Ibyci Rhegini carminum reliquiae

221쪽

perfracto aquarum porale tincta insula cum Syracusis fuit, Cic. ΙΙ Verr. 4 57. eaque ασος solita appellari. Hodieque destructo vallo ponte nexae insulae seruntur, v Goelier de sit Syr. p. 39 sqq. , Cluver. Sic ant. p. 155. Cephalidae iter II, p.

Strab. I, p. 271 Cas. Postquam sibi convellisse videtur sabulam ita pliei et Arethusae locutus de Inachi natura ex mente

λο δ λὶτωρ ἐν τω Τενεδico ἐγκωμω cyxisi ἐκ Τενίδου θεῖν , ὀ o 'Os λὶρον ψίγων ός μυθογραφον. 48 'Iβυκος ὁ τον ἐν Σικυωνι Ἀσω ro ἐκ Φρυγεις θεῖν cyli LQuam τερατολογειν nullo pacto per ocum atque ludibrium procudisse censendus est poeta Rheginus, ut judicavit Strabo. Rei eadem consimilisve debet subesse caussa, qualem sabulae illi de Alpheo et Arethusae ansam vidimus dedisse. Eademque persuasio occuparat mentes Phliasiorum, quorum in sinibus oritur suviolus, atque SicyoniO-

48 Iio . erit verba - μυθογρ. . . olf Protegg. Hom. p. XCII. in marginem releganda arbitratus est, quae accommodatissima sunt consilio Geographi.

222쪽

rum, non ἐγχώριον Asopum esse, Sed advenana, iesie aus. II, 5, 2 Maeandrum enim ex Celaenis profluentem per Phrygiam et Cariam non pro eui Mileto insundi in mare hinc in Peloponnesum transire ibique emergere sopum. dem aus. II, 7. . haec narrat Fama sert Sicyoniorum esse Marsyae libias consecratas in templo Apollinis, quod est apud eos. Sileno enim misere habito flumine libias in Maeandrum delatas in soporursus comparui SSe et in terra ipsorum ejectas a pastore repertas et Apollini datas esse. Quibus rebus omnibus apparet Ibyeunt religiose secutum esse sabulam domesticam Sicyoniorum Eandem sabulam qui nuper alligit si ob Gomps Sicyonia-

tus. Id ut possimus facit haec Diemoria Ibyci conveniens illa haud dubie fidei populari et ipsa,

praetermissa Gompsi apud Pausan. II, 6, 3.

Res igitur laec Sicyon ilius elopis ex Phrygia oriundi urbis Sicyoniae doco επωνυιως X- sitiit. Si qui autem coloni in remotas deducebantur terras, adeo illi domesticarum regionum tenaces solebant esse, ut ea sere in novis sedibus non

223쪽

paterentur non reperiri. Ita rivum Suum cum dotamestico patrum suorum Maeandro vel cohaerere vel eundem esse fluvium an iniis imbiberant. - e terum Marathone natum Sicyonem voluerat ume-

Ius p. avs. I, 1, 1. Nam terra Sicyonia quum olim Aiγιαλλὶ vocaretur, incolae ipsi Aegiale αυ- τυχθονα suisse sibi persuasere, aus Cor. V 5., Coeitling. es. heog. 535. Illi igitur poetae supra excitati id tempus respexerunt, quo prisca M ὶ - κωνhcionibus paruerat, hinc Achaeis cessit Argitavis, unde Sicyonis ei inditum nomen est posthac inde a Phalce venit in dicionem Dorum, .mueller Dorr. I, p. 79. Quae si ordine disputata sunt, Ibycum e patrem Sicyonis elopem habuisse Phrygium est con

Πόλοπα κα τλῆν Νιόβλὶν Phrygium eundem Vocat Sophoc Aj. 1292. notatus gelgae Chili. V, 444. Magna in terrae nomine discrepantia scriptorum:

esse Scholi Pind. l. Ι, 37. in Apoll. Rh. II, 359.

224쪽

Sylburgius pro κυρα legendum SuSpicatur κυ- ρος, eo ut nomine Sol a ersis significaretur, testibus et aliis et Hesychio Mihi vero cur prior Grammatici explicatio satisfaciat, explicui in rο-legg. p. 70. bidem monui de dimensione versiculi p. 77.

Ne Cyares quidem, Medorum mperator, supple hanc fortunalam insulam cepit. Videntur enim mihi haec verba decerpta ex carmine Samiis Scriplo iit professus Sum in titulo. Nam quia incolae Asiae minoris Lydorum primorumque e Sartim regum armis non restilissent, sed fracti bello illis essent subditi, τοισι λησι τησι xl δε νον υ δεν, uti loquitur erodot. I, 143. cfr. anos ha. Ter Sam. p. 29 sqq. Cyaxares autem non dubito

ilia in intelligendus sit rex ille bellicosissimus Medorii in lui floruit circ. Ol. XXXII, qui prostratis

225쪽

Scythis adeo convaluit armis, ut totam sere Asiam minorem in Olesialem suam redigeret, de quibus rebus lege erod. I, 103 sqq. A quo duce Samios cum relicuis insulanis in terrorem coniectos fuisse rerum rationi maxime videtur esse consen

taneum.

Ibycus igitur quum est Suida apud Polycratem degerit, carminibus videtur Samiorum res illustrasse, uti tota nacreontis poesis olycratis

laudibus reserta traditur suisse ab Athen. XIV, p. 438 B. V. Dipsas Asinus. Fragm. XXXVIII. Aelian Hist. Dimm VI, 51.Εnarrat hanc de dipsade sabulam Mythus auctor est rometheum Vulcano furto subduxisse ignem iratum Jovem furti indicibus dedisse αρμακον ληρως μυντ ηριον. Id illos imposuisse asino; quem ferventis aestu soli et pondere sarcinae sessum ut sitim restingueret accessisse ad fontem. At serpentem custodem sonti additum abegisse asinum, qui eo pacto admittitur ad aquas, ut quod portabat φαρμακον sibi cederet. Serpens autem, ita pergit Aelianus, τὰ γῆρας ἀποδίεται προςεπιλαβων, ως λογος, τὼ οὐ νου δενος. t13.

226쪽

Suendensat inscripta, Mylliol. I. p. 146 Sqq. Omponit hanc fabulam cum Mosaica illa de angui paradisi redolere enim originem orientalem eamque concordare multas in partes cum biblica illa, quiuii utraque ad mythologicam generis humani historiam speclet. amque Seri narratam a Graecis et re ditam Sophoclem idem sacere, antiquissimum sabulae auctorem, qui in tragoedia non reformidaverit eam enarrare. Ita Bullinantius a cujus mente ut nos nostram longissime sententiam dijungamus multa sunt in caussa. Nam neque Sophocles sabulam cottarn tragico dignatu est, neque eluStissimus auctor St, ad quem reseratur Induxit Bullinannum elianus, qui tragoediae scriptorem Sophoclem nominavit ex praecipua virtute poesis Sophocliae teste Schol. Nicandr. heriac. 343. memoria Sophoclis hausta est ex fabulla Satyrica, cuius litulus co pol aetate vero vel unus Ibycus Sophoclem praecessit. Est ea fabula Drta ex natura Serpentum, qui pelle quovis anno abjecta quasi

repuerascunt. Cujus mori quum cauSSam scrutarentur, commenti sun homines popul u es illimi sa-buhani bidicram et ingeniis plebeiis accommodatis-

227쪽

simani. Unde factum est, ut ii poetae carminiim sintersererent, qui se ad vulgarium hominum captumdem illerent. Et de Sophocle quidem salis dictum in integressis istes linolochus Syracusanus vel Agrigentinus, est Suida, circa Ol. LXXII v o-bat Ex quatuordecim quas scripsisse perhibetur sabulis praeter litulos quinque nihil fere servatum exstat, Amazones. Telephus, de quibus V iry-Sar de Om. Orr. I, p. 82. 83 Quibus addimus quae sugerunt Grysarum. Medeam apud Anii all. BeII. I, p. 114 5. Althaeam p. via d. p. 28, 29., Comodo ragoediam apud eun d. p. 112, 29. Ex

quibus inscriptionibus rapparere enSemiax argumenta eum mythologica ad comoediae estivitatem

traduxisse, quae indoles sui Itali larum atque Siculorum, V Grysar. l. c., lenti Opus c. p. 413 ;fortasse hanc de ipsa de sabulam in Medea exposuerat: quae homines senes ita secit repuerascere, ut Serpentes quovis annes destricta pelle juvenescunt Ibycus aulem utrum singulari carmine remeXOrnaverit, an alius ambitu incluserit. dissicile dictu est In eam lamen proclivior Sum partem, ut sabulam a popularibus suis creditam eorumque ut videtur propriam peculiari carni ine persecutum Statuam Aristea aulem momen inter comoediae auctores Trustra quaesiveris: quod nobis quidem corruptelam videtur traxisse. Nam quod elcher.

Alig. Schulgig. 1830. II. r. 56 p. 449 Alsam intelligit da lyricarum scriptore ni fabularum. Tra-

228쪽

tinae silium, repugnat elianus, qui non poterat conjunctis ristia et Apollophane addere: ποDὶταi

κωφι οδιας Nobis peccatum videtur in terminatione vocis reponendusque 'APlστοφὰνλὶς , ju ut memoria repetita sit ex sabula, cui Senectutis no men praefixerat. Ι Γ ὶρα enim repraesentabantur

senes juvenili elati redditi, τὰ γῆρας ἀποβαλοντες, ut Athenaeus ait III. p. 109. F. In quibus verbis et ipsis alludere ad sabulam serpentis vi detur: nam γλῆρας et senium et pelleni significat Serpentum, veluti Arist. ac 336. sis. Sueverri. de Arist. sabula , Pp p. 5 sqq. Ap0llophanis, de quo solerter exposuit Meineh. quaeSit Scen. II, p. 73. quinque laudantur sabulae: αλις, ρὶ τες, Λαναλ , Κενταυροι, 'ig tyiρων Argumentum ejus quam ultimo loco reposui, simile fuisse conjicias fabulae Aristophaneae quod innuere videtur Vel nomen Iφιγερων. Ut in ea fabula ad dipsadem et asinum allusum censeamus. Fuit igitur sabula dignissima ocatione comoedorum, indigna tragoedis. Superest ex carmine bycio, nisi ludit animus, frustulum apud

Fragm. XXXI L. Porphyr in tolem. Harmon. p. allis opp. III, p. 255.

229쪽

αντο δῆριν νῆις OPυGIOι. Ila Stephamis qui ex eod. protraxit prianus, Boissonad et Ursinus, qui κορυσσε edidit ut non aptum ab oratione orpityrii: Vallisti qui ποτε pro ποτ habet, atra haec annotali est: is Locus naendosus M. . νενοοινορυσσοι qui si limus allis codd. est, δῆριν ἐνιοικορυσσοι Forte legendum δῆριν εννοοκορυσσοι Sic l) conlentione naen tem armaverit. Cod. . sint illimis ira oportet suisse librum Stephani cod. Gud meus iar. 3. Gud codd. grr. Saec XV. di P νενοο νορυσσοι Scriptura ἐνίοις quum neque Sensui in ignopere congruat ilmetro adversetur eademque in conjecturae alea posita sit, nam G illius sinalis ne levissimum quidem comparet vestigium . deserenda est Nos et ductus literarum considerantes recordatique illam sabulam ab Ibyco prosectum auguramur αντice δῆριν ONOΙ κορυσσοι, h. e. o. ω, e antiqua ratione

scribendi, de qua instar omnium lege Scholl. Eur. Ρhoen. 688 Diclum id existimetur in draconem istum custodem sontis, qui ad jurgium asino inserendum tollit caput. Porphyrius autem quod hos

versiculos transtulit in musicarum aerum contem

piores. id lepide secit tanquam ex mente Siorum, quibus asini viderentur ipsi. Reddenda igitur verba:

Contentionis Saec/Im os flollen Pugnam confratisinum artis Vallistus vulgatis hanc admoverat

230쪽

linterpretationem n Ontentionis vesanum os habens conlentione mentem contra Obsirmat. Mensura autem haec St: Στόμυα εριδος Si S I TOSum, ut apud ind. αν- θεμ α χρυσου, p. Soph. υτρον αστρων, . Oppo