Eduardi Wunderi emendationes in Sophoclis Trachinias [microform]

81쪽

praeterea quae ad uu locum adnota, it vir eximius, quamquam multorum uiuinum docturum SsenSum tulerunt, tumen Nuquidem probare non puSSum. Contra quae ante mihi dicendum videtur, quam de ceteris, quibu laborare hunc locum arbitror, librariorum mendis exponam. Adnotavit autem haec Hermannus:

σιων, vocem metro quum rei accrimmodatiurem et pro et νυσω,

ut liud contra indolem linguae dictum Sit, scripsit νυσας.

ΟΡ υκ ἐπὶ αἰσιοις αυρο γέγονε τα ἐκεῖ θυι εα et α. ῖαν Ουν, φησi, ἄριν π ou θυι άrων διεπράξω. Apparet, Scholius tam a νυσω tueri. Νon dixerim huc apparere certe is autum iideri potest i νυσω legisse, qui extremam scholiit articii tum Scripsit, hanc dic a taliae ουν - διεπράξω linein-d0rsus ad Pli tota Phaed0n. p. 62. reprehendit Brutichium ut

immemurem eorum, quae de verbo νυσασθαι scripsisset ad

Eurip. Bacch. 13 l. consurrique iubet alcken ad Adoniar. I 6. At tantum bost, ut isturum ille immem0 suerit, ut propterea ipsa scripserit 3Iνυσας. Num Si sensu est, quam mihi pro tantis sacris gratiam rettulisti, debuit ita scribi. Inuque os tuaidere potius debebat Heindursius, recte hic γ νοσω

dictum esSe. Est autem recte dictum; nam emet ipsum IIercules intelligens dicit, o in Cenaeo X Structu ara , quam pro tantis sacri estis in me misero gratiam cun Secutae i. e. o magnifica in Cenaeo Sacra, quam nactaeStis remunerationem mea miseria. Ceterum librorum Scripturam curruptam esse vix dubitari potest. Tantum uim haec Speciem anapaesturum habent, ut non videantur aliis, iisque ex parte valde in Solentibus numeris interrumpi potuisse. Nemo huesit tu verbis yωμων θων 1iam Buthii saevitiam quis numeret At ut casu suctum Sit, tragici ut nuSquam, quod meminerim, βωμους dicaut ἱερους, hic etiam p0Situra verborum alia est, quam debebat. Sic enim dicendum erat: ci Κηναιαωλὶπὶς ρων ιων. uuare ego quidem p0st βωμῶν interpuli gendum, εοῶν autem cum 7ων coniungenduli putavi, de-

82쪽

letis uti θ' et λυφιατων, quorum ντ nu videtur Scholiasta habuisse, 'νειάτων autem interpretatio est vocabuli ἱερῶν, iit alvi Schuliastam secundum eschyli ad Spt. c. heb. 83. Eadem ratio corrigrendi etiam Seidlero in mentem venit. Tum libri d ευ sequentibus iungunt. Suvernius haec verba in medio posita putat, et sto ad κρηπις refert. At additum

cis iudicitur facit non ita continuatae orationis.

Ex his primum illud verissimum puto, quod totum hunc,

de quo agimus, locum numeris napaeStici Scriptum esSe monuit. Unde sequitur continuo, dubitari n0 posse, quin iuruidem et ἀντὶ praepositionem et substantivum P0ιάτων ab interprete addita esse iudicariti cripsit igitur interpunxit ius hunc locum ita: g Κηναία κρηπὶς βωμων,

In dua scriptura h0 primum mihi displicet, quod quae arctissime iuuIrenda sunt Verba ἱερων Onu contra consuetudinem et praeter omnem neceSSitatem Seiuncta Sunt interpositu prouumine Oῖαν. Itaque neceSSariu tri insponenda pronomina illa esse Scribendumque Sic puto:

Deinde minime probo, quod revocavit vir celeberrimus Scripturam vulgatam νυσω, pr qua cum Brunckio Scribendum γυ- σας SSe certiSSimi argumenti OStetidi posse iudico.

Ac primum quidem facit usus c0nstiuitissimus verbi mei iάνυεσθcra, de quo emermnianus quidem dubitavit, ut ἱερῶν μεγiστων χάοιν μεγiGrq μυο uachb significet, paro mihi

sive con Sequor gratiain amplis Simam pro sacris amplissimis. Porro manifeStum St, Verb0 λ νυ aut promontorium Cenaeum Sive arii in eo XStructaS, aut Iovem,

cuius iumen statim poSi id verbum positum est, appellatum existimari debere. Atqui neque promuntorium illud sive arae Hi eo exstructae, neque Iupiter deus ullo iactu dici poteratnni lilissimam gratiam consecutus esS pro sacris amplis8imis, siquidem, qui dicatur eam consecutus esse, nee se est ipso sacra illa secerit, pro quibus gratiam amplissimam consecutus dicatur. Ut igitur illud luce clarius est, Iovem non posso verbo illo appellatum esse, ita ne promont0rium quidem C

naeum Sive aras in eo exstructas intelligi posse, vel e solo substantivo χαριν luculenter apparet, quo Substantivo certum sit per ironiam summum mahlm, id est exiti0sum morbum significatum esse. Atqui quo Iercules affectus est morbo exitioso, eum patet 0que promontorium Cenaeum neque aras in eo exstructas dici potuisse Sibi parasse. Denique intulerabilia essent verba a tio μελέω, Si medium νυσιο 0Situm esset. Quis enim umquam Graecorum dixit, ἀνυο1ιαι χάριν μεγίσrηνὶ Eρων μεγiσrων Iri τινι lContra et sententiam accommodatissimam extulisse et verbis aptissimis usus esse Sophocles intelligetur, si lenissima mutatione cum Brunckio ῆνυσας pro ἡνυσι scripseris. uncouim id dicit Hercules, qu0d subim dici c0nvenit, qualem gratiam pro qualibus sacris mihi rettulisti, Iupiter id est, quantum mali redditum mihi pro sacris amplissimis, tibi oblatis Verbo enim Iνυσας

neque promuntorium Cenaeum neque ara illic Xstructas appellari, sed cum illum, qui Statim post id verbum invocatur, Iovem dico, cum res ipSa ostendit, tum magis etiam appar bit, ubi de versibus Sequentibus Xp0nem US. Ac recte nunc dictum ἐπὶ οι ελάω, certe non contra

leges grammaticas. Nam cum id, quod gratiae loco redditum dicitur, non bonum, Sed malum uerit, ita ut is, a quo no- tu datum, n0n amicus, Sed adversarius suisSe videatur, pro simplici νυειν τιν recte dici ἀντειν ἐπι τινι potuit, similiter atque κακὰ si δεσθαι ἐπὶ τινι pro vulgari κακὰ μηδεσθαί τινι dictum a Sophocle est Philoct. II 39 δ ἐφ tu ιν κ' θεησατο. De locutione autem illa, νυει τί τινι, alicui aliquid praestare, cis Soph. Philoct. 12.: πλην ἐξ κυβολων εῖποτε τόξων πτανοι ἰοις νυσειε γαστρὶ φορβάν.

83쪽

Postremo eo nititus quis si iam dubitabit quin 7νυσας pro vulgato Amsco restituendum sit, cum et hiatus ille γηνυsost, a Zευ, inauditus sit, et terminationes σας et σω simillimis compendiis scribi esse solitus constet. Accedit, quod in codico optimo, Laurenti an primo, scriptum est, ηνυσωζευ, sisti0 super syllaba tertia es vocativo. Ι'ost verba illa, quae hactenus tractavimus, haec Sequuntur: ora re ces acto λω.8αν, O 'αν,μῖν , irro Ἀγω προςιδειν ὁ τάλας

Ex his primum Maximae ossensioni mihi haec esse videntur h ποτ' ἐγω προψι δειν Ἀαλας υτ ελον σσοις Certum est inina, im pronomen aetativum nil λωβαν substantivum Spectare. quo Substantivo cum Significetur morbus sunestus, quo correptus IIercules erat, huc dici vides membro illo relativo quem morbum utinam numquam ii Ser ego culis mei. vidissem. Cuiusmodi optatum duabus Me causis

ineptum est Primum nemo umquam, qui Summi corporis du-loribus crucietur, cita de iis conqueretur, ut dicat utinam numquam oculis Vidis Sem morbum Neque enim aspectus morbi aut membri rum aegrotantium malum Summum St, quod quis abominetur Sed doloreS qui Sentiuntur, non cernuntur, ex ipso urbs orti Certe homo illo esset ineptissimus et maXime ridendus, qui insanabili morbo implicitus oemaxime doleret, quod membrorum sorinusitatem XStinctam videret Deinde vero quis tandem eo nempuri momentu, quo coeperit morbo exitioso cruciari. hoc poterit optare temporo praeterito itens utinam numquam Vidi Ssem oculis morbum am ut is, qui recreatu erit morbo, in quem aliquando inciderit. recte optet, ut numquam eo affectus fuerit,

iamen qui videt membra divelli morbo sentitque dolores, ut sentiebat Hercules. dum haec dicebat, is profecto hoc unum precari potest utinam ne videam haec mala l

susscient haec, ut lect0res intelligant, ea una ratione

haec verba scribi a Sophocle potuisse, si et reserantur ad substantivum κρλirri et statim post Versum primum huius loci collocentur. Nisi enim transp0nuntur, ν ν pronomen relativum non ad substantivum si Inriς, Sed necessario nil λωβαν referri debet. Transpositis autem in eum quem dico lucum his verbis egregia existit sententia haec: tinam numquam miser ego te oculis vidissem, promotitorium Cenaeum, undamentum altarium, quae exstruxi In

quibus quae tibi obtuli sacra amplissima, qualem, Iuppiter, pro iis gratiam mihi rettulisti, quali me labe assecisti lΝuli domum videbis commode ab IIercule promontorium tDum appellatum esse, cum addita sint verba illa, quibus, quod adierit lucum illum, duplorat. Ea ni in Si non 8Sentaddita, eo maiori offensioni osso appellatio illa, iii alta

οἷος α γ' si ς. Deinde quod per se patet, ubi duo coniunguntur membra interrogativa, iure particulam illam intuemi, o demum posteriore poni posse, id factum esSe, appareto Supli Phil. 690.:

84쪽

A quo tandem sensu, inquies, addita nunc verba illaeensenda Sunt, Od δε λὶ λητον ιανiας ἄνθος καrαδερχθῆναι lsiniae quidem si diligentius considerassent editores, lacile omnes inepta esse Vidissent, etiamsi quae praecedunt verba loco non moveantur. Unus autem qui vidit rmannus, eam huic loco medelam adhibuit, quam uti nem recentiorum editorum recepit, ita ne ego quidem probari posse iudico. Scripsit enim καταδερχθεi pro καταδερχθῆναι, et haec adnotavit: si Ersurillius ex mea emendatione dedit καταδερχθεις.lti ei nil Groddeckius Vulgatam defendenti eidlero in lib. de uss ductim. p. 342. acceditiassovius. At defendi illa nequit Ineptus aliquis metricus, ut Solon isti, e parvemiac0Versirin lecti catalectum, non cogitans, orationem X ea mutatione prodire non modo Sopilocli, sed nulli omnino homini

Graeco ignoscendam.

Dulendum est, hic quoque virum eruditissimum omiSisso interpretationem addere receptae a se correctionis uuam si adderes conatus esset, sine dubio ipse vidiSSet, non comm0diorem huius quam Scripturae vulgatae Sententiam esse. amsi auristi participium καταδερχθε ies in eum quem c0nVenit Significatum acceperis, verbis illis, quae coniunxisSe nunc poetapultatur, γῆν μηποτ Ἀγω προςιδειν τάλας τελο οσσοις,

τοδ άκ. εανίας ἄνθος καταδερχθεiς, hoc dici patet quam calamitatem utinam numquam miser ego oculi vidissem, postquam insanabilem hunc morbum vidi. At cum verbis his, τοδ' ἀκληλητον μανiας ἄνθος, ea ipsa res si ruisicetur, quae indicata est ην prunomine relativo, ad λώβαζ reserendo. morbus Ierculis exitiosus, inepto vides IIerculem optare, ut ne viderit umquam morbum insanabilem, postquam viderit Neque ero quicquam lucraberis, si istud auriSti participium significatum habere em- Duris praesentis putes am vel Sic inepte Hercules exclamasse hoc censendus St, Vidi S Se e morbum Insanabi-lom dum viderit. Accedit, quod incredibile, quemquam

lilitariorum iro καταδερχθεῖα Scripturum καταδερχθῆναι fuisse. am cur tandem Versum paruentiacum, SI 0SItu a poeta esset, offensioni librariis fuisse statuas

0ut 0stea vulgatam huius loci scripturam defendere conatus est Mutilii uelis, probatus . indorso, non minus vero uberrasse lacile intelligetur Scripsit ille haec:

,, Cum dixisset, Γν λωβαν ἐν ποτ' ἐγω προςιδειν πε- λον, non Satis habens, aerumnam suam tam lenibus verbis declarasse, et indignitatem rei augens, quasi explicandi causa addit, τοδ' ἀκηλ, τον μανiας ἄνθος, καταδερχθνη ναι. Ad quae nemo ossendisset, si additum esset καὶ τοδ etc. Sed post generalem rei Xpositionem ea, quibus res accuratius declaratur, sine copula subiiciunt Graeci. Vide ad Eurip. Hec.

v. 777. p. S. Ad Euripidis Hecubam, ut ipso videas cuius generis Sint, idem haec adnotavit:

se Post generalem rei Xpositionem ea, quibus res accuratius explicatur, Sine copula subiiciunt Graeci. lato Phaedon. p. S. E. τί δε οἱ κοσμιοι αυτῶν Ου αυτον ΟυTO πεπον--θασιν, ἀκολασία τινὶ νυπρονες ει σιν; CD. p. 78. E.

Gorg. p. 440. A. B. 465. D. 479. B. C. D. Heindors ad

Phaedon p. 57. et p. 79. g. 50. Protag. q. 42. Gramin. gr. scholarum usibus accommodatam . 630. . etiam non praegressis ora ιν aut πάσχειν vel τοδε, τάδε, Sophocl. i. 839 sq. καί σφας κακον κάκιστα καὶ πανωλεθρους ξυν

Aςπερ εἰςooωs' με etc. accuratius explicandis iis, quae prae

ceSSerunt, ii Serviunt.

Primum quem e Soph. i. attulit locum, eum non esse a Sophocle Scriptum, planum seci in Censura Aiac ab Lobeck. iterum edit. p. 16 sqq. Quo in libro quae exposui de illo loco, ex iis Simul hoc apparet, vehementer illius loci rationem ab hoc loco disserre. Item certum est, Xempla e Iatone allata Iunge alius generis esse. Nam illis quid tandem aliud probatur, quam id, quod nemini umquam mirum videri potest, saepenumero nulla interiecta aut copula aut particula explic tiva totum membrum addi, quo pron0men aliquod vel adve bium, qu0d praeceSSerit, accuratius explicetur cuiusmodi exemplis mirum quantum hic I0cus differt. mi enim verbum

85쪽

adeo sinituita, quod in menibi prini alio est positum, repetitum iue membro, quod putatur Xplicativum, καταδερχθLivm dico,iluod quamvis forma, nihil tamen is Discatu a verbo προςιδεῖν discrepat Id autem neque in exemplis illis quibus hunc l0- cum defendi Muttiliae iis putavit, neque omnino aut a Suhimcle aut ab ullo liueta bono in eiusdem generis luci uni tuam sactum videbis. Verum non verbum tantum καταδερχθηναι inutilissimum est et uilestissimum, sed cetera etiam quae addita Sunt 0cubiihi, Oci ακν Diro μανίας ανδος uuibus Si explicaretur pronomen aliquod demonstrativum in praecedentibus positum, aliis uid certe similitudinis uter hunc locum et exemphi illa a Matthiae allata intercederet; at cum reserenda Sint 0-cabuli illa ad iis prononien rutiliivum, eo inutiliora SSe apparet, quo magis sto ipso pronomine quid significetur substantivo tibi, quod praecedit. λω 'αν ad quod refertur, echir; tum iam est Atque ut ibi, ubi multum refert quae diXeris,

accurati Ssime Xphinare, non is repreliendenduS, Si unam eandemque rem pluribus Veinceps nominibus il his iraris. tamen hoc quidem loco ut non erit metuendum, ne cuiquam audim-rum obScurum isset, quid D0. DP signiscaret. ita alienum a persona II erculis erat, summi. vexati ut iribus, ea hic vocabulii, quorum nulli vi esSet, praetor necessitatem cunudare. Ita suo tutum huc membrum, το δ' ἀκληλ τον ιανίας ανδ ος additum ab cluteriireio vel potius histrione illo iudico, a quo phitimis hanc subus uti versibus interpol itam esse infra videbimus ab eodem adiecta etiam quae . I 003. Scripta X- Stant Verba χ 0ρὶς ii νύ iuis quae, cum in tot liu luco nil Iovem oratio conver a sit, a Sophocle proscisci non l0tuerunt Mea igitur sententia oss. 94-1004. uia ita scripti sunt: Κνὶ ναία κρiiπὶς δε υιέων, si s Mirro yci προςt δειν ὁ ταλας

ος τηνδ' ατην κατακηλ σει θα ι πιν πορρωθεν μίμην. Addo id unum ad commendandam coniecturam meam, aptissime nunc duobus systematis summae aequalitatis hunc locum con

stare.

ους ἐγιο πῆ μῖν κατὰ θάλατταν, πῆ δἐ ἐν γῆ σωζον, πάντα TOπον καθαίρων, περ σωτηρiας ἐκείνων ἐγγυς θανάτου εγενέκην. λῆ δἐ ἐκ τοπου σχεσιν εἶπεν ἀντι λει ἐν τοπω, ιυς σχεδοθεν δε οἱ γλθεν Ἀθηνη ἀντὶ του πεδον. Contra quae ab ΙIermanno haec monita sunt: ,, Facilior ore constructio, si Oli pro ους Iegeretur. Sed maluit insolentius dicere Ους καθαiριον, verbo utens magis ad proXime praecedens δρία accommodato, ut infra v. 1050. dicit γαῖαν καθαiρων Ποθεν non magis, quam alia Similia, pro ποῖ dictum, sed semper Graeci, cum permutare talia Videntur, aut attractione utuntur vid. Electr. 37. et Seidlerus

86쪽

zib eo cuia ου titit ille rva. lic ii in dicium os ποθεν Esre, Sic est litelligeiuluili, unde illi auxilio adestis quia nullo ex luc quis luam adest. - At quam vere IIermannus negavit, ποθεν pro που dictum credi posse, tum certum est, Si tui quaerat, ποθεν στε, unde Stis, oher seid thr, necessario adesse eos ipso statui debere, qui appellentur. Nam si non adsunt, plus deSSerupit auS, manifeStum est, Sic luaeri p0rtere, που Ἀτε, ubie Sti S. Unde equitur, iuuit cliptum a Sophocle hoc loco PSt, ποθεν στε Si Sa 'in Scriptura St, ut est aniSSima, Sic accipiendum esse, ut appuliari hospites illos Sive peregrinos credamus, quibus Stipatus IIurculis in scenam prodiit, culi. V. 964. ξενων γὰρ dos ιλο a δε τις ' οις uuam interpretationem et ceteris verbis et tutius loci sententiae optime cun- Venire, planuin iaciain, Simulatque quod in v. 10II. residetinenduin librariorum Sustulero. Meuilusum enim nomen 'Eλ- λάνων esse, Musgravius iam lim recte suspicatu PSt, quamvis, quod restituendum in eius bicum coniecit, a poeta Scribi nun potuiSSe appareat. Adnotavit ille haec: ,, Πάντων Ελλάν 0 ἀδακ corcero ἀνερες. Graecorum omni uisci, i, si is .i in i deberent esse pars aliqua Graec0rum, quo IIercule prae ceteris notando censuit, ut beneficiorum immemoreS. An ergo unam tantum gentiun unum inter Graeco8p0pulum beneficiis obstrinxerat, quein omnis antiquita ut uni-Vei Si generis humani suspitatorem depraedicat Inuu ipse hic Hercules ea facinora continemurat, quorum utilitas ad univer- Sum genus pertinebat: πολλλιμεν ἐν ποντω, κατα τε δρία πήντα καθαίρων. An legendum ideo, πάντων ε ίνων διοκωτεροι φανερε

o homines quibusvis Telchinibus iniustiores De Telchinibus his vide locos ab interpretibus Hesychii citatos. Non repugnem tamen, Si suis malit δικωτατοι retinere, ut sit Superlativus pro comparativo. Vide quae dedi ad Auli I. I 062. o 1349. Pro 'Eλλάνων dubitabam quoque, an non Iegi posset ὀλλυριον, i. e. ἐλλερων, malorum, impiorum. O li omines omnibus impiis ciniustiores qu0 eg 0

terra marique exterminans perii. Vox λλυρων X-

ποντω, κατά τε δρια πάντα καθαιρων, non ad 80Iam Graeciam, Sed ad tutum terrarum orbem Spectare. Ita ipsum He

cutem Sophocles in hac sabula dicere lacit v. 1060. υθ'

σας καὶ βαθυκρηφινο ποῖ ιὰς ἁλος ἐξευρων θεναρ, ναυτιλίαισί τε πορθαον ὰμ EOωσαις. Itaque certisSimum St, 08, ad quo ους pronomen reserendum Sit, nullo pacto Graeco eSSe pusse. Immo dubitari nequit, qui ii, quod una mecum G. Dindorsus olim coniecit, cum ei corruptum esse iunc locum Stenderem, compendio male intellectu pro νων librarius Scripserit Eλλάνων, cum deberet Scribi: πήντων ἀνθρωπων δικωτατοι νερες, Ους δη. Sensus totius loci hic est: ex qua terra huc venistis appellat 0s, quibus stipatum e videt, hospites , ingratissimi viri totius generis inmani, quod ego monstris marinis et terrestribus purgans interimebar et num mihi Iaboranti nemo praestare ministerium vitaque me liberare vult uiribus verbis hoc dicit ne-

87쪽

e esse est, vos ingratissimos esse totius genetisti illi allii, Sive Vo e ingrati S Sima es Se civitate tuti i l rae Totam enim terram maximis quibus laborabat malis liberavi clym Vitae periculo. uncautem cum ego laboro, nemo e Strum liberare me malo quo premor paratu e St. De locutione ἀνερε αδακωτα ro ἀνθρωπι0 satis est ali-

legasse lectorem ad iobeck ad Soph. Ainc I 34S. 4. 478.ed sec. Deinde minime debebant haerere editure iri luculione καθαιρει άνθρωπους, quamvis vulgo η 0tius dici

νχὶρους βαδίζοντα καθαίρειν γῆν καὶ ψάλατταν Nihil

nim Saepius actum, quam ut terrae Vel loci n0men in pupuli vel hominis nomine et rursus populi vel hominis n0men pi a terrae vel loci nomine poneretur sic innunieri S, quae liu pertinent, exemplis cui n0n Statim in mentem veniant ΙIn inerica, Αἰαν - ις ' ααίμνονα δῖον ἄγον κεχαργγοτα

'Aγαμέμνονα explicasse verbis . Sequentibus. κλισίησιν Ἀνωτρε iδαο porro Il. , 402. σπευσομαι, Ἀχιλῆα i 709. ἐλθειν εἰς χιλῆα Cui dicendi formae simillimae sunt locutiones illae usitatissimae. εἰς Βοιωτους εἰς μηδους εἰς IHοσας ἐλθειν equo rarius terrae nomen pro nomine pupuli positum est Ita Sophocles ipse infra V. I04 sqq. κου ταυτα λογχη πεδιάς, ου θ' ὁ γηγεννῆς στρατος Γιγάντων, otiri. θηρειος Uiα, χυθ' Ελλάς , Ῥυτ ἄγλωσσος - ου θ' Gση - ἐγω γαῖαν καθα ἐρων ἱκομην, Ἀδρασέ πω, γυνη δέ, θ=ηλυς ουσα κουὶ ἀνδρος φυσιν ιόνλ με δὴ καθεῖλε φασγάνου δίχα Terram enim. in spiam Venerit monstra Sublaturus, cum negat semercules eo malo assecisse, quo sit in Deianira assectus, dacile apparet populus intelligendos esse earum civitatum, in quas venerit. Similia sunt haec Oed Col. 1006. ει τις γῆ θεους ἐπiσταται τιμαῖς σεβιζειν. Med. t. 47. νυν σε γηδε γη - ληρα κ ζει ura. ω 'ν ς ἐγιστα τῆςδ' εὶ τιφαδμενοι. illud legimus in v. 10I4 verbum ἀποτρέφοι, id alienis-siuium a sententia huius luci esse, dis0re Superioris saeculi, quod Sciam, omnes viderunt. Neque qui deseudi id aliqua

ratione posse olim opinatus St, IIermannus, in ea perseVeravit Sententia, Sed perSua Sum putiu nunc labet, necesSario Fro corrupto habendum Sse. Idem in eo nunc mecum con- Seniit, neque probari quicquam eorum pDSSe, quae adhuc di- tures substituenda in locum vulgatae Scripturae ceuSuerunt, ut

ἐπιτρέχ ει quod Brunckius, aut πορεξει, qu0d MuSgraviuS, uut ποπέφε νει, quod ipse olim coniecerat, et iure suspicari altiliis licere, ipsam etiam υκ particulam una cum Verbo ἀποτρεχνει a librario vel interprete additam SSe, postquam Xcidisset, quod a ueta in suo huius versus positum erat. A quo quid tamen Scriptum sit, neutri Strum adhuc coniectando assequi licuit. Ioc unum n0 temere milii videor coniicere, liru Verbis υκ ποτρέφει unum Verbum, elatum auristi partici litu, p0Situm a poeta esse. Quod ut coniiciam, et Scholiastae adnotatione adducor, quam statim adscripturus sum, et verbis Selluentibus, quamvis et ipsis mire c0rruptis. Sequuntur enim interiecta exclamatione haec verba:

que improbavit coniecturam meam, Sic XiStimantis, pro ius-nitivo παοὰξαι participium παοὰξας et pro θέλει verbum eiusmodi Scriptum a poeta esse, e quo pia Vocabula PSSentsito του στυγερου, Sive hoc ipso sive alio casu elata, Sic ut coniunctis illis verbis ioυ - του στυγε os huc significaretur: vita miserrima me liberabit sive vitam miserrimam sini et uuae coniectura ut a totius loci ratione commendatur, ita nonnihil scholiis confirmatur, ad hunc lucunt scriptis: καὶ νυν ἐπὶ τωδε νοσουν τι καὶ νυν, φύσiν, ουδεις ἐκείνων ἐπ ἐφω νοσουντι υ πυρ, O hic O GωT ὶ - ριον προςαγαγων ἀπαλλαξει si του ζυν. - τῶδε δεικτι- κως ἀντι του is Oi. - , ου πυρ i. Eiπει προὐαγρογων. -

88쪽

: παῖ τουδ' ἀνδρος, τουργον τοδε μειγν νλ κειῆ κατ Ἀμαν ρωμαν G δε συλλαβε σοί τε γαρ usια εμπλεον et δι Ἀμου σωζειν. Praecipit haec senex ille, qui Herctilem c0mitatus erat, silio eius, yllo, postquam ea ipSae, de quibu modo egimuS, luerelae ab Hercule editae erant. Ex codicibus nulla scripturae discrepantia enotata est. Neque alia Verba in udice, quo usus est, is poteSt legisse, qui Schulium cumposuit, quod scriptum in hunc lucum est: τουργον τού μειζον νήκει το βοηθῆσαι ἡ βαστάξαι τον Ποακλεα, μει όν ἐστινα κα ἐμέ. ἀνέγκει δἐ ἀντὶ του ρμ ξυνται μεῖζον, φησίν, ἰ κατ την hii ν δυναρον τουργον ὁ τλην νοσον φησί. - σὐ δἐ συλλαβε σί γα νέος εἶ, καὶ ivrερον σοι Oμμα προς τυ σωζειν τον πατερα μαλλον η δι'

uuae quam absurda sint et a loci sententia aliena, nemo non sua sponte intelliget. Ac certum quidem, immo certissimum illud est, id quod ulli iam ante me Viderunt, neque ομμα neque sιπλεον a Suphocle Scriptum p0Sse credi. In Εrsurditi commentario haec adnotata leginius: σοί γε saepius i pro γαρ ponitur ρωμ ς 'uον, et παρ ἐι οἱ σωζειν. Constructio haec est: παρα σοὶ clo ἐστι πλεον ρωρενὶς, ῶς τε σε Ἀζειν, ἡ παρ is ot Ill ISK. εμπλεο ξυτερον glossa Scholiastae. Egomet nihil hic Video, neque habeo rast εα πλεον ipsius senis oculo. Cum ceteri sacile suerint acutiores, textum nolui mutare; Sed mordicus teneo, quae protuli ad Silv. Crit. Sect CXII., ad quam disputationem lecture ablegamus; nam lectionem OStram coniecturalem hic solummodo proli inam nonnihil a Stigatam, cum sutilis sit τε liarticula: οὐ δε συλλαβε σοί 'στι as ιμα.

n. εἰ πλέον γῆ δι' his σωζειν, ' ανυ μ ἐν γωλε. de voce hic vide ad . 528 et Homereum Scholiastam, qui similis variationis meminit ad Il. 9, 349. ΛΚEF. 8 ἀοnon debebat sollicitari saepius enim hae Voculae iunctae reperiuntur. D. Viger de idiot. p. 496. d. Zeun. . Sed ιμα recte coniecit Waheseidius. Reliqua multu lenius restituit He manni ingenium, corrigendo εμπεδον, ut 0SitiVu pro c0mparativo adhibitus sit ex more Graec0rum satis frequenti, c0ll. Viger. p. 68. a. ERFI RDT. In IIermanni editione haec ad hunc locum scripta sunt: se Non auSim εμπλεον, quod et a me ipso olim et a Sold-Iero de verss. dochm. p. 314. coniecturi tentatum est, abe- iactare. Videtur, quia plenis nihil deest, pro integro dictum, hoc sensu tibi plena est atque integra videndi sa cultas, putius quam ut per me ille Servari possit.

Quae cur probari nequeant, non pus S ut planum sa-ciam, cum ipse Vir summus sententia retractata nihil nunc dubitet, quin et εμπλεον mutandum sit in stπεδον, quod ipse olim coniecit, et ceterorum verborum ea iacienda correctio Sit, quae mihi in mentem venit, ita ut Sic ScripsiSse p0eta cen-Sendus Sit: σοι τι γαρ α ιι μαεμπεδον et δι' ἐμου συ)ζειν.

Sensus nunc hic est o sili Herculis, negotium hoc vires mea Superat; itaque tu adiuva tibi enim firmiter apprehendere eum licet, quam ut per me eum servos. Quibus a Sene illo dictis apte nunc respondero Hyllum patet: θαυω in εγωγε. Νem autem haerebit in verbis ceμμα σο εμπεδον εστιν idem signi sinantibus atque πτεσθαι σοὶ ξεστιν, cum Satis notum Sit, Substantivorum verbalium in σι et μα desinentium Saepe eam poteStatem SSe, ut facultatem rei perficiuiidae

89쪽

suppresso μαλλον, ex quὐ si aptuni est, coul a tur Mailli. g. 447 410t. I. et quae ius ad lac. 339. iitulinius. Denique quamquam iuii ignori , SSe humine ductus, quieti particulam additivam poni hic potuisse aliis exempli Similibus probari opinentur, tamen ego tu idem in ea et Sum et ero sententia, ut, nisi certi ira asserantur Semida, quam 'lude adhuc allata sunt, quoties aeque facilis et apta mutatio in promptu sit atque hoc loco est, siue ulli tutione : articidam Illiam curri σendam putem. Neque vero proni muris τὶ collocatis ul- sensioni erit, qui meminerit horuui lucurum Suph Phil0et. 1 . πoo 'ο τι γα δεινον.

1050 okν τοδ η oλ ωπις Οἰνέως . OPVκαθῆ φεν obstot τοῖς uo ις ' ινυωντ γαντον savi'. ηστρον, o wHυMαι. tu primo horum, quos adscripsi, versuum illud nemiuem sumit recentiorum editorum, aliquid mendi iter in verbi illis, oror κακά. suae quod Suhim Sio nisi care possunt, Specie malui qua videantur quidem. Sed non Sint mala, ut alienissimum a sententia huius baci esse patet. 'eque tamen multo melius puto, quod certatim editure recentiores auctore Bothi in locum scripturae vulgatae SubStituerunt, κου λυγτκακά. Ex praegresSo enim adiectivo θερμά hoc primum intelligitur, vocabulum κακὰ, cum oppositum sit adiectivo illi item pro adiectivo accipi necessario debere. Itaque καὶ θερs G

-- καὶ κακὰ μιοχθλησας n0n potest ali sensu dictum esse, quam hoc: καὶ θερsιους καὶ κακοῖς μοχθους μοχθησας. In quibus verbis quis est quin videat, mirum in modum lang uerendiectivum κακους, praemisso e Vocabulo, quo insolentissimi IasPores significentur Constat enim signiscatu illo θεριμον dici Commode Wakeseldius attulit Aeschyl. pl. c. h. 603. :ν γαρ ξυνεις Τὰς πλοιον ευσεβὴς ἀνχὶρ ναυταισι θερuoῖς καὶ πανουργis τινὶ ολωλεν ἀνδρων συν θεοπτυIτω γένει.

ad quem locum Schol. θεραδ εργον τὰ ἀναιδὸς καὶ θρασυ θερμουργος ὁ ἀνηρ, ὁ θαρραλέος καὶ iij v -

τρiδος πηλλάγησαν , ἡ καὶ ὀ τι θερμότερον καὶ τουβio αυτου Suidas θερμός θρασυς. Isti igitur adiectivo θερμός quod oppositum hoc loco adiectivum a Sophoclo est, eius talem debere potestatem suisse certum St, ut laborum, quos Hercules Xantiasse se ait, Si nun mai0rem, certe parem sive molestiam sive insolentiam declararet. Tantum autem best, ut id consequamur praeposuit verbis o λογω, ut sui dissimissimus suisse Sophocles iudicandus esset, Si, quos ab ire gravissimo acerbiSSimosque omnium fuisse, qui umquam a mortalibus Superati erant, nenio ignorabat, eos Herculem fecisset dicere suisse re Vera malos, Oντως κακους. Immo qui stilum Sophocleum norit, facile sibi persuadebit, vocabulum κακά ab interprete prosectum, a Sophoclo autem ita Scriptum SSe:

πολλὰ dii καὶ θερμὰ καὶ λογων περακαὶ χειρὶ καὶ νωτοισι μοχθησας θω. Conseratur Eurip. Iphig. T. 900.:

90쪽

primum verSuum illinum, quo descripsi, ita orierit o multii dictu gravia, perpeSSu a Spera. Nam etSi pr0prie ταλυγων περα significant quae verbis describi nequeunt, tamen summo iure a poeta reddi Sic potuerunt, dictu gravid. In versu tertio est prosectu luod mirere, noni inem Vidisse editorum absurdam esse καὶ cupithim idverbio ουπω praepi Sitam, cum, tune praecedunt Verba, ω πολλα δι - μοχ 'η- σας εγώ, pro mera lipellatione sint, ipsum Se allustilente Hercule, quemadniuduni Vulgo alius alloilui solemus. Delenda igitur necessario copuli illa, describe utium errore e VPPSu

'Eπεὶ παρε σνς αντιτ υνῆσGt, s m 2, σιγγὶ παρασχὸ ν κλῆ- ιου, os υν μως. Cum in iluerelis illis, quas modo effudit Ilercules, id unum sacer Hyllum silium, qui haec quae ad ScripSimu pruseri, iusserit, ut adducat Deianiram matrem eiusque Vindicandae copiam sibi faciat, nullo autem verbi iudicarit, id qu0d alienum etiam ab in renio Herculis suisset, resp0ndendi ei atque adeo obloquendi veniam datum esse, hic chiriuS St, quam IS nemo animadverterit editorum, nullo pacto Hyllimi πει παρέσχες dicere potuisse. Facilis autem et certa mendatio St.

ει περ παρεστιν ἁντιφθονῆσαι, πατερ, σιγλην παρασχών usti μου, νοσων omnς.

προς λῆς πατρονας καὶ πολυγλ ύσσου δρυος si vo χοίνω et ' ζων τι καὶ παροντι νυν II70 4τασκε μοχθων των ἐφεστω τέ u ἐρεοὶ λυσιν τελεῖσθαC κἀδοκουν πράξειν καῖ υς. Duobus in versibus huius loci pro genuinis vocabulis Iossae receptae a librariis sunt, a nemine dum editorum animadve Sae Eurum alteram ita mihi vide0 expellere posse, ut simul genuinam poetae manum restituam altera expulsa quid restia tuendum sit, n0ndum liquet. In primo enim horum versuum in promptu est Videre, συs βαίνοντα, ex quo Verbo dativus τουτοις aptus Sit, significare Uuc c0νουντα, quo verbo Grammatici Veteres, veluti Hesychius, Suidas, alii ad describendam illam eius verbi significationem Vulgo utuntur. Itaque maniωStum est, qu0d continuo Sequitur vocabulum ισα, cum idem prorsus Significet atque a ticipium συρι βαiνοντα, non a Sophucle additum, sed ab interprete prosectum esse, Significationem praecedentis participii explicaturo. Deletu illo vocabulo quid restituendum sit, ex Schulis apparet, ad hunc locum scripto ἐρω σοι ἄλλην μια τεia νεωτεραν, συμφωνολγαν τῆ προτερα An p0teris etiamnunc dubitare, quin pristina poetae manus haec fuerit: φανω δ' ro τουτοισι συμβαίνοντά σοι. Eodem sensu φαίνειν τι τινι cum alibi dictum est, tum Ded. Reg. V. 710.:

Contra v. II 69. hoc unum mihi certum videtur, λζωντι ab interprete adscriptum SSe, Sic ut ad pron0men qu0d praecedit io pertineret Fehementer enim falluntur et n0strae aetatis