장음표시 사용
431쪽
sonem Ioanni Eremitae Siculo primus ostensam finxit, fabulis accensuimus Tomo tertio ad annum Claristi sexcentesimum duodequadragesimum . Tomo quinto actum de sepultura Caroli Martelli ad annum Christi septingentesimum quadragesimum - primum k; de unctione Regia Pippini ae filiorum per Stephanum Papam ad annum Christi septingentesimum quinquagessimum - quartum de sepultura eiusdem Pippini Regis ad annum Cluisti septingentesmum duodesseptuagesimum 4. Imperator post longam praefationem, qua memoriam beati Dionysii plurimum commendat, per casdem literas ab Hilduino Abbate postulat, ut tanti Pontificis Vitam ac Martyrium edat uniformi textu, consultis ad illud opus Historiis Graecorum, libris ab co Graece conscriptis, Latinis quoque Codicibus, libello Passioni , ac pervetustis Parisiensis Ecclesiae monumentis, eodemque Volumine revelationem ostensam Stephano Papae in Basilica San-Dionysiana, necnon de Himnos Gloriosissimi Martyris cum Oisicio nocturnali complectatur, deinae altero Volumine, quaecumque de eodem primo Parisiorum Episcopo literis mandata sunt, integre transcripta comprehendat. Posterius hoc Volumen adhuc desideratur, prius commode dividi potest duas in partes, quarum unam hoc anno, alteram
Quas Ludovici Pii literas supra recitavimus, certo determinatoque Charactere destituuntur, vago tantum consignatae, quo testatur Imperator restitutum sibi regimen Imperii cum pristinis honoribus. Eodem anno quo res ista contigit , litetas illas ab Augusto scriptas existimavit Caesar Baronius, anno videlicet Redemptoris octingentesimo tricesimo - quarto. Sed Ludovicus hoc textu, cingulum militare judicio atque aut risisse Epi
dici res simus, ct usque ad Uni ipsius, nempe sancti Dionysii, gratis
adjutoriosissentamur, innuit effluxisse jam aliquod temporis intervallum, ex quo militare cingulum in Basilica San-Dionysiana resumpsit. Quapropter eandem epistolam in annum Redemptoris octingentesimum tricesimum- Quintum, qui proximus ab Imperatoris redintegratione filii, rejiciendam
Hilduinus acceptis Ludovici literis operi se stati in accinxit , dc quaecunque memoria librique prae manibus habiti suppeditarunt, simul collecta mox eidem Imperatori cum hoc transmisit rescripto. Domino benignitarea iratili ct authoritatis neverentia honorabili, Ludovico Pio semper Augusto ,
Ut inus humilis Christi famulus, ct Domini mi Di usi pretis ac se ire
ejus Marricularias, et urique Imperiali Dominationi in omnibus devoti imas ,prinientem in Chri seritatem atque aeternae felicitatis bene Sinonem optat es xl
riam. Exult it cor meum in Domino, o exaltarum es cornu meum in Deo meo. Dilaratum est os meum, se gaudebunt lusia mea, ut annunciem praeconia Domini
mei Glori Pimi Mari is Dionysii, ab eximis Imperarore Domino meose s. sua reticere non poteram, etia si a quoquam fuissem seria 'Aibitus, ct revera magna mihi in ratio gratulandi, quoniam cumulatius mihi effectum desiderii mei prassare
maluit divina dignatio, ut mentis ei conceptum ei placere cor fierem, cum quod agere fontanιὸ dissonebat mea humilitas, in agendo data manu authoritatis, cooperaretur vestra Deo placens Sublimitus. 'ua δε re bonorum operum es diritualium omnium studiorum Etam aut rem esse non dubiam ea, qui quorum incitat mentes, quo Abi placet ingenio adjuvat actiones. Sed o in hoc valia e stat se tritas meus in Deo statari meo, quoniam Christianus animus vester sic evideni imὸ erras ditisae ianitatis beneficia, o sanctorum et fit uelatia, O tam promptissim si accensium ostendit cina authoris se reparatoris sui seu decialium Dufragatorum suorum venerationem atque obsequium. Non enim sic ab intimis pia anima vestra divina confiteretur vera ct justa judicia, nisi sit m Sancto i=-- minuam cognseret Spiritu, nec ita devoti amici Dei benὸ geha o di ictu, maximas citatis vestra prudentia perraireret, nissummum bonum, a oo ct
432쪽
quatenus Martyrum excmpta fictando, qui viril ter certavere, es deliter atis vicere, ad palmam, qua illa mancrati hin , ct ijs pertingat. Huc accessit ad motio selicuu in is me a incitam tum , quia Ezras Sanectae Scripturae reparator, magnum remaneritionis donum exinde apud Deum prome, ait, ct laudabile sipi nomen vad homines acquisivit. Fuscirca se ves,ae sidusitatis instantia, cism pro magna antiquisare Myus Saninio mi Patris nostri, quantum ad generationem te renam cse conversionem obitum attinet, mira sanctitate se Miraculorum prodi giis, odi pene cuntis innotuit, notitia inius paucis nourorum cognita, plurimisa sue manens in ginta, cam pre et stram suaum patueris, se meritum , ut melios ius situ, rionis et bis concitiabitis, se memoriale perpetuum acquirens. F ciat antim mmixus, ut , nos idonei coeperatores taetentamur ad bonae moluntatisve se perfectioncm, qui tanto sine aliqua haesitatione vestas jussioniblia obedimus,
quanto issa rogatis uti exa Iores, quae exhibemus voluntarii executores. Idcirc. quia reperna quaeque tam tu Gritas quam in Latinis codicibus ex Domina o Patrono noso Dion sis, quae hactenus minus cognovimus, et bis o us in unum collecta mittere posti tu, incongruam ducimus authoritatis mestrae desiderio disserti, quod ex debito mitutem nostram constat duere largiri, quantum connivei se vitas temporis, quicquid ori erit memoria cisae recor ationis, favente Domino, et D tersiri beatium committimus Notariorum articulis, deprecantes te ram
Militer pientiam, ne in his, qua reverentia cui amore Sancitis mi Mandiris: Opropter jus bais et e rae obe iis iam siribenda aggredimur, verborum tompositatem aut iactations leporem, seu puris mae veritatis, sicut ab antiquorum diciu se inmus, quaerere dearis syncoliatum. No que reprehendere de casuum, praepositionum atque conjun tionum virtute, seu literarum in se quentes immutatione , vel punctorum secundam artum Grammaticam positione nolite, quia non id studendum, d nostrae des itionis obsequiuin ac commendationis et strae os tum accelerandam se pimus, maxime cum haec , quae ab aliena lingua expressimus, in tenoris serie, sicut de praeis sunt eliquata, teximus i quae licet in interpretatione non redoleant δευ- larem sis mouus odorem, sapidum tamin referunt veritatis es inita mi sei δε rem. Orinem igitur ui oriae, sicut vestra just Dominatio, in unum conge iam cse galatim postea punitudinem uas disretam, cunctis legentibus atque audisntibus pandemi. Nam divina erit in irationis es exequationis, id, quod desed ramus Adeli animo propalare, τι rum atque probabile demonstrare. Ex quo nos laborandum non magnopere aestimamus, quia quid tenendum de hoc Sanctissimo Mam
Pre risii sit, quia credendum, nota O probatissimae personae vera tam dictis
Hisce liceris Hilduinus adjecit lucubrationem satis prolixam, quae tota spectat ad vitam Sancti Dionysi. Nonnulla tantum attingenius capita, de quibus neces lario nobis hic disputandum videtur. Genere, inquit, eum, nempa
Dionysium, nobilissmum, o Philosophiae magi rio insignem apud Athenas claruisse. o aliarum Historiarum O Actuum Apostolorum te monio cula pri
instantia coeno erura, maximὸ autem ex Hi oria Ari archi Graecorum Chro
graphi , qai in epi ola ad onesiphorum primicerium 4 situ Athena cilitaris Ogestis ibidem Apostolorum temporibus siribens, o tum prosapiae se doctrinam ejus,
atque conversationis ordinem, pie aetatis tempus, necnon es ordinationem ij sus, ac praedicationem, subrogationem etiam Epi viso loco, es adventum i ius a mam ordinabiliter narrat. Quam epistolam vestra Dominationi dirigimus, ct qui seque udi M apud nos pravalet invenire, curioso autem ex Graecorum fontibus, uni se nos istam sumpsimus, poterit mutuare. In Actibus Apostolorum con mendatur Dio sius Areopagita, qui Christo credidit audita concione, quam Paulus Apostolus habuit Athenis in medio Areopagi. Hunc primum Ath
natum Episcopum sui sile Dionysius Corinthiorum Antistes apud Eusebium
433쪽
bis testatur. Semel , sic. eopagitam i tam, nomine Dionysium, quem past ncionem i Iam, quani Paulus in Areopago ad Atheniensis habuit, primum cre-d disse tueri in Actibus siribit, Atheniensis Ecclesiae primum Epis opum fuisse tradit altu quidam Dion in Corinthiorum Epi opus, antiquissimus Scriptor. Tον
est o MN - ωρει γ ν να . Iterum h , sic. R fora Histerea Dionysius Corinthiorum Episcopus Dion sum Areopagitam, qui a Paula AZ olo ad frim conversus est, quemadmodum traditur in AZIibus Apost orum, primum omnium Messa Atheniensi sacerdotium se cepisse. Δηλί. δ' ς me ινς Κ Δ om - ωος ρ αρεο-s ς -ο τῶ Σπο λου i λου et est tm ς Γώ αα πίον ταῖς est ξιοι δεδηλα ιδ α, - τος Het Aoηαμων παροι - τ ι ό σαο ν ἐί - O . Dionysius Corinthiorum Episcopus, ut beatus Hieronymus in Ecclesiallicorum Scriptorum Catalogo ς prodit, claruit sub Imperatore Marco Antonino Vero se Latio Aurelio Commodo. Alio non opus cit Auctore, ut Dionysium Areopagitam, cujus mentionem Lucas in Actibus Apollolorum fecit, primum Athenarum Episcopum probemus. In Atheniensium Episcoporum Nomenclatura Dionysium Areopagitam proxime nequuntur Publius M Quadratus. Utriusque meminit etiam apud Eusebium 4 Dionysius Corinthiorum Episcopus in suis ad Athenienses litoris. Κοθ υ δε
μνη rui. Meminit etiam rauadrati, qui, post martyrium Publii, Di opus A. nis iam est constitutus. Ab Usuardo commendatur Natalis beati Poblii Epi, sopi, qui secundus post Dionysum Areopagitam Atheniensium Ecclesiam rexit nobiliter. Et ab Adonei vetustisti mi Athenarum Episcopi Dionysius&Publiu, ita memorantur. Primus Dion sim, inde Publius Athenis praefuit. Dubium igitur non est, quin Publius in Episcopatum Atheni senii Areopagitae Dionysio successerit. At quaestio vertitur, utrum Dionysio Martyrium jam past , , an adhuc superstite atque in Italiam abeunte susceperit Episco
Hilduinus ex Aristarchi literis ad Onesiphorum jam citatis innuit Pu- C XVI. blium Dionysio Romam proficiscenti subrogatum fuisse. Sed refragatur 'Aristides in opere de Christiana Religione, ut Usuardus & Ado suis in Martyrologiis quinto Nonas Octobris affirmant. Usiuardus, sic. Natale Mari
mum i Epis vi se Martyrii, qui ρs clarisimam confesson fidei, post gravis
sima tormentorum genera glorioso Martyrio Poronatus est, ut tes itur Aristides Ath
niensis, vir de Matientiaque mirabilis, in eo opere quod de Chri una Religione compossit. Ado, sic. Natalis Sancti Dionysii Areopagitae, qui ab Apostolo P Misi me in credidit Christo, se primus apud Athenas ab eodem Apostolo F opus es oesinatus, ct sub Adriano Principe pis clari imam confiseionem Adei, dis
gravit ima tormentorum genera, gloriose Martyrio coronatur, ut in iis Atheniensi, vir fide supientiaque mirabilis, testis es in eo opere quod de Chrissiana Religione composuit. Hoc opus apud Athenienses seummo genere colitur, o inter antiquorum monumenta clari fimum tenetur, ut peritiores Graecorum affirmant. Utrum Aristarchus Aristidem, an Aristides Aristarchum superet auctoritate, manet inquirendum. In veteribus Historiis nulla occurrit Aristarctu Chronographi memoria. Celebrant autem Aristidem, eumque simul cum Quadrato Athenarum Episcopo pro Christianae fidei defensione conjungunt Auctores optimae notae, Eusebius in Chronico M in Historia Ecclesiastica, sanctus Hieronymus in libro de Scriptoribus Ecclesiasticis & in literis ad Magnum Oratorem Romanum, Prosper in Fastis Consularibus Ad annum secundum Olympiadis ducentesimae vicesimae-sextae, Hadriani
Augusti decimum, Eusebius in suo Chronico sic scribit. rauadrasus di 'lua Apostolorum se Aristis noster Philosephus Bbros pro Christiana P Iigione
434쪽
Iadriano dedere compositos. Et libro quarto Historii empe Hadriano , Iuadratus obtulis orationem, sonis nostra idcirco conscripsi ut, quod qMidam mastται Domines vexare nostros atque ino fiere conabantur. Extat hodieque apud plerarique ex fratribus haec oratio, quam nos etiam habemus. TM νη Κοθύας γογγν me Mα διι ν, λαγ is modi ξας- ς νυ si ηHM oc M, en ἄψ πινις πονηροὶ Moi
taliaesu 9: ειν imi sim, com δε φιρε nia a , πλει ις ει άδελφῶν ρ' ὐμν di Mn. Et paucis interjectis. Κυ Aeio δεκ I. κμῆς p nc coci ας, - Κοθα 'in -' is Samuso S φρη- σας Aφιάνω υιπιλε umet. --φι δή γε εις δευεν ς co . ori des quoque vir desis ex Religionis no a I arribus , Apologeticum pro de no a perinde ac Iuadratus, Hadriano Caesari nunupatum reliquit. ααi quidem Eber etiamnum friatur a plurimis. Beatus Hie onymus in libro de scriptoribus Ecclesiasticis observat h Imperatori pon etiam a Quadrato Abram pro Religione no a cum Hadrianus Athenis e)- ιμ h mem isti , Heusinam, es omnibus pene Graeciae si cris initiatus , disset occasionem his, qui Chri nos oderant, a que praecepto Imperatoris vexare credentes. Deinde haec de Aristide subiungit ς. o ri des Athenienses Philo
obui eloquenti imas, o sub pristino habitu disii pulus Chri , et o&-en nostri
dogmatis rationem continens eodem tempore, quo se rauadratus, Hadriano Principi dedit, id est, Apologeticum pro Chri aris, quod ue hodieperseverans, apud Philologos sive eruditionis de eloquentiae studiosos, is nil ejus indicium Et in literis ad Magnum Oratorem Romanum sic utrumque laudat. αα dratus Apostolorum aisipulus, ct Atheniensis Pontifex Ecclesia nonne Hadriano Priscipi, Eleusina sacra inlisenti, librum pro nos a Religione tradidit, se tanta irationi omnibus fuit, ut perfationem gravi mam, Alius excellans aret ingenium Z ri des philosophus, vir eloquent imus, eidem Principi Apologet cum pro Chri aris obtulit, contextum PHlosophorum sententiis. Brevius Prosperin Fastis Consularibus utrumque sic etiam commendat. Pontiano or Euse
o Cus ratus di pulus Aps loram o Aristides noster Philose has libros
pro Chri ana Religione compositos eidere. Utrum de anno recte cum Chronico Eusebiano conveniant ni Fasti Consulares Prosperi, non investigamus. Tota quaestio est de Aristidis auctoritate, quam suis in Mart rologiis allegant Usuardus de Ado. In assertionis suae probationem hi Martyrologi non aliud Aristidis opus produnt, quam illius Apologeticum pro Christiana Religione, quod a celeberrimis Auctoribus, Eusebio, Hieronymo Ze. Proia pero, laudatum reperitur. An simile quid Hilduinus suo pro Aristarcho proferre potuit 3 Aristides igitur suam servet auctoritatem ι quicquid ex eo in Martyrologiis Usuardi de Adonis legitur, indubitatum maneat, Graeci Dionysium Areopagitam primum Athenarum Episcopum ibi due
coronatum quinto Nonas Octobris venerentur.
Hilduinus, postquam Dionysium Areopagitam, scopatu atque alio Episcopo in ejus locum suffecto, Romam venuposuit, addit eundem Dionysum in Gallias, ubi Martyrium post summarit, a Clemente Romano Pontifice directum fuisse. Sed ejus aclveitum in Gallias haud validius quam iter e Graecia in Italiam probat hoc
contextu. Guoniam autem beatus Clemens huc eum, videlicet in Gasiorum gentem , direxerato
flictas sensio ductu, militia i ,
bi nunc requie t detulerit, se quo oriane a Catulla quadam matre miliai si lius, lutatas antiqui imus nis ejusem explanat. Hujus enim perio; sensus attente perpendi debet. Innuit quidem Hilduinus Dionysum in Callias a Clemente Papa misium fuisse, sed non est id in libello contineti quem laudat, imo testatur tantum de illius Martyrio ac sepultura sermo
435쪽
nem ibi fieri. Nec ex conscriptione Vimii Missalibusque libris potentiora AN. CH. promit argumenta. Consiriptio, inquit, Vidis, quae in tomo sitis Ivesue ab- 8 3 e. His Parsas divino nutu inventa, inter atia memoranda, sicut in ea legitis, Lunov. Nisa Domini nos i sese Christi ad eum prolata, quando si ra M steria perageret, I M p. Liissi cunctis videntibus auarentis, continere dissitur. Cui ad gulari virintur Lotu, a liquiseimi O nimia pene vetustate consempti Mi ales tibri, continentes Missa odi I ubdinem more Gallico, qui ab initio recepta sit, u se in bac Occidentali piara est P i , , t u ibabitas, ut aequo unorem, quo nunc utitur, Romanum se perit. In quibus vo- R ii laminitas habentur duae Missa, qua sic inser celebrandum ad provocaxdam Hvina Luno vini attonis clementiam, ct corda populi ad devotionis 'aeum excitanda , to 4menta Martyris sociorumque ejus succinctὸ commemorant, sicut o reliqua Missa fici Liibidem scriptae aliorum Apes olorum vel Martyrum, quorum passiones babentur, v enotis me decantant. Guarum Missarum eamus, sensus se inria, addot ionis eorundem, quam vobιs misimus, finita concordare videntur, ut nul l dubium sit, a tesse isiorum Man ii, agones eorum fuisse de iptos, ct ex i a veraci Historia memoriam tormemorum Forum in praefatis precisas fine mandatam. Hi r no in his Missarum obsecrationibus non contemnenda authoritin de memorata pagone Sanctorum, cum extent apud nos epistola Innocentii, se post eam Gelasii, necnon es modernias beati Papa Gregorii, aboramque Ponti scum ad Epi posurbium Gazaram ct Antissitum nostrorum ad i os, de more Romano in cunctis Ecclesiassica authoritatis maniis imitando, quibas datur intelligi ab annis pluribus hunc Mis unorem de Gallica consuetudise recessisse, o hanc pa oris Martyrum istorum memoriam longo severiori tempore his Occidentalibus partibus per supplicationum postulationes inoletisse, quibus tanto certias fidem accommodamus, 'Suniaη-- quanto in tempore vicino post consummationem eorum, ea em fuisse composias sine dubitatione concressimas. Haec certe nihil ad Areopagitam. Quod enima Vis bio memoratur de in Missalibus libris repetitur Miraculum, intelligi debet de Dionysio Parisiensium Episcopo, cuius Martyrium in iisdem etiam libris describitur. Nec illos libros, quoniam nimia pene metussate consumpti erant aetate Hilduini, Continuo quis existimet scriptos fuisse statim post Areopagitae Martyrium, a passione enim Dionysii Parisiensis Episcopi, quem Gregorius Turonensis Decio Augusto synchronum constituit, ad hunc uique annum quo Hilduinus Areopagita conscripsit, effluxerunt anni quin- .genti ic amplius, tantaque temporis intercapedo satis superque susticit.
ut libri qui post Dionysii Parisiensis Episcopi Martyrium scripti fuerint,
Hilduini temporibus asserantur nimia pene vetussate consumpti. De vetere
Missa Gallica, seu de ritu celebrandae Missae in Galliis, fuse Tomo secundo disseruimus ad annum Christi sexcentesimum primum , quo Gre- .m i iagorius Magnus interrogatus ab Augustino Anglorum Episcopo, cur altera seqq. confretari Missarum in Sancta Romana Ecclesia, atque altera in Galliarum tene. tar, diversas Ecclesiarum consuetudines hoc apud Bedam h probat responso. . Novit staternisvi tua Romana Ecclesia consuetudinem, in qua se meminit naui- ' ' 'tam. Sed mihi placet, ut e in Romana, sive in Galliarum, sive is qualibet Ecclaesia aliquid invinisti, qηod plus Omnipotenti Deo post placere, se liciιὸ eligas, se in Anglorum Ecclesia , qua adhuc ad fidem nova est, in tutione pra-cipua, 'sa de multis Ecclesiis colligere potuissi, infundas. Non enim pro locis res, sed pro bonis rebus loca amanda uent. Ex singulis ergo quibusque Ecclesiis, qua pia, qua religiosa, qua recta sunt, elige, se haec quasi in fusio. Ium collecta, apud Anglorum mentes in consuetudinem depone. Cum Hilduino fatemur specialem Misis ordinem more Gallio, ab initio susicepta fidei, usu habitum fuisse in Galliis, usquequo tenorem Romanum susceperunt, P p-pino videlicet Rege, cujus pronepos Carolus Calvas in literis ad Ecclesiam Ravennatem postea sic scripsit. Usue ad tempora abavi nostri Pi- pini Gallicana Ecclesia, aliser quam Romana vesMed olanensis, divina celebrabant
436쪽
AN, CH, Non diffletur Hilduinti, in antiquis Codicibus multa de Dionysio legia 3 3. valde diversa. Διod datim, inquat, aetani in pusione issus beati Dion si si,
L H Do v. tram haberi, Diu cum Saniam Clemens Episcopam ordina erit Gastia ae miserit, IM p. 11. pro I dubio suos, qaod aut prata Iam pasionem ex veris o emendatioritas LOTHAR. exemptarius non susceperum. at Scriptoram vitio depravasum legerunt, quo-IM p. is. nium non ili frisi ν eam Di pam a Mars Clemente conscratum , sed Aposto Pi p p 191 lum totius Gulsisset,se ordinatum. At Dionysius Areopagita, qui primus Athe R. 11. narum Episcopus fuit, a Clemente Papa nec consecratus csi Episcopus, Lutio v. nec ordinatus est Galliarum Apostolus. Primum constat ex praedictis. At R. 19. terum patet ex Galliarum statur quis enim sibi persuadeat Apostolatu, CARO11 Gallicani Sedem, Clemente Pontifice, constitutam Parisiis, tanquam in R. 6. primaria Galliarum civitate, cum civitatem Parisiorum parvi tunc nominis
CXVIII. extitisse, atque in Calliarum divisione Metropoli Senonum subjaetiisse certissimum habeatur 3 Solus Hilduinus in Sancti Dionysi vita celeberritaniam Clementis Papae Dionysiique Atheniensis Episcopi temporibus finxit civitatem Parisiorum, quae tit Sedes Regia, o coAventu Guturam ac Ge manorum, o nobilitate polleret. CXIX. Hilduinum non pariun torquet Gregorius Turonensis, quia Scriptor est antiquus, de apud Francos haud tenui viget auctoritate. Putat autem Hilduinus opinioni suae satis consultum, si Gregorium insimulet nimiae sim plicitatis, eique Fortunatum Auctorem coaetaneum sic opponat. Parcendum
est simpliei ait miri religios Gregorii Tarenesis Episopi, qui muria aliter, Dum severios haheat, aestimans, non casi dirutis asta, sed benigniraris ac smplicitati, imu , titeris commendulit. Patenter se quidem nosere possamus non adeo quaedam
Merser eam investigasse, cum ei contemporatis existens vir prudens orsholassem smus Fortunatus , quι plura o sitienter ad eum 'ipserat, Hymnum rhythmi compossisns pulcherrimam de so gloriosissimo Martyre composuerit, in quo commemorat eam a beata Clementi δεμ natum, scut in Larisorum paginis didicis, de natione avium, o oriunatione Episcopartis, mentionem non facit, quia tinguae Graecae penitus expers fuiι. Gregorius Turonenss Metropolitanus, cujus selix ad Deum transitus eum anno reparatae salutis quingentesimo nonagesimo-quinto coincidit, Fortunatum Presbγterum non semel in suis lauda
vit scriptis, idemque Fortunatus anno quarto post obitum ipsus Gregorii factus est Pictavensis Episcopus, ut dictum Tomo secundo. CXX. Quae de Dionyso Parisiorum Episcopo scripta sunt a Gregorio Turonens, grauissimas nostro seculo lites excitarunt inter eruditissimos viros, quorum alii standum a Gregorio censuerimi, alii nequaquam. Utrorumque, si lubct, lucubrationes consule. Dionysum, qui Parisiis primus secit Episcopus, Areopagitam extitisse Atheniensique prius Ecclesiae praefuisse fidenter negamuς, inficiamurque Apostolum totius Galliae a Clemente Papa constitutum suisse. Cetera, quae pertinent ad eius Historiani, discutienda relinquimus accuratissimo veritatis indagatori Gerardo dia Eoia nostrae Congregationis presbytero, qui jussu Illustristini ae Reverendissimi Domini Francisci de uariau, Parisiensis Archiepiscopi, Ducis ac Paris Flamciae , Regiorum ordinum Commendatoris Torquati, ac Provisoris Sorahonae, conseribendos suscepit Annales Eeclesiae Dioecesisque parisiensis.
Dionysius Episcopatum Parisiensem gessit,ssorente per Gallias Imperio
Romanorum, ideoque nostrarum partium numquam fuit, ejus aetatem,
' Ad n74- Pontificatum, tesque gestas midiositis investigare. Tomo secundo β, sub Francorum Regibu1, ut occasio postulavit, maxime sub Dagoberto Magno , sermonem de loeo Martγrii, de sepultura, de Inventione de Translatione Reliquiarum, de Basilicis desuper erectis instituimus. Simili modo sub Ludovico Pio nobis hie explorandum occurrit, an idem Dionysius, quem Parisenses Episcopum suum ac MarWrem colunt, Atheniensem primum Ecclesiam rexerit, atque Galliarum Apostolus a Clemente Papa fuerit
437쪽
suerit ordinatus . de an Hilduinus, apud quem luec leguntur, opinionem AN. CH.
Portunatum, quo se tutum ipte factaDat, auctoritate potiorem Gregorio iti,
dixit. Penes aequum Lectorem de Gregorio iudicium esto. Apud nos ma- Loiuoxima semper, ut Historiae Francicae principem decebat, in existimatione iis, i fuit, nec habitus esi adeo simplex aut indiligens, ut Mistales libros, qui- pi, bis ibus Ecclesia Parisiensis Romano ritui nondum addicta tunc utebatur, num- R Dquam viderit. Illos arbitramur ab eo visos esse, cum Parisis morabatur. Lutio, Parisios autem 1 aepe pro rebus Ecclesiasticis celebrandisque Conciliis adiit. R iVerum etim in illis, ut ex ipso Hilduini textu 1am observavimus, quod- Ckxo Lirim duntaxat Miraculum legisset cum Mar rao Sancti Dionysii, nihil- ιque de Areopago, de Atheniens Episcopatu, de Clemente Papa scriptum reperisset, musdem Dionysii adventum in Gallias Martyriumque rejecit Iab. i. e. 3. in tertium seculum post Christi Nativitatem, allegata Sancti Saturnini Passione, cuius Historiam Charactetibus Chronologicis optime consgna tam prae manibus habebat. Atque ex his obiter nota temporibus Gregorii Turoneniis in Gallia nondum auditum esse, quod Dionysius Martyr Episcopus Parisiensis idem suisset cum Dionysio primo Athenarum Episcopo, relictaque Graecia Parisios a Clemente Papa directus ad Qeni siet. Dionysius Parisiensis Episcopus patria Graecus fuit, ut ipsi ini Dionysii nomen satis indicat, ideoque Ludovicus Augustus Hilduinum per literas monuit, ut in uno volumine simul colligeret quaecumque de Dionysii notitia cum
in Latinis invenisset Cossitius tum ex Graiorem Altior is hausisset. Porro s- militudo nominis, eadem patria, par dignitas, locum novae dederunt opinioni, quae duobus e Dionysiis unum conflavit, eumque Atheniensem Epi scopum in Graecia primo, deinde Parisiensem in Galliis agnovit i de quiancinuit dubium erat, quin Dionysius Parisiensis Episcopus in Gallias a Ro mano Pontifice directus fuisset, praedicatum est Clementis Papae nomen, ne manca fieret Chron logia. r natus, si fides est Hilduino, refragatur Gregorio Turonensi, ΗΡ- CXXI. nam enim Hyiamidis compositionis palcherrimam vi tuo goriosissimo Nun re Dionysio Episcopo Parisiens composuit, in Do commemorat eam a leato Ge. meate is hausum, Inaι in Latinoram paginis didicit, de natione istem, es o aenatisae Di pa .s, mensionem non facis, quia lingua Graeca penitus expers fati. Hic textus duas in partes commodὸ dividi potest, quarum una contineat quid Fortunatus scripsisse de Dionysio, altera quid omisisse censeatur ab Hilduino. Fortunatum nec de Dionysi patria nec de ejus assumptione ad Episto- CXXII. pales Infulas locutum esse non inficiamur, sed allatam ab Hilduino rationem improbamus. Etenim quamvis linguae Graecae penitus expers esset, nihil omnino prohibebat, quominus ea scriberet, quae de Dionyso memorabantur, sive ex Graecorum Codicibus, sive ex Missalibus libris Ecele-sae Parisiensis Latine scriptis accepta narrarentur. Hinc de Dionysio, qui Parisiorum primus Episcopus fuit, haud invalida colligimus conjectura rumorem aetate Fortunati nondum suisse sparsum, quod antequam in Gallias adveniret, Epistopatu in Athenis in Graecia gessisset. Apud Fortunatum non invenitur quod Hilduinus ab eo scriptum ait CXXIII. de Clemente Papa. Saepius excusa sunt illius opera, notis quoque Sacris, Historie is ae Ceographieis, 1 Christophoro Bromero illustrata reperiuntur. Bis ibi fit mentio beati Dionysi, semel in primo libro b Carminum, ite--ri. Libri primi Carmen decimum Fortunatus de Sancto metario, undecimum CXXIV.
inscripst ri Aa ea sancti Dion O. Bromerus utrumque hac exornavit nota. AEdem utrumqtie cam d. Nazarii, tam Dionysi, angustorran, quam pro Ampi, rem in Vita Sancti Martinis. Tomias VIII. Ee e
438쪽
μἀne Martyrum, Leonsitis novis utrobsque tectis explicat, Baiaetulos populo se religioni horum opponune consulens. In poseriora autem poemare OκDur me- has Leontii rit4ser, o B. Dionysii Manrris Acta. In margine quidem ad Vetisus, quibus haec Acta describuntur, habetur ista notatiuncula. E. Dion iAreopagitae Mari rium. Sed male. In ipsis enim Versibus nullum est verbum de Areopago, de Atheniensi Episcopatu , de Clcmente Papa, nee debeato Dionyso quidpiam asseritur, excepto quod capitis abscissione Martyrium complevit, idque Dionysio Parisiorum Episcopo convenire nemo non dicit. Extam autem Synaxaria, quae longe aliam Graecorum Opini nem de Dionyso Athenarum Episcopo tradunt, illum enim flammis consumptum sic testantur die tertio mensis Octobris. As me is es δεοριι --
onumen Saacti Parris nori Disopi Athenarum Dion si Areopagitae, qui, ἀ- Uno Pauti Asianis contionanu, veniatem agnomit, o cria aes is risum, Aia narumque fili pus ab eodem crevius e fi me a Graecis comprehensas flammis con- sampsus es , Iuris e)us ana concrematis. Versus Fortunati , de quibus hiet quaestio, sic editi sunt in praedicto Carmine. sum et erundas habes proprium Dionysas aedem,
Nomine sub cuius sancti casa nius. I ii frienu fide C si stidasas amore V nise sivpasto costa secunda deius In vita sancti Martini duo duntaxat de Basilica Parisiens Versus oecurrunt , per quos Fortunatus nulla Clementis Papat sacta mentione, docet eo quo scribit tempore, penes Germanum Episcopum esse regimen Ecclesiae Parisenss, quod olim penes Dionγsium Episcopum suit. Inde pari cum Fucide properabis ad arcem, 'uam modo Germanus regit, o Dionysias olim. Christophorus Bromerus Fortunatum notis illustrabat anno Christi millesimo sexcentesimo tertio. Jacobus Dubletius Antiquitates Dionysianas in lueem emisit anno Christi millesimo sexcentesmo vicesimo - quinto, volumen quatuor in libros distinxit, primum clausit sex hymnis de Sancto Dionyso, quorum unum opus Sancti Essenii Toleranι Episvi, alterum auii Uri MLI icissimi dixit, ut Hilduini scripta confirmaret, tertium vero ceterosque tamquam recentissimos nuperrimorum Auchorum foetus omittimus. Anno Christi millesmo sexcentesimo tricesimo- tertio Petrus minis edidit illustrium Ecclesiae Orientalis Scriptorum, qui sanctitate, juxta de eruditione, primo Christi seculo floruerunt, de Apostolis convixerunt, vitas de documenta cum notationibus ac quaestionibus quibusdam ad earumdem vitarum confirmationem atque illustrationem pertinentibus, de ad primam quaestionem in vitam Sancti Dionysi recitavit Hymnum Fortunati descriptum ex Dubletio. Sed Hymni, quos Dubletius Sancto Eugenio de Venantio Fortunato adiudicavit publicavitque, potentioris non sunt auctoritatis, quam complures Rusdem voluminis Chartae, quas suis locis commentitias aut jam ostendimus aut inserius ostensuri sumus. Halloixius Hymnum, quem Dubletius a Sancto Eugenio compostum di cit , haud allegat, quamvis potior non habeatur ratio, cur Hymnum Fortunati potius quam Hymnum Eugenii citet, cum Hilduinus utriusque meminerit.
CXXVII. Hymnus ab Eugenio de Dionysio Parisiorum Episcopo componi potuit,
at non qualis in Dionysanis Antiquitatibus exhibetur, haec enim editio multa supponit de Areopago, de Atheniens Pontificatu, de de Clemente Papa, quae fabulis accensenda censemus. Praeter argumenta superius al-
439쪽
lata, praevalidum nobis s uppeditat Graecorum Menologium, nam quinto AN Nonas Octobris Dionysium Areopagitam Athenarum Episcopum Athenis OMartyrio coronatum tellatur, ut mox probaturi sumus habita prius quaes- . ' , 'vione de antiquitate ipsius Menologii de de Vaticani Codicis aut horitate. : VPQ 'Graecorum Menologium iussis Basilii Imperatoris Constantinopolitani cons P 'criptum fuit. De Basilii nomine conveniunt omnes, sed utrum is Basilius t0 ηδ'' Macedo sit, an Basilius Iunior, Macedonis abnepos, haud ita consentiunt. ι '' δ' Caesar Baronius anno Redemptoris octingentesimo octogesimo sexto, ζψ Φ ' λη postquam de Basilii Macedonis obitu locutus est, sermonem ad alia conia R vertit, quae Characteribus Chronologicis destituuntur. Od euadem sis P0''situm, inquit ', rursum sepectat ne qaid praetermιuatur antiquitatis quod scri- ''benaeum curavit se augendum Graecorum Menologiam. Et paulo post. Extat iso R 0 L tographum i us Basilai volumen, dec. Vidimus or legimus nobis concessam a L si Paulo Uoudnuo Suructae Caecilia Cardinati, nepote felicis memoria Gregorii Decimi- m t.' 'quarii. Negat Leo Allatius haec intelligenda esse de Basilio Macedone. B, lilius cnim in.Menologii prooemio Porphyrogenitus ita describitur. Rex totius terra sol rubra Rasilius alumnus purpura. Basilius autem, qui cognomen Macedonis gessit, Porphyrogenitus nullomodo dici potest, utpote
nec patre natus Imperatore, nec editus in thalamo cui nomen Porphyra.
Ferdinandus Ughellus Allatio suffragatur, recurritque ad Basilium Iuniorem, quia in Menologio mentio fit Samstorum, qui loni, pos Basilium Macedonem vixerunt. At utrum Basilii Macedonis an Basilii Iunioris nomen servandum sit, nostra non refert, quia uterque longo post edita Hilduini Areopagitica intervallo fasces Imperii suscepit, ille anno Redemptoris octingentesimo sexagesimo-septimo, hic anno nongentesimo sexagesimo- nono. Quomodo volumen illud post aliquot locorum mutationes in Bibliothecam tandem Vaticanam delatum sit, Allatius anno Christi millesimo sexcentesimo quadragesmo - sexto sic enarravit. Menologium hoc, auro gemmiaque pretiosius, Constantinopoli ad Ludovicum vortiam satis munifice arive iam , Ladovuo vita functo Ioannes Baptim Francisci Uon rati Cardinalis parens avusque Nicolai Cardinatis in arbitrio se potesate habuit. Poriremam a
Paulo Uondrato Cardinati dono acceptam Paulas V in Bibboueram Vaticanami exis. Adfecit praefixam hanc inscriptionem. Paulus V. Pont. Max. hunc librum Constantinopoli ad Lud icum Voniam Mediolum Ducem rigatum, deinde servatum apud Vondratorum familiam a Paulo S. Caeciliae Carianasi Vondrato sibi dono datum in Bibliothecam Vaticanam inferri Iuli anno CID CXV. P - ti catus x I. Observavit etiam non integrum esse Menologium, sed priorem duntaxat ejus partem, quae sex menses a principio Invictionis, sive ab initio Septembris ad finem Februarii complectitur. Liber unam tantum Me- nologia fartem, quando sex tanIam mensibus, Septembr. ΟἱIobr. Novembr. Decembr. Januario Cr Februario assolvitur, continet. Librum illum Petrus A
chudius Latinitate donavit, & Ferdinandus Ugbellus ipsam Archudii versionem, quam penes se originalem habebat, anno Christi millesmo sexcentesimo quinquagesimo-nono post Tomum sextum Italiae Sacrae publi-Cavit cum praefatione, qua res complexus est ex Allatio supra descriptas. Ubi posterius semestre delitesceret, isnorarunt Allatius de Ughellus. At anno Christi millesimo sexcentesimo sexagesimo- primo Cod nidus Henia Chenius, cum in Italia versaret . illud reperit in Monasterio Cryptae Feruratae, atque in protegomenis ad Vitam Sauctae Eudociae Kalendis Martiis
cultae sic postea commendavit. In Monasteris o pta Ferrata asservatur, Basilii Porphyrogentra nomine insicriptum, ejus aut cum fratre Constantiao a Joanne ri misie in consoniam ad citus Imperii, quod antea Romanus horum pater, avusue Conctantinas, Leonis Sapientis filius, nepos Basilii Macedonis, tenuerunt, usicum eodem rabimisce ab anno p p ad y s, dein cum tre annis so administra. sit, ad annum ι oas, tu ad triennium superstite. Nec hac contentus ad-
440쪽
. CH. notatione menses Martium S: Aprilem jam publicavit repetito ad primos 8 1 ὰ sngulorum mensium Tomos hoc titulo. S Auxaritim ex Menotio. tis. Eastis Imperatoris collecIo, cfas sex postremi menses Glaal manti criριι in Monasterio Cypra - Foratae iΛ Laris. Porro certamen Sancti Martγris Dionysi Are pagitae Athenarum Episcopi quinto Nonas Octobris in praelaudato Men logio sic exhibetur. Dionysus Magnas, Asianienses stiria, divitiis o I μυι a Harus ex Areopagitarum G gegio, profecto Athenas Aps Io Paulo o Gnsam praedicanIe, uti erat acri ingenio, mensure fuci e ins iacta in Christim cuiuiat. Eaptizaturique Athenarum Eliscopus declaruiar. Iaad manas ctim , docendo on mahos in delitim ad Chri rum coκmerundo ditis niis me obires, fripsi cr quast '' ab Apostolo ditino iussiceras ortana Dei Myseria, O mahos de daminis nomIni--μψyy Iuras. Deluias stirar ad ista aram prae setam ab Idoti tris comprehens scam Lostis di putis da primtim excruciatas obiranc Iur, qui suis manisus sub iram ad duo m it a pasuum captis non privis depositi, qacim Christiana famina ob-mium factas En commendatis. Posseu O das e tis δή pus capite damnari sent. In hoc encomio Dionysii Atheniensis Episcopi multa sunt de sociis c usde capite post obtruncationem ad duo millia pastuum gesto, quae pertinent ad Dionysium Episcopum Parisiensem. Inde discimus duobus e Dionysiis unum conflatum esse nono seculo, postquam Latini quaecumque de Dionysio Atheniensi scripta fuerant a Graecis, ac vicissim Graeci quacumque de Dionγsio Parisens scripta fuerant a Latinis, avide susceperunt, Latini ut Dion)sium Parisiensem, Graeci ut Atheniensem magis extollerent. Eo res processit lapsu temporis, ut auctor Synaxarii iam citati scrip. serit antcr se mire pugnantia, unumque Dionysium bis Martyrio coronatum praedicarit, ut Martyrii gencribus, sic & locis ac temporibus valde diversis, primum igni, deinde gladio, in Oriente semel, iterum in Occidente. Priorem texisis partem iam protulimus in qua Dionysius Areopagita, Paulo Apostolo Athenis concionante, veritatem agnoscit, in Chris. tum credit, fit Athenarum Episcopus, ab idololatris comprehenditur, desammas Martyrium consummat, libris ejus una concrematis. Posteriorem partem nunc accipe. Occidentem mero pro secus regnante Domitiano, ma tis ediis Miracutis, capiti caesius ctim usis, Itiam ipse captit manisus excipiens,
ad duo inque mi Fa pasuum proin vis est. Cusi utilem cum eo sunt Rusticus O
bus Dion, si is, ubi gratiam huic Auctori prae ceteris habendam censet, quia licet tam inepta secumque pugnantia literis mandarit, tamen de Dionysii Areopa3itae occasu quid monimenta Graecorum haberent haud dissismulavit, cumque Athenis Martyrio perfunctum bona sde testatus Ostendit Hilduino minime credendum audacter asserenti, quod Graeci mortem Dionisii, quoniam apud illos non occubuit, penitus ignorarunt, donec illam a Latinis didicerunt. Hymnus autem, quem Dubletius sub Eugenii Toletani Antistitis nomine Dionysani, Antiquitatibus inseruit, genuinus Eugenii scelus aestimari non debet, si Dionysius Atheniensis Episcopus Athenis Martγrium seu flammis seu gladio complevit. Quomodo enim omnes hi Versus illi uni convenirent riopago Athenae Regis sumpsi Diadema,