Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

211쪽

174 υκουν et οὐ κονν. ciationem reουolvitur. Neque eniin, quia in praedicii locis quadrare posset vox et sensus καὶ ιν ν aggregati, idcircoetis, ουκουν idem, quod καὶ ιιὴν significare dicendum est. Cuiumnodi transsiuntione modice utendunt esse in signis-eatione vocabulorum investiganda, alibi quoque dictum est. οἶ QV Porro, ουκουν, oenaculum, connexam negationem exercet tam in iIlationibliκ quam in simplieibna nuriciali nibus, qualis est apud Aristoph. in luto 34 42.I:

ουκουν ἐπιχωριον, πραγμ ἐργάζεται. In illation autem, ut apud Demosthenem, additur etiam negatio ουδ post vocem οὐκουν, si secundo Ioeo positum

cum prius de quibusdam aliis non esse dicendiu dixisset. Quod non est geminare, seu repetere negationem, ut sentit undaeus, sed novam negationem asserre, ad praedictum re- p. m. spectum significandum. Sic ad expressionem argumenti fortiori subditur οἶδε negatio Post Dκnis, apud Iatonem

Ido ro ubi lib. X. P. 475. d. eis. p. 599. d. . Steph.J Ουκουν νεταί γε υδ υα αυτῶν λινγοιδουν. In quibus talis ratiocinatio innuitur, ut, si nec a ripsis Homeri sectatoribus hoc dicitur, sequatur, nec is aliis quissus m dies. οὐκουν in Oυκουν etiam Aterrogatis ditatur, ut ου apud Axi-

Sophocl. in Antig. v. 244. 45. cum vehementia intere gationem sociavit, inducens Creontem, ad quendam nuncium protrahentem roυκουν ἐρεις ποὐ, εν παλλαχθεὶς απει; quibiis commotus ille respondet: καὶ δὴ λέγω σοι. p. ass. In responsionibus elim pro simplici negatione Ponitur τοDj9jligo b Cooste

212쪽

σθαι - ουκουν γωγε εφζ, haud equidem, vel ego

vero nequaquam.

Ο ih τοι ἀλλὰ formalis nota est, et idem, quod o tio. τοιου μὴν ἀλλὰ significat. Nam et ιεν τοι adversativum, idem valet, quod ιῆν, itidem adversativum Plato Phae P. 296. don. P. I 2. d. Bekk. p. a. d. II. Steph.J καὶ ho ανοοςειεν, νηὶ ο ωκρατύς, DTως γ ιναι λογον ουριεν τοι ἀλλ σως γ λει τινα λογον, i. e. veruntamen habet aliquid rationis.

O ιιεν τοι autem per se non tamen, et nec vero significat, emperque negativum sensum habet. Sectis υιιέν τοι ἀλλὰ sicut υ ιν ν ἀλλὰ non seinper negativum est, sed interdum a malive adversatur, et pro os co vel ἀλλ' /ι o accipitur, ut dictum est de λιιῆν αλλή. O μζ. οὐ ιη negotio est eum prohibitione, ex o et mi. MA

213쪽

Quartia parilei larui appositione prohibitionis intensio et vis indieatur. Aristopb in Nebul. v. 296.3ου μὴ σκώihysi μη δὲ ποιῆσνς, απι οἷ τρυγοδαίμονες Ουιοι. Et inmanis sv. 462.J: οὐ μη διατρωρ αλλα γευσαι τῆς θυρας, et infra sv. 24.J:ου μὴ φλυαρησεις - ω Σαγγία In quibus omnibiis exemplis, eum ιν prohibendi sit, Sub- Σω iunctivo iungitur, negalioque os, accentiun acutum habet, quippe quae a particula th divisim legitur, ut dictum est Cap. XIV. ubi de μὴ particula agitur. Cum vero κατασυνεπειαν proseruntur, si ιν negationi cedit, negasi minque vim habet, qualem tu obliquis nunciationibus, ut in exemplis, quae affert Budaeus tum ex Luciano Θαδδει,

ουδεν υ ιν γένωται δικον δικαιοσυνης ταυτης συu- παρουσης, i. e. - animo esto, haud enim quidquam iniustum fer potest, praesente iustitia tum ex laton in Phaedror τι 'ως διν τὸ tibi εχυοιεν, οὐ μή ποτε ovσωαεθα κανως ου ἐπιθ' ιονυεν, i. e. nunquam id, quod cupimus, Meguemur. Item ex Gregor. θεὸν τέ πο ἐστὶ τὴν φυσιν, ἴτε τις ευρε ανθρωπων, ουτε ιν ευρο, i. e. nec posthac invenerit. In quibus omnibus exempli videntur ocea υ ιν ἐλλειπτικως dici, suba diendumque esse nomen δέος cui tribuitur negatio. Porro autem particula μὴ ad subiunctivum verbum re fertur, ut fit apud Lucianum: ου δέος tu γέννται τι αδικον, δικαιοσυνος παρουσnς. Et apud Platonem οὐ δέος, μή ποτε κτησcηιεθα. Et apud Gregor. υτε δέος, μὴ ore. Si quod legitur apud Aeschinem c Ctesiphoni. f. III. . d. Ah. p. s. d. II. Steph.J τους μεν γυπονηρους ου ιχ ποτε βελτίους ποινὶσετε, verbum ποιη- τε in Subiunetivo egendum puto, ut eodem modo redu-. 2M eat π Oeutio ου δέος, ιν ποτε ποιήσ τε βελτίους τους πονηρους. Apud Vnesium autem o γα μήποτε κατισχυσειε του πεφυκότος ουδ' voah σβεσειε τὸν σπιν- θορα του θεέου φωτὸς, sive πευκτικως, sive δυνητικως accipiatur si ιηποτε, merito optandi vocibus tribuitur. Quod autem dixit οὐδ' ου ιν σβέσειε, repetitionem habet του, οὐ stri. Nam υει σβέσειε dixisse satia esset.

214쪽

nec vero his res constitit. Idem, ολι ιν ν κωλυε γε ο ειν, tametsi nil prohAM. Differt ab v x ν λλὰ, quod illii Amale si vi est, et modo negative, modo affirmative adversatur, hoc semper negat, et ad diversa refertur, suo si, ut sorinale simum non sit. Eodem modo disserit o μέν τοι αλλὰ ab υ μέν τοι, a quo trahit ae cori. οὐ γαρ πως etiam ut aggregatum quoddam deseribI PBudaeus, asserens exemplum ex Demostlieue in Mid. 6. II. - ς'

ed. mkk. p. 5I8 ed. Reisk.J: υ γαρ πευε μὴ τὸ σωμαυβρι εσθαι τινος ἐν ταυται 173ιέραις νεσθε χρ/ῆναι, ἀλλὰ καὶ etc. i. e. non enim tantummodo corpus alicui his diebus iaturi se indigntim existimabaris, sed est '' ete Ubi ου rore πως pro υχ πως γαρ dieiiun est.

Et liamvis ora πως nota semalis sit, ut in qua constituentium particularam nulla per so id, quod totum aggregatii significet tamen o γαρ reco non dicimus aggregatum esse, non magis quam O γαρ πως tiri, in quibila τι γαρ ad aliud resertur, potestque tam adesse, quam a esse: μῆ vero verbo sequenti tribuitur.

Oὐτως, adverbium notae significationis, respondet se, νεως ως et σπερ παραβολικ p, et Plerumque καὶ coni-etionem sibi subiungit. Quae tamen coniunctio saepe erae, praedici adverbii melin praestat. Quod nisi iii annimadvertat, consequens sermonis in unum rediget cum antecedente, et putabit deesse consequens, ut apud Xeno

εὶναι καὶ τὸ χαριστειν te ubi subintelligitur υτω, eo iunctioni καὶ praeponendum, ut sit integra Iocutio: υτευκαὶ ὁ χαριστειν et reliqua. Iu ilibus continetur on- seu reus, mi Posterior pars τῆς παρα λγῆς. Anieeedit p. 300.

215쪽

εὐστε παρέσται κοπιαν ιι7 υπὸ των ἀγαθιῶν, ουτω πλουτ σετε πάντες. Quod ἐπιφωνηματικως dierum est,

et ad constructioni ordinem redigetur ho modo ου υπλουτησετε πάντες, υστε παDέσται te. Quanquam apud auctores semper ἐν τοις ἐπινυνζsιασι, antecedem quidem eum υτως adverbis postponitur consequens vero prae-pomitu plerumque in ἄστε particula cuius exempla passim apud Scriptores oecurrunt. Is rat tu Paneg. 6 157. M. Behh. p. 3. ed. H. Steph. τοις δ' 'Hπειρωταις, ουσδτα ευ πασχωσι, χριν ισασιν, οὐτως δεθινηστον

πρὸς αὐτους χῆν ὀργς εχουσιν. Quod ad constructionia

προγονους. In quibus omnibus et silvisibiis, eum υστε supprimatur, Onstruesionisque ordo pervertatur, non mirum est, si υτ ος, ἀποστατικω a praecedentibus divnullum esse videtur. In Aristoph. Pluto v. IOI4-I6. etiam praeposuere aeripitur sine εὐστε, eum dicit rp. sol. τι προσέβλεψέ μέ νς, ἐτυπτομην διὰ του Mn την ἡμέρανουτου σφωροι λλοτυπω ὁ νεανωκος ν.

216쪽

i. e. ceterum eamus intro, vel ἐπὶ o Dro ις, hac conditione introeamus. Sic infra in eadem subula v. 503.J, ubi iudiicitur Prometheus velato apite, cui indignatur quia se non proderet amplius, et negat, Seresponsuriim, niSi se detegat respondet Proinetheus: ocros μὸν καλωροι α', ita demum me Ostendam.

in quarum priore, ὴν articula, non senaper adversatis Ru 'est, sed interdiu transi iva. Et, quae illain raecedit, negatio, raecedentia respicit repetit uti P Pi d Piit Pi negationem. Posterioris autein iuriis negatio subsequenti verbo tribuitur, et negativam propositionein constituit, ut apud Xenoph. I. cirros ν. c. . . . ubi cui de Socrato

ctos voces nou esse formales notas, cuin aries conAtituen

tes ad diversa reserantur ut in praedicto Galeni loco το, o tiῆν, adversalive negat, ἐνδεχεται ἐσθδειν του στε- γνωθεκτα καὶ τους ἐπὶ βουβ υσι πυρέξαντας, quod repetita negatione alios ab aliis distinguit ut sit ordo praedictorum verborum otio ἰν ἐνδεχεται ἐσθ&ιν, υτ τους στεγνcὐθεντας, υτ τους ἐπὶ βουβ υσι πυρεξαντας. Et

sic in sua significatione remanebit Utrumqtie autem ODT ad subsequentes orationi partes reseretur Pari modo

217쪽

tamen non it, Mi uitis parte ad diversa reserantur. Nam

OD ιη ἶλλα, tres sunt particulae, de quἰbus, ni dennica voce, nudaeus docet, quod, quamvis negationis speciem prae se ferat, tamen Dis,miationis vim habet:

et exemplis ilibiisdam has voces enimver et a vero significare ait. In quibus et similibiis omnibus, si v ιην

ad praecedentia reseratur, Iare opparebit, non iniciam sensum harum Oeiun esse, sed οὐ styi ad praecedentia re-

serri, ιλλα diversum aliud quiddam ponere, loco eius, quod per ου ἐνὶ removetur. Quam ignificationein os ιην, Pro non tamen, eum Budaeus etiam inteIIigat, tamen in υμνὴν ἀλλα on agnoscit. Hari in laqtie trilim vocum ιν ν adversativa in distributione constriictionis in καί τοι, vel καίπερ conversa autecedens Ioentionis efficit, nod plerumque sublicetur; et idcirco ot ιι πιν ἀλλα praecodere videli r in Ioentionibus, reliquae dun consequens sibi dividunt, quartim αλλα ponit aliqilid, diversum ab eo, lio Per vparticuIam negatur. Isocri in Panegyri 6. 72. 3. d.

ἐχθρας. Qua in locutioniim eius, quae prior est, sensus est huiusmodi praecipuoso rebvspublicis Graeciae parvi momenti negotii operam dare maxima quaeque aliis curanda relinquere. os quae subiicit quod, tametsi .es ita se habeat, non ideo reliquos negligere oportere, sed curare, ut Graeciae civitates inter sese concilien mutiaque ιην particula praedicia Iocii ionis antecedens innuit, quod tametsi res ita se habeat ac si dixisset, καλερουν του co Ovrco h 'ντcori Negatio deinceps ill/m consequentis partem innuit, non idcirco reliquos egistere Oportere, ac si dixisset, οὐ δεῖ nn αλλους 3 3ιας 3 ε-

λειν. Reliqua consequentia pars, in qua ponitur diversiain quiddam, per λλα conitinctionein Prosertur, tine Ri:

Gλλὰ σκοπειν, πως ἀπαλλαγγησώ ιεθα τῆς παρονοζς εχθρaς, i. e. sed id curare, ut raesentibus inimicissis

218쪽

Iiberemur. tiamvis alitem lane originem habest, et ad hanc etymologetam aries eius rediiciis sint ita consimctionis distributions tamen saepe pro affirmativa adversatione

simul praedictae voces Pro eruntamen et a tamen accipiuntur cultis significationis innumerabilia exempla occiirrunt apud alictores. Invenitur etiam interruptum notan in

Si titet ovet Praecesserit, niterin olla sequi necesse At P. 305. Galen. υτε ον στεγνωγέντας, DF του πυρεβαντας. Nam cum Dd idem valeat, ito καὶ Ου, sequitii , ut ἐPro a accipiatur. Quod una per se stare possit, etiam si alteram καὶ non praecedat vel sithseqitatur, essicitur, ut d quomi per se negationi iungatiir, tiae simΡlici negationi respondeat; os τε vero, Propter τε Particulam, quam semper alieriti τε silbse illitur, ipsum quoque per se turnus It Potest, sed alteriun Our semper requirit, ut dicim est.

OD ιιν ν rco et lain ii asi somna in notam et g ega οὐ μήν πω. iiiiii lioddam escribit uiidaeus, et nondum significare do .cet, stippriinens ιν ν Pariicillae vim adversalivam, qua sit, ut ου μήν πω vox, nondum tamen, Vel a lamen nondum significet, ut pud Demosthenem: λιι ν- τουτ βου- λεσθαι λέγειν Ciun tia ille aries vocis huius ad diversa reserantur aggregatum ulliri ex ipsis seri non potest, non magis tiam ex os ιν ν ποτε et λιιῆν monroτε vocibus, ct si quae liue simili modo coacervatillia . Quare singillis sua vis ribuenda est, ut de singilli sit loco dici iiii est. Nec vero, ilia sub uno ccentu Proseruntur Voce O f Γνzrco, Pro uno quodam habenda sitiit. Si enim quamlibet encliticam Vocein nou ut artem orationis, sed ut ariem p. mo. et vllabam eius, cuius accentu regitur, existimare oporteret. OD pari leuia, qtiaienus illa ira si, et idem quod VV. Ουκουν significat, non solum explicitaruin ratiocinationuIu

219쪽

182 υτ l. conclusionibu aleom nodatur, et Γρα, a. e. ergo nig lineat, sed limplicibus quoquo positionibus deservit, quae tamen ex quovis modo oncessis consequuntur ve sumuntur et assumtivam vim habet, ni misis, ex quo postea aliud colligitur seu infertur. Quatenus vero transitivum est, eundem Mim Praestat, quem ιεν ουν, ut de illo dictum est, et significat gitvr , itaque Saepe etiam abundat apud Homerum et Herodotum, atque alios auctores, tum Per se, tin etiam quibusdam aliis sociatum. Hom. v. g. v. 350.

γαγε του ἐν τελει, ubi demum vel tandem significaro Potest, nam et hae quoque ignificat. Quae significatio saepius in V υν voce reperitur, ut de ipsa dictum eat. Apud Ionas cis Pro υν dicitur.

Ovra. υτι, et ιι τι, duae voces sunt, in quibus neutrum nomen τι particulis o et tri subiungitur, eisque in ma-3m sculino et seminino genero respondent voces sιλὶτις et Ουτις. Ut igitur υτις idem valet, quod Ουδεις, ut apud Hom.

ΟυMς μευ ζωντος σοὶ ἀρει ἐποίσει, et alibi sic ουτ idem erit, quod Ουδεν, ut Iliad. δ το δ' Osτι προσεφ'-Dεέων - ἐοινων. Ut autem υδἐν pro simplici eratione accipitur inte dum, ut de ipso dictum est, si etiam το, υτι, simpliciter negat, sine τι pronominis significatione Plato: απι--ουντα δἐ καὶ cin υντα, τους λογους ποιεῖσθαι φοβερον τε καὶ σφαλερον υτι γέλωτα φλειν, αλλα ινὶ σφαλῆς et reliqua, i. e. periculum imminet, non dic ne

ridicti tis videaris, sed etc. ozr nov. Additur huic voci το που στοχαστικον, et fit οντι που Quod tametsi Mem ogatis eum indigmatione etiam nonnunquam Prosertur, non tamen coniectura vacat Aristoph. in Bani re. 521. 22.Jt

h. e. nunquid, vel a forte, seu, num forte seris feri putasti, quod oeo ego feri Sis Plato interrogative:

220쪽

ιιαι quae interrogatio σὴν στοχα ευ pronimietarida est. Ooro alitem, ,himam diphthongum habens, cum v asseveratione negat, ut de οὐ δῆτα dictum est. Saepe apud Aristoph. LVespar. v. I442.3

nequaquam certe, minime vero. Et alibi sin Nub v I 239. 40.J: υτοι κατ-ροιδει. O l. Ora τι vox aequivoca est, quippo qua duplicite . . accipitiir. Nam si δτι, διηγηματικως et ποταντικους, vel αἰ ιολογικcυς intelligitur, tu te ira τι duae vocenerunt, et nou quod significant, IndicatiDominiciae ut, ου ἔτι κἀν τουτοις λαντον ἰνέγκατο, i. e. non quod in his quoque de eriores partes tulerit. Cui additur nonnunquam ιν , loco D, negative, si negare opus sit, ut apud Luciau. υχ τι ιν καλὸν ε ναι ιιια i. e. non ut si uv.qιιλ honestum esse censeam. Cum vero vox τι uelitram praedictarum significationimi retinet, tunc οὐχ is non simpliciter negat, sed ut ιι θ τι, ampliationibus servit, et Armalis nota esse dicitur. Cumque ampliationes modo in affirmativam, modo in negativam desinant, si in affirmat vam tendit ampliatio, ο, 1 5M, pro non sesum Oeeipitur, ut, ου ἔτι τουτο, ἀλλοι καὶ τουτο, in tu negationein tendit ampliatio, pro non sotrum non eripitur o, ν οτειnt apud Athenaeum os οτιο ficu τινα προσβλέποντες

ἀλλ' osci ἀλλήλους, non solum non intuebantur quem quam nostrum, sed ne ae ipsi gusdem inter se.

φ εσθε χρῆναι, αλλα και et reliqua l. e. neque enim corpus tantum cuiusque omni iniuria his diebus uacare oportere arbitrati estis, sed te οὐχ mo etiam, iuxta δπιυς ignificationem, pro in 'να, vel ira κτινα τροπον aecipitur. Dein ih. οὐχ πως εὐορκήσει προνοιαν

라틴어 텍스트