장음표시 사용
31쪽
ν Art. IV. Utrum fidei assensus possit esse eum evidentia credibilitatis.
II. Res fidei sub communi ratione credibili S. Angelicus ait: Ea quae subsunt fidei, dupliciter considerari
possunt uno m0d in Speciali et sic non possunt esse simul visa et redita . . . alio modo in generali, scilicet sub rati ine communi credibilis; et sic sunt visa ab eo, qui credit. I. I. quaest. I. art. 4. ad 2. Quod cum ita sit, de ratione communieredictilis quatuor tatuenda Sunt.1' Fidei veritates sub dicta ratione communi credibilis vere videntur Midentia credibilitatis, i. e. extrin Seca, quae Carietan vocatur evidentia, quod ita esse est credibile et judicabile absque alterius partis formidine μ. II. II. q. I. a. 4.
Itaque videntur ecundum rationem c0mmuni88imam et extrin- Seeam, non Secundum ratione particulare et extrin8eca8.
Et sane mysteria in se credenti obscura esse non desinunt, cum des sit de non visis. 2' sidentia credibilitatis ab enidentia testifcationis Seu revelationis divinae distinguenda est. Hae habetur, Si quis evidenter cognoscat Deum ibi loqui et credenda proponere, sicut prophetae nonnulla credidisse videntur vel angeli in primo creationis suae et justificationis momento ea, quae DeuSipsis revelabat, crediderunt illa habetur, si qui motiva us-fieientia ad credendum aliquid tanquam divinitus dictum evidenter conspicit. Testificationis quoque evidentiam eum dec0njungi 088e communior et verior Videtur esse Sententia.
Cf. S. hom. I l. l. . . . . Videsis Salmant. De ide, disp. III. dubium I contra Joan a S. Thoma, De de disp. II. art. ., qui dubitat utrum fide possit stare cum evidentia
testificationis seu in testiscante, non quidem solitarie et per Se 80lam, Sed cum suis adjunctis, i. e. cum aliis propositionibus evidentibus, quibuscum discursum efficere p0SSit, . . cum Veritate, qu0 Deus nec de potentia absoluta potest dicere falsum, etc. 3 Certa est et doctorum communis sententia contra
Capre0lum eum de conjungi posse credibilitatis evidentiam, quae non est evidentia veritatumidei in se, nec ipsius revelationis divinique testimonii, sed credibilitatis, quod revelatio divina seu divinum testimonium vere exsistit. Eo sensu ratio dei
32쪽
18 Quasisti 1. me defensione fidei catholicae.
veritatem demonstrat, ut docet Pius IX. Eneyc N0v. 1846; es. Supra Cone Vat. Const. Dei Filitis, cap. IV. Similiter motiva credibilitatis sunt quaedam demonstrationes idei, Siquidem S. Thomas asseverat sermonem Dei clariscari per miracula, quae sunt demonstrationes dei'. In I. Thess. cap. IlI. leel. I. 4 Assensus in credibilitatem dei, in quantum ob redibilitatis motiva lumine tantum naturali cognita, praeStatur, ab assensu in ipsam dem per gratiai penitus differt. videntia credibilitatis, ut talis, n0 nisi fidem naturalem gignere potest. IlI. Status u Aestionis. De sola evidentia credibilitatis disputatio habetur Testiscationis enim evidentiam, licet ex Ca-jetani sententia prophetis, apostolis, aliisque dei magistris
necessaria fuerit, in credentibu modo non adesse constat. Cardo rei in h0 vertitur, utrum evidentia credibilitatis cum obseuritate in creditis et cum libertate in de credentis consistere possit. Fide enim est de non visis, et virtus ob eamque rem meritoria adeoque libera. Thegis Assensus idei potest esse cum evidentia credibilitati8.
Arg. I. Per evidentiam credibilitati ea, quae sunt dei, n0 videntur nisi sub ratione communi credibilis, ut ex prae- dietis licet intelligi. At illa rati communi neque a Veritatibus obseurum tollit, neque ab asse usu libertatem. Ergo potest esse des cum evidentia credibilitatis Prob. min. a Fidei veritas in se obscora relinquitur, si credibilitatis evidentia dem non intrinsece attingit, Sed extrinsece . Atqui evidentia, de qua diximus, nonistendit ipsam dei veritatem in se, Sed in Deo Veritatem proponente. Ergo b Fidei assensus liberest, i homo potest credere vel non credere. Jam vero si fides intrinsece quoad nos obscura relinquitur, homo potest credere vel non credere. Ergo evidentia credibilitatis, qua side obscuri tatem non auferri ostensum est, libertatem a88ensus non tollit. Et prosecto intellectus credentis, ait Angelicus, dicitur e88 captivatus, quia tenetur terminis alienis, et non propriiS.
33쪽
Art. IV. Utrum fidei assensus possit esse cum evidentia credibilitatis ab I. Cor. 10, 5. In captivitatem redigentes Omnem intellectum.
Inde etiam est, quod in credente potest insurgere motus de contrari hujus quod si missime tenet. Quaest disp. De verit. XIV. a. ').Arg. I. Eae S. Scriptura Christus et apostoli fidei veritates sub ratione communi credibili videri p0sse, aperte significant. Ergo Prob. antec. Cum Judaei Ioan D. 30. Christo dixissent: Quod ergo tu iacis signum ut ideamus, et credamus tibi Servator alio loco respondit: Si non facio opera Patris mei, nolite credere mihi. Si autem facio, et si mihi non vultis
credere, operibus credite, ut cognoscatis, et credulis quia Pater in me est. Joan. X. 37-38 Apostoli autem praedicanerunt ubique, Domino cooperante, et sermonem confrmante, equentibus signis. Mare. XVI. 20. S. Paulus credimus, inquit secundum Operationem potentiae virtutis ejus, quam operatus est iu Christo, suscitans illum a mortui, Ephes L 19. 20. Idem apostolus e evidentia sign0rum eorum peccatum dem0nStrat, qui fidem negligunt quomodo nos fugiemus, si tantum Hegleaeerimus alutem, quae cum initium accepisset enarrari per Dominum, ab eis, qui audierunt, in nos con firmata est, contestante Deo ignis et portentis, et variis virtutibus, et Spiritus
sancti distributionibus. Hebr. II. - 4.
Arg. Ill. Eae traditione. x quo des scientifice de senili
coepta St, ap0l0getae, qui a Saeculo II auctoritate valuerunt,
patres, doctores, the0logi manifestam dei credibilitate ni edis-' Eadem veritas his verbis s. homae magis explicatur: intellectu credentis assentit rei creditae, non quia ip8:im videat veliseeundum se, Vel per resolutionem ad prima principia per se visa, edpropter imperium voluntatis moventis intellectum. Quod autem voluntas moveat intellectum ad assentiendum, potest contingere e duobus: uno modo ex ordine voluntati ad bonum; et sic credere est actii laudabilis alio modo quia intellectus convincitur ad hoc quod judicet esse credendum his quae dicuntur, licet non convincatur per evidentiam rei sicut si aliquis propheta praenuntiaret in sermone Domini aliquidiuturum, et adhiberet signum, mortuum suscitando, e hoe Signo On- Vinceretur intellectus videntis, ut cognosceret manifeste hoc dici a Deo, qui non mentitur licet illud futurum quod praedicitur, in se evidens non esset. inde per hoc ratio fidei uoti tolleretur. II. II. . . a. 2.
34쪽
20 Quasisti I. me defensione fidei catholicae.
seruerunt, Velut S. Justinus, ertullianus, . Augustinus. Quorum communem Sententiam Richardus a S. Visitore ' 173 his verbis interpretatus est , Domine si error est, a te ipso decepti sumus, nam ista in nobis tantis signis et prodigiis c0nfirmata sunt et talibus, quae nonni8 per te seri possunt. μDe Trin. lib. I. cap. II 6 Cui rei etiam documento est doctrina concilii Vaticani desilientis: Si quis dixerit, revelationem divinam externis signi credibilem seri non po88 . . . anathema sit. Similiter: Si qui dixerit . . . miracula certo cognosci nunquam posse, ne iis divinam religionis christianae originem rite probari; anathema sit. Const. dogm Dei
Filius De Ide, an III et IV. Atque Leo XIII.: Ratio
declarat, evangelicam doctrinam mirabilibus quibusdam ignis, tamquam certis certae Veritati argumentis, Vel ab ipsa origine emicuisse. Eneycl. Aeterni Patris.
0 . I. Fidei assensus con8istere non pote8 eum Videntia sui objecti quantum ad an est. Jam vero p08ita credi bilitatis evidentia cognoscimus evidenter, an sint fidei my8teria. Fides erg0 credibilitatis evidentiam exeludit. Resp. Dist. M. Fidei assensus conjungi nequit cum evidentia sui laeeti quantum ad an est, Sub rati0ne mysteriorum in speciali, cono. sub ratione communi credibilis, nego. Responsio ex iis, quae praefati umus, manife8ta videtur. Instabis. Assensus scientis in rem scitam non subjicitur libero arbitrio. At per evidentiam credibilitatis assensus credenti redditur assensus scientis. Igitur p0sita credibilitatis evidentia libertas a de tollitur. Resp. Dist. M. libero arbitrio non subjicitur assensus scienti in rem citam, conci c0nsideratio adlualis rei uitae, nego. Et dist. minorem per evidentiam credibilitatis assensus credentis efficitur assensus scientis dem intrinsece nego; scientis credibilitatem dei, concedo Visa credibilitate fidei ipsae res dei non deSinunt 88 non apparentia. Quare hille qui credit ait S. h0mas, habet sufficiens inductivum ad
credendum . . . non habet sufficiens inductivum ad sciendum. μ
35쪽
Art. IV. Utrum fidei assensus possit esse cum evidentia credibilitatis IlII. Il. quaest. II. art. Nihil igitur per evidentiam credibilitatis de libertate dei detrahitur.
Urgebis. Quod est evidenter credibile est evidenter verum. Et quod est evidenter verum assensum scienti cogit. Ergo evidentia credibilitatis et libertas assensus fidei pugnant. Resp. Dist. M. Quod est evidenter credibile est evidenter verum evidentia extrinseca, cono. evidentia intrin Seca, nego. Et dist. min. evidentia cogit 8sensum, si est intrin- Seca, concis i 8 extrinseca, nego. videntia petitur ab intrinseco res autem fidei, cum per evidentiam credibilitatis in se minime videantur, nobis obscurae sunt. Hic adverti debet,
assensum circa credibilitatem fidei ob motiva credibilitatis distingui ab assensu circa ipsa revelata propter auctoritatem ipsius Dei revelantis. Dices Ob auctoritatem testium gravissimorum factum naturale, velut exsistentia Romae, ab iis, qui ipsam R0mam
nunquam viderunt, necessitate quadam admittitur. Ergo per-
speeta evidentia credibilitatis ipsa fidei mysteria necessitate
coacti redimus. Resp. Transeat antee. Et ego con8eq. t an non est paritas. Fides enim est aetus intellectu assentienti Veritati divinae ex imperi voluntatis a Deo motae per gratiam s. S. hom. II. II. quaest. II. art. . Ex qua desinitione tria per8picua Sunt: a Romam esse cognoscimus ea firmitate 8Sen8u8, quam testium p0stulat auctoritas. At vero fidei assensus, etsi deles etiam credibilitatem dei suae perspiciunt, non tamen a pondere motivorum credibilitatis pendet, ed a gratia. b Voluntas, per gratiam mota, praestare p0te8t Vorem illam adhaesionem S.Ihom. II. II. quaest. IV. art. 8. ad 3. , quae motivorum pondus excedit. Revera ab Innocenti XI damnata est haec pr0positio: Voluntas non pote8 efficere, ut a88en Susfidei in se ipso sit magis firmus, quam mereatur pondu rati0num ad assensum impellentium. Decretum . Marti 1679, pr0p. 19.6 Igitur homines dei gratiae possunt bicem ponere, i ex parte intellectus, si assentiri recuset My8terii8 quod
36쪽
22 Quaestio I. me defensione fidei catholicae. in se obscura in omnemque vim cognoscendi attiralem superent, et qu0 renitatur termini alienis, et non propriis φ. S. Thom. Quaest disp. De veritate, IV art. 1. 2 e parte voluntati per pravo affectus, qui solent iam motionem in Deum plurimum impedire. 0 .HI. S. h0mas dicit: Daem0ne n0 voluntate 8- sentiunt his, quae credere dicuntur, sed coacti evidentia ignorum, e quibus evincitur, verum esse, quod fideles credunt. μDe veritate, quae8t XlV. art. . ad 4. Ergo evidentia signorum liberum dei assensum excludit. Resp. Dist antee. Daemones redunt evidentia coacti ad assensum dei supernaturalem, nego; ad 88ensum naturalem, subdist. coacti quodammodo, cono. Simpliciter, neg0. M . homas aperte distinguit dem daemonum naturalem a supernaturali fide delium; nam credere, inquit aequivoce dicitur de h0minibus delibus et daem0nibus: nec est in eis ides eae aliquo lumine gratiae infuso, sicut Stin delibus M. De verit. l. c. Quamobrem ex textu in Objectione prolat minime apparet, evidentiam sign0rum pugnare cum libera voluntatis motione, qua fideles per gratiam e pio affectu veritati primae adhaerent Daemonum enim fides eae
gratia non St.b Neque . Thomas assensum de naturalem evidentia sign0rum simpliciter cogi censuit. Quamvis enim daemones non credant cum voluntatis motione ad nem supernaturalem, non tamen omnino absque voluntatis imperio redunt scilicete malitia credere n0llent, sed credere absolute volunt, qu0d in tanta signorum evidentia non credere maximae stultitiae esse videant. Atque sanctus doctor, qui anno 1258. in Quaest. disp. Deveritate eripserat: coacti evidentia ignorum μ, 08tea in Secunda Secundae, quam Summae partem a. 1269-127l confecit, ita scripsit: daemonum des est quodammodo coacta ex signorum evidentia. II. I. quae8t. V. art. 2 ad 1.
37쪽
Art. V. Utrum 'sens fidei possit esse absque evident credibilitatis 23
ARTICULUS V. Utrum assensus fidei possit esse absque evidentia credibilitatis.
I. Status quaestionis. Hoc loco non quaeritur,' ' utrum evidentia redibilitatis fidei causa sit: nam unica deie ausa proprie dicta est gratia. ' Pro certo affirmari debet, certitudinem dei super omnia non inniti motivis credibilitatis, sed gratia, qua fideles Deo revelanti adhaerent. 3' Similiter constat fidem non esse discursinam seu proprie fructum discursus sed simplicem. Itaque de hoc agitur, utrum ille possit ei edere supernaturaliter, qui non Videat esse credendum; Seu, ut planius dicam, utrum evidentia et certa n0titia credibilitatis, tanquam conditio vel dispositio quaedam remota, prae8upp0- natur assensui fidei. Respondet S. homas: Ea quae ub- sunt dei, dupliciter c0nsiderari possunt: uno modo in speciali; et Sic non possunt esse simul visa et credita alio modo in generali, scilicet sub communi ratione credibilis; et sic sunt visa ab eo, qui credit. Non enim crederet, nisi videret ea esse credenda. II. ΙΙ. quae8t. I. art. . ad 2. II. Quonam lumine evidentia credibilitatis videatur. Hujusmodi videntia speetari potest ' in iis, qui ad fidem duduntur; ' in iis, qui dem jam habent.1' Qui ad dem ducuntur, evidentiam credibilitatis videre
p088unt lumine naturali, cum ratio humana externa revelationis argumenta considerat. Νeqtae tamen aliqua lux supernaturalis
quasi aurora luminis dei ab eo judicio credibilitatis omninoeXeluditur. Ille, qui credit, inquit S. Thomas, habet sufficiens inductivum ad credendum inducitur enim auctoritate divinae doctrinae miraculis confirmatae et, quod plu8 8t, interiori instinctu Dei invitantis. II. II. quaest. II. art. 9 ad 3.; cf. Quodl. II. art. 6. 2 In iis, qui dem habent, cogniti credibilitatis naturalis et habitus dei in judicio credibilitatis concurrere identur. Nam ut Angeliei verbis utar, lumen de faei videre ea quae creduntur sicut enim per alios habitus virtutum homo videt
illud quod est sibi conveniens secundum habitum illum, ita
38쪽
24 Quaestio I. me defensione de catholicae.
etiam per habitum fidei inclinatur mens homini ad assentiendum his quae conveniunt rectae fidei, et non aliis. ΙΙ. ΙΙ. quaest. I. art. . ad 3. Idem de delibus dixit: per lumen fidei vident esse credenda quae uni dei). L. c.
III. De modo. quo notitia credibilitatis debeat
esse in diversis hominum generibus.1' In nullo h0mine per se requiritur notitia scientisca, sed ea susscit, quae sit rationi consentanea. ' Non absoluta sed respectiva notitia opus est, quae ad judicium prudens e sincerum, habita ratione diversae conditioni captusque personarum, sufficere videatur. 3 Minime tamen par est conditio eorum, qui dei donum acceperunt, atque eorum, qui ad fidem disponuntur hos dubitative credibilitatem investigare nefas haberi nequit illis assensum suspendere et dem in dubium vocare nunquam licet. Hinc ab Innocenti XI damnata est haec propositio: potest qui prudenter repudiare a88ensum, quem habebat, supernaturalem. Decretum 2 Marti 1679; prop. 20. t patre Vaticani: Si qui dixerit, parem esse conditionem fidelium atque eorum, qui ad fidem unice veram nondum pervenerunt, ita ut catholici justam causam habere possint, fidem, quam sub Eeclesiae magisterio jam u8ceperunt, assensu suspenso in dubium vocandi, donec demonstrationem scientificam credibilitatis et veritatis dei suae absolverint, anathema sit. Const. Dei Filius De sde, an VI. IV. Errores. 1 Plerique protestantium, quod mere ad
testimonium spiritus aut ad alia interna prov0cant, eam religionem adstruunt, in qua ru8tra it aeternorum motiVOrum
evidentia. ' Schola Hermesiana a G. Hermes, 1775-1831)credibilitatis motiva ipsius dei Christianae motiVum 88e Ontendit. Qua quidem opinione salsa, fidei, cum e ratione naturali, non ex supernaturali gratia prodire diceretur, sua dignitas non permansit. Ex theoria Hermesiana alius error processit, quasi atholicis integrum esset, dei assen8um u8pendere, donec demonstrationem scientiscam credibilitatis dei suae absolverint. Protestantes igitur per desectum, Hermesiani per exce88um errant. Ideo in sensu exposito probanda est
39쪽
Art. V. Utrum assens fidei possit esse absque evident credibilitatis 25Thesis, Assensus dei non potest esse absque evidentia eredibilitatis.
Arg. I. Op0rtet dei 0strae obsequium esse rationi consentaneum. jusmodi autem obsequium non est sine notitia certa credibilitatis. Ergo Maj. patet ex effato: gratia non tollit naturam sed perscit. Pro min. Ratio humana judicat ea, quae sunt dei, credenda esse, aut ex dei mysteriis in se aut ex signis certissimis divinae revelati0nis. At mysteria in se humanae rationi non manifestantur. Ex quo sequitur, ut ex signis certissimis sat judicium credibilitatis. s. S. Thom. C. Gens lib. III. cap. LIV. Arg. . In judicio, utrum credendum sit, nemini levi aut indisserenti esse licet. Atqui sine certa credibilitatis notitia leviter credimus. Ergo Prob. min. Leviter credit, qui nescit aut dubitat, utrum Deus locutus sit. Haec autem ignorantia vel dubium non tollitur per mysteria in se, quoniam Obscura sunt. Ita humanae rationi, ne leviter credat, notitia certa credibilitatis opus est. s. S. hom C. Gent. lib. I. cap. I. Hoc illud est, quod dixit beatus Petrus: Non enim doctas fabulas secuti, notam fecimus vobis Domini nostri Iesu Christi virtutem et praesentiam sed speculatores facti illius magnitudinis. I. Petr. I. 16. Huc etiam spectat illud S. Joannis: Charissimi, nolite omni spiritui credere, sed probate spiritus si eae Deo sint quoniam multi pseudoprophetae aeterunt in mundum. I. Oan. IV. 1. Denique ius IX. , Humana ratio, ne in tanti momenti negotio decipiatur et erret, divinae revelationis laetum diligenter inquirat oportet, ut certo sibi constet, Deum 88 loquutum, ac idem, quemadmodum sapienti88imedoue Apostolus, rationabile obsequium exhibeat. Lits encycd. 9. Nov. 1846.
0 . l. Dixit Jesus improbando: Nisi signa et prodigia
videritis, non creditis. Joan. IV. 48. Et alibi: Quia nidisti me homa, credidisti: erat qui non viderunt, et crediderunt.
Joan. XX. 29. Ergo dei nulla certa credibilitatis notitia
40쪽
26 Quaestio . me defensione fidei catholicae. Resp. Dist antein in reprehensionem veniunt, qui signa quaerunt Π0 neee88aria, conci nece88aria, nego. Multi signa
quae8ierunt, quamvis Christi credibilitas manifesta esset; aliorum Vero coida parata erant uuare . homas in l0eos proluto exponit, quod illi qui sunt tam prompti animi ut credant Deo, etiam ignis non visis, sint beati per comparationem ad illos qui non credunt nisi talia videant. μlΙΙ. quaeSt. V. Rrt. 5. Instabis. Unica de causa est gratia dei. tqui, si credentibus opus est notitia certa credibilitatis, plures ponuntur causae dei. Ergo. Resp. Dist majorem gratia fidei est uniea causa dei, concedo earum rerum, quibus disponimur ad dem nego. Et dist. minorem: si notitia credibilitatis e88et causa fidei, concedo; conditio sine qua non nego. Respon8io patet ex terminis. Et sane Leo XIlI. S. Augustinum laudat, quod rationi partes complexu 8it, huic scientiae philo80phiae tribuens . . . illud quo des saluberrima . . . ignitur, nutritur, defenditur, roboratur. μ) Eneyel Aeterni Patris. Urgebis. Falso dicitur, naturalem credibilitatis cognitionem disponere ad dem, quae est donum Dei supernaturale. Igitur ex motivis credibilitatis utilitas nulla dimanat. Resp. Dist anteci Cognitio naturalis non disponit ad silem supernaturalem proxime cono. remote, nego. Quia, dispositio ultima ad formam et forma sunt ejusdem ordinis, in hoo quod si unum est naturale, et reliquum S. h0m. Quaest disp. De erit. VIII. art. ), idcirco ratio naturalis proxima dei disp0sitio haberi non potest. Sed non est repugnans rationi, homines intelligentia naturali disponi ad fidem, quatenus naturali lumine impedimenta fidei et indispo sitio humana removentur. s. S. Th0m. I. I. quaeSt. V.
0 . II. Saepenumero claudabiliter agimus cum undi elotantum probabili. Ergo assensus dei supernaturalis cum notitia revelationis probabili conciliari potest.' S. Aug. De Trin. li, XIV. cap. I.