장음표시 사용
141쪽
non minusquam Gallos di se te nominat. Qtiinimo Germanorum nome ea aetate etiam antiquufuisse non obscure apud Caesarem Remi docent, elim eos, quos antiquitus Rhenum traductos as. serunt, a Germanis ortos dicunt; ubi utique Germanos veluti patrio ac gentili eodemque usitato nomine appellant.
Tungros igitur aetate Caesaris in Belgio non τε uria fui stafacile demonstrari potest. Primum enim,si σι tec Caesar Tungros in Belgio cognouisset, nullo m MLc s tacuis et, cum id ad splendorem victoriae ' η θ' illi cii in primis faceret. Et si autem non ignorem,
quibus coniecturis hoc diluere quidam conati
sint,tamen hactenus vidi neminem , qui veris rationibus confutaret. Et sane cum Remi de numero Belgarum omnia habere se explorata Caesari dicunt, Mibidem eos ex catalogo recensent, proditionis non immerito argui potuissent, si suppressa aliqua gente hostium vires extenuassent, atque ita Caesarem in praesens periculuin coniecissent, quem imparatum hostis incognitus ex improuiso obrueret: quare cum Tungri in eo catalogo locum non habeant, quis eos in Belgio tunc habuisse credat confirmat hanc sent etiam meam etiam alia ratione ipse Cesar: qui cum non uno loco imperioru vicissitudines inter Belgas commemoret, ac diligenter explicet, qui quoruimperio aliquando ad suam usque memoriam subfuerint, nusquam tamen Tungros nominat; cum interim Eburones non uno loco appellet, noomis urus, si quod isti suspicantur Tungri sub
Eburonum imperio comprehens tunc fuissent, cum id ad gloriam ipsus non parum conferret. sit Tungros in Eburonibus vita deleuismet Confirmat
142쪽
TRII IORVM LIB. I. ros firmat etiam hanc sententiam meam Strabo qui tametsi post Caesarem fere sexaginta annis fuit, nullam tameni ipse in sua Geographianungrorum mentionem facit; neque dici vere potest, quoel non Caesarem ipsum, g ad suam usq; me moriam pertinentes Romanorum de Gadia tabulas viderit, aut Decretum Augusti in Gallia itidem ut in Germania metuerit, quo minus etiam suam industriam posteritati probaret in cognoscendis gentibus hactenus incognitis. Confirmat
ad haec lententiam meam rerum aestarum series.
Est in Francis Orientalibus oppidum circa Hesbipolim nomine Tongernis , quod cum lacum
Tungrorum fgnificet, Tungrorum veterum se deui illic fuisse arguit. Inde autem eos tum m uise , S: Rhenum traiecisse consentaneum est, cum desolatos Eburonum agros, quos ad intemnecionem star deleverat,occupassent: quod viacus arguit paululum infra Vbios situs, nomina Tungeria heim. quod Tungrorum patriam significat. Inde enim porro occidentem versus latius promotis finibus processerunt in eas partes, quae similibus vestigiis eorum memoriam testantur. In qua proinde sententia mea, qu magis etiam confirmer,Tacitus ipse facit cum nec Caesarem, nec Strabonem, nec re vel aetate, vel post aetatem forum gestam ignorauerit, ipse fatis dilucide indicat, Tungros post illorum memoriam demum
in Belgium venis. Hoc enim ut liquid δ declararet,imu grorum migratione, quam nequaquam veterem utique videri vult, ad considerationem alui retro elapsi,voci recens, quasi per exegesin, voeem nuper addidit, quae spatium contineret annorum centum,quia Strabone. scilicet ad insum usque elapsi erant; intra quos Iugrorum res
143쪽
in Belgio 3 principium&incrementum habu Hnt, quod ipse vidit. Atqui si hoc& verum est,&ab ipso Tacito hic adstruitur, quo modo Tacitu dicet Tungrossi mos esse Rhenusti traductos, his primis additum eae Germanorum nomen. In assignando igitur tempore cuni Tacitus non modb errare, sed etiam sibi ipsi repugnare deprε-hendatur , nemo credat eum genuina Germanici nominis Elymologiam tradidis., cui non mo- db funda metum absurdum subiecerit, sed etiani rationem ineptam addiderit tandamentum enim Etymologiae peti jt ab actis gentiε, cum petere deberet a gentis conditore, ut infra apparebit. Rationem per ij t age te Tungrorum, clim is nati Oiae petere debuisset longe edim credibilius est Belgas istos, qui Rhenum transducti sunt, cum natione Germani essent, hoc nomen quod patrium habebant in Galliam intulisse, quam in Gallia nouum peperisse, Mad totam nationem stram paulatim transmisisse ino stim enim huiusmodi ambages, quae sui absurditate se ipsas consutant: Formidabile sui Gallis Germanorum nome fuit ergo de odiosum. Quid cause est quia qui Rhenum transducebantur expellebant Gallos. Quaero igitur primine soli hoc secerint, an S ali omnes, qui hosce postea secuti sunt Sinon omnes hoc
fecerunt, cur omnes uno nomine Germani appellantur, ut cx Caesare discimus stomnes idem fecerunt, cur ad primos potius, quam ad ultimos Germanici nominis originem referimus f Quemadmodum igitur una hirundo, i quod dici olet, ver non facit; ita nec Tungrorum, nec quorum cu-que aliorum, qui primi, vel etiam postremi Rhenum transducti sunt, unicus accessus Germanorum nomen vel peperit, vel inuisum reddidit in Gallia. Iterata enim saepius Germanorum ir-
144쪽
hiaptio, quia metum expulsionis incutiebat Gaialis, odiosum reddidit nationis nomen ta ut quaecunque gens Rhenum transgressura nunciata eL set, tota Gallia conclamaretur rursus ingruere Cermanos. Eadem ratione Britanni postea chiri ab Anglosaxonibus impugnarentur, odioso nationis nomine Germanos appellabant: nec distamili ratione ipsi Gei mani olim V Valen e Polenappe Harunt omnes gentes, quae ex Vadaliari Polonia in Germaniam diuersis temporibus irruperunt, ut infra docebimus. . um igitur Caesar testetur Belgas in Gallia circa gloriam Germanicii minis fuisse ambitiosos, quo modo credem no- me Germanorum vel recens esse, vel in Gallia pastu Hoc enim naturale est,&cunctis mortalibuaso lene, ut priuati ex familia, familiare gente,g tes ex natione sua nobilitatis documenta petant;
quae quo antiquiora Se splendidiora sunt, eo etiarius gloria conferunt. Itaque&Belgae isti, qui uno nomine Cermani dicti sunt, non ideo gloriati sunt hoc nomine quod nuper inuentum esset, ut vacitus nugatur, sed quod esset vetus: no quod erit in Gallia partum , sed quod esset in Galliam per ipsos inuectum. Gloriati enim sunt se
gente Tungros, natione autem Germanos esse; ut 1i aliae gentes forte Rhenum traducta essent, quae Germanae non erant, hunc titulum nati
nis suae ipsi tuerentur, quo posteris suis testatum
facerent, se originem non aliunde, quam ex Ge mania ducere: nam cum posteri omnes maiorum splendore exultare sol cant, illi Germanica na
tionis gloriam suae gentis gloriam es. ducebant. Alioqui de nomine hoc, si nuperi in Gallia partum esset, quomodo gloriari pos ent, ex quo non decus vllum, sed praesens dedecus ad p-
145쪽
ii D E RUGINEsos redudaturum esset, utpote quod se ipsos,
uitatis, maiores suos obscuritatis arguerent. Recentes enim esse conuincerentur, si ipsis Rhenum nuper transgressis hoc nomen additum profiterentur obscuritatis arguerent maiores suos, si nomen memorabile, quod hactenus nullii habuissent, a se mutuatos esse amererent. Plane igitur ex his apparet, Germaniae nomen esse vetustissimum, utpote quod ante Belgarum omnium transmigrationem in Germania usitatu fuerit. Non igitur aut horitas Taciti tantum apud nos valere debet, ut cognita rei veritate, manifestum eius errorem pertinaciter defendamus. Nam Tacitus in hac controuersia solitam modestiam suam non seruauit. Nam cum supra enumeratis Germanorum coditoribus in medio relinquit quod non intelligit, ita ut neque confirmet, neque refellat; in hac re idem faciendum erat,cuius nunc litem suam fecit. Sed Iacitus Germanis conditores suos referentibus non credidit Romanis suis credidit in uicum olim per imperitiam tum Gallice, tum Germaniae incolas communi nomine Gallos Vocauerint, idem Germaniae vocabulum, quod apud Romanos insolitum
erat,etiam apud Germanos inauditum eri putabat: ideoque voro nomine Romanos usos esse arbitratus et , Si idcirco noui nominis origine tr dere satagit, quo Germani nuper, ut putat,a Gallis distincti sunt. Ex eo igitur pendet error Iaciti, quod putarit ad Orientem Rheni non fuisse
cognitum Germaniae nomen, antequam id cognitum esset Romanis, celebratum Romanorum
scriptis: Atqui Germaniam ipsam & cunctas Ger
manorum gentes Romani bellum aperuit. Ideoque gentes omnes, quae ante Romanis obscurae
146쪽
FRIsIORVM LIB. I. iij scura erant, nomen tuc adepta sunt, non in Germania quidem, sed in historijs Romanorum: sin gulae enim gentes in Germania suum nomen iam ante bella ista habebant, quo inter sedistingus
rentur; sic ut ali Sueui, alij Cauchi, alij ataui,
alij aliter vocarentur. Romani autem tum demuli Sc cognouerunt, ex quo bellum his gentibus intulerunt. um demum enim 'uales essent, &quo nomine singula vocarentur, intellexerunt.
Sic enim Tacitus, ubi cladem ex Olenniit emeritate Romani a Frisijs accepissent, hinc clarum inquit inter Germanos Frisiorum nomen; ubi impendio ridiculus sit, si quis intelligat,tum demum clarum fuisse in patria sua Frisiorum nomen hoc enim Tacitus dicit: hinc iam Romanis porro clarum fuisse Frisiorum nomen, cum hactenus ignorassent inter Germanos etia gentem quae Frisiorum nomine vocaretur. Quanquam igitur Tacitus de Germanorum generali nomine aliter sentiat, eadem tamen illius quae singularu gentiu fuit ratio, quae tametsi Romanis incognita, in Germania tamen usitata fuerunt, etiam ante cepta bella Quod ex Iulio Caesare satis patet , qui ut Romanorum primus Germaniam impugnauit, ita etiam veterici omine suo, quod sitatum vulgo reperiebat, eam ubique appellauit. Adeo autem verum non est, quod Tacitus contendit, Germania vocabulum sua aetate fuis e re Teμιώς ricenso nuper additum, ut non multo post idem hoc Germania vocabulum tanquam vetus exo ' ις' leuerit inolescente paulatim nouo nomine Teuthoniae: i)dem enim qui Taciti memoria Germanen vulgo dicti sunt,aetate sequeti Teut scheni
pulariter appellati sunt. Constat hoc inde adeo,
147쪽
circa, vel ante aetatem Taciti scripserunt,usquam Teuthonum nomen reperias, neq; Germanoruni nomen reperias in eorum monumentis, qui populari lingua interea scripserunt. Quemadmotdum igitur nomen Germa hiae post aetatem Taciti vulgo in tantum euiluit, ut nuc nusquam locum habeat, nisibi Latina lingua utimur; ita econtra nomen Teuthoniae vulgo in tantum inualuit, ut
nihil aut in scriptis, aut in negocij popularibus
agatur, nisi sub nomine Teuthonico Huic autem nominum inutationi occasionem praebuisse videtur dissidium, quod Germani cum colonis dudum in Belgium deductis successu temporis consecuti sunt. Narrat Caesar Belgas solos obstiti me,
quominus Cimbri ac Teuthoni in fines suos intrarent, eoq; nomine sibi etiam mirum in moduplacuisse. Fuit ea res sine dubio molesta Germ nis,quod a gentilibus suis no modd sedibus quas quaerebat, sed etiam transitu prohiberentur Fuit etiam molesta res colonis, quod accedentibus subinde nouis e Germania hospitibus, ipsi non minus iam congentiles suos metuere cogeretur, quam ipsos dudum metuebant Galli. Itaque cum inpari Germanor metu ipsi cum Gallis esctent, contra comunes hostes operas mutuas tradid runt;&proinde non amplius iam hosti nomine Germani, sed Belgae dici voluerunt: Germani etiam pristinu illud nomen suum, ne qua erus comunio ad ingratos ac degeneres Belgas amplius pertingeret, nouo Teuthonii nomine ascito reiecerunt.Sic agitur post talem Taciti populariter ad Orientem Rheni Teuschen ad Occidentem VUelschen dici ceperunt, qui antea communiter Germannen Vocabatur. Et quonia ex huiusmodi
148쪽
FRISIORVM LII. 1.dissidio,cui originem caussa ista dederat, perpe
tuum irreconciliabile odium inter eas gentes anualuit, Germani non modo Gallos omnes sed&quosvis etia extraneos,qui Germani non sunt. VUelschen appellat, ut plane declarent semel asastos pro colonis suis no agnoscere. Exclusis ieitur hac de causa a nominis communione Belsis illi qui hactenus Germannen dicti fuerant, iam Teuschen vulgo appellantur Teutschen autem a Τeuthonibus, cultiones a Tuus cone dicti sunt gentis Teuthonica conditore. Et videtur salie ad memoria antiquissima gentis, quae conditorent suo nomine referebat, euthones dici voluisse; non alio consilio, qua uti etia nunc, sicut antea a
conditore sua nobilitate metirentur. Eode enim modo quo Tacitus refert eos aetate sua circa Germanici nominis gloria ambitiosos fuis Mitanue aetate nostra ambitiosi sunt circa reuthonici nominis gloria, quod nusqua non inculcare solent. Esla enim nomen Germa, unde olim Germanen ueri edieti sunt, eius proprium, qui una cum iuyscone x conditor nationis Germanicae fuit, ex Moyse di-D
scimus qui Iapheto filio Noe primogenitum fi 4-
Iium Gometu, Gomero tres filios assigna quorum primus Astines, secundus Riphath, ei lius
Tntamina dictus fuit: ex qu-m singulis, domos colomasIm mira fundatas, mediocris
historiarum lectio deprehendit. Nos autem ex Thogorma Germanos esse is ex eius nomine re-
e remittimus, ut hic eo tanquam pro Q tar
rina tamur, nixi suffragatoribus cum aliis viris coctissimis,tum etiam Hadriano Iuniori Reine
149쪽
carpentis conditore, apparet non ab euentu ali- ouo ut quidam opinati sunt, qui Strabonem ac Tacitum authores sequutur, sed ab in ipso conditore,cui Germa nome fuit, etymologiam eius esse repetendam ωproinde non aliter Germanos a Germa, quam Hebraeos ab Hebro,Graecos a Graeco, & Latinos a Latino dicitos esse unde consequitur ab eodem etiam Germatum Gerna an is, tum etiam Germanicae linguae nomenclatura dependere pari ratione qua i caeteris istis supradictis tum terrae, tum linguae suae apud posteros eorum appellatio remansit, Hinc igitur apparet non recens aut nuper additum, uti Tacitus putauit, esse Germaniae nomen, neque a Tungris inuetum, ab ea gente ad totam eius nationem esse traductu sed huic te
rae mox a diluuio post gentium diuisonem una cum primis cultoribus iuuectu esset inde porro in usu continuo permansisse, donec ob lupr
dictas causas inolescente nomine Teuthonico, paulatim euilesceret, ac tandem prorsus exolesceret. Itaque cum in Germaniama ademq; totius
I πη nationis geneislitanauata crix, qu ἐμ i 0 Germanisa, postea Teuthoni cadi fuit que Tomnes speciaiata cistunt siluae cuique genti 'f'ζός oeeuliares, nec alio data ramine ullo quam Dia- lecti, inter se dis rarunt. Quod ad internum
Germanorum contensum referendues quo ipsi
iam communiter inter se generalem hanc tinguam suam hactenus appellarui. Nam extraneae gentes: inen . eandem generalem tinguam, vo ipsam nationetur cermanorum diuersis nominibus appellarunt. Quet ut diligenter collagit Reynerus Reynectus,
150쪽
FRIsIORVM LIB. I. ii ita ad praesens hoc institutum nostrum nihil e
Hoc cum ita sit, apparet Cimbricam saxo cimbri nicam linguam illo Boreali tractu, quem FrisidiSaxοηει ea obtinent aut obtinuerunt, plane non esse usurpa Frbis bitam;quia nec ipsi quidem Cimbri aut Saxones eo se, et qua tractu unquam habitarunt. Huius rei quodnam linguat possit argumentum certius dari, quam quod lin 'utisitu. guam Frisicam, neque Saxones, neque Cimbri, si qui supersunt hodie, intelligant. De Saxonibus testetur Albertus Crantrius, cuius verba ad Ostrum institutii accommodata hic subi j ciemus: Cernere est inquit). unam gentem, ni cmori a Sara,iabus, longo licet interuallo distantem, per littora lib. ii .c. 6. Germaniae, ab Hollandia in occiduum sumpto principio Orientem versus per Di celas, Traiectensem, Monasteriensem,& Bremensem De- , inde ex latere Hol Latiae in Iuthia intercisa sunt, aliquando paludibus, aliquando maris finibus, totae sunt aliquando littorales, undiq; mari clausae, quod pontus contineti interuenit Thi et marisos gentem accolam Albis S Eydorae fluuiorum, quibus clauditur, ab hac communione, licet palustris sit, excipio, quod semper Germanica via lingua Saxoni et sit adnumerata. Ita CrantZius. Ubi chim Thi et marsos eo nomine a Frisij segregat,&Saxonibus adnumerat, quod Germanica lingua
it ipse dicit semper, si sint, utique hoc dicit,
Saxones usos esse lingua Germanica, Frisios non item Ex quo consequitur secundum Cran trium Vtique toto hoc Germanici littoris tractu, de quo contendimus, ad illius usq; memoriam lingua Saxonicae nullu fuisse usum, quod in eo Frisis degeret, quorum linguam ille ne Germanicam quidem, nedum Saxonicam esse iudicauit. Sed mis Cra