum genetivo i propinquitatem loci indicat, et in translata quidem dictio no πὰ ποδοσ, Pyth. III, 6o X, 2 Multo saepius et dativo et accusativo παρά additur. Dativi exempla afferam haec tria, Ol. XII, Is: φλέωτπαρ ἐκείαι αρουραισ, Commorstris in roseriis rueis, quod etiam audacius dictuin est quam Hom. Od. XVIII, 383'' :tum translata notionis Pyth. II, 2 καλο τοι πίθων

68쪽

obeo die tum Structura linius verbi eadem est ac simplicis Verbi Tε μασθαι τινOσ, ε . . praepo Sitio παρά notionem consequendi ab aliquo vel ex aliquo praebet, ut i παραετεχν, αμ .αυἐάνειν. Scholia Stae verbum explicant porcποπειρασθαι = Denique ad locum saepenumero ten-

69쪽

Si enim eum Selinei domino et Bergilio scribendunt. Libri quidem optimi exhibent vel , αυμά γιον θεri tat Pl

manifesto prae se fert; προσιδέσθαι extat in ed. Rom. et apud Gellium. ). Ex compendio praepositionis 'Dοσlectio D εο α orta esse mihi videtur praepositio autem plane omissa est a librario, cui illud domori αυμα ejεο α obversabatur. Quod vero Boeoti h ius dicit, i εβ α

ex Ilomero notum et usitatum Sorvandum CSSO, praOSOrtim quum opponatur , αυμα κουσαι, in eo virum clarissimum

non equor, UUIn vi sormulae jam eo fracta sit, quod τε ασἐ αυ/ιάσιον in locum Homerici 'αυμα substitutum est; neque amat Pindarus opicam, ut ita dicam, parilitatem oppositorum '). damjam de Sensu quaerendum, quem Selinoido Ninus recto desiniit his verbi3 mircteti tim et videntibus et audientibus. Nam Boockhius falsum oppositionem offert interpretatus mirα illum liveoli et udi, ex eis qui affuerunt; neque ei praeSen παριOντω taVet, in cuius loco tempuS praeteritum expectatur. Verba igitur ijαυμα δἐ καὶ παριοντων κουσα hane Sententiam poscunt: mirctoultim Bero elium ti disti praetereuntibus; παριοντων CaSus abSolutus egi Supplea τινωm. Si qui Fruetereunt' '' . Nec non aegre sero, si quis interpretetur mirctoi tim i cisti accedentibus; nam utramque notionem et praetoreundi et acesidendi verbum παρειμι Saepe exhibet.

Torsia fero pars locorum quibus praepositi προ extat doricam formam mor praebet auius formae liter Cante

70쪽

voealem eliditur, quod tamen semel tantum apud Pindarum euerit Ol. VII somno Orob Apoeopa literae rura sis extat in forma oram et: ποο τάν, ubi tamen

Boockhius Og rei rescribi mavult', In compositis forma nor raro legitur; ποτιστα ιν et Orti'αυειν cur dies sint, facito intellegitur praeter haec TOτεκλίνειν, πOTινι σβεσθαt TOTA OOOσ quamquam SaepiuSTOOσφOPO , ποτι κώλλs et elisa litera i ποταίνιO EXtant. Saepissimo haec praepositio accusativo juncta invenitur; dativus apud Pindarum quater tantum extat genetivum Utem quatuordecim loci legi. Atque primum nonnullos locos recen Sebo, quibus accusativum legimus Crucem

paravit interpretibus Pyth. IV, 2sb: συμποσία ἐφεπων θυμον ἐκδοσθαι προ ηόαν ποΠάκισ, nimi in rct ere d iiDenilem ituritαlρm, ubi προ ηβα distinctius dictum est, quam si ex vulgari S dativus ira positus esset aptisSime puto Conforas eundem Sum praepositionis u qui legitur

ε οχλον δουναι λογον. Tum praepogitionem PO DOnest cur mireris Pyth. II, 82 σαίνων ποτὶ πάντα et Ol. IV, b εσαγαν ἀγγελίαν ποτ γλυκειαν, metaphora a Canibus ducta caudam jactantibus versus dominum. Oam Stiat de hostili sensu praepositionis agamus. Nam Ulam προσsignificet, moveri aliquid adversus hostem, sicuti Nem. IX, 38 φονου τε γελαν τρε, α ποτὶ δυσμενεων ν ρων στίχαζ, exinde translato sensu notio certandi cum homine vel re orta est. Notio quidem movendi inest etiam in trans

υTOθευσομαε, at praepositionem ipsam translatam videsib. 8 χρη δε προ θεον ου ἐρσιν, Ol. II, 88 V, 16. Denique singulos quosdam locos afferam, qui praepositionem Varias Sus rationes induentem exhibent. l. VIII, 8 legimus iγεται προ χάριν ii Aec sicut alibi λαριν

- Noti. criti ad Pyth. I, 56.