De bonis in fine Philebi enumeratis. Dissertatio ..

11쪽

Sed simulatque hanc mensurae notionem agnovimus, statim in ejusdem paginae linea altera idem vocabulum redit nova signifieati0ne praeditum. Nam eui in mentem veniet chordae mensuram quae dieitur e8se mensuram qua musici chordas metiuntur neque

eam quae in ipsa eli0rda inest a sane videtur Plato vel quieun-que Philebum comp0suit qu0d ideo saepius repeto perinde esse ut in eis quae disput Scha ars elimidiium qu0que eju8que Sectatores assentientes habeam, quippe qui nihil mihi e0ncessuri sitit qu0d sibi tamquam verum sumpserit Philebum genuinum ipsius latonis opus esse delectatus esse verborum 110ti0niblis variandis, cum p. 56. . idem μέτρον tertium militarit neque eam n0tionem jam retinuerit qua pr0Xime usus est sed primam illam repetierit. Id qu0 praeter omnem dubitati0nem verum 8Seipsa verba demonstrant Τεκr0νικὴν έ γε, οἰμαι, πλείσιοι μέr20ις τε και ργύν0ις χρωμένην, τα Πολλὴ, ἀκρίβειαν αυτ 3 π0ρίζονrαTεχνικω Γέραν των Πολλῶν πιστημων παρεχεται. Ut igitur paucis quae adhue disputavimus e0mprehendamus u jam vidimus in

Philebo esse genera mensurae qu0rum unum et con Stat quas ceteris rebus mensura adhibemus. Alterum vero cum in uniVersum contineat quaecumque mensuras capiunt in duas iterum partes

discedit qu0niam aut ipsa res in qua θρ0 apparet μέτρ0ν voeatur aut illud pr0pter quod aliquid μέrρον habere dieitur. Atque μέτρον ut illa signifieatione longissime rem0tum esse vidimusa ni sive πέρατος notione, ita hac et per se intellegitur et ab ipso auctore declaratur proxime ad finis genus accedere. Et hujus

quidem generi cum supra unum tantum Xemplum attulerim nunc

duo praeterea addam quae in ne jam dialogi reperiuntur. Prius legitur 232, 12 p. 57. D Tosrων δ αυrῶν αἱ περι την τῶν νTως φιλοσοφουντων ὁρμὴν ἀμηχανον ἀκριβεια τε και ληθεία περιμέτρα τε και αριθμους θιαφέρουσιν. Quae forma ab illa de qua supra sermo fuit e discrimine distat qu0d haec c0ntinet mnes

omnino mensuras, illa vero a ceteris separavit eas quae inter se

commensurabiles sunt. His tertium aecedit μέrρον qu0 247, 1lp. a. D sic assertur: μέτρου και ζ ξυμμέτρ0υ φυσεως /η

quae lix significatur ambitum uotum meutra implet: meque enitn

12쪽

harmoniam et omnium partium perfectam c0ngruentiam inde tantum existere credibile est qu0 singulae cum singuli c0mmenSurabiles sunt sed aliud accedere debere quod cumulum rei imp0nat. Id Ver quia e c0njectura p0tius p0sui et ab h0 l0e alienum

duc uberius ostendere, in incerto relinq11endum St, cum certiS-sime tamen onstet cuin illo mensurae genere quod omne omnino mensuras complectitur nullo m0do μέrρον quod hic vocatur c0nfundendium esse. Sed ut mittam hanc postremam unius generis

distributi0nem, pro certo affirmare possum duo quae diversa inter se sunt in Philebo un eodemque n0mine deSignari, etsi ne Verbo quidem significatur qu0m0d duo illa in unum c0eant. Ita initio disputationis postquam profecti sumus μέτρον per Philebi ambages indagaturi, pro in qu0 quaesivimus du0bus saltem vel tribus

onerati reVertimur.

Neque vero idcire desperandum est, sed experiendum p0tius an μέτριον ex Philebi vestigiis definituri meli0re fortuna utamur. Et selieiter sane cecidit qu0 tribus tantum locis μέτριον in Philebo egurrit. Quorum primus legitur p. 24 C. 0 γαρ ελέχθη

In his quid μετρι0 sibi velit dubitari plane nequit, cum duplicim0do pr0bari possit. Primum enim ex contrari qu0d est infinitum, deinde ex simili qu0cum conjungitur facillime c0ncluditur μετρι0ν esse id quod certo qu0dam termino niatur. Quae definiti videri p0ssit n0 quadrare in alterum locum qui p. 43 C. Sic legitur. N αἱ μεν μεγήλαι εχ αβ0λαι λύπας τε και ηδονὰς

qu0d est magnum et ex simili qu0d parvum dicitur esse con-jeeturam facimus, in aliam incidisse videmur noti0nem quae D0ntam a priore diversa quam arctior est a minus late patet. Eodem plane m0d infiniti n0men vulgari 0quendi usu tribuitur eis quae magnitudine excellunt, quamquam pr0be intellectum non minus ultra minima quam ultra maxima Xtenditur. Id qu0 propterea laetum esse existim quod oeuli facilius in magno quam tu parv0 ac miniit infiniti aliquid cernunt Iam vero quoniam oculi tum

13쪽

maxime finem alicui rei imp0situm cernunt ubi ea quominus amplius augeatur et maj0 fiat pr0hibetur, h0 l0eo id qu0d μέτρον sive finitum Si magno opportitur et cum parvo confunditur. Atque hoc modo Si μέr m hic interpretamur, tantum abest ut alia inde n0ti erui possit ut priorem illam Plat0nis menti obversatam esse etiam magis c0mprobetur. Quibus locis tertius accedit p. 32 A: και εν λόγω σκόπει ει σοι μέrριος ὁ λόγος, ο αν τῆ . . . In his δεριον nihil aliud esse quam qu0 Latini dicunt aptum et alicui rei sufficiens sp0nte apparet. Quibus exemplis adjiciamus ea quae de Vocabulo μμετρος extant qu0 et 0rma et n0tione μέτρων pr0Xime e0ntingit. Praejudicata ver opinio statim ex

igitur tanta sit utriusque V0cabuli similitudo ut explicatione non egeat, tamen exiguum aliqu0d discrimen animadvertere ieet utroque enim loe quo in Phileb ε μετρος et μετρος reperiuntur inter se e0ntraria dicuntur itemque altero l0e opp0nuntur sibi εμμετρία et με rοία. 0ntra μέrsm ut pro Similitudine ex-Speetandum erat non opponitur ei qu0d μετρ0 est sed insulis sive ἀπείρω Attamen cavendum est ne argutia captemus Clun p. 26 A. 0 ε μετρον καὶ μα σύμμετρ0 et o noλὴ λίαν καιΩπειρον inter Se opponantur. Praeterea L Legg. V. p. 16 C. Rep. I. p. 486 D. P0ssit jam aliquis qu0niam ad ε με et ρον definieridum te digressum vidit ad 0tam de mensurae genere disputationem ab-80lvendam 90stulare ut 0dem m0d μετριότης quid sit exemplis' Vere enim pro γίνους quod in codicibus os γενεας restituit Budh mius quia aliter τῆς articulus non baberet quo reseratur.

14쪽

Philebi collectis definiam. Cui respondebo μετριοτης quid it ex tribus quae exstant exemplis p. 4 Ε, p. 65 . . intellegi non p088e, Xspectandum igitur e88 dum quid μέτριον sit penitus per-SpeXerimus: μετριότης enim quid aliud dicitur quam is alicujus rei status qui μέτρι0 est y

Nunc vero aliquando in mem0riam rev0calidum est unde haec

longa de minutis rebus disputati initium ceperit ut 00 0do legentibus excusetur. Qu0niam igitur obscurum fuit quo jure eis quae μέτρ0ν μέτρων καίρων appellantur ascriberetur a Platone αἱ διος φυσις idque illustratum iri 0gnitum si singulae illorum noti0nes quales in Phileb fingendae sunt enucleatae fuerint, DTρ0ν et μέτριον quantum in tanta locorum paucitate fieri p0tuit in ipsius Philebi vestigiis haerens perseeuius sum. Itaque restaret ut jam idem in vocabulo καίριον sacerem, nisi hic Philebus me plane destitueret cum nullum exemplum praebeat neque hujus neque ejus quod amne 8 καιρός. Quare abs0luta quae instituenda erat quaesti0ne quid ad locum de quo tractamus interpretandum

pr0secerimus videndum est. Et confite0 exiguum esse fructum quem cepimus pr0pterea Nod eruere non potui qua nota communi genus univer8um ad qu0 μέτρον pertinet a Platone insignitum sit. Nam quamquam μέτρον quatenis finiti aliquid denotat plane idem est atque μέτριον, e altera tamen parte abe0dem verbo longissime distat. Iam vero si n0bis ipsi c0nstare volumus non debemus tatim ceter08 qui Platonis 110mine seruntur dial0gos perscrutari quid ad illius generis noti0nem enucleandam conserant, sed ante omnia in ipso Philebo nitentes alia via ingredi. Et quaenam ea sit ab illo loco pr0xima pereurrentibus dubium esse nequit quoniam in his ut secund0 000 0sita a

prioribus discernuntur συμμετρ0ν καλόν τέλεον κανόν. Nam quo magis haec verba similem prioribus notionem continere Videntur,

eo pluris interesse intellegitur ad subtilem pri0ris generis definitionem ut in similitudine discrimen qu0d adest dispiciamus. Prius

de posteri0ris notione quae ei in Phileb tribuitur paulo diligentius disserere. Itaque singula verba quid significent quaerendum est, ut a singulis ad generis definiti0nem ascendamus. Ac primum quidem nobis explicandum est quid sit συμμετρον Cujus

15쪽

duas reperiri significationes tacite exemplis pr0batur: pi imum enim σύμμετρον id dicitur quod eum alia re congruum S es. p. 25 Ε.Tην ου σου και διπλασίου, και πόση παυε Προς αλληλα τύ - ναντία διαφόρως V0ντα, σύμμετρα δε καὶ σύμφωνα ἐνθεῖσα ἀριθμον απεργάζεται. Neque puto idem voeabulum aliter accipiendum esse p. 26 A. Kαι μην εν γε χειμωσι και πνίγεσινεγγενόμενα To μεν πολυ λίαν και Πειρον ἀνείλε Io, o δε ε -

μετρ0ν καὶ ἄμα συμμετρον ἀπειργάσαr0. Id qu0d ex exemplis quae asseruntur apparet quoniam rigus et calor haud dubie e0gitantur inter se accommodari et congrua fieri. Simul ecasione data ne praeterierim συμμετρον addit ἄμα videri distinetum esse ab μμετρον. Id qu0 conjectura Supplere ita p0SSumus ut Statuamus ἔμμεrso esse id cui finis impositus St, συμμετρ0 vero cujus sinis simia alterius finis est. Unde intellegitur non sine vie8Se utramque praep0Sitionem et εν et συν cum illa rem in se conclusam haec pertinentem ad alteram denotet. A qua hujus adjectivi noti0ne nemo negabit diversam esse eam quae in p0Strema dialogi parte occurrit tribus locis p. 4 D: Or μετρου καὶ της

πασα ε ανύγκης ἀπόλλυσι τά τε κεραννυμενα και πρώΓην αυτήν. Ρ. 64 E. υν ὁ καὶ απεφευγεν μῖν η του ἀγαγου δυναμις εις Tην υ καλου φυσι μετρι όζης γαρ και συμμετρία κάλλος δή που και ρετὴ πανταχου ζυμβαίνει γίγνεσ&αι. . 65 . ODκουνει μη μια δυνάμεθα δε et ἀγαγον θηρευσαι, συνορισι λαβόνrες, κύλλει και ζυμμετρία και ληγεία λεγωμεν A Tosrooἱo εν ρθόrur 9 αἰTιασαίμεθ αν ων εν ῆ συμμίξει, ut δια et o Dro ς αγαθον ν τοιαύrην αυὶὴν γεγονεναι. Nam illa disputati0ne non id agitur ut summum bonum appareat id esse qu0 aliis rebus aptissimum sit, sed quod nulla ceterarum rerun1 ratione habita in se persectum extat. Quod perfectum non esset nisi singulae ejus partes inter Se congruerent. Itaque συμμε Γρον

quod hoc loco vocatur a prior illo ita dissert ut illud cum aliis

rebus, hoc Secum OnVeniat. Iam ad vocabulum καλον si transimus in ejus notione eruenda pr0ficisci debemus ab ea definitione quam ipse auctor p. 6 l .

sic proponit: υν ὁ καταπενευγεν μῖν ἡ του ἀγαγου δυναμις

16쪽

δη που ut ἀρετ πανταχ0υ ξυμβαίνει γίγνεσθαι. Quibus verbis, siquidem diversa significant μετριότης et συμμετρία, duple pulchr0rum genu indicatur alterum quod ea quae μετρια alterum quod ea quae συμμετρα Sunt con8equitur. Qu0 cum X liis solis verbis alicui videatur c0ncludi non posse confirmatur eis quae leguntur p. 1 C. σχημάτων τε γα κάλλος οὐ περ αν πολύβοιεν οι πολλοὶ πειρῶμαι νυν λεγειν, η ζώων η τινων ζωγραφημάτων, αλλ ευθυ τι λεγω, φησὶν ὁ λόγος, καὶ περιφερες καιαπὸ τούτων η α τε τοις τόρνοις γιγνόμενα πίπεδά τε καισrερεὰ και τα τοι κανόσι και γωνίαις, εἴ μου μανθάνεις. Nam in exemplis quae hic asseruntur pulchritudo ea est quae vel m0derationem Vel 0ngruentiam sequitur duplex enim significatur genus figurarum mathematicarum quae aut rectae aut orbicae Sunt. Item Voluptate quae Verae eaedemque moderatae Synt pulchrae

vocantur s. p. 53 C: o δρα και ζύμπασα δον σμικρὰ μεγάλης καὶ ὀλίγη πολλης, καθαρὰ λύπης, δίων και ληθεστερα

καὶ καλλίων γίγν0 7 αν. Neque alia subest n0ti ubi min0 quae pura neque mixta sunt pulchra dicuntur esse s. p. 53 B. μικρὸν ἄρα καθαρὸν λενκ0ν μεμιγμενου πολλου λευκοῖ λευκότερον ἄμα καὶ κάλλι0ν καὶ ἀληθέσιερον ὰν φῶμεν γίγνεσθαι πανr πασιν ροῖμεν ὀρθί0ς. 0ntra perlaetus ille h0minis status summa pulchritudine excellere dicitur cf. p. 63 E. p. 64 E. 011 quod m0deratus est Sed qu0d ecum ipse congruit. Denique haeduae pulchri formae uno genere c0mprehenduntur eorum quae per se et semper pulchra Sunt f. p. 51 C: ταῖzα γὰρ υκ εἰναι

προς τι καλὰ λεγω, καθάπερ ἁλλα αλλ' 1 καλὰ καθ' o τὰ

πεφυκεναι και τινας δονὰς ικείας ἔχειν, οὐδεν Ταῖς των νη-

amsi 80la sentiuntur v0luptate h0mines metunt ab eis pulchris quae qu0niam hominum libidinibus expetuntur 110 jugunda sunt nisi cum d0l0re aliqu0 comparata. Veluti corp0ra eorumque imagine pulchrae nobi videntur 88 quod am0re et desideri incensi ea c0ntuemur. Quare haec non per Se et Sua natura pulchra sunt sed quod hominis alicujus desideriis a tisfaciunt. 0ntra alia res est in puris rerum larmis quale sunt mathematicae deinde in coloribus sonis id0ribus scientiis. Qu0rum pulchritudinem et

17쪽

jueunditatem n0 e desiderii n0Stri quibus satisfaciunt sed ex ipsorum natura tetimur. Unde si qu0niam diversa sunt h01mnuui desideria ut de illis plerumque dissentiant aliusque ut exemplo utar alium hominem pulchrum existimet, de h0rum autem puleliritudine quippe quae non ad varia i0minum desideria reseratur omne fere ac Semper eon Sentiant. Qu0d propterea addidi ut intellegatur cur illa non 80lum per Se Sed etiam semper pulchra esse dicantur. Aliter locum interpretatus est talibaumius. Qui Drmula illa καθ αυτά 0mm0tus pulchra quaedam excogitavit

quae ad dearum naturam propritis aecederent ideoque n0 inc0rp0re sed in Sol animo V0luptate gignerent. Ita enim aestipio quae sic Xpre8Sit Verum ea re onmes Se colore c0rp0rav0ees studia figuras phil0sophus non omnino ac simplieiter censet purae V0luptatis ausa c0ntinere, sed ita tantum ad eam valere

si quae sint in iis simplicia e0nstantia et aequabilia ideoque a

rerum varietate ac vicissitudine libera mente et animo e0ncipiantur coneeptaque tacita menti contemplatione c0nsiderentur. Eandem sententiam paulo post his verbis indicat itaque purae voluptates percipi et hauriri tum judicantur cum primaria simplices et c0nstantes formas gurarum colorum Sonorum Odorum mente et animo c0mplectamur iisque considerandis atque intuendis m0veamur justunditatis sensu qui nihil habeat cum vulgari illa c0rporis voluptate c0mmercii. Atqui manifestum est quae X figuris col0ribus 80nis odoribU Oriuiatur 1 0hiptates non ad animuin sed ad sensus pertinere ad animum enim eae tantum voluptate pertinent quae e scientiis percipiuntur. Id quod ips auctoris testimoni c0nsrmatur qui voluptates puras dividit in eas quae ipso anim e scientiis hauriuntur et in ea quae in Sensuum perceptionibus insunt: λ neminem enim dubitare ut mitin ea quae P.

Arrepta occasione annoto in tota hac de voluptatibus quaestione Platonem id maxime agere ut animi et corporis voluptates accurate interso discernat. Quod is sacere debet qui cupidinum naturam penitus perspicere vult. Cuin vero id propositum sit ut voluptates quae bonae quae malae sint cognoscatur ante omnia necesse est ut cupidinum vis et natura X-

ploretur. Quare nego vulgo recte intellegi qua leguntur p. 32 C: ἐν ianzoυrοις οἶμαι, κατά γε την ἐμον δόξαν, εἱλικρινί. τε κατέροις γιγνομένοις, o δοκεῖ και re μίκτοις λυΠ ς ε καὶ δονῆς. ἐμφαι ἐς ἔσεσθαι ο

18쪽

66 C leguntur adhamius vere sic restituerit Πέμπτας τοίνυν, ας δονὰς θεμεν ἀλύπους ὁρισάμενοι, καθαρὰς πονομάσαντες της ψυχης αυζης επιστήμαις, τὰς δε αἰσθήσεσιν, πομένας. Quare talibaumi sententia quippe quae in salsa pini0ne nitatur rejicienda est. Sed utut 0cum disseillium interpretamur constat pulchr0rum genus hic ignificari qu0d ita appelletur propter voluptatem quam affert.

A qua pulchri signiscatione alia differt qua ex his exemplis

Περὶ την δον ν πότερον λον εστ το γένος ἀσπασTόν . . . Quae enim hic dicuntur εν Τούτοις - εκα rέροις manifesto ad duo illa quae modo commemOiata sunt doloris et Voluptatis geneae referuntur alterum enim genus ponitur quod in ipso corpore inest alterum quod in sola mente. Neque Schleiermacherum cui tali baumius assontitur capio quod haec duo intollogit de duobus illis generibus eorum quae ab hominibus aut tristia aut laeta Xpectantur. Nam ne dicam quam difficile sit haec interpositis Protarchi verbis ad illa referre non ut ad voluptatis naturam cognoScendam magni interesse ut duo illa accurate inter se distinguantur. Atqui si de voluptatis et doloris generibus quorum alterum in solo animo alterum in corpore versatur verba illa ut debemus accipimus ista λίπζς τε και δο- νης e quibus qui aliter locum interpretati sunt sensum aliquem extorquebant illum omnino habent intellectum. Itaque aut totius loci interpretatio quae firmissimis argumentis stenditur mittenda est aut verba ista ejicienda sunt. Atque hoc sine dubio praeferent qui contulerint ea quae in superioribus sic leguntur: o Dro με Τοίνυν εν ειδος ιθώμεθα λύπης τε καιηδονῆς νοοίζοις οις πάθεσιν καείροις uui enim ista εν τούτοις-εκα- τέροις eadem designare putarit atque illa εν Osro ις τοῖς πάθεσιν καrίροις facile e pervenire potuit ut quae his apposita videro illis quoque adderet.' Ad hunc locum paucis monendum est quanta ille difficultate laboret: nam postquam auctor antea dixit mentem et sapientiam omnia gubernare eandem tamen addit ab alia quadam vi superiore animam in qua habitaret

19쪽

accepisse. Quae quin inter se pugnent non Potest dubiuvi esse niens enim p. 30 C. tanquam Suprema mundi causa et effectita Praedicatur ea dein frodicitur sine anima in corpore aliquo regnare non OSSe. Itaque si tamen hac mente superior quaedem causa statuitur idque recte fit sequitur suproma causa posse Superiorem aliquam esse. Iam hoc loco comparatio fit inter divinam et humanam mentem cum utraque in Suo corpore simile imperium exerceat. Quare fieri non potest qui illis εν di αλλοις χλα κ&λὰ moneamur eorum quae p. 30 B de humana mente dicuntur. Quae cum putetur ad causae genus pertinere duple liabere dicitur ni unus primum enim corpori humano et animum praebet φυχην τε Παρθον και σωμασκίαν εμ- ποιουν et laboranti medetur και ἔαίσαν ro σώμαζος GTρ κῆν e. εμ- Ποιουν deinde vero etiam extra corpus ipsum in aliis rebus alia καὶ ἐναλλοις αλλα et componit συνrιθί quod re Spondet illis παρέχονκcit εμ noto υν et laesa restituit καὶ ἀκουμενον quod respondet illis a nyas Gai To σώμαro ιατρεκ Mi. Itaque mens divina si humanae similis est vere existimatur et universo mundo animam vimque vitalem praebere et in aliis ac singulis bona alia efficere. Quod discrimen ut clarius significetur locus quem attuli non ita ut vulgo explicandus est. Verba enim illa διὰ Th rn atria δύναμιν non reserenda sunt ad aliam quandam vim causalem sive mentem quae hunc mundum procreavit et mentem animamque ei tribuit

sed de ea vi ausali intellegenda quae in hujus inungi mente inest. Nimirum id ipsum quod mens sibi animam adsciscit Per quam Operetur Propter ipsius vim causalem fit ut non opus sit idcirco eum procreatorem statuere qui mentem eum anima copulaverit. Aut igitur locus sic explicandus est aut verba illa δια την a rίας δύναμιν inter αλλοις et αλλα ponenda sunt. Sed illa via potius ut facilior Sequenda erit. Tum igitur mentis ejusdem vi fieri dicitur et ut anima sit in mundo et ut in singulis mundi partibus alia pulchra existant. Quae quoniam in simili re similiter dietasunt, atque illa εν λλοις λλα συνrt γέ haud dubie etiam similem explicationem postulant. Atque ut illis universi corporis Saluti opponinatur quae in ceteris ac singulis ad hominem pertinentibus pulchra et bona a mente officiuntur ita hic mundi universi praestantia quae in animo illo regali cernitur distinguitur a partium quibus mundus constat Singula in pulchritudine et bonitate. Non igitur illa εν λλοις referenda sunt ad deos qui Iove inferiores habentur. Quod ut existimaret talibauinium commovebant quae sequuntur καθ ο φίλων κύσTot λέγεσθαι nam cum haec dicendi ratio re iustias sit in thorum noni inibus usurpandis ex hac ipsa re tall-bauinius conclusit hic quoque deos significati. Cui ante omnia Opponendunt si etiamsi illa εν Γλλοις de deis intellegantur tamen ἐκ stot uu in sequentibus egitur non ad deos istos sed ad pulchra illa ἄλλα κύλα manifesto referri non enim de eis quaeritur in quibus ista pulchra insunt sed qualia illa pulchra sint. Quae quia auctor non singulatim emineraturus est addit nihil interesse quocunque nomine eis placeat appellari. Quae placendi toti etsi inusitato Modo ab loininibus ver deis ad 4es

20쪽

P. 59 C. T δη των νομάτων περὶ τα τοιαυτα κύλλιστα αρ' υ 0ῖς καλλίστοις δικαιότατον πονεμ ειν p. 55 B: Πῶς Ου αλογόν ἐστι μηδεν ἀγαθὸν εἰναι μηδἐ καλον μητε ε σώμασι μήτ' εν πολλοῖς αλλοις πλην ν η υχῆ. p. 19 C: καλὸν μεν οξύμπανr γιγνώσκειν ω σώφρονι, δευτερ0ς δ' εἰναι πλους δοκεῖ μη λανγύνειν αυτόν. In quibus pulchra appellantur quaecunque vel utilia vel omnino aliqua laude digna sunt. Duo igitur extant pulchri genera alterum qu0 moderata et Secum congruentia consequitur alterum qu0 in universum praestantiam aliquam denotat. Nunc vero cum duae reliquae sint n0tiones ad priorem definiendam aggrediamur. Atque quid sit ἱκανόν ipso lat satis perspicue ostendit p. 60 C: D παρείη τουτ αεὶ των λων δια

diei illud qu0 nulla alia re egeat. Quae definitio ptime quadrati p. 20 D. T δε ἱκανὸν τἀγαθόν; I Ω Πῶς γαρ υ;

transfertur tamen non absurde neque ita ut a scriptoris ingenio abhorreat qui p. 26 B ὀρθην κοινωνίαν quam antea Vocaverat ausus est deam appellare. Postrem sive probabitur sive improbabitur mea explicandi ratio hoc unum pro certo affirmaverim ex hoc loco nihil colligi posse de mente aliqua divina quae ab ea mente quae in ipso mundo inest diversa universum hoc procreavit. Quod qui existimarunt talibaumius et Zellenis Hist.

phil. II, 1 p. 454 An. 2 in hunc dialogum aliena transtulerunt ex Timaei p. 30 B. δια δ το λογισμον τόνδε νοῶν μεν εὐψυχῆ ψυχην δε εν

σωματι ξυνιστὰς το πῆν ξυνετεκTαίνε ro, πως ο τι κάλλιστον εἴ κατὰ φυσιν ἄριστόν τε εργον ἀπειργασμενος Quamquam horum quoque quiue vera sit sententia ambigitur.' Conchisio supra L p. 20 . sqq. facta quae hic repetitur sic rΟ- cedit: si quid et mente et voluptate melius quod sit inventum erit menti prima Voluptati secundae partes deferentur. Iam postquam summum bonum dictum est id esse quod omnium maxime sufficiat, neque mens neque Voluptas sufficere videbatur. Qua ratione certissime approbatum est summum bonum neque mentem neque voluptatem esse utpote quarum utraque sufficientis et perfecti vi destituta sit. Ei vero quod utraque melius est mens multo affinior esse inventa est quam voluptas. Quae conclusionis sorma in verbis qualia traduntur mullo modo inest In omnibus enim codicibus praeter