Eduardi Wunderi emendationes in Sophoclis Trachinias [microform]

11쪽

liine ad uiuas Fran i8rima noliciniae venissenuis, uinΤ in in praestitisti, ut nillil iiiiiiiiiiiiiiiiii Tua in ium voluntatelia esse ut pareret. Itaque quicquid natui uinter nos videbatur dissensionis ita exstinctuti est, ut, luod ad aquas illas exigendunt erat, telnpus inne Suavissilua consuetudine eonSulnerentus. Huius restituta gratiae incinoriuin ut quod ulti qua Siluonuinent ConSecraretia ni eaeque erga e litetatis testi

uomum ederent, uuii nomen inscribendum huic libelluliutavi. In quo quamquam multa illorum, quae olim ad Sophoclis rachinias adnutasti, impii 'nata videbis, lainea persuasum habebis, id ut sacerem, non obtructandi quadam lubidine me ductum, sed veritatis eruendae studio nil ulsum esse. Illud enim ilis e0ncedes fieri non lotuisse, ut in easdem res, de quibus udisputaras, inquirens, sicubi dissentienduin milii erat, silentio iraeterirem, quae a Te erant troposita; neque enim Ilerare poteram, cuiquam me Iirobaturum, quae ipse in medium proserrem, nisi, quibus de causis a edissentirem, diligenter cxlmsuissem. Ac nonnumquam

quidem etiam ea, quae certo sciebam minime iam Temet ipsum tueri, cum alios li0mines doctos uililexus viderem, cur vera existimari non possent, vel iuvito mihi aduribus xldicandum irat Simul illud occurrebat, licet omnia, quae contra e protulissem, vera osserenSerentur, tamen de stilendore nominis ui et amissitudine nihil umquam Hetractum fore. ob aes tanta

eniti Tua sunt in universa antiquitatis monumenta In διia, ut, quam vas In n0nnullis veterum scriptorum Iocis emendandis exidicandisque salsus esse des reliendare, ia-men fieri n0n Ῥ0ssit, quin l0ngo omnium irincetis insilii l0I0hia inliceris Qui iuni obscurissimas quasque et dissicilli ilias res Hinus siet seruiatere, uti illud fierilior angenii lium ani laturam ion lioluit, ut verant Stati iiiviain ubique inires, ita ioc siluiret, Si quando aberra-Ie8, 10 il 50 erysire lierfectuiti esse, ut, qui post Tueasdem res ruciarent, uiuites facilius rectaui in redi

Accedit, quod hoc mi issimum nomine nos omnes, quibus ni igii, uix uteremur disciplina. in , -

12쪽

petuum ibi obstrinxisti, quod nun solinii erunt utiliS- siniarunt scientia nos loculdelandus, ei initii iniis ingenia instra exercenda itaque exacuenda putasti, ut nulli-

quam in verba magistri iurare, sed ipsi, quicqnid aut

T aut ut aliis excogitatum esset, ante sunt i liri lauremus, accuratissime examinare, neque tritas tantum

vias sequi, sed inusitatas etiam indagare disceremus. Vita disciplini egregia Si non indignum ioc, quod ad omitto, pusculum iudiearis, laboris studiique, quod in eo e0nsumsi, fructum amplissimum me consecutum putabo. Scripsi Grima Nonis Febr. MDCCCXLI.

M. M. Sophoclis tragoediis nullain magis aut inscitia librariorum aut negligentia eorruptam esse quam Trachinias, memoriacile negabit, qui eum totius linguae graecae, tum imprimis ingenii Sophoclis non ignarus paulo diligentius eam fabulam perlegerit. Quarum corruptelarum etsi non paucas viri illi doctissimi su tulerunt, qui post renatas clitteras emendandae huic esubulae

Operam RVarunt, tamen n0 Vereur JIUlI er Ionge plurimas etiamnunc relicta . esse, maxime tales, quas ut advertas agnoscasque, attentisSima lectione opus sit. Cuius rei causa

nescio an haec fuerit, quod neque tot homines docti huius sabulae editores quot ceterarum exstiterunt, neque, qui exstitereoximia illa diligentia et sagacitate usi videntur, qua ceterassabulas pertractasse reperti Sunt Accedit, quod recentiore

aetate viri quidam summae auctoritatis in ea suerunt sententia, ut hanc tragoediam ceteris multo deteriorem esse crederent; quo factum Videtur, ut, qui secuti sunt editores, etiam dicendi surmas non paucas quamvis minime placerent tamen intactas relinquerent et a poeta pr0sectas putarent, quas, si diligentius inspexeris, non modu a Stilo Sophocleo, sed ab omni omnino Graecorum consuetudine loquendi abhorrere videas. tuo maiore cura equidem quaecumque in hac fabula insolentiora viderentur notanda et examinanda, atque, sicubi nulla relinquebatur dubitatio, quin corrupta codicum scriptura esset, genuinam poetae manum inVeStigandam putavi quod cum strenuenmitos per annos facerem, contigit mihi, ut non solum plurima,

13쪽

quae ali aliis Itondum iniinadversa erant. librariorum errata iud garem, Sed etiam poeta quid scripsiSset, plerunt lue milii coniectura assecutus viderer Ita autem emendatae tragoediae quam editionem iam parabam, uiliae sumptibus IIunningsii typis excudendam, cum in ea per leges mihi Scriptas non liceret

Itui antea Singulari hac dissertatione Omnes eos locos sabulae illius tractarem, in quibus codicum scri lituras abiiciendas ducerem ua in re ita versaber, ut primum de iis locis dissonum, in quibus mutundi, delude de illis, in quibus delenda ea verba Videantur quae in codicibus scripti reperiuntur am

illud rarius in ceteris sabulis Suphoclis accidisse videtur, ut versus spurii Sophocleis immiscerentur. id multu frequentius factum ii Trichiniis esse demonstrabiuius uuamquam illud

si uult pliaret diligenter cavendum esse, ne istiusmodi hominum doctor uni JeStigni in SiSiamus, qui, liicquid primo aspectu non Sati placuerit, quinquatit indiu num Sophocle ilici voluerunt, saepe adesi sulsio ut in exterminarent verba quibus omiSSis

Denique illud praemitto, Scholia Romana, quae dicuntur,

iii I iachinias scripta et Iibrariorum mendis magis quam ceterati pravata PSSe et pretio atque doctri ita longe illis cedere. Ac domnustrari quidem facile putest, marruam eorum partem non a Grani inaticis lexandrinis, sed ab hominibus septim vel octavi post Christum natum saeculi compositam esse, et qui dein tali tuis, qui neque Suphoclis dicendi genus tutelligere aut expli- Citre P0SSunt, neque mediocri in pineo raucae scientia instructi essent. Simul illud certissimis argumentis comprobari poteSt, ipsus ill0s interpretes, quorum aduolatiuues salsissimas ineptis- SimuSque videmus esse, tali codice subulae usus esse, qui nihilo correctior esset quam illi, qui ad nostra usque tempora servati Sunt.

Iure recentiores editores V. I 2 Sq. ex Strabone X, 458. κυrει βουπρ ρος pro eo quod in codicibus Sophoclis positum videmus τυπι βουκρανος reStituerunt. Neque enim hi tellistentiores lectores ambigere possunt, utra harunt lectionum poetae, utra interpreti debeatur. En primum exemplum glossae a librariis

receptae.

Item illud omnes intellexerunt editores, qui n0n i orant quibus vocabulorum formis in trimetris iambicis lucus concedatur, non posse uti huc lem V. 7. epiculi ἐν posuisse existimari praeSurtim cum ne Scriptum quidem illud in optimis codicibus videamus, qui ἐν praebent uuam ob cauSum qui meminerint quoties dativo luci ut iii ierpri libus ἐν praepositi apposita et u librariis recepta Sit, iit sactum exempli gratia El. 74. eo

minus dubitabulit, ilii in hoc luci ετ adVerbium, Sensui accommodiuissimum, PStituendum Sit, quo muteStior praegressis modo verbis ἐν δομοισιν praepi Sitio ἐν ante nomen Πλευρωνι est. Ita in f a v. 72. dictum, ιυς τι ν παλαιὰν φληγον αυδν scii πor Λωδῶ ν δισσων ἐκ λειήδων φη. Cui iti a veheniuntur dissentiendum milii ab editoribus recentioribus est, quod pro Oκνον, quae omnium codicum Scriptura est, ex schuliis τλον receperunt. Primum multas in scholiis, quae tu Trachinias Scripta sunt, Varias Iectiunes commemorari vilis-stulas ineptissimusque ceritSSimum eSt. ConSule Comment nostram de Schol. iii Soph. tragg. auctoritate p. 24Sqq.

14쪽

Ad eas reserendam esse scripturam ὐτλον, statim apparebit. Res ipsa ostendit, id quod clim a veteribus Grammaticis tum a recentioribus interpretibus monitum est. Duc ει ut alibi ita hoc

Ioc idem alique tu φευιέατα, id St iuptias sive uniugium Signiscaro. Porro manifestum est, τλον χειν τινος non poSSeum quum alio sensit dictum esse, quam hoc, onus alicuius rei habore, sive alicuius rei onere premi Atqui uni Deianira hoc loco de misera conqueratur cunditione, in qua versata sit, cum ab Acheloo fluvio in coniugium peteretur, quis est quin intelligat, verba P Whειων οτλον αλγιστον επον, nuptiarum onere miserrimo premebar, prorsus adversari luci Sensui, Siquidem Deianira virgo nuptiarum onus se sustinuisse dicere nullo pacto potuit. Contra accommodatissima sensui codicum Scriptura St, Ut c diων κνον αλγιστον επον quam qui

pr0pterea improbarunt, quod huc loco mon tam de metu ac Sollicitudine riuam in molestia dicendum suerit, mihi quidem

manifesto in errore versari videntur Primum enim non dubii in St, quin Virganis honestae metus, ne viro taetro in matrimonium detur, Summum malum, summa molestia sit. Deinde

vero, quod gravissimum est ob id ipsum Deianira vitam adhuc actam miserrimam fuisse queritur, quod in perpetua Sollicitudine et metu uerit Conserantur . 26 Sqq.: τελο ν ἔθνηκε Ζευς ἀγωνιος καλως, di καL0ς λέχος γὰρ Πρακλει κριτον ξυστῶσὼ Ἀε τιν ἐκ φοβου φοβον τρίτω,

Quamquam non est huius luci, de editorum interpretationibus dicere, tamen, quoniam uituli supra V. I 5. non inutile erit paucis de significatu verbi προέδθροσθαι monuiSSe errο- remque nutaSSe, in qu , qu id Sciam, omnes exicographi nu-Strae aetatis Versantur. Et surditus, cui qui secuti sunt editures assensi sinit, προςδεδεγ/ιέν/I Xplicat exspectans, cui explicationi facile est videre sententium loci rursus est a rari. Xoqii enim quod exspectare Deianira Achelouni procum, Sed quod haberet procum, metueretque, ne maritimi acciperet, miserrimam se suisse ait. Fuisse enim illum procum, non exspectatum esse, diserte dicit v. s. μν6στηρ γάρ , μοι ποταφιος, Ἀχελψον λέγω. Deinde equidem non novi ullum exempluin verbi προςδέδεγμαι ab A ttico Scriptore Sensu exspectandi qSur- pati. Verum gravius etiam errarunt lexicographi, qui tempori praesenti eius verbi significationem exspectandi tribuant, quod ita esse, nullo umquam exemplo probari poterit. Immo solo persectu verbi δίχεσθαι et compositi προςδέχεσθαι poetae epici nonnulli quam ita Si Sunt, ut exspectare signiscaret.

uuod qui actum sit, illi intelligent, qui, quae Sit temporis

persecti potestas, penitus perspectum habent. Significarunt autem veteres Graeci tempore perfectu non Solum acuim rem esse, de qua loquuntur, Sed id, qu0d X acta re oensequatur, perdurare. Itaque Verbum δέχεσθαι cum praeter alias Significationes etiam hunc haberet, ut esset X cipere impetum adversarii sive homini sive pecudis, veluti apud Homerum It a 23S.: τονδε δ' ἐγων ἐπιον τα δεδίξοφεαι in δουρί, seri non potuit, quin persectum eius verbi illo sensu usurpati non tantum excepi signis caret, sed etiam perpetuum Statum eius, qui impetum ad vel Sarii exceperit, iudicaret, ideoque Significaret, paratu Son ad petendum ad versarium ich in schusffert ig), unde natam apparet Significationem e X- spectandi, opperiendi Cons. Hum. l. , 105 sqq.: αυrt κ' ἐσυλα τοξον ἐυξοον ἰξάλου αἰγος ρων, O ρα ποτ πιυrOς π στέρνοιο τυχλ σας, πετρης ἐκ Ταiνον ris δεδεγιιένος ἐν προδοκησιν, βεβλ, κει προς στῆθος. In Sophoclis igitur Trachiuiis v. 15. verba τοιονδε s νζστ i2απροςδεδεγμένη hoc Sensu dictu esSe celetum St, talem pru- cum X ceptum habens, i. e. talem pri cum apud

15쪽

Nili fugit me, vocabula λεκτρον, λε,ος, υνii a poetis tra- gicis nunnumquam ita usurpari. ut non tam locum sive lectum, tuam potius mulierem sive uxorem significent. Gla. Soph. Philoct. 677.:

Addo quae eadem ii sabuli Hercules Hyllo filio praecipit

Contra illud neque ipso ovi neque ab alii umquam notatum vidi, eosdem illo poeta tragicus quae commemoravi vocabula de marito dixisso Dei uitu uinquam memini molegere Vocabulum Oirri eo Seu Su Surpatum, quo illa Voc :bulauSurpata SSe cognoviinus. Atqui huc facile ali paret, verba τῆςδε οἱ riὶς Trach. V. IT. non posse aliter accipi quam ita, ut κοιτλ Virum ipsum, i. e. Acheloum significet. . Quod cum ab-

horreat a communi Graecorum consuetudine loquendi, dubitarique nequeat, qui ii Sophocles, si dicere id voluisset, quod verbis τῆςδε κοιτζ nunc Significari certum est, ita Scripturus fuerit: πριν του δε τανδρος ἐμπελασθλῆναί ποτε, non puto me a Pro aberrare, cum contendo i de a librariis malo doctis positum Sse, poetam autem ScripSiSSe: πριν του δε κοιrii ἐμπελασιγῆναί ποτε.

Jonserenda quae Tecmessa Aiaci dicit in Soph. i. v. 49I.:τωγαρουν πεὶ Oisc λυος ξυνῆλθον. De o. 66. Deianira postquam Hyllum filium, qui modo in scenam

processit, utilissim iun consilium a serva inciso datum esse d-

monuit, ille . 64. quaerit: ποῖον diδαξον, stiirερ ε διδακτα μοι. Cui resti inde Deianira: G πατρος ου ro δαρον ἐξενωαίνουτο sta πυθίσθαι που ' στιν, αἰσχυννὶ φέρει. Miu in loco nun latuit diligentiores editores, φέρει non posse a postit Scriptum cenSeri, sensumque loci postulare, ut oratio obliqua sit et apta ex verbo dicendi ante liosito. Iinc τέρειν illi scribendum putarunt. At sacilius et probabilius φέρει nuitaveris in cyθοι, quem optativi usum rariorem librariis iu- cognitum suisse credi liceat. Conser Aeschyl. g. 614.: ταυτ' ἀπάγγειλον ποσει, ἡκειν σπως ταχιστ ερασαιον πολM ' γυναῖκα πιστ/ὶν δ' ἐν JOμοις εὐροι ζωλων. et Soph. Plutoct. 617.: ευθέως πέπροτοτον ἄνδρ' χαιοῖς τονδε δηλωσειν ἄγων 'OιOιτο μεν μάλισθ' κουσιον λαβουν.

16쪽

ευμναστον νδρος δειμια φερουσαν δουεν θυμiοις υναῖς ἀνανδρωζοισι τρυχεσθαι. Numa cum reli pone seditore recelatiores tu penit mero itiam eas scripturas codicum retinuerunt, qua currulita esse priores editores Vera munStrata Scriptura Sati admonuerant. Illus autem cum exua omnem dubitationem positum Sit, plu- Iiniis mendis depravatus Trachinia ad noStram aetatem e venisse, illi profecto nullo modo probandi Sunt, qui, quae Sermoni graeco prorSus adverSantur, Summa cum pertinacia tenore, quam vel una mutata litterula id restituere malunt, quod et linguae graecae tu , ibus et loci Sententiae omnino conveniat. Ita hoc loco recentiores editores omnes retinuerunt ποθου-

μενα nihil dubitantes, quin paulo insolentius poeta medium pro activo ποθουση posuerit uuod primum propterea eo incredibilius est, quod ea ipsa in sabula poeta forma ποθουμαν vulgari Sensu passivi usus est . 32.:

μὴ πρω λεγοις αν τον ποθον τον ἐξ ἐμου, πριν είδεναι τἀκεῖθεν εἰ ποθου μεθα.

Accedit, quod, qui sensum totius loci liligentius adverterit, statim intelligat necesse est, Verba ποθουμένη Sive πο- θουση φρενί Valde molesta esse, coniuncta cum iis Verbis, quibuscum coniungenda sunt, ουποτ' εὐναζειν δακρυτων Πλετώρων ποθον etc. uuae cum ita Sint qui non Sentiatur Musgravio, una mutata littera id restituenti, quod et Sui linguae graecaeo sensu huius loci accommodatissinium est, πονουμένα ' pleidem comparavit huius ab V. 985. Ehιαι, πεπονηuένος αλ-λληκτοις δυναiς. et Thucyd. II, 51. ἐπὶ πλέον δε μως οἱ

Non minus alienum . M a sententia loci verbum est φερουσαν, pro quo rectissime iam Casauhonus serit endum esse τρέσουσαν mittit, iure a Brunckio probatus ihilominus recentiore editores omnes vulgatam scripturam tuiti sunt Ier- manno assentientes qui at defendendam illam Soph. Med. R. 93 et 863 adscripsit. At prior eorum locorum τωνδε πλέον φερι τὰ πένθος 1 καὶ τῆς μῆς φυχῆς πέρι, ab ipso II ermanno In noViSSima editione ita explicatus est, ut verbi ci ερειν ibi positi longe alia significatio sit quam quae huic loco conveniat. qualter luco ει μοι ξυνείη φεροντι μοιρα τἀν υσεπτον γνείαν λογιών εργων τε πάντων, in eo tantum a se dissentiunt interpretes, quod alii, in quibus est Hermannus φέρειν asserre, adhi-b eis, alii a ui interpretantur. Harum neutram Significationem patet in hunc locum quadrare, in quo illud certissimum est, id Verbum, ex quo aptus accusativus δεῖα sit, eiusmodi debere suisse, quod Simnificaret habere, fovere. suo sensu cum poni n0n potuerit φέρειν contra Sciamus Sophoclem amasso Verbum τρέφειν usurpare vide quae ad Antig SM. adnotavimus)eo minus dubitari licet, quin id ipsum restituendum Sit, cum et metro optime congruat et acillime librariorum incuria in τερειν mutari potuerit. Consor Trach. S. αεί τιν - τί βου φόβον τρέφω.

ud ἐπυιεμ pouίνα ' δεῖ μεν, ἀντία δ' ισω. In interpretatione huius loci editores recentiores secuti Sunt Hermannum, qui haec adnotavit: in nomine δεῖ mirum haesisse interpretes quin Brunckius pluralem esse Voluit, contra lege grammaticas, certe Atticorum. Defendit statim annus Gramin. r. Vol. I. p. 253. sed quos

affert Theocrit. , 5. apud eum δεῖ semininum est, rutus autem v I068 si θηλεια genere

17쪽

ra ill αἰδοῖα coniecit, non in te. Notandum tali ii lira voce e Sch lum, antiqui sermonis secta tuir illi a pius Sum S Se nil Squam, quod

ges iiii, Sophoclem auarii rip id em. II δυς nunc est, iiii His suavis est, acceptus, ut in Electr. 29. , it tale, cui ipsi sua V est, laetus, lubens, ut in ed. R. 2 Hoc ergo dicit quorum causa succensens tibi Iubens quidem sed contraria asseram: i. c. propter illam

a Plis, lol Sἔilii, Sed deorum praesidio tutam inr- llit, sirti m go, improbans querelas tuas, laeta quid iii tu illiens , sed tamen conamis cam. Militi iiii uni primum est, id quod alii iam animadverterunt,pra 'ter tulis locum nullo Xemplo constrinari, Graecos πιιι δει τε acta τινα τινος dixisse Addo ne illiti quidem cognitium inihi esse, ver hum sint liteX1ιεμνεσθαι una litam simul cum accusativo hominis et genitivo rei coniunctum SS . Verum potuisso ita dici ut credas facile adducaro et lucutionibus simi- Idm it Pi , quod et Esres Oua τινα ε iurast Ioua τινος sciliretrro irrectro saepe Graeci dixerunt uva in re illud tamen no- uindum puto, res ισοαροί τινα non tam succonseo ali cni, illani potius accuso, reprehendo aliquem Significare. II De ita esse, Vel ex eo apparet, quod Saeli dictum est ιε,- Ioua τι veluti tyiον, τυχην, συμνορας 'iamet silmilia. Itaque si escii sit ad ii iii graece putius uis vos uia τι ιι licendunt St.

Accedit, quod hoc loco non est vero simile, ut virgi es illae, ex

quibu chorus constat, quae Deianiram Summo amore maximnque

pietate pruSequantur, Succensere e reginae dilectissimae dicant. Itaque με tιφοιι α σε SiveJπιμε ιτοφια σε cum significet a c-ς usu reprehendo te, continuo equitur, πιφαιιτομα σέ τινος, si dictum umquam est, necessari hoc sensu dictum Sse, ut significaret, accuso te alicuius rei reprehenduto propter aliquam rem. Cuius rei confirmandae causa uia fora iiiii Apitim αἰειασθαι ratα τινος et Similes locutioneS, cuiuS

modi multas Matthiaeus . 369. protulit. At hoc si ita est

dixeruntque Graeci muis πομα τινά τινος, illud nemo umquam negare puterit, caSi genitivo necessario aut factum aut vitium vel virtutem aut sortem eius signiscari debere, cuius nomen

casu accusativo elatum erit. Itaque ut aiTι- α σε φονου, accuso te caedis, hoc uno Sensu dici potest, ut caedes signiscetur ab eo ipso perpetrata, quem appello, ita, Sive του- των ἐπιμέst hosια σε per linguae leges non licet aliter interpretari quam sic propter haec. quae sacis, reprehendo te. . Ac recte quidem in Trachiniarum loco quem tractamus os ἐπιι ε&φομένα σε dictum esset, siων ad nimium illud desiderium ierpetuasque querelas Deianirae. Vae quibus chorus in Stropha prima dixit, resurri posset At fieri hoc cum nullo pactu possit, sed necessario ν. id quod omnes intellexerunt interpretes, reserendum Sit ad Sententiam illam, quae praecedente stropha secunda essertur, Merculem quamvis perpetuis laboribus periculisque voLatum tamen Sem

per j ei iraesidi in ab interit in servati . quis tandem

dubitabit, qui scripserit Sophocles

Ac confirmatur haec correctio Scholiastae interpretatione, quae haec est: περὶ υν μεsuffula'Vid. eque haerebit quisquain in usu ἐπι praep0Siti in is, Latinorum 4 hoc luco signis cantis, ita ut ἐπι ων sit propter ea sive quod attinet ea, ubi in Beziehun aus dieses, aiι diesem Grunde. D. Herodiit. IV, 4. . ουδ' ἔχω συμ 'αλέσθαι, ἐπ τε ριιῆ ἐγση γῆ ουνό-

μοτα τριτάσια κέεται. Alia eiuSdem generis exempla vido

siti0ne Salis est unum attulisse I0cum . It ISS. ύν περ evrunci ἐρεφον λκάν. Venimus ad verba ἄδεια s ν, ἀνri δ' οἰσω, quorum eam interpretationem Hermaniau prop0Suit quam mea quidem Sententia D in modo Verbui uni P aecurum Significatio, Sed ne totius quidem loci ratio admittat. Primum enim vocabulo δυς n0n videtur a Graecis alia tributa esse poteStas, quam haec, ut esset dulcis, suavis, acceptus neque idonei exemplis probari p0sse put0 quod Hermaimus ait, nonnumquam

18쪽

ήδυς esse, cui ipsi suave sit, laetum, lubentem. Cuius rei probandae causa quod attulit exemplum Suph. ed. It 82. id minimo asserri debuisse facile putes duceri. Ibi eum Oedipus redire iamiam Creontem, qui Apollinem Delphili in consultum missu erat, a Sacerdote ad munitus esset, ubi

suis ipsius oculis adventare eum videt, ita V. 0 Sq. exclamat: o ναξ Ἀπολλον , εἰ γέ εν πη γ τω Cili respondet sacerdos: άλύ εἰκασαι μεν, mi δυς Ῥυ γὰ9 ιν ἄρα πολυστεφὴς δ' εἰ λπε παγκαρπου cli νλὶς. vii in loco ut paulisper concedam, uni eiusmodi adiectivum potuisse, quo Creo laeto accedere animo indicaretur, tamen nun St, quod, quae potuisse dici videantur, ea ita dicta SSe opinemur, ut novas Significationes Verbis graecis assilia ramus nihil advertentes proprium et Vulgarem Porum Sum, luci sententiae accommodatissimum. Ita hic manifestum est, rectissime ηδυν accedere Creontem dici propterea, quod ac ei plus accedat bubanis, austum laetumque oraculum afferens. Eadem igitur huius luci ratio atque Electr. v. 29. ubii: ut rostem litterisse Iutaemnestrae narraverat nuntius ab Electra dicitur esse καν οἶκον , δν Ουδ μητρὶ viaερqς. Deitule vero Trachin V. I 23. de quo agimus, facile apparebit, quam Herniannus significationem esse adiectivi si δυς vulti it loci sententiae uni me convenire. ConStat chorus, qui haec dicit, ex virginibus Trachiniis, quae, cum mirifico muro

ac bitiae Histiua foverent Deianiram re Iinam, quo nomino x. 3'. appellatur, eo uno consilio acceSSerant, ut animum

eius tristissimum sollicitudinisque plenissimum consularentur. En iniim animo in Deianiram essent, fieri nullo pacto potuit, ut laetas et lubentes se ei contradicturas dicerent. Nam qui bene cupiat alteri, numquam profectu, praesertim nobilitate et digii itiite Si praestet, laetum lubentemque se contradicor ei sateatur, nisi quando, cum alter Summum ibi infortunium accidisse opinetur, id non accidisse re ipsa probare possit. At- lui chorus alvum esse Herculem, cuius de sorte soli ita tri-

stisque Deianira erat, ignorans nunt illud assert, quod ipsa tenebat Deianira, neque Spem omnem in malis abiiciendaan esse et laeta tristibus misceri a dis solere. Id autem patet chorum pro ea, quae eum Deianira ei intercedebat, ratione tantum cum erue india quadam e assurre dicere potuisse. Porro vix opus est ut moneatur, non minus ei raro illus qui αδεια interpretentur benevola, comis equo enim umquam eo Simniscatu usurpatum id adiectivum es Accodit quod, quae res utrique illi interpretationi adversatur . et a ticularum s , - δε collocatio et verbi φερειν usus id nos statuere nec 'SSario comit ut ντι adiectivum generia neutrius est ita quod praecedat adiectivum eiusdem generis et numeri esse' Atque hoc quidem recte senSit Brunckius, quem omnino sensu quodam recti et Venusti instructum suiSse negari nequii, salsus tantum in eo, quod δεῖ numerum esse pluralem voluit, cui opini tui et Attic0rum leges grammaticas et huius ipsius luci rationem res ramari recte ab aliis monitum est. Ex iis quae iam exposuimus cuivis appareat nec SS PS Pt 0rruptum PSSe redem, neque quicquam, quod in eius locum Substituatur, aptius Sse quam id quod Mus Fravius proposuit μι θοια, ita ut tutus et Sus Sic scribendus sit: ἄν επι ιγ νομένα ε αἰδοῖα μέν, άντια δ' ἰ σω. hoc Sensu quam ob rem reprehendens te quamvis Verecunda tamen contraria asseram. De signiscatu Voc αι δοιος cuias Aeschyl. Suppl. I94.: ἀλλ' ob ταχιστα βατε, καὶ αἰδοι καὶ γοεδνα καὶ τῶ χρεῖ επη

et eiusdem sab. v. 443. :

πολλι- ακουσον τερματ' αἰδοίων λόγων Ceriissilia uin autem illiu est, si quod vocabulum epicum Aeschylus in iiiiietiis ianthicis usurpare non recusari nihiloni iiiii causae esse, cur vetustitis aut obsoletius id uisso nutemus, Iliani rium Sophocles uti in cui inino melico notu et itquem poetan IIumeri imitatorem aceriimum fuisse inter uiuos

19쪽

curisti, Denique cave, ut propterea αἰδοια recipere dubites, illi ut lil pulicis . tuae aetἔit in iuuetunt, ululli Sophocliis nori muri in litui Pperiatur ulli si valeret, plurima, in quibus Maeli in illi lii haeSit, vocabula ex Sophoclis tragoediis eiiciendat sint quoruni P nunier unum hoc assero, quod in axime huc iri lilllit, ἰδοτ ονες, quod ii iis Med. Ol. v. 237. legitur.

iiii inta dubitari vix putest, quin unu ullii corruptelarum illarunta quae Supli actis subii his etiamnunc hic illic obsident, ita emendari tantum iussint, ut talia vocabuli restituantur, quae cuin iis Maenita essent librariis, quod aut semel aut rurissimen optiocle eiuSque aequalibus usurpata erant, depravata ab illis i so consentaneum sit. Stiusmodi ucabii him nuper deii uim uitelli X sine dubitatione restituendum esse Electr. V. 573., qturill si cum ii senis dum editorum litterpretumve corruptum PSSeiuduitIll ibi postquam Xposuit Electra, qua de cauS Agamemno suam ipsius filiam mactandam Dianae putarit, V. 73. ita per Iit: ἴδ' ὐν τα κείνης θυματ' O γαρ ην λυσις ολλλὶ στρατω προς ικον, Ουδ ες 'Iλιον. Cuni nemo ante me de usu Significatuque substantivi λυσις Iuic litam adnutasset, ego olimSimili sensu positum hic verbum λυεσθαι Videri monui, quo Saepe σωζεσθαι ἐς τοπον τινά uSurpatu in PSSe constat, ita ut servari in locum significaret. Eam nim huius loci rationem SSe apparet, ut nullant in stilis talitivi λυσις significatio ei accommodata Sit Atqui

nun minu certum St, numqua in a tui quam Graecurum aut verbiani λυε σιγα aut substantivum λυσις Significatu illo ut usurpatuli PSSe aut Surpari putuiSSe uuae re me cummovit, ut

Sophoclem ita potius scripSisSe nunc credam: ωδ' ὐν τα hiνης θυμα ' Ῥυ γαρ ἰ λυσις αλλχὶ στρατι προς- κον ήν, Ῥυδ' Ιλιον. Notum est, substantiva in σι exeuntia non raro Sic Silr- pari ut tacuit item rei agendae Significent CD quae ad Philoct. l. dilutavi. Ita lue Sensus orborum hic est neque enim a litor overcitui licuit domum ut Ilium venire Substitutivo autem iλυσις ter usus est Euripides, Ilec. 67.:

Scriptum τὸ ν σιν reperiatur. In Sophoclis loco nihil mirabitur, ηλυσις librariis in Ia λύσις ni utatum esse, qui meminerit, sue 'pissime tu iusdem poetae sabulis ἐν pro I a librariis seri

In eadem autem illa Electrae ratione duo restant Iuci, quia data hac utiportunitate emendare placet, cum a ceteri edituribus omnibus, tum a me pro incorruptis adhuc habitos Electra enim ubi Clytaemnestram matrem, iure se occidisse

Amantemnonem contandentem, tonuit, nec interfecisse Am

memu0nem id qu0d praetenderat Clytaemnestra, Iphimoniam siliam, ut Menelao gratum faceret, nec, si eius gratia inter eisset, a Clytaemnestra occidi debuisse, inde a v. 5M. haec addit: ἀλλ εἰςορα, ο σκληil ιν υκ υσαν τίθVς.

πατερα τον isιον προσθεν ἐξαπιυλεσα

20쪽

nupsisset, neque ipsa ullo verbo antea monuerat, neque at

Electra iam interrogata erat, ita ut καὶ τουτο hic quidem dici 'it poSSet. Immo quicunque totius loci sensum diligentius curisideraverit, facile mihi assentietur, contendenti Electram nihil hic nisi hoc dicere posse an hoc quoque, quod turpissime cum A egistho rem habes, sacere te, ut siliae caedem ulciscare, dices Id autem ut diceret poeta,

necessario Sic ScripSiSSe existimandus est:

ως τῆς θυγατρος ἄντίποινα λαμβάνεις; id est, et ερεις, ως καὶ ταυτα τῆς θυγατρος ἀνrιποινά ἐσειν, αλαι βάνεις Duo iam insimulatur Clytaemnestra flagitia commi-SiSse, ut caedem filiae vindicaret, primum, quod suum ipsius maritum occiderit, de quo ante dictum ab Electra v. 558 Sqq. alterum, quod eidem viro, quocum occiderit maritum, nupSerit. Confirmallu emendatio Verbis statim sequentibus: αισχρως δ ἐάν περ καὶ λεγγὶς Ου γαρ καλον ἐχθροις γαμεισθαι λὶς θυγατρός υνeκα. Ceterum non possum, quin illud simul lectores admoneam, quod pluribus alio loco planum faciam, V. 5 .: mxτερα τον ἀμον προσθεν ἐξαπωλεσας, minime a Sophocle scriptum esse iudicari posse. Postrem paene pudet me negligentiae meae, quod in eadem illa lectrae oratione cum ceteris editoribus omnibus intactum mendum reliqui, quod in his v. 605 sqq. verbis latet: τουδί γ' υνεκα κέ Ουσσέ μ' εἰς παντας τε χρυ κακχὶν, τε στομαργον, εἰ Ἀναιδείας πλέαν. uis enim non videat, alienissinium a Sensu loci Verbuma ouesse Pro quo tu noli dubitare quin rescribendum id e bum sit, quod quamvis in itis omnibus codicibus tamen verissimo iam duobus in lucis Sophoclis restitutum est, verbum dico

Hic qu0que mirere recentiores editores, qui paene omnes V. 4 3. Incorruptum esse iudicarint. Nam si qui vel obiter hunc quem XScripsi locum perlegerit, hoc quidem primo aspectu

animadvertat neceSS St. non inconcinne, sed absurde locuturum poetam fuisse, Si v. I44. τοιοιςδε posuisset non addita -eXplicati0ne, quam XSpectare auditore poSito isto pronomino Iussit. Neque enim referri τοιοιςδε ad antecedentia posses per Se quisque intellimit. Deinde non magno opus est ingenii 'acumine, ut perSpicias, Verba illa ἐν τοιοιςδε χωροισιν αυτου nullo modo sum ceteris quae praeecedunt et Sequuntur congruere uia in litoσta mente si qui haec emat, in eandem cum Mus- gravio pluis num incidet, it poetam iui scripsisse putet:

ουδ ουβρος ουδε πνευματων Ουδεν κλονεῖ uuae mutatio adeo et necessaria et facilis vel potius nulla est ut ad confirmandam eam non opus Sit verbum addere Neque recipere eam Hubitavit Hermannus ides comparari id qu0d alibi saepe actum, teneras puellas Sive virgines cima plantis tenoris, eo in luco sitis, ubi nec calori nimio, nec imbri nec procellae bu0Xiae Sint inseraturium. d. 6 47 sqq