De coniunctivo Plautino

51쪽

siem.

Ps. 438. Probum patrem esse oportet, qui gnatum suom Se probiorem, quam pisu tuerit, postulet. Αs. 434 scio mihi vicarium esse Neque eo esse servom in aedilrus eri qui sit

pluris quam ille sit, ad metrum se Mola Altr6m Metr. p. 229-3 et 8hutieli Forso. I10 sq. - nisi foris hoc loco vera est correctura Aldinae silest, quam receperim Mela et Se ei et Leo coris indicativum in ceteris similibus exemplis repseriemus p. M). Ru ad ipsam hane corruptelam in pro consem potes versus quem dudum inspeximus Men.

9su, ubi in exitu erat musit

B. Indicativus. I. In sontentiis, quibus certa re narrantur cuiuS- cumque temporis sunt, numquam subiunctione Solis coniunctivus elicitur. 1. Relativa enuntiata, a quae adduntur, ut singulus voces explicent, vel parentheris loco sunt: As 68 Volo me putris mei similem, qui abduxit.

29I, Amph. 655 caus.), Capt. 701 - 2 hoc mihi aegrest erucior' Cas. 539 40, 864-5, Curc. 83. Men. 721, 8123 292-x caus.), Merc. 272- hibent, ceteri Hibe0, St. 1 2 l0-14, ruc. 350-I, 544. Explicativas sententiae hae quoque sunt: Cas. 2l9. coeos, demiror, qui utuntur condisne uis, Eos eo condimeret uno non tester, omnibus quod uestat. l. 18. sese fures esse hic complures, Qui estitu et erectu occuliunt sese Diuitiae by Orale

52쪽

- 44 b quas cum universa sententia penitus cohaereni: Indie perfecti temp. St. As. 136. Ingrata atque inrita esse omnia intellis' Quae leui et quod bene feci. Cist. 506 661 nuntio), oen. 1169. In dic praesentis t. Q. Amph. 839. Non emo iuu- ani doωm duco esse, quuε dos dicitur. Cas. 220. supra. 858. Neque o quod in viis plus risurum opimor.

2. Comparativa enuntiata sive parenthesis loco sunt: Aul. 15 s. 1011. sive ad sentantiam necessaria sunt pori i membra: Indic praesentis . est.

distrahor. Persa 213. Futeor me esse, vi decet leno ius fumiliae. Truo. 568. Meretricem V item ess reor, mare ut est.

Ep. 306. Nullum esse opinor em agrum Aeque erucem, quum hic est noster. Q 653 , D. p. 42-3 coniunctivos in Poen. 276 et As 435. Bacch. D. X Mi spiritu eius inuiorem esse, illa Quum fines tuumn Mutunt, quom liquescunt Petrae, ferrum in '.

53쪽

habeant libri, hesitan corr. Hermaniid'rmis. 322. Piscis ego credo Itiniis diu usura qua hae lasa Indis persecti t. Q.

3. causales sententiae sive adverbii visibus funguntur, quae liberae sero sunt et ipsum verbum regens definiunt ut

sive subieeti aut obiecti loco infiniti is proxime sunt subiunctae: Aul. 18. Istud inuti fuerum arbitror, qui non tuus fodi Capt. 20. Sed hoc primum meis urigare tibi polo, me in

saniam Λeqrι tenere neque mi esse ullum morbum, nisi quod ervio.

943. te Nolim suscensere, quod ello iratus ei feci mula. Ps. 642-3. 4. Temporales sententiae: Porseeti indicativus: Men. 43. Et postquam es emissus euesum se te virgis sub furca Scio. Prassentis indicativus:

Amph. 980. Vola deludi illum, Udum eum hae usururia ore nune mihi morigero. St. 701. Bacch. 531. Μere. 1010. hune es prius rem vi quum meum intro re sero pedem

Futuri indieativus in certa re: As 869. Ego trive scio I tu fore illi, dum quidem cur illo nupta eris. simul certum aut imminens tempus futurum designans:

54쪽

ue I90 melius iam fore spem, ubi te si debit fere te ubi ridere MPoen. 726. Em istuere vi ery -----Wias ominia Mox quom ad pruriorem usus veniet Mil. 359. Credo ego isto erempto turi esse Nud ni uctu tum extra portum,

Dispessis manibus, patibulum quom habebis.

h i i 3bis CD, Gellius habet uis ' habetis ' ridetis A in v. 359 erempto B aetemplo CDB . iei sumtumo eundum sedem B actutum ceteri, eundum GelliusJEtiam si cum odis legimus Credo ego istoc remplo mi esse pereundum aetra portam, non est, quod offendat indicativus ubebis in inmaimonti resutura. Sed negare non possum recte Leonem defendere lectionem ceterorum codicum eundum civium his verbis:

et fundum si e pereundum t ersum quidem pra bos sed sermonem minus plenum et lepidum quum P . Mirum adhuc esset, codices duo praebere verba iusdem notionis extempla et actutum, mim extemplo es in DB , exemplo in ΑΒ , si utrumque salsum esset. His futuri indieativi exemplis opponi possunt ea, in quibus coniunctivum supra repperimus Bacch. 58 76 p. 41. In coniunctivo aliquid inestriae vel condicionalis notionis

insesso videtur quom - ubicumque se si), indicativus rem ortiorρna reddit et simul futurum tompus, quos in his x. insuper delinitur verbi iam, Oz. Ictutum, apertius designat.

In Caph. 339 modus non dispicitur. Sed indic lat. exacti est in Pseud. 75 I. II. Indicativus in sententiis quae universales vel

sumpta res expri inunt.

1 Condicionales sententiae: Indie praeteriti temp. verbo regenti praecedens. Bacch. 1086. Sicut eum, si omenit, scis fecisse. Disitiae by orale

55쪽

Μοα 224-6. Si tibi sui recceptum μι, Soli gerundum censeo morem. Mil. 272 et Most. 953 nisi tantum non in parenthesi ladio praesentis temp. Verbo regenti praecedit cond. sent in his: Aul 593. Si erum ridet perure umore- hoc servi esse offletum reor, Betinere ad salutem. cure. 13. Indi is si mula dieitur, nucle dierum id me di . vere. 5is. Se tenue seris, scio te ferius posse nere.

902. Most. 53 in parenthesi. m. 375 Si id non udfert, posse opinor furer me spi

cium merem.

Porsa 554. s. Ill 3. St. l. Rud. 18l-3 96l. N ιm isti lat. lomino licundum censeo. Verbum regens sequitur sententia cond. in his:

. 947. Remur unpetrari posse, si pluusum aifri mmon retia. l. 344. - quod te sese Fueu ubstinere posse, si nil obesumst. eas. M. Via rorem 's sine eum te nolis, si occumitust. Mil. 326 istuc pro uiuo Dure, Nisi - --utus. Mil. 455. Do fidem, si omittis, isto ne introitur imi, quoiulin. Persa 577. Venis hune nolo Si potest; si non potest iri hinc nolo, imauum

potest.

Trin. 53. aemio hercle te gaudere, si quid mihi mulist. Indic. futuri te in p. est: C t. 575. Serro es, liber fuisti: et ego me confido fore, Si huius hue raeonciliusso in lihertutem uiuis. Ep. Spon leo - me accepturum, si dabis. Persa 618.619. Nolo te nururi si uereontii mur. Dj9stiae by orale

56쪽

potest. 2. Iemporales sententiae in infinitis periodis. Persecti ind. est: Μ t. I. Nonatim aedium esse arbitro similem ego hominem

Quando fhis nutus est Praesentis iud est: Trin. 638. Hlum messeium esse dum id, quom quoi μ- eius non placet.

se uni cui si quod eui deteri quoi ΒηFuturi temporis sententias, quae in certis rebus versarentur, iam supra tractavi p. 45-6.3. Universales sententiae relativae, a non solum quae universali specie res certas comprehendunt: Cas. 202. io viri en geo esse omne quidquiri tuomst. Αs. 536 cis Truc. 76 p. 32. M sed etiam qua vere infinita sunt: Indic perfecti t. est:

Bacch. 485. Num ego illum perisse dico, quoi quidem periit

pudor.

Curc. 02. Num ubi tu profusu's, ibi ego in periniis se putium.

Indic praesentis'. est: Bacch. 385. ita esse arbitror, Nomi)ii amiso qui si amicus, ita nomen possidet, Nisi deos ei nil in restare. Cure. 557. Uuoi homini de sunt proditii, ei non esse irat puto.

57쪽

Cas prol. 5. Qui utuntur no etere sapientis puto Et qui lubenter eteres spectant fabulas.

Uere. 48. Ego bonum malum quo aeredit mihi dari haud

desidero.

Persa 65-7. animus indue potest possum credere'

Trin. 4. In s. 1259-64 iunctura non satis eo lat. Indie futuri L est. Cas. 221. Nam ubi amor condimentum infiJerit f quoinis

placituram credo.

finierat BΕV, inerit Z eis. v. 484 obliterit, placiturum YZJ. Emendati versus non consisti Ex Trin. 723- nil concludi potest. Vidimus igitur postes personae verba, quae praesentis temporis essent, eadem ratione atque os impersonalia

verba coniunctivum usu venire in infinitis sententiis, quae ad infinitivos se applicarent, quamquam etiam raritas hic. Nullum enim est certum coniunctivi exemplum in periodo quas tota infinita sit quales coniunctivos post impersonalia verba supra vidimus p. 17-19. Sed quos coniunctivos postes personae verba iam vidimus, omnes sunt intra periodos, quae ad certos homines et res respiciunt in

infinitis sententiis, quae ad futurum tempus spe tant, et quidem post sentiendi verba nullum est ex. post dicendi verba unum init. 4I4), post voluntatis verba quattuor St. 686, elat. 497, Bacch. 58 76M ad quos coniun tivos multos reperiemus respondere, ubi coniunctivum iractabimus, qui apud coniunctivos est. Indicativum contra invenimus non solum in certis rebus emps retineri, sed etiam in infinitis iuxta eum e-- iunctis ita usurpari, ut vix in ullo ex contendere liceat, necessario adhibendum esse coniunctivum propter ipsam subiunctionem 4

58쪽

m. Futuri temporis est verbum primarium. 'uum coniunctioni vimiam diri necessario siniis pandum, si qua in ratione reddenda temporis ratio mutata esset, exspectamus, ut aeque affectos modo repseriamus, ubi quis narret, qua pos dicturus sit, quam ubi quae iam dixerit exponati Quam spem Hlere videntur exempla Plautina, quae

indieativum servant.

Merc. 797. M ad forum atque ure Demiphoni eloquar, Me istane capillo protracturum esse in via n, Nisi hine abducit quo noli eae hisce aedibus. Mil. 239. Dieam Athenis adpenisse eum amatore aliquo suo

Tam similem quam ac te lactis t. tum quam lue I laetis BCD, laete FZJΜ L 95. x s. 13. nolueris nil concludi potest. D. CUL 20. Heu udo et, siquidem sese uti τ . Nam post sentiendi verbum futurale obliquum eo iunctivum dissicile est restare:

Merc. 1017. Annos gnatus eaeaginta qui erit si quem so

bimus scortarier, fuerit B, qui erit DJ. Μ L 175, Persa 400-1, s. 553-4. Sed praeterquam quod in comparativa sententia est indieativus in ii. 239 et Most. 95 - ne in condieiunaliquidem sententia Merc. 797 est quod coniunctivum bremur. Facile enim fit, ut quis quamquam futuro tempore verbi dicendi utens ea tantum eloquatur, quae iam

sentiati m si in ere. 797 cogites: Moquum id quod

a ntio vel quod mihi ertum est in Mo. Ita quidem contendere licet in cotidiano sermone Diuri temporis verbis non aliter ames modos subiunctae periodi atque praesentis.

59쪽

- M sed erio vinde aerei cicerinus examinatus, obi quam orationem oriri, ubi quis eadem verba, quae post a tum est, velut notis reumscripta iam nunc refert, quam

re vera alienam orationem reddens. . minativi eum infinitivo exempla melius postea omnes personas complectentes fractabimus. id tantum commemoro nullum esse coniunctivi exemplum postes pers mae

verba.

60쪽

cundas personas verbum est in primario

eminusito. Si una cum advigio obliquam orationem p. 4 appellamus eam, in qua verba et sontentiae reseruntur, quae non eius sunt qui loquitur, sed alterius, nescio an dixeris par esse II personae verbis orationem obliquam non minus subiungi quam I personae vocibus. Aeque enim

alienum ab e qui loquatur esse eum quem appellet atque eum de quo quid narret. Quod verum esse tibi ita misedem concedo, ut diem ratione obliqua uti eum qui loquitur, ubicumque significare velit non sua se referre verba atque sententias, sed eius quem appellet. Tamen etiam sic intercedis discrimen inter II et monam statim videbimus vilio enim maior hiem ei qui loquitur potestas, ut sua ipse verba et sente ita inmittat atqus II personae verbo regenti subiungat. Ι. Praeteriti temporis verbum primarium, quod II personas est, oratio obliqua non minus sequitur,

atque si III personae esset. A. coniunctivus.

condicionales sententiae sunt: Amph. M. Rouidis initiis is fulmin, si istas pepulissem fores' cure. D. ent promisisse te, ri quisquam hune liberalicius munu adsereret, mihi Omne amentum reduvium iri. Diuitiae by Orale