Ibyci Rhegini carminum reliquiae

201쪽

Diomed. Gramin. I, p. 10. Pulseli. Postquam exemplis corroboravit esse ubi nomina gentilia descendant a matre, v. ad ragni.

XXVII.), avo esse in flagita XVII. pergit is aut asiliis, ut Althea fer Althaea Meleagris, sicut Ibycus Graecus retulit. Dixit igitur poeta:

Τhesii ex urylli emi de filiae Althaea, Leda Hypermnestra, Apollo d. I, 7, 10. Et Althaea quidem Oeneo nupsit regi Calydonis, ex qua praeter alios silio suscepit Meleagrum. Qui quum sortitudine emineret inter ratres, male in honorent ejus Meleagridis cognomen adepta est. Fuere adeo, qui verum patrem non Oenea, Sed Martem perhiberent fuisse, velut Eurip. Meleagr. p. Plutarch

202쪽

Interest proprie Calydoniumne aliquem anileuronium appelles diversis enim populis Aetolia habitabatur, quum Calydon esset Aeolum atque Aetolorum, leuronem lenerent Curetes, v. C. O. uel ter. Explicati mappae geogr. Graec. Super. p. 27. Sed quum Aeolibus cessissent Curetes cum iisque Pleuron urbs, non accurate cui qui genti accenseatur ubique custodiunt scriptores. Velut quam relicui Calydoniam vocant, opta. raeli. . leuronia est Deianira Illani autem utriusque urbis conjunctionem declarat genealogia illa, quae utramque a leurone atque Calydone Aetoli ex ronoasiliis nomina accepisse sert v. Apollo d. I, 7, 7. Fim g m. XXVI. Schol. Ap. Lb. IV, 57. Eudoc. Viol. p. 148.

Τest Apollo d. I, 7, 5 ex hessalia duxit Aeoles Elidemque condidit. Is si liiiiii liabuit ne totalum, qui suo de nomine regionem dixit, V. pol lod . . , turg. herecyd. p. 88. VOelcher My thol. Iapeti d. p. 346. M ueller Protegg. p. 222., qui eum End3mionem, Lunae aniatum, Veleri Lelegum cum peis commixtorum religioni ascribit. Quos Lunae amores utrum eligerit poeta, ubi Elidis regem secerat Endymionem, in in deScri-

203쪽

plione venalionis apri Calydonii, nequit dirimi. Ceterum liber aris primi libri memoriam reticuit: tum alchen in Callim. leg. p. 70. de sabulis

Endymionis verba faciens pro παρ Tictol emen davit Καρι πην, h. e. Καρα. Nam teste leph. Byg. s. v. Koc ioc. iκὶ τωρ Καριος και Καριατης. Turbalus aulem videtur Stephani locus dubitari que quam maxime OleSt, utrum de arce Megarenta

dine scriptorum enarrare suscepit, dico GefAD , Iul. ni P. 1830 4. In qua ille caussa habet, quo Se tueatur veteris scriptoris exemplum mulli sariam

eruditi, Plutarchi, qui nobilissimo loco de Herodot malign. II, p. 857 E. vel indignum habuit

poetam quem relicuorum seriei interjicerei, vel quod inclinat animus ut Diagis credam, ignoravit. Ibi

vero ore credo, qui silentium Plutarchi eo repe

204쪽

tendum existimet, quod poeta Rheginus et παλαιος et 2 γιος νη ut illi, digressus a priorum sententia poetarum OVum quendam arcessiverit erculem eumque abhorrentem ab indole eius, qualem proposuerant illi. Cujus pravitatem opinationis hae ipsae reliquiae coarguent.

Albisque pectos equis Doeneislsos volsonae

205쪽

Reiiuli haec inter Herculea, quoniam aperie Hercules de obtruncatione mirifici fratrum paris loquens a poeta est inductus, gloriatus ille et in insequentibus, ut rationis cons Ormatio idem acti, de aliis facinoribus a se perpetratis. Cleatus et Eurytus Mollonidae sive Actoriones caussa suerant infausti exilus expeditionis erculeae in Augiam, Ρaus V, 2, 1. Missos postlia θεωρους eos ad Isthmiorum ludorum sollemnitalem juxta Cleonas exstinxit, ind. l. I, 26 sqq. ibique Boechh. Εrroris convincit Ibycius locus Ogelium, qui . c.

p. 30. indarum demum et IIecataeum has teli gisse poena persuadere conetur. Jamque testelaus. III, 18, 9. Πρακλῆς ἀποκτείνων του παῖδας Toυς

Ἀκτορος in throno Amyclaei fuit. Unde concludas jam poetis epicis antiquioribus rem memoratam. V. 1. Κορους edidi de sententia Din dorsi satagitatum mensura Versus, non curans delirantem

Schol. ur Hec. 24. -υκiππους honorifice poeta appellavit aurigas nobilissimos nobilissimis usos equis Candidis enim vehi non in minima decoris atque nobilitati parte censebatur, unde λευπυπωλοι Τυνδαρίδαι ind. . I, 66. Boe kh. Expli. p. 273., iidemque κοροι λευκικποι ur Hel. 639. Pherecyd. p. 137. Sturg. Zethus et Amphion Eur Herc. sur. 29. Phoen. 609 ibique alchen. iidem Λως κου-

206쪽

ροι λευκοπωλ0 ap. Seliol. Ambros. d. XIX, 23. Hinc posteriore etiam aetate in luxuriae sensum interpretabantur, v Ulpian in Demosth. Mid. p. 87, D. Bullin. Bono episcopo hessalonicensi quum in Il. Hom. p. 524, 28. Biona ex Herodiano repellit λευκιππος κα παρα τ/ησιχυρο λεγεται ἐπιθε-τtκ6ῶς Ibycius locus obversalus videtur. - . Vituperandus Casaiab., qui optionem dederit inter Moλῆνας et Μολιονας. Nam licet Pindar post II m. Il. XI, 750. Ἀκτορίων Mose νε dixerit, qua desorma v. Henasterii Arist. lut p. 25. Bulim.

r. ampl. II, p. 333. tamen . . nomen matris ad τεκνα requiri certum est. Mater eorum Mosonaleste Hesiodo p. hol. S. V. HGίοδος ως ηολιονης vioυς γεγονεναι παραδiδωσι , V Alberi in Hesych.

II, p. 615. Ap0llo d. II, 7, 2. Unde filii Monophuli saepius cule a matribus ducuntur matronymica,

abiisti e dicit Diomed. r. I, p. 10. , ut Chiron Philyrides. ater eorum vel olor dicitur horbantis vel ευρυ ρεiων Ἐνοσiχθων v. Hom. Il. XIII, 206. Inter quem et dios artum intercessiSSe nexum vel θεωρει Isthmia docet ab eodemque Neptuno ππιω rei equestris periliam quasi hereditario jure acti Sunt. - κτανον. Ita codd. Optimi Λ. B. . in dors Aldus quum κτανόνταν monStro Se exhibuisset, Ursinus se κτανοντα maluisse Scribere professus est. Quod nisi optimoriani librorum auctoritas intercederet, qui Ilerculem ipsum loquentem faciunt inductum, sacile eo propensus animus

207쪽

foret, ut inde κτανονθ' elicerem, de quo postropho in terminatione versus csse Boechfi de crisi Pind. g. 6. - . σοκεφὰλους Quum eine to in Menandi . p. 11. in metrum peccatum videretur,iG0παλους proposuit scribendum. Sed ut Ρindarus tuo brevi priore habet, ita eadem S mensura Bbyco solvere licuit dactyli brnaam, . I Olegg. p. 74. Praeterea intellectum ubi spectes, Meinevit illa conjectura non Vacat Ossensu nam quaecunque de miriscis fratribus poeta praedicat, in externae sormae similitudinem spectant Omnia, non aequalitatem virium. Ceterum cuique acile in memoriam redit versus Homericus, qui est Od. XVIII, 372. de par boum: λιλικες, Ἀσοφόροι, τωντε θόνος ου λα

Ἐνιγυιους indors sanavit, quum relicui ἐνιγυους tuerentur; at verum jam exhibuit unius Adagg. Cent V, 31. Idemque Dind. cum Schweigh versu 4. ωεω reduxit ex Eustathio antea scribebant laspraeter Iun. l. c. Disputatio autem est ap. Athen. l. l. et Eustalli. l. p. 1686, 24. Biom. de sor- mi V. Do Gyεον , io ex diversis poetis allatis,

csse. Neu Sapph. si gnim. X XCV, adde Jacobs Anthol. al. p. 663 723. Videtur illud sive i successisse in locum digammi, quod habuisse vocabulum et Orma Dorica testatur, quae est α βεα τὰ ωα ἘργM0ι Hesych. et opum La

tinorum.

208쪽

Sed ut quas paullatim passa mulationes Sit prisca sabula Epeorum, iis itim propria fuit atque peculiaris, cognoscatur et quid Ibyco in exornanda padem debeatur paleat, apponenda quaedam judicavimus de his fratribus illustribus. Et illud quidem pulcherrime perspexit elcher ad Schwenk. p. 30 sqq. in antiquissima religione gentis lapides molares hoc sabulae integumento obductos suisse, ipso nominis sonte veritatem Sententiae arguente. 46 Decursu autem aevi factum est, ut pro amicissimo fratrum pari aestimarentur, V. lutarch amor fratern I, p. 478, C., qui junctim artis bellandi eximie periti certamina adirent victores Hom.

46 Aliter sensit iuret in Pherecyd. p. 17 sqq. Cum Velcher facit Voelcher de Aloidis in Soebod bibl. D. 1828, I, p. 11 sq. qui in eo fallitur, quod secutus

Noran. P. CreuZer Mell. I, p. 8.3. et matrem loidarum I Iolionae nomine sigili sicari statuit. Qui merum OPPO rem esse applicatum illum a J Iollonidis ad Aloidas, aperto monstrat ineptum Schol. ined. p. ait in Arsen. Viol. p. 394.

209쪽

Sotiae meni brisque utuntur suis uterque simillimis, sed in unam speciem coaluere infra, plane ut fraterculi iam lae. Fabula aulem de V argenteo, in cujus explicatione non salis saci IIeyn Apollo d. p. 285. peculiaris est poetae Rhegino, quam qui legerit, Ledae Oxum ακίνθινον remini Scetur, quod Nevius Sapph. p. 56. recte ex doctrina mystica repetit, licet oblocutus sit ob ech Aglaoph. II, p. 1257. Ibycus num sorte Orpllicorum placita in

usum suum converterit dubito. - Fabulae varietates si qui persequi uberius velit, ei materiem suppeditabunt herecyd. p. Scholi. Ven. l. XI, 708. Creuger Meleti. l. c., Rubnhen in Scholl. Ρlat opuscc. II, p. 548. Fri edem. Clavier in Apollo d. p. 306. adde Basil scholi in Greg. Nag. XX, p. 332. apud Boissonad ad Herodian. ἐπιμερισμ.

p. 87. Fragm. XXVIII. Schol. p. h. II, 778.

210쪽

minat siliani Briarei του δεινου, ut horrendana atque virilis Dina seminam, elcher ad Schwenk.

υλσατο βους 'Iβυκος παρὰ et λήλασατο. Ahegit opes. Rellulerim ad boves Geryonis ab Hercule abactos. Cfr. rolegg. p. 56. Nulla autem caussa fuit a SSOVi leX. S. V., ut ad ιλειν reduceret, cujus inusitatum medium, contempla fide Grammatici, v. rolegg. p. 70. Fallitur assov.

et in eo, quod Ibycum et Simonidem λὶ λ iuxὶν Αor. I scripsisse docet. Apud quem et ipsum sorma ηλσαεDὶν legitur Simonidem in Et M. p. 634, 6., praeclara naendatione Bullia ann Lexit II, p. 147. correxit, cui Ibycium non fuit os sensui. Fragm. XXX. Scholi Arist. Nubb. 1052.