장음표시 사용
391쪽
resim Novati eum eligere in Presbyterum Poenitentiarium , qui secreti esset apprimi tenax , quod sane inutiliter , insipienterque factum esset, si idem Presbyter, ex munere suo, Poenitentium culpas etiam Occultas, publicare debuisset. Est igitur manifeste falsum . quod eA Tappero, Lindano, & Pa melio dice- has, eam nempe suisse praedicti Presbyteri Poenitentiarii provinciam, ut audita in Consessione ad Episcopum deserret . Et sane si hoc suimet hujus Poenitentiarii munus , Sacerdos ille Poenitentiarius, qui Constantinopoli, celebris illius matronae consessionem eXcepit, Nectarium de Mulieris sacrilegio monuisset ,
quod ille non fecit, sed ipse. Episcopo penitus
inconsulto, sententiam dixit, & poenitentiam publicam imposuit. Ex quo iacto colligitur , non suisse ubique receptam eam legem , ut Poenitentiarii Sacerdotes Episcopum consulerent, priusquam imponerent poenittentiam. Ubi verb ille mos receptus fuit, tunc solum i i Poenitentiarii Sacerdotes Episcopum adibant, tanquam arbitrum publicae Poenitentiae, vel ad eum Poenitentem mittebant, cum deluctum atrox erat Sc publicum, ut patet ex m
392쪽
Parochos, quod recitat Sirmonitus in hist. Poenit. pubi. cap. 6. Est autem hujusmodi . Unusquisque Sacerdos maximam providentiam habeat , quatenus si forte in Purouia sua publicum homicidium aut adulterium , sive periurium,vel quodcunque criminale peccatum publice
perpetratum fuerit, satis si auditorem facti , wei
consentientem adire potuerit , hortetur eum , quatenus ad paenitentiam veniat coram Decano .
O' Compresbyteris suis, est quidquid ipsi iudeiuvenerint, vel egerint, hoc comminiseris nostris. Magi iris juis, qui in civitate consistunt, innotescat ἔ ut infra quindecim dies, nostram praesentiam, si intra Parocbiam nosram fuerimus, veniat; G juxta traditionem Canonum publicam paenitentiam cum manus impositione accipiat. a Alter locus illustrior praecedenti est ea celebris S. Leonis primi epistola ad Episcopos per Campaniam, Samnium, & Picenum coninstitutos, quam recita Vimus disp. 6. num. I 8. Ibi enim Sanctissimus Pontifex disertis ver his damnat istam , quam tu dicis sui sie Ecclesiae veteris consuetudinem, publicandi Poenitentium occulta delicta eamque dicit paulo ante sibi innotuisse . quamvis illae provinciae parum ab Urbe distarent. Fuit igitur res no-
393쪽
va, reprobata, ac statim extincta. Rurius ea invocat improlabilem consuetudinem , illicitam Uurpationem, praesumptionem contrariam regulae a Volicae , non igitur ea suit Ecclesiae cono suetudo, sed aliquorum deflectentium a regulis A postolorum . qui hujus sacri sigilli leges
a Christo sancitas, Ecclesiam docuerunt, unde ibidem bene colligit idem Pontifex, lassicere confessionem secretam . non enim ea semper sumceret,si unqua Consessario liceret suo jure Confitetis scelera revelare. Igitur ah ipso tem pore Apostolorum usque ad Leonem,inviolatia suit in Ecclesia Cosessionis sacramentalis sigillum, ergo etiam postea , tum quia nunquam Ecclesia recessit a Regulis Apostolorum , tum quia si quod habet argumentum vestra sententia , a prioribus seculis petitur . Cum ergo probaverim priorum temporum Ecclesiam a Regulis Apostolicis non deflexisse, nec deflexisse credenda est Ecclesia temporum posteriorum.
Quod ex Petro Damiani narrasti, adeo IS mihi non obest . ut prosit. Non enim aeger ille Monachus applicui ut sibi Consessarium, d que in aures submissa voce peccatum suum in- Λ rraset solicitus ne ah adstantibus audire
394쪽
tur, si tunc Consessariis licuisset audita hPoenitentibus prodere, ac publicare. Certe id licere non putavit Petrus Damiani vir do. ctissimus, quique sui reseri Card. Bellar minus de Poenit. lib. 3. cap. io.) in serm. de S. Andrea loquens de Sacerdote Consessario , Videat inquit) ne unquam de bis, quae sub signaculo Confessionis accepit, aliquam faciat mentio em . D. R. Cur ergo Petrus factum narrans, loquacioris Monachi sacrilegium non damnat PD. D. Quia ille non erat damnandi locus. Erat enim aliud illius epistolae argumen
D. R. At incredibile prorsus est, Monachum illum , ausurum prodere Petro Damia ni homini rigidissimo quae audierat in Conusessione, si putasset id esse sacrilegium . Non
D. N. Quid inde D. V. Ergo ea tunc erat Ecclesiae per su a so, posse sine delicto revelari saltem in genere scelera Poeni tenti iam . D. D. Nego consequentiam. Non enim in uno Manacho tota claudebatur Ecclesia.
Igitur non fuit ea Ecclesiae persuasio, sed sorid illius
395쪽
illius Monachi; qui non admodum, doctus puta υ it satis esse species delictorum reticere, quod ille religiosissime fecit, vel miniis arctare sacri sigilli legem,postquam Poenitens e vita migravit, aeger enim Monachus objerat, cum is ejus cosessionem prodidit. Ned dubito. multos circa millesimum s ea enim fuere infelicissima Ecclesiae tempora, in absurdas circa hoc opiniones a isse. Quare mirum non est,qubd post ea tempora , tam saepe Pontifices , ct Concilia monuerint Consessarios, ut sacrum sigi lium custodiant , cum praesertim jam cepisset frequentius usurpari aut icularis. Sc secreta Consesso. ac proinde frequentius jam esset hujus sacrilegii committendi periculum. Ex qua eadem ratione, eX eo tempOre frequentitis monent Patres , ne pro delictis occultis imponatur hujusmodi poenitentia, ex qua delictum ipsum cognosci possit. Quod genus poenitentiae nunquam ab Ecclesia impositum fuisse, satis ostendi disp. . N. R Adhuc tamen eruditi repu- I4gnant , ct repugnaret, ut arbitror, Morinus. Ut ut enim , multa ejus argumenta solveris, non videris solvisse praecipuum, quod ille petit ex ea veteris Ecclesiae consuetudine suin
396쪽
spendendi vel deponendi Clericum pro aliis quihus delidiis, quamvis clanculum ea perinpetrasset. Ea enim tua responsio non semel tradita , quod ea Clerici suspensio vel depositio Censura quaedam esset, aut poena Censurae similis, non autem poenitentia sacramentalis, Morino visa est prorsus inutilis prinili , quia adhuc verum est, quod praecipue ipse intendit, nempe Ecclesiam antiquam pro occulto delicto poenam publicam Clericis irrogasse , & quidem talem, eX qua facilius deve niri poterat in cognitionem delicti occulti, quam ex qua vis paenitentia Laico imposita , cum esset inusitatu In quod Sacerdos sese munere suo, vel gradu sponte abdicaret , ergo si vetus Ecclesia eam penam Clericis clam delinquentibus imposuit, potiori jure pςniten. tiam publicam Laicis clanculum in quaedam crimina lapsis imposuit, nam si delinquentis
Bomri, ει famae confulendum fuit, id sane potius
Ddium oportuit Glericis, quam Larcis. Secund h. quia penitentia publica suit quaedam Censura . idest vere , & substantialiter eX communi. catio, ergo si potuit Ecclesia censurana infligere pro occulto delicto potuit etiam pro eo pet nitentiam publicam imponere. Tertio quia
397쪽
in veteri Ecclesia non suit ea distin Elio soli interni ab esterno,ea igitur pena depositionis, vel suspentionis suit Clerico instidia in sorointerno, ergo quandoquidem pq nitentia pii. hlica suit, eaque inflicta pro occulto deliEto , colligitur manifeste , veterem Ecclesiam pro delictis etiam occultis pq nitentiam publicam in foro sacramentali imposuisse . In hunc sere modum Morinus toto sere libro s. & presertim cap. I I.& cap. 26. & lib. I .cap. II. D. D. Sed,fi vera sunt haec, jam salsum i sest, quod idem Mnrinus toto cap. I9. lib. 2. . docet, nempe, Ecclesiam continast traditione
ob Apostolis accepi , Confessonis sigillum nun
quam ese resignandum. Et quidem,nisi tot aliis argumentis mihi constaret hujus Doctoris sincerissima fides, & singularis pietas. dicerem , voluisse eum Lectoribus illudere, sane, que doctrinae errores intermiscere. Qua enim ratione ista duo cohaereant. Ecclesiam contino3
traditione ab Apostolis accepisse , Confessonis sigillum nunquam ese resignandum ψ & simul , . easdem Ecclesiam publiea . fallem iugenere pes praedictis paenitentiat depositionis, ct f pensi nis, Paenitentium occulta delim, quod honuno libri capite probare curavit, ut illud pru
398쪽
mum , sed toto sere libro s. ut ipse idem dixisti. Igitur si primum est verum, ut absque dubio est , nequit esse verum etiam alterum . 16 Ad argumentum propositum , iterum nego quod negavi disp. . fuisse Clericum in foro conscientiae mulctatum poena depositionis, sed suspensionis . Igitur deponebatur quidem , vel suspendebatur Clericus pro aliquo occulto delicto, ut modo etiam fit,nolia tamen per sententiam prolatam a Consessario, & ex notitia delicti habita ex ipsa . Clerici Sacramentali Confessione , sed vel per
sententiam prolatam a Clerici Superiore in foro eX terno, ex notitia delicii habita extra Sacramentalem Consessionem , vel facto ipso ut modo incurritur poena censurae , quae pro
inde duplex est . alia sententiae ferendae, quae incurritur post Judicis sententiam , alia latae sententiae , quae facto ipso incurritur, adeoque ante sentcntiam Judicis , ex eo quod fiat id quod a lege sub ea poena prohibetur. Posse autem in soro eterno puniri publica poena occultum delictum, est indubitatum, ut dixi disput. 7.a Hinc ad primam probationem respondeo , quod si Morinus id prssertim intendit, nempe
399쪽
nempe, Clericorum etiam occulta uel icta
fuisse ab Ecclesia poena publica castigata , ἐOperam perdit non enim id modb quaeritur , an Ecclesia palam punierit clanculum commissa, sed an id fecerit in soto secreto Poenitentis . Quod si ex primo colligit, potuisse fieri ab ea etiam hoc alterum, ostendit, sibi non esse satis perspectam naturam, & institutionem Confessionis Sacramentalis, quae ea sest, omnium Theologorum judicio, ut delicta per ipsam solam cognita aliis manifestari, aut indicari nullo prorsus modo , adeoque nullo aut verbo , aut facto possint. Si enim semel admittatur aliquis casus, in quo haec manifestatio , aut indicatio liceat, facile multi casus esse hujum smodi putarentur, vel sal tem facillime Fideles suspicarentur, ne suus Casus censeretur a Confessario esse Ille, in quo revelatio liccat, quae suspicio redderet pie'. risque peccantibus prsceptum confitendi aded arduum, & Miosum , ut vix ullus Consessionem rite obiret, quod ptosecth colligitur ex ingenti difficultate , qua modb Peccatores detegunt Confessori culpas suas, quam vis hae prodi in nullo unquam casu possint . Ergo si scirent, detegi eas posse,insuperabile
400쪽
propemodum dissicultatem priceptum Confessionis haberet, qualem certo continere non debet ullum praeceptum , ne sit commD-nis occasio ruinae. & multb minus illud quod Christus impotuit dum Sacramentum eX lingulari in nos henevolentia , Sc misericordia
instituit. Est igitur asserendum , praedictum Sigillum esse omninb irresignabile . Quar optime Navarrus sic ratiocinatur super ca P. 8Sacerdos de poenit.dist.6. num. Ii 8. Nihil mali adeo grave occurrere potes, quo non sit gravius
sianis exosam feri , ω abomiuabilem. At simul ac concesserimus Confessionem contrὰ confitentis voluntatem revelari pose, exosa fiet illa, ct toti Ecclesis molesta,ergo sinullam causam id feri po- est . Ex quo eodem principio colligit Card.
de Lugo de Poenit. disp. 23. sedi. s. num. 97. non sollim non posse Consessarium revelare directe, vel indirem peccata poenitentis , sed nec uti notitia habita ex Confessione cunia ullo grvamine , aut damno Poenitentis in ho. nore forturis , muneribus, ossiciis &c. Quare ea cujusdam vestri Doctoris propositio , Scientia ex Confessione acquisitis uti licet. mora farsine directa, aut indirem revelatione , G gr