장음표시 사용
11쪽
sui uηxit nos Deus , qui oe signa υit πω , m , planus Spiritus in cordibus nostris . Et ia . Joan. a. v. 27. Unstionem quam acceptuis ab. N. maneat in vovis . Denique in hac eadem epist e. 3. v. P. Omnis, qui natu ut eη Deo, pecca- .pum non facit e quoniam semen ipsius in eo maQ.
Deinde in Viennensi Concilio duae relatae sunt opiniones, quarum una dicebat, renatis Per BaP- tismum parvulis conferri quide in orjginalis pe eati remissionem, non vero gratiam; alia asse-xebat . conferri etiam gratiam , & virtutes quoad habitum , etsi nondum pro illo tempore quoada um Concilium autem hanc secundam proohat, aitque: Opinionem Iecundam , quae diciι tam parvulis , quam adultis conferri in Baρtimo informam em gratiam, virtutes , tanquam piobaηι dio e is, ditiis Sanctorum , ac Do torum mo- ernorum Theologiae magis contonaim, o cone-dsm , sacro apρrobante Conidio du imus et genis m. Ita habetur in Clementina uni pa titulo da Summa Trinitare ρο sde Catholi ea. Postremo Catechis nus Romanus Pii V. iussu editus & approbatus in p. 2 cap. 2. de Baptasmon. ue o. ait οῦ Est autem gratia , quemadmodum Tridentina Synodus ab omnibus credendum paena anathemmis proposita decrevit , non solum perquam peccatorum sit rem sso ἰ sed .iυina quali. ras in anima inhaerens .c -Iuti splendoν quidam , er lux , quae animarum no/aνum maeulas omnes delet, ipsuque animas pulchfiere4 , oc splendi diores reddis . . Ex dictis apparet , gratiam qua formali res . iusti Mamur, creatum .aliquid esse , non vero
vel ipsum Deum , vel ipsa in .spiritus Saucii
12쪽
personam. Hinc Tridentina Synodus in se Tis. cap. 7. exponens modum, quo homines justificantur, assirmat, id fieri, dum Christi sanctif-ymae Passionis merito per Spiritum Sanctum cbari sitas Dei diffundituν in eordibus eorum, qui tu Rificantur, atque ipsis inberet. At quod diffunditur, a diffundente distinguitur; & quod inhaeret, creatum aliquod esse debet. Ibidem quoque Concilium formalem nostrae iusti fisationis causam ab emciente secernit, aitque: Unica formalis causa es iustitia Dei , non
qua iple iussus es, sed qua nos justos facit; qua
Iti nominamur sumus , iusitiam in nobis reis eiρientes , unusquisque quam . Quibus profecto nil clarius, ut ostendatur , iustificantem gratiam donum esse creatum, a Deo., & a Spiritu Sancto omnino diversum . Id etiam ex Augustino colligitur tum alibi , tum in lib. de spir. & lit. c. q. ubi referens ea Pauli verba Rom. 3. .: ar. Jusitia Dei manifestata es, ait: Non dixit, justitia bominis , v ljusitia propriae voluntatis sed iustitia Dei I non qua Deus iussus est, sed qua induit hominem, cum uulsificat impium. Ac deinde allatis eiusdem Α- Polioli verbis v. 22. Iustitia autem Dei per fidem Iesu Chrissi, subjungit : Sicut autem iis fides Cbridi ἀicta est, non qua credis Cbrisus e ρο illa iussitia Dei, non qua jussus esῖ Deus. Utrumque enim nosertim es ς sed ideo Dei , σCbrissi dicitur , quod rius nobis tam late donatur. Υandem c. 32. inquit: Cbaritas quippe D i di-Ha es dissundi in cordibus nosν s non qua nos
13쪽
eut iustitia Di, qt a iussi ejus munere esseimur: Domini filius, qua nos Ia ἰυοs facit; σ fides Iesu Cbridi, qua n s metes facit.
Eadem postremo Bernardi sententia est, qui in libro de diligendo Deo c. ra. ait: Dicitur redie Charitas m D us , oe Dei donum . Itaque Charitas dat charitat m , subsantim accidentalem. Ubi dantem Muscat,nomen substantiae et Iubi donum,qualita ιis. Ergo gratia sanct firans, quae, uti mox dicemus, acharitate distincta non est, a Deo & a Spiritu Sancto distinguitur, sicut distinguitur esse eius a causa. Quae cum ita se habeant , iuxta Peripateticorum opinionem satis probabiliter affirmandum esse viderur , quod gratia, sancti fieans sit habitus supernaturat: s, 3c qualitas accidentalis absoluta , realiter ab anima nostra distincta. Nam cum anima non sit iusta ex sui natura , possit que a gratia ad peccatum , & a peccato ad fratiam pertransire; prosecto patet , quod gratia ab anima realiter distinguatur . Atqui non distinguitur ut substantia , nam substantia supernaturalis non est aliquid creatum; neque potest substantia quaecunque alteri inhaerere , sicuti de gratia dicitur quod inhaereat. Deinde nequitesse mera relatio: cum sit animae dedor,& participatio quaedam divinae naturae ; quod magnam redolet perfectionem . Erit igitur accidens absolutum , dc absoluta qualitas, animae superadindita , quae quia difficulter est mobilis, & permanenter inhaeret, habitus appellatur ; de quo Catechismus Romanus in p. a. c. a. de Bapti Lmo n. 32. ait: Ex Chνisi Domini plenitudine in omnes qui iusseantur', diυina virtus , m gratia dissundituν , quae nos ad omnia Chrissianae pietatis ossieta ha&ιles νeddit . Lege quae dixi- mu in lib. 3. c. I- Th
14쪽
Thomistae passim affirmant, gratiam hibitualem a charitate realiter esse distinctam: Seotiostae vero , aliique Theologi eundem gratiae Secharitatis habitum esse contendunt. Horum nos opinionem libenter amplectimur, quam soleat multiplici argumento probare. Et r. Scriptura easden i proprietares tribuit charitati, quas gratiae tribuunt di Uersae sententiae Defensores : non ergo realis distinctio charita. . tem inter & gratiam intercedit . Probatur antecedens. Nam gratia sanctificans, uti Thomistae volunt, nos adoptivos Dei filios efficit: at id etiam de charitate S. Ioannes affirmat in
epist. I. C. g. v. r. Videte qualem charitatem dedit nobis Pateν , ut filii Dei nominemur m si mus. Tum gratia hominem Dei amicum reddit; quod praeitat & charitas, iuxta illud Ioan . Iq. v. et t. Si quis diligit me , diligetur a Patre meo. Deinde charitas non secus, ac gratia nos Deo conjungit; ut enim legitur in I. Ioan. q. v. I 6. 2si manet in ebaritate, in Deo manet , m Deus in eo. Insuper sicuti gratia . ita & charitas spiritualem nobis vitam imperiit. Scimus, inquit
Ioannes in epist. I. c. I. v. I . quoniam transsari sumus de morte ad vitam , quoniam 'diligiis mus fratres . Praeterea quemadmodum gratia, sic & charitas,fons est & radix virtutum omnium operumque bonorum. Ut enim scribit Apostolus in r. ad Cor. c. I 3. v. 4. & sequen. Cba. Oritas patiens est, benigna es, Et Rom. 1 . V. IV. Plenisuri ergo legis en dilectio . Rursus tum gratia, tum charitas est semen vitae aeterinnae, Sc causa nostrae salutis: unde Iacobj r. V.
15쪽
Thom istae habituali gratiae solent adscribere, illud idem a Scriptura & Patrihus adscribitur charitati ; quod profecto realem identitatem evidenter olfendit. His accedit, quod uti recte notat Estius in Σ. d. 26. f. q. cum Tridentini Patres in sess. 6. cap. 7. de formali causa nostrae justificationis ex prof sso traflarent , eam unicam esse dixerunt ἰ Dei nempe iustitiam , qua iustos ille nos facit. Hanc vero postea charitatem Dei diffii tam in nostris cordibus nominarunt , nulla facta mentione gratiae, sed fidei dumtaxat & spei, quas simul cum charitate homini , dum iustificatur, docuerunt infundi. Si ergo, quod inter omnes convenit, iustificatio per infusionem gratiae habitualis habetur οῦ aut ex mente Concilii gratia cum charitate est eadem; aut, quod non est credendum, doctrina Conc dii de formali causa iustificationis persecta non erit; atque adeo salsa erit ex ea parte, qua tradit unicam esse causam formalem nostrae iustificationi ι; nempe justitiam , quam eandem facit cum charitate. Eadem quoque est Augustini sententia , qui in lib. de natura & gratia c. 42. aperte pro nunciat charitatem esse verissimul, plenissimam,
perseressimamque justitiam ; & ibidem c. 7o. dicit: Ciaritas inchoata , ineboata justitia es ecbaritas provetta , prove Ia iustitia es cbaritas magno , magna iustitia VII obaritas perfecta , perfecta ius ilia est. Pot,remo si gratia ita a charitate distinguitur, quomodo distinguitur anima a potentiis suis, uti Thom istae volunt, aientes, gratiam velut essentiam vitae supernaturalis praesupponi supera naturalibus virtutibus, eisdemque substerni. con-
16쪽
sequens profecto erit, quod absque gratia , nulla esse . passit in homine virtus infusa ' quem admodum sane essentia, nulla eius potentia , vel potentiae habitus esse potest : atqui amissa gratia permanent adhue fidei , & spei habitus, licet informes . Non Ergo potest gratia ad universum genus habituum & operationum supet-
naturalium comparari, tanquam essentia quaedam ad potentias, vel operationes cum pDtentiae,& operationes essentiam necessario prae requirant. Sed obiectant 1. Scriptura de gratia & charitate loquitur tanquam de donis om uino distinctis . Legitur enim in a. ad Cor. I R. U. LI.
Gratia Domini nostri Iesu Cbrsi , O Obaritas
Dei, m communicatio Spiritus Sancti. Et in L.
sed Tim. r. v. I 4. Superabundaυit autem gratia
Domini nossνi cum me, dilectione d ubi insinuatur gratiam, sicut a fide. ita & a charitate distingui e cum ergo. a fide realiter distinguata realiter quoque a dilectione distinguitur. Resp. quod particula o non est semper signum distinctionis inter ea , quae iungit ἰ uti
hum ex innumeris aliis locis apparet , tum ex Σ. ad Cor. c. I. V. 3. Bened ctus Deus, o Pater Domini nos γλ Ielu Cbridi , Pater misericoν-diarum, o Deus totius consolarionis. Ubi nemo asserere potest, quod Deus non sit Pater Christi, & quod Pater misericordiarum non sit Deus consolationis; sicuti neque ex objecto primo textu inferre quis potest , quod gratia . & charitas non sit communicatio Spiritus sancti. In
altero testimonio gratiae nomine non gratia creara intelligitur, sed gratuita Dei voluntas, qui ad Christi fidem,&dilectionem vocavit Apostolum. Ada utamus hic ivluper , quod dum Triden.
17쪽
to De Theologicis Institutis .
tina Synodus sess. 6. can. I t. damnat, qui dixerit , hominem iustificari exclusa gratia , oe .cbaritate , noluit gratiam charitatemque veluti
duo realiter distincta proponere praesertim quia ibi duo verba numeri singularis adiungit , ut nempe demonstret, quod duo praemissa vocabula de uno eodemque dono aut debeant, aut percommode possint intelligi. Sequitur enim : quae in cordibus eoνum per Giritum sanctum distundatur, atque illis inhaeseat. Quanquam Concilii Patres verba sua sic data opera temperaverint , ut quaestionem inter Catholicos controversam in alterutram partem definire noluerint; contenti videlicet id definire dumtaxat , quod contra totius Ecclesiae consensum ab haereticis negabatur.
Obiiciunt a. Rom. s. v. s. legitur e Charitas Dei diffsa est in eordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datus es no s.i Ex quo textuar gumentum istud insormante Prius datur Spiritus Sanctus, quam detur charitas: atqui Spiritus Sanctus datur per aliquod donum suum , quod aliud non videtur esse, quam gratia: gra ita igitur charitatem praecedit, ab eaque diit inguitur . Unde & Augustinus in lib. de dono
PerseU. c. I 6. dicit , quod gratia praevenir cba
Resp. quod Apostolus tantum amrmat, dari nobis ipsum Spiritum Sanctum, qui est donum
increatum , cuius primarius ac principalis effectus in nobis est charitas . Quare non ibi aliquis ordo donorum nobis inhaerentium indicatur; sed eo ipso , quo Spiritus Sanctus datus est nobis , 'charitas Dei diffusa ia cordibus nostris asseritur. Hinc utrumque praeteritum , dissubo
18쪽
es , & datus es , ad idem instans temporis ac naturae refertur . Quamvis enim Spiritus Sanctus donis suis prior sit, non tamen prius ille
tribuitur . . 'Denique dum Augustinus ait , quod gratia
Praevenit charitatem , contra Pelagi mos ostendit , neminem posse Deum diligere , nisi per gratiam . Haec enim praeυenis Mem , praevenit
voluntatem , praeυenit omnem obedientiam , ρνα- vestit etiam chari atem , qua una Deo veracitero suaviter obeditur , m haec omnia gratia in eo cui datur, o cujus bH omnia praeυenit, operatur. Objiciunt 3. Effectus formales gratiae & charitatis sunt omnino diversi , adeo nempe ut possinr etiam ah invic- separari. Formalis enim effectus gratiae est esse gratum ac dilectum , d ritatis autem est esse diligentem : atqui fieri
potest , ut quis diligatur , & non diligat ; &Contra, ut quis diligat , nec tamen diligatur ;praesertim ad bonum illud, ad quod homo Deo per gratiam fit acceptus , idest ad vitam aeternam. oportet igitur & ipsas formales causas , gratiam & charitatem , esse diversas. iResp. quod argumentum dumtaxat Ostendat, gratiam & charitatem inter se rationis distinctione differre. Illi vero effectus , scilicet esse dilectum, & esse diligentem, ab una eademque forma sive qualitate diversimode considerata
Proveniunt . Nam una charitas , quatenus esto virtus Operativa , reddit hominem habilem ad opus. scilicet ad dilectionem Dei ; proindeque formaliter efficit diligentem in habitu et quate. nus autem est pulcherrima quaedam forma animae inhaerens , reddit animam formaliter pulchram, eaque ratione Deo gratam ac dilectam:
19쪽
ut necesse non sit propter hoc ponere qualitatem aliquam realiter a charitate d litum m , per quam formaliter Deo gratus homo ve sdatur. Et quamquam fieri possit, ut quis diligat ue& non diligat ; quomodo Deus nos non dili-
Rentes, ab aeterno dilixit, ad hoe ut aliquans oeum diligeremus; ea tamen dilectione ,.qna nos gratos habet & ad vitam aeternam acceptos,
non diligit nisi diligentes: quia nimirum ratio dilectioniς eius qua sit diligit , est dilectio nostra , per quam eum diligimus ; id est charitas diffusa in cordibus nostris per Spiritum Saninctus, qui .datus est nobis.
JUstificatio multifariam in Scripturis accipi
tur vel nempe pro divina lege , qua Prie, cepta justitiae proponuntur ἰ iuxta quod habu tur in Psalmo 3 18. v. . Utinam d rigantur viae meae ad cu sodiendas jussificationes tuas e Vel praexterna declaratione iusti t iae I quo in sensia legitur Isaiae 3. v. a I. Jus ficatis impium pro muneris us, oe jussitiam iussi aufeνtis ab eo dpro interna animi recii tudine , per quam sanctitate persundimur; uti legitur ad Rom. q. v. s. Credenti in eum , qui ju'scat imρ um , reputatur fides eius ad jullitiam e Vel postremo pro eiusdem jultitiae incremeuto . ut APOc. ult. v.
20쪽
1ε, si ἰ iussus es, Iustifcetur adhuc. Novatores , licuti etiam in superiori capita . notatum est , interiorem justitiam negant , &forensem dumtaxat admittunt , qua De ui hctis aminem pronunciat declaratque iustum, non il-' la suum .imputando peccatum c sed imputando . e Christi iustitiam , qua extrinsece , veluti veste sontectus , coram Deo justus apparet , quamovis in se sit revera peccator . Hinc aiunt, iniustificatione peccata vere non deleri, non tolis, sed operiri dumtaxat, di tegi ; quasi quod
a Deo non videantur , cum illa non puniat.
Propositio . In iustificatione impii peccata
Probatur a. ex Scripturis , quae passim affirmant, Deum peccata delere, tollere, auferre , α peccatorem ab iniquitate lavare, mundare , pc super nivem album efficere , Ita in Psalmo Io. v. 3. & q. legitur; Dele iniquitatim meam . mplius lava me ab iniquitate mea , o a peccato mso munda me V. 9. Derges me 6 fo- ρο , m mundabor laυabis me , super nivem: iaealbabor . Et v. ii. & I 2. Omnes iniquitates imeas dele . Cor mundum crea in me Deus a me. Item Isaiae c. r. v. I5. Lavamini , . . mundi estote . EZech. 36. v I. Effundam supeν vos siquam mundam , o mundabimini ab omnibus inqu nomentis vestris , Michaeδ γ. v. I 8. suisDΘtis similis tui, qui ausers iniquitatςm P Tanis, dein A postolus in x. ad Cor. o. v. I I, Postquam . recensuit gravia antea ae vitpe deli ela , subjuq-