Matthaei Devarii liber de Graecae lingue particulis Devarii librum continens

71쪽

minime δέοι, voci applicari possint, ut dicium mi restat, ut Subiunctivi modi esse dicatur. Porro per se quoqno Subiunetivi modi vocibus compeii I particulae lacullas δοριστολογικνῆ, ut apud Plato-ε3. nem in Phaedro p. 4. d. eLk. p. 263. d. H. Steph.J:

τουτο Ucυν. Ubi araνενοηκco Pro κατανενον κybdicium est' . In quo exemplo Budaeus i pro ιζ dictum esse docet cum tamen non δυνητικέως, scd δοριστο- λογικυὸς vel potius στοχαστικως intelligatur. δυννὶτικίυς etiam ivno cum Subiunctivo a particulam, idem Budaeus offirmat, quod exemplo Isocrat ex anegyrico Probat, οντο γα ἀμφοτερων μεῖς πεπειρασθε, υμ αριστα διωξοτε περι υτ υν. In quo tamen exemplo, treei quis hi δονητικὴν tribuerit αν particulae, sic mi- mime asseverare poterit, recte per Meta scrihi enultimam

cum istu non verbis, sed adiunctis verbo partibus adhaereat a particula, in significatione δοριστολογικῆ, eontingit nonnunquam, ut Indicatim quoqne modi Praefereatis iungi videatur δοριστολογικως, idque de re mete ita et in actu posita. Quod absurdissimili esse videtur his, qui non animadvertunt, non verbo, sed adiunctae parii tribui αν, δοριστολογικὸν v. c. apud Herodot in Cliose. 08.J, inducitur Astyages, servo cuidam imperans, ut Cyrum num natum perdat, in illis verbis λάβε τον ανΜανδάν; ετεκε παῖδα. Ubi pariteula αν, in constructionis distributione non verbo sed articulo anplicanda est, τυ αν, a. e. ον αν, quemcunque, Vel qualemcunque

verit, seu pepereris an ne Quod si de re latura esset sermo, per Optativi vocem direretur ν αν τέκοι, os quidquid paritura sit. Si apud Aristoph. in Vespis iv. 434.J, quidam n citur, qui, cum in ius adversa rium vocasses, isque non ita commode respondisset ipse essem admones, in qui rem ille responderit, memoriae mandes. Verba sunt: u D συ ιφινο αυτὸς ναπεκρινα- '3. Ubi eum αν collisum pro α αν legatur, et ex ipsa ouision manifestum est opplicari partieulmnαν, articulo , ut ait sensus ut non modo, vae ο Nun .se pro creativr. II. αὶ

72쪽

δίκαια ποιεῖν ἐθέλειν οἱ πλουσιοι est enim ἀναλcυσαιαν, Pro voluisse impendere. Freque iiivs occurrunt Po

particula ν nou potentialem odiu efficit, eum do ro p M. praeterila et certa sit sermo; sed actus tantum eris par ticulam tollitur, et iacitae vel expressa conditioni verbii stibiicitur. Exprimitur itain potentialis et voliinlatis modiis per

Futurum Infinitivi modi a particula iuncium id suo Ie riunque praecedentibus verbis νηιέω, φνγιιὶ ἐλπι cio, προσδοκευ, et similibus Isocrat in Busir. q. T. d. Be . p. 226. d. II. Steph. ἐνοιιι γαρ του τουτ υν

σειν, negligere potuisse, vel etiam negIecsuros Iacile fuisse Aeschines περι τῆς παραπρεσβεία sq. 08. p. 42. d. II. Steph.J Futiiro Infinitivi tribuit a particulam τὴν ταξιν του πρέυζος λέγειν υκ ν cIν παραλιπειν Ουδ' ἐπιτρεφειν τινί, etc. Nam et Aoristo itingitur iisdem verbis praecedentibiis ivnc enim oristo vim futuri tribuit in sensu potentiali, ut infra paulo docebimus.

Si apii Xenophon ἀποιιν M. II. c. I. q. T. εξ υν ἐλπιζω, σφοδρ α σε των καλεον καὶ Πινων ἐργάτην ἀγαθὸν γενεσθαι. Ubi γενέσθω ν, vel posse feri, vel

futurum esse significat. Debendi exempla in Infinito iupromtu non habeo, piit autem multa inveniri apud alictores. Participiis etiam potentiatim sensum tribili haec particula, ut apud Isocr. in Panegyr. in orat ad Philipp. f. s. d. Behh. p. 84. d. II. Steph. ευρισκον ουδ ιc0ς ηὐαλλως ησοχίαν γουσαν, πληγν εἰ δοξειε τως πολεσι, et reliqua. Ubi sortasse pro roDσαν, rectius legeretura ουσαν, in laturo. Est enim sensus Graeciam nullo p. 61 modo in posterum quiescere posse, nisi eic Navi cui ad

73쪽

illud usque tempus non quievisses, deliberandum erat, quonam modo in posterum quiescere posset Haec certe a ticula vocibus participiorum oristi iuncta, suturi significationem ipsis tribuit in sensu potentiali Demosth. κατα

απαλλαγην. mi γενο/ιενην αν dixit pro γενησομDην. Et alibi forat ad Philipp.J ου αν ιεσθε του βαρβαρον προξενους υτων πάντας μας ποιησασθαι, μοποιησεσθαι. rate Aristot. IV. ων ιετα τα φυσικα Tom. IV. p. 453.J οἱ ποιηταὶ τὸν 'Aτλάντα ποιουσι τὸν οὐρανὸν χειν, υς vsιπεσοντα, ἐπὶ τὴν γον tanquam alioqui in terram columinum. Ubi subauditur onditio, et vi a particulae, actus tollitur, et ad potentiam reducitur Sie apud Demosthenem de omni g. 4. p. a. i. 257. d. Relah.J ημεῖς ae οἱ με ιυνάμενοι πολλα καὶ δίκαια αν ἐκείνοις qui succensere potuissemus. De Prae

terii culino δυνητικῶς loquitur, et ad potentiam re Beto, quod sexcenties apud alios quoque auctores invenitur. In Indicativum etiam, conditioni subiectum, participiorum Voces adiumento αν parti Iae, resoIvuntur, ut apud Demosib. προς φοβον. III. g. I . d. BAL p. 49. d.

α με ὁ παιδα τὸν γραφοντα - μαρτυριας In quo exemplo Budaeus alterum αν, Μυνητικὸν, uti mo,

παραπληρωματικὸν esse censet, eum tamen necessario apponatu participio, ad conditionem indicandam, quae necessario hic requiriti uti Non enim ponit, adversarium, tuisse rem proferre imo ostendere vult noluisse ipsum rex Proferre, concludens hoc modo: Si rem prosterre

Misset, Profecto puerum poposcisset: quod cum non fecerit, patet ipsum noluisse. Quod autem haec particula hunc sensum Participiis tribuat, patet ex loco Isocratia in Panegyr. 6. 62. d. eis. p. 4. d. II. Steph. καὶ

τοσουτου πολέμου τὴν Ἀσίαν περιστάντος, τί δεῖ ταο ιβησο/ιεν λω ακριβως προαγορευειν. Ubi, quamvis

74쪽

propter desectum a particulae, Iale Litiusmodi sensus, ita ut de re praeterita loqui videatur. Ut nimis αν nonnunquam abundat geminatum, sic αν ULM- interdum deest, non sollim in urtisi is, sed in modis πνικον. etiam verbialibus, in quibus nonnunquat necessario requia ritur, ut apud Demosthenem de corona g. 246. d. eLk p. a.

aperte deest a d ητικὸν, ut nil ευρο αν, invenire posset Sic tu debendi sensu et Subiunctivi voe apud Ii tarchum de Ciceroner c. T. p. 8 9. d. Franeos.J γινω- σκω ν φυγω, οὐ γινωσκων προὐδ φεπω '' , fugere debeam. Ubi αν, articies applieatlim, verbo quoque suam απιστολογέαν impertitur. ceterum exempla, in quibitu Participia, particula a sociata, in conditionem resolvuntur, non auca inveniuntur. Aristoph. in Neb. v. 384.1

Ubi αἰτήσοντος ἴν, pro εἰ ητησας dictum est.

Subauditur a etiam non solum προς περιουσίαν, verum etiam ἐξ νάγκης, ut in proxime dicto Isocratis loco in Panegyr. q. I62. d. eis. tibi do in futura et, quae nondum in actu erat, propter desectum huius paruculae, ut de praeterita loqui videtur καὶ τοσουτουπολοιο τὴν Ἀσίαν περιστάντος, tibi egendum esset περιστάντος αν, ut in conditionem resolvi possit oratio, ἐαν περαττῆ. Si in Iataico 3. 4. d. eis. p. 299. ed. II. Sieps J τουτοις μἐν se ειρηννης υσης Ου προσροῆκε μνησικακειν περὶ τευ τοτε γενο ιένων, κεῖνοι δ

terita tempora divinent huius particula in conditionem resolvantur, et ex acta ad Potentiam reducantur, si desit haec partieula, Participii vox in sua significatione remanet, et praeteritae rei narrationem repraesentat, ut in proximo socratis exemplo, ubi eum Plataeenses excuset, quod belli sempore a Lacedaemoniorum amicitia non recesserint, id

metu ipsos fecisse ait. Nam si hoc fecissem, is optimo, ut prodis es, Lacedaemoniis poenas dedissent.

75쪽

Quam in conditionem solvendum est participium προδοθεν- τες, et pro εἰ προεδοθησαν exponendiim. Quod in αν particula fieri non potest, et idcirco ipsam subintelligi necesse est quanquain inperte nunquam solet I partieulaeum εἰ conditionali coniungi. Sic infra in eadem orations

Gν, pro ἐαν ψοφέσησθε. Illud etiam animadvertendum est, verba nonnunquam adiumento huius particulae subintelligi a superioribus repetenda, vel ἐξ ἀναλογo subaudienda. Ut apud Platonem in Phaedro p. 186. Bekh. p. 36. d. H. Steph.J δοξαν tἐν γ υ αν συγχωροίον, ταῖ' ιερα ταντα os αν, repetendum est Verbum συγχευ- ροιον. Et apud Isocrat in Panegyr. 6. 86. d. eLL. 33. 58 ed. . Steph. τοσαυrq ποιησόυενοι σπουδὴν, ἴσονπερ ν τῆς avrco χ90ρας πορθονιιενης. Ubi vem hi in repetendum est, ut sit integra oratio: σηνπερ ἐποιησαντο ν i. e. tantum afudit et festinationis adhibu runt, quantum adhibere potvissent, si suum agrum Mastari vidissent. Quanqliani in hoc Isocratis exemplo auspicari aliquis posset, ci particulam Participio groργου- ιεννος iunctam, in conditionem resola posse, ut sit πορθονυένης αν, pro εἰ ἐπορθειτο De qua particulae huius facultate cum Participii vocibus iam supra dictum est. Alibir os certe apud Isoeratem claro patet, repeti debere verbum, ni

ti, ἐς D. 'Aνω υν, vox ex ἀντὶ praepositione, et v mnliivo plurali artieuli neutri relativi constans, causativum sensum habet, et pro his ad verbum nonat, i. e. Pro Ptem

76쪽

OTO M. auloeo, aut si quid praecedit, ut apud Luctamu τὸν ναυλον, evita illo non concordat. Nam τον ναυλον - ου cougrue diceretur. Unde patet, ευν genitivum, adeo in huc voce coniunctum esse vii, Praepositioni, ut uo georsinu, uel uiuies uua ipsa aliquid significet.

Iu quo exeinplo οὐ του, cum expresου untecedente, quod est nomen εχθρα, non concordat dicendum enim alioqui fuisset εχθρα ιν η νης. inde patet, in his etiam vocibus posteriorem ita Priori annexam esse, ut nihil seorsiun significet, sed simul causativum signiun constituat. Nec obstat, quo minus sorinalis uota esse dicatur,

quod pluralis genitivus υν in ἀνθ' ων, et oro singularis, in ἀνύς του, ad genitivos πραγ/ άτ υν et πραγ/ια-

τος, exirinsecus subintellectos reserant quia, quae actu adsunt, excIlidunt ea, quae in Potentia subintelliguntur. Secus est iu ac ων, quod ut sorines signum, sicut PFc0ν, Budaeus comment. r. ling. p. 507. accepisse vide 'tur, cum dicat ἀφ ων vox est similis νζτ υν Demo- Ethenis exempliim asserens de corona . I 8 ed. e .

tium extrinsecus stibintellectum, resertur articulus sari quod substantivum ipse etiam Budaeus expressit eum verba illa ε υν πραττον, ex istorum rebus gestis latine reddat. Est enim ut ipse Oeei , dg ων ἐπραττον, idem quod δια τα τουτοις πεπραγμιDa.

77쪽

Αρα, παροξυτονον, colliectivum et illativum est, In posterioris ratioeinationis parto positum, ut in illo P in exemplo Luciani Dial Iov. Trag. 6. 5I.l ει εἰσὶ βω/ιοι εἰσὶ καὶ θεοί. ἀλλα μην εἰσὶ βω/ιοὶ, εισὶν αρα καὶ θεοί.

Quod aliquando latet, ex eo, quod prior Pars argumenti subucetur ve ex superioribus pendet ut apud Lucianum, 'Eλληνες ore Wιεις ω ξενοι ac si dixisset υκου Ἐλληνες φιεῖς, quae illatio ex superioribus pendet. Sic in Io-Ius1λον utionibus ει ελλο αρα, μελλες αρα, μελλε αρα vox

se ιρα Matis et collec ιν est, ut quae essectus cuiusdam nota est, citius ausa subucetur, Vel ex superioribus Petenda est Aristoph. in Nebul. v. 30I.Jφευγεις δὲ ἔμεMον αρα κινῆσειν, θω '' . quibus verbis inseri, fore ut fugaret et pelleret quendam. Cuius essectus illati prius causam posuerat in Proximo su-Periori carmine, κεντ υν υn τι πρωκτον σε τὸν σειρα-

Φορον ut sit illatio pungam se, unde fet, ut te expeia iam vel ptinum te, unde factum est, ut te expulerim. Similiter in Vespis v. 458-460. cum dixisset,

παῖε τεν ξυλεν. νθ καὶ συ προσθεὶς χχίνην ἔντυφε τὸν Σελλαρτίου, inseri,

re ἔμελλοuc nos μας πο- σειν φ ρογαν. Quod etiam argumenium ita explicatur baculo vos percutiam, et tum sus cabor unde fiet, ut vos discutiam, vel percussi, et avs cavi unde factum est et Uyssea etiam apud Homeriun Odyss. ι. v. 475. ex his, quibus Polyphemum assecerat, infert et

quasi olligens qui ita soriorum Aterfectorum Pus - - rit, eum minime equum hominem censeri posse. κ

78쪽

orea. 41qinbus exemplis, hoe videlicet Homeri, et vltimo illo Aristophanis, notanduin αρα, particulum, non nolum postponi praedictis verbis, quod plerumque fit; sed etiam aliquando praeponti Apud Aristophanem etiam in Vespis v. 448-45I.J, quamvis doριστολογικῶς, vel βεβαιωτικcu accipi videatur, tamen ad sensum συλλογιστικὸν redigi potest. Locus est, in quo herus quidam ingratum animvm servo obiicit, quod, cum nonnulla in eum benescia contulissetitisse tamen immemor esset, qui horum, ἐπι- flii, coe: eeret Verba Aristophanis sunt:

In quibus συ δ' ἀχ&ριστος ησάς αρα, conclusio est in

menti, quo utitur ad probandum ingrati antini vitiiun, euius conclusionis nota est ἄρα particula. Antecedens contineturi Rupra expositis, quorum sensus est: Ego te olim tali et tali benescio sum prosecutus, tu vero immemor S.

Dad D ti merito ingratus dicendus sis. Est etiam Οριστολογικὸν, ut apud Xenophontemtd Zε καὶ πάντες θεοὶ λυς α ποριεν ταιρους qua D tandem, vel qualesnam sodales habemus, etc. Noopud Aristophan in luto v. 75.Jolat αρ' ἀνθρωποι ξυνῶν Πανθανον. ac si dixisset, OuOις ποτε.

Additum etiam conditionibus dubitativis, auget τὸν p. o. στοχασιιὸν ut που articula, V. e. εὰν αρα ιος τε s. ἐανήρα. εἰ forte potero. εἰ υε αρα, nisi forte ει τις αρα ἀνή-M, Me t. ως εστιν. p. Demost, sin Leptin. q. 38. d. e . hi P. 499. d. Reiskd si quis forte indignus est.

Per se etiam στοχαστικως accipitur, eum emphasi quadam prolatum, ut affirmativum sensum acquirat, ut in illo pigrammato MilioI. H. Steph. p. 502. P. Aeschin. vir. Iesiph. q. 84. d. Be . p. o. d. II. Steph.J:

ην αρα κακεῖνοι ταλακαρδιοι or ποτε Μήδωνπαισὶν etc.

Sic apud Latinos adverbium ritu nonnunquam aeeipi opinor, ut apud Ovidium XIII. Metamorphos. v. s. 0. ubi Aiax inducitur dicens:

Tutius est igitur eontendere verbis, Quam pugnare auia.

79쪽

viivi Ioetitionem non interrogative, sed eo modo, quo υρα apud Graeco paulo ante dictum est, et tu eodem aensu arbitror pronuntiandam esse. Sic apud Aristoph. iis Avibus v. 528-30.Jr

Ti. Ubi et αρα non potest esse συλλογιστικὸν Nam ex eo, quod Dii ριβαλλοί appellantur, non sequitur, quod indEτ επιτριβείρης denominetiir, sed coniectura est a vocum vicinitate tracta. re ui Dicitur et cum, αρα particula, reor γε, in proxime dietasIgnificatione. Praeponitur etiam ψ, υν, συλλογιστικ0, ἐκ παραλλολου. Plato quinto de Republ. α ουν ἐκ τουδε το τοιονδε γίγνεται, et idem quod οὐκουν et τοίνD significat. Dicitur etiam ore, unica syllaba, Pro

Πρα ριη. seu quaerendi nota est, et eum et ιιν , et D parti-υ οἶν culis, ut αρα γε, αρα-ν , αρ' ουν idem significat h. e. nunquid, et nonne Fit autem nonnunquam, ut αρα, interrogative prolatum, si negatio subseq iatur, illusistim evadat. Quippe cum interrogationes, iam ne tione saetae, affirmationem inserant, ut apud Xenoph. Memorab. lib. I.

e. . . . αρα γε ο χρῆ πάντα ανδρα γηο ενον τὴν ἐγκρατειον αρετῆς ιναι κρηπῖδα. iiod orinde Vn- p. a. et ac si dixisset, ουκουν χρν , vel χρὴ τοίνυν Interdum negatio subseqtiens, simplicis assertionis in illa affirma tione sensum habet, ut apud Demosth. de otia Ieg. g. I3ο. ed. Bekk. p. 38 I. d. Reisk. τίνας υν ευχὰς υπολati-αρε ποιέ βάνετε υλσθαι τον Φίλιππον αδ υ πολέυου κρατος καὶ νίκλην nonne belli 'Aρά ποτε nunquid aliquando, utrum tandem, apud Synesium ad ποτε τὴν ἱερα σου κεφαλὴν περι πτυε ιαις Aea ιν etiam nun quia et utrum significat. Xenoph. secundo πουνν t. c. . . 34. ἐαν δε σου προσκαrηγοροσω, τι δια το αγασθαι αντο καὶ εoνοικῶς siεις

80쪽

Ardo, et αυταρ, quo modo apud Poeta aeripiantur, re P. μυ- salis ex Eustathio et aliis grammaticis constat. cum autem y incirite pii Atticos quoque inveniatur, nonnihil nobis etiam

dicendum est Aristoph. in luto v. 5 I sq. ἀταρ pro me pri

ποιά τινα, ποσα τινή. Videtur etiam ἀντὶ του ποτἐ, ἀοριστο ἐπιρρς ιατος accipi apud Aristoph. in Avibus fio I4.J, ubi itidam dixit:

ad quae alter:

ibi αττα, vel ἀντὶ του ποτἐ, accipitur, vel erio αρρον ἐστιν ut δοτα ac si dixisset ποτε δῆι πωλετο; quandonam periit ut recto annotavit Interpres. Per se etiam ἀντὶ του τινῶ, δοριστως aceipii tr. Plato, καὶ ἐκτείνας αὐτὸν ἐχεγεν. αττα προσκεκυφως. ad aurem se admovens quaedam diaris. Subiungitur etiam Substantivis nominibus in eodem significati πραγμα ἄζια, do του πραγ/ιar τινα item urcu νεους νια εἰς