장음표시 사용
31쪽
CONSONANTIUM MUTATIONES EXTRA COMPOSITIONEM CUM PRAEPOSITIONE.
Consonantes litterae in scribendo etiam variant aut permutantur facile , praesertim si cum prioribus posteriora tempora conferantur . Sic B in v , ac versa vice mutatum videmus , in inscriptionibus saepe, &frequentius in legibus i uris Romani , v. g. D A N U-VI US amnis, apud Grut. pag.448. A C ER U V Μfatum , id est acerbum , pag. 319. BERVΜ etiam ,
Spon. Misc. p. 36. id est verum etiam : Probaberit, id est probauerit , lege xxx III. Dig. de condic. & demonstr. Sed haec ad normam Augusti aeui reuocanda , non imitanda temere et in libris autem & lapidibus non improbanda , quia temporis excusationem habent. Videas etiam antiquis inscriptionibus P loco B positum esse : Grut. pag. 436. ex Marii aevo AP S E N S : & in fragmine agrariae legis p. so 3. ΟΡ-T IN E B I T : & in Cenotaphio Caiano APS TNNERE,&OΡSERUARI;&in altero Lucii , ΟΡ SEQUENTI. Caussam tradit Quintilianus
I. cap. VII. QMum dico OPTINUIT, secundam BIitteram ratio posscit : aures magis audiunt P. Notanda haec sunt, non imitanda . Quod enim B prae fitionis ob in compositione durius pronuntiarunt; nonnumquam ita , ut pronuntiabant, etiam scripserunt . C & T quoque varie permutantur . Conditio origo poscit : eondieio veteres libri tenent atque lapides ..1n I T I U S exeuntia elegantiores per C scribunt . Sulpietur , tribunicia potestas , aedilicius , caementietus , reliqua; & sic est in nummis ac lapidibus, quae
D & T cognatae litterae, ideoque antiquis saepe permutabiles. SET Grut. p. cis . aliquoties legi'
32쪽
& Α D Q V E in multis inscriptionibus , & in ipso Augusti aeuo cenotaphiis Cati & Lucii Caesarum .
Vide Ang. Politiam lib. I v. epist. I x. Henr. Noris an Cenotaph. pag. 432. seq. Nobis autem antiquitatis non rariora , sed quae frequentiore in Via erant , ad imitationem simi trahenda . . F non digamma ipsum est , a Claudio adiectum , quamuis figura ferme conveniat , ad Γ Graecum lineam ad dens transuersam nouam ', sed vetus littera , in Capitolinis fragmentis imminibus. Fabii , Flaminii , Furii , & allas expressa . Digamma vero potius , quando vim consonantis habet, respeciit. Litterae G figura non est antiquissima , sed communi utebatur cum C. Unde est quod in vetusta Dui
pri enomen Caius scriptu in per C ; Gatur vero pronuntiatum ut Graeci Γαῖος scripserunt, Romano ori se accommodantes r C vero antiquitatis caussa scribendo tam in hoc , quam in Cneti praenomine retentum fuit . Quintilianus lib. g. cap. v II. Caius C litte notatur . Terentianus Μaurus pag. a oz. Scribimus praenomen unum , er C quidem praeponimur e G tamen sonabit illie , quando Cneium enuntio , Asperum quia vox sonorem laeviore interpolat , πιι priores G Latini nondum ab apice finxerant. - Caius praenomen proinde C noratur, G sonat.
K in Graecis supra expositum . Μ a sociis quae apponuntur, aliquid damni patitur . Volunt enim grammatici, sequente D , T S in Ν conuertendam esse . Sic dicitur taurundem , Grut. pag. 2O6. ex vetusto fragmento et eandem , Ancyrano monumento . At vero molle est auribus aliquamdiu et cur ergo non
etiam ramtumdem , eamdem y Caesellius , vetus gram
33쪽
maticu 1 , apud Cassiodorum Orthogr. cap. x. in simili exemplo , quod postea producemus , di sonare debet i ames in scriptura Μ msitum fir Saepe enim aliter
scribitur , aliter pronuntiatur. Usus autem tandem habet, non tamdem . Ante Τ eadem difficultas . Caesellius ibidem di Tam tus, fir uuamrus in medio M habere d. bent , ut Tarn tu si Mam e sed praeualet consuetudo ,
quae N substituit. An vero prohibitum ΜΤ coniunge .re 3 non puto . nam D V Μ T A X A T in inscriptio, ilibus legitur , non diuise modo, ut Gruteri pag. so αso I. sed etiam coniunctim pag. 374. 37s. & Sponis Misc. pag. sa. &eius Recherch. pag. 327. ct Oxoniens. Inarm. LXIV. pag. Ia . Nihilominus P videtur interra es T ponendum , uti est in summus , emptus , redemptor, comptus , ct similibus , quae ita in vetustis quoque lapidibus leguntur. Leguntur, fateor, sic frequenter , ut sonantius pronuntientur ; nec vero id semper , sed legitur etiam E Μ T V M antiquo fragmento agrariae legis, Grut. pag. ao 3. & eodem fragmento R E D Ε Μ- T V Miac pag. 4 a. REDEMTA itidem cum antiquitatis indicio. Ex urbis inscriptionibus, quorum
locum designat Dausquius , S V ΜT U S V Ο i item INCENDIO CONSUMTUΜ RESTITUIT.
Eadem ratio est litterarum MS , quarum iuncturae etiam quibusdam. suspecta videtur , aut dura, pronuntiatii ; nisi ρ interponatur , ut sumpsi , dempsi, mompsi . Cur vero componimus etiarissi, neque dicimustriampsi ' par ratio utrobique est. Et apud Spon.
in Μisc. pag. 36. inscriptio est VETUSTAS . CONS UMSER A T.
Vides quam non uniuersalis regula Prisciani fielib. x. In Μ O des nentia , si vocalis longa anteeedat ο α in P S I conυersa proferunt praererirum , Ut, sumo , sum
34쪽
erum ἰ cetera . Sed quasi poeniteret rationis de lava vocasi antecedente , ipse sibi mox obiicit verbum breui vocali emo , & ad laxiorem rationem confugit.
adsumpsi P , quia non potest Μ ante T με P inυenirietiphoniae eaussa . En aliam inconstantiam l Priscianus ducit myr ex praeteriti mpsi : contra Papirianus pag. a aph. mre probat ex uet. S V M P S I, inquit, quaevitur , an possit fine P sonare 7 Sed quia oe in alia δε-eIinatione P respondit, quum dicimus sumptus , sumpturus ; necessario per P scribi debet. Frequentior visa in his est cum P , nec vero altera scriptura sine P , est mala aut damnanda . Etiam in aliis olim P nonnulli
adiecerunt, Vt remmare , pro rentare , quod vero par
cius approbatum fuit perinde , ut quidam M ante digamma mutarunt,qU A N U I S scribentes , Grui.
Pag o8.-8. num. Io. sine applausu eruditorum. littera Latina est: an neces laria , nonnulli dubitarunt , quod per x vel C suppleri possit, ut quum
coeus scribitur , & eotidie ς ac ipsum quum in eum mutatur. Vide Uelium Longum, vetustum grammati cum, pag. a138. Nihilominus receptum dantiquitus fuit, nec facile mouebitur loco , quem possedit. Habet autem cum antecedenta & cum subsequente littera controversias . Aiunt mutare praecedens is &d in e , videlicet in eequid de quisquid , ct similibus. Prius si ex em est , ut grammatici volunt, mutatio facta est ἔ nulla autem , si ex eeeer posterius magis dubitatur. Μarius Victorinus pag. 246o. QuicqNam,
uuicquid , oe Quoequod , prima ollaba quotier habuerit D , id vos praeeidite , er superponite C . Dum veronuoequia illud horridum sit cultis auribus , si Mod- quod suave & iucundum ; cadit , quod vulgo fuit Positum, non posse D ante Q. Latine pronuntiari.
35쪽
Immo Μanutius ex Interamnate marmore illud V Ι D Q V Ι D , de quo maxime dubitatum fuit ;& ex Mediceo Virgilio approbauit: & in Gruteri inseriptionibus QUIDQUID pag. 6 II. num. 3.S pag. 69I. n. 8. reperitur . Inuenio tamen etiam V I C I D pag. ao 3. in lege agraria , si cum fide & curate illa transscripta est . At etiam littera prohibetur a multis, ne proxime antera constituatur : qui iccirco scribunt quicunque ,mbimnqMe , utrunque , utrinque , & similia . Beda orthogr. pag. a 344. Q V A N Q.V A Μ prior ollaba Nhabere debet, non M. Ridicule Cledonius pag. I93 a. distinguit, ct quanquam coniunmonem dicit r quamquam pronomen . Si enim pronomen non offendit Iaatinas aures , cur horrent eae coniunctionein , quae vox eadem , suamque notionem ex pronomine ducit Ρlacet auribus namque, idemque ; in utramque partem , quod sic etiam veteri lapide, Grut. pag. 2o I. legitur zNon , nonque , idenque , υtranque ς & in Caiano ceno
V E ; in Ovidii versu eaelumque videre iussit e num dicemus Uero eodenque , eaelianque ' sicut ingrate legitur ex saeculo Antoninorum inscriptione pag. 4o8. V E N Q V E . Nihil ergo obstat, quo minus quia
cumque , pIerMmque, Utrν inque, virimque , s tamquam , quamquam recte ac ordine scribamus . In vetustis tabulis Grut. pag. χο 3. & s ra. Q V EI CO M QV E ,e χοακως : clare in Caiano cenotaphio , & Romano lapide apud Spon. Misc. pag. aro. Q U I C V Μ Q U E . Virgilius, ex antiquis codd. correctus, aeneid. II.V.6 I.
in utrumqtie paratus:& lib. v II. vers. 566. VNuet υ trimque latus nemoris.
36쪽
sop. 6a8. Μ ERV M p. 817. Deinde V , necessarium quasi, addiderunt inter 2 ct quamcumque vocalem insequentem , ut quis, quando , quo et quae interueniens T littera vocalis sit an consona , grammaticorum qii aestio est. Uelio Longo consona est p. 22a i. quia , si vocalis esset, quis non esset breue , quum duae vocales in una syllaba productionem inserant. Contra , si consonans , prima in equus longa foret positionis lege . Vides difficultatem , quam elabi forissan licet, si nec consonam nec vocalem per se dicamus esse , sed luterae facilioris pronuntiationis caussa adiectam . Agnoscit Velius , sufficere I unum auribus in eqtis; rationem autem exigere duo , quia in obliquis casibus vocalis mutetur : quo nihil probat , uti ex cocus, eoquus manifestum est . Tandem x Latinum Romani olim cum S adiuncto scripserunt. Gruterus in vetustis tabulis & fragmentis pag. et 8 . MAX SUMUS: p. a os . PROX-S V M V S : p. ao . DIX SERUNT: p. 8o4. V I X S I T : p. 6 o. V X S O R . Et cenotaph. L. Caes. DEFIXSo. Postea S neglectum est , quum X per se C S valeat: quod vero grammatici longius ,
quam decebat, ad verba etiam cum EX composita , quorum prima S est, pertraxerunt, illud S, tamquam superfilium , abiicientes , V. g. expecto , exi io ,
expiro, exequor , extruo , exulto, exilium. Sed Quin
tilianus etiam , saepe dicto loco , adnotavit, e pecto scribendum esse , ut ab altero , quod a pecto est , distinguatur. Nec tantum discriminis caussa S seruandum est , sed ex usu etiam meliorum temporum . Μanutius enim ex veteri lapide probauit exstare seu exstitit e & ex aliis exstruxit, exstructum , exsoluimus rex Carpensi seu Mediceo Virgilio exsaturara, exsudare, exsuperare: & ad horum rationem componit
37쪽
exfeνιbere, exsilire , exsulare , exsurgere . Caesellius pag., is . E X SPECTO S litteram necessario retiner .
Item EXSCREO eum S , a sereare fuit ; si sine S ,s ereare . EXSILIUΜ quoque eum S seribi dε- et : -- similiter EXSCUL ΡΟ Ο EXSISTO νιν S r - E X S E V I A E S habent. Terentius Scaurus p. quum questus esset, detractione seriaboridi rationem corrumni οῦ subdit exempla, exulet , expectatur , quae adiecta S Iitrera debeant scribi ; quoniam
abiecta praepositione fatuum esse illis ab S incipientibus initium debeat. Adde Histian. lib. 2. pag. III.
MUTATIO PRAEPOSITION UMIN COMPOSITIONE.
Compositio verborum fit per praepositiones , quae partim integrae manent, partim mutantur postrema littera , quae se primae verbi, quocum componantur , accommodat. A , A, , Abs , ejusdem notionis , distinguuntur compositione . A haeret incipientibus a M , ut amolior, amoveo : A B plerisque seruit tam consonantibus , quam vocalibus , ut abeo , obire , abortus , abutor , abdo , abduco , abiicio , abiuro , ablego , abnocto , abnormis , abnuo , Gripio , abrogo , abrumpo , absimilis ,
absoluo , absumo et sed absum in praeterito variat afuit , quod tamquam in ΜSS. crebrum , doctioribus placet ;& abfuit, in aliis quoque codicibus repertum . Consule Nie. Heinsium ad Prudentit Eulaliam v. Ias. &Io. Andr. Bosium ad Coma. Nepotis Agesilaum cap. V. Ante F mutatur B in V, in aufero & aufugio. ABSincipientibus a C de T praeponitur , ut abscedo , abscondo , absiseo , a trabo , absterreo . A D mutationibus variis & saepe dubiis subiicitur is Cedit ante C consensu omnium . Dicimus enim aceedo , accendo , aeeipio. Est quidem ADCENSU sui Auximate inscriptione apud Grut. pag. 68. num. 3..
38쪽
non vetustissima , quod vox communiciper, quam
. Ante D manet, ut addo , adduea. 'λ Ante F res dubia est praepositionis A D. Manutius in , censet etiam Ascis , innis scribendum esse ob pronuntiandi suavitarem Priscianus lib. a. pag. 369. F sequente , rarionabiliva in eam: D conueνri, ut Meistis . Contra Agroe*ius p. a Z73 corrπmpitur , quando eam mura sequitur 2 integro permanet , quando semiti aIis , ut es ad eis, adripit. Et caerulius pag. a 3r8 Ionat D littera 'adscribitur, quum F conson nri adiuncta est , vr adfluo , adfuturam , adfero. Quod inscriptionum exempla confirmant, adfinis Grui. 94. Spon. p Sa-φdfectus Grui. 494. n et adflictus ibidem : adstiertinep. III. I 8. Ia I ex posteriore aeuo saepe A D F EC T Ι Ο p. 4sse. q. p. 7s a. a. p. 844. 7 et in raris est
. A D ante G grammatici censent mutari, AEggero , aggredior scribaentes . Agroecius. p. a a 3 intollit,. v gerat scribendum s. in compositione enim A D. ων-τum pirtir , quondo eam muto sequituet Cassi odorva pag. 23 I s. ex Prisciana: Aggero, per G fcxibendum ,
ct aggreg rus p n- per. D Sed nihil dissonum est , si etiam ad mutam maneat, α Vix alia , quam rhoniae ratio, hic adferri potest . At Festus etiam adgressus scripsit, & in iuris Romani codice a ros
fores et in virgilio ex JHSS. correcto , adgredior , a Vredistino in eodem, quidem est Aeneid. Iv I97- ου- gerat iras; & lib. III 63. oggeritur id Vero, euphoniae dand tun est , quia, horrent aures AE er , quod aggerendo est, maluntque audire , id est te
ra aggesta. Inscriptio sub Elagabalo pag. I 63. 8.
AGGERIBUS ΜARINI OPERIS. A D aute L ambiguae statis est . Nunc enim int
39쪽
grum seruatur, nunc patitur immutationem; & trumque meliore aevo . Inscriptione sub Augusti imperio facta Grut. pag. ro 7. legitur ALLEUAR U N T i ct ne errorem describentis putes , in ipso Cati cenotaphio Pisis scriptum cernitur ALLATUS NUNTIUS: & Traiani tempore , ALLECTUS inter praetorior: ct Spon. Misc. p. s=. ALLECTI IN ORDIN. DECVRION. Contra sub Vespasiano Grut. pag. 453. AD LEUAUIT annostram et sub Seuero pag. I 63. 8. ADLVENTIBUS maris fluctibus sic Spon. p. aro. emendauit: Gruterus enim maris adluentis fluctibtis & Varro adlectus lib. v. quod & saepe in Grut. inscriptionibus, & Sponii pag. I 84. ex Antoninorum aeuo ; & vetustiori A D LEG A N T U R , pag. sa. Pondiis addit toties in num mis laudata adlocutio , nec iis tantum posterioribus , sed Caligulae etiam , Neronis , Galbae, Domitiani , Neruae , quibus expressum est A D L O C U T. Co H. item AD LOCU T. A U G. Vide Uail tantii Caesares . Adlicit Pompeii Festi est. Uirgilius
emendatior agmen claudat ex Aen. VII. Vers. III. Nee plura adludens. Idem tamen Aeneid. I. Vers. I 69. unco
Quod & Varronis est lib. rv. de LL. p. 33. Dandum scilicet aliquid est auribus , nec mos aut regula ubique tenetur in eiusdem generis vocibus , sed proin ut usus admisit in singulis . Priscianua lib. II. pag. sis. Quae se disserentia eumoniae , ut , quum eadem consonans fit sequens, in aliis transseratur D , in aliis
non ς scire non possum . A D ante M manet, ut admoneo, admiror: ne
placet Bedae ammoneo, principio orthographiae. Ante N variat . Grut. pag. 68 . ADNITENS ἀVirgilius Aen. I. I 8. Triton adnixus. Et lib.
40쪽
erris adnare. Eodem lib. vers. Ia 8. adnuit: & lib. IX. V. 6as. adnue coeptis. Ipse Priscianus , amantior Euphoniae & mutationis , dicto iam loco : Frequenterramen inuenimus , F , vel Ν, vel L , veι R , vel S δε- qtientibus , D scripram et ut, adfatur , adludo , adria deo , adnitor , adsumo. Et Asrcecius pag. 22 I. ad-nsutiatων . 1 In Romano i ure frequens adnotare , adnotatio . In terim vulgus , annuo , annoto , anni or, an
nuntio . Quid vero de agnosco & agnatus y an sunt pro adnosco , ad natus 3 In Pandectis adgnosco , a nasci , a natur. quod Taciti libri etiam referunt , annal. III. cap. xl I. adgnoscendum se praebuisse e & lib. 1 v. cap. xxx Iv. adgnitae . Fauet Priscianus praedicto loco rnotur, gnotus antique , unde ignotus : nosco , 8nosco ,
noui, gnoui. Citant Caecilium pro gnosco . Quis vero praeterea dici obseruauit gnoyco , gnovi, gno us, gnascory nouimus per prosthesin factum e cetera ignoramus . Et quod castigatissimi auctores , qui praepositiones diligentissime sueuerunt conseruare , Virgilius & Prudentius , a summis criticis ex vetustissimis membranis perpurgati, agnosco tenent; nolumus in hoc verbo aliquid mutare . Haec ita disputari possunt : interim non nego Caecilii gnosco a Diomede prolatum : nec repugno Taciti ac iuris Romani libris. A D ante P olim se accommodauit : postea , aeuo medio , seruari coepit. Gruterus ex vetusta lege pag. 618. UIATOR APPAREAT. Et veteri tabula pag. 29 I. ap4. APPELLAT VS. quod sub Augusto pag. r36. &sub Nerone p. III. sic repetitum est . In Ancyrano monumento , itidem Augu
stiaeui, APPELLARI & APPELLAVE
RUNT & in lapide Romano Grut. pag. 733ἀ4. ΑΡΡLICARI. Posteriores seruarunt adoGrut. pag. 4o6. I. sub Constantio & Iuliano A D-