장음표시 사용
91쪽
interpretes et Scholiasta ille, qui de temp0re dici τω ζων rapotuisse pituitus haec adnotaVit: se ἐφεστωra d do παρ- ελθων οἱονεὶ διεφθαρται, ὁ δ μDIων παD αδηλος. amprimum neque alius quisquam Graec0rum tempus praesens dixit τον ζωντα χοονον, neque a S0phocle dictum hic esse, luculenter apparet e verbis Sequentibus, καὶ παροντι νυν, quae ineptissime addita essent, si praemissum Verbum eiusnuuli significationis esset, qua positum τω ζωντι puta fur. Xpellei uti in igitur τω ζῶντι, et lacunae Signa p0nenda, Silue dum inveneri aliquis, quod Sophocli in scrilisisse credibile sit. Neque enim mutuo lucet, quod mihi aliquando restituendum videbatur:
λευτή, hoc sensu in hunc igitur finem exit illa requies illa scilicet oraculo decanuita, de ii Supra V. 0.-27 3 7 mentio acta est ultima murtis nempe huic ii n. Conserri iubet Sophoclis Beller0phontis fragm. 3. :
Tum Sic pergit: Si quis prae n0stra emendati0ne maluerit phrastu τελευτλ υστατη, non per me stabit, quin suis ille 1 ruatur glandibus quamvis non ausim dissimulare, quaedam aliquoties apud uetas inveniri, vel huic visa lavere locutioni, iit exempli gratia oreri j ἀπ ἄκρ=ης Lycophronis v. 2. Talia
Nemo non videt, inquit, recte a Brunckio comma positum esse p0S αυτνὶ cum vulgo nulla ibi esset interpunctio Male enim Scholiasta αυri cum τελευτη coniunXit, cuius haec Verba Quit: μονλὶ γαρ ναπαυσις, τὼ παραθεῖναί με τω πυρι, καὶ τοιαυτη τελευτλὶ χρησασθαι. Immo hoc dicit, haec mihi sola a malis limberatio est, mori. Quae quidem sententia si inesset aut inesse posset in verbis illis, quae scripta in c0dicibus legimus, nihil omnino esset, quod in hoc loco linereremus. At quis umquam Graecorum mortem hominis Vel sinem vitae τελευτλην στατην dixit Quod cum nec dictum sit alibi nec dici recte potuerit, simulque illud pateat fieri n0n 0SSe, qu0d Musgravius opinatus est, ut παυλαν dici στα Tii putemus, eo magi perSuaSum habe0, mendosum PSSe στα TV, cum in eo, quo Scholiasta usus est, codice ne Scriptum quidem Sse videatur. Cuius quidem Scholiastae interpretatio cum et per se satis commoda sit et totius loci rationi optime conveniat, id potius videndum censeo, an non probabili ratione ita corrigi hic lucus possit, ut id ipsum, quod Schol insta posuit, enuntiatum a poeta esse pateat. Iudicent alii, rectene coniici liceat, Sophoclem ita scripsisse: παυλώ τοι κακωνα vri τελευτη τουδε τανδρος ισταται. hoc sensu sinis enim malorum hic vitae meae exitus exsistit, sive hic enim Vitae meae exitus το παρα- γ1ῖνα si τω πυρι finis existit malorum meorum. Illud nemo negabit, recte dictum ισταται esse, cum Saepe aput tragico ut inutivum ἱστάναι reddere, ita passivum
92쪽
reddi fieri, exsistere significet. Si Philoct I75.
Ἀλλ' ουδεν εἰργει, σοὶ τελειουσθαι τάδε, επε κελευεις κἄξαναγκάζεις, πατεP. Verbo τελειουν prorsus abstituierunt Aeschylus et Euripides; nec Sophocles praeterestunc locum in triinetro iambico umquam usus est. Duo autem luci illi, quorum alter anapac- Sticus, alter melicus est, in quibus positum exstat, eiusm0di Sunt, ut, tua Siguisicutione usurpari id verbum convenit, con- Summandi dico, eadem usurpatum esse intelligamus. Sic
σθενει 'πινικε io: τον ευαγρον τελειωσαι λοχον. 0ntra non modo a poetis tragicis, sed ne a prosaicis quidem scriptoribus, qui aequale illi fuerunt, umquam, quod Sciam, τελειουν ita usurpatum est, ut eadem atque τελειν Verbi p0testas fuerit. Verum valde uitari Seriore aetate eius Verbi Significatio coepit, iti ut cum alii scriptores, tum imprimis Grammatici Scholiastaeque requentisSime Sic uterentur, ut nihil nisi sintro, exsequi, perficere Significaret. udores in eam me adduxit opinionem, ut hic quoque gl0SSam pro varia lectione a librariis receptam, a Sophocle autem ita Scriptuni SSe credam:
άλV ουδεν ειργει, σοὶ περαίνεσθαι τάδε.
Suidas περαναι τελειῶσαι περάνη αυθυποτακτον, ἀντὶ του τελειωση - περαίνοντες τελειουντες. Atque ut videas, quam usitatum Grammaticis verbum τελμουν suerit, Hesychius περαιωθῆναι τελειωθρῆναι - περαιου -
μενοι τελειουμενοι Porro quod Euripides dixit Phoen. IGT: νυν χρωμος, ῶ παῖ, Aoξίου περαίνεται, id a Schuliasta eius sic explanatur: νυν, ω θυγατερ, ' του Ἀπόλλωνος τελειουται μαντεία. Item ad Sophoclis verba, quae hac ipsa in subula legimus v. SI.:
καὶ πεπείρανται ταδε, adnotatum a Scholiasta est: κατείργασται, τετελείωται, καὶ ὐνυσται. Saepe enim poetae tragici ita usi sunt verbo περα iνειν, ut nihil significaret nisi facere, efficere, perficere, ex Sequi sis. iac. V. 22.: νυκτος γαρ ιμῆς τὸ ςδε πραγος σκοπον εχει περανας, ιπερ ειργασται τάδε. ubi quid sit χει περανας, poetam ipsum vides explicare sequente verbo ἐργασται Aeschyl. Choeph. 830.
93쪽
Contra sententia posteriorum horint duorum versuum quae esse debeat, neque per se obscurum St, et recte expositum a Scholiasta: ὁ πληρων τους νηιους καὶ τὴν διοκαιοσυνηνυχροπους iνεται , O εστιν is ii πολει, tu'ηλος. Itaque scribendum νόsιον περαίνων χθονος.
Verbo enim Diooυν idem fortasse Grammaticus, Didymum dico, ad explicandum idem illiri verbum περαίνειν usus Stad Eurip. hoen. 592. , ubi qu0d a poeta Scriptum: περαίνει ὁ χυδεν ο προθυμία, hoc modo explicatum est: περaiνει δἐ Iro πληροῖ ουδα- μως et Gi προθυsιία.
Ad alia antequam progrediar, neceSSe nunc St, Used supra me facturum promisi, ut sub uno Spectu ponam locos illos omnes huius subtilite, in quibus quae aut Superscriptae aut mari rini app0Sitne gloSSae QSSent, ea pro variis lectionibus a librariis habitas expulsisque plerumque genuini Vocabulis in textum, qui dicitur, recepta esse Stendi. Ita . . aioυ ἔτι N.ευρῶν Superscripta et recepta
V. 30. V. 34. V. 35. V. 37. V. 40.
V. 45. V. 46. V. M. V. 79. V. m. V. 960. V. 995.
Ahiπου μηδἐ σν, παρθεν, ἐπ χικων, ι εγάλους 1 ε ίδουσα νεους θανάτους. Mirum est, ne IIermaianum quidem Violata caesura huius versus offensum Sse, praeSertim eum ne comm0de quidem dictum adiectivum νεους SSe pateat. Quae res facit, ut Sophoclem ita scripsisse credam: μεγάλους μεν ἐδουσ αινους θανάτους.
Adiectivo αἰνος bis praeterea usus est Sophocles, i. 706 et D. C. I 2. II
94쪽
Post iii:im illi luci miles tractati Sunt in pii bii nulla uitat antii ni putavi quae iii codicibus Scripta reperinuis, disso reuiluui iani de iis versibus est, qui nun 0rri endi, sed delendi tui hi videntur, quod non a Sophocle scripti, sed ab histrionibus additi sint. Cognitum autem exploraiumque est, poetarum celeberrimorum, Aeschyli, Sophoclis, Euripidi S. subii his lust idii tum eorum saepe in scenam producta eSSe si . . os Grysar. de ira corum ara etc. p. 2 sqq. Item certis testimontis comprobatur, id cum fieret, saepe histriones non tantum corrigere poetarum manum mutareque hic illic quae minus apta viderentur vocabula. sed itiam autos versus addere de Sus ausos esse . ita ut in ei reciperentur Xemplaria, s quibus orti codices illi sunt, qui is pie ad nostra tempora per en runt D. oeckh de Graecae trag. prince etc. p. 2 qit.,
C. Ius . Grysar. l. q. p. 6 sqq. . Ricliter. de Aeschyli, 'ophoclis. Euripidis Interpretibus Graecis p. 2 , lil quibus
Auctor argum Rhesi sabulae p. 273. d. Matth. καὶ ἐν ἐνίοις δε των ἀντιγράφων τερος τις φερεται πρόλογος, πε ὼς πάνυ cia o πρεπων υριπidri καὶ τάχα ἄν τινες
Ex quibus testimoniis iure meritoque concludi potest, Si quando Sophoclis Schullast aliquos versus a Didymo aliisve interpretibus antiquioribus spurius esse dici prodat, nihil lia huc Significari, monuisse grammaticos illos, ab histri0nibus
95쪽
Ait quorum locorum priorem h0 Scriptum Scholium est: ταυτα- θευεσθαι, φασιν , υποβλγὶθεντα προς sce τί; νειαν των λεγοuενων. Ad posteriorem huc: id ut o δε φησίν, υπο των
uuamvis autem illud ignorenuis, qua ratione Didymus cognoverit, additus eos verSus ab hiStrionibus esse, amon, qui sint ab iis additi, dubitari non posse, certisSimis argumentis probavi in Censura inc ab Lobeck iterum edit.
li. 65 sqq. et in Dissert de Schol in Suph tragg. auctoritate art. I. p. 19 Sqq. Ac Did mi quidem commentar iis in Sophoclis tragoedias
scriptus si integer nobis Servatus esset, cuius X igua tantum
pars relicta videtur, mea quidem sententia plurimos versus, qui nunc a Sophocle Scripti putantur, editores certe intelligentiores histrionum esse concederent. Nunc autem Si quem erSum Spurium SSe ostendas, interni tantum, quae dicuntur, argumentis utens, heu quibus undique conviciis et maledictis exciperis uua tamen numquam eam in me vim iubebunt, ut, si quem locum indignum poeta illo praestantissimo intellexero, id libero profiteri cuncter, Sic Xistimans, Si minus nunc, tamen in posterum exstituro aliquando esse, qui diligenter pensitatis quae attulero argumentis, ineptis interpolationibus eximii poetae tabulas liberasse me iudicent. Quamquam ne nunc quidem delaturo puto, qui, cum divinum poetae in genium et elegantissimum dicendi genus penitus perspectum habeant, laudandum potius quam reprehendendum ducant, qui, quae a pues illius stiloque abhorreant, Xpellenda X venustissimis eius carminibus Sse contendat. Quorum equidem
RSSen Sum ferre cupiens tractabo iam lucus illus, qui mihi ab histrionibus inserti videntur. A do duobus quidem eius generis uois dissereudi neceS- sita iiiiii supra mihi impuSita Si p. I 07 sqq. et p. I 44 sqq., ita lil planum secisse mihi videar, et v. 93 sqq.:
culi, summa Se sollicitudine astitatam esse narra it propter
4, i=ηνας προς ἄλλοις ἐν άκχ ρυκτος αενει. κἄστιν τι δεινον πημα τοιαυτνην si Oὶ δελτο 2 πων στειχε την ἐγὼ θαφιὰ θεοῖς ρωμαι πημονῆς τε λαβεῖν. Cuius loci sensum ut recte perspicias, ante omnia paucis X-plicanda res ea St, tinni respicit hic Deianira, pluribus a me expositam in praestatione editionis Gothanae, hoc ipso anno proditurae uuindecim enim menSibus ante obitum Suum Hercules contumeliam ulturus, qua ab Euryto, rege echaliae, assectus erat, silium eius, lilii tum, cum Tirynthem venisset, improvisum de monte ultissimo praecipitavit. Propter eam caedem cum de Sede Sua sugere coactus esset, dum Deianira cum liberis suis Trachinem, oppidum TheSSaliae, ad Ceycem, hospitem, c0ncessit, ipse, quo iturus SSet, celans X0rem, ita
96쪽
asti ira discessit, ut relinqueret tabellam Veterem, In qua Orn- rutillii Erni perscriptum eiusniodi, ex quo pateret, erculi putuli lim post Iphiti caedem praeteritis mensibus aut moriendu In ESSE , ut si Salvus illud tempus SuperaSSet, vitam quietam ne palam fore. Eo igitur tempori momento, quo lines, lillae ni Scripsimus, verba Dianira profert, cum elapso illo lilii poris spatio nihildum de Hercule absente inaudivisset, si immi
Sul, Inde a V. 3'. reddere incipit. Itaque Ss 38-42. SenSnmliunc esse patet ex quo enim Iphitum occidit, dum ego extorris Trachine versor, ille ubi sit, nemus sit praeterquam quod mihi discedens eiusmodi sui curam reliquit, quae sucit, ut paene u Spicer, ea lamitate eum afflictum teneri Cura aut 'in illam er- Cillis fluam ibi relictam esse Deianira uit, cum ille discederet, Si quaeris, cuiusmodi fuerit, cum per Se intelligitur, tum Verbis sequentibus, πεδον δ' πισταμώ τι πi u εχοντά νιν, eri yppur l, ipsam illam tabellam significari, in qua oraculum illud, quod commemoravi, perscriptum erat. Iam etSi mi-mnt ' nego, non potuisse tantum, sed debuisse adeo a poetaeam, quae Verbis illis, grD ν αοὶ - χοντά νιν, continetiir, sententiam pluribus explicari, tamen ignorare eos pueSin 0-ph0elis contendo, qui ab eo et hoc loco sic ut sactum Si er- Sibus sequentibus et iterum v I55 sqq. eandem rem Xp0Situm statuant. Illic enim haec scripta sunt:
καὶ τωνδε ναμέρτεια συμβα ἰνει χρονουτου νυν παροντος, ως τελεσθῆναι χοεων. vii in loco vehementer errare, qui V. I 47. driter atque v. 47.
nomino δέλτος testamenti tabulam Significari putent, ultraelatione editionis Gothanae extra omnem dubitationem posui. Immo necessario, quod pluribus ibi planum feci, et hic et v. 47. intelligenda tabella est, in qua oraculum, de qu0 diXi, Xpositum erat. Vides igitur, hoc loco, id est . Ib sqq. quid scriptum suerit in tabella, quam sibi relictam ab ΙΙercule Deianira ait, cum occiso Iphito discederet, plenissime aptissimeque
narrari. Lontra adverte, quam parum apte eadem res V. 44-48. 0St ea, quae praecedunt, Xp0Si tu Sit Primum est
quod displiceant verba haec, χρονον γὰρ υχὶ βαιον, ἀλλ Idii, quibus verbis audit ires adduci debebant, ut ullicitudinis
illius, qua premi se Deianira dicit, causam hanc potissimum esse crederent, quod non per breve, Sed per longum temporis spatium Hercules abesset. Atqui eam unam ob rem metuere so terculi Deianira dicere hic potuit, qu0d, qui tempore I; burum eius finis suturus erat, quomodo Se haberet ille, nondum cognoSSet. Ea autem quae non modo inutilia, sed etiam aliena ab hoc loco verba Sunt, Si demseris, ita ut hoc dicat Deianira, ex quindecim enim men Sibus nemo scit, ubi sit idem enim verbis κηρυκτος μένει signiscari patet atque verbis illiS, quae ante elata Sunt, υδεὶς οἶδεν, πουβi βηκε), perquam inelite intelligitur, cur sollicita sit OGIercule, eandem iterum nuSam asserre, quam m0do V. 3 sqq.
κεῖνος δ' ono βίβηκεν, ιδεὶς oiδε uuurum Verb0rum Summam hanc SS Vidimus ex quo en in Iphitum occidit, nemo scit, ubi Sit. Inter caedem autem illam Iphit o id temporis umentum, quo in scenam progressa Deianira haec dicit, interiectos esse quindecim menses, id quod . 44 Sq.
priuium dici obiicias, hic tam inutilibus alienisque verbis additis
97쪽
dicium esse, e incredibilius est, quo acc0mmodatius idem plenissime expulit . I 55 sqq. Videmus. Maiori etiam atque summae adeo ossensioni sunt verba v. 46 κασειν τι δεινον rhitici, quibus intolerabili ratione idem prorsus dicatur atque dictum udo est . 43. ροδον δ' ἐπi-σται αἱ τι πῆα ἔχοντα νιν Cave enim putes, addito adiectivo ει νυν dici aliquid, quod versu illo non contineatur. Sic enim res serebat, iit, si vivebat IIercules, quo tempure suis laborum suturus erat cerio Scire Deianira, reliquam Vitam eum solicissime transacturum esse. Itaque cum timere euit, ne calamitate afflictus sit, nihil prorsus dicere nisi huc intelligitur, timere se, ne perierit. linc infra v. 73. li0c unum quaerit ex Hyllu filio: που dr τα νυν ob si 'ανων ἀγγέλDe ται;
Postrens nil verte, quanta cum perversitate, cur calami inteliremi Herculem putet, Deianira iterum verbis sequentibuS, τοιαυτην isto δέλτον λιπων στειν, eam pSam cauSum asserat, qua Se commoveri molio dixerat, ut IIerculem calamitate premi putaret, iis verbis, πλi ν tuo πικρας δῖνας
IIaec intur omnia, quae hactenus nutavimus , qui Scribii Sophocle potuisse animum inducat, eum equidem is orare contendo, qualis ille poeta suerit, cuius ex fabulis ullum proferri locum li0SSe n 'go, nisi qui ipse certa interpolationis indicia habent, in luti, quae modo pie declarata sententia erat, eadem versibus cuntinuu Sequentibus de perverse paene iisdem verbis praeter ullam necessitatum repetita sit. Accedit, quod, quae Sola verba aliquid novi continent, i ἐγω cis ceo εοῖς θω iaci π isto ννὶς ιτερ λα.'εῖν, addita sine dubio versus explendi causa, minime rei accontinudata Sunt. Nam quamvis recte eoptolemus, cum ei armamerculis a Philocteta traderentur, ne perniciem Sibi afferrent, optarit invidiamque deprecatus sit, aliaque Similia saeti dicta sint, tamen Deianiram ii an convenit optare, ut tabella illa, itum ΙΙurcules discedens
reliquit, sine damno esset, quae huc unum irecari deo p0SSet, ut suus in pars oraculi, in tabella illa perscripti, eveniret. IIus ob causas v. 44-4, ab histri in additus iudico.
κείνου βὰν σωσαντος, et o Os εσθ' ἄρεας Ilaec qui diligenter perlegat, non poterit Iton primum in verbis
εἰς τον στερον haerere, Sive per Se Spectatis Sive collatis cum iis, quae addita eo utinuo Sunt, VerbiS, τον λοιπον DIJηβiorOν. Insolenter enim εἰς τον στερον dictum omisso substantivo χρονον Cuius ellipsis quod Solum exemplum similo allatum a viris doctis est asserrique potuit, τον Ei, id ipsum valde dubium est, umquamne Graecis in usu fuerit. Repertum
autem apud unum S0ph0clem his duobus inl0cis, Electr. v. 1076. .
κεῖνον τον ἀεὶ Aro ἐξεπίστασο.quorum locorum in posteri0re iam alii monuerunt mire Sophoclem Scripturum fuisse, si οὐάεὶ accipi pro τον εὶ χρονον voluisset, addito Statim SubStantivo iοτον, quocum
nemo non auditurum coniungendum articulum putasset. Quod tamen cum fieri recte non p0SSit, ii Semermannus nuper corruptam codicum Scripturam XiStimavit. In Electr. v. 075. vel e scholio ad eum lucum Scripto merito coniicias, mendo-Sam Scripturam vulgatam Sse. Adnotata enim haec a Scholiasta sunt: λείπει et περὶ περὶ του πατρος στενάχουσα, ιυς λυμνὶρικόν των πάντων ου τοσσον δυρομαι, ἰχνυμενος περ, ως ενος τύ δε εξῆς de τον του πατρος μορον στενάχουσα. γ τον ἀεὶ εἰς το αεὶ χρονον.
98쪽
Vides, lubitari ei te iure puSSe, quiSquilinii Ciaecuruinto Eε dixerit. Sed ut paulisper concedam dictum esse, Si militer lue εις τον στερον suisse qui dici posse putarent, tamen, sive hoc ipsum Scriptum erat sive, quod Ieiskius cun-iodit εἰς τό γ στερον hoc quidem luce clarius est, Suphi clem credi non posse ita dixisse, ut praemissa illa locutione ea adderet verba, quae addita in codicibus operiuntur, τον λοιπον ,δη βίοτον quam tautologiam qui alienam a Stilo Sophocleo esse recte vidit, G. Dindorsus , eam inien corris gelidi huius doci viam monstravit, quam probari poSSe 0upulo. Monuit enim des
quast,' etiamsi supplere liceat quod interprete sumunt χρ0νον, tam inutilia et molesta sunt, ut dubitari vix p0SSit, quin t- cunae explendue causa illata sint, Sophocles alitem aliud quid scripserit, quod cum praecedentibus verbis si τουτον αρας
At ut illud difficile est intellectu, quid addi a S0ldi0cle
potuerit, ii id pertineret ad verba τουτον αοας θλον, ita credi vix potest, quemquam interpretum, Si sui lacuna eiuSexplendae causa inepta illa verba adiecturum fuisse. Immo equidem et εἰς τόν στερον et quae sequuntur Verba το λοιπον δη toro ab histrione interposita, Scriptumque a U-pliocle Sic SSe puto:ως ν τελευτ3 ν του βίου μελλε τελεῖν, ' τουτον αρας αδ λον, ευαiων θειν. Nam cum verba illa, τελευτην Οὐ io sιελλε τελειν, hoc sensu dicta essent, τῶν 'io τελευτῶν iaλλει, minime opus erat ut, qui it ad verba ευαίωνα χειν intelligendum Si Substantivum o lyio iterum apponeretur. De ipsa autem lucu-tinuo illa τὼ stio ευαi dixi in commentario huius sub ultio ad V 4 q. Ab eodem interpolatore non dubium mihi videtur, qui uoxtrema pars ut is, quem adscripSi luci uno ei Si aucta it. Nam qui sunt ultimi tres versus, eos non poSSe ita, ut Scripti in codicibus reperiuntur a Sophocle conlp0Situ eSSe, ab edi-ioribus imuibus dudum intellectum est Verum emendan li
mendi, quo codice ussecto viderunt, alii aliam rationem excogitarunt. Eorum qui maXima os auctoritate apud liomines ductos, IIermaianus, ut videant lectores, et quid de priorum editurum coniecturis iudicarit, et quid ii Se propoSuerit, en tutum ius adnotationem: ,,Brunckius e Canter coniectura hos versus ita scriptos
R. euileius. Idem secit Dubraeus vid. 0rsoniana id lii
p. 2IS.), natum eum ex interpretatione V0ci Otχομεσθα ratus, quod nemini facile persuadeat. Immo, Si quidquam, manifestum est, diverSarum ii recenSionum Verba coniuncta SSe, quarum altera verSum M. altera b. habuit. Si quid video, primae editionis sui hic, 3 πίπτοιεεν, σου πατρὼ δεξολωλοτος. tuae Sophocles cuin videret minus apte dicta esse, quod de Deianira minus grave Verbum inros εν, de Hercule autem nimis grave ἐξολωλότος, idque sine ulla causa p0SutSSet, emendavit locum, alio poSit Versu, qui utr0que viti liberesSet, ac putiti pro diro aliquo Herculis interitu id commemoraret, quod maXime optabat Deianira. Acirunckium quidem, cuius primum meminit HermannuS, iure neni SecutuS Si neque enim VeriSimile, Si a poeta prosectum esset, quod ille coniecit, pro eo aut librariorum quemquam aut interpretum id Scripturum fuisse, quod in codicibus scriptum reperimuS. Gravior etiam altera cauSa est, quod, Si scripsisset ita poeta, Summa usu tautologia esset, siquidem verborum οἰχεσθαι et iπτειν unam eandemque hic lare significationem apparet. Item iure reiectam ab Hermanno Benilei coniecturam puto, quamvis probatam Dubraeo et G. Din dorso adeo enim usitata sui verbi ιχομαι si rnificatio illa pereundi, ut eius explicandae cauSa tutum Versum additum esse eo incredibiliussit, cum ne a Scholiastis quidem, plurima saepe explicantibus,
quas intellectu Iacillima sunt. 4m reliquis ducis. in quibus
99쪽
Sophocles eodem sensu voces, illo illo istis est, uniquam aliu
Minini' vero amplectendam piuo Iermanni sententiani, Sophoclem ipsum opinantis, cum in prinia editiove scripsisset: ου εἶ ξυνέρξων, ηνικ' ν σεσωσμεθα, πίπτομεν, σου πατρος ξολωλότος. pr pus teri0re versu in altera editis ne hunc posuisse: κείνου βίον σώσαντος, otia σθ' si re. Recensuisse auteni currexisses Sophoclem dianc fabulani
se Sol ilicam nunc de alia re Quod in non paucis volo-rtim Scripli saetum St, ut, uni duae eoruin recensiones ii cum ferrentur, discrepantia nitelliis in mar sene adito lata cuin altera recenSione In ilia iliai 0nsiinderetur, id etiam in i achiniis factum esse persuasum habeo. Nam et scripturae quaedam dixersitates in hac sabula in eniuntur, quae iliatores lunt,
quam ut librariis adscribi possint, et versus nonnulli in ea exstant, qui non aliter cum ceteris cohaerere videntur quam si eos 'li trilin qu0runslati. Versu uni doco posit0. statuamus. In his igitur I icis, cum c0nsentaneum sit, 'uao in prima editiun Scripta sueriint, cuin aliis telioribus a poeta omni litata esse, id agendum pii invio ut, ubi variaret tantum scriptura, eam reciperem, quae Secundae recensionis esse videretur; ubi auium utriusque ersus c0niuncti esSent, eos, quibus in altera editione aliud quid substituisset poeta, uncis inclu
derem Sunt illi luci, qui duplicis recensionis suspicionem: iniunt, hi '. 7. 2 84. 8 sq. 523-525. 784 sq. 94 sq
id etiam ad v. 294. 1107. α q. At primum si bis edidisset 0rrexissetque hanc fabulam
Sophocles, ii praestanti0 ille p0eta fuit, eo minus itisquam Sibi persuadebit, cura eius secundas in rebus longe minutissimis levissimisque versatura fuisse. Atqui quae invoniuntur in hac fabula scripturae diversitates, ex quibus Hermannus recensitam eam esse e0llegit, non m0d paucissimae sunt, sed
otiam levissimi iuuienti, nonnullae adeo tales, ut, cum altera tantii in Scrildura luci Sententi te conveniat, alteram aut ab interprete aut a librariis ortam Sse manifestum sit. Ita quae V. 7. Scholiasta commem0ratur Scripturae diverSitas τλον, eam mserri quidem posse, iam illi ra p. 3 Sq. planum fecimus. Item quae Scripturae v. 12 et V 784. 7S7. d. Br. in codicibus ex- Sinni, TU rc βουκοανος et κτυπουν, Si quis recordalus erit, quoties a librariis glossas pro Vitriis lectionibus recepta CSSein hanc subulam probaverimus, num punctum tempori dubitabit, quin et dem modo . 7S7. pro eo, quod Diogenes Iullertius ha
quae Scriptura apud Strabonem reperitur, sive ab histrione sive ab interprete verba τυπω βουκρανος substituta sint lΛd v. 294. autem v 29. . d. r. quae olim adnotavit HermannuS, eurum pSum profecto nunc poenitebit. Ibi eninicum pro πολλλὶ 'στ ἁνύγκνὶ errore maxime proclivi in duobus codicibus πολλή τ ανάγκar, in uno πολD δ' ἀνάγκ37 scriptum sit, ex e collegit, Sophoclem in priore editione omissis, qui praecedunt, duobus versibus, πολλη γ' ἀνάγκη, in editione altera, si praemiserit duos illus versus, πολλή τἀνάγκin ScripSiSSP. Item n0n opus est, ut ea oppugnem, quae ad V. 94 sq. 89 sq. d. r. adnotavit, in quibus quantopere salsus Sit Vir egregius, nemo non Sua ponto intelliget ex iis, quae ipse supra p. 104-ΙΙ0. expromSi. Porro ipseMIermannus concedet, nihil prorsus effici adnotatione illa, quam adis Il07. IIII ed. Br. scripsit Hyllus ibi inde a v. II 04. usque ad . II09. d. Herm. III 4-ΙΙΙ9. ed. r. haec dicit:
χαιρειν προθυμεῖ, κάν τοι ἁλγεις μάτην. Ad horum versuum quartum haec monuit Hermannus: , Hunc Versum omittunt membranae et cod. Harteianus etiam prae-
100쪽
cedelitem Versilin omittere iit, vestigium lio esse diversae re-c uisioni putarem. At cum non mittitiat, ipse concedeti ruinianus, nullum lii reperiri vestigium duplicis editionis. Postremo cum . , sit et . 23 Sqq. ut statim post probabo, non modo illi faveant Hermania ulliuioni, sed adeuiit Urliu ad VerSentur, utrum tandem maiore cum probabili tui e Statuetur, hoc uno in loco Sophoclem, cum recenseret hanc fabulam, pro versu aptissimo versum nihil a meliorem substituisse, an, quod cum libi tum imprimis in hac subula saepe tactum esse novimus, histrionem hic quoque ibi SumSisse, ut pro e0, quod obscurius dictum videretur, liquid substitueret, quod planissimum esset Fallitur enim Hermannus, quod in V. 4. et πiπτομεν - ἐξολωλοτος de Deianira minus grave Verbum esse iaTot εν demercule autem nimis grave εξολωλοτος esS ait. Nam primum notiSSimum est, et Ouεσθαι et πίπτειν Saepe a poetis metaphurice Sic usurpari, ut nihil significent nisi interire. Tantum autem abest, ut itinerior triSiturve interitus verbo οἰχεσθαι, declaretur, ut illud quidem verbum,
quod propria eius potestas abeundi ita fert, pariter de iis, qui sua morte destincti sunt, atque de illis, qui ante diem obierunt,
contra πίπτειν unquam non de iis dicatur, qui violenta morte pereunt. Ita ut unum o innumeris exemplis asseram, hac ipsa in tabula Herculus v. 1039. ait: G si ατηρ θεος, πιν δ' ἐπίδοιμι πεσουσαν
Ex qu sequitur, huc quidem loco et gravius et accommodatius
verbum πίπτειν quam οἴχεσθαι, esse. on minu constat,
εξολωλα vel λωλα saepissime a poetis tragicis eodem paene SenSu atque τεθνηκα Surpari, quum quam nemo neScit, pereundi putius quam moriendi significatum habere Hercules autem si quindecim post Iphiti caedem mensibus occubuit, cum ante diem obisse Deianira videri deberet, aptissime poSi tum hic Verbum εξύλέυλα esse patet. Hoc ipsum autem Si quis putet non debuisse diserte eloqui Deianiram, sed intelligendum relinquere Spectatoribus, σου πατρος ξολωλωτος, is totius loci rationem non advertisse censendus est, in quo cum id
agatur, ut Ityllus, quod adhuc de salute patris minime sollicitus
adeoque eius prorsus immemor fuisse Visus esset, quam maxinie excitetur commoveaturque ad auxilium, si fieri possit, ei in praeSentia praeStandum, neceSsario ille graviter admoneri de Summa calamitate debebat, quae ex neglecta patris salute oritura SSet. Unde apparet, ad 0mmovendum eius animum nihil aptius dici potuisse quam id, quod Scriptum St, σου πατρος εξολι υλότος. Contra illud minime obscurum est, quid adducere histrionem potuerit, qui partes Deianirae agebat, ut pro eo, de quomodo diximus, v. 4. η πίπτοιιεν, σου πατρος ξολωλοτος, illum substitueret, qui additus in udicibus reperitur, κείνου βίον σωσαντος, οἰχόμεσθ' αμα. Videbatur enim Solo posito verbo σεσωσμεθα Deianira non recte omiSiSSe, qua conditione salvam se suosque lare diceret. Id ut adderet, quod tamen addi a poeta lius non suit, cum indicatum satis esset verbis praecedentibus, et pro verbo πίπτομεν eiusmodi poneret, quod, cum persecti n0ti0nem haberet, melius responderet verbo σεσωσμεθα, eo arrogantiae ille progressus est, ut omiSSO, qui a poeta Scriptus erat, Versu ipse novum saceret. Quo versu histrionis si usa esset Deianira, quamvis planius, minime tamen melius aptiusve dixisse existimanda esset.
Itaque quae Sophocles Deianiram inde a v. 79. Hyllo resp0ndere secit, mea quidem sententia haec tantum suerunt: ως ἡ τελευτὴν του βίου μέλλει τελεῖν,
πῶσαν πυθεσθαι τωνδ αλήθειαν περι. Ad quae haec adnotata abiermania Sunt: