장음표시 사용
441쪽
i Iubar Solis stinaeia In laxis signis,famine. de . . Fortunati non est potior auctoritas quam Eugenii, Dubletius enim ut AN. m.
Hymnum Eugenii sie 5 Fortunati desumpsit ex eodem Tabulario, nos- 'que pariter ut Eugenio sic & Fortunato Hymnum abjudieamus editum ab ARQx ipso Dubletio. Genuinos Fortunati Versus de Dionysio Episcopo Pari- eskVii, sensi cum ex primo libro Carminum, tum ex vita v Sancti Martini su- .c, is iis pra descripsimus, nullum ibi verbum de Areopago, de Atheniensi Ponti- t Lib. 4.ficatu, de adventu in Italiam atque inde in Gallias, aut de Clemente P pa. Hymnus a Dubletio publicatus nec Areopagi, nee Atheniensis Episse patus, nec profectionis in Italiam meminit. At Dionysium, qui Parisiis Episcopus sedit, in Gallias a Clemente Romano Pontifice directum affr-mat. Hoc autem commentitium reputari debet, nec admittendus est Hymnus cum tali principio. νι fritim mih em ii securam Principem
Dionysiam Martyrem Plebs corde voce personet. Clemente Roma Prasuti
tan tiue missus adfuit, nisi sepem seminiso factus sis milia.
Genuinus igitur Fortunatus in suis de beato Dionyso Versibus a sen- CXXIX. tentia Gregoria Turonensis haud recedit, Hilduinus utrumque patitur adversarium, quicquid in contrarium de Fortunato dicat. Ut autem Allienienses suum Dionγsium in Martyrologiis Usuardi Adonis colunt quinto Nonas Octobris, sic Ae Parisienses in iisdem Martyrologiis suum quoque Dionysium septimo Idus Octobris venerantur. Apud Usuardum, sic. Seprimo iam Octobris, apud Parisam Nutatas Sanctorum Mari ram, Dionysu Epigo. pi, Rusiri Probtera, o Eleariarii Diaconi. ciui Dasias Episcopus a Ponti ci R mano in Gai das prae luanda spatia diretus, ad praefatum tidem devenit, Mi per aliquot annos commissum ibi vias Meliuν pressaens, tundem a Praefecto Fescennino una cum sciri gladio anima estis Mart rium complesit. Apud Adonem,se. v II Idus Octans, vad Parisiam Nasalis Sane oram Martyrum, Dionysi Episopi, Elzutherii presburi, o Rasiri Diaconi. at ut beatas Episcopus a Ponti te Romano ad Gustias iunctas, as praeditationis operam populis a M. Christiati nis exhiberes, tuniam Parisi oram rimitium devenis, o per aliquot annos sanctum opus Uiur o ardenter executas, a Praesecto Fescenniκo Sisennio comprehensus, ct eam eo Sanctas Presbyter Eleutherias se Rasicus Diaιonas glia o
nimis es, Marsurum complemerunt.
Duobus Dionysiis Episcopis ae Martyribus ita distinctis, extra nostrum CXXX. institutum divagari videremur, si de scriptis, quae solent Areopagitae tri- Lui, prolixam hic disputationem iniremus, Auctorem enim haud nacta sunt in Francia, cum uterque Dionysius sub Imperatoribus Romanorum, neuter sub Francorum Regibus vixerit. Temperare tamen non possumus, quin paucis opinionem refellamus, quam Hilduinus his ad Ludovicum Rugustum verbis stabilire conatur. De notitia I brarum ejus, nempe Dionysii, quos patrio sermone consuri ι, or quibas petentibus idos composuis, lectio
442쪽
AN. CH. per Dei gratiam se etegram ordinationem, cavas discnsatione interpretius 8 3 svrisia nostra peiorisus reseruat, satisfacit. . λώιLκιtios avium eo im Iuras Graeca tingvia cons ipsos, quando oeconomas Ecclesia cis imopolitana es cerari Misi Micharis. Legatione pultica ad mestrum Gloriam Compendio funeri stiri, Mi a Vstitia Sotinnisatis Sancti Dionysi pro manere magno jusvimus. ciuod Δ-κtim d orioni nobae aes cael Ius aeratum, ais dymina es grassa prosi iis, at in
eadem nocte dctem se nomem nominaris mae minuus in aegrotorum Ianurione mariaram infirmitatum , ex noIissimu O mirini uti nostra conii is ad Laiam ogloriam si minis, orationibus O meritu excisientissimi sui Manutis, Christi Dominus sit operari dignatas. Hilduinus allorum librorum auctorem eundem facit, quem prius Areopagitam, δe Atheniensem Episcopum, deinde Pa
risensem constituit. De Legatione, cu in meminit, actum Tomo priore ad annum Redemptoris octingentestinum vicesimum - septimum φ. Libros inscriptos Dionysii nomine, qui tunc in Monasterium San- Dionysianum
delati sunt, genuinum esse scelum Dionysia, qui Patronus habebatur illius loci, fama statim divulgavit. Nec ab ea recedit opinione Ludovicus Augustus in suis ad Hilduinum literis, ubi libros ab eodem patrono praedicti Coenobii patrio somsne conscriptos laudat. Hilduinus Abbas erat San Dionysianus ab anno Redemptoris octingentesimo decimo-quarto, libros, de quibus agimus, in i a Vi lia Solennitatu Saneti monusi suscepiti sequenti nocte curatos asserit infirmos undeviginti; totque prodigia facta contendit in probationem, quod librorum Auctor is esset, qui Patronus loci colebatur. De librorum susceptione, de Miraculis & illorum numero non disputamus; fidem habemus Hilduino, qui testis oculatus suit. Aequas morborum curationes nocte proxima post labrorum susceptionem in
ipso sesto Sancti Dionysii Deus operari dignatus est, eas non existimamus exhibitas ad indicandum quorumdam librorum Auctorem, sed ad manifestandum beatissimi Mar ris patrocinium, quod frequens in ejus Festivitate populus implorabat. Quin illo die singulis annis maximo fidelium
concursu talis fieret amploratio, multaeque in AEde Sancti Dionysii Parisens, Episcopi per eius intercessionem a Deo sanatates obtinerentur, in dubium nec vocamus, nec vocare quis potest. De libris non est par ratio. Res enim non paucae demonstrant illorum Auctorem utroque Dionysio,
Atheniensi videlicet ac Parisiensi, imo A Constantino Magno recentiorem suisse Capite secundo de Hierarchia Ecclesiastica ritus publici solem. nisque Baptismi se explicantur, ut ad quartum aut quintum Ecclesae seculum Baptismus non describatur celebrior. Et capite tertio proseruntur
indicia Religionis per plura secula dilatatae pacisque coetibus h delium sub Christianis Imperatoribus jam concessae. Pontifex quidem perfecto precam δε-
cro, ad Dei Ahure, cam ab eo incendendi sim odores, initiam facis, sacram obieticum. Reversis avium ad divinam arum, Iucros Psalmos canere incipit, canandique cam eo omnes Ecclesa fici ordines. Deinceps a Minibisti Sanctoram Iurarum ectio orsyne recitatum Ea recitatu . extra Tempti amitiam collac tin catechumeni, o una ctim eis energament, atque ii Pos saperioris vitae paenitet, manent
tem ii qai diminarum rerum o affecta duni sunt O communione. Mini rorum mers alii flant pro Templi foribus, qua occissa sanis alti autem ab aid atiad rerum quae idoram ordinem istingant. Ο ιυδν-αγ- ί,ών ς ri
443쪽
r a Itini, Iunctis Hierarchia mos partiar quidem audire sacram Psalmorum modώ- 1ia, is lusian M, ἀυ, numque Araram Scripturarum recitationem, adscra autem opera, P i , , i ut
quae Hinceps squamar, aque Is ferias ectanda, non eos convocat, sed perfectos R iti, utraru- o Ios. Si plura cupis, apua Joannem Latinoium consule Iudicium Lurio Q. de M i, Dionyso Areopatra in scriptis, per quod Areopagitae non tantum li- R ib. her de Ecclesiastica Hierarchia, sed etiam alii de caelesti Hierarchia dc de C , koii divinis nominibus abiudieantur. Complures in Graecia Dionysi floruerunt, R. ca quopiam, qui longe recentior Areopagita fuit , compositi sunt libri,
quos eidem Areopagitae posterior aetas attribuit, neque enim ante sextum sicculum allegati reperiuntur.
Hilduinus ab Imperatore monitus, ut remetitionem Myensam beato Papa CXXXI. Suphano in Eces a Santissmi Dion ι, μαι ab eo d Iara ea, o gesia, qua eidem subnexa sunt, anu cum omnis 1uos de gloriosissimo Martyre atque Pontisce habebat, oficiam noctarnuti subjungeret, priorem duntaxat partem Imperatoria: monitionis adimplevit. In Areopagiticis enim nec Hymni de Sancto Dion)sio, nec Olficium nocturnale repetitur. Extat autem epistola, qua Stephanus Tertius Papa revelationem sibi factam describit, extat sic narratio nonnullarum rerum, quas partim in eadem Basilica, partim Romae peregit. Tomo quinto ad annum Christi septingentesimum quinquagcsimum . quartum β recitauimus literas Stephani Papae, resque com i. m 3.3
memoravimus ab eo gestas in Ecclesia Sancti Dionysii Mart)ris. Eget Hilduinus emendatione, eum loquitur de Pippino ejusque filiis Carolo &Carolomanno tunc in Reges tinctis, quos . inquit, o iuvisa promidentia adjunctissimam Apostitieum Seiam M/ndum eligere, o per eum, Visticei Incurium Sancti Peui, immo Domini nostri Iesu Christi. in poιestatem Regiam dignara es sublimare, o unctione sacraris a consecrari. Stephanus enim Romanus Pontifex nec Pippinum nee eius filios Carolum & Carolomannum in potestatem Regiam sublunavit. Pippinus ante biennium Rex esse coeperat, nec annos Regni sui numeravit unquam a die, quo Rex unctus est a Stephano Papa. Quae seripta b sunt adversus Baronium secus sentientem, si placet, dCnuo F m. s. a. consule. Carolus & Carolomannus in Reges uncti quidem sunt a Ponti n fice Romano, sed eos prius Reges a Pippino patre dictos atque in consortium Regiae Dignitatis adscitos arbitrare, quemadmodum anno phst vicesimo- septimo quos Carolus pater. Pippinum Italiae, Ludovicum Aquitaniae, Reges appellavit, eos Hadrianus Papa Reges inunxit, ut Tomo sexto ad annum Christi septingentesimum octogesimum- primum observa vimus. Zachariae & Stephano Tertio Romanis Pontificibus in utii eertὰ sunt, qui vel ab utroque vel abralterutro Regnum Francorum ablatum Chil derieo collatumque Pippino volunt. Improprie quoque loquuntur Annalistae Titianus & Bertinianus ad annum Christi septingentesimum quinquagesimum-quartum. post licus, inquiunt, SIephantis confirmavit Pip num tinctionesncta in Retem. Unxit Stephanus Pippinum in Regem, scd ad possessonem vel administrationem Regni non eonsrmavit, Pippinus enim vel alius Francorum Rex a quopiam eonfirmationem Regiae digni tatis aut potestatis numquam expetivit accepitve. Stephanus priusquam iter in Franciam susciperet, anno Christi septingentesimo quinquagesimo- tertio litcras ς inscripsit Domno Meelseatissmostis pinins Regi. Pervenit ad Cod. Ponticonense Palatium octavo Idus Januarias. Indictione septima. sve 'r' ' anno Christi septingentesimo quinquagesimo-quarto, & ibi, ut Anastasius
in eius vita scribit, praeditum Christiamismam Regem lachvmabilirer dunea.
444쪽
sus es, ut per pacis mera causem beati Petri es Reipublica Romanorum H neret. Mense post Iulio Pippinum in P e San - Dionysiana Regem inun-xit. Hac autem inustione Pippinus confirmationem Regni non magis a cepit, quam Ludovicus eius nepos almo Redemptoris octingentesmo decimo- sexto confirmationem Imperii, quando Remis Stephanus Quintus Papa, ut Theganus testatur. die Dominica in Ecris a ante Missarum Iolemnia raram ciero ct omni populo consecravit eam, or unxit ad Imperasorem, O coronam auream mirae pulchruudinis oriretiosissimis gemmis ornaram, quam μcum avortaverat, posuit Apra caput ejus. Ludovicus in consortium Imperatoris nominis a Carolo patre vocatus est anno Redemptoris octingentesimo decimo- tertio, dc proximo mense Januarii solus post obitum patris imperare coepit. Tunc Romanus Pontifex erat Leo Tertius, cui mense Junio Stephanus Quintus anno Redemptoris octingentestimo decimo-sexto successit. Hic, telie Annalista Laureshamensi b, nondum duobus post consecrationem suam exactis mensibus, quam maximis potuit itineribus ad Impera- rorem venire contendis, in fis interim duobus Legulis, qui quasno sera consecratione Imperatori suggererent. αuod ubi Imperaur audivit, Remis ei occarrere si ruit, missis obviam iis, qui eum ilia deducerent, se adventum ejus praeveniens,
magno cum honore suscepit. I ui suum Imperatori advenius sui causis insinuans,
celebratis ex more Missarum Menniis, eum diadematis impositione coronavit. Hac autem impositione diadematis atque unctione ad Imperatorem Stephanus Quintus Ludovicum non confirmavit ad Imperium, sed significare tantum voluit mutuam inter se atque eundem Ludovicum Imperatorem amicitiam vigere, qualis ali s inter Stephanum Tertium de Pippinum Regem intercesserat. Idcirco quemadmodum olim Stephanus Tertius Pippinum jam Regem in AEde San - Dionysiana solennius Regem inunxerat, sic Scipse Ludovicum iam Imperatorem augustiori pompa Remis Imperatorem inunxit. Atque, ut Pippinus a die quo Rex unctus est a Stephano Te tio, numquam numeravit annos Regni sui, sic nec annos Imperii sui Ludovicus a die quo coronatus est Imperator a Stcphano Quinto. Haec attente perpende, ne vel Areopagiticis Hilduini vel Annalistis improprie locutis nimium fidas, dc Pippinum ad potestatem Regiam a Stephano Tertio Papa vel sublimatum vel confirmatum suspiceris. Stephanus Tertius Romam reversus Sanctum Dionysium, cujus intem cessione sanitatem recuperarat, maxima veneratione coluit. Audi Hilduinum. Idem Sanctus Pontifex Retiquias Saneqsimi Dion si Romam de sit, se Mosasterium in honore i us aedificare in proprio loco carpit, quod Iruter ejus Paulus, uti morae praevento, quoniam usi in Pontificatu 'ccesserat, nobiliter consummavit, se conmctis ibidem plurimis Sant Zorum Martyrum corporibus conse-eravit, sa veluti a suo praedecessere suo jussus fuerat, famulatores Domini natione Graecos inibi con tuis, O idem Monasteriam ad sanctos Martyres in Schola Graecorum anestari fecit, ad honorem Cr memoriam pretiosis ni Dionysii sociorumque evus. Tomo quinto multa de Stephano Tertio nusque fratre Paulo Primo scripsimus, nihil autem de Monasterio Graecorum ab illis Pontificibus erecto, ne divagaremur extra Franciam, Regibus cnim Francorum Romanondum parebat. Sed hoc loco silendum non videtur plerosque reperiri, qui lecto Hilduino contendunt ex textu proxime recitato Sanctum Dionysium, in cu)us honorem de Monasterium Romae praelaudati Pontifices cxtruxerunt, haud alituri fuisse ab Areotagita, quia in illo Coenobio constituti sunt Monachi natione Graeci, de idem Monasterium ad Sanctos Ma tyres in Schola Graecorum a primo conditu nuncupari coepit. At quid haec ad Areopagitam 3 Nomen Dionysii Graecum est. Dionysium, quem Parisienses Episcopum suum ac Mar rem venerantur, patria Graecum extitisse
nullus inficiatur. Stephanus Tertius Papa, cum hujus Dionysii memoriam recoleret, inchoavit Monasterium, quod α Graecis concedi Monachis M
445쪽
Monasterium ad Sanctos Martyres in Schola Graecorum appellati praece- AN. CH. pit, eo tantum consilio, ut eundem Dionysum natione Graecum fuisse si- 8 3 1.gnificaret, nec unquam de tribuendo Areopagitae titulo cogitavit. Si Dio- Lutio Q. nysium Areopagitam censuisset, hoc illum nomine suis in litoris exornasia IM, set, quibus At revelationem sibi factam εἴ Altaris consecrationem expo- Loinλκ. suit, cum in Monasterio san Dionysano agri Parisienss moraretur. Episto- I M p. 19. lam integram Hilduinus Areopagiticis inseruit, descripsimusque Tomo Pio Fluiquinto R. Stephanus beatum Mart)rem Christi Dionysium vocat, Areo- R. pagitam nequaquam. Paulus Stephani frater ac proximus successor, in li- Luo omteti, ad Pippinum Regem, cum de Dionysio Areopagita loquitur, no- R. 19.men Areopagitat non reticet, imo addito Areopagitae titulo Dionysium, C sto Lide quo sermonem habet, a ceteris Dionysis distinguit. Lege in Codice R. s. Carolino epistolam vices mam- quintam, qua Paulus Papa Dionysi Areopa- Ad M. ι .giti Iuris laudat. Ceterum de libris Dionysio Areopagitae attributis nihil ' auditum ante annum Christi quingentesimum tricesimum-secundum. Gre gorius Magnus b, qui Pontificatum ineunte septimo seculo gerebat, de . HomiI. 34. illis locutus est cum haestatione, sc. Fersur Dionysias Areopagira antiqvias id hera o menerabitis Patre dicere, quod &c. I idem libri saepius in synodi, sub Martino S: Agathore Romanis Pontificibus per illud septimum seculum in testimonium adducti sunt, sed nulla prius inquistione facta utrum essent Dion)si Areopagitae. similiter absque praevio examine Paulus Papa post medium octavum seculum luros Dionysi Areopagitis dixit, ut Tomo quinto ad annum Christi septingentesimum duodesexagesimum η jam Lb- Num. s. servavimus. Quid autem de illorum librorum Auctore censeamus, exposuimus supra.
. 2. AN NALisTA Bertinianus res gestas anno Redemptoris octingentesimo tricesimo-sexto silc ordatur. Imperator Naialis Domini Finivitate apud Aquisgranum celtarata Miss iurum ad Lotbarium Hrexit, monentes eum reverentia M obedientiae paterna, paciaque illi concressiam multipliciter inculcanus.
quod manifestias agnoscendum, iussum est, as suos, guibus maxime fidebas, mus VIII. F f f
446쪽
Legatos ad patrem ἀνigeret, cam quilus tructiri de so Mnore atque stare posses,
O qui urnam erga ι tam motantium aviare sisque fideliter nanctare valerens. Vox uerum, qua pervetustus hic Auctor utitur, Legationem, de qua s quimur, distinguit ab ea, quam ad annum priorem laudavimus. Posterioris hujus Legationis ita memulat Liudolph in vata Sancti Severi. Lod sicis Imperator Ogurium Magoruiensem Episcopam o nilia Virdanensem --ri sum, duos ae Comiιω, quoram alieν inurinus, auer Adal sin morabasar, ad Lo uriam stiam sum, qaι eo umore Ticina morabatur, destina:is pro pura es
amicitiis inter eos reparandis. Pae pravorum hominum machinatione ex aliqua parte erunt turbati. Coaetaneus hic Biographus omisit Marciavardum Pru
miae & Andaim Abbatem, cujus Legationcm infra probabimus ex epistolis Lupi Ferrariensis post Abbatis quinta & sexta simul collatis. Directi sunt igitur ad Lotharium oratores hi quinque , Oigarius Moguntiacensis Arcti episcopus, Hildi sive Hildinus Episcopus Virodunensis, Marcuva dus Ptu ensis atque Andainensis Abbas, Warinus Comes, & Adalsi sus item Comes . Atque inde patet Ludovicum Augustum nulli pepercisse in
dustriae , ut Lolliatium filium post tot reatus ad pacem concordaamque revocaret. Legationis Principem constituit Oigarium Moguntiacensem Archiepiscopum, quem a Lothario plurimum diligi noverat ante biennium b. Socium ad) cit Episcopum Uuodunensem Hildinum, cujus fidem exploratam habebat . Tertium addidit Marcuualdum Prumiae Λ: Andaini Abbatem, cuius prudentiam inter domesticos tumultus anno Redemptotis octingent itino triccsimo-tertio in Carolo Rege apud Ptumiam sub cust dia detento nec a tonso ni ignopere laudarat. Quartum clegit, quem sibi fidelissimum nec odios ini Lothario sciebat Irannum Comitem, ut res a Na. a. tr. anno R ed 'inptoris octingentesimo tricesimo - quarto 4 gestae probant. De Adalgiso Comite nihil speciatim oecurrit. Hi quinque viri Legationem obierunt exitu, ut inferius exposituri sumus, valde prospero.
II. Mense Februario, in ius diibin, in qvidus Pari ratio beatissimas er Vi
CONci iura ginis Mariae ceu iar, Conmentus gaidem magnias , sed praecipue Elisoporum , AQ RA qui rani contenis. In quo qtiam de atiis uti ruribus Eces a necesseriis, tam
pracipae de his ratis Dbrum est, qui, Pi pinus o si mallis Ecclesis asstulerunt.
Os qaum rim Impiriatis is actoris in o commanis C cibi Commonisorium ordina-rar, quibus commoneretur Pipintis tr sui, cum quanto periculo res Ecclesasticus
servasierint. Δua res proserum si vis extram. Nam Pipiatis monita pii patris AcIoramqtie virorum tilenter fisipiens, obeae uter paruis, o omnia in se res, tui, etiam per anali sui impulion m rans suis. Haec Astronomus in vita Ludovici Pii, nec alia scribit, qui sub Eginhardi nomine citatur a Sirmon- In not. ad do e vetus Chronographus. Mense Februario magnus Episcoporum praesertime, *'' Conmensi Aquia uni habitias eis. In ius cam de aliis Messae necessiaribus, tam praecipae de his retas, quas Pin nus es si mulis Ecclesis as tirunt, agebatur. Mico otium o Imperaro . o Episcoporum De reo O consensa monetur Pippinus, Hasque Primares, cam quanto irarum peri u res Eeco uitas invaserins, ωtque restitui jubeat praecipiιur. Iluae res proferam existim hasait. Nam Pippin Mmoniis patris pii factorumque virorum hieκιὸν sui piens, obedienter paruit, o omnia antas, etiam per annuli sui impressῖonim restiui jussit. III. Extat hoc Aquis granense Concilium duas in partes distributum, quarum una tripertitos Canones complectitur de tribus Capitulis a Ludovieo Imperatore ad tractandum propositis, altera tres in libros dividitur, quos Episcopi Pippino Aquitaniae Regi direxerunt, ut quas ei res per Commonitorium antea suggesserant, Saerae Scripturae testimoniis Si exemplis illustrarent. Hodie desideratur istud Commonitorium, sed cujus argumenti fuerit, abunde docent cum praedicti libri tum Auctores proxime descripti. IU. Praesitio Concilii talis est. In Nomiχe Sanctis Trinitatis. Cam convenissemus Elisopi, quorum nomina subter adnectentur, Synodusi eυo Iione convocanIe
447쪽
nos Gloriosissimo se Orthodoxo Imperatore Ludovico, Invictissmo Augusto, gratia 1 μκM.te divina, Aquissigram Palatii in Secretario Basilica Sancti Genitricis Dei Mariae, quod dicitur Lateranis, anno Incarnationis Domini nostri Iesu Christi DCCC xxxv I, Indictione xiv, anno vero Imperii praedicti Caesari. xx i, octaso siticu Iduum mensis Februarii, ct ibi de flatu Sanct e Dei Ecclesia, admonente Serenissimo atque totiis Religionis devotissmo praefato Imperatore, tractare carpigemus flari consensu. Primo visum est, normam universe Religionis atque Ecclesias a disiciplinae , in duabus con ere personis, Pont cati videlicet atque Imperiali. De qua re Gelasius Romana Sedis Venerabilis Episcopus ad Anastasiam siri Erit ita Imperatorem. Duo siunt, inquit, Imperator Auguste, quibus principaliter mundas hic regitur, auctoritas sicit et sacrata Ponti cum O Regalis potestas ; in quibus tanti, gravius eis pondus Sacerdotum, quanto etiam pro ius Regibus hominum in divino redditari sunt examine rationem. Unde etiam se gentius in libro de veritate praedestinationis o gratia ita sinibit. Guantum pertinet, inquit, ad hujus temporis vitam, in Ecclesia nemo Ponti re potior, se insecuis Christiano Imperatore nemo resor invenitur. Cum haec quippe ita se ha- aut, primo, . venerande Caesar, omnipotenti Domino vestraeque benignissima resientia, exultantibus praecordiis immensas referimus gratias, qui nos instinctu divino per devotissimam a se electam atque constitutum admonitorem, tam misericorditer asque clementer admonere dignatus est, juxta consuetudinem beati a memoriae genitoris vepri, ut memores Minserit nostri, divinitus nobis sies indignis cogiti, pro modulo possibilitatu , Ocio Sacerdotali secundum Omnipotenatis Dei voluntarem operam dare puderemus. Revolutis igitur . vestra nobis benignissima devotione costitu tribas Capitulis; id est, ut ventilentur, sine quo D
scopi Oscopale Minubrium a De offensione divina ugo modo perficere non possent; aκt quid unumquemque Episopum scire oporteat atque implere, nec omnino ignorare abyque periculo liceat; vel etiam quid ad ornatum Sancta Dei Ecclesia se Minissenum Sacerdotale pertineat, sine quo nec Sacerdotis vita probabitis use potest, nec competens honor illi a ceteris devote impendis quiaque hoc, Me quo communis omnium salus ac salvatio esse non potest, Sacerdotum videlicet toti que populi. quibus perfacilὸ succinctim ac debite per singula resondere non possumus.
Sed quia juxta assertionem vestram primo reperimus temporum varietate es ordinum confusione perplura, qua ad Sancti Dei Ecclesia ornatum erigi debeant, quoquomodo neglectu Halsa, Paecumque in nobis nou seque in his neglecta vita turo iis, omni devotione omiaque ex flectatione, troux Omnipotens posse annueris, erigenda, atque ut in perfectiorem flatum vertantur, omnino Divina sisfragantegratia operam dare desideramus. Vesram siquidem nihilominussupplici admonitione es assecta caritatis Excellinitam admonentes, si qua sum Ecclesiastici Iuris vesia pii a gubernatione erigenda, ut per vos vestrinque Christiana Religionis commilitones subleventur. De cetero noverit Serenitas vestra, Iam ut praedictum es, qua in Ecclesiastico ordine confusa videntur, ea nos pro modulo uniuscujusque capacitatis perquirere, se insecta, quantum ad nos pertinet, Domini opisulante gratia, remurare cupimus, O ut flat magno desiderio optamus. Persicientes ergo devotionem vestram sanctam ct Deo ut credimus amasium, non mediocri laude magnificentiam Dei nostri magnificandam eandemque devortonem valia necessariam Sancta Dei Ecclesia duximus, atque benigno assectu commissa consideranda si cepimus, non aliquid novum quaerentes, nec contra veritatis religionem quid satuentes, sidflatura antiquorum Patrum innovantes, qua per de iam quorumdam labefactarivissent in quocumque Ordine, ac propter inussatam vel inveteratum usum oblivioni tradita, ut ad pristinum Domino ad avante gradum releventur, Capitulis strictim adnectendum coruuimus. Synodi tempus ac locum, Capitulorum etiam, quae proposita sunt ab Imperatore, materiam haec indicat Praefatio i Episco. porum autem nomina, quae subter adnectenda monuit, dolemus hodie non inveniri, multum enim illorum cognitio prodesset ad Episcoporum plerosque Catalogos aut approbandos aut emendandos.
448쪽
Primum Capitulunt de mira Episcoporum inscribitur, constatque duodecim Canonibus, quorum vel solos titulos vel epitomen hic edidisse sussciet. Primo Canone Patres statuunt tis nultas Episcopale Mini perium per ambitionem munerum attentare praesumat, Ita is ad Disopale officium peret emat, si fecundum Apostolum vivat, id est, irreprehen iluer, fibrae, 'uacuιιν, puduὸ, ornatὸ, cum bos italitate, cum doctrina, non vinolenter, non ιυuriosὸ, modisse, non I tigisse , non cupiri. Et quoniam secundum cundem Apostolum oportet uiam Pami rem propria Domui esse bene praepositum, O tesimonium habe e bonam ab his qui foris sunt, ut doctrina Dei nostra exornetor in omnibus, addunt se ab his, qui intus sunt conversantes cum Episcopo, habere testimonium omnem Epissiopum oportere. Secundo Canone sanctimi, ut Episcopus Iuxta Regulam a beato Paulo Apostolo decretam Miniserium peragat Epi sopale. Tertio, ut hospitalitatem ubique sectetur, de quocumque siu loco coram se adgreget pauperes Amper ad refectionem. Quarto, ut neque s litigiosis immisceat contunIionitas, neque irre- luto sis , vel indis linatis locutionibus tam in Pomibus quam in forisecis conventiculis omnino indulgeas. Quinto, ut nullas Episcoporum vel Mιnistrorum ipsorum, deinceps pro Hymbutione sacrorum ordinum, pro dedicatione sanctae Ecclesia, seu pro acceptione sacri Chris tis, vel pro immutatione Titulorum aliquid exigere praefamat. Sexto, ut Episcopus, qui ebrietati deservit, aut de at, aut deponatur. Septimo, tribusque proxime sequentibus egregie monent, quod in vita Sacerdotum sive Episcoporum pensandam sit . qualiter qui que isceat ;quod Episcopi vita cum ipsius doctrina debeat convenare, quod actio ΕΝ - ' populi actionem transendere debeat; dc quod cavendam sit Episcopo, ne hominibus placere cupiat. Undecimo sanciunt, ut Episcopi Congregationes Canonicorum, Monachorum, & Sanctimonialium, sibi subiectas diligentius gubernent. Duodecimo, ut extra nccessitatem propria civitatis Sede reticta Geroque neglecto, remotiora loca non frequentent. Hi duo postremi Canones sumpti sunt ex capite, quod est vicesimum-ptimum in libro primo Concilii Parisiensis, de a nobis ad annum Redemptoris octingentesimum undetricesimum φ supra descriptum fuit. Secundi Capituli, quod a Ludovico Augusto propositum est in AquiΩgranensi Concilio, duae sunt partes , prior de do bina Episcoporum, posterior de mira or doctrina inferioram orianum; illa duodccim Canones, haec se decim complectitur. In priori parte sunt hi Canonum tituli. I. Episcopus ante omnia rectam fidem sciat ac doccat. II. Veteris novique Testamenti scripta noscat. III. Spiritalem animarum medicinam non ignoret. IV. Evangelicam de Apostolicam doctrinam Canonesque cum Pastorali Sancti Gregorii sciat. V. Sacrae legis meditationi sit intentus. VI. Noscat qui personarum discretione praedicandum sit, saepe namque aliis osticiunt, qua aliis prosunt. VII. Sciat res Ecclesiasticas non ut proprias, sed a Domino sibi pro aliorum necessitatibus commissas, & nihil aliud esse res Eccum quam vota filium, pretia peccatorum, or patrimonia pauperum. VIII. Semel in anno in coena Domini sancti olei unctionem non negligat. IX. Vespertinales in vigilia Paschae propter laetitiam Resurrentionis Domini celebret. X. Litaniam majorem 1uxta morem Romanum celebret vis Kalendas Maii. XI. Ministros suos benὸ instruat. XII. Si deinceps ab Imperatore defecerit, aut fidelitatem violaverit, gradum amittat. Postremo huic Canoni condendo causam dedit recens memoria domesticorum tumultuum, quos exosa Synodus quas potest gravissimas poenaes adversus quoscunque perduelles cum clericos tum laicosita decernit. Constat, quia quicunque potestati a Domino datae resi lit, iuxta Apost ficum documentum , Dei ordinationi re sistit. Et idcirco in commune statuimus, ut si qui piam Episcoporum, aut quilybet siquentis ctrinis Ecclesiamri, deinceps tia more aut cupiditate, aut qualibet fasione, a Domino cir Orthodoxo Ludovico Im- Icruore defecerit, aut etiam jacramentum fidelitatis illi promissum miolaverit, ori
449쪽
6as contrariis mutilota intensione qastitit modos copulaverit, gradum proprivim non tu alae S Aodati sementia amisiat. a discis qai piam lai. us ventis comprene is face,e reniaserit, fiat se ab univer gradu anathemastetantiam. In posteriori parte Canones sunt de Abbatibus seu Canonicorum seu Monachorum, de Canonicis, de Monachis, de Chrorepiscopis, de A chipresbyteris, de Archidiaconis, de Preibyteris, de Clericis, de Abbatissis, de Monasterias seu virorum seu puellarum. Pinno Canone Synodus statuit, ut Abbatos Canonicorum Congregationes suas verbo atque exemplo regant, & tam ipsi Abbates quam &Canonici suis subditi sint Episcopis. Ut Auaus Canonici gregibus bibi commissis in Her invigilist, o geminam eu passonem impendani, id est, cibi omisi, quaten, auque murmurasionis vitio Domino si ire taleant f simal eriam tit nati eri Abbates Edessassea jam inremerata castidians ι τidelis ι at cognoscant cum praenomine notentur in eo quod Absales iocari sint, quod se ins stigιitir in typo Christi, nomen siritalis patris. Ide.que semetipsos nomini quod accipiuns conformos , uisabiasis uitalibus stiis exemplum praeeando cr informando religiose exhibeant. Ideoque non conetenis minis eris ipsorum aIlaa surpia aut scalaria med etiam inania qaque sectari, quae confra Religionem sis no Arur, potius canonice , retigiosὸ, casti, sobrie, asque pie O Iam mira eorum omnibus fili commissjs aeger nae felicitatis ducatam praebeas, o is quantum Vs Auans Abarismqtie sabini , Episvis propriis pro se stirique omnibtis rationem nidi ros noιerint, tunso raram cositio atque auctor rate modis omnibus mori-
ii sequuntur Canones, secundus tertius, sunt de Abbatibus Mo- α nachorum de Monachis, ut Abbates curam Monachorum sibi commissorum gerant, & Monachi nec intersint negotiis sive secularibus sive Ecclesiasticis, nisi in causa necellitatis & accepta Episcopi licentia, nec ipsum Episcopum parvipendant in cuius Parrochia consistunt. II. Audi smero Monachoram oportu peristiti stadio gregis sibi commissi curam gerere, siue- Iura ut Me quibus esse non p. a1r, temporatis Ias diu adminis rent, rantoque id sudiosas decenens agere, quaato fiant exuritis nihil contingere Iicere. Simalestum d minis lectionis fluisio niter eos informent, ne auι Iemporali desoLI. aa- ruitio diminam opus explere neque nr, aut torpentes otio in Iugaeam rorations incidant. Ipsos etiam Monachos passim , o quasi ab que Canonicae ati Ioriratis Iarae ranatos per mularia negosia m Λ e oportet iustinere, o viilisu as ejectiDrali curis in semire; scandum intritorionem Canonicum in quisus renuntiaterant contentos esse, o neque scalaribus neque Ecclesaurias negotiis, nis in cutis neces tatas , accipia ramen propriae civitatis Episopi licensia, inurus. III. Monachi interea non debent flaminia re Passores seos, in cuusque Pararitia conse mus , seat atiqui faciant. Quartus Canon est de Chorepiseopis, Archipresbyteris, At Archidiaco- X I. nis, ne avari constituantur. Comperimis quorumdam Episoporam Ministros, id es, Choreps pos , Archipresburos, o Ansidua nos, non stam in Presburis, id etiam in Muibin Parraciaasae avaritiam potivis exercere, Dum tititituri E ctis ita dignitatis in mire, populique saluti consul re. am ne laensium, immo eorum execrabile ac damnabiti cupiaetatis mitiam omnes in commane desa ceps mirandam puluimas. Et paulo post. Si forte, quod absit, altas Episvoram drinceps seniores amari iis Ministras in Parrochia sua conatiuerit, or raram cognitam pravitarem Metirisase Pas uti acris r ferire detremi ris, exemplam ne, gentis ueti Sacerdotis imisuri si coenosar, o D OLIi correptioni modis omnιι- fificiendum. Nam o in con se commuai saraimus, vis una qui que Di porum s r Archidiaconos sos Lincvs si Iansiorem curam adhibeas , qaoniam propteν eorum avaritiam se morum improbituram matii sandation ν. o. nitieriam Saraiasiati vi peratur, o in Ecclesiis a Sacerdoti s maha proprer eos η 5 an n
450쪽
AN. CH. Canones, quintus, sextus, septimus, octavus, decimus, undecimus, &s 1 decimus - sextus, sunt de Prcsbyteris. Quintus est de illorum ossicio erga eos qui ad ipsorum Ecclesias pertinent. Presbyterorum, qui praesunt Ereti Luno V -i, afais,Z Divini Corporis se Sangainis consones cum Epis pis: seM. Mini solam Use Udesar, as in doctrina proni popatis, s in os io 'id
LQTHAR' Gn. A me in aliqua δε si, inventi appareaκt. Item as de omnisus hominibus, Di, '' ' .d ebram Eulsam periisent, per omnia curam geram, scientes s pro certo redu2V i ρ ρ N risurim pro i s in dis Iadicii, quia cooperatores oneru nostri esse procur dabio nos nur. Δaspropter ab ortu natimitaris c u que adse peninentis caram LM Qv saeui , ne atiquis eorum ab que renatione sacri Eaptismatis moria r. Pos acceptam Q istium seram Iaptisma, Me manus impossione Episopi non remaneat; ac deinde AR OL 3 -ιὰών sire oration m Dominicum alae Symboum. Povea vero quatiter ει- mere diaeus disera n Sisne vitiosis vel criminosis apparuerit, qualiter corrigu- ιον prasideas. Si autem in mirare depressus seerit, ne coAfessione atque oratione Sacerritali, n cnon anctione sacrificati olei per sus ne,igenisam careat. Deniques finem urgentem perseexerit, commendet animum C stianam Domino Deo seo more Sacerritati, cum acceptione sacra Communionia , corpussae spuisurae, non atmos eti geniitiam, sed sius Christianorum. Hoc Canone confirmatur vetus Ecclesae traditio, quam Tomo priore in obitu cum Caroli Magni tum Adelhardi Corbeiensis Abbatis observavimus, de data Infirmis post Unc tionem Eucharistia. Sextus Canon de negligcntiis Presbyterorum inscribi tur. De Presbyteris se eoram Ecclesiis, unde multa ne,iganiar, o scandala oneransvir, in no a dissione quatuor nobis pericula apparuerum. Primo, Dianoanals eorum, ab 'O Sacerritistis quadam scuritate acre a s vel ut Bene dictus Levita libro quinto Capitularium lcgat, qaia nonnavi ex notiris Sacerdotibias quadam scaritate acceptu nec ea qua ta cutium diminam pertiωμι faciunt , neqvie in restauratione o Iaminaribus Eulsa studiam Liant, nec etiam ioribus μὰ diatiam remeremiam exhibent, o insuper Ecclesis fias exsotiunt, o in Radiola sa propria transfrunt. χua omnia ad negligentium eorum pertinere duretinae s. Ob id mero qaudam occasione accepta sniores eorum permoti in tantam avidariam prorumpunt, ut eos etiam istiche o inhonese usae irrimerenter tracture praestimam. Unde summopere omnibtis moris istunc promidendo Ddiramimias, at ea, qaa a Domino Imperatore consensu Episcoporum ob honoremo amorem Dei Ecclesiis concessa sunt, non in amarisiam presbyterarum, aut in
rapaciratem Di patiam Ministrorum , sed in utilitatem Ecclesia se in usis Cibricorum o paveram demeniant. Septimus Canon est de Presbyteris, qui suis in domibus Reminas habent. Illud quoque non misas pericatisum esse didicimus , quod in quoramdum Episcoporum Parrachiis quosam presbyteras, contra interiuctu Sanctorum Canonam, foeminas in domitas Is no sum habitare, suetium mini rure si faciακι, quis se laqueum Sacerdotibus perspe extitiis, o mal os hac occasione insandatam es in detractionem corrui se cognsiimus. insarrati ego o tempore niuias vestri, o mino, in Conmensum Episeoporam secundam isactoritatem Canonicum prohibira, necdum ad correctionis phae ea perdacta. Unde in commane censuimas, at hi, qui tantae transiressonὼ incorrect res hactinus exiiterint, si abhinc huyus rei correntires esse neglexerint, juxta A soli sententiam, quas consentientes mesorum coerceamar. In eadem quoque materia versatur Canon undecimus, Λ ut septimus mulctat Episcopos qui Presbyteros non corrigunt, sic Ac undecimus ipsos punit Presbyteros qui
Constitutionem Episcoporum aspernantur. Decernimus etiam, sι Presbyteris nulti omnino cohabiret feminarum, contemnentes autem hanc Constitutionem p
riculum proprii susinere tristis. Hic Canon nullam omnino foeminam excipit, ne quidem eas quas Nicaena synodus h excepit. Parem antea sanctionem in suo ad Ρresbyteros Capitulari, quod ad annum Christi septingentesimum octogesimum ia sextum ς descripsimus, Theodulfus Aurelianensis Episcopus adclita ratione se edidit 4. Naeu farmina cum Presburo in una