장음표시 사용
101쪽
is Brimckiu V. m. H. collocavit post v. l. et Scripsit ἀλλ ξυνλήθης ποτμος, quo Sane id Si conSecutuS, ut neque νυν δε ante 4 ξυννὶθει ποτμος offenderet, et recte procederet 0rdo sententiarum. Sed sive ἀλλά illud reponeret sive erret νυν δέ, manere in sede sua puterant VerSuS, Si ἐα in εἰ mutaretur, quod Vativillersio et illerbeckio, mihique ipsi aliquando in mentem venerat. Ita uini hoc diceret Hylius: Si scissem, quod narras, pridem ad sui S Sem;
nunc autem solita patris fortuna non inebat me metuere ut Vero nunc ex te audio, non cunctabor rem cognoscere. At hic quoque nihil mutandum, sed primae editionis verba eiicienda esse, satis arguere videtur repetitum
νυν δε quod nisi magnopere allor, illius editiuni erant V. D. M. iisque finiebatur ΙIylli oratio. Sed cum videret
poeta, consolationem illam facere, ut Hyllus parum sollicitus de patre esse videretur, aliam posuit eamque talem Sententiam, in qua nihil esset, quod quis vituperaret. Si libere profiteri licet, quid sentiam, minime qua debebat diligentia Hermaunus singula verba huius loci advertit. Alioqui longe alia ad eum scripSiSSet. Ac primum quidem non potest Sophocle censeri, cum primum hunc fabulam duceret, inepte locutu eSSe. Ita autem locutus esset si post verba κἄν πάλαι παθλην, qui in codicibus Sequuntur, versus duo, νυν δ' ὁ ξυν,ήθης ποτμος υκ id πατρος κγμῆς προταρβειν, Ουδε δειμαὶνειν ἄγαν, po- Suisset, omisSis, qui extremo loco collocati reperiuntur, Versibus his νυν δ' ς ξυνδε ει oudi ἐλλει post etc. Is enim usus νυν particulae St, ut ad id ipSum tempu reseratur, quod praesens est, dum quis loquitur. Atque hic quidem cum in ipsis illis, quae praecedunt, verbis de tempore praeterito loquatur Hyllus, si ita perrexisset dicere, ut putat ΙΙermannus, hoc diceret ibo, mater ac si prius oracula illa nos Sem, dudum apud Herculem S Sem. Nunc ero, id est hoc ipso vero tempore non sinit nos otii citos esse consueta patris fortuna uitibus verbis hoc significare Hyllum patet olim quidem erat, quod de ercule solliciti essemus hoc vero tempore non St,
quod metuamus. Cuiusmodi sententia efferri hic ab I 1llo
uon potuit Modia enim Deianira oracula illa commemoraverat, ex quibus pateret, eo ipS temp0re, quo haec dicuntur, instinuit discrimine Versari Herculem, ipsisque illis commemoratis oraculis adduxerat Hyllum, ut Statim properare ad patrem pararet. Oraculis igitur illis cum fidem non deroget, eo ipso tempore, quo Secundum oracula illa in summo discrimine Hercules erat, nihil esse, quod de Hercule solliciti essent, dicere nullo modo potuit. Accedit, quod cum isto νυν particulae signiscatu prorsus pugnant Verba δ ξυνέγθης ποτμος. Sinui illud at liaret, quominus, in ει mutandum censeRS, ipsam illam νυν particulam totiusque loci rationem impedire. Tantum igitur abest, ut ex iteratis νυν δε particulis coniecturam sacere recensitae huius tabulae tibi liceat, ut, si umquam, hoc loco certissimum Sit librariorum errore corruptum hunc locum iterataque illa vocabula esse. Ac verissime quidem Brunckius monuit, ita Sophoclem scripsisse: αλλ' iμι, ιῆτερ εἰ di δεσνάτων γωβάξιν κατήδη τῶνδε, κἄν πάλαι παρῆν. νυν δ' ia ρυνίημ ουδῖν ελλείψω το εκ ουπῆσαν πυθέσθαι τωνδ' λήθειαν περι.
ημῶς προταρβειν, Ουδ δειμαἐνειν ἄγαν. hoc sensu ibo, mater ac Si oracula illa prius nossem, iam pridem apud Herculem S Sem. Nunc vero quoniam novi, nihil praetermittam, quin omnem veritatem e Xquiram. Verumtamen consueta patris sortuna non sinit nos nimium sollicitos esse ac terreri. Facillimum est autem intellectu, quomodo haec, quae fuit, poetae manu in Scripturam Vulgatam mutari potuerit. Cum enim V M. transscriptis vocabulis νυν δ' υς ξυνlibrarius oculo aberraSset ad . 90 verba in eandem syllabam
desinentia, Ub ὀ ξιν, fieri non potuit, quin descriptis bis
νυν ὁ ως ξυννηθης ποτμος υκ ἐῶ πατρος ιμῆς προταρβεῖν, ουδε δειμαίνειν ἄγαν,
p0Stquam errorem Suum animadvertit, me deleret quae iam
102쪽
Scripserat, postponeret extremoque in loco collocaret, qui a poeta praeniissi erant, versus h0SQνην δ' υς ξυνίημι, ουδῖν ἐλλείψω το μὴ υπασαν πυθεσθαι τωνδ' D θειαν περι.lii isti librarii scriptura non nitrum est postea exstitisse, qui quod absurdum esse intellexerant, v ante ξυνηθλὶς positumi, O articulum mutarent. Addo hoc unum, praepoSita αλλα Inlrticula du0rum illorum versuum, quo eXtremus puSutSS Sophoclem dixi, sententium optimam et accommodatiSsimam reliquo loco esse. Nunc enim non in praeSentia, Sed in universum
monet Hyllus, eam vulgo felicitatem Ierculis esse, ut nousit, quod de salute eius nimis solliciti sint. Restat, ut dicam de . 23 sqq. d. Herm. v. 526 sqq.
ed. r. , Stendamque, ne eum quidem locum pro argumento
recensitae huius in Sophocle sabulae isse 40sse. legimus
recepta interpunctio et τὰ Atque ita legit Scholiasta,
cuius haec Sunt Verba: εγω, τλησίν, ενδιαθετως κε μήτρηρλεγω. Qua sententia nihil hic singi ineptius potest; neque iniuria Benileius locum ut corruptum notavit. Longe alia interpretatio in alio sch0lio prostat: εγι παρεῖσα τα πολλά,
τα τελη λέγω των πραγμάτων. uuae eum Sensum praebeat aptissimum, quasi manu ducere videtur ad huiusmodi scripturam εγω ὁ τερθρα ιεν οι φράζω. am τερθρα, quae grammatici τελλὶ interpretantur, Sunt Summa capita rei. Possetque huic coniecturae luculenta confirmatio peti ex Erotiano p. 366. et Galeni LeX. Hippocr. p. 578. Si verisimile PSSet, τερθρα in sturii corrumpi potuisse. Accedit, quod hoc genus metri quintam syllabam solet longam habere vide ad Electr. 10M., etsi brevis nec legi numer0rum, nec Balogiae repugnat. Est tamen, nisi salior, alia quoque ratio, qua sensus is, quem Scholiast ille indicavit, faciliore mutatione
rostitui possit; sed eam dubitanter commemoro, cum non habeam Xemplum, quo eam plane confirmem. Videndum enim,
an sorte scripserit poeta, εγω δ' μαρτῆ μεν οια, φραζω, ego ero coniunctim quidem, qualia illa suerint, dico. Constructio eadem, quae in Eurip. Ipllig. . 344. ταδ' ενθ' δ' μεῖς O , φροντιουμεθα. μιαρτ' usurpaVit Euripides Hec. 39. Hippol. II95. Heracl. I39. sed ita, ut etsi coniunctim, maxime in Hecuba, Verti possit, tamen etiam simul eodem tempore vertere liceat, quae usitata significatio est, quamquam propria videtur coniunctim Sse. Ceterum alia duo in hoc loco memoratu digna sunt, unum, quod sententia illia, quam Scholiast in his verbis invenit, non iis, quae de Deianira modo dixit chorus, sed descriptionhpugnae apte adiungitur in hac enim summatim omnia paucis complexus est alterum, quod de Deianira eadem res bis narratur, in qua lautologia non immerito haesit Walcesioldius. His argumentis adducor, ut hic qu0que duarum editionuni Scripturam c0niunctam eSSe putem, quarum in altera Versum illum, καὶ στονος si τοῖν , statim exceperit V. 523. 526 ed. Br. et qui sequuntur usque ad finem carminis, omissis mediis in altera autem desuerint . 523-523. 526-528. , qu0 propterea uncis inclusi. Itaque in altera editione ita scriptum Hermamus a p0eta
103쪽
τηλαυγεῖ παρ' ra γωris O υν προςαίνου Ἀκοιταν, κἄπο ματρος ἄνα βεὶ'ακεν, ιυς τε πορτις ρηsια. Cui ne assentiamur, primum hoc obstat, quod ex loco cor-mipio nihil probari posse certum est. Atqui corrupta verba esse εγο δ ματηρ μῖν ita φράζω, certe ita a Sophocle non potuisse scribi ipsemermannus iure meritoque concessit. 0itas autem propoSuit coniecturas, eas non SSe ales, quae recipi possent, cum ipse Viderit, non est quod ego verbo demonstrem. Porro eam Scimus persecti graeci significationem esse, ut pro praeterito Vel tempore historico a scriptoribus classicis numquam Surpatum Sit. Ex quo apparet, n0 potuisse a Sophocle post verba illa, ηστο τον ν προςuiνουσ'άκοίταν, haec addi, κἀπο ματρος ἄφαρ βέβακεν, ωςτε πορτις ἐρημα Constanter enim βεβηκε ι non tantium ivisse aut abiisse, sed simul aut versari aut abesse sive procul esse significat. Addo, debuisse illud Hermannum ostendere, quod neque ostendit neque ostendere facile poterit, ipsum illam, quae verbis his, ἀπο- ρημα, 0ntinetur, Sententiam et per se aptam Sophocleamque esSe et eiuS, quem praecessisse putat, loci rationi convenire. Non minus inepte scripsisset Sophocles, si, quod factum ab eo in prima editione larili ἔuinus sumsit, continuo post verba illa, καὶ στονος ἄμφοιν, haec adiecisset: ἐγω δε μάτηρ μεν οια φράζω, τοδ' - πορτις ρημα. Abhorret enim totius luci ratione praesens ἄμμένει, quod ne accipiamus pro praesente historico, qu0d ipsum praecedentibus verbis minime coiiveniret, deterremur persect0, quocum coniunctum est, βέβηκεν. Mais etiam miror, non vidisse Hermannum, alienissimum ab hoc loco γέ pronomen esse, eo in loco collocatum, ut oppo-
situm alteri numini esse auditores putare necessario deberent. Atqui quae praecedunt, ab eodem dicta choro sunt, a quo haec, de quibus agitur, dici putantur; neque, de quibus loquitur in praecedentibus chorus, ut Herculi aut Acheloo ponere sese potuit. Postremo sententia ipsa, quam in Verbis illis inesse voluit Hermannus, summa tantum rerum capita dico sive summatim tantum rem dico, nonnis prursus inutilis est 3 Non puto pluribus argumentis opus Sse, ut Vinem , nullum hic vestigium bis editae correctaeque a Sophocle bulae reperiri. Immo hoc quidem satis certum videtur, Verba illa omnia, quae post ἀκοίταν addita in codicibus reperiuntur, ut nunc sunt scripta, Sophoclis esse iudicari non posse. Cum autem vix videantur ita mutari posse, ut commode adiic IIS, quae praecedunt, potuisse pateat, nihil iam reliquum videbitur, quam ut ab histrione prosecta credas quamquam ne hunc quΙ-dem adeo ineptum fuisse mihi persuadere possum, ut SerIberet,irco δε ι άτη μεν οἷα φράζω etc. taque de hoc quidem loco aliorum exspecto iudicium, contentus illud probasse, quod
probandum erat, duarum editionum scripturam in e non in
104쪽
Duulnis de culisis iiiii locuti adscrilisi, luarunt iri irhaec est ut . Ita non a Stililiocle addit uin esse ostenduin . Ad eum liae adilutavit Heritia iratus:
se φραζε 0n δέλτος, ut Triclinius liuini, Sed Hercilles cum ista scripsit Seid lorus putabat, των Ποακλιδευ πίνω
με . Milii ἐκτελευrασθαι cuin ετ ραζε contuligendum, , αδε- μενα autem proliter addituita προ θεων pro Iucios ενη dictum vuletur: talem erculis laborum sortem exiturum dicebat. Ac vere quiden Hermannus admonuit, cuiusm0dicis, qui '. itdiecit, verborum esse structuram voluerit. At cuni in ea ipsa sunt, quae vehementer displiceant, tum alia accedunt ex quibus addi hunc versum a Suplioclo non potuisse aiot' Uritii iam enim neque Sophocles neque quisquani ceterorum, qui nequales fuere, poetarum εἱμαρμενον participio ita usus estili pro substantivo εἱμαρμένη esset. Quod si intollisi liue Ioco poeta voluisset, eo minus dubitari potest, quin pusiturus luerit, cum optini per metrum liceret scribi: τοιάνδ' ετραζε προ θεων εἱμαρμενην. Neque enim haereri potuit in verbis πρως θέων ex substaniit ειμαρμένην pendentibus, cuiusmodi loquendi formam sa- miliarissimum tragicis esse constat. Conseratur, ut unum asseram exemplum Aiac. v. 759. βαρεiαις προς θεων δυςπρα- ζιαις. Eo magis autem necesse erat, ut poneret poeta substantivum εἱμαρμενην, si addidisset v. n. cum genitivi qui sequuntur, τῶν Πρακλεiων πόνων, ex participio Itire μενα apti esse non possint. Diversissima enim esse, quae quis coiiserenda censeat, exempla a me ad Philocl. 3. d. sec. allata et ed. Cul. v. 35 sq. sapientiores lectores sua sponte intelligent quamquam ne sic quidem locuturum fuisse Soph0clem puto, ut diceret, προς θεων εἱμαρμένην - πονων. i. e. deorum decretum de laboribus, quit,pe cuius lu- cutionis exemplum geminum frustra in sabulis eius quaesiveris.
Porro valde ineptum est adiectivum Πρακλεiων, cum subiectum verbi ἔφραζε ipse sit Hercules. male uuiem Sch0
liiusia: των αvro πονων τὼ τελος πολυ ει τὰ τοιosto Eido παρά otii ταῖς. um quamvis minini ignorem, et adiectiva Donii num propriorum Saepe pro genitivis ipsorum no- illinum pr0priorum vide ad i. I M. d. meae et sua ipsorumilomina pro pronominibus nonnumquam Graecos ut ceteros populus omnes ponere consuevisse, tamen illud cortissimum est, hoc sic tantuin fieri commode posse et sulere, si praecipuam luandam vim esse nominis proprii ostendatur, veluti uni Aiaxii subula cognom dicit v. 98.:
ibidemque v. 64. et Ουθ' Mὶν ιας τουπος στατον θροει. Quod non cadit in hunc Iocum, in quo adiectivum Toακλείων praecipua quadam vi praeditum non esse apparet Tertio male praesentis infinitivus ἐκτελευτασθαι pro infinitivo suturi positus est uuarto ipsa significatio verbi ἐκτελευτασθαι aliena ab hoc loco est. Minime enim Herculem, post Iphiti caedem Deianira discedentem, quid eventurum esset, Sed cuiuSmodi oracula sibi data a dis essent, Xori narraSSe, et per Se patet, et e verbis sequentibus intelligitur, ιυς τὴν παλαιάν φηγὼν αυδ iaci ποτε Λωδιὼν δισσων ἐκ πελειάδων φη. Addov. 147 sq. et v. 76 sq. Sola Deianira quo tempure haec profert, cum dueniSSet tempus, quo Ventura erant Oraculit, ea
rata nunc lare dicere potuit, ut dicit . I73 sqq. Vides, gravissimis argumentis n0s adduci, ut omissov. 70. Sophoclem ita scripsisse credamuS: τοιαυτ εφραζε προς θειον εἱμαρμενα, ιυς τον παῖδειάν φηγον αυδῆσα ποτε
hoc sensu: talia dixit a dis destinata esse, ut etc. Contra permirum est, potuisse quemquam aSSentiri Dubraeo, qui nullo addito argumento h0s tres versus Spuri0S SSe pr0- nuntiavit:
105쪽
Cui liamvis satis esset, ita resp0ndere, ut nullo prolato argumeIito linxime Sophocleos eos Versus PsSe contenderemus, tamen hominum male credulorum causa non est inutile monuisse, si tres illi versus omitterentur, non modo absurdam lare o particulam, V. li4 positam, quippe quae cum Solis verbo 'χρείλὶ coniungi possit, sed etiam omni sensu caritura esse haec ipsa, de quibus diximus, Verba: τοιαυτ φραζε προ θεουν istαρφιενα, etc. Ex quibus luculenter apparet, in iis qui praecedant, versibus oraculum ipsum exp0Situm esse debere. Non esset autem expositum, si omissi essent versus illi, quos deleri Dubraeus voluit.
In hoc loco quos ego diducti litteris excudi iussi versus 252.253. persuasissimum habe ab histri0ne adiectos esse, quippe quibus partim inepte repetitum, qu0d nodo dictum, partim iiintiliter adiectum, qu0d alibi expi situm, partim te erse
onuntiatum sit qu0d Licham, praeconem, qui haec dicit, reticere necessario convenit Inepte repetita haec sunt, κεῖνος πραθε ἐς et ευς αυτος λέγει, quae Scripta a Sophocle essera edi nequeunt, a quo dictum modo Sit, ευς chriae αυτος εαποληθείς. Inutiliter adiectum, per totum annum in Lydia versatum esse Herculem, cum id ipSum iam Supra V. 69. arratum sit. Denique perverse nuntiatum, inphalae, Ludae, I Ierculem venditum esse. XI 0siturus enim Lichas de causa ol pugnatae eversaeque ab Herculemechaliae urbis cum noverum dicendu tenerrimum Deianirae animum laedat, aliquam ipso singat eius rei causam, quam si clam a Se SS postea ipSe enixe 0gatus, ut verum dicat, confitetur . 472-4M., nullo pacto credi potest, cum pro iis, quae exponere iuSSus erat, ut Deianirae parceret, salsa narrarit, id exprom sisse, quod neque opus erat diserte commemorari, cum satis indicatum esset verbis εν υδοις V. 248. neque enuntiari potuit, quin vehementer Deianirae animus Vulneraretur. Nam cum IIyllus pro simplicitate sua supra v. 69 sq. interr0ganti Deianirae :κα που κλυδις νιν, τεκνον, ἱδρυσθαι χθονος; ita respondisset: To με παρελθον αροτον εν μηκει ρονου υδῆ γυναικὶ φασὶ λατρείαν πονεῖν. sic illum exclamare poeta fecit: πῶν τοίνυν, εἰ καὶ τουτ' τλη, κλυοι τις ἄν.
106쪽
Nai rutum iam Stipra est . I67 sq. IIerctilem, it contumesiam ulcisceretur, qua ab Euryto, rege nechaliae, assectus erat, silium eius, pilitum, cum Tirynitiem Veni SSet, equRS, quae patri abreptae erant, investigaturus, improvisum de monte altissimo praecipitasse. Id facinus graviter indignante Iove ipso,
ut occisi Iphiti poenas Euryto redderet, per t0tum annum Ompliallae Lydae in servitutem venditus est uua conditione turpissima simulatque liberatus est, adversus Oeclialiam, urbem Euboeae, exercitum duxit uua urbe X pugnata et rege omnique sexu virili occiso cum alias electas mulieres, tum Iulen, puellam Venustissimam, in servitutem abduxit. Eam expeditionem Lichas, praeco, qui praelinisSu ab Hercule adduxerat Trachinem Iulen ceterasque muliere captivas, ne Verum dicendo molestiam saceret Deianirae, paulo ante v. 24S-286. eam ob causam susceptam ab Iercule esse finxerat, ut Eurytum, primam indignissima illius servitutis cauSam, Vindicaret. Ab eo enim quae iliatae ei erant iniurias ulturus silium eius Iphitum, per insidias occiderat, cuius caedis expiandae causa Omphalae in Servitutem venditus crat. Contra nuntius hac, quam adScripsi, oratione Summoto
Licha praecono sicta illa ab eo esse ait docetque Deianiram, illiculem, cum frustra petisset ab Euryto, ut Iolen siliam, virginem sermosissimam, pollicis loco sibi daret, levi usum praetextu contra illum bellum gessisse. Atque ipse etiam Lichas postmodo Deianira precibus adduci se passus est, ut solius Iulae amore ductum Herculem expeditionem illam susce
Pauca haec, quae pluribus persecutus Sum in praelatione oditionis Gothanae, praemittenda luiaxi antequam notarem
Cuius sententiae causa prima haec St, qu0d, quae membra cohaerere arctiSSime manifestum est, inaudita ratione a se invicem versibus illis divelluntur. Certum est enim intellectumque ab interpretibus omnibus, O pronomen relativum V. 35S. positum, ad Amorem deum pertinere. At Si inseruntur versus
illi, quicquid obloquuntur interpretes quidam, seri per leges
grammatica non potest, quin pronomen illud relativum adv0cabulum, qu0d proxime praecedit, μορον reseratur. Deinde versus ipsos Si Spectamus, non modo inutiliter adiect0s, Sed etiam cum propter Sententiam tum propter sormam dicendi indiguissimus Sophocle esse reperimus. Inutiliter adiecti sunt, quia, quam negat his Versibus nuntius causam oppugnatae Oechaliae suisse, eam pluribus exposuit is ipse, quem mendacii coarguere vult Lichas V. 2.34-2M. Inepta Sententia primum est, quod, cum dicitur υ ταπὶ Avdola, ovδ' ἐπ ' φάλη πόνων λατρευματα, Sic existimare auditores coguntur, et Lydis et Omphalae Servisse Ierculem, cum tamen certum Sit, quamdiu in Lydia esset IIercules, in solius Omphalae servitute cum suisse Adeo perverse autem ut loqueretur, qui haec adiecit, actum est eo, quod male intellexit, quae supra Lichas dixit v. 24 sqq.:
qui cum prudentissime, ut modo vidimus, ne violaret animum Deianirae, illud omisisset adiicere, apud Omphalam seminam, eum in Lydia versaretur, Herculem in servitute suisse, histrio, qui hos subricatus est versus, cum de Omphala etiam nudivisset cs r. v. 69 Sq.), adeo rei imperitus suit, ut illo loco decipi se passus et Lydis et Omphalae servisse Herculem
107쪽
Maioren etiam rei ignorantiam idem prodidit verbis his,oυδ' ὐ πτος φίτου μορος, quae verba ineptissima et ab
hoc loco alieniSSima SSe, ex eo apparet, qui is, cum ea hic commemorare et velit et debeat histrio, quibus salso Lichas adductum esse 11erculem dixerit, ut Eurytum bello peteret, nullo pacto quas alii ΙΙercules intulit iniurias, Sed quas ipse ab alii passus est, necessario proserre debebat. Atqui Iphi- tum, ut vidimus, ipse occidit, eaque caede id consecutus St, ut i mphalae venderetur. Immo si quid addere, quod serripuSSet, Verbi Suis, quae praemisit, voluisset histrio, addi hoc unum putuit, non contumelias ab Euryto Herculi illatas, scilicet in causa suisse, ut cum Euryto ercules bellum gereret. Denique mira etiam locutio est, uπτος Ιφι- του χορος, non Similis iis, quae conferri Sulent, φονος λιθολευστος et id genus aliis. Ab eodem histrione non dubium est, quin duo praeterea versus comp0Siti Sint, qui in eodem, quem adscripsimus, loculi' untur. Eorum in altero quamquam iam ante me editores nonnulli haeserunt miramque dicendi formam adverterunt, tamen, lita ratione medendum loco esset, non perspexerunt. Ita pSellermannus cum illud optimo exposuisset, quid incommode dictum SSet eam proposuit coniecturam, quam ne rubemuS, adeo linguae graecae usus obstat. Scripsit enim haec adv. 363. 362. d. Suae): si Ald et veteres libri ob G ρυτον τωνδ Triclinii recensio τον υρυτον τωνὁ et ita etiam cod. Flor et duo Mss Brunckii, ac Iuntina Secunda, atque, ut Videtur, codex Harteianus. Ex codicem Brutici ius dedit τον υρυτον τονδ . uita scriptura nilii potest iuveniri ineptius. Quid enim opus erat, re omni iam declarata non modo dicere, quod iam sciebamus, in patria Iules regnasse Eurytum, Sed id ita etiam dici, ac si ne verum quidem esset, Sed Liclias tantum diceret, regem Oeesialiae fuisse Eurytum Lichas ero an Hercules ipser Si Lichas, molesta est omissio pronomini οδε. in Hercules, magis etiam inepta est sententia, Siquidem regnabat echaliae Eurytus, otiamsi id non diceret Hercules. Ersurditus, me auctore, hunc versum versui 32 8 huc niuilo continuavit O νυν παρώσας υτος, εαπαυν λέγων των μου του ονν εἶπε δεσποζειν θρόνων.
Tolerabilius io foret, nisi mutationis audacia obstaret. Adinis quidem emendationem, quam in huc Versu feceram, Sed
ordine versuum Servato. Sic enim haec accipienda sunt:
bello petit huius patriam, in qua Lichas Euryti regnum tenere illum velle dicebat. Id propterea
addit nuntius, ut indicet Licham hoc praetexuisse, ut eram belli causam celaret. De volendi Significatione saepe verbis
adhaerente dictum ad iacem v I 105. Contra quem G. Dind0rsius nuper is Adnotationibus xviiii oditis:
, TU Gρυτο τόνδ inquit, reniansit e coniectura Hermanni, qui δεσπόζειν interpretatur regnum tenere velle Herculem , quod fieri per linguae lege nequit, neque ullo, quod simile esset, exemplo Si demunStratum των Gρυro τωνδ' Aldina et La, O Eυρυτον τυ νδ A. T. V. et Flor. τὼν υρυτον τόνδ' , quam eram esse lectionem
animadvertit Brunckius, illud vero non magis quam ulli vidit, tutum versum nihil aliud esse quam ineptum additamentum
Concedo Dindursio, e iis, quae notatae Sunt, codicumscripturis ad verum proxime accedere illam, quam Brunckius recepit: τον ευθυτον πόνδ' ειπε δεσποζιιν δρόνων. sed ne hac quidem usum SSe eum credo, qui haec Scripsit, cum ineptissimum τόνδε pronomen sit. Immo quod iacillime
librariorum errure mutari in eam, quae ' cudicibus St, Scripturam potuit, reStitueudum Scribendumque Sic esse puto:
τον υρυro διεῖπε δεσπόζειν θρόνων. Contra illud tacito intelligitur, nullo pacto scribi a S0phoclo ita, ut Dindursius voluit, potuisse:
Nam ut alia mittam, de quibus Statim dicam, cum substantivis παrριδα et πόλιν unam eandemque urbem. Dechaliam, Significari
108쪽
apertuni sit, h0 iam diceret intius oppugnat urbem patriam huius, oechaliam, in qua urbe et patrem eius occidit et irbem, Oechaliam, evertit. Quod absurde dictum est. Nihilominus recte vidit Dindorsus, spurium esse versum 363. sed illud non vidit, ab eodem histrione,
qui . o. ecit, prosectum esse . 362. ita ut haec tantum scripsisse Sophocles censendus Sit: ἀλλ' i νικ Ῥυγι πειθε το φυτοσποροντῆν παῖδα δουναι , κρυφιον ιυς εχοι uος, εγκλλὶμα ικρον αἰτίαν δ' ἐτοιμήσας,
Nunc optime procedere rationem nuntii patet, interpolatam ab histrione inutilissimo et mulestissimo additamento, in quo praeter illa, quae rectissime iam Iermaianus notavit, ehementer etiam displicent Verba πατρίδα τὴν ταυτης, cum Statim post eadem forma p0eta utatur, πατερα λjςδε obversata autem histrioni haec adiicienti verba Sophoclis sunt, . 4.
Mi προ σε του κατ πικρον Γλιταῖον νάπος Λιος καταστράπτοντος, ἐκκλέ λὶς λογον.
O γαρ γυναικὶ τους λόγους ἐρεῖς κακῆ,
Νon dubito c0ntendere, S0ph0clem, i v. 444. adiecisset, ineptissime locuturum fuisse. Faciunt enim et quae praecedunt verba, υτος αρχει καὶ Eouν πως θέλει, et quae hilo pronomini addita γε particula est, ut Sensus hic sit Amor enim et dis imperat ad arbitrium et mihi adeo quod aliter accipi n0n licet, quam Sic, ut 0 dicere Deianira statuatur, dissicilius esse, e vinci ab in e quam deos. Cuiusmodi arrogantiam vel p0tius insolentiam abliurrere ab ingenio
Deianirae, mulieris modestissimae, iam alite me editores quidam sensisse videntur. Sed illud nemo dum advertit, inninusieri non potuisse, ut Amoris in Se Iolenque vim aliquam et p0testatem esse Deianira diceret. Nani primum si mulier Graeca, Vir nupta, Succumbere Se Amori deo ait, non poS- sumus id aliter interpretari, quam Sic, ut praeter maritum alius viri amore agrare se lateatur. am Si vel Summo amore mulier maritum Suum an plectebatur, n0u potuisse id ab muro deo ossici dici, qui naturam poteStatemque eius dei norit, necessario mihi concedet. Deianiram autem id unum agere per totam hau sabulam Sophocles iacit, qu0d 0nestiSSimam quamque iamlierem ma Xime habere in votis convenit, ut et ita mariti, huntinis eximii, Servetur et mutuo ab eo amore ametur. Item nullo veri, indicatum a S0phocle est, I0le amur Herculis captam suisse immo ita de ea l0quitur, ita eam e gerentem tu cenam producit, ut invitissimam in d0mum eius, a quo miser amabatur, abductam SSe apparent. ΙInec sola intelligentiores lect0res sufficere concedent ad pr0bandam Sententiam, quam prop0Sui, V. 444. 0n Scriptum a Soph0cle esse Verum per0pp0rtune accidit, ut 0et ipse disertissimis verbis hoc loco duceret, eo ipso quo dixi sensu idcutionem illum, Γριυς αρχει γυναικος, accipiendum PSSe, cum ita pergat: υς τ' εἴ τι coli ' τ άνδρὶ τῆJ τῆ oso 2.3ὶ φθίνT s εμπτος εὐα, καρτα μαiνομαι, etc. Ex his cum verba λὶδε λὶ νοσω ληφθίντι non possint alio reserriquum ad luculi unem Γρως ηπει καὶ θεῶν πως θέλει, simulque illud certum Sit, IIercules cum dicatur Uid τῆ νοσογλ φθείς, amorem eius in alienam mulierem, Iolen, Signiscari, luculenter apparet, Deianiram, si elocuta esset verba, quae apuria AESse contendi. hoc qu0d dicere mon soluit,
109쪽
licturam fuisse, e qu0quo praei 3 Herculem iliorum virorum amore Eigrare. Adiicio hoc unum, ut inelitum illum versum insororet, histrionem eo adductum videri, quod rei particulae ante θεουν collocatae vim non esset assecutus. Rectissime autem locutus p0eta est, quamvis brevitati consuluerit, ita scribens: ουτος γάρ αρχει καὶ θεων πως θελει, ωςς χι τι asystco Gδρὶ ,3 δε πη νοσωDic θεντι μεμπTO ειμι, c ora μαίνOMαι, ἡ ἶδε τη γυναιμύ, τη μεταιτι του μηδεν αἰσχρου, νηδ' MO κακου τινος. hoc sensu Amor cum dis adeo imperet, non mirum, marito etiam meo imperare, ita ut in Saniam profecto, si Succensero aut illi velim, morbo isto
laboranti, aut Virgini captivae, quae nullius mihi probri nec ullius mali in usa sitit.
yiλτροις δ εα που τηνδ' υπερβαλ υμεθα τὴν παῖδα καὶ θελκτροισι τοῖς ε Πρακλει, ιεμηχάνVται τουργον, εἴ τι μὴ δοκωπρασσειν ματαιον εἰ δε μ λ παυσομαι. Manifestum est, V. M. Vocabulo piλτροις signiscari medicamen illud, quo Deianira Vestem, quam Herculi missura esset, ad animum ei ita deliniendum modo tinxisse se ait suadente Nesso, a quo accepit; qui uin daret, eius hanc revini praedixit v. 575 sqq.):
Itaque verba illa, φίλτροις ἐάν που τηνδ' υπερβαλωμεθ re, hoc sensu dicta sunt: si forte philtris efficero possim, ut amorem, quo in Iolen exarsit, abiiciat, sive, ut plus me quam illam amo t. Qua cum dixisset Sophocles, nego eum adiicer versum illum potuisse, qui in codicibus additus reperitur: την παῖδα καὶ θέλκτροισι τοῖς ἐφ ιρακλεῖ.
Certissimum est enim, verba haec θελκτροισι τοῖς φ μακλεῖ, meram esse explicationem vocabuli φίλτροις, eum, ut erculem sibi conciliare Deianira, nulla re aut arte usa sit praeter illud, de quo dixi, medicamen. sta autem explicatio eo inutilior molestiorque est, quo plenius, quid significet vocabulum φίλτρα , verbis praecedentibus declaratum est, eoque magis a stilo Sophocleo abhorret, quod non continuo post vocabulum φίλτροις collocata, sed ab eo vocabulo pluribus
interpositis verbis seiuncta ita est, ut, qui audiat legatve haec, necessari credere debeat, id qu0d 0 est, aliquid novi idque eiusmodi, quod praecipuam vim habeat, verbis θελκτροισι τοῖς ἐφ' Ηρακλεῖ significari. Denique inutilissimum est substantivum την παῖδα Saepe enim in praecedentibus qui oculi de eadem illa virgine sit ut, solo pronomine indicandam putarunt, ut Lichas v. 476 sqq. ταυτης ὁ δεινος ςμερος ποθ' ιρακληδιῆλθε, καὶ τῆς δ' ουνεχ η πολυφθορος καθηρέθη πατριρος Οἰχαλία δορει. Item Deianira v. 545.:τ δ α ξυνοικεῖν τὴν μου, i αν γυνήδυναιτο, κοινωνουσα τέ- αυτῶν γάμων;
Nihil autem ut dubites, quin spurius sit V. 585. eo perficitur, quod ex ustathio intelligimus, fuisse codices Grammaticoruui
Alexandrinorum aetate, in quos receptus ille versus non esset.
Neque enim Eustathium ipsum istiusmodi codice usum esse credo, Sed hausisse potius, quae p. 99, 3. 716, 30. pr0didit, ex Grammatici Alexandrini commentario Scripsit autem I3.
110쪽
Non poteris hic excusare repetitionem verborem καὶ τοιαυτε δρων, quin ignorare te Stendas, quid Sophocleo stilo c- commodatum sit. Item prorsus inutiliae nut . M. verba illa, καί μοι τάδ' xi προρρητα uuae res iacit, ut Suphoclem ita scripSisse credam: παρνῆκα θεσμῶν ουδέν, ἀλλ ἐσωζόμην, χαλκλῆς πως δυςνιπτον ἐκ δέλτου γρατ=ην, τὼ φάρμακον τουτ' Rπυρον κτινος χεὶ θερειν ς ἄθικτον ἐν ριναροῖς σωζειν θιέ,
Cuius ratio si quaeris qui tactum sit ut inutilissimo isto versu interpularetur, facilis responsio est, non intellectis ab interpolatore PSSe, rationem obliquam . 685 sq. r φάρμακον
Inimo uui errore maxime proclivi integrum sui mari membrum verbis his, ros γαρ - θήρ με - δόλτου γραφην, creditum esset, ideoque uilii p0situm videretur, e quo, quae Sequuntur Verba penderent, fieri non potuit, quiu ab histrione illo, qui Deianirae partes agebat, istiusmodi versu adderetur, qualis additus in codicibus reperitur. Post a. quae modo descripsimus, Deianira haec pergit