장음표시 사용
221쪽
Iapidi insculpta visitur prae soribus S. Miriae Beltradis; seu Bertradis e
Decumani omηes , aut pars major, qui sunt de numero centum, veηLηt ad Ee-elesiam majorem, antequam Missa major ibi ineipiatur in Dominicis diebus, praeeipiar festivitatibus, in ad porιandam Aream, o Idaeam. PUMCELL.
JEJUNIUM . Praeter antepaschale ieiunium c Vide QuADRAchsIMA e
leberrimum svit jejunium fetiae IV., & VI., quod Rationum vocabant. Εjus mentio fit non semel apud TERTULLIANUM, ut lib. II. ad uxor. cap. ., lib. de fuga in perseq. cap. I. , lib. de jejuniis cap. 1. 1. Io. σc. , uti de in Actis S. FRUCTUOSI Martyris, atque in CASSIANI eoilationibus lib. V. eap. 24. Caussam hujus inveAi jejunii hane adsert S. PETRUS ALEXANDRINUS epin. x. ωηon. Can. II. Noa, inquit, reprehendet nos quisquam quartam , oe sextam feriam observantes, in quibas nos jejurare seeundam tradi-νionem praeceptum est, quartam quidem propter initMm a Iudaeis eoinitium de proditione Domiηi, soram autem, quod pro nobis passus sit. In eamdem sententiam loquitur S. AUGUSTINUS epist. XXXVI. ad casulanum cap. II.
Apud Graeeos eadem jejunii duobus hilae hebdomadae diebus diseiplina h
diedum servatur. Latini nono jam saeculo seria IV. jejunium remiserant. Quare S. NICOLAUS I. Bulgaris rescribens resp. κ ait: Quarta feria, quamin vis e ceteris diebus praeter sextam feriam sit amplius moeroribus operandum, pro eo quod Dominas ipso jam die in eorde terrae, idest Iudae proditoris quodammodo sepultur erat tamen si Cestrum quisque eodem die vult , poten Omaino ιarnes comedere. De l'ISLE in hi orta jejunii pag. I78. ait, consequutis NICOLAUM saeeulis nullam fere ieiunii seriae IV. mentionem occurrere et oecurrit tamen in Regula a IACOBO Arimineηsi Episcopo ann. MCCLIV. Hospitali S. Spiritus constituta, ubi haec leguntur: Statuimur , ut omat tem pore quarta , O sexta feria per hebdomadam jejunetis in cibis Quadragesimaliabus, o hora eanonica comedatis. In Constitutionibus quoque MK. Canoni eorum S. Spiritus utriusque Feriae jejunium praeserabitur a festo S. crueis usque ad Resurrectionem Domini , teste in Vita B. CLARAE Illustris. GARAM. PIO pag. xo . Cetera vide apud eumdem GARAMPIUM ibidem p. si . Sextae tamen Feriae jejunium , cujus apud Ianoeentium I. in epistola ad DECENTIUM mentio se, in Oeeidente diutius altero illo observatum suisse libens fateor. Quare non solum VIII. Leeulo ejus meminit HADRIANUS I T. I. cod. carol. p. 39I., sed etiam in Canonicorum Tiphernatium Constitutionibus, ut idem GARAMPIUS refert pag. 2o7., statuitur: Per totum an
num sextas ferias in jGuato observabunt. De Sabbathi jejunio , uti & de Quadragesima S. MARTINI, ac de quatuor temporum jejunio infra dicam. Vide SABBATHuM , QUADRAGEsIMA S. MARTINI, ET QUATUOR TEMPORA.Αlia jejunia hete paucis persequamur, THOMASSINIO, Monaeho der ISLE, & GARAMPIO dueibus. Atque unum quidem Monachis praeserintim, & Canonicis familiare, quod postea S. FRANCISCUS suis Fratribus
maximopere commendavit, jejunium fuit ab octava Epiphaniae vel usque ad Quadragesimam , ut Concilium Turonense II. ann. DLXVII. Monachis edixieraη. II., vel usque ad Quinquagesimam c quod Monachis Parisirasibus S. v I-
TORIs in usu fuit , vel saltem usque ad septuagesimam , quemadmodum
222쪽
PETRUS DE HONESTIS, vir sanctimonia it Iustris, Canonicis praescripsit Ila αIL cap. I9. Hoc vero jejunium tribus diebus, Ieriis scilicet II. IV. & VI- servabatur. Adscensionem quoque inter, di Peiue costen jejunium aliquo cdierum celebrari in aliquibus Ecclesiis consueverat. Neminit hujus jejunii S. PHILASTRIUS de haer. eap., Odulphur autem GLABER hist. lib. I . cap. s. narrat, plura XI. saeculo habita suisse Concilia, in illisque actum quum esset de hisce jejuniis, quae plerique Fidelium inter Adscerasonem, in
Pentecosten observant, decrevisse Patres, ut ne per imperium Sacerdotum fierent, exeepto Sabbatho Pentecostes. Hue spectat Synodi copriniacensis XIII. saeculo celebrati ea non, quo permittitur, ut in jeIuniis, quae sunt in septimaηa Pen tecones, possint eo medi ova , cr easei. In septimana Ascensionis Domini non debent comedi carnes, nisi in die. Ad hce jejunium Pentecostate pertinet, quod de Hispanorum disciplina LES LAEUS p. monuit. Hispani, inquit ille, olim inter Pascha o Tente resten non jejunabant. S. ISIDORUS de of Eeel. lib. I. cap. 33. Hinc idem S. ISIDORUS in . Regula eap. XI. Monachos alia die pon Pentecorien jejunium inchoare praecipit, quo die omnes Hispani ex praescripto Concilii Gerundensis can. 1. Litanias, &. solemne jejunium triduanum celebrabant r postea vero fortasse eaussa Baptismatis, quod stlemniter Sabbatho ante Pentecosten , nonu, ut in Paschate , conferebatur institutum fuit, ut solemne illud jejunium festivitati Pentecostes praemitteretur, & ut quatuor diebus constaret. Ita enim praescribit Rubriea Breviarii Moχarabum : In nomine Domini Nostri Iesu cbrisi incipit incium jejuηiorum I observamur IV feria , O V. ferii, O n. feria , σ Sabbatho ante Penteeoclen. Porro haec iejunii Pentecostes translatio, etsi posterior sit aetate S. ISIDORI , est tamen antiqua in orationali Gothico pag. II 6. Extas item eompleturia die , quo Missa dieitur ad Vesperas a quae quum festivitati Pentecostes praemittatur, Ostendit usum jejunandi ante Pentecosten jam susceptum fuisse, quum orationale hoc exaratum fuit. In Ecelesia Mediolanensi quatriduo ante Pentecosten jejunant, ut ex Missali Ambrosiam anni eruitur. Memorandum nunc mihi est jejunium Kalendarum Januarii. Nimirum seriae Kalendarum Januarii pluribus diebus celebrabantur, GΟΤΟFR.
in lib. x. cod. Th. tit. 8. de feriis r auibus ad eonealeandam Gentilium consuetudinem Eeclesia triduanum jejunium indixerat . cone. Turon. II. cap. 17. , de quo jejunio S. AUGUSTINUS Serm. Is 8 Oper. T. f. ed. nov., Concilium Toletanum IR ean. II., S. ISIDORLyS de of lib. I. cap. 4o. mentionem secerunt. At postquam Kalendis Ianuarii Cireumcisio Domini solemniter celebrari coepit, triduanum hoc jejunium in dies tertium quartum,& quinctum Januarii translatum est , & modo Jejunium Kalendarum Ianuarii, ut olim denominabatur, modo jejuηium Epiphaniae a festivitate, quae proxime sequitur;& cujus Vigiliae eadunt in diem tertium hujus jejunii, appellari consuevit squod tamen eum jejunio octavam Epiphaniae sequente, de quo supra , cave confundas, lieet hoc quoque ieiunium Epiphaniae dictum nonnumquam isuerit. Ad hae e jejunia adeedit 1. Quadragesima circa festivitatem S. Joc HANNIS Botissae ab A MALARIO indicata lib. IR de Eecles inc. eap. 37. pN a sale gustadiensi A. MXXII. Concilio cap. r. ad quatuordecim dies re
223쪽
ah ; α. jejunium in Apostolorum pervigiliis, quod etsi multo antea usitatum erat , in Romana praesertim Ecclesia quod S. Petrus DAMIANI , Ee INNOCENTIUS III. lib. IX. ep. s. testificantur primas tamen omnium GRE. CORI LUS IX. servanduim ex praecepto diserte indixit. Vide GΛRAM PIUM in Vita B. CLARAE p. x 22. seq. Primis Ecclesiae saeculis nonnisi post Oeea sum Solis de eantatis vesperis ieiunium solvere lieuit. Stationum tamen, quae IV. N VI. feria haberi consueverant, jejunia hora nona resignabantur . Quamobrem PRUDENTIUS hymno X. , in quo de Sanctorum FRUCTUOSi, socior uinque martyrio agit,
FRUCTUOSUM potum sibi libandum a quibusdam adferri quum VI. seria
videret, eos sic adloquentem inducite ' Nondum nona diem resigηat hora , Numquam eoevioιabo Ius dicatum . Monachi hora item nona jejunium passim solvebant. Sie in I ita S. ANTONII eap. VI. legas: hora eireiter nona quum ante cibum orare eo isset Alia exempla prostant in Vitis Patrum, RU Od. edit. lib. III. n. q. ct yy., lib. U. libello I . . u. 6s. , lib. n. ιibello 3. n. 1. Quidam tamen ex his jejunia ad vesperam extendebant, ut in ei isdem Vitis Patrum videre est apud RUFFi NUN ιib. II. eap. r. oe s r. , itemque lib. III. n. 23. Quod non omnibus Patribus probabatur, magis suadentibus hora nona cibum sumere. Vide CAS, IANUM eou. II. eao. 6. Saeculo XIII. hora nona ad vesperum passi in praefiniebatur, ut solvi jejunium posset; sextam alii statuerunt, quia etiam alicubi hora tertia jejunantes cibum sumere in moribus habueres qua de re confer eumdem GARAM PIUM l. c. p. Is s. seqq. Vide COLLATIO,
IGNI TEGIUM , hora, qua in Anglia, Gallia , ali iisque in locis oppiadani sono campanae monentur, ut domum quisque suam secedat , atque i gnem tegat. Ad hune igni tegit sonum spectat terna salutationis Angelieae sub vesperam recitatio a JOHANNE XXII. eonstituta , de qua SenoneVe a. 134s. Concilium cap. I s. Praecipimur , quod observetur inviolabilito ordinatio facta per s. m. JOH ANNEM P P. XXII. de dicendo ter Ave Maria tempore , seu hora Igηitexit. Vide ANGELus DOMINI. ILLUMINATI, recens Baptizati, Baptismus enim Illumiηatio dicebatur. ILL IMINATORIUS , Baptisterium . Sed quomodo pulcherrimi ab eo eo structillluminatorii, quod quidem solamur voeare Baptisterium. In Vita S. MAMCI Presbyteri. IMAGINES. Crediderim, inquit MABILLONIUS ia dis de aetamo, fermeat. cap. 8., totis decem Ecclesiae saeculis Imagines sacras aris non sui iast impositas. Testatur LEO Papa IV. in Homilia quadam his verbis: Super altare nihil ponatur, nisi eapsae , O reliquiae , aut forte quatuor EvaeteIia . buxida eum eorpore Domini ad viaticum infirmis: eaetera ia nitido loco re--ηdaηtur. Eadem verba repetit RATHERIUS Heronensis Episcopus in ἄγη diea oratione ad Presbteror suos. Ubi ergo Imagines collocabantur λ Cerinte in Baptisteriis, in secretariis, seu Saeristiis c quas voeamus 9 in porticibus, in parietibus, & laquearibus templi. Imagines in baptisterio collocatas a SEVERO suisse doeet S. PAULLINUS in epistola ia. ad ipsum scripta .
224쪽
pta. statuam Christi Domini, quae a muliere sanguinis profluvio libet rata erecta suerat, a Gentilibus mutilatam, Fideles in Diaconicum , seu Seeretarium Basilicae intulerunt, competentem ei curam atque observantiam de .
fetentes. PHILOST ORGIUS anctor in historiae lib. 7. De Iconibus Saeris in porticibus, & in laquearibus depiciis, aut assi xis, testis est idem P AIL LINUS in prae laudata epistolat testis item venerabilis BED A in lib. i. de Episcopi abbatis sui, ubi ait, Episcopum II ma detulisse Pιcturas Imarinam sanctarum ad orηaηdam Ecclisiam Beati PETRI Apostoli, quam conia struxerat , Imagiηem videlicet beatae Dei geniιricis MARIAE , simul σ duod eim Apostoloram et qaibus mediam o dem Ecclesiae rastadicem, dum a pariete ad parieι em tabulato, praeciveret. Haec ille, quae ut vera esse concedam , si receptiores Ecclesiarum mores adtendimus generatim , vel quae de ipso LEONE IV. ANASTASI 'S refert, falsa esse demonstrant. Hic enim fecit δε- ρεν ιοrpus B. PETRI Apostoli IMAGlNES ARGENTEAS , totasque numerones, O unam quidem in medio habeηtem erilem Salvatoris Domini nostri Iesu christi cum gemmis in eapite per Crucem ονηatam Dacιηthinis prasinis. Memaliam quamdam positam ad dea teram Salet aioris, in babeηtem VULTUM Bedri
PETRI Apostoli, o Beatae PETRON ILLAE . . fliam quamdam positam ad partem laevam , depictam, VULTUM habentem Beatι ANDREAE Apostoli, si uel O VULTUM praedicti sun.mi Praesulis , peUan. libras centum is quataor Idem eo essοηιm c Sanctorum IV. Coronatorum cum sacro altari argenteis tabulis Sanctorumque EFFIGlEBUS perornavit. Immo VALENTINIANUS AQVur hortatu SIXTI Payae III. obtulit IMAGINEM AUREAM cum XII. portir, post dor XII., O Salvatorem gemmis pretiosi misarnatam ι quem votι gratia Iui SUPER CONFESSIONEM Beati PETRI . ο- soli posuit. Ceterum sacrae vestes figuris quoque, & imaginibus contexe hantur; imagines quoque in velis, S palliis Basilicarum ex vetustissima E clesiae traditione exprimebamur. Quem morem GEORGIUS multis illustrat lib. II. de Lituet R. F. cap. 8. IMMOLATIO Missae Gallis Praefatio . Vide INLATro :IMPOSITIO MANUUM . Inter omnes Ecclesiae ritus, qui in sacris mysteriis adhiberi solent, clara inprimis, & frequenti usu notissima est manuum impositio. Nam I. bapti Eandis Sacerdos ex veteri more manus linis
πnit, di benedicit. Conc. CARTHAGINIENSE IV. cap. 8s. S. AUGUSTINUS lib. de peceator. merit , o Tem. c. 26. Imponendae sunt confirmandis manus exemplo Apostolorum , qui imis ponebaηt maxus super illor, σ accipiebaηt Spiritum Satctum. Reh. VIII. i 7. Quod nune quoque , inquit S. CYPRIANUS ep. 73. ad IubGaa. , apud nos ge ritur , ut qui in Ecclesia baptinantur, praepostis Ecclesiae offerantων , o' per η Liram orationem , ae manus impositionem Spiritum Sanctum consequantur , o signaculo Dominico eoUummentur. An autem utraque manus , an sola extera
in eonfirmatione imponenda sit, si quaeras, utrumque fieri posse aio. Constiae TROM BELLIUM de confirm. T. I. p. 21O. seqq. s. In sacra ordinatione maxime manuum impositio Ioeum habet. 7 amab Apostolorum temporibus Episcoporum, & Presbyterorum ordinatio' ma
225쪽
EI AN ZEN Us orat. XX. In laudem BASILII de patre suo ab elemone Episcopi Caesariensis redeuii te ait : Redit firmus, ae valent, Dblimet oculos gerenea manuum impositione, O unctioηe. OPTATUS Miae ita nur lib. i. In DO
NATUM, inquit , δεηι hae sententiae latae , quod eo essus sit, se rebaptirasse , O Episcopis lapsis manus imposuisses quod ab Erelesia alienum est . Quod intelligendum, inquit se ite RoSU EΥDUS in Onomastico, non quod Episcopos manuum impositione Ecclesiae reconciliaverit quae & ipsa solemnis caeremonia erat γ , sed Episcopos semel per manuum impositionem rite creatos , rursus eadem caeremonia ereare ausus fuerit. 4 In publicis poenitentibus, eaque non una, sed triplex fuit impositio manuum, prima in operis aditu, altera in decursu, tertia denique in exitu . Prima , inquam, ut de singulis dicamus, illa fuit, per quam publicorum eriminum rei ad poenitentiam agendam admittebantur ab Episcopo, qui pro eujusque delictorum modo stata singulis poenitendi tempora de eernebat, quibus exactis communi ouem , a qua interim prohibebantur, adcipe intent. God illi cum Episcopo dum transigebantur , actionem , & copiam , Iocumque poenitentiae ipsi petere, Episcopus dare, & concedere dicebatur. Haec enim publieae poenitentiae erat velut janua 3 de qua loqui apparet AUGUSTINUM in Epistola CXX C. ad Honoratum , eum alios ad Ecclesiam venire ait Baptismum flagitantes, alios reconciliationem, alios etiam poenitentiae ipsius actionem 1 & in Epistola LIV. ad MACEDONIUM, quando locum , & copiam humillimae poenitentiae semel in Eeclesia concedi scribit, & LEONEM Papam, eum ad RUSTICI Narbonensis inquisitionem a I. responderet, alienum ab Ecclesiae eo uetudine ait esse, ut Presbieri , vel Dia- eoni pro erimine aliquo suo per manus impositionem remedium accipiaηt poenitendi . Quamquam aliis quoque verbis rem eamdem significabant; ur, quia publicae poenitentiae actioni adnexa erat excommunicatio , qui illam susciperet, hunc excommunieari, removerique dicerent ab altari. Unde . AUGUSTINUs idem in Epistola CVIII. ad SELEUCIANAM : Agunt cinquit
M homines poenitentiam, si post Baptismum ita peceaverint, ut exeom- municari, & postea reconciliari mereantur. Et in Epistola CXVIII. ad JANUARIUM: ,, Si tanta est plaga peeeati, auctoritate Antistitis dein ,, bet quisque ab altario removeri ad agendam poenitentiam , & eadem au in ctoritate reconciliari. is inibus porro legibus, & quo ritu ad hanc primam actionem aecederent poenitentes Synodi Agathenser Canon Iy. patefacit his verbis. ,, Poenitentes, tempore, quo poenitentiam petunt, impo is sitionem manuum , & cilicium super eaput a Saeerdote, sicut ubique con-M stitutum est, consequantur. Si autem comani non deposuerint, aut ve is stimenta non mutaverint, abjiciantur, & nisi digne poenituerint, non re- , , cipiantur . , , De quibus singulis quoniam agere non est hu)ui loei, hoc satis sit observare, impositionem manuum a Synodo eam diei, quae prima omnium poenitentiam petentibus ilibuebatur. Altera vero non simplex , necnna suit , sed multiplex , ae diuturnas tamdiu quippe durans, quamdiu poenitemtes a communi fidelium Missa exeludebantur toties iteranda , ac repetenda , quoties ab Eeclesia post Catheeumenos ejiciendi manibus prius Episcopi capita submittebant , juxta Synodi Laodicenae Canonem Is. Quod πο
226쪽
,eai seorsum prmum pon allocutiones, seu sermorei Episcoporum oratῖο nem supercalbecumenos celebrari, O post quam catheeumeni egressi fuerint , super eos, qui sunt in poenitentia , precem fieri. His etiam accedentibus ad manum Sacerdotis , O discedentibus tres orationes eoηsummari fidelium. De hae secunda imposistione manuum adcipiendus haud dubie Sanctus AUGUSTINUS in Sermone 'IAE . de tempore, cum alti Abundant his poenitentes. Quando illis manus imponitur, fit ordo loVissimus. De eadem & Patres Smodi Toletanae III. Onone II., dum praecipiunt, ut secuηdum formam canonum antiquorum dentur po nitentiae r hoe est , ut prius eum , qηem fui poenitet fam , a eommanisne suspensum faciant inter reliquor poenitentes ad manas impositionem crebro recurrere, e pleto aatem satisfactionis tempore , communioni restituant. Tertia igitur , & po strema hae e fuit, in qua poenitentes omnibus rite peractis, poenitentiae fructum , hoe est reconciliationem consequebantur, unde reconciliatoria imis positio manuum dicebatur , ut in Concilii Arauseani I. canone III. sui reiseedant , inquit , de corpore poeηitentia areepta , placuit sine reconciliatoria manurimpositione eis commuηiearit quod morientis fugieti eonsolationi, secundum de i-tionem Patrum, qui hujusmodi communioηem viaticum nominarunt. Quod si s pervixeriat , nent in ordine poenitentium, ut ostensit necessariis poenitentiae fructibus legitimam commvηionem eum reeonciliatoria mout impositione pereipiant
De hae ipsa quoque adcipiendum , quod in Concilio Carthaginens IV. legitur Canone 78. Poenitentes, qui in infirmitate viaticum Euebarsiae ari e vini, non se credant absolutor sae maηur impositione , si supervixerint i reconciliatoriam namque intelligit. Ita ergo tres omnino, ut ostendimus, in po
nitentia publica impositiones manuum diversos ad effectus, quas easdem scite ae distincte paucis verbis expressit LEo Magnus in Epistola ad THEODORUM Episcopum t ebrinus , inquit, hane Praepositis Ecclesiae tradidis p restatem , ut o eo teηtibus actioηem poenitentiae dareti, O eosdem salubri fori actione purgatos ad commuηionem Saeramentorum set Davam reconciliationis admiι terent. Porro ex tribus istis quae duae sunt extremae , primar, & tertia nunc etiam apud nos in privata saeramenti hu; us administratione locum
habent. Nam Ae manum principio imponens poenitenti Sacerdos bene illi precatur ad Confessionem recte obeundam , dc expleta Confessione, manu in iterum, ut absolvat, imponit. Media tantum illa, quae tune se ilicet usurpabatur, cum aspera , At luctuosa illa fiebant a poenitentibus, quae deseribuntur a TERTULLIANO de Poenitentia, de a CYPRIANO de Lapsis, de postquam poenitentia publiea vel penitus exolevit , vel in hac parte sublata est , in usu pariter & ipsa esse desiit. SIRMONDUS in his. Poenit. TMbl. eap. VII. Adde his omnibus manuum impositionibus eam, quam Christut Marci XVI. praeseripsit ad morbos curandos .
INCENIARIUM, INCENSORIUM, thuribulum . InceUorium de arge
ro unum , Chron. Cassin. l. 2. c. 98. Vide HANNApus .
INCENSUM. Usus thuris, seu incensi in Eeclesia Dei vetustissimus est ἰεe a Malachia Propheta eap. I. v. 1. juxta versionem septuaginta Interpre tum praedictus εν παmι τοπω Θυριι αμα προ ἰρετα τω ονοι τοῦ μου και
θυήμ , ut S. JUSTINUS in Dialogo cum TRYPHONE legit, in omni loco ιυmiama ossertar nomini meo, in sacrificiam n ndam. Hinc in omnibus
227쪽
O, Da talium L Iturgiis thus, & thuribulum tam frequenter recurrunt i Tem plum enim, & altare, dona sacra , Evangelium , sacras Imagines, Sacerdo tes, presbyteros, Clerum, & populum, mortuorumque fidelium cadaverai huris eare solent. Praeter Liturgias vide S. BASILIUM Hom. de S. GOR
TAM , sive alium Auctorem de Ecclesiastica Hierarchia cap. 3. , Canones Apostolorum can. 3. Oe. In occidente thus in funeribus adhibebatur. TERT.ποι. cap. 4o. Thuribulum Sacerdotem praecedebat , quum Ecclesiam sacrificaturus adiret. ordo Romanus primus Hitto ii de processione Ponti scis e secretario ad aram describens: Tune Misistri, cum Thimiameteris, o Thari. halis non amplius ternis procedunt ante ipsum Poηtificem, mittentes incesium. PAULLUS Diaconus Emeritensis de Vitis Paιν. Emeruens. cap. 6. de FIDELEEpiscopo Emeriterse agensi inquit ille, eoGurgos Diacoηibus ex more t buribula gerentibus , O a re eum praecedentibus, eum universis , cytii aderant, ad Ee-εlisiam perrexit, quatour Deo adjuvante Missarum solemnia celebrarent σe. Thus quoque praecedebat Evangelium ab altare ad ambonem procedens, Mab ambone ad altare rediens. Ord. Rom. citatus, & MICROLOGUS eap. s. In quibusdam Ecelesis altare thurifieabant, & oblatas testis est S. AMBR SIUS in Lueam lib. I. cap. I. Atque utinam nobis quoqae adolentibus altaria, saerifieium deferentibus aduat in Vetur . Imo praebeat se videndam I noη enim dubites adsit ere Angelum , quando christus adsistit , quando christus immolatur. Porro quotiescumque incensum thuribulo imponeret sacerdos , illud prius benedicebat. Harum benedictionum formulae plures apud MARTE NIUM leguntur de ant. Ecel. ritib. Tom. I. I. I. cap. q. art. 11., inter quas pag. Is 2.
cst hae e in Ponti fieali PRUDENTII Trecensis Episcopi: Hoe incensum ad
omxem putorem nocivum extiuueηdam Dominus benedicat, oe in odorem suavitai ir
INCISIO, INCISIONES. Divisiones, seu Pausae . Apud MARTE NE
triginta decaηtabant ex UDA LRICO ι. 4. e. I. Ab octava aatem Paschae ad praedictas Olendas , quindecim dumtaxat psalmos graduales , idque eum triplici ia- csone, O precibus ad singulas incisoηes , hoc es ad singulas denos psalmos, camrriginta dicebantur , vel ad quiηos, eum quindecim tantum.
INDICTIO. Indictiones eum NORISIO, & M AFFUo vulgo putant sub CONsTANTINO MAGNO anno CCCXII. prodiisse , quamquam meminit quidem Indictionis AMBROSIUS, & post eum THEODOSIANUS
Codex, sed apud alios tamen aetate superiores , ne ullum quidem ejus re stigium est. Tria tamen de Indictione certa sunt: primum Indictiones nihil aliud esse , qu zm tributa, quorum modus quotannis indicebatur: alte rum, Ino ctiones singulas die imoquincto quoque anno terminari r tertium ilia larum usum fuisse triplicem e alia enim incipit a Kalendis Septembris , quae conflantinopolitana , alia ab octavo Kal. Octobris , quae caesarea , alia a Kalendis Ianuariis, quae ideo & Pontificia dicitur, & mana , quod in Ponti sciis praesertim Diplomata bus usurpetur. Multo tamen post CONSTANTINI tempora in Romanorum Pontificum epistolis, aliisque Ecelesiasticis monumentis indictio adscribi coepta est. Inter Romanos Pontifices SYMMACHUS ep. III.
228쪽
notare instituit .' Data XVIII. Kalend. Novembr. die, Indictione VIII. Postquam iConsulum nomina ad pingi desierunt, usus Indictionis frequentior fuit, sae piusque eum a PELAGlo II., tum ab aliis deinceps Ponti fieibus adhibita, ut in illorum epistolis legere licet. Ad annum fere MCXCL ea adnotandae Indictionis consuetudo obtinuit, quamvis a nonnullis interdum neglecta
CAELESTINUS III. eam usurpare destitit, eiusque exemplo INNOCENTIUS III., GREGORIUS IX., ALEXANDERIV., CLEMENS IV., MAM TIN US IV. & alii. ita Di CULUM pONTIFICIS , ita in libro diurno Romanorum Pontificum professo Fidei vocatur, quam electus Romanus Pontifex ante ordinationem emittere consueverat, & a Notario, & Scriniario ipsius jussu conscriptam , atqne a se subscriptam Beato PETRO ad eius eonfessionem offerebat. Vide GARNERII Librum diurnum eap. II. Tit. s. Λliud erat Indiculum Episcopi , quo scilicet Episcopus in sua ordinatione se obligabat sedi Apostolicae. Extat hujus indiculi formula in eodem libro diurno eq. III. Tit. 8.INFANTES. Neophyti omnes, etsi aetate senes, Infanter appellabantur r hinc octavae Paschae apud S. Augustinum octavae infantum appellantur; quotquot enim baptizati erant, utpote regenerati , novam vitam in gressi erant. Hinc I aηter, hinc etiam Infantia. Huc reser illud Sacraamentarii Gelasiani in consecratione fontis, cum orant , ut sens sancti Datione concepta, ab immaculato Diviηi fontis utero , in novam reaara creaturam,' progenter caelestis emergat, σ quos , ut sexus in eo ore, aut aetat discersit in tempore , omnes in unam pariat gratia mater infantiam. Infantes vocantur etiam
pueri, qui in choro divinas laudes canebant, & psallebant. Hie mos dia viguit in Ecclesia tum orientali, tum Oeeidenrali, ut omnes in Ecclesia e nerent , ut ex NICET. lib. de bono Psalmodiae, ex AMBROSIO epist. ad χἡ rorem, ex FORTUNATO lib. io. Poatificis resaltis clerus , plebν psallis, or lactas. In antiquis ritualibus Monastieis frequentissima fit mentio puerorum iii Choro eantantium, vel alia munia exercentium. Horum quoque insan tium, seu puerorum saepe meminit liturgit Ambrosiana , tum in ossicio. tum in Missa. In Sabbatho Sancto, post lectionem tertiam de libro Exodia
canticum pureorum, cxjus priorem versum unus puerorum solus eantat , reliqηox etim aliis. Et apud PURICELL. Monum. Basilicae Ambrosianae pag. 428. Aliit paret ulis clericis eaηtantibus in choro , panem , est' vinum secuηdum eoUverum dixem aliarum festivitatum .iNFIRMORUM COMMUNIO. Viatieum vulgatius diei mus ex V
SENSI Conei lio cax. 3. , immo & ex Nieaeno Concilio ean. XV., de quo vide infra V. VIATicu M. Ο ποριον vocat Concilium ANCYRANUM cap. f., illudque dari aegrotis praecepit, ut eo quasi eommeatu possent in me liorem locum commeare. Conei lium Turonense apud RESINONEM lib. r. Ecel. discipi. eap. o. praeseribit, ut Presbyter habeat pyxidem, aut vas tanto Sacramento dignum, ubi Corpus Dominicum diligenter recondatur ad
. iaticum recedentibus a saeculo, eamque sacram oblationem jubet inti - Liam
229쪽
ctam esse in sanguine Christi: Ae vetustior quidem lute hie mos de
rendae ad infirmos intinctae Eueharistiae, ut MAL DONATUS ostendit pag.
IS . Sed olim quoque non solum Diaconi, scd pueri quoque, atque adeo feminae Eucliaristia in infirmis porrigebant: quae omnia jure postea a Conciliis proscripta sunt. Conser eumdem MAL DONATUM p. 16s. & quae ad eum adnotavi. Illud etiam haereseos BERENGARIANAE caussa, ut major in Eucharistiam veneratio apud populos excitaretur , inductum deinde , ut nonnisi majore pompa, dato signo, immo & praecedente campanulae sono ad infirmos Eucharistia deportaretur. Confer S. ED MUNDI cantuarie his Episcopi Constitutionem, aliasque sanctiones, quas ad eumdem MALDONATUM pag. I 66. indicavi. Ac de tintinnabuli pulsatione a Scholastico , seu Campanario laetenda apud ALBERICUM in chronico ad ann. I 2 o. exstat peculiare statutum GUIDONIS Cardinalis ,& Sedis Apostoli eae in Germania Legati. Sed de varia in deserendo ad aegrotos Viatico disciplina consule praeter BARONIUM in Mart r. ad d. XGII. Kal. Sept., BONAM lib.
II. cap. II. S. f., MARTE NIUM, GRANCOLASIUM , & GEORGIUM, consule Excellentiss. Praesulem GARAMPIUM in Vita B. CLARAE Arim
xienses p. 387. dc yos. INFRA c id est intra Actionem , seu Canonem. Haee formula non solum in nostris Missalibus occurrit, sed etiam in Liturgia Ambrosiiana, ubi
post ea verba: tibique re sunt vota sua σe. , continenter additur: Propria infra canonem , veι etiam actionem. Infra actionem ejusdem Paschae , & octavae r infra actionem ejusdem Pentecostes, & octavae ἐν Commune infra canonem: Commune itfra actionem.
INFULA, mitra ι est etiam easula, planeta, ut videre est apud HUGONEM de S. VICTORE in Speeui. Ecel. lib. I. cap. 2G. is Casula, quae alio,, nomine planeta, vel in f Ia dicitur ,, est lib. s. eap. 8. M Sciendum, quod ., ab hac die cseptuagesimae usque in Pascha, non induitur Diaconus Dal- , matica , nec Subdiaconus Tunica, sed induuntur Infulis. , ,
INFUSORIUM ECCLESIAE, communi loquendi modo Saerarium; alias Piscina. Tollat, er latet or infirmi mittat in infusoris Eeclesiae, aut in foco apud MARTE NE lib. s. cap. 8. INGRESSA Ambrosianis est, quod nobis Romanis introitus Missae INGRESSUS major est solemnis illa pompa, & ingens apparatus, quoi
Graeci ex prothesi ad majus altare, seu Bema saera , Dona consecranda de serunt . Ritus hujus Ingressus vide apud BONAM lib. 2. c. 29. Rer. Liι ret sic. Iuresius, seu introitur minor apud eosdem est, quum Diaconus tradi tum sibi a Sacerdote librum Evangeliorum ad altare desert. INLATI Ot apud Gotho-bissipanos Inlatio, aut Illatio constanter dieitur ea prolixa oratio , quae in Liturgia Fomana, de in Ambrosiana Praefatio appellatur, in Liturgiis Gallicanis contestatio , aut Immolatio Missae. S. ISIDoc RUS de olf Ecel. lib. r. cap. I s. Quiηcta, oratio, infertur ILLATIO in sangctificatione eblationis , in qua etiam ad Dei laudem terrestrium creatura, tiri uineum coetistium xηiversitas provocatur, o Osanna in excelsis eastatur. Illatio
aem S. ISIDORUS ad orationem po prid e , sive Mi ille loquitur , ad c ifirma
230쪽
firmationem Sareanaeηti extendit, atque adeo eomplectitur etiam orationem post Sanctus, de consecrationem, & hine fortasse a Gallis dicta est Immolatio tquia ea oratio verba institutionis Christi habet, quibus transubstantiantur elementa , & saerificium immolatur . Attamen tam in Missali Morarabum , quam in libris Gallis is oratio pol Sanctas proprio titulo ab Illatione , aut ab Immolatione distinguitur. INSCRIpTIONE DAMNATI. Erat inseriptio antiquum genus suppliati, quo summa irrogabatur ignominia, quum liberi hominis facies atris notis perpetuo mansuris profundis characteribus incideretur . Meminit ejus supplieii SENkCΑ lib. de ira eap. 3., cum ait: Maria vineulorum geηera, varia poenarum , lacerationes membrorum , laseriptisηes frontis ine. Ejuia modi porro ignominia adfiei solitos Christianos Consetares, docet PoNTIUS Diae. in Vita s. CYPRIANI, dum ait: Quis denique tot confessores frontium notatarum secunda hiseriptione signatos ,σ ad exemplum martyrii superstia res reservatos , intentimo tubae eoelestis aηimaret e Haee ille. CONSTANTINUS Imperator ejusmodi vultus deturpationem lege vetuit. Snb JULIANO tamen Apostata S. FLAVIANUS Expraefectus, cujus memoria 21. Deincembr. reeolitur, ea poena mulctatus suit, quemadmodum etiam multis post
saeculis, THEOPHILO Imp. Iconoelasta jubente, sancti THEOPHANES, ac THEODORUS fratres. INsTITUTIO, Ritualis liber. V. Biblioth. Ritaal. T. I. p. I sq. IN SUFFLATIO. Ritus insumandi a Christo Domino originem dueit ἰqui Job. XX. 21. facultatem remittendi peccata Apostolis conferens insus flavit , oe dixit: adcipite Spiritum Sanctum, suorum oe. In sumatio pristis fidelibus frequenter in usu erat, tum ad malos Daemones in sugam vertendos , S. CYRILL. Hieros catech. aa. , TERTULLIAN. de Idolol. cap. II. ologet. e. 33. PRUDENTlUS in agone Romani ; tum ad Spiritus Sancti dona conferenda. Sic in Saeramentario Gregoriano P. AMELII rubrica praeseribit: IU Ret in aquam tribus vicibus, Be addituri descendat in hane plexitudinem fontis virtus Spiritus Sancti oee. De insumatione in fontis baptismain iis benedictione silent Saeramentaria Gelasianum, & Bobianum, ερ Missale Gallicanum. At insufflationem distincte praestribunt Missate Morarabum, Nissale Galloetotbicum , & Graecorum Euchologium ine. Bapt. edit. Goarii pag. 333. Gotho-hispanis insumatio cum exoreismo conjuncta erat. S. ISID. ore. lib. s. e. I9., in ine. lib. 2. eap. vo. Gallor quoque insufflationem eum exoreismo coniunxisse ostendit Missale Galloetothisum N. XXXV. pag. 148. Οι. 1. ed. Parisien. Demum Misiale Ambrosanum P. AMELII praescribit exorcismum eum insolatione. INTERDICTUM, Censurae Ecelesiasticae genus, quo universitati, aut certae ejus parti iacultas exercendae Religionis adimitur, Cleriei officia salintem publice celebrare vetantur.
INTERPONTIFICIUM est, quando sedes Apostoliea vaeat ,& papa non est , sieuti dieitur interregnum , quando Rex non est. INTERSTARE dicebatur apud cluataeenses de Monaehis in Choro, qui ad officium divinum alterai sedebant, & alterni stabant, hoc scilicet ordine ,