Quaestiones grammaticae Aeschyleae. Particula 1: De legibus, quibus in fabulis Aeschyleis enuntiata vincta sint

61쪽

clicam, itemini excipitur. Ita l. 8 3: T. Drtis Ayx ναθοῦ,

νJυσα κτλ. Etiani illi anto cedere potest s. d. 5 l3-lo. In Aesetiyleis tragoediis huius generis locum non obSerVaVi, nisi in hoc numero reserendus videtur una. 257. Hi t. o α ρα si ιλ αυ λευσσε τον παντα ιη λαθλ τυ γ si ἰς .... f Dr γουν λκαν εχ 0ν θὶ βοετει Πλεχθεις θ εας Glti'oo του ποδικος θελε γενεGθαι χρεων. Sed ii l. in δε particula eo minus laesitandum Videtur, quum non solum hemicli orion alterum o tui incipiat, Sed etiam loquatur, quae antecedentibus Verbi re Vera OPPO sita Sunt.

Apud Homerum saepe inter ὀ δε et substantivum silura Verba ponuntur: ita d. 6, 41. uel D sttii 'O Jυσ-Gευς. cf. 5, 8. o 1 igitur subiectum est, cui praedicato interiecto Oδυσσευ. tanquam appositio adiicitur. EX Ocgenere apud Aeschylum exemplum non legitur; quare hic ponam Sophoclis et Euris, idis locos a ruegero in Gr. r. II. allatos. Plii L 37 l. o δ' ire 'Oροσσευς.

δε particula cum alia particula coniuncta. Ubi di particula cum alia particula coniuncta St, iuniVerSUm Sua cui pie particulae constat vis et significatio. Ac primum quidem diciturl ὁ ... γέ Sive ' γε ). Per particulam nova sententia aut adiungitur aut OPPOnitur antecedenti, per γέ illud verbum, cui additum QSt, stertur at lue urgetur. Neque etiam alia ratione X Pli Canda Sunt ea exempla, in quibus inter di et Dii Verbum quidem aliud est interpositum. Non enim i in hi exem-Ρli ad eam, quae praecedit particulam δέ spectat, Sed ad illud potius resertur verbum quod esserendum St. Quare Omnino ita dicitur, si quid cum pilositionis significatione esserri deliet. Ag. 939 et I l. r. p D; νεο εμro δ lιόθρ0υς ἐγσσθἐνει. λ f ατθον D to γ ουκ ἐπίζὸ λος Πόλει. I. OUTO γυνccικος εστ ιν μειρε ιν ι ei ζ. 2. τοῖς δ ολβίοι γε καὶ τό νικ ἐσθαι Moisi ει. s. 1300. 656. Pers. 209. Sept. 85l.

62쪽

Med. l8. . A. 375. 425. γέ particulae etiam DP adiici poteSi γουνὶ veluti in Eum 257 quem locum iam in ilattulimus. Recte ossi, aclitus , , Particulae et O , inquit, O Strue appositio si lio consilio, ut res, de qua agitur, e Communi cognatarum rerum ratione in eum Statum, in quo nune est traducta, dicatur, unde Saepe γουν per ironiam quandam dicitur animique exacerbationem. Non interposita voce. h. 21. M. Γλγος γυναιξὶν ανδρος εἴργεσθαι, τέκνον. s. o εφε δε γ ύνδοος fi0χθος ' si ενας sim, i. e. Dolor mulieribus a marito remo Veri. Immo vero perfidia tua excusari non potest, nutrit enim viri labor domi deside S. s.

Suppl. 746. Soph. i. 1150. Eur Hec. 248. . A. 21. 334.2 καὶ .... E. καὶ δὲ non interposita alia voce non legitur nisi apud Poeta epicos, Sed interposita aliqua voce ut a scriptoribus ita etiam a poetis tragicis usurpatur. Neque enim recte negaSSe Orsonum ad Eur. r. l4. p. poeti tragg. a Sparticulas in uno membro inveniri coniunctas, iam dudum intellexerunt grammatici. In his exemplis sua utrique Particulae inest vis δε enim nectit sententias, καί autem quum etiam Significet unum verbum esseri Vertendae Sunt igitur per aber aueli q). Prom. 973. λιθ 0; Dδ0 ντας Ἀδε70υς ε t 0υς εγο εχθρους Id0ι' ι' καὶ σε δ' εν τουτοις λεγ03. Recte G. Herm. , και σε ex Elmsteti coniectura lon)seldius obtemperarunt illi male considerato decreto Or-Soni, qui in adii olatione ad Eur. r. V. 14. καὶ - δε particulas in tragicis ferre nolebat. Discessit a Porsono Schaeserus ad Longin p. 350, sed non reddita ratione. Seidlerus ad Eur. l. 1ll2, qui ... καί etiam Significare, δε autem nectere sententias monuit Scilicet καὶ - γε Statque adeo et auget ante dicta, ut in Iecuba v. 274. . . Multum ab hoc dissert καὶ - quo non augentur ea. quae praece Sserunt, sed additur iis diversum quid, quod eiuSdem generis sit, unde καί, idque vel confirmandi caussa, ut in Promethei atque Euripideae Electra exempli dico autem te quoque in his es autem tu quoque sero X, Vel sinipliciter ut addatur aliquid consimile, ut tu Persis V. 5 sl 533. Noo isti m. καὶ 7rso G φθόγγοις δεχθε ών αυτὴν idi et cie ευθε, σι προσαυδ et v. 54l. 546, ubi quum seminas Persarum lugere dixit chorus, haec adiicit , ,καγω δὲ μυρον τ ῶν otio t/εν ων isti do κ μ ως πολυ πενθλοῦ. Haec Hermannus. Cetera Aeschylen exempla haec Sunt:

63쪽

sive quod Hariungius scripsit Go groo σω Dissert autem hic locus ab eis, qui supra Scripti sunt, quod ' hic non sententias nectit, Sed Verba opponit, de quo usu dixi in 30 καί difficultatem non Praebet. Emendandi sunt ii loci Pers. 779. Ἀκτος δὲ ψύ- ραφις, Sd oliός 'λέρτατεθνηοῦ κ ἰγον πάλου δ'' ἐκυρσα τουπερ

Haec est librorum scriptura Hermannii S , Recte, inquit Blomsiel lius γε obtemperans ille quidem Porsoni decreto, de quo ad Prom. 977 dictum est De Blom fietilii coniectura potest dubitari, quamquam meliorem non habeo in promptu. cc Soph. Phil. 362. Eur. l. 1l 17. I. T. 1206. Jon. 32 ex Ierm omen d Falso legitur καὶ - δέ in Jon. 608.

Particulis δ' i καί coniunctis nulla inest difficultas, quum d ad totam spe te soni sentiam, per καί autem duo Verba coniungi soleant, aut Osteriit καί iVe τε equi, Cui respondeat prius. Suppl. 379. iii χανο δὲ καὶ τό βος 'εχει φρενας δε totam sententiam nectit cum priore, per καί duo huius enuntiati moni bra Jιν χαν et chodo e t εχει

Saepissime vero in hac compositione καί etiam significat. Sept. 0li. αγο δε καὶ θαν ui κεκτήσεται. s. 36. 37 I.

64쪽

τις υ τεθνηκε, τινα δε cci πενθήσηιεν τά ν αρχελε ν, quum τίνα δε καὶ κτλ. idem significet, quod Tter id ε εθνζκεν. Alterum igitur membrum significat contrarium alterius, quare nescio an Aesetiylus Scripserit τινα ν κε πενθῆ Gost εν ων ἀοχελείων i. e. των κει αρχελείων - δε ferri nequit in Eum 382. ιενει γαρ ευ/ιήχανοι δε καὶ τελειοι, Sed Syndeton agitatur Quare recte nunc legitur ευ it λήχανοί τε και.

6h τε - 'ε. In harum particularum responsione continetur anaeo lutitia, quum e dual, iis diversis constructionibus una tacta sit. Etenim per Se aut τε - τε aut ιεν - Τε inter Se respondent aut alteri tantum membro coniunctio adiicitur. Ubi igitur τε - δε legitur, necesse est talia membra et Oniungi et inter Se opponi possint. Atque cogitandum Stpoetam ab initio ambo membra coniungere voluisSe, deinde autem ab inchoata Stri ictura recedere et alterum membrum per δ' opponere. V Ita in Per S. 625. s et Nili 7πε ocie θαλαJιους π γῆς ' 3 εῖς νὴ/tνοις αιτλ σό/ιεθα, quam quan

huius loci scriptura dubia est, quum M. G. Se A. et ut Videtur Venet. η/ιεὶς , habeatit. - Soph. Trach. 286.

θενους εὶ δ' si ώσας παντα τἀν βροτοῖ π Recte ΙΙer- mannuS ,,Adeo, inquit, usitatum est hoc in repetitione eiusdem Verbi, ut consentaneum sit, etiam praegreSSO τε ad eam OnStructionem rediri. Eur Phoen. l608 ubi ab oratione obliqua transitur ad directam. Prorsus eadem est ratio eorum locorum, in quibus respondent iure /ι τε - 'ε. Ita in Aesch. Suppl. 988.

42l. 941. Trach. 1l53. 43. Eur. Suppl. 225. Med. 44l Phoen. 348. r. 293. Non ossendimur ubi duplam ου τε /ιχ τε antecessit. In his enim locis δε idem vobis quod ἰλλά of Aesch. Sept. 508. 024. Prom. 22. Sopli. Ant. 205. 250. 608 Ai. 205 R. 24 l. Trach. 1062.

65쪽

Inversa ratione dicitur τί- ουδε /t δε - 'i. Quamvis haec loquendi ratio per se una colutilia Sit tamen Suita legitima facta est, ut τέ- ουr vix unquam invenias. Id de tragicis poetis iam recte observavit Elmsteius ad Soph. o. C. 367. i. 43. Atque is usus inde videtur SSe explicandu S, quod unu Squi Sque, ubi posuit enuntiatum affirmativum, cui adiungit Pgativum, id vix possit adiicere nisi peroppo Sitionem. Soph. . . 368. isti l ἐν γαρ αυταῖς λινυρο Κρεοντι τε θρονους ἐασθαι Mi δέ χραίνεσθαι ro Da'. oro

cf. Eur Andr. 569. Hipp. 6. Praeter necessitatem Vulgo ουὁ mutatum est in υrε - Semel etiam legitur υδε - τί in escti. Suppl. 239. υπως di timui or ἡ γιν ρυγι ων πο

δέ τε particulas ita coniunctas, ut unam eme iam notionem, qua Sententiae aut copulentur aut inter Se opponantur, saepe apud Ilomerum et Iesiodum inveniri, Satis notum St. Inveniuntur Vero non Olum ubi praecessit in priore membro ι ν τε, iVe ita , Sed etiam ubi in priore m embro nulla omnino adfuit particula. De hac re consulendus est IIarthingius . S. S. I. p. l. sqq. Sed quaeritur, num hae Particulae coniura Ctae etiam p. Poeti tra g. legantur. Atque Primum quidem constat, in nulla omnino ossen Sion esseha Particulas, ubi re vera consociatam Significationem non habeant. In hoc usu di igitur respi it ea, seiae ante Cediant, quum nectat nuntiata, ri autem pertinet ad sequens ri vel κα . Suppl. 492 obruo ναοῦ hoc setooας τ ἐγχι νο 0 P t Jι-1rε thoi Sept. 74. ἐλευθίραν δε γῆν τε καὶ ti Jlto Iόλιν

66쪽

ζυγοῖσι δουλίοισι μή ποτε σχεθεῖν. s. 399 430. g. 179. l 227. Spinosus est locus, qui legitur in h. l7. σκοπον ἐπιπος

coniecturae ad Sententiam omnes sunt in ommodae flagita-tUr enim κακοῦ - μῶν Nam Sententia antecedens per hoc enuntiatum restringitur. Sunt vero Opposita haec: 'λλ' ἰναγκα ob ἐχε f.

67쪽

l. s. s. II. 382. Sopli. i. 78. In sabulis eschyleis non invenitur. 'ε 7s tot l. s. S. 38 sq. apud Ae Setiylum frustra quaere Si δε που CL lot Z l. S. S. P. 3 1 Sq. AeSCli. Pers. 724. 40. Prona. 22. g. 82. Sopli. . R. 769. Aut 2l3 δε τοι of tot l. S. S. P. 385. Aes cli. Sept. l80. g. 659. Soph. i. i57. Ant. 327. Trach. 327. Eur Andr ii 36. De his particulis h. l. disputandum

non erit, quum ea, quae notanda Videantur, magis ad adiectae quam ad δε Particulae usum pectetit Pauca tantum adiiciam demi δε, ' oti oυ. ὁ Ου et καὶ et ita disserunt, ut os et ut Quum igitur ' nectat Sententias, Per Ουδε Sententia negativa adnectitur. Ubi vero id oti sive και υlegitur, non negativa sententia additur, Sed una autum Vox negativam Vim accipit. Quare ν ' SaepiSSime ὁ Ου et καιου rarius inveniuntur. 5ept. 287. ελει, φ0β0 ef υχυ Gσει κεα i. e. vigilat. s. g. 78. Eum 53. Sept. 45.546 cf. Herm. ad 27 908. A, 805 Eum Tl6. - κου legitur in una. 2 l. ἔγαν 'Iν Ἀσσεις κ0υ καT0ικΓ ζει ita θος. και in Eum 78. Suppl. 200.

Ag. l, Prom. 2. 78. 25 et saepe aliaS. Ab hac lege primum illud discedit quod articulo,

ut, cum nomine est coniunctus, subiici Sol et ιεν, etiam Si ad iomon in se luens spectat. g. 250. Toις ιὸν Πειθουσιν. 568. et ois 1 ιν τεθν κέ μιν. s. 846 l056 l242.

68쪽

Ubi nomini adiunctum est adiectivum, ιίν

per Se o Si totam notionem ponendum est. Plerumque autem po S priorem ponitur Vo Ce in I una. 453. cet TVν ιεν ου Tot ponντιδ Ag. 80 740. Prom. 827.

Ubi idem subiecto duo adiecta sunt praedi Cata,/ιεν et δε e rei natura praedicata debent sequi. Interdum ero ι ἐν Subiecto, δε alteri praedicato subiicitur Eum 39. γω ia ερπω, θω ν - γώ qain

Ex simili genere sunt ea exempla, in quibUS duo praedicata inter Se sunt Iipo S ita, quorum alteri adiectum est adverbium. In his enim alteri praedicato, δε alterius praedicati adverbio adiici potest. Suppl. l7. ἱλεο/εαι ι ἐν πολλάκι ν εμ- πίτνον. In alii exemplis non ad id verbum positum St, ad quod refertur, quia con Structio ex duabus structuri conflata est. Sept. 24. εὐ

δε ξινο, ν κτλ. Huc faciunt omnia genera locutionis ιεν

τε, de qua dictum est in 15 9.

ιιεν Saepe ei notioni, ad quam pertinet, Prae- 'Onitur. Ita εὸν Πρωτον pro raso, τον ιεν. Per S. 399.

g. 86l. εν εἰ pro tot εν Ag. 866. Saepissime ιεν et δε clii a Sini ait Sa non eam habent collocationem, quae per se flagitatur. Ita a in priore membro ιεν Verbo, in altero δ' εadverbio adii itur. Per S. 2l2. πρ ἐξας ιεν εν, κ&κυῆς δὲ ρ ιξας Prom. 238.b ιιεν post alterius enuntiati Subiectum, δε post alterius praedicatum insertur, quae ratio etiam inverti potest. Prona iit 9. 'ουλευ/tα ι ν τό Λιον, 'Hφαιστου δὲ ε s. s. 043. Prom. 992. Per S. 65.603 etc. Nimiles sunt tales loci: Eum 585. i ολλαὶ ιεν ἐσ/ εν λεξο ιε δε συντομυ ς. 'ιεν alterius enuntiati Subiecto, δε alterius obiecto subiicitur, ut invertitur hae ratio.

ot: ἐα περαν ἴνσις. s. Suppl. 35. 376 7l0. g. 283. Prom. 628. et saepe aliaS.d 1ιόν alterius enuntiati praedicatum, δ' alterius obiectum sequitur. g. 39ii. λιτῶν δ' ἐκουει

69쪽

Etiam in me si ιεν potest collocari. g. 7 39.

εεν ulci 4 piae in t a d vitii se iam iit Liba tu; e P ea κα - καί iopulata sunt, cita collocatur, ut καὶ et unum enuntiati verbum quod maxime esseri debet, ι ἐν particulae uae ponantur Suppl. 43.

E X celit igitur verbo iε o verbum Pro Verbo mutavit, ni inime autem iis mutatis apta silo rescit sententia. Quod Hariungiti coniecit αι, οῦ γεμ ζειν καὶ μέγ' ἐ/ιπλῆσαι δό/ιον γίνοι αν αλλύ TY σίου Λιο χαρις Partim Vere Si Conic- tum Verbo γε is ιν re Stituto, quod manifesto inest in corru ti voi:ibus γε ιε P0 . Oi enim loco Verbum iu antiquis exemplaribu lectitatum suisse, et coniunctione και et scholio declaratur, quod ita legitur του Λιο ἐ/ at taλῶ ντος καὶ ε Pro ἄτλ. et in P. Luce quidem clarius St,lio Scholion ipsum esse depravatum, sed id ex eo intelligimia S, duo ri, in verborum serie suisse. Atque luod infinitivus praesentis tonat, oris t/t ζειν cum oristi insititivo coniungitur id in illum ab 'st ut possit rolirehendi. Ut Sententiae sit aptissimum. O igitur Sumti di Sputando Pro greSSi, ut Sciamuri γε ε ζειν και ι γ ἐ/ιπλλ σαι suisse lectitatum. Deinde autem in codicibia legitur ατγην, quod ab Omnibus sero interpri tibus mutatum os in ατ re iniuria otii nor Prinnian enim non intelligitur luomodo e gen ' -

70쪽

tivo accusativus fieri potu prit. Huc accedit, quod in hac ipsa voce primaria inest corruptioni Sede S, quippe quum ipsa ατη totius loci sententiae refragetur. Neque vero aliud Aesetiylus Scribere potuit nisi ἔδνην, quod quidem adverbium ita verbo γε/ι ζειν additum e St, Ut th Voci it 712. παις atque quae desiderabatur concitalitas, ita est restituta. Haec emendatio a litterarum ductu maiorem habet commendatio-

y0 ιου, qui ab onmibus interpretibus S mutatus. Reapse enim intelligitur ad γε/ι ζειν et ἐ/ πλῆ ναι ceu SatiVu do/ιους e VerS qui anteuedit. Ita omnia sunt integra et ad dicendi

ConSuetudinem revocata. Mao na autem Xoritur Sententiarum con innitas. Nam Sibi respondent καὶ Io /tur ων ἐν et καὶ γλ ωσσα. Ad utrumque autem hoc membrum pertinet

Jιεν articula duobusque his enuntiatis v. 449 per δ' particulam opponitur πως δε ita ut haec sit totius loci sententia: Et opibus ex aedibus ereptis aliae Iovis beneficio eVeniant, quae abunde aedes divitiis impleant. Et lingua Si sorte intempestiva dixerit, oratio pro oratione lenimenta

attulerit. Ut vero consanguineus sanguis ne essundature. q. S. Vropter Concentum autem versus 448 necesse est Ponati ire ante V. 447, ita ut non solum in priore sed etiam in o Steriore membro protasis duos contineat VerSu et a P Ο-dOSi a γίνοιτο incipiat. Ipse tamen versus 448. labem contraXit, cuius certa emendatio milii in promptu non St.

Integri igitur versus hi sunt:

δε particula quum inserviat connectendo sermoni haud Procul ab sesse ab initio sententiae debere mani se Stum St. luoniam usu invalii it ut primum in ea locum non teneret. UOI Sentaneum autem eis potissimum vocabulis subiici ἐνε. in quibus quum sententia ilisa, tum Sono VinculiHn UOddam cum oppositione montrariorum interceden notatur.