장음표시 사용
81쪽
vero interrogative acceptum nulli subiungitur, immo ipsi adverbium που subiungitur Demosib. de falsa I gus. 304. d. eLL p. 438 ed. Relah. ὁ ὁ πρεσβευων Αἰσχίνης οὐτοσὶ πως καὶ αττα ποτε διελέχθη a. e. πως καὶ τίνα ποτέ quomodo et quaenam locutus est
'Arεχνως, adverbium luxta sui τWιολογίαν, in arte significat, et dicitur de re, quae suapte natura talis est, vel sit non quae eclina, i. e. dolo talis appareat Aristopli. in luto v. 07-I09.J:ὴνίκ ἄν δέ μου
Ubi interpres, τεχνέος, inquit, αντὶ του λως, καὶ a&λως post quae subdit, τέχνας γαρ εχεγον του δολους. Ex quibus elici ετυφιολογίαν huius adverbii, Propter miam idem, quod plane significare videtvr Alibi etiam apud Aristopuanem convenit ipsi haec eadem significatio in Nobviis v. 408.J ubi, cum Socrates describat fulminis naturam, quod videlicet is entus inclusus in nubibus, qui postmodum et caloris eliditur, subdit is, qui cum illo agit, id sibi plane accidisse, his verbis:
p. 77. νη ἔγωγ ουν τεχνῶς επαθον τουτί ποτε ιασχισιν. i τεχνως pro κοιβ υς. i. e. prorsus, vel Omnino significat ex quo fit, ut σαφως i. e. verse, et perspicue significet. Cuius significationis exempla passim oecurrant apud auctores.
tio. Ax particulam, Grammaticorum quomindam errorem secutus nudaeus comm. r. Iing. . 48 .J παοαπλ ρω- sic τικὸν nominat, et mox Pro h transitivo necipi, Platonis auctoritate probare se putans, asser ex ipso verba haec: Diyitia i Corale
82쪽
τροφῆς, et reliquo. Addit Praeterea, particulam hanc, Nicias- et rursum b. e. contra et ex adverso significarer asserens ex Demosthene in Leptis. g. 8 ed. Behh. p. 480. d. Reiis. exempli nn Ουδ εστιν Ουδενὶ τῶν mιετερων ἐχθρων τροπαιον ουδεν φ ιιῶν, τυι δ' υαπι πολλων. Et aliud ex Aristide αν, ων α καὶ πρωτο πολεων id ετο ιζσεν ἐκεινον, i. e. quamobrem prima haec omnium civisas vicissim illum ornavis. Nec animadvertit, in citato etiam matonis exemplo, hoc idem, quod modo dictum est, significare hanc particuIam De p. 78. signat namque plerumque oppositionem quandam ut in supra dicto Platonis loco τῆς θ' Ἐριιοκρατους αυ mmmocratis vero contra.
Iungitur et se υθις adverbio repetitionis, in eodem πυνις αυ. signiscatu ἐκ παραλλήλου, ex quo Per apocopen dici videtur. Aristoph. NM. 379.J
et Demosth. Me fati Ieg. 6. I . d. eis. p. 346. d.
Reish. καὶ τουτων ε σεδ υθις α πεπρακοτων Grammaticorum autem error est, ut partieulas cuiusque generis, si semes aut iterum apud auctores inventae fuerint otiosae,
Aiτικα adverbium, probationibus serest, cum signo πυτίη . vel exemplo, et simpliciter argumento aliauo, inducimus aliquid esse, vel non esse Xenoph. IV. πηιννlit. D. .
Proposuerit ostendendum, quatenus singulae artes addiscendae essent, subiungit exemplum geometriae. Hoc idem praestat particula γουν, ut suo loco dicetur. Porro αυτικα in promtu esse molationem sigmificat Aristoph. in Plato v. I28 I.J, cum per illa verba: θῶ γὰρ ποδεοι σε ολ ὁ πολυμεῖζον δυναμενον,
proponat probandum. Prutum plus posse, quam ovem,
83쪽
cirrisa γὰρ σε δια τί ἰ πιυς τῶν θεῶν; ρ διὰ Οργυριον πλεῖστον γαρ ἔστ αυτψ. Apud eundem in vibus v. 65. 66.J, inducitur quidam p. o. madens avibus,
ἔκεῖ παρ ημῖν του πεrouένους xi laxi, etc. ac si dixisset, πρῶτον ι ἐν γαρ ἐκεῖ παρ γιιῖν te. Et infra v. 48I-483. probare volens, non deos a principis, sed aves hominum imperiam habuisse, diciti
Et infra v. 574. probare cum velit, diis Has comema Gexemplo id probat:
Interdum obticetur id, quod probandum est. Unde fit, ut αὐτίκα huiusmodi sensum non retinere videatur, ut in Avibus eiusdem I 0 sq.J, inducitur Geometra quidam,tastrumenta gremGriae secum offerens, interrogatuaque, quianam essent, respondet κανονες ἀερος, deinde mox additi αυrίκα γὰο ηρ ἐστι την δμ οχος
Ubi per αυτίκα γαρ probatur, instruvieularissa apta esse ad metiendum aerem. Subdit enim,
vroc. Aυτὸς pronomen, non semper nomen aliquod aut personam pronominis refert, sed aliquando qualitatem Per-
84쪽
aonae, et emphasis quandam, cum nositione aut tachmeu e. ressa. Si ea visa quidem est apud Aristoph. in Ravis v. 22.J:
Tacita vero, ut, αὐτὸς του ἐπoata, ubi subintelligitur, καὶ ο δι αλλου. Quandoque emphasin quidem designat sine ulla opposisione, ut apud Aristoph. in luto v. 24. 925.J
Idem enim praestat pronomen αυτος, ac si repetitum suisset nomen πιυς, cum articulo. Cum itaque sere nomen aliquod actu expressuin referat, tame interdum subta eL Iectum quoque aliquod nomen, et non expressum refert exit in dicto illo Pythagoreorum dicitur αυτῖς φα. In quo Pronomen Drὸς Puthagoram designabat Articulo autem iunctum pronomen αυτος, non solum refert nomen Iiquod, veriun tiai ταυτοτητα significat, i. e. eandem rem, vel Pergonam subesse praedicationi denotat, ut, si illud Homeri
ci υτὸς grati τρέπεν σσε diceretur, ὁ αὐτὸς τρεπεν
Ἀχρι et ζώπι, tam AN, quam emporis adverbis, MXρ ,
quatenus conqtructionem recipiunt, in hoc omnientario Io- eum non haberent, nisi ου, articulo, et aliis quibusdam χρ s v. voeibus, in significatione temporis iungerentur. Quae eum momen χρονον reserant, ompendii gratia subintelligendum, idcirco hic describentur, cum nobis propositum sit, non inodo particulas coniunctionales Persequi, nec non eas o-ees, quae extra ropriam significationem, orationis admini- enla tinni, veriun etiam illas, qua eompendium asserunt orationi, maec itaquo adverbia non tantum os, articuli ge-Diyitia i Corale
85쪽
nliIvo iuncta, sed ita n adiectivorum πας et τις, compendiosas locutiones efficiunt. Ut enim πρti v et ιιέχρις οι χοι τινος dicimus, sic et χρι et χρι τινος, οριστως et θριe rit ς; interrogative sed ra χρι παντὸς idem quod δια παντὸς significat, i. e. sane temporι praesin p. a. tione. Dicitur et χοι otae, et ιεχρι τουδε, subluteu
οι roυδε Iecto genitivo χοονου Sociatur etiam cum multis aliis vocibu in constructione, de quibus non es instituti nostri tractare. Illud autem non omittenditan, finalem litteram in aut addi, aut adimi, ut vocalis aut consonans dictionis sequentis postulat.
Significat etiam imitationem, ut apud Sextum m Aων. ποτυπ-σ. lib. II. c. 23. α ι καὶ τους παιδας ορ ηιεν διαστελλοιιένους. Quae limitatio argumenti a Daiori ad maius vim habet, quasi dicat si pueri, multo magis adulti. Id quod et Italica et alia quaedam uugares dialaeti videntur imitari, Iustu i sanciuili vessiamo, etc.
γὰρ Hra Γαρ, αιτιολογικὸς συνδεηιος, probationibus servit.
λ' confirmamus autem alimiid, ve infirmamus allegatione caiisae non solum rei essentiae, verum etiam ratiocinationis et consequentiae ut in Oreste Euripidis v. . cum Electra Proposuisset, nullum esse ram grave malum et infortunium, quod humanum genus ferre non possit, subdit: γα μακαριος te asserens causam, non cur hoc ita ne habeat, sed unde hoc sequatur et probetiir, inductione Matruens quod proposuit. Cum enim Tantalas hoc et hoc sustinuerit, Pelops Iem et Atreus et Agamemnon , eiu que filius Orestes, manifestum fit, erum esse, Omnis generis viala et infortunia homines posse perferre. ο-nitur etiam in mincipi periodi, modo propinqliae, modo
remotioris alicuius rei cavsam asserens. Exempla utriusque sunt in Isocratis anetvrico sq. T. d. eLL. p. o. extri
ed. II. Steph.J προς χιλίας καὶ διακοσίας τριήρεις κομνοι διαναυμαχεῖν ἐτολιι ησαν o εἰ in ρσαν καταισχυνθέντες γαρ Πελοποννησιοι etc. hie d proximum ou εἰαθησαν refertur. Palilo antem infra, ad remotiva
86쪽
anibus oco non ad proximum reseriurocio αδν ό Οὐονει πειν εστι, sed ad ιοι κω ςια hi ζyεΠονιας, quod remotius est. Unde sit, ut inchoativum narrationum absque causa redditione videatur tametsi non negem, etiam aluo ullius causae redditione, in principio narrationum, hane particulam inveniri, ut apud Λristophanem in Pluto v. 640. p. s. 5O.J, ubi semus, nuntians ea, quae in luti illuminatione acciderant, inducitur dicens:
ἐκ των ποδῶν εἰς ri κενειήν σοι παν ἔρευ. In quibus particula οὐ causam assignat, cur attente audire debeat iter interloculorum , Post quae narrationem oggreditur: b γαρ ταχιστ φικοιιεθα προς τὸν θεον, etc. Ubi praecedens o particula Deit, ut de re nequeamus dicere, causam reddere, cur ait servus audiendus. Sic Aristol. 2. Politic. p. 438. oggrediens narrationem,
Interrogationibus ellain et responsionibus adhibetur γα lnis particula cie, in quibus latet ansativa significatio, cum ex rogat iis, et Praecedentibus tendeat. - explicatione 'geat, ut apud 'n' β' Aeschinem contra Ctesiph. f. 64. d. Behh. . T. LII. Steph.J συ γαρ αν cotin αποστήσαις Negat enim, Demosthenem M praestitisse, ut Thebani a Philippra cietate descerent arguens a minori, cum M victim unum nequeas ad defectionem sollicitare et provocare, mutio minus civisaissus, quas narras, defectionem persuaseris. Si apud Aristoph. in luto tu. 32. ivducitur si πενία,
Propria Iaudes exponens: - ἐμου ν ἔστιν ταυτ ευπon πα- μῖν, et quae sequuntur. Ad quam ChremFlus: p. 86. συ γα αν πορίσαι et δυνα αγρο ν; tibi interrogatio in asseruonem convertenda est, supplendor nego te commoda, quae narras, raratareis se ad quae reserenda est causa: συ γα etc. tu namque nihil
praeter talia et talia Acommoua praestare soles, ea videlicet, quae ibi exponit Chre Ius. In responsionibus etiam, tam offirmativis, quam n gativis accidit, ut supplendum sit aliquid, ad quod catinativum γαρ reseratur, ut spud Aristoph. in Pluto su II 48 49.I: Diyitia i Corale
87쪽
Ibi deest repetitio verbi in ali ιιενω videlicet, ad quod
reserili causae assignatio. Sic saepe apud Platonem, ut in rabio p. 87. d. eis. p. 24. d. II. Steph.J, eum Socrates inducatii dicens: αρα ταυτα ιον ἐστιν των
πρ υτων νηι φν, καὶ αλλα πολλά; respondeatque Hermogenes Oh αι γωγε καὶ αλλα replicat Socrates: εἰκὰς χαρ. In quibus stippiendum est, oeycυς ιει καιαλλα εἶναι ad ita resertur, εἰκὸς γαρ ut sensus sit: recte tu quidem sentis, alia quoque nomina, praeter exposita esse ex numero primorum. Nam et verisimile est, alia quoque esse et non supradicta tantum. Et in Theaeteto p I9I. d. Reis. p. I50. d. II. Steph. cum ipse Theaetetus dicat οὐκουν εἰκος γε, subiungit Socrates, 87. o γαρ. Ubi supplendum est, αλιυς ποιεῖς ποφάσκων str εῖναι εἰκος recte negas, verisimile esse, deinde sumiiciendiun οὐ γαρ ἐστιν εἰκὸς, neque enim erisimile est. Et infra p. 96. d. e . p. 52. d. H. Steph. Proponit Socrates: το δέ γε φαίνεσθαι αἰσθάνεσθαι ἐστιν. ad quae Theaetetus, εστ γαρ ubi supplendum est, ὁμολογco, φαίνεσθαι εἶναι αἰσθάνεσθαι. εστι γαρ. Unde fit, ut γαρ ταις συγκαταφάσεσι καὶ ταῖς συναποφάσεσι servire dicatur, et vim causativam retinere. Ut apud Aristophanem in Nebidis v. 379.J, ubi non interrogationem, sed nunciationem subsequitur: αλ αυθις α τυπτησομαι. -εῶ ν τὸν Ac ἐνδίκως reo.
Ubi supplendum est aliquid, ut sit integra Ioentior ' Oν Θέα καλco ποιεῖς φορωυενος, ἐνδίκως re τυπτοις αν. Et in anis v. 660. 662.J, eum quidam dieat ηλγησεν OP meουσας; Iter respondet, υκ Πυγε ad quae prior ille, uti ποιεις γαρ quibus assentitur, illum non dolitisse, cuius causam reddit, υδεν ποιεις γαρ ut sit sensus iure negat se doluisse, nam tu nihil proscis mmo , quo facis, ipsum caedens quare per te latus
eius Latet praeterea eiusdem particulae nativa significatio, cum ad remotiora resertur, ut in luto Aristophanis v. ο-42.4 interrogatus herii a servo, quidnam ipsi Apollinis oraculum respondisset, subiungit,
ubi τὸ γαρ non reddit causam, cur aeris herus respon
88쪽
rce P. Ideat, sed ad potissimam quaestionem, cur Plurum comctim tam obstinate sequeretur. iiiiis litem ausa est: quia iussu Amuinis hoc facit. Obscuratur eiusdem signi p. 88. scatio, cum interrogationem, vel alioquin guratam Ioentionein subsequitur. Nisi enim gurata locutio ad nilntiativam reducatur, aegre animadverti potest, quo nodo in propria significalion om praecedentibus quadret. Ut apud Aristophanem in luto v. IT. 8. Paupertas ad Chr ana Ilim, et eius socium inducitur, eum dicat:
In quibiis si Ioentio iIIa, τι τενετε, αλλα ιιεσει ν in enuntiationem convertatur, ιν φευrετε υλλα ιιπετε, Iannm erit, verba illa, γε υμιας ξολω, ausam continere, cur fugere non debeant, quippe cum quocunque iugiam, Osos intile perdituram se illa rutteatur. Sic pallio infra in eadem fabula v. 428 - 30.J, cum Chremyliis ad Paupertatem dicat,
piroυπιες ἐκ πάσης, χώρας ἐκβαλεῖν; particula ore, ausaliva, refertur ad subaudienda haec, δικαίco κεκραγα Ροst quae interrogativa locutio, o γαρ δεινοτατα δεδρακατον, in enuntiativum δεινοτατα c ρδεδρακατον est convertenda. Et sic quadrabit a parii- eula, in sensu causativo, alioquin otiosa videretur. Sic infra v. 456-459.J, ubi dicit idem ChremFIus,
ubi το γαρ nisi reseratur ad supplenda haec: συ λεγεις ιε υδεν δικηυένην λοιδορεισθαι, convertaturque inter rogativa in enuntiativam, υδεν γαρ otiιλτον ἀδικειν μετον πλουτον νωλέφαι rowυντες, avi propriam ignificationem immutabit, aut certe otiosum erit. Invenitur etiam ὁ γαρ ευ. ειπτικως, pro alioquis, i M. Disilia πιν Orale
89쪽
rat ἐλλει- tu eiusmodi omissonibns, qualis est illa in VII et υνυιετα - - - τὰ φυσικα Tom. IV. p. 486.J ουτε λόγ* γαρ υτε ρον ' υτε γενέσει Io τε τα παθη τῆς Ουσίας ιναι προτερG. εσται γαρ χωριστα ubi supplenda est conditionalis, id adhaereat ὁ γαρ, et sormabitur antecedens ratiocinationis, ex repetitione superioris conclusionis: εἰ γαρ τὰ πάθη τῆς Ουσίας εὶεν προτερα. Ex quo sequitur conse
τί rue. Interrogativo autem τι postpositum, sto γαρ nota interrogationis, ut τί G, ut apud Xenoph. II. erro ινζfι. c. . . . Socrates orditur quaestionem, τι γαρ ος τις δαπαννγρος υν et post illius quaestionis absolutionem, Hieram ag editur per eandem particulam, τί γαρ ος τις χρη/ιατίζεσθαι te. Unde patet, praepogitam quidem suam
significationem retinere, et in postpositas sibi articulas quodammodo dominari postpositam vero suam vim amittere, et praepositis servire. otitui enim τι γαρ interrogationis p. 0. signum est, et nonne, vel nunquid significat, ut suo loco
ου γαρ. Postponitur etiam τελου negandi adverbio, et inie rogative iuri quadam indignatione Prosertur, ex qua tamen interrogatione firmatio insertur, ut apud Aristoph. in Plutofv. 855. 56.J, ubi inducitur quidam, qui dicat: τί οἱ ἐστὶν , τι πέπονθεν ανθρωπος κακον; ad quae Iter: οὐ γαρ σχέτλια πέπονθα νυνὶ πραγμαrres nonne gravi perpessus sum 3Porro confirmationes et infirmationes, quae a signo fiunt, per γουν particulam plerumque sunt, ii de ipsa diacetur. Nonnunqtiam tamen ο γαρ in his etiam adhibetur, praecedent animadversione argumenti a signo, quae est,
σηφιειον ει vel τε ινγριον ει vel huiusmodi alia. Isocr. in Panegyri τας κληρουχίας ηsιεις εἰς ας ἐρημιου/ιενας των πολεων φυλακῆς νεκα τευν χωρlων, αλλ ου διαπλεονεξίαν ἐμέ ηιεν, ζμεῖον δε τουτων, χοντες. χωραν etc. γ q, Pro Quod autem a particula ex γε et αρ, i e. αρα, constet, illii quoque fidem facit, quod a quandoque συλλογιστικως pro αρα accipi videtur, ut apud Aristoph. in Acharn. v. 68- 2.J, ubi inducit Iegatos Atheniensium ad populum narrantes sere in Persidem, in illis
90쪽
Super quibus verbis Interpres: ἐκ του ἐναντίου ἀποντησεν αγανακτων εἰ γαρ φιεῖς πολλυσθε, σωζομην GD ἐγω, i e contrariis indignabunde colligit, quod si illi a pessumdatos verantur, qui de molliter cubarent et delicate degerent, aequitur, ut ipse satatem et
coimnodum consequeretur, qui super armenta ad moeniarum propugnacula cubaret. Potest tamen et causativus sensu servari, e concedat ronice, vertim esse, quod dixerant Iegati ae scillae pessumdatos nimiis deliciis. Nam se propter aerumnas fatalem consecutum erae. Plautor tamen est prior explanatio. Tor etiam adversativam vim prae so fert in dubita .d 0rtionibus negative cum interrogatione prolatis, ut apud Atha 'u' nasiuin ἐν τοις προς Ἀντίοχον GVMασι τίνος χαριν οι πιστοὶ σταυρους ιεν ντιτυπους του σταυρου του
εἰσι καὶ ταυτα etc. tametsi ea quoque Dominici corporis tactu sanciscat fuerint. In simili locution Aristo-ybanes H καί τοι adversativo, Ioco a usus est in Nebulis sv. 398 sqq.J: καὶ πιυς ιδ μιυρε σὴ καὶ κρονίων οἰων καὶ βεκκεσέληνε, εἴπερ φωλλει τοῖς ἐπιορκους πιυς δῆ ου Σίμων ἐνέπρησεν, οὐδὲ πιειυνυμον, χυδὲ Θέωρον καί τοι σφοδρα p. a.
ubi Ioeo αἱ τοι, causativa γαρ potuit adhiberi σφοδραγαρ εἰσιν πίορκοι Assirinalia enim enuntiationibus, quacta negativo prolatis interrogationibus inseruntur, respondet eausalis γαρ ut si dicas: εἰπερ βήλλει τους πιορκους πιυς ωφειλε ὁ που Θεωρον καὶ hιωνα, καὶ Κλεcis p. 2.-ιιον βάλλειν σφοδρα γαρ εἰσιν ἐπίορκοι Sic si illud Athanasii in nunciations resolvas, hoc odor ἐπειδῆ του σταυρου ἀντιτυπους σταυρους ποιουιιεν ωφείλο/ιεν καὶ τῆς λογχης, καὶ του καλ/ιου, καὶ του σπογγου ἀντ&υπα ποιειν, tum quadraret, quod sequitur, εγι γάρ εἰσι καὶ Φυτα.