장음표시 사용
21쪽
εἴλαι, solis ealarer, non lucem, sed meras tenebras affunduyt. Erar quidem, ubi mutato tantum spiritu εἴλαι inuolucra, sarcinaeue haud displicerent, quas sar
cinas tamen ob sequentes cor-hes postea minus probabiles et superuacaneas animaduerti.
Aecessi igitur ad Bergieri sententiam, qui primitus τας α σίλλας scriptum suisse exi. stimat. Frequentissime, inquit, Peccatum a librariis omissione, cum duae voces iisdem se Iiteria vel syllabis contingunt, uti et permutatione τῶν ι et m. In quibusdam etiam vocibus literae quaedam modo duplicantur, modo non. Has ἀσαλας, si vera est conre in
tura , ἐπωμίους, aut, si mavis , Hr ωμους fillud tamen
doctius. W.J in humero uretulerunt piscium opsonatore et baiuli, ut in Epigrammate Simonidis Olympionica quidam de pristina sorte sua, eum pisees portare soleret, loquens, dieit Anthol. ed. Iaeob1Τ. I. P. 8O.
quod exstat apud Alistotelem in Rhetorieia' Tib. I. e. r. P. 9 I. ed. Bulit. et Eustathium ad Homerum. Sed Eustathii
interpretatio nobis non satis auat: dieit enim p. I 76 I. lin. 23. esse σκευός τι ιχ
carium, quum apud Nostruthintelligi potius debeat instrumentum illud baiulatorium ανάφορον et αλλακτον alias dictum, ex quo, humeris' vel eerui ei imposito, utrimque
suspenduntur corbes vel onera ; dieit enim, εκατέρωθεν σπυρίδας εξαρτήσαντες, quemadmodum ανάφορον deseribit Seholiastes Aristopha. nia ad Ranas v. 8. D ω ταφορτἰα ἔξαρτησαντες οἱ εργάται βαστάζουσι. Fo
tasse autem minus adposite interpretatur eam vocem Eusta. thius: eerte inter καινοφω-
νους λ4εις, quae nouitatem quamdam vel potius peregrinitatem praι δε ferunt, eam
numerat, ut mirum non sit, si de vera signifieatione non satis ei eonstabat. Verumta. men si vox σκευος apud eumaeeipiatur in latiori significatione, qua saepissime omnia generis instrumenta denotat. nihil nobis offieit Eustathii expositio.
22쪽
Haetenus Bergierug, cuius sententiae nec Eustathius, nec vocis ασΓλλας rarites obstat. Rarius omniho oecurrunt instrumenta opificum, quorum memorandorum non ita saepe
scriptoribus occasio suppeditatur, quaeque aliter aliis temporibus, aliis in prouinetis, urbibusque adeo adpellantur. Sie hominibus nostris in aquia comportandis in via est iugum, suspensis utrimque situlis , idque, qua eeruici aptatur , excisum. eine Sehan-ded Quod instrumentuin an aliis in prouinςiis eodem nomine veniat, nescio, hoc tamen scio, ad ασίλλαν nostram proxime accedere, si fides habenda est Cel. olim
tionem selieissimam quin Bergin Iero Aleiphronem edituromlnmunicauerat, quem plane
nullam, hoe loco saltem, Hemsterhusii mentionem se-eisse mirum possit videri, nisi et ipsum, multae quippe lec 'aionis virum, in Aristotelistoeum incidisse malis eredere. Ego vero, qui legem hane mihi scripsi, ut, a quibus proseeerim, ingenue satear, inmini Hemsterhusii non in
fitior me lubentissime amplexum esse sententiam, euiua eum nec post plures anno a poenituerit. In literis enim
rem datis loco voeis ασπυ- πολεῖν veriorem ασιλλοῖο- ρῶν Lexicographo restituendam censuit, eaque occasione data non tantum ασίλλαν
ait fgniseasse iugum, viris. que humeris impositum, cuius in ferendis piseium corbibus praecipuus usus fuerit, sed
etiam totum Nostri locum, euiet aliam ineptae eollocationis verborum labem adsperserant
libratii, ita refinxit, uti opeωras in texto exprimere nune
αργύριον κ. τ. λ mecum prosecto profitebuntur omne Mute vidisse Hemsterhusium, qui pecuniae repraesentandae aetum piscium in corbes col lectionem anteeessisse animadis
27. εξαρτησαντες. Cod. Vind. A. εξαρτύσαντες, nee aliter Aldina: sed notio adpa-
23쪽
rasus hie minus apta Bergiero suasit illud praeferre. cf. infra Ep. VIII. a T. ψέγοντο. Edd. ηπη- γοντο. Bero. 3 o. λεπτομερων, mal Iem, inquit Bergierus λεπτοτέρων, ut insta Ep. XVIII. γάρον ἔψων εκ των λεπτο
τέρων IMύων, nihil tamen LIB. I. EP. I.
ego mutare volui, quum utrumque in usu sit, et infra
Ep. XVIII. Cod. Vind. A. pro λεπτοτήρων itidem exhibeat λεπτομερων. 32. εμφορῆσαι. Fortasse εμφορῶσθαι. v. ad I, 3 S. Idem fere sensit Gloss. Eich stad. adleuit enim: Activ. pro Medio.
Tit. Eυ Φιλοσκάφω. Nomen utrumque eae re, de qua agitur,. confietum. Narrat enim, ut post tempesta tem tandemfrenitas, i. e. ευῖα facta sit, utque sic jsapham de dueere, ae piscationem sacere satis eopiosam lieuerit. Imitatur Alciphronem in hae re, ut alias, auctor Epistolarusnamatoriarum, quarum prima inscribitur Ἀρισταίνετος Φιλοκαλω : nam in ea ipsa quasi αρισταινέτης aliquis fingitur egregie laudans Amicam, elegantiarum amatori. Vnde nimisIecure ereditur Aristaenetus vocatus suisse ille suetor de quo videsis Fabricii Biblioth. Graecam edit. Hartes. T. I. P.
I. Xρηστην ἡμῖν η Θάλασσα τοτημερον εἴναι τηλγαλήνην ,εστόρεσεν. Sine dubio plerisque tensus hic ob. Rurior videbitur. Non enim η Θάλασσα εστόρεσε τὴν γαλήν . non, inquam, mare strauit siue sedauit traisquillitatem, sed potius vice versa tranquillitas strauit et sedauit mare, ut Theocritus Idyll. VI. v. 57. 'Aλκυόννς στορεσευντισα κύματα τάν τε Θάλασσαν. Sic et Hymno Homer. XIII. in Dioscuros v. I s. I 6. Κύματα δ' εστόρεσαν λευκῆς ἁλος ἐν πελαγεσσι Nαυταις, σηματα καλα πόνου. σφίσιν. W.J et iisdem, quibus Noster, verbis Heliodorus
Lib. V. p. 3O6. edit. Sebmidii, Lips III a. 'Eπειδὴ την Θάλασσαν εστόρεσεν ἡ γαλήνη, atque sie fortasse ali-
24쪽
quis illa tanquam vitii suspeeta refingere malit, quia talia hypallage in prosa vix toleranda sit; aut leuiore mutatione sie: η Θάλασσα εχ γαλήνην εστόρεσται, ut Himerius, qui ἐστόρεστο εἰρ γαληνην τα κύματα apud Photium P. 6o I. lin. 3 s. sin edit. Wernsdorf. Ecloga XIII. f. a. Glossator Eiel, stad. ex Io. Cameniata apud Allatium Syminici. p. 3 I I. adfert etiam : Θεος pla γαληνην την των κυμάτων καταστορέσας τραχυτητα.J Sed nihil temere mutari. dum; quum enim id, quod sternitur. etiam quodammodo expandatur et extendatur, potest στορωαι poni pro τανύσαι vel πετασαι; priore utitur Oppianus Halieul. I. v. 78 I. γαληναίης δε ταθείσης, posteriore, de serenitate adrisHomerusOdys Z. v. 4s - αἴΘρη Πέπταται ἀννέφελος. Nec porro de integritate loci dubitare nos sinit Eustathius, qui eum addueit, taeito tamen auetoris nomine, ad Iliad. A. v. 2 o. ubi-δωκε ξυνηῖον ρῖναι, et potest inde, si quid hie obseuritatis
superest, illustrari. Dicit autem in Homericis verbis esse vel ellipsin partieulse ωςτε, vel pleonasmum vehi εἶναι , ad posterius adcommodat usitatum illud ἔκων εἶναι. et ποτημε ρον εἴναι; verba haec sunt: το δε, δωκε Eυνηῖον εἶναι, ηἔλλειψιν εχει του ωs τε, θῖνα λέγd, οτι εδωκεν ω ε ξυ νηῖον εἴναι ' η περιττότητα του εἶναι, ης χρησις ρυ μόνον το εκων εἶναι, αλλα καὶ τό Xρηστην ἡμῖν τοτη- μερον εἶν α ι την γ αληνην Ε στ o eg σε. p. 828. lin. I. quorum utrumque de Alciphronis loco haud paullo commodius diei potest, propter ambiguitatem; quum in Homericum non multo magis utrumuis παθος competat, quam in illud Virgilianuin Aen. V. v. 37a : Esse fui dederat monumentum et pignur amoris. Ambiguitas autem est, quia potest accipi, et τοτημερον ἡ Θαλασσα εστόρεσε την γαλήνην εἶναι ημιν χρηστην, defieiente ωσε ante εἶναι. et τοτημερον εἶναι, η θαλασσα εστόρεσεν ημῖν χρηστην την γαληνην, relato εἰναι ad τοτημερον, per abundantiam. Ceterum de τοτημερον εἶναι et ἔκων εἶναι videndi Phrynichus et Tiaomas Magister p. 29 t. fadde Vigerum Zeunii p. 23. et 234. Rathium ad Xenoph. p. i98. Reittium ad Lueiani Pseudo-
25쪽
logistam T. VIII. Bip. pol ο3r. et Lenneptum ad Phalar. Ep. I a. p. 64 J scribitur autem indifferenter uno vel duobus ecentibus το τήμερον, ut alia non pavea. Bergier. Scriba dicis, quem Bergierus maxime secutus est, saepissime iunctim: sie καθεκάστην. I, 9. - επιμηκιστον I, 22. ποεντεῖθεν ΙΦΙ, 8. - αραμερος III. 43--πρινη ΠΙ. 67. - καθημεραν ΠIi 7ci. ete. De quo more librariorum quorumdam, omnis generis partes orationis eopulantium vide Dukerum ad Thueydidem saepissime. Retreium ad Lu-eiani Macrob. T. VIII. Bi p. p. 46o. Irmiscum ad Herodi num Vol. I. p. 6. et 772. N.
4. οι βορεῖς. Pro οἱ βορεαι, quasi a βορεῖς per
Metaplasmum, ut et Aratus - άνεμοιο βο ηος v. Pa. sis Loeianus in Dial. Mort. Cratetis et Diogenis Αριστεῖ sorma vit, eum nominans, qui non 'Αριστευς, verum 'Aρι εας voeabatur, sed hoc non sine adlusione ad αριστεύς. Bergis . v. ibi summum Hem sterhusium T. II. Bip. p. 462. W. s. επεφρίκει μεν ὀ πόντος μελαινόμενος. Expres sum de Homero Il. H. v. 62. ubi is horrentia pilis agminrivi Horatius loquitur, comparat cum mari primulum commoto, eum sellieet inhorrvit unda tenebris, seeundum Virgilium Aen. III, 19S. . . - - στίχες- εγχεσι πεφρικυῖα M
om δε ζεφύροιο εχεύατο πόντον επὶ ο ρ λῆ,
'Oρνυμενοιο νέον, μελάν ε ι δε τε πόντος υπ' αυτης. ut Virgilius tenebras, ita Himerius ζόφον caliginem tribuit maris saeuientis faeiei: ζόφον εχει τὸ πρόςωπον της .5αλασσης οταν ἀγριαδν ταρασσομενη τοῖς κύμασι, 'pud Photium p. 614. lin. 3. BergI. ed. Wernsdors Or. 34, 7.
p. 886. qui tamen pro ζόφος - ζοφωδες, et pro κύμασι
- πνεύμασι habet. cf. omnino ad hane nostram epistolam infra Ep. I . et quae Bergieru ad Ep. II. adnotauit. W.6. αφρὸς εξην κει. Spuma florere dicitur metapho xiee et apud Aristophanem in Lysistrata ve Ias 9, ubi Laeo qnes, qui apud Thermopylas pugnauerant, eomparant se
spumanti apro dentesque exacuenti: αμφὶ D γινυας άφρ ἰς
26쪽
ενσει. ηνσει Dorice pro ἔνθει, mutato Θ in ιτ, ut mox ibidem σηροκτόνε παρσενε σια, pro Θηροκτονε παρθένε Θνα. Euripides Iphigen. in Tauris v. 3OI. ως αιματη-
raret e mari. πέλανον, ἀφρόν. Hesychius.ὶ Haec oinnia Bergieri sunt. - Adde, si vis, Ηemstertiue ad Aristophanis Pluturia v. 477. et ad Lueiani Nigrinum T. I. Bip. p. as a. cum quo tamen conser Reitetium ib. p. 233. Walimseldius Silv. Crit. P. I. p. 99. de mari etiam adsert Aeschylum Agamemn. v. 6TO et Lucretium sub finem libri s., Bis praeterea haec vox occurrit apud Nostruiti : de melle III, 23. et de pustulis III, 68. de quibus Thueydides etiam Ii, 49. eadem metaphora utitur. 7. επαλληλων των κυμάτων. Heliodorus Lib. V. P. 3Io. τρικυμιαις ἐπαλληλοις ἐλαυνομένων. Bergier. 7. ἐπικλωμένων. Lucianus in Toxari fBip. T. VI. p. 8 I. it. pro Imaginibus T. VI. p. 37.J ob oculos ponit instigentes fluetus, sonitumque, qui fit, eum fracta remurmurat unda; καὶ μω επ' όφθαλμων λάβε την ἐπανάστασιν των κυμάτων, τον ηχον του υδ ατος επικλωμένου. Bergis 8. ταῖς πέτραις προςηρασσετο. Vide, quam similiter Diodorus Sieulus Lib. III. c. 43. του δε κύματος τομεν πρὸς μεγάλας πέτρας ἀραττόμενον εἰς υιος ισταται, κω τον ἁφρον Θαυμαστον το πληΘος καταστενάζει, το δε etc. Bergier. 9. ἀεργια παντελης ην. Cessatum a piscatione, quia ei rei tempestas inimica. Horatius Lib. II. Sat. 2. v. I 6.- atrum Defendens piscer hiemat mare. Ergo pistium copia non erit οψοφάγω, plane ut Alexis ait apud Athenaeum
Προτερον μεν ει πνευσειε βοΓας η νοτος 1, τ Θαλάττο λαμπρος, ἰχθυς ουκ ενην Ουσοι φαγεῖν. negat et Oppianus capturam dari, si vehementior fiat ventua Halleui. IlI, s 9.
27쪽
δεαβρους γαρ τρομέουσι, και εχθαίρουσιν αἰητας Iχθύες, ου δ' εΘέλουσιν ὐπεὶρ αλα δινευεσθαι. Hembr. I o. ἐπὶ ταῖς ηrοσι καταλαβόντες καλυβια. Perquam similis loeus Arriani Hist. Alex. p. 26 . ed. Gronori απηrγειλαν αλιέας τινας καταλαβεῖν ἐπὶ του α' για- λου εν καλύβαις - γηραῖς, nuntiarunt se piscatores
quosdam deprehendisse ad litus in tuguriis aestuosis. Nisi
quod hie aliud est καταλαβεῖν, et vox αιγιαλου adhibita Pro xiiων, quo Noster in his epistolis sana per utitur, vide Ep. II. et I . illo autem nunquam. Lege apud Arrianum επὶ του αυ. - Pro απο του αἰγ. BeNIer. I 4. τετάρτη - αλκυονίς. De Halcyonibus vix ibrones monendi, nisi sorte ignorent, per quatuordecim dies durasse. Hesyehius: 'Aλκυονίδες, ημέραι τινὸς τρν αριΘ- μὸν ιδ. Plinius Hist. Nat. X, 32. v. I 8. το πρώην νεωλκηθὸν σκαφιδιον - κατεσυρα μεν. Haec omnia sie adsert Lucianus in Hercule cilica nnem, r. VII. Biponi. p. 3IT. κω δια τρυτο ε τόλμησα, παλαινενεωλκημένον τι ἀκάτιον κατασπάσας - αυθμ αφεῖ ναι εἰς μέσον το πέλαγος. Vsitata autem in hae re verba de si1bdueendis quidem nauibus νεωλκεῖν, ἀνασπαν, ανελ κειν, de iisdem in mare deducendis κατασπαν, καθελκειν. Bergier. /.2o. ἔργων ειχόμεΘα. Pindarus Pyth. Δ. v. IJ. Θεν πίσυνος εἴχετ εργου. Heliodor. Lib. IX. P. A M. Oμοιως παῖς κα πρεσβύτης εργου ει χετο Bergur. a Q. μικρον ἄπωθεν τῆς ρικτης. Heliodorus Lib. I. P. 87- της νησου μικρον απβεν άραντες, paullulum ab infula prouecti ubi per o, ut et alibi . sed et per ω cum alibi, tum apud Aristophanem in Plato v. 674. ολίγον απωθεντης κεφαλης του γραδιου, non lansie a capite eurusdam vetulae vhii aliter stare non potest. Ceterum male ibi editt. του cum accentu. cum sit pro τινός. Bergier.
2I. χαλασαντες. Plenius in Aesopi Fabulis iam - χαλάσας το δίκτυον εν το Θαλάττο, et adhuc plenius in Evang. Lue. V, 4. χ λάσατε τά δίκτυα
28쪽
υμων εἰς ἀγραν. Bergier. - Nee minus plene Noster, nam δἰκτυα statim praecesserant. W. Na I. ευοιίας. infra Lib. III. Ep. 3. εὐοψἱα μεν ην και πληθος ἰχθύων. W.aa. μικρόν - εδέησε. Heliodorus Lib. V. p. 27 o. ὀλίγον μεν ἐδέησε και κατενεχΘ αι. Alias et in Geritu-vo. Idem Lib. VIII. p. I9 μικρου ἐδέησαν υπερβαλεῖν. Bergier. - quem et vide ad Aristophanis Nubes v. 7a . et Κoelerum Emendare. in Dionis Chrylast. Tarseas p. I 3. 23. τους φελλούς. Sidon. Epist. II, 2. Piscator retia suberinis eortieibus extendat. Sunt etiam indiees retium . Plutarchus de Genio Socratis: ωσπερ τους τά δε- κτυα διασημαίνοντας εν το Θαλάσσο φελλους ορωμενεπιφερομενους. Et ad nassas indicandas adhiberi soliti. In Anthol: Epigramm. Lib. VI. e. 3. ed. Iacobs T. II. P. ao I.
P. 1 3- φελλόν κρυφίων σημα λαχόντα βόλων. Ad
natandum etiam suberibus usi sunt. v. Luciani Toxarin T. VI. Bip. P. ου O. 82. mar. σπυρίδας. In Epigrammate Iaeobs T. I. p. 16o ἰχθυδίκους σπυρίδας. Alias φέρνια vocantur eorbes Piseatorii, ut infra Ep. 9. Iulius Pollux Lib. VI. Segin. 96. φέρνιον. εκαλεῖτο δε eυτω η ἰχΘυηρὼ σπυρίς. Idem Lib. X. Segm. I 32. τα δε αλιέως σκευη, φέρνιον, σπυρις, σπυρίδιον - λῖνον - δίκτυον, φελλοὶ, κάλαμοι. etc.
a T. ἄστυδ' εκ Φαλήρων. Plato Symp. initio, ad hune modum idem dieit: εἰς ἄστυ ομοειν ανιων Φαληρόθεν. Dicit autem Noster ἄστυδε pro εἰς αστυ infra etiam Lib. III. Ep. I. οτε με ἄστυδε προυτρῶας ἀφικε σθαι. Nempe vi δόμονδε domum, et alia infinita. Bergis 29. απηνεγκαμεΘα ' εχειν. Subaudi ωςτε ut initio. Aelianus V. H. Lib. IX. α IS. ἔδωκεν αυτν προῖ
29쪽
EPISTOLAE LIB. I. EP. L . - 13
via εχσιν. Pro utitur verbo εἶναι Longus Pastoral. Lih l. p. I . edit. Villoison. καὶ τους τυρους δωρον εἴναι δίχωσι. Nempe ut Homerus loco superius adducto, et Theocritus Idyll. VII. v. I 29 ξυνειον ωπασεν ημες. Bergier. 3P. χειμαν επιλάβοιτο. Actiua forma dicit Thu- dides T. III. 43; καὶ την φυλακην o χειμων μελα
ταὶ ἐκ της θαλάσσης ἔρια ἁ φυεται επιεικῶς is εὐρυνόμης εἰς λημνοπι 'ος ἡ μει Ουπω ταύται s
30쪽
Κυσωνι. Auctor vulgo Aristaenetus dictus Lib. I. Epist. UIΙ. Κυρτίων Δίκτυr, est aute in et illa piseatorii ar gumenti. Sed de istis fietitiis nominibus non erimus dein-eeps valde soliciti. Bergier. 2. ἀλεης. Vulgata αελ- λης, Cod. Vind. A. αλης, quod, sie scriptum, nihili
est, viam tamen monstrat ad genuinam lectionem
Eieli stadiensium alter εἴλης. at ter ἁλέης, prouocans ad Sehol. Aristopli. Ran. p. 223. et Gronov. ad Arrianum de ex ped. Alexandri p. aTO. Omnino variae formae huius vocis oceurrunt: ελη Hesych. ελα, ηλίου αυγη, καυμα εἴλη, εῖλη. Nee dubium est, quin vetusta lingua η Pro ελη usurparit, unde
ἡλιος Ioi, et ex Dialecto σέλη, unde σελήνη, luna;
quae omnia debeo Cel. Ruhmhenio ad Timaeum p. 96. ed. sec. Idem tamen addit, in libris nostris .frequentiorem formam esse εἴλης, qMam εἱλης, quod ex Ep. XII. re. poni suaserat Bergierus. cf. in f a Lib. III. EP. 42. 4. τον των Δαναίδων -
πίΘον Edd. Δαναὶ δων . vii et in Lueiani loco in Timone T. I. Bip. p. 39. Ed. Bene dieti, licet a Δαναὸς sit, non a Δαναίδαι flaudat hane
Bergieri obseruationem Hem. sterhusius ad Luciani l. l. P. 3Tq. W.J Similiter erratum apud Pindarum Olymp. B. v. 8O. ubi in Genit. Dor, eo Ed. nouissima 'Aδραστισαν, nec aliter nune nouissimus editor Cel. Beckius, quem tamen vide in notis T. I, p. 363. W.J cum deberet