Godofredi Hermanni opuscula

311쪽

Intelligi nune poterii, quid sit' υποβλκμυν duείβεσθαι. 9uod cuin Boeckhius sere idem esse censuit quod υπολαi ντα προςειπεῖν, SuScepta orassene rospondere alteri sise simpliciter sise interpellando, sequutus ille est vulgarem opinionem, quae tumen neque exemplis, quae allata sunt, Conlitanatur, neque omnino idetur pro verit haberi posse. Uuemadmodnm s ros Di et Himi Diis de subiicienda oratione die untur, quam is cui subiicitur proserat, sic etiam υποβάλλειν diei constat, quod verbum saepe sere idein est quod υπομιμνήσκειν, ta memoriam revocare, o onere, ut apud

Aeschinem in Ctesiphontem f.122. Gυτος smo tui καὶ διδασκει ὁ νομος ἁ χχνῆ γράφειν. Putant,id etiam

de occurrendo atque obiiciendo diei, salsa opiniono docepit. Nihil est enim aliud, quam illud ipsum, quod dicebam, subiicere alicui, quod recordetur: quod sere fit m nendi caussa, ut quis moneat alteram eius sententiae oc- eurrens intercedendo. Saepe ita loquuntur Oratores: ut Demosthenes in Midiam β. 204. postquam commemoraxit, qualia Midias dictitare consueverit, sic pergit: δεῖ τοίνυν, ω ἄνδρες 'A9υναῖοι, καὶ υΩας ουris νυ μαν Mςαπατῶν καὶ φενακίων ὁδυρσαι καὶ κλαίη καὶ δεηται, ταυρο motyάU.ειν αυπ0' τοιοῖ πος γαρει νειδία ' υβριστης γαρ ia' et quae sequuntur. Eodem modo in oratione ad Maeartatum β. 33. 34. et ad Timotheum I. 63. atque Aeschines in Ctesiphontem β.23. 48. 208. Ex his eolligi poterit, quid sit UBήδνην. Grammatiei enim temero commenti sunt quas protulerunt interpretationes r ut quod est apud Hesychium r

312쪽

tmoβλλὶδην, υποβάλλων τον λογον πριν sicuΠγῆσαι τον λέγοντα. Non nego ita potuisse diei hoc verbum rveluti si quis, quod apud Aristophanem in Ranis a v. I 208. recitanti Euripidi toties subiicit Aeschylus, ληκυλον ἀπώ λεσεν, id Onom, Jnim subiici diceret. At hauserunt grammatici interpretationes suas eX Iloinem, apud quein quod legitur Iliad. I. 292.

id plerisque visum est de interpellata oratione dictum, aliis tamen aliter sentientibus: unde Hesychius addit: ἀλ- λοι, υπολαιιβύνων. At neutro modo illud verbum aut Homerus aut Apollonius usurpavit. Et hic quidem propterea reprehensus est a selioliasta ad III. 400. qui sic Scripsit: κακῶς. ro faUD Jην. κειται γαρ πρὶν η κατci χῆραι τῶν OH ον λέγονra. Alius autem scholiastes ad I. 699. xidens non interpellatam, sed peroratam esse mulieris, quae loquebatur, orationem, ad alium p. plicationem, sed ipsam quoque vanam, eonfugit. Eius haec verba sunt: υποβλήμην κυριως σημούνει, laει- δαν λέγον roς τινος εrερος Περικον ας τὸν ἐκείνου λογον λεγο καὶ υποβαλλειν ἐπὶ του a DTOU. εστι Orε.το υποβάλλειν Gri ιαίνει τὼ ἐνίοτασίλαι καὶ ἐναντιουοθαι. ἐνταυθ α δε τῖ υπομ δην ci νεὶ του λαθρα συναινεῖν κεδεαι. Nusquam υnom, Jζν intere 4 ptam orationem, nusquam susceptam significat: sed quemadmodum ino βάλλειν est subiicere quod recordetur alter, eoquo eum admonere, admonendoque intercedere iis quae ille dicturus sit, sic etiam υπυβλιδ ν de admonitione' intelligendum est, quasi di eas admonendia occurrens. Apud Homerum illo, quem dixi loco, qui unicus in eius eurminibus est, Agamemno exprobraverat Achilli, quod manuum robore laetus nemini parere vellet. Ibi Achilles ei admonens intercedit, ignarum se habendum dicens, si . illi in omnibus rebus morem gereret; nunc permisSurum

illi Briseidem, sed, si quid aliud ereptum eat, non PM . HERM. OP. V. U

313쪽

surum. Apud Apollonium I. 699. suaserat Polyxo multoribus Lemniis, ut suboli procreandae prospicerent: quae postquam perora it, sic scribit Apollonius: ως εφατ ' ἐν δ' απρη πλῆτο θροου. εἱαδε γα γ

ανάδρυ' Υμνιπυλη, καὶ τοῖον υποβληδην επος ήδα 'ει μεν δὴ Πασρσιν ἐψανδανει , δε ριενοι , δη κεν suτα νῆα καὶ αγγελον ὁ ἔρυναιut. Vbi hic aut interrupta, aut suscepta oratio, aut, 'uod Somniavit scholiastes, clandestina assensio P Duno, quum non diserte dixerit Polixo, arcessendos esse Argonautas, Hypsipyle, cupere id videns mulieres, intercedit, apertiusque eloquitur illud consilium, ac statiin iubet Iphinoam advocare advenas. Apud eumdeni poetatu in tertio libro

quum iratum Aeetam placare volens Iaso opem Argonautarii in adversus hostes eius promisisset, sic Scriptum estu. 396. τοιο δε θυμος

interpellatae orationis ullum vestigium est, et ne susceptae quidem: deliberat enim Aeetes, priusquam loquatur: ac tum demitui, ubiecto occidendi consilio, ita occurrit Iasoni, ut cum ignivomos tauros aratro iungere iubeat. 9uod si is. qui post ulterum loquitur, inopia δην

verba lacere diceretur, mirandum profecto esset, quod tam raro eo verbo usi essent epici. In eodem libro Medea, discessu Iasonis, enius amorem iani dissimularo non

potest, dulens, optat ut praesens ei adstare possit, si sui obliviscatur. Ibi poeta v. III 8.ως si ρ ἔφη ἐλεεινα κ araac MAUGG Παρειων

314쪽

Cur hic δῆ9ιν adiecit, nisi ut diceret, scilicet quo λ-

tercederet, eloquereturque quod eam cupere ridebati Et facit hoc: admonet, consolatiar, ostendit non- nubiuin. Apertius etiam vim vocabuli declarant haec Dii apud Stobaeum LXV. I7. ἀλλ' υποδρα ιυπν υρσχεδὸν φύσεο αλλ' εγω χαίoco ἐπι Τα ει πυ-υ εὐ- ιορνέα Tot καὶ drρεκως ἀγάλλεσ9αι. ποίν' ον υno η- δαν φατιμ παλιν ' ἀγύL ευ, Πειράκιον ευδαίμοναιών γαρ -κ VO υΠως τυ φατιω ναμερrεως /ιυ- θ Πρευδιιενος. Iam Vero etiam explicari posso videtur Iocus in Homerico hinino Mer urit v. 4 4. ubi de Mercurio bores, si possit, occultaturo scriptum est: τοτε δὴ κοατυς 'Αργει ρυμνης χωρον υποβλίγδην ἐσκε φαεο, ni V αμαρυσσων, ἐγκρυφο 1ιεμαως. Ingeniose piidein Passoxius inoi λεὶ λην enniieiebat: sed tamen haec vox non est alibi inventa. Videtur vero defendi posse in 'λQnὶν, quod sit,signincanter, ut solent, qui locum designare oculis volunt, quasi suggerentes ulteri, ad quein locum animuin advertere debeat. Describitur Mercurius erebro oculorum motu locum quaerons, quo boves abscondat, sed euin ita designans, ut saltat

Apollinem, quippe non ibi, ubi videbatur locum delegisse,

occultaturus.

Ostendi, non perspectum fuisse, quid esset υποί - λ, i, μοὶ 'αλλειν, Da yiis yην. Νunc venio ad eam υποι λῆς significationem, quam Meckhius inscriptionis cuiusdam Teiae ope constituit. Is quunium in inseriptione Chia, quae numero est 2214. in secundo Corporis v lumine p. 20 I. certationes nominatae sunt duci; νωσεως, baiymδως, φαλιιου, κιίλαριsuου, in Teia autem illa apud Maillairium Append. Marin. Uxon. n. 3. P..10. et Nesselium Append. praes. ad Inser. Gud. n. 20. re tamina memorantur υn' ολῆς di rαποδοσεως , dyαγνω- σεως adultiorum, υποβολῆς, di αγνωσίως, Πολυuαύλως,

315쪽

: Vomyίας mediae aetatis, denique iuniorum, quorum primi certaminis genus in lapide deletum est, αναγνωσεως, καλλιγραφίας, λαι Πα δος, ' αλμου, κιθαρισαου, κιθαρ υδίας,ἡυθλιογναφίας, κωucydia ς, τὐαγευδίας, φλογραφίας ' exliaruin inscriptionum comparatione collegit, υποβολχὶν nillilii liud esse nisi θα γδίαν. Nullius enim momenti esse, quod in Teia inscriptione Ono D praecedat ανάγνωσιν, in Chia

autem si ho δία post ανάγνωτιν nominetur. Non tontenderim lioc magni momenti esse, sed tamen non temere dixerim nullius esse momenIi. Nam quod res ipsa suadebat, sere etiam consuetudo probavit, ut a facilioribus studiis fieret initium: unde in cursu ara hoν, δίαυλος, δο- λ χος sese excipere solebant, i quo ordine illi cursus memorati sunt in Elimuli, co I. p. 765, 4 l. 9uod si

mutatus interdum hic ordo fuit, suspieuri licet, id singulari quadam de caussa suctum esse: ut in ipso illo ce tamine Clito dyoDχος primus suit, deinde autem sequebantur oris hoν et δίαυλος. Itaque saltem veri similius est, si υno. iii idem esset quod sicia' δία, ea non ante ἀνάγνωσιν esse certaium. Sed sumens Bueckllius -οσυλῆν et ὁα μδίαν eiusdem rei dixereas appellationes csSe, quia non Gieliseis, inquit, singulare qui dam et in reliquis certaminibus musicis non ussitatum imo υλην fuisse rhapsodorum, idque tale, ut G eo potissimum ris et natura rhapsodiat certumsnis posita fuerit J Hanc ego ratiocinationem nego recie procedere. Nam ex eo, quod in utraque inscriptionc η αλ/εῖς et κι αρι sito; memorantur, nullo modo sequitur, si in altera nominata est ἡαφ pota, in altera autem μὴ λη, his v0cabulis idem genus certaminis designari. Atque etiam caeteris praeter φαλαον et κιλ/ iis ιῖν certaminibus Teii ludi a Chiis diversi erant, in quibus musicas certationes, easque multo pauciores quam in Teiis, excipiebant δολιχός, σω moi , δίαυλος, via. 7, πυγι . I'ui ro dieit Boec litus: ubi inrofuerat, tit in rhapsoria carmen carmini ex OrmnezIVadia et Odysseae annecteretur ab iis, qui Sese eaecipiebant, atque haec Successionis ratis,

316쪽

dici. Haec quoque ratiocinatio omni modo laborat. Prosciscitur enim ab eo, quod non est dein anstratum, υπο- λ dictam esse illam successionem earminum: Sum- Iituin est eniin auctoritate Diogenis Iaaertii, quas quam . suspecta sit supra indicavimus: redit autem eo, ut potuisse bauu 'φίαν appellari υποβολrse 'audiamus, non ut esse appellatam eo vocabulo doceamur. Atqui quod potest Psse, non continuo est, si tamen potest. At ne potuisse quidelia οπο ιοχῆς nomine rhapsodiam vocari predibilo est. Nam quod ait noste litus, hoc en- alia quid et multo distincitas est et cum rhapsodiae ratione ita coniunctum, uι rei rulgari conrensat ro-cabuli origMalioni, quod sic carmen assuitur et nectitur carmini, id tantum abest ut confirmet eius sententiam, et ni potius adversari videatur. Valdo enim diversa utriusque nominis ratio est. Vt dicta sit rilapsodia ab assuendis et nectendis carminibus, ut usu amisit illam significationem hoc vocubulum, dictumque est sic, ut nihil nisi recitationem carminis epici signiscaret:

coniunctionem ipsam plurium carminum notat. At quis credat, ubi recitandi saeuitutis atqne exercitationis certamen memorandum erat, non recitationem, quae est ἡα- ου' δία, sed coniunctionem carminum, quae recitarentur, esse numinatam Z Immo nihil ineptius seri poterat, quam ut carminum successionis victor diceretur, qui nihil nisi unum ex his carminibus ita recitasset, ut Superuret ca

Haec igitur quum parum probabilia sint, minus etiam probari posse arbitror ea, quae deinceps addit Boe-khius. Scribit aut in sic: Di cilius dictu, quid sit ἀνrαπυδοσις υποβολγης inisso tituli Teia. Sed quum posthac tantum υποὶ λ ς scriptum sit, nec proba

. Mi

317쪽

eamlem exactius propons. Coniicit line vir doctissimus, sed non habet qno firmet eam coniecturam. Immo minime tirobabilis est. Nam accurato solet in eiusmodi inseriptionibus genus certaminis designari, nec tam parci verborum suere, qui istos titulos faciebant, ut quod prius disertius dixissent, deinceps brevins indicarent. Uuare si idem esset ἀνταποδοσις υποβολῆς utque λοβολ η, omnibus locis aut trio uiu seriptum inveniremus aut υποβολῆς ἀνταποδόσεως. 9uod quum non sit factuin, diversa potius nominari certamina existimandum erit. Pergit vero: quod si sit tenemus, quod de Ono ἰολη diaxmus, erae eam recitationem carmίnis epicii t lem , qua succedens quisque pMapsodus contonet priorem, seu ut singulue Partes canantur ab aliis; concedemus rectissme dici potuisse ἀνταποδοσιν D Jovia, quod hoc genu8 Successionis Cantum qum si amoebaeum referebat, et unaquNeque pars,

quae post primam recitabatur, erat in λλὶ ἀνταπόδοτος, seseque rhvsodus partem poematia re debat praeceden s congruam et g , .uεMiso Detro ' δ ν. In his quum ipso diserte non dictum esse illud genus et noti . 1 ν, sed potuisse dici de laret, no ei quidem, qui concedat potuisse, persuadebit esse dicinni.

Nos vero non concedimus potuisse, non soliun quia negamus υποβολὴν esse coniunctionem carminum, sed e

iam, ut supra dictum est, quia, si id significaret hoc vocabulum, recitatio potius, quam repitatorum carminum coniunctio et copulatio nominari debebat. 9uidiautem, si is vincohat, qui primum carmen recitaverat Z Num hic quoque ino in d; timo. σεως victor dici potuit PSentiebat Boec litus, quam id non aptum esset. Itaque addidit: At prima tamen Drro 'ola sire primi rhapsodi recisalia Ase non erat dντnποδιπος. Sed quis non concedat, tit a potiori sat denomoatis, luemadmodum 93a rhusoria est et 'λγὶ rocato, et primus rhapsodus non successeris Misy quamquam res potvit ita iastutis, ut singuli bis prodiarent; sta in spsa elsam primus recisaret inomλην

318쪽

αν rario 'oror . Ne in Ilis 'qnidem quidquam firmi est. Sumit, a potiori factam esse denominationem; sumit,

rhapsodiam vocatam esse υποβολην r neutrum demonstratum est. . Id igitur sentiens, comminiscitur aliquam rationem, qua potuerit dici ἀνταποδοοις υποβολης. At non quid potuerit seri, sed quid laetum sit, cupimus co- '

gnoscere.

ideor mihi ostendisse, qnao disputavit Boechbius,

partim ex meris coniecturis hausta esse, partim rationi-bna non recte conclusis contineri, In stremo nutein eo redire, ut potuisse esse statuatur, quod nec demonstratum sit suisse, nec potuisse esse veri simile sit. . Itaque alia tentanda erit explicatio. Eam autem illa, quae ceriissima est verbi significatio, tam planam, tam simplicem, tam rei accommodatam offert, ut non dubitandum de eius veriatate videatur. Nam quuin wrοβαλλειν, υmi AD , υπο- λευς proprie destinata ei recitationi vocabula sint, quaest alio verba suggerente, quid aliud in inseriptions illa qnod positum est signiscare censebimus, quam recitationem vel sermonis alicuius vol carminis, factam memoriter, sed, ut hodie quoque fit, quum pueri atque . adoleseentes in scholis ali in id coram coetii anditorem recitant, ndstante, qui ex scripto verba suggerat, ne sorte haesitet et conturbetur is, qui eiust nodi specimen exhibet ' Id si ita est, satile intelligitur, quae initio instriptionis Teiae Ieruntur verba, s οβολῆς ἀνταποδωσεως, ni iud qnid esse, quam quod deinde positum est υnot - λης. Est id antem non, ut Boethhio videbatur, recto Easu ἀνταποδοσις et Ioi laut ς, sed naturali ordine verborum etinis βολὴ tiyrαποδόσεως, reeitatio diverbii, in quo,

qui reeitabat, utriusque colloquent in in ingenium animique uilectionem variata voce debebat Oxprimere. V uod quum esset maioris exerritationis et peritiae, quam unius sermonem recitare, eertatum eo gen re vidi mus ab adolescentibus adnitiori A uetatis, mediae tintem aetati simpli- orem assignatam esse υποβολήν.

319쪽

N CREATIONE A Α. L L. MAGISTRORUM ET PHILOSOPHIAE DOCTORUM

POST OBITUM CHR. D. BECEII.

V erissime simia et gravissime dictum est, quod summus ille Thebanorum poeta Pindarus quodaan in carmine scripsit: quid est GHquis ν quid non est y Vmbrae som-ntam sumus homines. Nam ne hanc fragilem vitam Commemorem, quae quum omnino homini non sit nisi brevis concessa, iam tot improvisis, tot sortuitis casibus es, noxia est, nullum diem ut nostrum dicere possimus, nisi quem sospites transegerimus, illud multo mihi quidem videtur mugis dolenduin esse, quod etiam qui maxime vel . virtutibus vel saetis insignes viri suerunt, ubi quem l nebant locum reliquerunt, post breve luctus desideriique spatium, Ianguescente sensim reeordatione oblivioni traduntur. Est illud quidem ab ipsa natura ac profecto sapienter ita institutum, ut, quoniam discedendum est omnibus, tempore minuatar dolor, marcescatque desiderium, et, sicut in siumine quumvis magnus aquae haustus non relinquit hiatum, sed. statim impletur vacuum explanatu que communi fluidi nisu superficies, sic etiam in rebus livmanis, ne domus, ne civitas, ne universi generis consociatio dissolvatur, intercapedo non sit diuturna, sed 4 di

320쪽

succedat alius alii, neque interrumpatur ordo cursusque negotiorum. Verum etsi sic omnes deinceps cedimus aliis, meinoriaque obruitur si naulorum, tamen pietatis est meminisse eorum, qui aeternae legi debitum persolverunt, praesertim si desiderii iustus eaussas reliquerunt. Idcirco et inibi ipsi et vobis, venerandi collegae,' vultisque, humanissimi candidati, iniquus purumque memor ossicii mei esse viderer, nisi linc quamvis laeta in paneuri mentionem

sacerem eius viri, quem de ordine nostro deque universa Academia longum per seriem annorum praeclare Ineritu innupser mors nobis eripuit. Noli tu tamen vos exspectare,

me laudes illius viri hac oratione persequi in animo habere. Non ego id mihi arrogo, ut me putem aut recte satis aut digne celebrare posse ingenium, quod in eo eximium fuit; doctrinam, quae fuit amplissima planeque admirabilis; meritu, quae tot tantaque fuerunt, ut,ne enumerari quidem, nedum convenienter laudari posse videantur. Illud tantum propositum habeo, pietati ex Mi- qua parte SatiSsacere quum nostrum omnium, tum meae ipsius, qui illum adolescens magistrum, post in omnibus quos in Academia nostra consequutus sum honorum gradibus testem, comitem, adiutorein habui. Sic autem ex sequar illud officium, ut, quod hic dies atque haec solemnitas me lacere postulant, vobis, candidati doctissimi, quod ad studia vestra recto atque utiliter persequenda pro- suturum credam, ab illius nuper collegae nostri recordatione repetam. Nam eruditio, quo uno nomine omnes quas in homine litterato sitas esse virtutes oportet intel-l gimus, quum bis tribus rebus contineatur, doctrina, ingenio, liberali cultur harum nulla est quae in Chr. D. Bockio non fuerit eximia ac plane singularis. Atque ut singula paucis attingam, historturum ille omnis aevi immensum umbitum ita erat memoria, qua tenacissima utebatur, Complexus, ut non solum res gestas populorum, institutaque gentium antiqua et nova, sed etiam litteras, litterarumque incrementa variamque fortunam teneret atque in numerato haberet: quid autem do illo genere dicam, quod vel solum inliniti laboris est, quod in ecclesiae Christianae litibus et discept