장음표시 사용
301쪽
duo versus: illud vero ex Aristidis Ioco, cuius pars ex septem illis versi lilis, quorum meminimus, Sumpta eSt, colligi poterit, MFronidem, si litoris est qui loquitur, perrexisso de oratori lius dicere, ac proinde paullo post illos Reptem versus dixisse, παντα δ' ἐὶν φλυαρια
Προς εκεινον, tum antem, ad eos qui iam viverent oratores transeuntem :PΠTωρ γao ἐστι νυν τις, δν γ ἐστιν λεγεινήο Που Dryὶς αριστος, α λιτ ιος postremo autem: οἱ M 'Looκρατους γε παῖδες ἐυβυDuoί τινες, ωαητα τεκνα, κουδαιαῖς Toυuου τρόπου. Horam fragmentorum tria postrema hoc ordine sese excepisse propter argumenti similitudinem probabile est. Blud vero non licet certo ammare, Myronidem haec omnia dicere. Potest enim primus illorum versuum Periclis esse quaestis,
ρη τωρ γάρ ἐστι νυν τις, ἔν γ εστιν λεγειν; Quod si ita est, in ultimo versu recte se habebit quod
Raspius probat του σου Τρυπου. Quemadmodum haec fragmenta nobis non videbantur satis recte atqne idoneas ob caussas Iocos tenere, qui iis assignati sunt, sic etiam de illis apud Stobaeum . m. s. octo tetrametris iudicamus, quos Pericli videmus esse tributos. At ultimos horum versuum, ω ' ασφαλ ς επραzetouεν' νυνὶ δ' οπιι τυ- χοιμεν' , στρατευομεσίν αἱρο υνοι καθαριιατα σΤραTq- πυδε vix Periclis umbra dicere potuit, sed nunc viventis haec senis verba sunt. Et quum aliud eodem metro scriptum
Dagmentum, ut supra indicavimus, ex ipsius Bassi sen-lantia choro sit tribuendum, qnid potest veri similius esse,
302쪽
quam ut utruinque s mentum ex parabasi, et quidem ex epireliemate et antet,irrheinate, sumptiim credamus 2 Ex quo sequitur, ut septimum decimum fragmentum, quod ab Harpocratione in sed αρσια servatum eSt, ut ex ea quae proprie parabasis vocatur petitum, ambobus praecedere debeat. Ostendisse videmur, ulla et probabiliore ratione ordinari atque inter se coniungi fragmenta potuisse. Progredimur ad ulteram sabulam, cuius quoniam fragmenta It ullum praebere visa sunt ordinis indicium, minus implicata evasit eorum tractatio. Itiaque missis quae probamus, de eorum singulis fragmentorum dicemus, in quibus dissentiendi materiam invenimus. Ac p. 85. do tetrametro iambico curulectico, euius utilina verba apud scholiastain ad Λxes Mistophanis v. 88 I. sunt αυτηλίος, καλὴ πολις, miratur Ruspius, quod non duduin correctum sit metri vitium, scribitque: nam quomodo ta dem tetrameter sambscus desMero potest in fam-bum πολις,. Cutas Nitimus pes est remphimacer eum
amphibrachitin dicere volebat eel bacchius 8 Sed quum pergit: sine dubio Scr*serat Eupolis Mori noλις
αυτη. Neque enim merseo reprehenderis anapaestum sede septima quam ris rariorem: gravis is emror est in re metrica. Imino restituendum, quod apud scholiastain ubest, verbum: αυτη λιος, καλὴ Πολις παρεστιν Non aliter enim ilIa in sede concessus est anapaestus,
quam in nomine proprio, ut in Thesinophoriagusis v. 547. ἐγένετο πιαλανίππας ποιῶν Φαίδρας τε ' ΙΙ --λοπην δέ. Nec licobat Cratino talem iambieum sacere, qualem in fragmento Deliaduin apud scholi tam Aristophanis ad Aves v. I 204. reponendum putabat Fritasellius in dissertatione de Thesmopliorimusis posterioribus p. 49.
303쪽
296 DE EUPOLIDIS sed unius litterae ibi adiretione oris erat ut plane alio
Non minus vitiosos versus dedit Raspius p. 86. in 'iragmento apud scholi tam Venetum ad Pacem v. II 42. II 76. Consideratis quae scholiastes dicit facile et metre et senientiae consuli potuerat: νὶ δ' υστατη που 'σF ; ηδε, Κυλος πλεα στα-
ἐν τῆ δε τοίνυν τῆ Πολει φρουρῶν ἐγώ ποτ'
Nequo quae p. 90. his apud Pollucem VII. 13.
verbis, κακα τοιάδε πάσχουσιν Ουδε πρῶθιν αἰτῶ a hibita est emendatio, probari potest. 9uod dicit Raspius t s ric cod M. πάσχω μἐν est emendatin Remsterhussi, id ab Mnhelio acceptum salium est. Εdd. vett. habent πασχουσιν et αἶrουσι, nequo id mutandum, reete verbis in versus distributis: - : . κακα τοιαδεπασχουσιν, οὐδἐ Πρασιν αὶ Ουσιν. 0nae in Bekkeri Ane dotis p. 453. Ieguntur, ασπου - εις δ' ἀννὶρ σπουδαίου κακιων, non possunt, ut Raspius p. 9 I. putabat, ex versibus dochiniacis esse, neque est cur quis in sententia offendat, coniiciatque α πουδος δ' aνὴρ σπουδαι ρ κακον, sed terminabatur his verbis 37stema anapaesticum vel anapaesticus tetrameter, scripsis hoc modo: ασπουδος ἀνηo δἐ σπουδαιου 'στὶ κακιων.
In verbis quae p. 93. ex Harpocratione V. ἀκοκρι-
304쪽
P. 97. assertur hoc ex Athenusto X. p. 425. A. .
Amyntas illa, inquit, poenas dabit et quod, rusticus quum'
305쪽
sit, unguentis adstat, et quod cuius rei caussa Iegatus, missus est, in ea se Inale versatum intelliget. , - POStremo Raspius contra nos Fritetschii sententiam defendit, comicos putantis caesuram in versu Archilochio:. una sIllaba priorem quam tragicos constituisse. At etiamsi inultis in exemplis eo loco siniri verbum ridemus, i tamen nihilominus altera pars huius metri censenda est ex trilius trochaeis constare, quae lex etiam aliis est multis versibus communis. Id clare ostendunt huiuscemodi exempla e . . Eaὶ τοισιν εαυτου l πιυσι τά- τριορχαις. itως ταχυ τουτο γὰν οὐδείς l πω παρος δε- . t δρακεν. - Si in hoc metro eaesura una 81llaba prior esset, non es- . set permissa eius neglectior quod contra si ante tres il-.los trochaeos est, nihil olfensionis neglectio habet, ut in
. - ' Moverat Fritrachium illud potissimum, quod maior pars
' exemplorum apud comicos videretur hanc cucturam com-
. At comici saepissime non curant caesuras, eas quidem,quao neglectae perpetuitatem numeri non rectant: quod indit in hanc, quae in versu Archilochio ante ithyphalli-ν eum est. Quod si luc versus a comicis ita esset com- positus, ut libyphallicus ille anacrusin haberet, durissima esset caesurae vioIatio, si illa anaerusis longa s)llaba fina- lis esset, ut in illo ν. hσθεὶς ἐπὶ τοῖσιr έαυ l του παισὶ.τοις τριορ-
Nam etsi similis neglectio eaesurae in aliis versibus i venitur, ut in tetrametro iambico catalectico, veluti in ' Aristophanis Equitibus v. 865.
306쪽
λαν φύν τὶ λιμνη καταστῆ, λααβάνουσιν or δέν, tamen id multo minns ingratum est, ubi per dipodias versus incedit, quam ut i aliud genus nurneri, idque ex . triplici ordine sequitur. - Addimus his hoc. Quum Raspius p. II 3. in adnotatione I5. putavit noρ ων Ionice pro πορθητωρ dici, non meminit ab Eupolide hic Παρθαο α respiei, memo- ' ratum mythologis et logographis, qui saepe etiam Πορ- θύων voeatur: v. Heyn. adnotati. criti ad Apollodorum
307쪽
Legenti mihi dissertationem indici Iectionum in Universitate litterarum Berotinensi per semestre aestivum anni MDCCCXXXIV. habendarum praemissam, in qua A. Boeckhius F. Λ. Wolsi caussam contra Gr. G. Νiraschium defendendam suscepit, nec Nireschii sententia omni ex
parie vera esse visa est, ea autem interiiretatio, quam me khias proposuit, etiam longius a vero recedere. Ao
tractius quidem in praeparatione indagandae per Homeri Odysseam interpolationis, parte L p. 30. quum Diogenes Laertius in vita Solonis L 37. scripserit: τα δε ua ρου ἰξ -ο Hὶς γεγραφε ἐαφφλισθαι, οἷον. oriου ὁ πρωτος V, ἐκεῖθεν ἄρχεσί τι τον ἐκδιω- νον illud ἐζ -οβολῆς siti φ μδεισθαι non in Diogenis,
quam Wolsus amplexus sit, sententiam accipiendum esse,' sed subornatam rhapsodis recitationem, sive ita nexam, ut exhiberent, quod recitare iussi essent, denotare existiamati Amat vir doctissimus obseurius et Ioqui et dispu-' tare. Quo factum est, ut neque his verbis quid dicat satis aperium sit, nec plane ea consentire videantur cum
eo quod scribit p. 39. et ἐξ sno λης longa facilius
in nostram sententiam ac pietur, neque innis' et γεως tam est ex pientia ut pergat, quam oreris ita ut reddat. Omnem tamen eius de hac re disputationem perlegenti hoc apparet, visos ei esse rhapsodos Diuisigod by Cooste
308쪽
Homeri carmina in Panauienaeis sic recitaro iussos esse, ut omitterent quae praeceptum esset omitti, quae autem recitanda'essent, integra neque ullo modo mutata proserrent. Videtur ergo sere eadem esse putasse ἐς inro -
Eodem modo Boet ius quoquo utramqne dicendi rationem ad eamdem sententiam redire statuit. sed discedit ab Nitnschio eo, qnod continuatam recitationem significari putat, qua ulius rhapsodus eo loco, quo alter ' . , desiisset, illum exceperit, eoque modo plures totum car- timen uno tenore ab initio ad linoin peregerint. Haec ego quum considero, videor mihi et in eo, in quo consentiunt ambri et in quo dissentinni, nonnihil erroris deprehendere. Nam non eadem Sunt ἐξ mose λῆς et υnoληφεως, sed diversissima: quilinquo sint diversa, viri illi ambo neque illud recte secerunt, quod ista idem significare putarunt, neque in eo sibi ab errore caverunt, quod alter υπολqi uiri uterque υaoβολιην. malo sunt interpretati. Et υπόληφιν quidem Boethhius recte is vidit susceptionem sermonis dici, quum alter priori in ν
dicendo recitandove succedit. Non debebat autem eamdem potestatem etiam ulteri vocabulo tribuere. In quo ducem quidem habuit Wolsium: sed miror ego, quod nec vollius neo BoeeLhius, neque vero Nii gwhius reput runt, quam suspecto auctore illa tirodita sit interpretatio. Est is Diogenes Laertius, scriptur negligentissimus, et cuins liber plenus est erroribus librariorum: ut illo quidem in loco, ubi υποβολνὶς explicat ouν οπου υπρωος εληςεν, ἐκH9εν απεσθ&ι TOν uouενον, nesci mus utrum ipsius Diogenis levitatem notare debeamus, qui vel ino LUjς pro εξ υποληφεως scripserit, vel ex alio auctore, apud quem non erat εξ emolioλης, po--
309쪽
strema verba adiecerit, an enlpa sit in librarios, Pi etiam in iis quae sequuntur aliquid omisere, conserenda. Y molyολὴ igitur quum quaeritur quid sit, mirum est, quod Boethhius, quit in rectam esset viam ingressus, rursum eam deseruit. Verissimum est enim, quod dicit, ἐξ imoβολῆς διιεναι τι esse GHqusu dicere altero praeerDιte Terba: in quam rem asseri Polemonis locum apud Macrobinm Sat. V. I9. qui de iurantibus per P Iieos scripsit: ὁ δε ορκουμενος - υπο λγης δίεισι τὸν δρκον exemplum vide apud Aristophanem in Lysistrata a v. 212J; et Isocratis in Panathenaico e. 9 I. sive g. 23l. οὐ προυρον ἐπαυσάur; ν, πρὶν ἐπιέβαλοντιῶ παιδὶ τὸν λογον. At multo id melioribus consim mari auctoribus potest, in iisque Homero, quo usu8 qui- dem est Boo Lhius, sed ut illos scholiastarum sequeretur, qui male verba poetae sunt interpretati. Sapienter eodo loco, qui est in XIX. Iliadis, iudicaverat Arista chus, sive insercus ille, Sive tuens versum 77. quo Ag melnno orasionem habuisse dicitur αυτόειν ες εδρης, οὐδ' εν μεσσοισιν ἀναστάς, ut versus, damnatus ab aliis, plane necessarius est. io enim loquitur Agamemno et
υββαλλειν ' χαλεπὸν γαρ, επιστά/ιενον περ ἐοντα. ι ἀνδρων δ' εἶ, πολλm Ouαδφ Πῶς κεν τις daeoi Gm, , η ειποι; βλαβεται δε Dyυς περ ἐων αγορζτής. II λείδη /ιἐν ἐγων ἐνδειξομπι' αυTaρ Oι αλὰ.οι συνθεον ' γελι, 3ιὐθυν τ' ευ γνωτε εκαστος. 'Vulnere gravatus Agamemno oportere quidem dicit se stantem verba lacere, nec detorum esse suggerere alii, quae is pro se dicate quod difficile etiam perito emersed in tanto tamen concionis strepitu, in quo rix audiri orator possit, Achilli se dicturum, quae is deinde cum Graecis communicet. Pessime id is scholiastes, quem
310쪽
quoque, quibus t οβολευς interpres esse visus est, vehementer errarunt. Non enim is, qui accepta ab alio