De coniunctivo Plautino

61쪽

ret nanu,

Te viris rigentum redditurum'

DPromisistis FZ, Pronstratis liquiis est sed, ut in eas i93 p. ii concessivas notioni debetur coniunctivus relativi enotiati, quem em dum Benileium metri ausa receperunti S. et Leo in

Rud 272. Quaene Aeetae e mari simus ambae, obsecro, Unde nos hosttiis tigere voluisti ver Sed quod ad grammaticam rationem attinet, indicativus codicum sumus per ne locum defendit.

B. Indicativus necessario requiritur in Amph. 752, Cist. 607, 708-9, p. 97-8, Ps. 798 ad A. 500-immoribus - quom, musinctus in Men. 668 p. 16 He Rud. 1186-74. M. H. Praesentis aut futuri temporis est verbum rimarium.

Coniunctivus obliquus usurpatur, ubi re vera alterius verba aut sententia referuntur vel ut apte ait

Brix ad Mil. 301 leb se har de Stundpunkt dea Angere de te nos ruor'. I. Ubi affirmativa est sententia regens, obliqua oratio rite sequitur. Men. G. Pugnis, solus in huius ore quicquam purcere, Nai oculis abseeduc

62쪽

- M Nam indieativum adhiberi in sententiis, qua aperieloquentis sunt, vix opus es commemorare.

quicquam.

atque occidere. eum qui stat hunc v. 864). Baech l008. Tuntum flagitium te scire audim meum, Quod eum peregrini cubui uor multis. 2. Ubi intor rogativa est sententia primuria, magna ex parte interrogantis arbitrium est, utruni sui verbis uti velit an eius quem compellet utrum ex sua mente interroget, an ad animum eius quem interroget sententias reserat. Quo fit, ut indicativus interdum videatur licenter restare, re vera autem vix aliter atque post III personae verba restet.

Sit profectus peregre, petrotasse assiduo. almy- verans sunt ea quae dixisti m 58 ete' Gmporis igitur quaedam confusio est atque praeteriti temporis

significatio. Indicativus autem in Uen. 1050. Men hodie usquam connenisse te, audin, ud οβ dicerer

Postquam admorsum Hii imperunt, huc venirespmnaechmus enim putandus es non verba ipsa vi senionis referre, sed tantummodo quaerere, num assimam Disitire by Corale

63쪽

nudstat ess ea quae iam ipse ei proponit, suis verbis te napus illud circumscribens postquam imperavi. Nam hoc dicere voluit Men. . Nego me convenisse te post quam imperari', in qua period necessario indicativus servatur. A. coniiure fisus. Condicionales sententiae:

Trin. 9 S. Quid te dictatorem censes foretu, si aps te

Truc. 624. Emoriere ocius rei si mam viceris.l Quid manu uiceri myssi libri, ni Stud. ni m Brum.Jri brachylogiam enim ho dictum es pro Quiar mene uis moris virum es-- mu nu ni in cui igitur a. h. l. dicere Ussing risur eodem forma qua interri ymtum m ', potius dicendum erat: Repetuntur inferroga tions eadem verba, in obliquam tantummodo spe eis meonversa' in M. 333, p. 93, Mosi 182-M.

Coniunetivum igitur par est accipere etiam in his seM.,

quae verbum regens equuntur, ed in quibus utrum coniunctivus sit an indicativus ex verbi specie non Possumus concludere: . 338 Iam demorandum censra, fiet O iv eris'

612. Num quid me facturum ut , M istuc quod diei furis' Bacch. 1198 mi is illum sumere censes, nisi quod tute inidederis' foenses sumere trai. eisi .JSed absolutae iam perita condidionali tribui potest coniunctivus, qui est in Bacch. iis3- e ml. 1150-1, ad universale subiectum spectans. In relativa sententiari. 482. vim seis fui in sineisummum amare liberare quam selit δ' De duobus ex ita recte dicitur Bacch. 66i, Poen. 353.

64쪽

- 56 id mes cogitandum est coniunctivum vulgo esse in relativus ententiis, quae ad verbum ecquis se applicant, ut in Amph. 856. In P n. 265. an te si vis inter istas torsarier, Prosedas, pistorum amicaS, --8. Quae tibi olant tubulum at r utumque,

Qua ud quisqu- umquam libera tim reoniunctiviis tun nescio an Motheticiis sit suppressa ymi inur Mus orae, is , quas sententi hia in Verbo tibi. coniunctivus ad universalem II personam

spectans). Temporalem sententiam Most. 975- supra laudavi. B. Indicativus reperitur in eis sententiis quas ex sua mente suisque verbis circumscribit is qui interrogat, non Olum si quas explicandi causa lax adnectit ut Amph.

760 I, vel ipsi interrogationi opponit ut Amph. 56l auri mihi praedi re id, Domi ιε - nune, - hic uiles 373-4, 730-I, sed sitiam si necessaria sunt membra interrogationis.

In omparativa sent.: Rud 1099. Ut tute's, item omnis enses esse 'In relativis sent. quas in cortis rebus versantur:

d. 1035. Vin quia in Me riui hctuc eius urbi ruru eri' 107ι id tu idem mihi ris sieri, quod erus consue

in sibi q

65쪽

- 57 In ausali sensentia tantum non absoluta: Cas. 397. Mil. 499 An quia utrochicamini, arbitramini idola licere facere nobis, verbero 'Trin. I 018. An uero quia cum frugi l homini Ibi bibisti, Inter eosne homines condulium te redi ses postula Men. 14. Omnis cinaedos esse censes, tu qui aes rQuin etiam has infinitae sententiae, quae ver regenti praecedunt, ab absolutis sententiis non longe distant: mro 654. Cedo, si Aue urbe ubis, umorem e late relio rum purus'

Trin. 788. Sed epistulas quando olsigntiuus adferet,

Nonne arbitraris tum adulescentem anuli Paterni signum nosse' nam in illographia 788' quom, auulerit modus non dispicitur. S. Ubi iussiva denique est primariae sententiae vis, summa valere videtur modorum usus licentia. Α. con icti VUL

oratio quidem obliqua exoritur, eum quis alteri, quae dieat, ita praescribit, ut ipse plane recedat, quo tota

si eius oratio, cui verba referenda mandat, quasi remora ius, non sua iptius, verba reddat. Quae ratio satis aperta est in hac causali enuntiatione, quae ad verbum finitum statim se applicat:

Interrogativa specie interdum iussiva sententia induitur, ni formula illa quin dieia - die vel ut in Bacch. 1193 non tibi, venit in mentem idem est atque cogita quaeso. luinistiani nil iri 1ntiva sententia a iussiva interdum haud longo distat, ut vides du stetist

66쪽

- 58 Mil. 1035. Me inclamato, quia se te volgo volgem. si tum libri, corr. 'id Vere obliquum esse huno coniunctivum inde elucet, quod etiam in rebus cinis verisque narrandis usurpatur, ut mi 116 7 Truc 589. Temporales sunt sent. . 367 nurru De vi nos uetur inimus: Te eae mmdu futurum eas a triensem S uineum, Dum urgentum adfero mercator pro am .int. 1l66. Me osse ueris die us domus tuus: Eme senem aps te coisse, postquam feneris di inruum.

Rud. 1336. Detera te mi argentum daturum

Eodem die tui induli ubi sis potitus.fDeium cod. corr. Benu. tui Seuss JRelativas in sent. ΜΩ. 182. I sis, iube transire huc quantum p rit,

fiatis A, BCD, si est Z possint xl

981. Iuri sibi aurum atque omamenta quae illi in-Strurii tiliari Dcino habere, auferre ' us te quo lube ut sibi

d. 589. Die ob hue sinu, quae is me miserit, Ma tuum amare pluruntum '.

Nil probat

Bacch. 173. tenerogiι te Ne Meobvium me sinas venire quam o liuem viderim. Sed por se star potuit Oni relativRE Pnt. I ersa Paratum iam esse dicito, unde

67쪽

-os Condicionalis est sent. Mil. II 85. me enito et Muris et tus Phuomnusium urcessito: -8. Nisi ut te soluturum sis nurim: --- προ - dure. B. Indi 1isiis. Maiore licentia quam post interrogativa verba indicativus retinetur in periodis, quae a iussivo verbo sentiendi aut dicendi pendent. Nam hoc non solum in ei sententiis fit, quibus certa res circumscribit is qui loquitur, sed etiam in condicionalibus sent et universalibus sent relativis, quae a verbo regenti re vera pendent.

I. quidem post verba sentiandi indicativus

in fabulis Plautinis semper servatur. Nihil sane probant sententiae, quas is qui loquitur ipse circumscribere potuit, ut in alit. 606. s. 115, Trin. 1026, nihil indicativus post verba talia quale est in in Truc. 734 Caph. 114, 8 861. Sed satis probant exempla quae sunt:

MOst. 255. Ubi uti commoda's. capillum commodum 88e credito. commodes libri, corr. Camer.JPoen. 240. Soror, cogita, amabo, item ros perhiberi, Quum si suis muriatis es8 autumantur,

Immutati igitur restant in subiuncta ratione iidem

68쪽

modi atque in paratactica iunctura, ut ost. 2l6-7, St. 519-20 . Ad sententiam huc pertinet etiam Mil. 664 Leniorem dices se me esse quam mutumst mare.

dises - tibi persuade, vel omn0J II. At post dicendi quoque verba indicativus,

quamquam obliquam rationem usu venire vidimus, ita in- hQrdum servatur ut eluceat, I personae verbis iussi vis non magis affici orationem subiunctamquam I personae vocabulis aut impersonalibus.

Quae ratio non mira est, si consideres, et sentiendi verbum quale vitulo ad sententiam non distare ad personae verbo quale moneo aut impersonali cogitandum est, et pro dicendi verbo quale dicito iacile substitui posse I personae sormam ut promitto, id dierum nolo vel eiusmodi. Sic dico non mirum esse, si quis interdum II personae verbo iussivo potius ea subiungit, quae ipse iam sentit, quam alterius orationem futuram i. e. eius, cui verba r serenda mandat . - Eodem modo indicativum servari posse post futuri temporis verba, quae I personae essent, Supra monui p. 50.

Quin etiam post III personae verba iussiva indicativum facile retineri posse suo loco p. 4c quasi praeteriens commemorol. Qua cum ita sint, iam divinar tibi licet, quam prave iudicari Draeger hist Synt. II p. 44M cuili de indicativo, qui est: Ep. 456 Animadvorte, ut quod ego ad te venio intelligas ita dissereret: me essehaliun de Indicati de diriaten ede ist

Cfr Cic. Pro Sexto Rosc. Nolite enim putare, qui aliquidirnpi commiser unc agitari Fur iarum taedis. Videtisne, quo nobis poetae tradiderunt , ut eos agitent Furiae

69쪽

Nullius quidem momenti est in Amph. 889-s i beatimis post verbum dicendi in sententia rem certam circumseribente. Sed alteram x. quod ibi conserendo laudavi: Men. 72, ostendit sentiendi verbum, quod est remes tur, non emers, ut in coniunctivum obliquum transeat imdieativus univerealis sententiae relativas, nihili minι. Restat enim indieativus eodem iure quo post moneo vel ovitulo. Non est cur longus sium in eis sententiis diaetandis, in quibus certae res explicantur vel certi homines describuntire: capi. 391. Dieito Me servire huic homini optumo, Qui me honore honiniorem senirer feeit et De Lini. 98l. Iube situ mora, quos i instruar si , Don hiubere. 130. Most. 16. Me sua me, id factuin audacter dies 'Qui subegi faenore mentum ab amata ut

sumere c

335. Ρs. 197. proin tu Pseudolo Nunties abdurisse alium praedam, qui occurrit prior. Jab et A. ad a. eterid nunties, per te nuntioJ

Trin. 1026. Quin tu quod perii peritas duris 'Quamquam in tali quoque sententia obliquum coni. supra vidimus: True. 589. Die ob hae dona, quae ad me miserit,

Me illum amare plurumum.

Atque etiam in his indicativi exemplis quas iam Noli saepe concedendum est ad ipsum verbum regens ' Djsitired by Corale

70쪽

xime pertinere, non extiri mandatiun orationem addistam esse, relativam sententiam. Ut in Caph. 391 certo Tyndarus ea quoque verba honorifica relata vult, quae versu 392 continentur. Sod nihilo minus indicativus suo loco est, sive sentantiam relativam putamus ab eo qui loquitur iam esse explicando additam, sive euin censemus a I personae verbo di

In hoc ni exemplo vix dubium esse potest, quin id quoque solatium, quod illest in verbis: Ubi - adiurat v. 3043. Toxilus amicae suae allatum velit. Quom igitur dicere potuisset: Ubi se adiuvet, ibi Tam me adiuvare, absolutam formam adhibuit, confidens etiam si puellam hae verba esse relaturam. Sin autem re vera pendere dicas sententias relativas,

ea accipiendi ratio defenditur reliquis exemplis quae sinit: Universales senti relativae: Mil. 1070. Die i me hi omnia quae volt furiturum. est: eoni post die in me. 589. Μil. 974 Quin tu inam iube abs te Mire quo lubet. sic D FZ, quod iubes BCD Jcis coni Mil. 981. Iube - auferres abs te quo lubeat sibi. Men. 529 v. infra. Comparativa sent Capt. 737-8. in Cic. Tusc. I, 101. Die nos te his vidisse dum Diuitiae by Orale