장음표시 사용
481쪽
audiendi subit quod oraverat impetrat. Moue ibi mox de more cinctiis, amictus , oinatus stimique in .summa puppis soro , carmen, quod orthium dicitur. voce sublatissima cantavit. Ad postrema cantus , cum fidibus ornatuque omni , sicut stabat canebatque , jecit sese procul in profundum navitae, haudquaquam dubitantes quin perisset , cursum , quem facere coeperant , tenuerunt sed novum mirum de pium lacinus eontigit Delphinum repente inter undas adnavisse, fluitantique sese homini subdidisse, Si dorso super fluetus edito vectavisses incolumique eum cos
pore de ornatu Taenarum in terram Laconicam devexisse tum Arionem prorsus ex eo loco Corinthurnpetivissest talemque Periandro regi qualis delphino vectus fuerat , inopinanti sese obtusi fieri eique rem ,
seuti acciderat narravisse regem isthaec parum credidisses Arionem , quasi falleret , ultadiri jusIille raravitas requisitos, ablegato Arione , dillimulanter interrogasse, ecquid audissent in iis locis , unde venissent , super Ariones eos dixisse hominem , quum inde irent , in terra Italia suisseri eumque illic bene agitare, Ac studiis delectationibusque urbium forere. atque in gratia pecuniaque magna opulentum fortuna tumque esse tum inter naec eorum verba Arionem cum fidibus, indumentis , cum quibus se in salum ei . eulavorat exstitisse navitas stupefactos convictosque ire inficias non quisse i eam fabulam dicere Lesbios 3 Co inthios atque esse fabula argumentum , quod simulacra duo aenea ad Taenarum viscetentur, delphi
482쪽
Ciceronis reprehenderunt ex oratione quam dixit pro
M. Calio i quid adversus homines nolidissimos pr. eadem sententia vere digneque dici possit. QN ID Am fuerunt monstra Itomianum, tu de diis immortalibus impias Blsasque opiniones prodiderunt cita nonnulli tam prodigiosi tamque vecordes exstiterunt in quibus sunt Gallus Asinius Largius Licinius, cujus liber etiam senu insendo titulo, Ciceromastix ut scribere ausi sint M Ciceronem parum integre atque improprie atque inconsiderate Ioviquutum atque alia quidem, quae reprehcnderunt in que dictu neque auditu digna sunt sed cnim in hoc , in quo sibimet ipsi praeter caetera ess,vis sunt verborumpensitatores subtilissimi, cedo, quale id sit conlideremus. M. Cicero pro M. Caelio ita scripsit: Nam quod objectum est de pudicitia ; quodque omnium accusatortιm noucr inibi, sed vocibus maledictisque celebratum ejici id
numquam tam acerbe feret M. Caelius, ut eum paeniteat
non deformem esse natum non existimant verbo proprio esse usum, quod ait, paeniteat, atque id prope ineptum etiam esse dicunt nam paenitere, inquiunt, tum dicere solemus, quum, quae ipsi secimus, aut quae de nostra voluntate nostroque consilio facta sunt, ea nobis phst incipiunt displicere sententiamque in iis nostram deia mutamus neminem autem recte ita loqui, paenitere sese quod natus fit, aut poenitere quod mortalis sit, aut quod
483쪽
io Au LI GELLII arbit tum sed ea ingratiis nostris vi ac necessitate naturae nobis accidant sic hercle, inquiunt, non volumarium fuit M. Caelio , quali forma nasceretur cujus eum dixit
non poenaere tamquam in ea causa res esset, ut rationem caperet poenitendi. Est haec quidem, quam dicunt, verbi hujusce sententia in paenitne nisi in voluntariis rebus non probe dicitur clametsi antiquiores verbo ipso alio quoque modo usitati sunt rac penitet ab eo quod est panein a paenuria dixerunt sed id aliorsum pertinet
atque alio in loco dicetur. Nunc autem sub hac eademsgnificatione, qua volgo nota est, non modo ineptum hoc non est, quod M. Cicero dixit; sed festivissimum adeo miscetissimum est. nam quum adversarii xo trectatores M. Caelii, quoniam erat pulchro corpore serinam ejus daciem in suspiciones impudicitia acce serent illudens Cicero tam absurdam criminationem rud&sormam, quam natura fecerat, vitio darent Deo-em ipso errore, quem illudebat, sciens usus est de non paenitet, inquit, M. Caelium non deformem esse natum rut vel hac ipsa re, quod ita dicebat, opprobraret adve sariis a per facetias ostentaret facere eos deridiculum quod proinde Caelio formam crimini darent, quas arbitrium ejus fuisset quali serma nasceretur.
P. II. Verba quadam ex se Claudii annalium Irim cursim
O Uum librum veteris scriptoris legebamus conabamur postea memoriae vegetandae gratia indipisci
animo ac recenseres, quae in eo libro scripta essent in utra 'tre existimationes , laudis aut culpae adnota mentis digna cratque hoc sane quam utile exercitium ad conciliandas nobis, ubi venisset usus, verborum sententiarumque elegantium recordationes velut haec verba, cx
484쪽
Q, Claudii primo annali, quae meminisse potui, notavi; quem librum legimus biduo proximo superiore Arma , inquit, plerique aliciant atque inermi illatebram sese. Ista inlatebrant, verbum poeticii visum est, sed non absurdum neque asperum Ea, inquit, dum fiunt, Latini subnixo animo. subnixa , quasi sublimi supra nixo verbum bene significans non sortuitum sedemonstratque animi altitudinem fiduciamque quoniant quibus innitimur, iis quasi erigimur attollimurque Damus, inquit , suas quemque ire jubet , sua omnia frunisci. frunisti rarius quidem fuit in aetate M. Tullii. ac deinceps infra rarissimum dubitatumque est ab imperitis antiquitatis, an Latinum foret non modo auteni
Latinum, sed jucundius amoeniusque etiam verbum ethfri scor quam fruor ut fatiscor a fateor tia fruniscor actum est a fruor Metellus Numid cus qui casse pureque lingua usus Latina videtur in epistola quam exsul ad Domitios misit , ita scripsit Illi vero omni jure atque honestate interdictici ego neque aqua neque igni careo, ct summa gloria fruniscor. Novius in Atellana, quae Parcus inscripta est, hoc verbo ita utitur Quod magnopere quaesiverunt, id frunisci non queunt.
Qui non parsit, apud se fruniti est.
Et Romani , inquit , multis armis, magno commeatu praedaque ingenti copiantur copiari verbum castrens est nec facile id reperias apud civilium causarum oratores ex eademque figura est , qua signantur Sc stulanturis aquantur. Ole, inquit, occaso. Sole Occa non insuavi venustate est, si quis aurem habeat non sordidam nec proculcatam in duodecim autem tabulis verbum hoe ita scriptum est ANTE MERI
485쪽
TEMPESTAs. ESTO. Nos, inquit 'in medium,eIin quemus vulgus in medio dicit nam vitium esse isthuc putant x, si dicas in medium ponere, id esse solo cum putant sed probabilius significantiusque se dici videbitur, si quis ea verba non incuriose introspiciat. Graece quoque δε ιέον , vitium id non est. Postquam nunciatum est, nouit, ut pugnatum esset indullos id civitas graviter tulit in Gallos miliadius subtiliusque est 'quam cum Gallis aut contra Gaias. nam pinguiora haec absolutioraque sunt. Simul, inquit, forma, factis, eloquentia, dignitate,acrimonia con Ventia
pariter praecellebat ut facile intelligeretur magnam viaticum ex se atque in se rempubtitiam evertendam habere magnum laticum pro magna sucultate paratu magno nove positum est: videturque Graecos sequutus , qui ἐφοδον, a sumtu viae ad aliarum quoque rerum apparatus traducunt ac saepe ἐφολιζον pro dicunt, quod est, institvevi instrue. Nam M. inquit, Manlius, quem Capitolium servasse a Gallis supra ostendi , cujusque operam cum M. Furio DicIatore asina Gallos cumprime fortem atque exsuperabilem restublica sensit , si genere, virtute bellica nemini concedebat apprime crebrius est e cumprime rarios; traductumque ex eo est, quod cumprimis dicebant pro oo quod est, inprimis. Nihilsibi, inquit, diritias opus esse nos divitiis dicimus sed virium hoc orstionis nullum est, ac ne id quidem est, quod figura dici
solet rcfla enim ista haec oratio est: veteres compluscule ita dixerunt nec ratio dici potest, cur rectius
sit diritiis opus esse, quam diritias nisi si qui grammati-
eorum no v instituta ut τε, ων εω , observant. Num haec, inquit, maxime versetur deorum iniquitas, quod detinriores sunt incolumiores neque optimum quemquam internos sinunt diurnare inusitate dixit diurnare, pro diu virere sed ex ea Ruratione est, qua dicimus perenam Culmi bis,
486쪽
his, inquit, consermonabatur sermonari rusticius, id tur, sed rectius .sermocinari crebrius est, sed corruptius. Sese, inquit, ne id quoque, quod tum suaderet, facturum esse ne id quoque, dixit, dro, ne id quidem iinfrequens nunc in loquendo , sed in libris veterum creberrimum Tanta , inquit, salictitudo fani est, ut numquam quisquam violare sit ausus Sanctita quoque& sanctimonia non minus Latine dicuntur sed nescio
quid majoris dignitatis est verbum sanctitudo : scuti
M. Cato in L. Veturium duritudinem, quam duriciam dicere gravius putabat. ψι illius, inquit, impudentiam iurati duritudinem. Sum tantus, inquit, arrabs penes Samnites populi Romani esset arrabonem dixit sex-oentos obsides de id maluit quam pignus dicere; quoniam vis hujus vocabuli in ea sententia gravior acrio que est sed nunc arrabo in sordidis verbis haberi coeptus ac multo videtur sordidius arra, quamquam amra quoque veteres saepe dixerint,4 compluriens Laberius. Miserrimas, inquit, ita, exegerunt: at hic nimis in otiis irrcluit, consumtus est eligantia utrubique ex multitudine numeri quaesita est. Cominius, inquit, qua escendιrat descendit, atque erba Gallis dedit. Verba
Cominium dediti Gallis dicit, qui nihil quicquam cui-
quana dixerat neque eum Galli, qui Capitolium obsidebant, escendentem viderant sed verba dedit haud
secus posuit , quam si tu dicas , latuit atque obrepsit.
Conνalles , inquit , ct arboreta magna erant arboreta,
ignobilius verbum est , arbusta celabratius Putabant, inquit, eos qui foris atque qui in arce erant inter se commutationes ct confli facere. coni utationes, id est , tollationes communicationesque inustatu dixi sed non hercle inscite nec ineleganter. Haec ego non pauca interim super eo libro, quorum memoria post lectionem suppeticrat mihi, notavi.
487쪽
A P. III. Verba M. Varronis ex libro quinto O vicesima humata rum, quibi centra opinionem vulgariam interepretatus est Homeri versum. IN sermonibus sorte , 'os de temporibus renam ad usus hominum repertarum agitabamus , adolescens
uispiam non indoctus parti quoque usum in terra;raecia diu incognitum filisse dixit' multis post
Ilium aptum tempestatibus ex terra Hispania advectuiri Riserunt hoc ad illudendum ex his , qui ibi aderant, unus atque alter, male homines litterati; quod Eenus αγρωους Graeci appellanici atque eum , qui id dixerat, librum legisse Homeri ajebant, cui versus ita Dite deesset: Tum ille prorsum irritatus Non, inquit, meo libroyersus, sed vobis plane magister defuit, si ereditis in eo versii 'arta id significare, quod nos spartum dic mus majorem illi risum subjiciunt i neque id destiterunt, nisi liber ab eo prolatus esset M. Varronis cesimus quintus humanarum in quo de isto Homeri verbo a Varronesita scriptum est : Ego stare apud merum non liui artinn furnificare puto, quam ποιῆους, qui dicuntur in agro Thebaita nati in Gratia 'arti copia inod carpit esse ex Histanti neque ea ipsa Iacultate, i Liburni sed hi plerasque naves laris suebant Graeci, gis cannabo ct flva caeterisque salixi rebus , a qui aeinoses appellabant. Quod quum ita Varro dicat di, bito hercle an posterior Illaba in eo verbo 'quod apud Homerum est, acuenda sit nis quia voces hujusmodi, quum ex communi significatione in rei certae proprietatem concedunt, diversitate accentuum separantur. C A P.
488쪽
o cetera Tra et e Ii b. 17. Is A P. V. Quid Menander Oeta Philemoni poeta dixerit, a quo ρ-pe indigne in certaminibus comoediarum superatus est: quὸ sepsime Euripides in tragadia ab ignobilibrupoetis victia est. Enander a Philemone nequaquam pari scriptore
in certaminibus comoediarum ambitu gratiaque faetionibus saepenumero vincebatur eum quum se
te habuisset obviam , Quaeso, inquit, Philemo , bona venia, dic mihi: quum me vincis , non erubescis E ripidem quoque M. Varro ait, quum quinque, ptuaginta tragoedias scripserit in quinque solis vicisse, quum eum saepe vincerent aliqui poeta ignavissimi. Menandrum autem alii centum octo, partim centum novem comoedias reliquisse ferunt. Sed pollodori scriptoris celebratissimi hos de Menandro versus legimus , in libro qui Chronica inscriptus est iEx illis tamen centum quinque omnibus , solis eiura octo vicisse idem Apollodorus eodem in libro scripsit. A P. V. Nep quam se erum, quod minutis quibusdam rhet rica arti cibus videatur M. Ciceronem in libro, quenι de amicitia scripsit , vities argumento sum, ἀμφικύψύ ον ανἀ ρολογουμιου sesuisse, totumque id consideratius tractatum exploratumque. M Cicero in dialogo, cui titulus est Laelius ves de amicitia , docere volens , amicitiam non
489쪽
16 Au L Gx L Lirspe exspectationeque utilitatis, neque preci mercedis que causa colendam quo ipsa per sese plena vir tutis honestatisque sit, expetendam diligendamque es se , ctiamsi nihil opis nihilque emolumenti ex ea percipi queat liac sciatentia alis his verbis usus est; eaque dicere facit C. Laelium sapientem virum, qui P. Afri
cani fuerat amicissimus. Quid enim Asticanus indigem me e ne ego quidem illim sed ego admiratione quadam xirtutis ejus, iste vici im opinione fortasse nonnalia, quam
de meis moribiu habebat, me dilexit auxit benivolentiam consuetudo sed quamqitam utilitates multae ct magna
consequuta sunt; non sunt tamen ab earum ste causae di Iisendi profecta ut enim benefici liberalesque sumus, non vi exigamus gratiam: neque enim bene cium feneramur sed natura propensi ad liberalitatem sumM, sic amicitianoron ste mercedis adducti, sed quod omnis ejus Ir clus in ipso amore aves , expetendam putamM. Hoc quum legeretur in coetu sorte hominum doctorum, rhetoricus quidam sophista utriusque linguae callens, haud sane ignobilis, ex istis acutulis & minutis doctoribus, qui χνικs appellantur atoue in disserendo tamen non impiger usum est existimabat argumento M. Tullium non probo neque apoclictico . sed ejusdem quaestionis, cujus esset ea ipsa res, de qua quaeretur: verbisque id vitium Graecis appellabat , quod accepisset ιμψισζηΤύμ νον ἀντ ορ-λογκεύνου nam beneficos, inquit, liberales sumsit ad confirmandum id quod
de amicitia dicebat quum ipsum illud & soleat quaeri dincat , quisquis liberaliter ωbenigne facit, qua
mente, quove consti benignus liberalisque sit, utrum quia mutuam gratiam speret, meum, in quem benignus sit, ad parem gratiam provocet, quod facere plerique omnes videntur an quia natura si benivolus,
benignitasque eum per sese ipsa ui ralitas delectet sine ulla recipienda gratiae procurationes: quod st
490쪽
omnium serme rarissimum argumenta autem censebat
aut probabilia esse debere, aut perspicua &minime controversa; idque apodixin vocari dicebat, quum ea quae dubia aut obscura sunt, per ea quae ambigua non sunt , illustrantur atque, ut ostenderet beneficos liberalesque, ad id, quod de amicitia quaereretur, quasi argumentum exemplumve sumi non oportere , Eodem, inquit , si mulacro, eademque rationis imagine, amicitia invicem pro argumento sumi potest; si quis affrmet hominest neficos liberalesque esse debere, non spe aliqua compendii sed amore Iuro honestatis poterit enim consimiliter ita dicere namoue, ut amicitiam, non spe utilitatis amplectimur, se uenefici liberalesioue non gratiae reciperanda studio esse debemus poterit sane, inquit. ita dicere sed neque amicitia liberalitati, neque liberalitas amicitiae praebere argumentum potest , quum de utroque ea iter quaeratur. Haec ille rhetoricus artifex dicere quibusdam videbatur perite & scienter sed videlicet eum vocabula rerum vera ignoravisse. nam beneficum cliberalem Cicero appellat, ita ut philosophi a Dpellandum esse censent , non eum qui, ut ipse ait, beneficia seneratur; sed qui benigne facit nulla tacita ratione ad uti Iitates suas redundante non ergo obscuro neque ambiguo argumento usus est, sed certo atque perspicuo siquidem qui vere beneficus liberalisque est, qua
mente bene aut liberaliter faciat non quaeritur aliis enim
Ionge nominibus appellandus est, si, quum talia faciat, sui potitis quam alterius juvandi causa facit processisset
autem argutatori isti fortassean reprehensio, si Cicero ita dixisset Ut enim benefice liberaliterque facimus, non tit exigamus gratiam. videretur enim benefice secere etiam in non beneficum cadere posse, si id per aliquam circumstantiam fieret, non per ipsam perpetuae benignitatis constantiam sed quum beneficos liberalesque