장음표시 사용
31쪽
bant, et hinc etiam a Civilibus magistratibus in Capitolio servabantur si Animadvertendum tamen est
SUET. I. c. constare exemplaria adfuisse, unde verisimile fit, etiam Pontificum annales descriptos suisse , quorum non minor sane erat usu , quam antiquorum illorum
In libris linteis et magistratuum etiam forsitan Domina saltem Legatorum et Decemvirorum consignata fuerunt. Videntur enim, quatenus e locis , qui nobis supersunt, in quibus eorum mentio sit , nomina maxime magistratuum continuisse et . Cavendum est, ne nimium tribuamus familiarum memorabilibus , ut ita dicam, in quibus praecipuum Iocum obtinuerunt laudes funebres , quippe quae saepius ficta erant, et plurimis in historia mendis locum dederunt 3). Nec tamen hinc efficiendum est, nomina illa legatorum et totam Iegationem prorsus icta esse et ex illis familiarum monumentis petita. Nam quae fictiones in iis erant, inserviebant ad evehendas majorum laudes , unde salsi triumphi , plures consulatus , genera
salsa, falsi imaginum tituli in iis habebantur in Legatum Vero missum esse ad eges describendas, minime res erat tantae laudis , ut illud salso parenti cuidam tribuere voluissent posteri. pontificum annalibus aliisve hujus modi fontibus aut certe ex annalium scriptoribus recentioribus, qui sua inde petierant, hausisse videntur Dionysius et Livius Tacitus autem, Plinius et Dio Cassius ii quidem erant, qui et ipsi genuinos sontes adire potuerunt in hac a. si V Su Ar in Aug. C. 4. olrb. L. III. G 26 Pomp. l. I,
32쪽
men re, quam obiter attigerunt, potius communem traditionum secuti videntur. Hoc ero ex illorum scriptorum testimoniis constat, communem illam traditionem etiam confirmatam fuisse iis annalibus et scrip
tis, quae et ipsi legerant; quod praesertim in Plinio
observat dignum est, cui c. avunculus, qui quod cunque legeret eXcerpere solebat, I 6 commentarios
opistographos et minutissime scriptos reliquerat i). Caeteri fere vel communem traditionem secuti sunt, vel ex aliis historicis sua descripserunt. Verbo dicendum restat de testimonio Servii, qui etiam a Faliscis quaedam XII tabularum supplcmenta
petita esse narrat. Nullus aliorum historicorum Faliscos commemorat. Quid, si illa traditio exinde exstite- ait, quod plura, quae rem sacram spectant, ab Etruscis mutuati erant Romani pUniverse igitur de veterum testimoniis circa quaestionem nostram dicendum, quod de omnibus eorum traditionibus verum putamus; sc nobis non licere eas reiicere, nisi certissima adsint fictionis vestigia. Cum autem viderent nonnulli Viri docti, Verum esse non posse, lege XII tabularum e Graecis legibus esse petitas , quia nihil sere secum in Vicem commune habent, Decessario etiam totam legationem tanquam fictam ejiciendam esse puta erunta quod tamen necessarium non
esse, jam latius nobis erit probandum. 3 Quid de legatione in Graeciam missa
. Fontes illi, quibus Livii et Dionysii auctoritas
haesiti causa niti videtur probant tantummodo legatos missos fuisse , leges vero XII abb. e Graecis legi. bus esse petitas minime inde constat contrarium e colla. 1 V. LiNivs Epist. L. III. p. 5.
33쪽
tione legum Graecarum et Romanarum Ostendere cona
bimur. Qui autem fieri possit, ut prius erum sit, posterius antem facile rejici possit, hoc et sequentibus 3 videbimus. Quod tamen ut rite procedat, res paullo altius est repetenda. Legem Terentillam , ut vulgo dicitur, quam A. II. C. 292 de certis legibus scribendis rogaverat C. Terentillus Arsa, tribunus pl. I), et quam sequenti anno repetiit Virginius et totum tribunorum collegium a), per varias patriciorum fraudes, et per Volscorum, Aequorum, et Sabinorum in haec tempora incidentia bel la ad exitum perducere tribuni non potuerunt. a tres enim optime sciebant, ius non scriptum et incertum magnam sibi in plebem auctoritatem conciliare , tanquam solis in rep., qui jus et scirent et dicerent 3). Itaque id semper egerunt, ut rogationem differrent, cum plebis pertinacia eam prorsus ejici non sineret. Tandem cum tribuni viderent, ne riXas Continuas, ne damnatos etiam a plebe 4 consules movere patricios, ut ipsorum petitioni cederent, et Ieges a plebeiis conscribi sinerent s), lenius agere coeperunt, atque jam illud tantum rogarunt, ut communiter et patricii et plebej leges scriberent. - Saepius jam experti erant
soli leges ferrent, quod tamen in legis argumento , quale est apud DioNYs. . . . , non indicatur. Conciliare haec possis, si posteriores tribunos, qui hanc legem iterum atque iterum repetie runt, ita illius argumentum mutasse statuas, ut soli plebeii legumlatores esse deberent. Sic etiam illud abjecta leges, apud Liv. d. l. commode referri p0test ad legem, qua hoc petierant tribuni.
34쪽
Patres , non linis irritandam esse plebem, et sibi magis prodesse sua sponte Paullulum cedere, quam deinde coactos esse plebi plane morem gerere. Itaque ferendas esse leges tribunis concedebant, laturum leges e minem nisi patricios jebant. Hoc autem nolebant Tribuni. Tum videntur Patricii i), ut illos circumve Dirent, simulasse utile fore , aliorum populorum leges
consulere, antequam O Vae Meges Conficerentur, atque
hunc in sinem 1egatos esse mittendos Athenas et in alias Graecas civitates, qui leges inde peterent. Sic rursus disserebatur rogatiori sic forsitan, reversis etiam legatis, alia adesse poterant, quae, quominus leges ferrentur, impedirent. Patricios non ideo legatos in Graeciam misisse , ut revera legibus inde petitis in conficiendis XII Tabb uterentur , vel hoc mihi probare videtur , quod
reversis legatis non continuo leges scribi curarent Do- vis rursus turbis opus erat, antequam Decemviros hunc
Fortasse etiam patricii propterea leges Graecas accersendas esse dixerunt, quia plebs nolebat, ut soli patres leges scriberent, nec ipsi patres plebejos ad hunc honorem admittere volebant, quasi simulaverint patricii, nec se nec plebeios leges esse laturos , sed eas e Graecia esse etendas. Sic praeter rogationis dilationem etiam hoc sibi commodum poterant sperare patricii, si
1 Itaque rejicimus ARRAssONII d. l. p. a. senteni iam omni landamento destitutam , plebejos primos fuisse legationis mittendae auctores plebeji non novas, sed certas leges volebant. V. infra, ΙΙΙ. coli. Ac HsΜuae p. 45. 2 V. Liv. L. III. C. u. domi motus orti, istis eo intentius instabant ribuni, ut tandem scribendarum legum initium fieret. 1 oret. ΗΑΕ L. X. C. 4. ad
illa veri a καὶ μετα τουτο προσηεσαν οἱ δημΣρχοι . . . et C.
55 in Senatu, ubi de Decemviris creandis agebatur , λεχθησαν μενου και τοτ πολλοι ' φοτέρων λογοι , . .
35쪽
tamen cogerentur plebi obsequi, fore ut faciliores sibi haberent tribunos, ut a patribus solis eges illi conscribi sinerent, cum nempe Graecae maxime eges populo dijudicandae proponerentur , minime vero ab ipsis patriciis consectae. Legati autem et deinceps priores Decemviri omnes fuerunt patricii, ita ut facile illud con .silium clam plebem exsequi potuerint. Haec sententia, utut comprobata iis , quae eguntur
apud Livi Π s), qui consilium legatos mittendi demum
exstitisse narrat e lite patres inter et plebem de eo, quia leges ferret, haec sententia, inquam, sorte minus Probanda videbitur attendenti, severum et patriorum morum tenacissimum Romanorum ingenium non facile si- isse, ut peregrinarum legum codicem in suam civitatem reciperent.
Ut ut est, fraudibus certe patriciorum tribuenda tota legatio idque magis etiam confirmatur iis, quae leguntur apud Dionysium , qui paullo aliter rem narrat. Inserit sc traditionem de L. Siccio Dentatori homine plebejo Castris in hostium conspectu positis, mittit
hunc Consul Romilius , ut una cum o militibus , omnibus emeritis, equorum castra Xpugnet, eam ei iam
indicans, qua Devitabilis omnibus mors immineat. Servat virum mira tum solertia tum sortitudo Capit hostium castra. A tergo equorum Xercitum, qui cum Bbmanis jam concurrerat, invadit et fugat. Deinde noctu cum sociis, qui ei assuerant, Romam prosectus ibi victoriam suam, et consulis scelus narrat. Negatur consuli triumphus, et ab ipso Siccio accusatus a plebe damnatur. - Et jam videmus eundem Romilium, patricium, consulem a plebe damnatum in senatu SSUr- 8 L. III. C. 1 a cum de legibus conveniret, de latore tantum discreparet, missi legati Athenas. Qui locus, me judice , aliam explicationem non admittit. .
36쪽
ger , plebis commoda curare, ut leges ferrentur sua dore, et Iegationis in Graeciam mittendae auctorem existere I). Quid, quid, quaeso , magis Patriciorum fraudes indicare potest, quam singula haec 3 Non ii profecto erant patricii illius temporis , non is erat o. milius, qui privatis simultatibus omissis, de rebus
quae rem p. spectabant, ex sola communi utilitate judi- Carenti Nec mirae videbuntur illae patriciorum raudes attendenti, quales artes semper adhibuerint, ad eludendam plebem. Exempla ex ipsa legis crentillae historia petita vide apud Liv. L. III. C. 9 in fine et C. io. Hinc etiam capto ab Herdonio Capitolio, tribuni plebis id non bellum, sed vanam imaginem belli esse dixerunt ety saepius c. experti, quid sibi a patriciis me
Sine necessitate igitur nonnulli viri docti Livio et Dionysio fidem negantes, legationem missam esse nega. verunt. Cui sententiae id maxime obstat, quod adsunt expressa legatorum nomina eadem et apud Livium et apud Dionysium et apud Lydum II. c. In traditione
autem prorsus ficta ea Omnia non tam accurate consignata invenissent 3ὶ Nomina antem illa revera ubi que eadem sunt. Quis enim in eo haereat, quod apud Lydum legatur Αυλος Μάρκιος Pro υλος Μάνλιος Vel Μάλλιος, ut est apud Dionysium et Livium 2 aut cum NAC1ElowsK ), Livium et Dionysium sibi invicem
contradicere statuat, quia hic legatorum nomina fuisse dicit ποριον Ποςουμον, Σερού iον Σουλπικιον et υλον Μάλλιον ille vero eos vocat Sp. Posthumium Album ,
Aulum Manlium it Sulpicium Camerinum Etsi
37쪽
enim paululum disserant in praenominibus et cognonii nibus Iegatorum, procul dubio tamen uterque de iisdem personis cogitavit de quo dubitari non amplius potest, si inspexeris Liviu L. III. C. 33. Ibi enim Decem
irorum nomina recensens, trium legatorum, qui X horum numero fuerunt, nomina ita exhibet, ut ne una
quidem liter disserant ab iis, quae habet DION. . . C. a. Unde haud temere dicas , apud Liv. . ΙΙΙ. C. 3I. legendum esse Servium pro Publium, quod a Iibrarii manu profectum videtur. Accedit, quod Livius L. III. . o. consulem anni 293 U. C. vocat Servium Sulpicium, qui apud Dion L. . . . dicitur Servius Sulpicius Camerinus, quod cognomen Sulpicio legato
Nec etiam video, cur legalionem confinxerint Annales Romani. Ficta saepius dici possunt modo alia accedant, quae hoc confirmant), ubi quaedam celantur, quae cognita populi Romani gloriam minuissent a); eIquaedam minus vera traduntur ad augendam illam gloriam aut ad excitandum odium in populos invisos saepius etiam ex odio patriciorum et plebis in se invicem quaedam conficia esse dici possunt 3). Verum quid in tota narratione de legatione occurrit, quod ob illas causas fictum dicere queasa nisi cum 1ahoNi Athenas missos egatos ideo a Livio et Dionysio traditum dicas, ut , non a parvis Italiae civitatibus, sed ab Atheniensibus, ericlis temporibus ad summam potentiam evectis, e legibus sapientissinii Solonis XII tabularum originem repeterent s) At nihil obstare vide.
38쪽
tur, quominus illam legationem revera Athenas missam fuisse statuamus. Nam ignotas illo tempore thenas Romae fuisse non facile mihi persuadeam. Athenae enim illo tempore ad summum potentiae et gloriae fastigium pervenerant, unde verisimillimum est, eas apud Bomanos tot Graecis coloniis circumdatos jam illo tem pore innotuisse I). Videamus jam de argumentis eorum , qui totam delegatione traditionem rejiciunt. Urgento'. Ciceronem nusquam hujus Iegationis mentionem fecisse et , quare eam fabulam esse dicunt, post Ciceronis demum tempora ortam. At vero expressis quidem verbis nusquam legationem memorat C1CER , sed do egi L. II. C. 23. dicit de legibus Decemviralibus translatis de Solonis legibus et lessum, vetitum in XII Tabulis, lugubrem eiulationem significare indicat, , quia lex Solonis id ipsum vetat,' et C. 25 , de ege Solonis loquitur , a quam Decemviri iisdem verbis in decimam tabulam conjecerunt ' quibus locis Iicet non diserte legatio commemoratur, satis aperte tamen, nisi verba Ciceronis torqueas , vulgaris illa traditio confirmatur. MacigiowsKI 3 etiam legationem missam fuisse negat, illique traditioni fidem non habet, tum propter levem veterum auctoritatem , tum propter eorundem hac in causa dissensionem 4). De primo argumento jam vidimus, i de secundo nunc accuratius est dispiciendum. Citat, ut sententiam suam probet, CICERONE de Orat.
L.M. C. 44, Di Cassius: iremant omnes licet di- eam , quod sentios bibliothecas mehercule omnium philosophorum unus mihi videtur XII Tabularum libellus,
qui tamen rectius illam scitonem non Livio et Dionysio , sed annalium scriptoribus tribuit. ci CL 1ΕBunn, om. II. p. 8. 2 V. Ill Marus ad Cic. de Rop. L. II. C. 56. n. a. 5 Iu PUSC. p. Io Sqq. si Ibid. p. 118 qq.
39쪽
si quis legum sontes et capita viderit, et auctoritatis pondere et utilitatis ubertate superare.' et OX: nierincipietis etiam illam e cognitione juris Iaetitiam et vo-Ιuptatem, quo quantum praestiterint nostri majores prudentia ceteris gentibus , tum facillime intelligetis, si cum illorum Lycurgo , et Dracone , et Solone Dostras leges conferre volueritis. Incredibile est enim, quam sit omne jus civile, praeter hoc nostrum, inconditum
Ille vero locus nihil probare videtur. Nam vel primo intuitu patet, quam oratorie, quam hyperbolice omnia ibi dicta sint. Ut commendet Cassius oratoribus studium juris civilis, summis laudibus effert lege XII tabularum, quae quasi fundamentum erant Iurisprudentiae Romanae , et illarum legum auctores Lycurgo, Draconi et Soloni anteponit. Eandem ob causam ius caeterorum populorum ridiculum atque inconditum vocat, quae epitheta certe injuria tribuuntur legibus o Ionis et Lycurgi, quibus per tot annos populi , qui iis
utebantur, salutem et prosperitatem suam debuerunt. Elegans sed acutior, ut opinor, quam verior legitur
illius loci explicatio apud TERRAssoNIUM IJ, qui putat,
Ciceronem ibi non negare Graecam XII tabularum originem , sed id tantummodo significare, Decemviros Ieges Solonis, non ut acceperant in tabulas suas inseruisse, sed meliores et emendatiores reddidisse a). Addit Λc1Ε1owsK1 1ONYstu L. XI. C. 44, Di haec
de XII tabulis leguntur : ούτω σεμνων οντων καὶ τοσαυτην ἐποντων διαφορα παρα τα 'Eλληνικρις ομεσίας . . . Verum cum locus sit mutilus, et cum praecedentia Orinoverimus , quis horum verborum sensus sit, non facile assequi possumus Hoc tamen constat, Dionysium DO- 1 Histoire de a I. R. p. 85. 2 CL uousae de C. D. L. II. C. 6.
40쪽
luisse si hi contradicere, et rejicer ea , quae ipse paullo ante pluribus locis de Graeca XI tabularum originenarraverat i). Restat locus POLYsir L. II. C. Iu sa), quem in medium attulit ΜΑ iElowsKr, ut probaret, etiam in eo dissentire veteres , quod alii auctores plures anteriores Commemorent legationes, dum Polybius tradit primam Romanorum legationem circa sinem demum Illyrici belli A. U. C. 526 in Graeciam missam suisse. At summo jure observavit Vir Cons. BERRIAT ST.-ΡRIX, et quem consuluit LONGuEv1LLE 3), illum locum de peculiari quadam legatione esse accipiendum, quod uti forsitati οὐεπιπλοκ8 4 Piobat, tum vel inprimis illud additum: τοίαδε και δια ταυτας γένετο τας αἰτίας. De Iegationibus ante Illyrici belli tempora Delphos missis vide Liv. L. I. C. 56. L. V. C. I et 28.
In eo etiam dissensionem Veterum auctorum circa
nostram traditionem videt MACIElowsK1 5ὶ, quod Livius, Dionysius et Zonaras tres legatos in Graeciam missos esse narrant, dum Pomponius et Servius ab ipsis Decemotris leges inde petitas esse scribunt. Equidem huic argumehto tantam Vim non tribuendam esse cen. seo, et in Ρomponii et Servii narratione nihil nisi antiquissimae traditionis perturbationem video. Hujus. modi autem memoriae lapsus faciIe in veteribus scripto- 1 V. . . . 1 52, 54, 6, 7, si L. II. G 27.
2 'H μεν ουν πρωτη διάβασις ωμαίων μετα δυνάμιεως εἰς τη 'Iλλυρίδα, και ταυτα τα μερη της 'υρωπης, ετιδ'επιπλοκ μετα πρεσβείας εἰς τους κατα την Ελλάδατοπους, τοίαδε και λα ταύτας γένετο τας αἰτίας ' 5 V. Thgmis Tom. VI p. 275 et 27 sqq. 4 V. Agmia, . . .
276, ubi illud vocabulum non tantum commercium, sed etiam On
junctionem quandam significare dicitur. 5 In PuSc. p. Lib. Eadem habet Cons. LELiLvR d. l. p. b.