De coniunctivo Plautino

81쪽

Suppetias ni in sorore ferre. impers more. 505 6 most. 667. Quidquid dei leunt id decretumst dicere. dicunt diem'

Etitim obliquae orationii ii sentitim tu aridam a nominativo cum infinitivo proficis sentis. sellule in rectam Orationem abeuntis non possum nim brevit E perstringero.

Ut in ore. 229-25 I De mi lilio Reni3 somnium ita exponit ut primum v. 229 - 33 narrationen siit, iungatvorbis mihi visus sum deinde 234 244 licetiter pergat quasi de re vere facta, non de somnio:

234. Ea simia adeo post haud mulio ad me veni etα, post in v. 245 l subiuncta et absoluta narratio ide fidom varientur. Eadem, quin etiam maiore, variandi licontia utitur Daemones senex in somni reserendo Rid 598-610. Quin si eos ipsos versus spectamus, in quibus cum praeteriti temporis verbo subiuncta oratio sit, coniunctivum obliquum exspectamus, in eis quoque modos absolutae na rationis reperimus

ut Μem 2 . Ei ne moeret, quum domi ante habui

In stoli e lam simiae concredere. Sed si hae sit illa licentia se ilico ex ire vi eonfinio somnii atque rei vera profluit, cum sibi videatur senex ille ea narrare, quae tamquam praesenti evenerint. Iusta autem obliqua ratione et ad finent usque --

tinuata utitur Philocomasium in Mil. 383-92, ubi exponit, quid per quietem viderit. D Meeb. 25 v. p. 15

82쪽

Ros surrimas in Mori conspoctu poenas.

Plautinum sermonem examinantes studuimus maere, qua ratione inceretur in subiuneta oratione indicativus secundariae sententiae, cum in infinitivum transiret sententia primaria.

Repperimus duo exemplorum genera esse seiungenda: I obliquam rationem et II meieram r. subiunctam. I. Obliquam orationem secundum advigium et Zanderum appellamus eam, in qua verba et sententiae r seruntur quae aliena sunt ab eo qui loquitur, sive alterius personae sunt, sive a tempore tantum loquentis aliena, vel

Infra hane orationem coniunctivum Obliquum reperimus necessario requiri in omnibus sententiis secundariis, quae re vera ad eius ruentem reseruntur, de quo enuntiati regens praedicatur, sive res certas sive reseogitatas signifieant, cum indicativus in eis tantum se tentiis usurpetur, quas is qui loquitur aut ipse addi auisuis verbis eircumscribit. Obliquum igitur coniunctivum inventinus A. os vere praeteriti teniporis verbum, quaecumque est

B. Post praesentis aut futuri temporis verbum, Disitia ' Corale

83쪽

- 5 i. sim persona est tamen post universalia verba ui'urami indicativus liberius retineri posse videiur):3. Si I persona est, in Plauti sermone numquam oratio obliqua provenit. . Verbum impersonato ibi tantum obliqua orati s

quitur, ubi eam requireret personalis structura, quae ad sententiam responderet, Substituta.

II. Ab hac obliqua oratione diligenter distinguenda

est reliqua sul iuncta oratio. Nam extra eos fines, quos ain designa thuus, i. e. si quis ea eloquitur, quae ipSe iatu sentit, coniunctivus in subiuncta oratione non exoritur nisi in universalibus

infinitis sententiis semudariis quae infinitivi notionem explent, ad futurum tempus smper spectantes, si non intra infinitas periodo sunt.

Quin in Plauti sermone ad futurum tempus quodam e modo omnia exempla spectant, in quibus praeter subiun tionem nulla coniunctis ratio pereipi potest Nam si non ipsa sententia secundaria suturi temporis est in verbo r genti liqua voluntatis noti est, quae ad suturum tempus totam periodum reseri. - simpliei enim dicendi verbo ex omnibus unus tantummodo coniunctivus subiungitur init. 14Iι

Forsitan cui tirum viilua mihi consutre, quod necos μRrio quident lixi coniunctivum Obliquuin requiri, sed post II per

innuin verbum iussivum concedo liberauit optimisi patere. Hunc autem indieativi usum liberiorem indo vidimus sitire, quod II persona verbo iussis non muto eius qui appellatur subiungitur, sed verba eius ipsius qui loquitur. Attamen obliuiuum hunc con innctivum si quando nobis occurrit iuro mihi videor appellam o, quia etiam in certis rebus usurpatur.

84쪽

iuro quod umluri- - η rutum p. 41), ceteri ex huiusmodi verbis pendent oportes, deret, licet, aequum est, . . Mono in his quidem infinitis sententiis coniunctivus nocessario requiritur.

In iis autern ententiis, quae ad certa res et certos homines pspiciunt in lauti sermone etiam in infinitis periodis clune ad praesen tantum tempus referri OAsunt), conii inctivus non provenit nisi aliae simul rationes ei suifra

gantur.

Ad irrealom enim notionen primarias sonisentia seeundaria semel Τrin. 75-6 p. 27. D. Bacch. 96 564

ad negativam semel vel bis Poen. 276 et s. 435 p. 42 , es mL 26 554 55M ita assimilatur ut in re irreali aut cogitata ipsa quoque versari rideatur ceteroquin coniunc tivus est in relativis aliisvo sententiis eas notiones intemdens, quas etiam in absoluta dictione exprimere potes quamquam eo facilius apud infinitivum subiunctum eo iunctivus provenit, quod illustrior ibi est ea modulis vis ut

inservit. Ubi igitur in primaria sontontia sit. I personae verbum practs n aut futurale, 2. orbum impersonale exceptis is quae obliquam orationem secum habent v supra), ibi in secundaria sententia, quae apud infinitivum subiunctae rationis est, indieativus in Plauti sermone o si infinita est libore se vari potest, praesertim si non iid futurum tempus resertur, sit, si definita est l. e. ubi de re certa agitur , semper servatur, nisi aliae rationes accedunt, quae coniunctivo

faveant.

3. Item postes personae verbum iussivum in secuta. seni subiunctae periodi indicativus saepe retinetur, si beendi verbum est, semper si sentiendi verbum M. Djsitire by Corale

85쪽

De coniunctivo qui est apud

coniunctimS.

86쪽

Coniunctivus obliquum coniunctivium obliquum, qualem in priore huius disputationis parte desuivimus et ab eo distinximus qui regenti infinitivo Hberetur, prius excipiamus quam coniunctivum ex assimilation qua dicitur vul attractione modorun profectu ui aggi edi utitur. Ille enim sua in habet vim, ut euid iaci a in sena mitrii in a loquente alienum es a significet, utques in Omni Generis sententiis necessari requiritur nisi quus is tui loquitur ipse circumscribit aut addit hic autuli restetit coniunctivo debetur vel ad eum insimilatur qui coniunctivus assimilationis item

ut is qui regenti infinitivo debetur neque in Omnia generis sententiis usu venit neque, ubi adbibetur, aeque necessario adhibetur. I. Tertiae personae verbum personale est in primari enuntiato. A. coniunctisus. l. Condicionales sunt sententiae: Amph. prol. 64 Nunc hoc me ure a nobis iussis Ivl iter,

67 si quoi ouisores deseindiu uiderint,

Ut is in cuneo pignus cupiuntur tuus. cure. 25. Quod isti seriptunist, id te rure iusser MProfecto, fuceres, suum si uelles W-Mere prol. 60. Quod nisi puderet, ne hibere pinere.

87쪽

- 80 Non tanti est hoc X. Ps. 899. num eum circum ire in hunc diem Ut me, si posset, muliere intervorteret.

ire BCD, possit J

Nam licet admodum crebro indicativus si possum etc. in hac forulula usurpetur, tamen ostendunt talia coniunctivi exempla, qualia sunt Vidul. 56. Ibo et quuerum si quem possim sociorum nanciscier Seu quem norim qui , 68, Most. 837-8, Trin. 53l etiam extra obliquam orationem coniunctivum adhiberi. 2. Relativae sententiae: Amph. 81. Hoc etiam in mundatis dedit, 3. Qui sibi mundus sel nit delegati ut plauderent, Quin ulter quo placeret γέ fecisset minus, Eius ornamenta et corium uti conciderent. As. 443. Iam retineri, ut quod sit sibi operis locutum moeret. Bacch. 550, 788. Orabat quod isti esset scriptum ut fleret. es ind. Curc. 25. Cist. 84 Vessit morem, mihi in me, quem ego a murem graviter, sineret cum

eo vivere.

Poen. Audire iubet vos imperator histricus, Bonoque ut animo sedeat in subselliis, Et qui esurientes et qui saturi venerint.

sedeat BCD, quod recte defendit Leo Ps. 57. Ut qui huc adferret eius similem symbolum

Cum eo simul me mitteret.

Qiqui', ut qui P mittere CDJPs. Arg. I, 3 II 6 item.

88쪽

ut tu quod uu e rant in reniant sibi, in quo ex ut pendet a verbo Goptant. Aul. 29. Is scit udulescens quae sit quam ompresserit.

Cis indicativum circumseri, litis in Cist. 179 p. 4 et a Ipersonas verbo pendentem in Aul. 3. De com Amph. 101 infra. Mi exta es verbi species in . 12i miri sese mos Quam non pertistum reddat, quod promiseris.

3. Temporales sententiae:

Cist. 0l. Nunc me mater iratast mihi, Qui non redierim domum ud se, postqvum hane rem resciserim. As. M. et quoque ut in meo Si inviditur norix umotor, a vi quom sideat Dudeus. Mil. 578. finis quii remiserio in miles quom - uiu - οπιρ hendari Bacch. 43 ut, ubi emeritum sibi sit, se renisu domum Ep. 3i6 ut , dum rem dinum fue eret, eunture sibi.

4. Comparativa sent. Trin. 305. Qui homo cum animo - depugnat suo, Utrum itane esse mavelit ut eum ammus aequom

An ita potius ut parentis eum esse, velint. Ad eum pro reflexivo se . p. 9-I0.

Non pauca quidem iam ex his exemplis sunt, in quibus coniunctivus suo loco esset, etiamsi non obliqua ratio adesset quae tamen efficit, ut eo magis ille modus requiratur. In aliis iunctionibus praesortina si negativa est primaria sententia obscurior est, si ulla, obliqua vis, ut in his infinitis sententiis intra eo Mutiviis periodos: G

89쪽

civae 377. mi uorane morem plerique urgenturii,

in alius ultimis eunt, reddant nemini, Pugnis rem solvant, siquis poscat clarius. soleant, corr. B JAmph. 46. Sed mos numquam illi fuit patri meo in e robraret quin bonis faceret boni. Μerc. 35. Quia ιllus usquam amator deos t eallide

Facundus, quae in rem finisi nὶ suo in ut possit loqui. Obliqua quidem vis finalis ut in Amph. 0 cogitari potest et in hoc exemplo et in mili rin. 34. Nimio sil ris Furiunt is in id quod prosint Furgus. Sed non propter reflexivum pronoenen Num id necesse est scis p. i huius disp. . In utroque ex coniunetivus iam negativae notioni debetur nihil quod in rem suum sit. coniunetivus assimilationis potius quam obliquus agninscendus est in Trin. 2i0. Fulso, an uero laudent ulpen quem relint ii meri fuerunt, dum illud quod lubent

B. Indicativus. Indidativus in sententiis qua loquentis vin iisdem legibus, quas p. li in huius disp. cognovimus, nobis o

currit. i. In sententiis quas ad xplieiindit in uidit i qui I quitur, ut in compar sent quae parenthesis loco est: Μero. 428. Mundavit, ut ad illum faciem, ita ut illast, emerem sibi. vel in relativa: cist. 13. quae me vere tanto Servare iussit, qui sum Selenivin pure ius Fuellius posse noscere, quae erae meu supρο- sitast parra. Disitire by Corale

90쪽

vel in teinporali: Trin. i5. quid illi festinet sentio :m syr erortiti eriκmisum, quando sorιιι esedit s.

Absoluta enim es hae senti tempori v. p. 16 e et iunmnda sunt: nune quando emorti festino v - . 2. In sententiis quas circumscribit is qui loquitur, a. ubi nocessario indicativus adhibetur: Mil. I 0l2. Homo quidu-st qui scit quod quaeris ubi sit. Ps. 597. b. Ubi etiam eoni. M. adhiberi potuit:

Relativae sententiae: Cure 425. Quod istic scriptumst, id te orare iusserou Profecto ut faceres, suam si velles gratiam.

cis coni obi Bacch. 788. Orabat quod istis esse seri; tum ut fieret.

Εp. 47. Ipse mundami - ut disinu Quum um ab ut emeretur sibi: 70 putrem prius a m nenire non in , Quum id argentani quod debetur pro tua Q.

numeraveris.

Temporalis sent. Μil. 1317. Orant te ut eas ventus operam dum dat, ut velum e lice=ιt seant ventus - ut ullam e licet CD, adventus opheram

dum unt ut ut inem e licet B, .. xplicent A corr. FTJ.jelai so lange'. An haec est licentia illa post Vinpraesentis indicativum etiam in obliqua oratione retinendiρ3. Indicativus post eiusmodi II persona verba regentia, quibus non simul III personae diei aut sententias subiunguntur. Iam p. i5 0 60-61 huius disp. ---