Herodoti Historiarum libri 9 curavit Henr. Rudolph Dietsch

21쪽

ll E II O li 0 Τ lτον γὰρ δὴ ετερον διεφθαρμένον ουκ εἶναί μοι λογί-30 ζομαι. 'Aμείβεται ὁ νεηνίης τοισίδε Συγγνώμη μενί πάτερ τοι, ἰδόντι γε ο φιν τοιαυτην, περὶ εμε φυρολακην εχειν το δε ου μανθανεις αλλα λεληθε σετο ἄνειρον, εμέ σοι δίκαιόν ἐστι φράζειν. φῆς τοι τούνειρον υπὀ αἰχμῆς σιδηρέης φάναι ἐμὲ τελευτησειν 'υος δε κοῖαι μέν εἰσι χεῖρες, κοίη δὲ αιχμὴ σιδηρέη, τὴν ου φοβέαι : εἰ μὲν γὰρ υπὸ ὀδόντος τοι εἶπε τελευτήσειν με ῆ ἄλλου τευ, ο τι τούτω οικε, χρῆν δη σε ποιμειν τα ποιέεις ' νυν δε υπ' αιχμῆς. ἐπείτε ων ου προς

ω ἄνδρας ἡμῖν γίνεται ἡ μάχη, μέτες με. Ἀμείβεται Κρ0λσος ' παῖ, εστι τῆ με νικὰς γνώμην αποφαίνων περὶ του ἐνυπνίου ' ων νενικημένος υπὸ σέο μεταγινώθ4l σκω, μετίημί τέ σε ἰέrmι επὶ τὴν ἄγρην. απας δε ταυτα ὁ Κροῖσος μεταπέμπεται τον Φρυγα υδρηστον, ἀπικο μένω δέ οἱ λέγει τάδε ε υδρηστε, ἐγώ σε συμφορὴ πεπληγμένον αχάριτι, τήν τοι Ουκ ονειδίζω, ἐκάθηρα και οἰκίοισι υποδεξάμενος ἔχω παρέχων πῶσαν δαπάνηπι νυν ων 'οφείλεις γὰρ ἐμευ προποιήσαντος χρηστὰ ἐς σε χρηστοῖσί με αμείβεσθαι ' φυλακον παιδός σε του ἐμου

χρηίζω γενέσθαι ἐς ἄγρην ὁρμεομίνου, μή τινες κατὁδὸν κλωπεςJκακουργοι ἐπὶ δηλήσι φανέωσι υμῖν. προς δὲ τούτω καὶ σέ τοι χρεών ἐστι ἰέναι ἐνθα ἀπολαμπρύ-

νεαι τοῖσι εργοισι ' πατρώων τε γάρ τοί ἐστι και προ

δει ρώμη υπάρχει. 'Aμείβεται ὁ Ἀδρηστος γδ βασιλευ, ἄλλως μεν ἔγωγε δν ουκ φα ἐς ἄεθλον τοιόνδε ' ουτε γὰρ συμφορῆ τοιῆδε κεχρημένον οἰκος ἐστι ἐς ὁμήλικας

ευ πρήσσοντας ἰέναι, ουτε τὸ βούλεσθαι πάρα, πολλαχῆ τε ἄν ισχον ἐμεωυτόν. νυν δε, ἐπείτε σὐ σπεύδεις καὶ δεῖ τοι χαρίζεσθαι ' ὀφείλω γάρ σε ἀμείβεσθαι χρηστοῖσι ' ποιέειν εἰμὶ ἐτοῖμος ταυτα, παῖδά τε σον, τον διακελεύεαι φυλάσσειν, ἀπήμονα του φυλάσσοντος

22쪽

Mνεκεν προσδόκα τοι ἀπονοστήσειν. Tοιουτοισι ἐπείτε Mολος ἀμείφατο Κροῖσον, ηῖσαν μετὰ ταυτα ἐξηρτυμ νοι λογάσι τε νεηνίησι καὶ κυσί. ἀπικόμενοι δὲ τον Ουλυμπον τὸ Ουρος ἐζητεον τὸ θηρίον, ευρόντες δε καὶ περιστάντες αυτὸ κυκλω ἐσηκόντιζον. ἔνθα δὴ οξεῖνος, ουτος δη ὁ καθαρθεὶς τον φόνον , 'καλεόμενος υδρηστος , ἀκοντίζων τον υν τοὐ μὲν αμαρτάνει,

τυγχάνει του μοίσου παιδός. ὁ μὲν δὴ βληθεὶς τῆ αἰχμῆ ἐξεπλησε του ονείρου την φήμην, ἔθεε δέ τις αγγελέων τῶ μοίσφ τὰ γεγονύς, ἀπικόμενος δὲ ες τὰς Σάρδις την τε μάχην καὶ τὸν του παιδὸς μόρον ἐσήμηνέ

οἱ. V δε Κροῖσος, τῶ θανάτω του παιδὸς συντεταρα- Φεγμένος, μῆλλον τι ἐδεινολογέετο, ἔτι μιν ἀπέκτεινε τὸν αυτὴς φόνου ἐκάθηρε. περιημεκτέων δὲ τρ συμφορῆδεινῶς ἐκάλεε μὲν Θία καθάρσιον, μαρτυρόμενος τὰ υπῖ του ξείνου πεπονθὼς εἴη, ἐκάλεε δε ἐπίστιόν τε καὶ εταιρήιον, 'ὀν αυτὸν τομον ουνομάζων θεὸνJ, τὸν μὲν ἐπίστιον καλέων, διότι δὴ οἰκίοισι υποδεξάμενος τὰν ξεῖνον φονέα του παιδὸς ἐλάνθανε βόσκων, τὸν δὲ εταιρήων, ώς φύλακον συμπέμψας αυτὸν εὐρήκοι πολεμιώτατον. Παρῆσαν δὲ μετὰ τομο οἱ Λυδοὶ φεροντες τὸν νεκρόν, ἔπισθε δὲ εἴπετό οι ὁ φονευς. στὰς δε ου-

τος πρὀ τοὐ νεκροὐ παρεδιδου εωυτὸν ΚροίσF, προτείνων τὰς χεῖρας, ἐπικατασφάξαι μιν κελευων τῶ νεκρῶ, λέγων την τε προτέρην μυτοὐ συμφορὴν, καὶες ἐπ' ἐκείνη τὸν καθήραντα ἀπολωλεκὼς εἴη, ουδή οἱ εἰη βιώσιμον. μοχος δὲ τούτων ἀκουσας τόν τε υδρηστον κατοικτείρει, καίπερ ἐὼν ἐν κακp οἰκηιFτοσουτω, καὶ λέγει πρὸς αυτόw Εχω, ἁ ξεῖνε, παρὰ σεὐ πῆσαν τὴν δίκην, ἐπειδὴ σεωυτos καταδικάζεις θάνατον. εἶς δὲ Ου συ μοι τοὐδε τοί κακοs αἴτιος, εἰ μὴ ὁσον ἀέκων ἐξεργάσαο, αλλὰ θεῶν κου τις, ὀς μοι κ i

23쪽

πάλαι προεσημαινε τὰ μέλλοντα ἔσεσθαι. Κροῖσος μεν νυν ἔθαψε, ῶς οἰκὸς ην, τον λυτου παῖδα ' 'Uδρηστος

δὲ ὁ Γορδίεω του Μίδεω, Ουτος δη ὁ φονευς μεν τουωυτου ἀδελφεου γενόμενος, φονευς δὲ του καθηραντος, ἐπείτε ησυχίη τῶν ἀνθρώπων ἐγένετο περὶ το σῆμα, συγγινωσκόμενος ανθρώπων εἶναι τῶν αυτὸς ρδεε βα- Ουσυμφορώτατος, εωυτον ἐπικατασφαζει τῶ τυμβp. Φ6 Κροῖσος δὲ ἐπὶ δυο ἔτεα ἐν πένθεῖ μεγάλω κατῆστο του παιδὸς ἐστερημένος ' μετὰ δὲ ἡ Ἀστυάγεος του α- ξάρεω ἡγεμονίη καταιρεθεῖσα υπὸ Κυρου του Καμβύσεω καὶ τὰ των Περσέων πρήγματα αυξανόμενα πένθεο,

μεν Κροῖσον ἀπέπαυσε, ἐνέβησε δὲ ἐς φροντίδα, εἴ κως

δυναιτο, πριν ρογαλους γενεσθαι τους Περσας, καταλαβεῖν αυτῶν αυξανομένην την δυναμιν. μετὰ ων την διάνοιαν ταυτην αυτίκα ἀπεπειρατο τῶν μαντηίων τῶν

τε ἐν Ελλησι καὶ του ἐν Λιβυη, διαπέμψας ἄλλους ἀλλs, τους μὲν ἐς Θελφους ἰέναι, τους- υβας τὰς Φωκέων, τοὐς δὲ ἐς Θωδώνηπι οἱ δε τινες ἐπέμποντο παρά τε Ἀμφιάρεων και παρὰ Ποφώνιον, οἱ δὲ τῆς Μιλησίης ἐς Βραγχίδας. ταυτα μέν νυν τὰ Ἐλληνικὰ μαντήια, ἐς τὰ ἀπέπεμψε μαντευσόμενος Κροῖσος Λιβυης δὲ πα0υμμωνα ἀπέστειλε ἄλλους χρησομένους. διέπεμπε δε

πειρεόμενος τῶν μαντηίων, ο τι φρονέοιεν, άς, εἰ φρονέοντα την ἀληθείην ευρεθείη, ἐπείρηταί σφεα δεύτεραέ7 πέμπων, εἰ ἐπιχειρέοι ἐπὶ Πέρσας στρατευεσθαι. ' τειλάμενος δε τοῖσι Λυδοῖσι τάδε ἀπέπεμπε ἐς την διάπει-ὐαν τῶν χρηστηρίων, απ' ἐς αν ἡμέρης ὁρμηθέωσι εκ

Σαρδίων, ἀπο ταυτης ἡμερολογέοντας τον λοιπον χρόνον εκαποστῆ ἡμέρy χρῆσθαι τοῖσι χρηστηρίοισι, ἐπει- νωτέοντας, ο τι ποιέων τυγχάνοι Ο Λυδῶν βασιλείς Κροῖσος ὁ 'Aλυάττεω ' ἄσσα δ' αν ἔκαστα τῶν χρηστηρίων θεσπωρ, συγγραψαμένους ἀναφέρειν παρ λυτον.

24쪽

LI B. I. C A P. 45 - 50. 23ο τι μέν νυν τὰ λοιπὰ τῶν χρηστηρίων ἐθεσπισε, οὐ λέγεται πρὸς οὐδαμῶν ' ἐν δε Θελφοῖσι ώς ἐσηλθον -- χιστα ἐς το μέγαρον οἱ Λυδοὶ χρησόμενοι τῶ θεῶ καὶ επειρωτεον το ἐντεταλμένον , ἡ Πυθίη εν εραμέτρω το- νω λέγει τάδε '

οἶδα δ' ἐγὼ ψάμμου τ ἀριθμον καὶ μέτρα θαλάσσης,

ι κωφου συνίημι καὶ οὐ φωνευντος ακουω.υδμή μ ἐς φρένας ηλθε κραταιρίνοιο χελωνης πιομένης ἐν χαλκω - ἀρνείοισι κρεεσσιν, Ῥι χαλκὀς μὲν μέστρωται, χαλκὸν ἐπίεσται. Γαμα οἱ Λυδοὶ θεσπισάσης τηςΠυθίης συγγραψάμενοι μοἴχοντο ἀπιόντες ἐς τὰς Σάρδις ώς δε καὶ ωλλοι οἱ περιπεμφθέντες παρῆσαν φέροντες τους χρησμοὐς, ἐν-

θαυτα ὁ Κροῖσος εκαστα αν πτυσσων ἐπωρα τῶν συγ-

γραμμάτων. τῶν μὲν δη ουδὲ, προσίετό μιν - ὁ δε ώρτὸ ἐκ Θελφῶν ηκουσε, αυτίκα προσευχετό τε καὶ προσεδέξατο, νομίσας μοὐνον εἶνα4 μαντηιον τὸ ἐν Βελφοῖοι,

ὁτι οἱ ἐξευρήκεε τὰ αυτὰς ἐποίησε. ἐπείτε γὰρ δη διέπεμψε παρὰ τὰ χρηστήρια τοὐς θεοπρόπους, φυλάξας rην κυρίην τῶν ημερέων ἐμηχανησατο τοιάδε ' ἐπινοησας τὰ ην ἀμηχανον ἐξευρεῖν τε καὶ ἐπιφράσασθαι, χελώνην και ἄρνα κατακόψας ὁμου ηψε αυτὸς ἐν λέβητι χαλκέωχάλκεον ἐπίθημα ἐπιθεις. N μεν δη ἐκ Θελφῶν ουτω .9τῶ Κροίσω ἐχρησθη κατὰ δε την ' φιάρεω του μαντηίου ὐπόκρισιν Ουκ ἔχω εἶπαι, ο τι τοῖσι Λυδοῖσι ἔχρησε ποιησασι περὶ τὸ ἱρὸν τὰ νομιζόμενα ' ου γὰρ ἄν ουδὲ τοὐτο λέγεται' ἄλλο γε η οτι καὶ τοsτον ἐνόμισε μαν-τ ιον αμυδὲς κεκτησθαι. Μετὰ δὲ ταμα θυσίησι μεγά- 56λyσι τὸν ἐν Θελφοῖσι θεὸν ἱλασκετο ' κτητώ τε γὰρ τὰ θυσιμα πάντα τρισχίλια ἔθυσε, κλίνας τε ἐπιχρυσους καὶ ἐπαργυρους καὶ φιάλας χρυσεας καὶ ειμμα πορφυρορεα καὶ κιθῶνας, νησας πυρον μεγάλην, κατέκαιε,

25쪽

πίζων τον θεον μῆλλον τι τουτοισι ἀνακτησεσθαι 'δοῖσί τε πῶσι προεῖπε θυειν πάντα τινὰ αυτῶν τοὐτο,ο τι ἔχοι εκαστος. ῶς δὲ ἐκ τῆς θυσίης ἐγένετο, καταχεάμενος χρυσὸν ἄπλετον ημιπλίνθια-αυτοs ἐξήλαυνε,

ἐπὶ μὲν τὰ μακρότερα ποιέων ἐξαπάλαιστα, ἐπὶ δὲ τὰ

βραχυτερα τριπάλαιστα, υψος δε παλαιστιαῖα, ἀριθμονεπτακαίδεκα καὶ ἔκατύν, καὶ τούτων ἀπεφθου χρυσου τέσσερα, τρίτον ἡμιτάλαντον εκαστον ελκοντα, τὰ δὲ ἄλλα ἡμιπλίνθια λευκοs χρυ-s, σταθμον διτάλαντα. ἐποιέετο δὲ καὶ λέοντος εἰκόνα χρυσos ἀπέφθου, ελκουσαν σταθμὸν τάλαντα δέκα. οὐτος ὁ λέων, ἐπείτε κατεκαίετο ὁ ἐν Θελφοῖσι νηύς, κατεπεσε ἀπο τῶν ἡμιπλινθίων 'ἐπι γὰρ τούτοισι χρυτο καὶ νῶν κέεται ἐν τῶ κορινθίων θησαυρω, ελκων σταθμον εβδομον ἡμιτά-5i λαντοπι ἀπετάκη γὰρ αυτοs τεταρτον ἡμιτάλαντον. Ἐπιτελεσας δὲ ὁ Κροῖσος ταμα ἀπεπεμπε ἐς Θελφοὐς, καὶ τάδε ἄλλα ἄμα τούτοισι κρητῆρας δύο μεγάθεῖ μεγάλους, χρύσεον καὶ ἀργύρεον, τῶν ὁ μὲν χρύσεος ἐκδετο επιδεξιὰ ἐσιόντι ἐς τον νηὸν , ὁ δὲ ἀργύρεος επ αριστερά. μετεκινήθησαν δὲ και οὐτοι ὐπὸ τον νηον κατακαέντα, καὶ ὁ μὲν χρύσεος κέεται ἐν τω Κλαζομενίων θησαυρῶ, ελκων σταθμὸν εἴνατον ἡμιτάλαντον καὶ ἔτι δυώδεκα μνέας, ὁ δὲ ἀργύρεος ἐπὶ τοs προνηχυ τῆς γωνίης, χωρέων αμφορέας ἐξακοσίους' ἐπικίρναται γὰρ ὐπὸ Θελφῶν Θεοφανίοισι. φασὶ δέ μιν Θελφοὶ Θεοδώρου τos Σαμίου ἔργον εἶναι, καὶ ἐγὼ δοκέω ' ου γὰρ τὸ συντυχὸν φαίνεταί μοι ἔργον εἶναι. καὶ πίθους τε ἀργυρέους τέσσερας ἀπέπεμψε, οῖ ἐν τῶ Κορινθίων θησαυρφ ἐ- σι, καὶ περιρραντήρια δύο ἀνέ κε, χρύσεόν τε καὶ ἀρχώρεο /, τῶν τῶ χρυσέω ἐπιγέγραπται Λακεδαιμωίων φαμμνων σφέων εἶναι ανάθημα, οὐκ ορθῶς λέγοντες ' ἔστι γὰρ καὶ τούτο Κροίσου, ἐπέγραψε δὲ τῶν τις Λελφῶν Λακε-

26쪽

δαιμονίοισι βουλόμενος χαρίζεσθαι, τοs ἐπιστάμενος τοουνομα ουκ Διμνήσομαι. αλλ' ὁ μὲν παῖς, δι Ου τῆς χειρὸς ἐεει το υδωρ, Λακεδαιμονίων ἐστι, ου μεντοι τῶν γε περιρραντηρίων ουδέτερον. αλλα τε αναθῆματα ουκ . ἐπίσημα πολλὰ ἀπέπεμψε αμα τουτοισι ὁ Κροῖσος και ,

χευματα ἀργυρεα κυκλοτερέα, καὶ δὴ καὶ γυναικὸς εἴδωλον χρυσεον τρίπηχυ, το Θελφοὶ τῆς ἀρτοκόπου τῆς Κροίσου εἰκόνα λέγουσι εἶναι. προς δὲ καὶ τῆς λυτου γυναικὸς τὰ ἀπο τῆς δειρῆς ἀνέθηκε ὁ Κροῖσος και τὰς ζωνας. υτα μεν ες Λελφους ἀπεπεμψε, τῶ δὲ Ἀμ-M lφιάρεω, πυθόμενος αυτου τήν τε αρετὴν και τὴν πάθην, ἀνέθηκε σάκος τε χρύσεον παν ομοίως καὶ αἰχμὴν στε- ρεὴν πῆσαν χρυσέην, το ξυστὰν τῆσι λόγχῖσι ἐον ομοίως lχρύσεον τὰ ἔτι καὶ ἀμφότερα ἐς ἐμὲ ἐν κείμενα ενομβησι, καὶ Θηβέων ἐν τῶ νηω του Ἱσμηνίου 'Aπόλλωνος. ῖσι δὲ ἄγειν μέλλουσι τῶν Λυδῶν ταυτα τὰ δῶρα 53 :ες τὰ ἱρὰ ἐνετέλλετο ὁ Κροῖσος ἐπειρωταν τὰ χρηστήρια, εἰ στρατευηται ἐπὶ Πέρσας Κροῖσος καὶ εἴ τινα στρατὸν ανδρῶν προσθέοιτο φίλον. δε ἀπικόμενοι ἐς τὰ ἀπεπέμφθησαν οἱ Λυδοὶ ανέθεσαν τὰ ἀναθήματα, ἐχρέοντο τοῖσι χρηστηρίοισι λέγοντες ' Κροῖσος ὁ Λυδῶν τε καὶ αλλων ἐθνέων βασιλευς, νομίσας τάδε μαντήια εἶναι μουνα ἐν ἀνθρώποισι, υμῖν τε ἄξια δῶρα ἔδωκε τῶν Ῥἐξευρημάτων , και νυν υμέας ἐπειρωτῶ, εἰ στρατευηται 'ἐπὶ Πέρσας καὶ εἴ τινα στρατὸν ανδρῶν προσθέοιτο συμμαχον. Οἱ μὲν ταυτα ἐπειρώτεον, τῶν δὲ μαντηίων ἀμφοτέρων ἐς τἀυτὀ αἱ γνῶμαι συνέδραμον, προλέγουσαι Κροίσω, ἐν στρατεύηται ἐπι Πέρσας, μεγάλην αρχήν

μιν καταλυσειν' τοὐς δε Ελλήνων δυνατωτάτους συνεβουλευόν οἱ ἐξευρόντα φίλους προσθέσθαι. Ἐπείτε δε 54 ἀνενειχθέντα τὰ θεοπρόπια ἐπυθετο ὁ Κροῖσος, υπε ησθη τε τοῖσι χρηστηρίοισι, πάγχυ τε ἐλπίσας καταλυθ

27쪽

τοὐς δωρέεται, πυθόμενος αυτῶν το πλῆθος, κατ αν- δρα δυο στατηρσι εκαστον χρυσοs. Aελφοὶ δε ἀντὶ του- των ἔδοσαν κροίσω καὶ Λυδοῖσι προμαντηίην καὶ στέ- λείαν καὶ προεδρίην καὶ ἐξεῖναι τῶ βουλομένω αυτῶν

55 γενέσθαι Θελφον ἐς τον αἰεὶ χρόνον. Θωρησάμενος δε τοὐς Θελφους ὁ Κροῖσος ἐχρηστηριάζετο τὸ τρίτον. ἐπείτε γαρ δη παρέλαβε του μαντήιου αλμειαν, ἐνεφορέετο αυτοs. ἐπειρώτα δὲ τάδε χρηστηριαζόμενος, εἰ οἱ πολυχρόνιος ἔσται η μουναρχίη. η δὲ Πυθίη οἱ χρῶ τάδε Aλλ' ὐταν ημωνος βασιλεὼς Μηδοισι γένηται, καὶ τότε, Λυδε ποδαβρέ, πολυψηφιδα παρ Ἐρμον Φευγειν μηδὲ μένειν, μην αἰδεῖσθαι κακὸς εἶναι.

56 υτοισι ἐλθουσι τοῖσι ἔπεσι ὁ Κροῖσος πολλόν τι μάλιστα πάντων ησθη, ἐλπίζων ημίονον ουδαμα αντ ἀνδρὸς βασιλευσειν Μηδων, ουδ' ων αυτὸς Ουδε οἱ-αυ- τοὐ παυσεσθαί κοτε τῆς αρχης. Μετὰ δε ταλα ἐφρόντιζε ἱστορέων, τοὐς αν Ἐλλήνων δυνατωτάτους ἐόντας προ κτήσαιτο φίλους. ἱστορέων δὲ ευρισκε Λακεδαιμονίους καὶ ωθηναίους προέχοντας, τους μὲν τοs Aωρικοs γένεος, τους δὲ τ γωνικοs. ταλα γὰρ - τὰ προκεκριμένα, ἐόντα τὸ ἀρχαῖον τὸ μὲν Πελασγικῖν, τὸ δὲἘλληνικὸν ἔθνος. καὶ τὸ μεν Ουδαμῆ κω ἐξεχώρησε, τὐ δεπολυπλάνητον κάρτα. ἐπὶ μὲν γὰρ Αευκαλίωνος βασιλέος οἴκεε γην τὴν Φθιῆτιν, ἐπὶ δὲ Αώρου τοsἘλληνος την υπὸ τὴνπισσαν τε καὶ τὰν Ουλυμπον χώρην, καλεομένην δὲ Ἱστιαιῆτιν. ἐκ δε τῆς Ἱστιαιήτιδος λ ἐξανέστη ὐπὸ Καδμείων, οἴκεε ἐν Πίνδω Μακεδνὸν καλεόμενον. ἐνθεὐτεν δε αυτις ἐς την Αρυοπίδα μετέβη, καὶ ἐκ τῆς Αρυοπίδος ουτω ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Θωρικὰν ἐκλή-67 θη. πιντινα δὲ γλῶσσαν ῖεσαν οἴ Πελασγοὶ, οὐκ ἔχω ἀτρεκέως εἶπαι εἰ δὲ χρεών ἐστι τεκμαιρόμενον λέγειν

28쪽

νῆσι νsv ετι ἐουσι Πελασγῶν τῶν υπὲρ Τυρσηνῶν Κρηστῶνα πόλιν οἰκεόντων, οῖ ο-υροί κοτε ησαν τοῖσι νυν Αωριευσι καλεομένοισι, οἴκεον δε τηνικαυτα γην την νυν Θεσσαλιῆτιν καλεομενην, καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκειάκην Πελασγῶν οἰκισάντων ἐν Ἐλλησπόντω, οῖ συνομοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, κάὶ oσα αλλα Πελασγικὰ Mn/τα πολίσματα τὸ οἴνομα μετεβαλε, εἰτουτοισι τεκμα-

ρόμενον δεῖλεγειν, ησαν ΟἱΠελασγοὶ βάρβαρον γλῶσσαν

Πντες. εἰ τοίνυν ην καὶ πὰν τοιοsτο - Πελασγικον, τυναικον ἔθνος ἐὸν Πελασγικον ἄμα τῆ μεταβολῆ τῆ ἐς Ελληνας καὶ την γλῶσσαν μετέμαθε. καὶ γὰρ δὴ Οἴτε

οἱ μηστωνιῆται οὐδαμοῖσι τῶν νυν σφεας περιοικεόντων εἰσὶ ὁμόγλωσσοι Ουτε οἱ Πλακιηνοὶ, σφίσι δε ὁμόγλωσσοι, δηλουσί τε, οτι τον ήνεικαντο γλώσσης χαρακτῆρα μεταβαίνοντες ἐς ταλα τὰ χωρία, τοὐτον εχουσιεν φυλακῆ. N δὲ Ἐλληνικὸν γλώσση μεν, ἐπείτε ἐγέ- 58νετο, αἰεί κοτε τῆ αυτῆ διαχρῆται, ώς ωοὶ καταφαίνεται εἶνcu' ἀποσχισθεν μέντοι απὸ τοὐ Πελασγικου, ἐὰν ασθενες, απὸ σμικροs τέο την αρχὴν ὁρμώμενον αὐ- ξ ται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αυτφ καὶ αλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. προς ταυτα δὴ ων ἔμοιγε δοκέει ουδὲ τὰ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὀν βάρβαρον, ουδαμὰ μεγάλως αυξηθῆναιJ. Τουτων - ῶν τῶν ἐθνέων τὰ μὲν 'πιτικὸν κατε- 59χόμενόν τε καὶ διεσπασμένον ἐπυνθάνετο ὁ Κροῖσος ὐπὀΠεισιστράτου του Ἱπποκοάτεος, τομον τὸν χρόνον τυραννευοντος Ἀθηναίων. Ἀπποκράτεῖ γὰρ ἐόντι ἰδιώτηκαὶ θεωρέοντι τὰ πιλυμπια τέρας ἐγένετο μέγα ' θυ- σαντος γὰρ αυ-s τὰ ἱρὰ οἱ λέβητες ἐπεστεῶτες καἐκρεῶν τε ἐόντες ἔμπλεοι καὶ ὐδατος ανευ πυρὸς ἔζεσαν κ ιυπενέβαλον. πιλων δὲ ὁ Λακεδαιμότιος παροτυχων καὶ θηησάμενος τὸ τέοας συνεβούλευε Ἱπποκράτεῖ πρῶτ

29쪽

μὲν γυναῖκα τεκνοποιον μη αγεσθαι ες τα οἰκία, εἰ δὲ τυγχάνει εχων, δευτερα την γυναῖκα ἐκπέμπειν, καὶ εἰ τίς οἱ τυγχάνει ἐὼν παις, τοὐτον ἀπείπασθαι. Ουκ ων ταλα παραινέσαντος πιλωνος πείθεσθαι εθελειν τον Ἱπποκράτεα, γειέσθαι οἱ μετὰ ταμα τον Πεισίστρατον τοὐτον, ος στασιαζόντων τῶν παράλων καὶ των εκ του

πεδίου 'Aθηναίων, καὶ τῶν μεν προεστεῶτος Μεγακλέος του Ἀλκμέωνος, τῶν δὲ ἐκ του πεδίου Λυκουργου του Ἀρειστολαῖδεω, καταφρο σας την τυραννίδα ηγειρε τρίτην στάσιν, συλλέξας δὲ στασιώτας καὶ τῶ λόγω τῶν υπερακρίων προστὰς μηχανῆται τοιάδε ' τρωματίσας ἐω-

τόν τε καὶ ημιόνους ηλασε ἐς την ἀγορην το ζεὐγος ώς εκπεφευγὼς τοὐς ἐχθρους, οῖ μιν ἐλαύνοντα ἐς αγρονηθέλησαν ἀπολεσαι δῆθεν, ἐδεετό τε τοὐ δημου φυλακῆς

τινος προς αυτοὐ κυρῆσαι, πρότερον ευδοκιμησας εν τst προς Μεγαρέας γενομενy στρατηγίρ, Νίσαιάν τε ελων

καὶ ἄλλα ἀποδεξάμενος μεγάλα εργα. ὁ δὲ δῆμος ὁ τῶν

'Aθηναίων ἐξαπατηθεὶς εδωκέ οἱ τῶν αστῶν καταλίξας ἄνδρας τριηκοσίους, οῖδορυφόροι μεν ουκ ἐγένοντοΠεισιστράτου, κορυνηφόροι δέ' ξύλων γαρ κορυνας ἔχοντες ελοντό οἱ οπισθε. συνεπαναστάντες δε ουτοι ἄμα Πεισιστράτω ἔσχον την ἀκρόπολιν. ἔνθα δη ὁ Πεισίστρατος ηρχε Ἀθηναίων, ουτε τιμὰς τὰς λυσας συνταράξας ουτε θέσμια μεταλλάξας, ἐπί τε τοῖσι κατεστεῶσι ενεμε τηνω πόλιν κοσμεων καλῶς τε καὶ εg. Μετὰ δὲ Ου πολλὸν χρόνον τἀ-ὁ φρονησαντες οῖ τε τοs Μεγακλεος στασιῶται καὶ οἱ τos Λυκούργου ἐξελαύνουσί μιν. ουτω μεν Πεισίστρατος ἔσχε το πρῶτονἈθήνας, καὶ την τυραννίδαου κω κάρτα ἐρριζωμενην εχων απέβαλε, οἱ δε ἐξελάσαντες Πεισίστρατον αυτις ἐκ νέης ἐπ ἀλλήλοισι ἐστασίασαν. περιελαυνόμενος δὲ τῆ στάσι ὁ Μεγακλέης ἐπεκηρυκευετο Πεισιστράτω, εἰ βουλοιτό οἱ την θυγατε α

30쪽

LIB. I. CAP. 59 -6I. 29 ἔχειν γυναῖκα ἐπὶ τοὶ τυραννίδι. ἐνδεξαμενου δὲ του λόγον και ὁμολογησαντος ἐπὶ τουτοισι Πεισιστράτου μ' οχανε ται δ' ἐπὶ τy κατόδω πρῆγμα ευηθέστατον, ως

εγω ευρίσκω, μακρφ, ἐπεί γε απεκρίθη ἐκ παλαιτέρου τοὐ βαρβάρου ἔθνεος το Ἐλληνικὀν ἐὸν και δεξιωτερον

καὶ εὐηθείης ηλιθίου απηλλαγμένον μῆλλον, εἰ και τότε γε ουτοι ἐν Ἀθηναίοισι τοῖσι πρώτοισι λεγομένοισι εἰναι Ελληνων σοφίην μηχανεονται τοιάδε. Ἐν τψ δημω τῶ Παιανιέι ην γυνη, τI ουνομα ην Φύη, μεγαθος απῖ τε σέρων πηχεων απολείπουσα τρεις δακτύλους καὶ ἄλλως

ευειδης. ταυτην την γυναῖκα σκευασαντες πανοπλίI,

ἐς ἄρμα ἐσβιβάσαντες καὶ προδεξαντες σχημα, οἷόν τι

ἔμελλε ευπρεπεστατον φανεεσθαι ἔχουσα, ηλαυνον ἐς το ἄστυ, προδρόμους κηρυκας προπεμψαντες, οῖ τα εντεταλμενα ηγόρευον ἐς τὰ ἄστυ ἀπικόμενοι, λέγοντες τοιάδε - 21 Ἀθηναῖοι, δέκεσθε ἀγαθω νόω Πεισίστρατον, τον αυτη η 'Aθηναίη τιμησασα ἀνθρώπων μάλιστα κατάγει ἐς την ἐωυτης ακρόπολιν. Oι μεν δη ταυτα διαφοιτέοντες ελεγον, αυτίκα δὲ ἔς τε τοὐς δημους φάτις ἀπίκετο, ως ωθηναίη Πεισίστρατον κατάγει, και ἐν τῶ

ἄστεῖπειθόμενοι την γυναῖκα εἶναι αυτην την θεὸν προσεύχοντό τε την ἄνθρωπον καὶ ἐδέκοντο Πεισίστρατον. 'Aπολαβὼν δὲ την τυραννωα τρόπω τω εἰρημένs 6lὁ Πεισίστρατος κατὰ την ὁμολογίην την πρὸς Μεγακλέα γενομένην γαμέει του Μεγακλέος την θυγατέρα. οἷα δε παίδων τέ οἱ υπαρχόντων νεηνιέων καὶ λεγομένων ἐναγέων εἶναι τῶν 'Aλκμαιωνιδέων, ου βουλόμενός οἱ γενέσθαι ἐκ τῆς νεογάμου γυναικὸς τέκνα ἐμίσγετό οι ου κατὰ νόμον. τὰ μεν νυν πρῶτα ἔκρυπτε ταυτα ἡ γυνὴ,

μετὰ δὲ, εἴτε ἱστορευσν εἴτε καὶ ου, φράζει τὴ έωυτῆς μητρὶ, ἡ δὲ τῶ ἀνδρί. τον δὲ δεινόν τι ἔσχε ἀτιμάζεσθαι πρὸς Πεισιστράτου. οργῆ δὲ, ῶς εἶχε, καταλλάσσετο τηV