Pauli Voet, Gisb. ... De duellis ex omni jure decisis casubus, liber singularis

211쪽

P. o E Tnon sit extra culpam, qui bonorum invaserem occidit. nisi , etiam vitae adsit periculum. Respondeo. 2. Etiam in hoc canone non eximitur homicida-omni culpa, eum illi ra- tione delicti commissi canonica poena imponatur,puta ut ejunet, eleemosynas faciat. Nς tue obstat a. Inno-j. ςςntii ψ. Qui ita: Praeterea cum Exeorem mηes leges, omniaque jura vim pirepellere, candi que sese defensare permittant'. licuit utique ipse Decano, γ praedictus Ballivus eum bori uis mundanis injuriose spoliare, ni ea violenter occupare praesum

pserit ut superius in expressum

contra istius violentiam, injuriam μtuem Respondeo enim P. Non perse allegatum canonem probatur, quod erat in qui e-Hione, licere propter solam bonorum defensionem quem

occidere, verum tantum in '

n ut tur, licitὸ quem suam pos

ses.

212쪽

De Duellis. 2 o sessionem, suaque bona adve sus violentum invasorem tueri; id quod nemo es inficiatus Praeterquam quod hie nullum homicidium erat commissum,

ut frustra textus eo trahatur.

Resp. r. Non ibi agitur de solat bonorum defensione, Verum ea, quae cum tutela proprii cor-l poris est conjuncta. Id. quod satis colligitur ex initialibus canonis verbis; cunctis licitum sese: defensare, & post,contra violentiamse tueri. Quae om nia ad eam referuntur injuriam, quae corpori nostro insertur ; quam propulsare, etiam cum inter necione aggres oris, superius est explicatum.

- Neque .dissident a senten-Mnih. c. tia nostra rationes ac motivae Theologicae. r. est. Quia inim Lue. e. 6.quus ille censendus, qui divi- tias interituras , & iniquum

mammona, praetulerit vitae,

saluti,dc amori hominis Chri-

213쪽

P. V o E Tstiani, licet in aliquo actu impersectionis, a Christiana perfectione deviantis. Praesertim eum aliud suadeatSalvator noster, qui jubet, ut homini petenti & auferenti pallium, etiam tunica concedatur. 4uasi non satis tutum videatur, pro conservando pallio, vitam adversario adimere. Ut potius res quaevis necessariae videantur deserendae, quam ut nos an et vel advertirium vitae periculo exponamus. Ideoque etiam adducitur exemplum

vestimentorum, quae ad cor' poris nuditatem , contegen

dam apprime necessaria. Et tamen ea relinquenda statuis Salvator, ne ad bonorum de- sensionem, multa mala,minie calamitates sequerentur. Quivis enim,vel eorum gratia,que vix alicujus forent precii, au serentis vitae insidiaretur 3

quod ininta impium acia te

214쪽

D3 Duellis. χορle foret. Quia licet divina

lex, quandam inter omnes ho-l mines constituerit cognationem ut omnes nobis sine proximi; nullam tamen sociationem aut parilitatem constituit inter animas bonorum& animas hominum, qui om- 'nium creaturarum sunt nobilissimi. Unde sacer vates :Fratrem redimendo nori rerimet quissuam, nec dabit Deo Precium redemptionis ejus. Num preciosa

est redemptis Mima ipsorum, Odesinet inseculum. God etiam satis innuit Salvator, dum

comparat Vitam nostram, ac vitam animae nostrae, cum divitiis totius mundi,ut ostendat ea inter sese comparari non posse. Et certe,si rem recta putemus via, cujus conscientia, si

in se restiliat, id non dictabit p.

Annon quod amittere metui iamus, minimi valoris est, α quod perdore cupimus, nuΙlo

215쪽

aio P. V o E Tprecio aestimabile Unum resarciri potest etiam facile, alterum resarciri nequit. Amissam rem, quantivis precii ut plurimum interdictis, actionibus

recuperamus. Vitae semel amissae redintegrandi remedium nullum est. Ut cogitandum sit vitam hominis temporalibus rebus subjectam non esse; sed e contrario, omnia' hominum gratia comparata,

adeoque Dominii jure iisdem esse supposita. Insuper cogia tandum divinam legem aliis

potestatem non concessisse de bonisnostris dispensandi, multo minus nobis,dispensandi de

Vita alterius. Cumque gravius puniri Deus voluerit homicidium, quam furtum cogitandum potius bonorum amissioneni esse aequo ferendam esse animo, quam ut eorum gratia conservandorum homicidium committamus. Vnde etiam

216쪽

. De Duellis. ' ais

tantum Deus permisit furem occidi, si nocturnus sit,aut telo se desendat,nec aliter illum o .crdere jure divino fas est. Ad quem locum ita Augustinus. Hoc, inquit, ct in legibus antiquis secularibus invenitur, impune occidi nMurnum furem, quoquo modo, diurnum autem , s se cum telo defenderit:jam enim plus quam suetest. U t si tantum veniat animo furandi, non occidendi, qua vis potius sint dimittenda , quam ut proximo Vitaadmiais

tur. Hoc si quis secerit amoret prorimi , ne dubitet . quin Deus ea lariser in sinum, sie immissurus , quae ne pro mum in vitae discrimen adduceret Iuri suo cedendo,

per Exod

217쪽

aia P. V o E T C A p. XXVIII. Utrum duella licentia superiorum inter socios aut subditos susce- pta sini astita 'τacu. N DRoclivius est, teste Anna

A. lium, scriptore , injuria, quam beneficio vicem exolvere : quia gratia oneri, ultio in quaestu habetur. inae causa est, ut ex minimis iurgiis, injuria quavis Verbali, duella,& hine homicidia oriantur. Nee tantum potuere leges, aut edicta , ut non praevaluerint vitia, ac depravati hominum mores, quibus ad injuriarum illatarum vindicationem per congressum singularem incrutantur. Qua ratione factum, ut necessarium quondam iii rit duella inter subditos permittere,si quando justae eorum probarentur causae. Unde limites ponebantur illimalo ia-

218쪽

De Dilestis. 2I3 Veterato, ne nimium grassaretur, maXimo reipublicae damno. Et erat cum cautela, permittendum, quod propter humani generis duritiem auferri non poterat, nisi ab eo, qui summa in Imperio gauderet potestate. Hinc ita restringebantur congressus singulares, ne cuiquam privato idque propria auctoritate, eos indicere, aut suscipere liceret. Secus si factum esset, partes incurrebant homicidii crimen , dc quod longὲ maximum est, Majestatis. Solus itaque Princeps in Gallia hodie permittit illa duella, licet raro. Olim

etiam causa cognita, Senatus

Parisiensis. Curia itidem gubernatoris, cum ipso rectore

Delphinatus in Delphinatu: Magister militum Galliae, seu Connestabulus. Reguli Italiae passim sine delectu non tantum permittebant,sed insuper quo-

Tholos.

219쪽

a r P. V o E Tque loca tuta assignabant. In Anglia vero solius est singulare certamen indicere, & permittere : quod superius ex Thoma Smith scriptore Anglicano ostensum satis. Tabu- . lae legum Brabantiae Ducis I hannis, sub certis modis jure seculari quaedam duella tantum permittebant. olim tamen apud Romanos, neque rectoribus Provinciarum, neque exercituum ducibus jus erat inter socios milites Duellum permittendi. Quod arm rum usus sine Principis concessione capitalis esset.

Etsi enim milites jus gladii

a Principe accepissent, ita tamen illud erat limitatum, uidnhostes tantum eo jure uti fuerit permissum. Non aliter atque militibus nostris jus quidem necandi concessuna est, non tammen quosvis, aut quavis occasione; verum eos tantum qui

220쪽

De Duellis. st i shostium loco habentur, idque ex ordine. Unde etiam Titus Manlius, post I orquatus,cum a Gallo provocaretur, Dicta torem ita allocutus est: Injussu

tuo Imperator extra ordinem non

pugηaverim, non s certam νictoriam agnoverim : s tu permittis,

ero provocatus.

Etsi vero permultis in locis talia duella superiorum aucto- Public. ritate fuerint permissa, etiam jinter socios, & subditos; probanda tamen mihi videntur Hispanorum statuta. quibus nulla censetur justa duelli cau sa. Eaque consentanea omni 'iri L. juri tam humano, quam divi. no. Iura equidem civilia, quae Principem secundum leges, agere debere judicant, ejulque auctoritatem a juris pendere auctoritate; nolint ea omnia justa &. Iegitima esse, quae Princeps quoquo modo probaverit, aut permiserit.Neque

enim