장음표시 사용
21쪽
scriptoribus ad eum locum nos altillimus. Quid autem, quaerat iam quispiam, verbis illis quae omisimus αυτου καί νιν faciendum est Musgravi enim accedi
νυχη νιν scribendum opinanti, facile apparet. Nec minus a vero mihi aberrasse Hermannus videtur, qui quamvis nihil mutarit, ita tamen interpretatus Sit Verba illa, ut nesciam, an violentam sacere correctiunem quam istiusmodi proponere interpretationem praestet. Scribit enim χωροις, ita DTOυ, καί νιν etc., idque Sic explicat iuvenilis aetas huiusmodi in locis pascitur, ubi sui iuris est, neque etc. Nihil ut dicam de magna duritie, quae est iu missu verbo ἐστιν, nil pronomen αυτου intelligendo, illud profecto, ilii veterum Graecorum more et vitae consuetudinem diligenter adverterit, sine dubitatione cuncedet, nullo paci Virgine e0rum, de quibus Solis hic serino est, dum in domo parentum essent, libera ac solutas Suique iuris suisse, postquam autem nuptae essent, libertatem illam amisisse posse dici. Praeterea quis umquam credat, Suphoclem, p0etiim VenuStiSSimum, prinulm virgines Si
fuissent sui iuris , eo in loco dicturum fuisse, ubi cumplatili eas c0mparat, in h0rt Sitis, qui tutus a procellis, imbribus, calor solis sit, deinde imaginem illani pulcherrimam sententia ista tenui et prosaica interpellaturaim et depravaturum fuisse luilam litam ego non tantum mihi sumo nec arrog0, ut pro certo assii mari posse contendam, quid poeta pro αυτου καί νιν scripserit, tamen sic Xistimo, nec dubitari debere, qui co rupta verba illa sint, et magna certe eum probabilitate genuinam poetae manum restitui posse. Verba enim θέλπος θόου
qui diligentius inspexerit, acile intelliget 0n sufficere ad significandus torrentes Solis radios, cum neque θάλπος de solo eni0re s0s aut ignis, neque θεός nomen nude positum de
Sole de dici consuerit. Posterioris nominis usum quod attinet, Neu ius in nuta ad hunc lucum lectores Marklandi adn0tationem ad ur. Suppl. 208. scriptam conferre iussit. At is secundum marnesium 'ri haec exempla russeri, primum erudiit. II, 24. AEum nihil probatur nisi hoc quod vel pueris notum, Solem esse deum iudicatum, Secundum Eurip. Suppl.
tertium eiusdem Euripidis Med. v. 352.:
uuartum quod allatum est exemplum ex Eurip. Suppl. 208.
προ δε τοισι χείματος προβλήφιατ αἶθον τ εξαμ υνασθαι θεου. In duobus litem illis, ur. Suppl. 469. et Med. v. 352., idus quam satis nuditores additis aliis verbis admonentur, dei nomine, qui sunmem0ratur, Solem Significari. Quod non itar in Tructi. v. 45. in quo mea quidem sententia dubitari vix potest, quin adiectum a poeta Stiusmodi nomen fuerit, quo non ulum, qui deus intelligendus esset, clarius pateret, sodetiam nimia et iis dei et pernicis sa plantis Vis significaretur. II tu ita poetam critiSiSSe putu: χωοοις, 'V αυαίνοντος υ λπος θεου, ou δ' Os βρος ουδε πνευμάτων Ουδεν κλονεῖ.
22쪽
0uod participiuin si, qu0d fieri sacile potuit, ab interprete adiectivo αυαντι κου explicatum erat, eaque gl0SSa, ut actuin saepissime in Trachiniis est, pro varia lectione inbita et recepta a librariis erat, quis non intelligat, sucillime librariorum aut inscitia aut ne Iligentia αυαντι κου mutari in αυτου καινιν potuisse Salvo nutem sensu omittere poetae νὶν pronomen licuisse, non opus est ut exemplis Stetidamus. Ostrem Vix commem0ratu i r num est, quod a Schulias ta munitum, qui hic quoque codice Sus est non integris re, quam quin ubi Servati sunt, pro αυro in alii libris vro scribi.
το λοιπον ν di ζῆν λυπλητω βιον. Cum praecedant verba τουδε τυ χρονιo, Sophocli per leges
Pammaticas non licuit scribere Tosr - Οὐ χρονου τελος, Sed requiritur necessario, τουδε - ου χρονου Τελος. uu0 restituendum St.
Do sc ναταρασσει. iiii vel mediocri metrorum scientia praeditus sit, illico nobis assentietur, contendentibus, duo bacchius hic poetam posuissentque ita scripsisse: 1δου sc ἀνταρασσει. De seritia ἀνταράσσειν conser νrρεπιιν, qua forma Sophocles iit. 275. usus est, aliaque exempla Similia, quae protulit Bahr. ad IIerodot VII, IS. p. 469. 0ntra minime inirimetro iambico serri poterit ἀννεωσασθαι, quod Hermanuus hac ipsa in sabula v. 396. scribendum putavit. Eius loci seriptura vulgata haec est:
Ad quem locum Scholiast haec adnotavit καὶ νεωσασθαι Κνακα. GaIθαι, καὶ αυθις ομιλησαι κριβῶς ἐκ νέας. i υτω πρὶν λὶμιν καινοτερους νακοινωσασθαι λόγους. Quibuscum si contenderis quae Eustathius p. II, 20. ait: εξ υ καὶ παρ Σοτοκλεῖ ἀνανεώσασθαι λογους, τὼ ὀνακινῆσαι, μιν ὁ κυριώτερον ναπολησαι quamquam illud probari vides, Suphoclem hic νανεωσασθαι ScripSisse, tamen neque cum Brunckio rei copula delenda neque cum Iler- manno νανεωσασθαι in ννεωσασθαι contrahendiim, sed κἀνανεωσασθαι Scribendum videtur, ita ut εω pro una syllaba sit. Cuius generis exempla simillima ad i. 090.
Oρω, Iiλαι γυναῖκες, Ουδέ μ' oμματος φρουρὰ παρVλθε, τονδε μὴ λευσσειν TOλον. Nemo virorum doctorum, qui hac aetate Trachinias ediderunt, in his Verbis, quae sic ut scripsimus in omnibus codicibus editionibusque scripta leguntur, aut haesit umquam ut quicquam adnotandum putavit. Nec tamen quicquam certius St, quan C, 0n potuiSS S0phoclem v δέ sc inατος φρουρὰ παρῆλθε cribere. Ac primum quidem absurdum mihi quidem Videtur, dicere, μαατος φρουρα πιιρχηλθε, oculi cust0dia praeteriit, ut Significes, quod significandum necessario hic erat, culum meum non praeteriit scilicet a rinen mulierum captivarum. 'am ut dicere possis, Ἀμμα ου παρ6λθε, oculii non praeteriit, h0 Sensu oculus non aberravit, quamquam dictum ita esse a Graecis nulli lirobari X- emptu 0test, tamen vix quisquam eo sensu pro Simplici nomine ὁμμα posuerit φρουρά μματος, Siquidem oculus, cum dicitur attentns esse, sponte intelligitur advertere ea, quae sunt advertenda. Verumtameia haec elevare quodammodo p0S-SPS, utS additum ast υδε pronomen si esset. At eo addito φρ0vs Os ματος ineptissime dictum esse patet. Nam si quand0
23쪽
oculu praeterire ivo uberrare ab aliqua re dicitur, illud certissisti uni est, reni thim, a qua aberrare oculus dicatur, uti posse eum ipsum esse, cuius hominis oculus aberrare ab aliqua
Haec cum editores Sua ponte intelligere possent, mirari profecto subit, quid Sit, qu0d vulgatam scripturam tenendam putarint, cum Musgravius ;im, quid in eius lucum si ibstituendum esset, vidisset, qui quamvis duobus tantum verbis, tamen rectissime monuerit: Malim φρουραν. Ea recepta currectione optime oratio procedit. I t enim ad oti intelligendia est accuSativus τυνδε τον στολον, ita subiectum membri illius, Oυδε st Ouuατος φρουρα παοῆλθε , numinativus est Od στυλος. Eum si posuisset poeta, cum ita deberet pergere, cυςτε μ λ λευσσε ιν αυrόν, maluit omisso pronominen0men ipsum casu accusativo elatum Veri, λευσσειν appunere. II I0cutiune autem φρουρα sιααnος, quae item Significat atque τρουρουν Osas ια, conseratur Philoct. 5I. μελον πήλαιμεDiu ιοι λεγεις, αναξ, φρουρεῖν sust ea su μάλιστα καιρω. Denique quod duplicem accusativum attinet, e Verbo GPDὶλθεν aptum, με et φρουραν Os ματος, Sati PS admonuisse de lucutionibus illis nutissimis, ποιον σε πος φυγενερκος δοντων et μέθες με χεῖρα.
φωνεῖ δε δουλος ἀνδρος ως ἐλευθερου
Hic quoque vehementer mihi dissentiendum est ab editoribus, qui uine verba v. 267. φωνεῖ δέ, δουλος ἀνδρος εος λευθέρου, incorrupta esse iudicarint. Primum enim, pii diligentius haec legerit, estoc videat iecesse jSt, verbum τωνει
ab elegantia sermonis, qua Sophocles excellit, pr0rsus abhorrere Lichas enim, qui haec dicit, postquam monuit, ut Eu
ryt 63ς Herculem αυτον et verbis λογοις et sactis ατηρα
φρενὶ vis latum esse, ad posterius illustrandum haec profert, δε iπνως ηνίκ' ἐν υνωμένος ερριφεν ἐκτος αυτον, prius ut probet, duo haec obiecta ab Euryto Herculi esse ait, primum qu0d quamvis sagittas haberet inevitabiles tamen arte sagittandi liis Euryti iusserior esset, alterum hoc, qu0d indigno modo Eurystheo Serviret. Atque apto poeta et duobus illis inlatabris, quibus duo ista crimina commemorantur, λέγων δ ticipium praemisit, ex veri, sinito περρόθλὶσεν aptum, et in initi membri prioris μέν particulam posuit, alterum ut membrum, tu alterum crimen Xplicaretur, Secuturum esSe iudicaret. Saepenumer cum ceteros omnes p0etas Graecos et scriptore pr0Suic08, tum etiam S0phoclem inch0atam scripturam reliquiSSe, ne tirones quidem latet. Ita eundem non raro ius ἐν di particularum collocatione egeni grammaticam negleXiSSe, ut multi probari exemplis putest. Atque ea ipsa ego ad unum omnia collecta alio luco et tempore sub unum RSpectum p0nam, hoc ut evincam, numquam Suph0clem nisi gravissimi aptissimisque causis rhetoricis commotum a lege grammatica discessisSo. 0 Trachiniarum loco si voluit poeta tenore Structuram inchoatam, ita V 267 pergendum erat, ut diceret, δουλος δέ etc. Verum videatur cuipiam etiam relicta Structura inchoata ita pergere potuisse, ut diceret, γων δέ, δουλος etc. vii id ut fieri potuisse non praefracte negem, quamquam certum est, repetitum λέγων languidissimum suturum suisse, tamen illa psi, seci inaudita est et intulerabilis urina loquendi, a stilo Soph icle longe alienissima, . quae codicum aucturitate adhuc in editionibus omnibus legitur, ut poeta praemiSS Verbis finito περρόθi σε additoque rursus participio λέγων verbis illis, ex ἐπεροόθλησε et ἐγων aptis, praeposuiSSe rurSu Verbivii finitum temporis praesenti φωνει exiStimetur. Deinde soloece dictum est νδρος ελευθερου ραίοιτο. Neque enim quisquam Graec0rum scriptorum, quo clasSic0S dixeris, umquam eum m0di passivi vim esse voluit, ut casum
24쪽
geli itivum regeret sul lutitur lue, qui, Si quando nili particilliopasSIri coniunctunt nitiVum Plittererunt, Sic existimant, ex io i ii ut ii ra passivi genitivunt alitum Sse. De qua re liliaribus iis xl ad 0ph. lii loci. 3. d. Secunda . Denique verba βουλος ἀνδsὼς ως ελευθερου Hotro, prol terea rurSu magna ossenSioni Sunt, luod ad substantivum δουλος non addita Si quae iecessario refluiritur c lini licula comi aruti Va, culi re itis ostendat, substantivum illud solius appositionis vice sungi hic non posse. Cave nutem ne puteΝ, tuae positu PS ως Hirticulam e SenSu accilliendum Sse. Nam etsi supra i v. 66. vidimus, post Verba dicendi ii inmun- tuam ιυς ut Ora particulam omitti, tamen hic tu idem certum PSt, quae praeceSSerint Verba talia SSP, tuae ues in auditores, ut tu his de quibus agitur verbis si addita erat cluparticula, alii Podein Signiscatu poSi tam putarunt quo antea in verbis illis, χεροῖν ἐν etc., is Sita erat uuam ob rem nihil lucraremur. Si ε pro υς Scribendum iuniiceremus. Postreinu ultimam iniuriam laceremit poetae praestantissimo, Si seri potuisse iudicaremus, ut sententiam adeo uel inni proferret, quali est, quae verbis illis δουλος νδρος ώς ελευθέρου αiοιτο continetur. De quibus Verbis Heritia unus tu nota ad hunc locum Scripta haec .mutauit se Ceter uin ἁνδρος ἐλευθέρου, ut iam Schol insta vidit, non cum δουλος co niungendum, Si quidem ponto intelia gitur, servum liberi homini e S Se Ser Vum, sed cum cito ιτο quod servus ab Eurystheo, qui liberesses, frangi se aseretur Scholiastae adnutatio, quoin hic tuoque corrupto codice Sum videmus, haec est: λειπε ι γ υ πο ως π ἐλευθ έρου νδρος υ βρiζοιτο λίγει ὁ τόν ρυσθέα. Non puto quemquam dissensurum ab Hermanno Sse Iiegavie, genitivum ἀνδρος ἐλευθέρου e nomine δουλος aptum DSSe nou quo Ser u non possit Servus revi esse dici, idqu0d et accidere et fici posse iacile liliarent, sed quod huc tu idem loco acerbum illud crimeti, quod obiectum esse Ilerculi neces8o 8t, inepte in eo puΝitum diceretur, qu id S, cui Serviret inrcules, homo liber esset. Ita quo genitivus ille, ν-δρὼς λευθόρου, si aptus ex substantivo δουλος oret, 4n-
olitissimum additamentum esset. At id ipsum, quod inepte addi conteiido, eum, cui Iercules Serviat, hominem liberum esse, ipsa illa erin anni interpretati0ne non minus quam ea Oxplicatione, quam iure reprehendit ei mannus, significari mauis estum est. Quod quidem ii semermanuus vidisset, si ea tantum verba, quae nunc in codicibus Scripta leguntur, X-plicasset, et non addidisset duo verba in interpretatione, 'quae n0n liosita a Suphocle sunt, ab Eurystheo. Haec quae iam exp0suimus qui consideraverit accuratius non poterit dubitare, 'uin et φωνεῖ et ιυς prosecta sint ab interprete. indicaturo quid i praecedentibus mssumendum
esset ad intelligendum id membrum, 'u secundum . qui d
Herculi obiectum erat, crimen extilicatur dis glossis', quas librarius, id qu0d persaepe factum in hac subula est, varias esse lectiones existimasse credibile est, genuin poetae verbaeSpulsa Sunt uuae restituere reiectis interpretum additamentis
ut literumque perdissicile sit et lubricum. tamen hic quidem uti illud verbis iis, quae in Sophocle scripta esse patet gn0Scitur, mihi in poeta aliud nisi hoc dictum esse posse' Herculem non ut liberum hominem, sed ut Servum possum ire, ita h0 pr exploratu haberi poterit, ita
25쪽
Illud sua sponte quisque intelliget, e Ias Stra etiam niendatione labores illus iudignissiinus respici, quos Herculi impu-suisse Eurystituum constat, ita ut ille nun tium liber, qualis orat. Sed Servus Eur Sthul esse videretur. D. eiusdeui sab. v. 35. τοιου rος αἰων - εὶ τον ἁνδρ' επε επε λατρευον-
Oυταυ τέ γε προσθεν ουδεν ξ σου χρον διο is ει γλ 0σσαν, Irις Ουδαιιάπρου λὶνεν υτε di ον ουτ ελέσσονα. Pruseri liae Liclias, cuia Iule, interro lata a Deianira degenere Suo nilii respondisset quibus in verbis quis non statim animadvertat ab usu linguae graecae verbum διοίσει abhorrere Pro quo cuia lenissinia mutatione id restituere editure deberent, quod loci sensu accumuit dati SSimum est, nillil illi vitii suspicantes eas scripturae Vulgatae interpretatione pr0posuerunt, qua vi probare quisquam possit. Ita ipse IIurniannus postquam Schuliastae Xplicationem non Satis eram commemoravit, haec adnotavit: omnino luiali διοίσει γλε Ἀσσαν etiam alii det vocem interpretan tur. Conturbavit eos Oυδεν tedium inter τοι γε προσθεν ἐξ ἴσου χρόνι' positum. EX spectabat Dei unira, respon Suram S Soraulam. At illa tacet. Id videns Lichas dicit: υτ αρα ουδεν δι oi σε γλωσσαν ξέσου τε προσθεν χρόν γ' ι ut ergo dissere ab se ipsa loquendo i. e. Semper eadem erit, conStanter Servando silentio aeque ut antea fecit.
4 ut diis hanc interpretationem probaret HermuunlIS, ante uiuia deni instrare debebat, Graecos O διαφερω γλω σαν ut dixisse aut dicere potuisse ita, ut huc Significarent,
non dissero A me ipse loquendo.
Reliquorum interpretum alii locutionem compararunt diversi SSimam, mi νον διαφερειν, recte a Schaesuro ad Eurip. Orest. 9. d. ors illustratam, alii verbo διαφερειν significatum edendi adscripserunt, quo significatu nec dictun uia1-quani id verbum est nec dici potuit. Sed hi tamen laudandi pr0pterea videntur, quod, quid dici a poeta hic debuerit, perspexerunt Scripsit autem Sophocles ita:
Oυταρα τέ γε προσθεν ουδεν ξ σου χρονιγ διήσει γλῶσσαν. Verba h0c modo iungenda sunt: Ῥυτοι, αρα υδεν ἐξ ἰ σουτω γε προσθεν ρόνω γλωσσαν δι- σει, ut antea ita ne nunc quidem ullam Vocem edet De insolentiore verborum cullocatione c0nser exempla quae plurima attuli admed. Col. 223. de suturo Ai. 630. ιλινον ὐσει. et v. 4I.ύσει si εγαν κωκυτον, de compoSit veri, διιεναι ed. COL963. τις φόνους μοι και γάιεους καὶ ξυμφορῶς του ob δεκα στοματος. Notissimae autem locutiones Sunt φωνην, Once, πος, γλῶσσαν εναι, ignis cautes vocem emit toro edere. Vostremo nutandum, mi hic ουδεν δμεναι γλωσσα est nullam edere vocem, ita contrariam sententiam ab eodem poeta tu lecti . N. 596. ita eluiam esse, et πῶσαν
26쪽
lluc, ii quo manifestii in Sit, a poeta eine tantum Substati- ii vini λυπνὶν positum esse. I X quo Seipiitur, idem iterumnositum esse a librariis, cui explicaiidi diectivi causa, ad Substantivum λυmi pertiuentis, SuperScriptum eSSet incredibile autem illud videatur, Si ueta scripsiSset, quod in duobus recentioribus deterioribusque codicibus reperitur, τοις Ουsιν ιλλλην etc., quemquam interpretum, cum Statim poSt sequntur SubStantivum λυπνὶν, deo stupidus lectures existimaturum fuisse, ut ulterscripto ut Stantivo illo admouendus pu- iuret, ceλλ'i cum λυmi coniungendum esse. Itaque illorum codicum Scriptura pariter itque eorum, in quibus λυπλὶν -
λυπνοῦς λαβοι te gitur, quili orta a grammaticis sit, qui vitium Vulgatae Scripturae currigendum putarent, diabitari nulli modupotest. Immo equidem Sic Statuo, doliore uetam praegreSSO iam substantivo λυπην eiusmodi et dilidisse adiectivum, quod grammaticis illis, qui obissis interlinearibus saepe satis inutilibus et in si cotis Trachinins hic illic illiis trarunt, explicandum thssu superscripto illo Substantivo videri posSet. Illuc susti icor, Sophoclem pro λυmi λα Τοι scripsisse νεαν ceροι. Quod si orat Scriptum, quamquam hodie quidem nemo interpretum designificatu vocabuli νίαν ad munendus lectores putavit, tamen qui vel ea, tuae in Schuliis tu Trachiuius scri litis munita sunt, diligentius adverterit, eo minus mirabitur, grammaticis illis itutatu dignum Visum eSSe, νε αν hoc luco non Substantivum, sed adiectivum esse, ad λυmia reserendum, si Veterum leXi cugraphorum eius Vocabuli Xpsicationes recuritatus erit. Ita
veluti apud Aeschyl. Suppl. 602. o rcῆν τ ἐκ δαιμόνων -
μν. t nil adductus est Tummaticus, ill προς Supel Scribuit dum putaret. Simillima iussa irrupsit in liuius sabulae v. II 60. quam editure paene uiue adhuc tulerarunt. Narrat Hercules . IIJ9 sqq.: εμο γαρ ἐν προταντο et πατρος παλαι, προς των πνεοντων /λὶδενός θανεῖν πω, cq ςτις Λιδου τε Ilia ενος ι ήτωρ πέλοι. quorum Verborum sensum patet hunc esse, praedictum isse ΙIerculi, lare, ut non a viventium quoquam, sed ab inferorum qui piam periret Itaque cum omnium sit certissimum quod latilio dixeris, numine viventium terii, graece lim- quam ita dictum esse, πο ουδενός προς των ζώντων βα-νY, Sed constantissime ita, et a Sive προς sive ξ υδενός των Ἀζωντων ε θανον, nisi qui Sophoclem non solum contra omnem Graecorum consuetudinum sed etiam incommodo ne dicam inepte 0cutum esse Sumserit, nun poterit non assentiri Musgravi et chaesero, qui a pracp0Sitionem ab intui proto additam rectissimo arbitrati Suph0clem ita Scripsisse colaiecerunt: προς των πνεοντων Giδενος θανdis ποτε.
Aυτου γε πρωτον βαιον sis Eiνασ, οπως μύθ ς ανε τωνδ ους τινας αγdις σω, ων τ ουδεν εἰςi κουσας, ἐκμάθης θ' re δεῖ Verba haec nuntii sunt, Deianiram iubentis per brevi tomulis Sulam Secum in cena remnuore, ut dimiSSu Licha praeconumulierumque captivarum agmine de Iolae genere olim cortiorem aciat. Adscripsi autem verba e modo, quo Scripta irantiquissimis optimisque codicibus emuntur. Quam Scripturam qui dili rentius consideraverit sensum quo luci adverterit, statim persuadent ibi necesse est, τε particulam errore Satis pioclivi,
27쪽
cuius alia exeinpla infra asserennis, o versu 336. in vel Suni Sequentem delapSam esse, poetamque ita ScripSiSSe:
ων τ χυδῖ, εἰςήκουσας εὐμαθλης α δει. Duo enim Deianira absente Licha nuntius narraturu est, et tuae Sint mulieres captivae, quae in uni uni regiam mittuntur, et quae causa sit oechaliae ab I Iercule expugnatae. X quunt paret, i particulam, ut aliena sit post κsιάθης 0sita, ita et Sensu et metro p0Stulante post υςτινας requiri. Non p0ssum autem ab hoc loco discedere, quin suspectam mihi esse mundam γε particulam, ius a Dro Vulgo additam. si otios enim adverbio illo loci αυτο usus Sophocles St, nilli ulltim quamvis Sono prae ceteris distinguendum Sset, γε lini licultim adiecit. Ea igitur particula quam aliena ab hoc loco est, tam aput et accommodata ei τὶ pron0men St, cum Vocabulo βαιον coniungendum, ita ut βαιον τι eodem dictum molli putetur, quo πολυ τι et alia plurima eiusdem generis dicuntur. In prunumine autem praeposito nemo haerebit. D. Matthiae G r. r. q. 487.4. ccedit, quod saepe librariorumnogligentia τὶ in γε mutatum est. Ita et in Suph Electr. V. 14 1 contra omnes codices et pro γ sensu postulante Scripsimus, et in Philuci. v. I3M. d. secundae demonStraVimuS, non μηπω γε, quod in libris est, sed necessario εν πω τι scripsisse Sophoclem existimandum esse. Eadem medela adhibenda sine dubio erit Λntig. v. 736., luem locum in editione etiam Secunda, quae modo prodiit, intactum reliqui, quamviSillud minime me lateret, quod iam in editione prima proseSSu8Drum, Corrulitam Scripturam vulgat;un SSe. In eius autem
lucum quid Substituendum videatur, uti demum Sine haesitatis ue Xpri mundum puto. Ibi In nutu cum recte fecisse n-tigonam defendisset, quod contra rogis edictum cui pia Polynicis uuiasset, eademque in sententia esse totam civitatem monuisset, huiusmodi inter ipsum et Creontem regem urtii altercatio est: KP. πολις γὰρ γ έειν es ἐ oi τασσε ιν ρεῖς AL χρας ob ως toti κας υς αγαν νεος;
puteSt, in cuius usum vel utilitatem imperium Thebanum oratur, sed h0 unum agitur agique potest, quis civitatis Th banae imperium teneat, Cre0ne re an populus. quique illud certisSimum est, αλλω et μοί pronomina ex verbo ρη apta esse debere. olia quaestio est, liceatne credi, Sophoclen verbum illud cum casu dativo coniunxisse. Metro certe, ut id faceret, n0n adductum Sse cum per se patet, tum indo 'oluco
qu0d 0n minus accommodatus casus accusativus motro erat: '
Sed ego non video, cur id sucisse S0ph ictum nes emus, quod sactum ab eo SSe, et grammatici veteres diserto tostantur otconSentiens codicum Scriptura probat, et aliorum Graecorum
qui eodem modo lucini Sunt, Xumptu confirmatur. Vide lua 3 ad locum illum uti unae adnotata a nobis Sunt. Itaque mea quidem sententia nilii in eo luco offensioni esse potest nisi γε particula, quam Sicino mutaris scripserisque:
o leuissimam luco adhibueris medelam et sensu optiui constitu oris significat enim ἄλλον η με χρή τι πειν, cum
interrogatiuue elatum, num sorte alium quam me uir nare
28쪽
oportet Eudem modo τὶ positum erit. R. 859. d. iis trae
ειπω τι δῆτα τα , , orici πλέον, Νus diceremus, sol ich et wa sagen etc. Ita πως τι miliis Si inie sua, en elica et quae sunt eius generis alia plurima.
πD γ Πατα, καὶ στονος tivois. Divicis ilescrillitii hic ceruinien illud, itodisti cilles illim et h lotis, ultimo in Deianiram mure incensi, ii ii utitiis illius inierint. Quod certaiii ii cuius generis fuerit, chorus inso in iis, tuae praecedunt, auditore iam adnionuit, dicens Iὴ, dis v. 50 3. παurr Di κτα παγκονπά- Θηνον αεθλ' ἀγωνων. si; io vortia quid significent, intellectu iton est dissicile uti om-adius dum enim αγωνες πάιιπληκτοι id genus ceruiiuinis Significant, in tuo plagas Sibi instigant certanteS, uno Verbo i it gilat uni, ita παγκονιτοι ἀγωνες dici ea certamina lintei in suibus hictolitur Secum certauius, id est luctam. Constat enim κον σθαι, dictus esse athletiis, qui menibra oleo uncta pulvere inspergere, ut apprehendi ab adverSarii possent, at-nuo luctari iliter Se solerent. Ita tuo necesse est, ad iugi latum et luctiim spectent, lunovss. I Silii. de luibus agitur, continentur. Ac prius piidem certaminis geniis, iugi latum, nomo non videt significiu his verbis, τοτ ii χερει, ν δ τὀξιον πάταγος, ταυρεiων τάν tu; δα Φράτων. iiii recte ex Id;iliavit Schuliasta hoc
Λd luciculi pertiuere tuae sequuntur verba, ην δ' ἀμ*ι πλεκτοι κλίειακες, et veteros Scholiast;io viderunt et nostrae aetatis interpretes, ex quibus optime, ut videtur, ermaunus sensiim verborum illorum peram xit, ;icimiposita explicatione
-κHμακες quid sint. Scholiasta his orbis de ela rat: κὐμακες ὁ αἱ ἐπαναδώσεις, παρὰ το ἄνω τε και κατωαυτους στρεφεσθαι ἐν τῆ μὰχ tar δῖει ὁ οὐ παλαισματος ' Ἀειμα Hesychius es κλί- ιακες ' παλης ἐδος Idem is Ἀλιφιακι σαος, tverbum ' λιμακίζειν. διακλιμακίζειν. Momini tot iam ollux III, IS. Nemo tamen, quale hoc I et aegenu esset, exposuit io situm erat, nisi Tallor in eo, ut quis averteret adversarium, at quo a te rei
complexus, quasi per calam, dorsum eius conscen
deret Apud sui ilium Achelous in descriptione
huius ipsius cum Hercule certaminis, Metam IX I quarto inuit amplainus, adductaque brachia solvit uni Lsumque manu scertum mihi vera fateri protinus avertit tergoque onerosus inhaesit qua fides, neque enim fleta - h gloria voce quaeritur imposito pressus mihi monte iaclebar Alia in hanc rem vide apud P. Fabrum irotiis t. I. cap. 0. et 20 Diversum est ἐκ κειααχoo ite quo tym0 l. l. p. 322, 3 l. quod non ad luctam dii ad pugilatum portinet. '
At illi . de quibus modo diximus, irile essis verbis quis ferat 'uae iam 'equuntur. Q ν ὰλ μετώπων Ἀλωνω
Signiscant atque verba illa, quae modo posita sunt, . ταγορην ταυρειωμ εραrων. Atqui ita unum itemque bis dictum a Sophocle esse, nullo petici credi potest. Deinde cum initio epodi, τοτ - κεράτων, pugilatum descripserit, tum veron verbis iv hιπDκrοι κλίμακες do lucta dicero coepe rit, num quisquilin, qui Sophocleum Stilum norit, animum in- illicet, eum subito aliquid. quod ad pugilatuni spectaret iniitiliter inepteque additurum fuisses Tertio qui vel modiocrinietiorun scientia praeditus sit, prorsus ἄμετρον esse hunc vel Sum intelliget: Us απις, si di μετωπιυν λοεντα,
nec dubitabit, 'iiiij huius ipsius versus idem fuisse metrum
iudicandum Sit, ni sile eius, qui sequitur: πλήγματα, καὶ rονος ἀμνοιν.
29쪽
τὼ δ' ιε Πνεiκ tiro Du ce aς. Postremo nullo cognitum est Xemplo, unas luam Sophoclem κερατων producta syllaba secunda dixisse, etsi illud noni moramus, Euripidem aliusque poeta dativi κόρατι et κερασι Syllabam secundam produxisse videri. Quae cum ita sint,
κυριακες, 3 ν δ ολοενταπλἐγριατα, καὶ στονος ἀειφοῖν. tuae scriptura luemadmodum inii uiri in eam puluerit, quae est in codicibus, perfacile est ad intelli Iendum . . Cum enim super vocabulo ιετωπιον explicationis causa substantivum κερώτων positum esset, et loSSa recepta ab librariis est, id quod saopissimo facium VillimuS, neque umit Sum, quod X-plicatum erat, vocabulum St, cum in Versum inferiorem detrusum ita esset, ut eius ipSius par esse Videretur. Eodem mendi genere corruptus olim SS Antig0nae Ss. 72-974., in Consura in c. ab Lubeck iterum edit. p. 4 qil. planum seci. Nomen autem πλύγματα ut sere ubique per errorem in πDὶγματα mutatum Si cis interpretes IeSycli T. I. p. 9'1 sq. d. ib.), ita sensui huius loci unice accommodatum est. esychius: πλἐγρια tyuuα. π τέων κυλιομενων καὶ παλαιόντων, τα παοαβάντες leg. περιβάντες Tot σκε- λεσι κατεχωσιν logendum cum IIeii Sio κατατρεχωσι videtur).
Is line nil notavit se Obscurius loquitur. Ilo vult ει unguinem Sumpseris circa eam puriem vulneris me eon cretum, tib sastilias, quarum una transsia us sum, hucia
uti uni si iei prolationem ut non villi a tuoquam recentio-ium uli tui uin probatani 8Se ita certo Scio IIurina unum ipsunt ni inini iam tuiturum SSe am ut cetera ni illam n in obscuro, sed ii 'pte locutus esse Sophocles, poeta praestantissimus, iusticanitu eSSet, Si Suadet e essum Deianitae fecisset
ut ex ea partu ulueris sui ab Hercule inflicti saliguiuom sit
mei et in stila lydra Lernaea veneno suo Sagittas merculis in XiSSet Neque ei in alii in luco sive alia i parto li drao Lernaeae veneno sagittae Ierculis tinctae esse dici poterant quam in cuspide scilicet sagittarum. Itaque illud quidoni pro' cerissinio uti niluni, mendo assecta voiba osso, pia Addi, haec, et alienissimum ab fuc loco nume in plura leni esse, μελαγχολους Ους, et verba βρωμα ερναίας υμας per usum linguae graecae non licere aliter accipi quam ita,
30쪽
iit si reniscent virus hydrae Lernaeae. Non poterit enini ullo exenipli consili nutri, quoi quidam interpretum opinati Sunt, θρεμμα τινος ita Graecos dixisse, ut idem Si duiuicaret utiliae
driun Lernaeam dici. Quicumque diligenter quem supra descripsi lucum perlegorii, hoc quidem Videat necesSe St, quae Verba currupta esse contendo, eorum hunc sere Sensum suisse necesse Sse: quo i. e. in quam partem Vithieri mei Venenum penetravit sagittae ierculeae Ex aliis enim huius fabulae
locis satis intelli gratur, iussam esse Deianiram a NesSo cruorem vulneris sui ultra Iercule inflicti commixtum cum veneno Sagrittae erculeae Servare et pro muris delenimento uti. Itaque manifestum est, leuissima facta mutatione ita hunc Io-
hoc sensu si cruorem sumpseri de Vulnere meo, lito lividae sagittae venenum hydrae Lernaeae demersit, i. e. si cruorem sumpseris de ea parte vii litoris
mei, in quam venenatam Sagittae cuspidem IIercules demersit. De singulis verbis haec notanda Sunt. ιῶν μουν σε να-γων genitiviis loci est aptus e verbo ἐνέγκ/7. Vide quae ad Philoct. 603. d. sec. adnutavi. De et adverbio, quo Sive inquam partem Si roniscunte, csr Antiir. 444. υ μεν otii Oις αν σμιvro θι θελεις. et Oud Col. IM 'επε ιιών, πεωδ' ἀμαυρω κωλω, erερ , - ἄγω. Tum de usu verbi βύπτειν satis est pauca haec attulisse Xemphi, Aeschyl.
προςδθsιατ, αυτὴν ιυς ἐδεξάμην φίλως. Ita uti locum ullo a Brunckio editores omnes excepto Guissordio scribendum tutarunt uuam tamen scripturam valde incommodam esse, ut quivis Sua sponto iacile intelliget, ita recto adni inuit Hermannus, qui haec ad hunc locum adnotavit: se Cod ex ariet. προς δέργματ ad quam lectionem spectat, quod habent edd. Turnebum secutae αὐτήν θ' ci ς' sane non male ita Ie roretur, ἀλλ' οἶσθα
Scholi asta. προς δέγματα ' ποδοχάς. λέγει, ' δέ, οτι ἐσθα, πως φιλοφρονιυς αυτὴν προς ηκάμην καὶ τουτο δ ἐπαγωγον προς Πρακλέα, ε γε τῆνυπονοουμένVν φιλοφρόνως προς εδέξατο. In hac lectione αυτήν in principio positum aliquid os sonsionis habet, quae vox istu loco cum vi quadam pronuntianda est uua cum ad sententiam non opus
sit, 'u0niam καὶ τῆς ξένης praecessit, exspectes potiuS, ιυς νιν είς εδεξάμ=η φίλως. quod si nihil
turbatum est in huius loci scriptura, omnino υτην voco erigi neces Se e St, ut Sensus sit: ac scis etiam hospitae einceptionem, ipsam, i. e. vel hanc. quam amice ceperim. uuae rati n0n videtur pr0banda propterea, qu0d, cum J0le, qua hic agitur, mulli alii mulierum opponatur, pronomen αυτ λὶν ip Sam Significans, alienissimum est. Nihilominus ita collocatum id pronomen hic est, ut aliam significationem habere nequeat. Unde certum est, aliquid vitii hunc locum contraxisse. quod cave ne Sublatum putes recepta codicis 'Iarteiani scriptura. προςδέργμα , additaque post αυτην, quae in plerisque dicibus est, et liarticula. Primum enim ullus illius codicis nulla paene auctoritas est. deinde προςδέργ ιατ 0cabulum . est neque aliunde cognitum et ab huius luci Sensu satis alienum; deniquo maximae etiam tum