장음표시 사용
51쪽
ὁ in responsione etiani ita is, ni OteSt, Ut ea ei Sona, ni a re Spondet unum eri)um X UiS, tria Altera I 01 Sona lixerat, aer ' I articulam rei etat, qui Sia eadem ratio nor X l)licandus St, sua Supra is tu restetitione eiusdem vocis
yi ies in euam grandi nae. Idem dicendum est de eis locis, in quibus δε interrogandi formulis cum maiore vi roserendis additur imprimis tironominibus et adverbiis interrogativis, sed aliis etiam tuae. Stionibus solo Vocis sono extollendis. Aut op Itonitur interrogatio eis suae ante Cedunt, aut magi estertur, Ut Stupor, admiratio, indignatio, alia xlirim Intur.
8 5. Prom. 66. 933. In quaeStionibus Sine tronomine aut adverbio interrogativo Per S. Tl9. 729. - Praeter necessitatem ex Pol Soni coniectura τί ὁ Ουν ept. 208. Recte Codice et o υν. cs. II Orm radia indis I90.
52쪽
o r ελορ κτλ. Ea leni ratione l027. 03l. 035. 1038.1044.
Labem contraxerunt ii loci: Sept. 23. παρεσet ιν δ' ἐπειν ἐπ άθλιοισιν κτλ. Ita cod. l. Sec tertia syllaba brevis sit necesse St, quare omne interpretes παρεστι δ' scripserunt. At quum . . di particula neque adversativa
Non solum δε particulae nullus lite locus est, Sed etiam Verbum ἐπεκρανεν caret obiecto, ad quod referatur adiectivum λ ηθῆ. Quid enim ratum sedit stiria Etiam a metrica ratione lite locus Salebro SuS St.
Exstat ac h. l. soliolio hoc: κuρτα δ' αλλ θ : in οντι ν του Οἰδίποδος 'Eρινυς ἐτελειωσε cle ἐκεινου ρας κατε τεὴν παιδι0ν. Scholiastam ut integriorem habuisse librum. Habet enim obiectum ti ἐκείνου scὶς, qua Voce esse Xplicationem alius verbi, quod ab Aes hylo scrip tum erat, luce est Clarius. Atque lio quidem certissime restitui posse confido collato V. 25. πατρος et κταίαν Ερι- νυν τέλεσαι cla Περιθυ/toi ς κα rc ρας ityιπόδα βλα39 goo-νoc, qui locu no Stro Simillimus est. Scribendum igitur erit καταρας νηὸν πατρος id ιπόὁ α πόeta 'E0ινυς ἐπέκρανεν.
δέ particula non nunquam etiam locum habet praegreSSO Verbo, tuo tolli videtur huius arti ruta ne eSsitas. IDe hoc loquendi genere egregie disputavit i. Iermannus ad Aesch. Pers. 329 cuius Verba hic ponam: , .Pertinet , in quit, , hoc ὁ ad illam Sermonis Graeci proprietatem, qua post ea sormulas, quibus dictum quid iri vel diei debero indicatur, particula quae te tondae oratio iii inserviat ita adiicitur . an quam si non praecessisset tali sol nauta. eluti tuum po St Verba G 1 ε ioi et quae Simili sor-
undae Sunt, Surpatur. Quae proprietas latius extensa complectitur etiam talia, ut . I 0 r iro, sit ἐκεῖν te et ... DU- ς Πιστολῆς, 3 ανὸ γε αἰD G . sexto ἐκον multa lustralia. Eodem igitur modo post iniserrogationis quasdam formulaS, qua Si eae ori milae oli initio non ad PS S tit, Ct nil te rationis caussa insertur. Ilaec loria annus CL Ilerii l. ad
53쪽
Etiam eadem persona ubi post interrogationem oratio-Nem Continuat, nonnianquam Per Particulam Pergit, quamquam asyndeton X Spectatur. In his exempli aut ea, suae
per interrogationem dicta erant sere non respiciuntur ὁ ε enim spectat ad ea, quae ante interrogationem dicta erant) aut ea sententia, quae per is insertur interrogationi ipsi opponitur, aut is i idem valet atque do, ita ut ratio asseratur interrogationiS. Primi generis lineo sunt X empla Suppl. l . υr0ς,
onis vi γονται. s. g. 788. 236. 454. 492. h. bl T. Eum. 92. Prom. 25. 62. Eodem pertinet g. 57l, ubi vulgo salso interpui igitur. A sententia flagitatur haec
54쪽
P r 1 articula in Saepe apodosi introduCitur. ua in is uetui in iis locis oppositio cernitur, quum PDdo Si S OPPO-itatur ProtaSi, quani oppositionem intellectui audientium ier j disertius si erro opera pretium videtur tamen lio lo- is uendi s onere Continetur anaeoliathia. Quum enim Podo Si Prota Si per Se opponi nequeat, sed ob concluSionem Sine articula adverSativa sit afforenda, et poetae et Scriptores Graeo neglecta orationis constructione non nunqUAmapodosin ita Cotisormant, ac si rota Si non antecedat, Od Sententia stirmativa, quae per se constet ita ut altera ei possit opponi. Recte iam ut tinantiu l. S. S. p. 50: Apud Atticos autem, inquit, haec videtur e certa SSe Ut non nisi cum Sermo extra rotas eos et apodo Seo sormam Spectatus oppositionem contineat per tis et ' enuntiandum tum demum 'h in apodosi, interdum etiam is Sumit εν in rota Si Servetur. Haec lex etiam in tragoediis Graeci CPrnitur, attamen a tragicis poeti l εν in
s y υν aut sortiorem aliquam oppositionem δ' of me in Se
55쪽
natu S St, equidem non intelligo, ni Si qui ad 'ELλha ικα etc. Particulam n suppla nitam esse ceneseat id quod prorsuS languidum et supervacaneum est. - Pers. 205 s. 20 l. Herin annus e coniectura Aeschylo I iii apodosi restituere CODI tu e St. Iniuria, opinor. Nam quum Omnia, ut ii libri tradita sunt, optime procedant, non dubitandum St, quin genuina nune X Stet Scriptura.
Cum his locis quandam habet similitudinem A g. l97-205.
ὀ Πρίσσυς τότ' i i ε . . . . Aerumnae, quae Graecis in illi deerant Perserendae poetae animo tam Vivide obVer Santur, Ut sus eas describat et in hac descriptione apodosin omittat. Quam ut deinde asserre possit, iliam Sententiam circum Stanti ab In et τε sitio υνο pro iterum excipit per ἐπεὶ δὲ καὶ ei: cui inuitiato deniquo apodosin per idi Particulam PPOnit. Duplici igitur ratione constructio reli Cta St. E mea interpunctione et interpretatione etiam A g. 244
α itu να viiiii e t 3 α. Opiliantur iiterpretes, Parii et tu in or τε particulam verbo sinito adiungi. Ita , lino id ex ilius;
56쪽
opinor Totum enim o loquendi genus, e quo participium pro Verbo sinito poni o Sse creditur, ab Aeschylo ab iudicandum esse en Seo. Nam . l. Con Structio, quae incipit a πρεπουσα θ' oαται 90σεννεπε ιν θελουσ continuatur per γνα ν ταυ6000 αυδ h. . . Titici, ita ut
δη omnes odi, in quibus parti et pium pro verbo sinito videtur posit uni esse, aut alia ratione X plicandi aut Oniendandi videntur. Prorsus eadem ratione qua Ag. 24 explicandus videtur Suppl. 552. περ α δἐ ει -
Αιον παιήβωτον Zooς. Quam quani participium non pro verbo nito poni pote St, attamen non recte artungius v. 555 Serip Sit χθύν κεκυ εἰς 'Aris, o Ly.κri. Nihil enim mutandum, sed OSt Di colon, non punctum ponendum est, ita iit δί in apodosi sta νεῖται δ' post participium consociatum cum reliqua oratione positum Sit Ag. 289. μίγαν ὁ πανον . . . Acto ον ιπος
Hic locus nihil valet, quum plura sint, cur salebrosus haberi et eat. Et iam ei, qui participium ita usurpari posse arbitrati sunt, hunc locum emendare tentarunt, emendatio ipsa tamen incerta est. - coniectura vulgo legi
ferri non potest Ob ea tua Sequuntur δι' h ιν ιι aro εσο αν, quae ad persequente spectant. Aurati coniecturae κίλσαντες ObStat quod tali ratione participium per τε Verbo sinito adiungi nequit. Quare post Pro a plene interpungendum et si otii ' ἐς Seribendum videtur. Non enini praepositionem ἐπί in verS Sequenti huc pertinere, versus antistrophicus docet. Quod vero artungius coniecit κόλυαν τρυς multo minus hiate loe convenit, quum illa sententia ἐπεὶ κτλ. o St χναντον prorSu absoluta sit. In Ag l3l4
cum Hart Zi interpunctio OS μοιραν delenda est, quo facto omnis difficultas tollitur, quum nominativus absolutus apte locum habeat. - In una.
θεται. Minime; nam e βαλεῖν, quod est in libri non βαλεῖ, sed si tripliciter rei. J faciendum est, qua nitatione acta liae e di ot λειχ ν. . . . πόδων imo tiενος per parentiles in dicta existimo, ita ut verbum finitum ad αε uῖσα Sit re In Ag. 7. τοί rων .s reo or καὶ δενα ro ν καὶ θ 0ιις Ωἰνεῖν παι υν ε γε νυν γ 6ὁh ερία νης. Hermannus ad Vig. adn. 2l copulam participio, quasi id verbum rectum esset, Subiectum et ri post Participium ut prα Surpatum S Se opinatus est. At hae res prorsu diversae Sunt nec inter se possunt comparari. Recte in dorsius λίζαις. Alterum locum quem Herm. ad Vig. laudavit h. 557. rei δυχ ο κ rhίνανrες αν- pys, risit Ov DLos 1 καὶ λ Victi oti ἐν α rc py oro Θαν Drες ipse in Ai schyli editione uitavit in do pi καὶ Sane locus uitandus est, sed aliter quam II ei mannus voluit δ' ei in explicari non potest. Melius Hariungius . -
57쪽
Deest verbum finitum, quare vulgo post 1 Looτι 'εις aliquid excidisse creditur, quum participiti in pro verbo sinit poni nequeat. Ipse conieceraui ovors. yει, quod time ideo iam lebet in et Iait ungi uin scripsisse et arguinentis satis de ii disse. - Non dissiduitatem praebent tales loci, quali q
phae δατε otios παιδες κτλ. - Simili ratione in h. 356. ex Str. δ . . , l
In h. l. a ita re solent interpretes. Ne pie vero di mellis est ad intelligendum Participium non pro verbo sinito positum est, sed Verba quae ante-
ναι 1. Quare post 359 non punctum, sed omnia ponendum erit. Fal SOvero Hariungius δ' mutavit in ' - Εum. 68. πναι πεσουσαι δ' αἰ καrα-
mannu PΟS κυραι versum excidisse arbitratur, id quod intelligitur ex versu antecedenti καὶ Γν opore raώδε α ιια oror o γῆς, qui pro PSUS idem continet, quod in v. 6 dictum est. Quare novum quiddam adiungatur neceSse est. - Pers. 569. τοὶ δ' ι α προ τύμοροι δὴ gεν, λειφθεντες προς ναγκαῖ', ει, κTἀς ιι ἴ κε χ Ῥείας, . . TO OS Subiectum, πρωτο vos o Praedica tuin, cui adiicitur λει φθόντες. - g. 269. Moo δ' ' σπόλλω αυτος ἐκδίουν ἐα χρηστηοίαν ἰοθῆr' ἐποπτεύσας os ε κἀν τοιοδε κυσαο ς κα Tardi υαίνη, μέγα. Participium non in ostensione est, quia in sit exclamatio. Falso vero aut ποπτευοας utras mutatum est, uti in sibi oppo Sita sint ἐκδιων et πο-
Labem contraxerunt hi loci: Eum 435. Aθ. η καπ' uo τρόποι αν αἰτίας τίλo , M. πως ὁ Ο σίβουσαι γ ἀξίαν ἐπαξίο ν. Hunc locum salebrosum esse et librorum dissensu et interpretum consen Su Pro certo halleo. Incertum Vero est, quid Sit scribendum Equidem velim os 'o σί γ' ίξίαν ἐπαξίο ν. - Ag. 423. ματα γάρ, ευτ' ἄν ἐσθλά τις δοκων ραν παραλλήξασα διά χε P, si quo εν uu ot μεθυστερον. Locum OPPUPtelam traxi Sse a ni ulti intellectum, nulli iis vero emendatio mihi satis tacit. Quid Scribenduin sit, ipse ne solo. h. 827. laus nitas ad . 775. Participia, in luit, pro verbis nitis posita rei imaginem nobis ante oculos ducunt ibique niansuram collocant. Ilaec lair enius sibi hariolatus est. Locum P Sum qu uiti a Vestphalo in exercit philol. Sanatiis Sit, praeteribo. Accentu corrigatur necesse est in Pers. 87l. λίμνας τ' εκ ro θεν α κατάχsses OV i. λύει εναι περὶ π ργον τουδ ανακτος ἄδεν. 879. νασο θ αἴκα rc πρ υν' ἄλιον περοίκ . Doro τι δε γε προσν ιιεναι Recte runckiu V. 879 α Sine accentu posuit eademque ratione Liriungius v. 87 l. Falso Hermannu ad . 866. Hur, inquit, cum participio construendtun est ct ad . TD. BrunPhius a Sine accentu posuit refragante dictione poetica. Prononien relati vhi in cum participio constructum St, ut paullo ante V.
866. Quomodo pronometi relati nim magis it poeticum articulo equidem
58쪽
y o - o G ε. Haud raro apodos in sententiae a relativo pro nomine inceptae δε articula comitatur, de quo lo luendi genere disputavit utim annus ad Sopli. Phil. v. 87 qui tomeri exempla attulit et in tragoediis Graecis in qui ibus post pronomen relativum in libris Semper positum est pronomen demonstratiVum οὐ etc., disiunctis Vocibus is etc. pronomen Scribendum esse opinatus est. Sed fortasse erit ambigendum, hoc an illud in omnibus eiusmodi locis legendum sit. Apud Aeschylum tale Xemphian non in Venitur, quare,ophoclis loco S, quos ob Servavi afferam. Solli Phil. 87.
ibi GTα Tia Ttit G G It ειν, et osur πεοτε sit Libri vili, quod plerique interpretes retinuerunt. Hoc loco non ententia relativa, sed conditionalis intecedit vera seri-
non intelligo. - 16rῖν iiiiii aiulii i pote t. tibi lia ilicilii nitimilia ad lituqest, veluti in Ag. 506. τὰ o reor co oo P i54 l. rs o cti cibi νιν τίς os οῦνγ G ων; T. Per S. 95. 47. Suppl. 571. Prom. Ti. Nam in talibus locis υτιν etiani legitur, veluti in Psychost. 264, 8. - Eliani in Prom.
IIuius generis . exemi dum apud aliuoydidem II. . 40. observavit
59쪽
pthira Sicut citi ii eXemplis, quae antecedunt ambigendum erit.
5 'P in apodosi ost arti ipia absoluta. Saepius apud scriptores δ' in apodosi legitur post Participia absoluta. ' Ap. tragg. o et t. X lio genere riuultantum Observavi exemplum idque dubiae Scripturae in Eur.
id fieri non posse iam intellectum est, quum complura Sint interpo Sita, quae pro parenthesi haberi non possunt. Neque etiam eo Versu, qui Xcidit, contineri potuit apodosis illius genetivi absoluti, quae est opinio iretilio iiii Nauckii,
idem iere quod genetivus abso littus XI rimant. Itaque necesse est apodosis incipiat inde a si ν, verbum TZαν autem pendeat e coniunetione quadam, quae etiam excidit Male
de h. l. Hariungius iudicavit.: 50. 6 in apodosi post participia cum reliqua
Iagis offendimur eo quod post participium Cum resistunoratione conSociatum δε in apodo Si iniertur, ex quo genere observavi lociun in Eur. Jon 6ll. 1λθω, ὁ ἐς οἶκον λ -
oταν παραστε, κτλ. Recte tot Ziu in hoc genere collocasse videtur Aesch. Pers. 749. θνν τος ἰν, θε υν in πύVT ui θῖετ υκ et τουλία καὶ Ποσειδ υνος κοari με ti'. ProtaSi enimo νγ 0 suu e sententia aptissime apodosi θε tui I. vet 0νwετο κοατήσειν opponi Potest, quare in t articula laesitandum non St. Falso plerique grammatici locum ita interpretati Sunt, quasi δε quarto sententiae loco P o Situm CS-Set ob Superiorum verborum vim M enim secundo loco collocatum St. Hermanuus . Recte inquit se habet δε Sed aut commate OS interpungendum St, ut sactum S a D es lotet. l. s. s. U. 373 Sq.
60쪽
Rob et Vict. aut colo, ut Blomsielilius secit. Recte postis, comma, salSo Vero opinor colon ponitur oppositio enim multo magis essertur, Si parti ipium coniungitur cum eiS, quae Sequuntur. - mea interpretatione tu facit
Aesch. Suppl. 52, de quo loco dixi in adn. 32, et ex Hariungit emendatione Eur. Suppl. 839.
δέ post parenthe Sin. δε particula etiam post parenthesin locum habet alon solum ubi significatam iam antea e di articulam oppositionem rursus excipit, sed etiam ubi di non antecessit. Hi enim loci necesse est ita sint comparati, ut ea Sententia, quae per δέ insertur, enuntiato interposito revera possit opponi, quo illud, quod iam antea erat indicatum, quasi novum quiddam inseratur, quoniam propter parentheSin ne
κτλ. Haud malefellius v. 16 Iob scripsit, pro μὴν ero salso e Aurati coniectura im φοβος rus dedit, quum rustertio loco ita collocari non possit, quod infra Stendetur.
I9Se aptam emendationem non habeo in Promptu. Orci v. . . autem perSpieuitati CauSa additum est, ut On Structio, longiore parenthesi obscurata, iterum ab initio repeteretur. - Magis offendimur si quando in eiusmodi locis quamquam δε non praecessit, tamen inita parenthesi 1 ponitur. Aesch. h. J9Ν. και νυν 'OPiGἔhς, ιν GP ενιτυο0ς εχ ων, ξ sol ti: ων λεθριου γηλου ποδα, νυν δ' INε ενὁ0lto ιοι βακχεια καλῆς ἰατρος ἐκ Πις Ii', παρ0υσαν Irsu Ist.
Apud Homerum saepe nomen per artio dum δε articula adiecta ob Sententiam iiterpositam panaleptile ut ita