장음표시 사용
111쪽
phrasi huius Ioel intellexisse vertii poetae: Ita . enim mer
Hs. Nam postrema vox nota est perseripta. M tu glossa
κοιλίαν πνευματων ἐμπίμπλησι κω το κωλον.
V. 26. Ἐνερθε καra M. R. Lorr. et Goett. nisi quod Riccard. vulgatum ὐπὲρ est in laetitia. Deinceps λίθι Paris Scholia: δὲ νασῖηρ πνευματουμένη κου ταρασσομένη τα μὲν
eis Iectionem φθορα. Scribonius: Instantur intestina, et venti plurimum emitiant, qui biberiint. Simii s Ioeus est infra Versu S95. τότε γασ=ρὶ πέσν βαρος, αμφι δὲ μεσσον πνευματάνειλησαντα κατ ομφαλιον βρομενσὶ. ubi vide notas. v. 27. 'Euβαρού Paris Scholia: πνευμάτωσιο δὲ ποληκαὶ βαρος κεφαλης κω κροταφων παλμός. Sed alter auctor Scholimam: κα τε κεφαλν φρος, τεὰ Φε κροταψειε παλ-
112쪽
καἰ κρόταφοι παλονται - ἐπιμένοντος δε τευ κακου και υ μος και παλμὸς και ἀχητἀ παντος σου σωματος ἐπακολουθεῖ
Scrimonius: capitisque dolorem habent cum vertiglae quadam assidua quidem, sed praecipue, cum se e lifinio levare conamtur. Proprium est autem hujus mali medicamenti protinus iii idos articulos et artus sacere. Qure postreaia fgna prae
νους οIν κω λυγι μενους νον αυχένα και παρασυρομένους την φωνην μεθυ θέντας τε αυτιυς υπόθεραον βλέπειν. και κεῖσθ- ουκ ἐν κόσμω ἐπὶ του ἐδαφους ἔνταο των φρενων ἐρημους. τοιαυτα αν , καταλαμβάνεσθαι ποιουντας τους τς βλος πη- ροτυχόντας ευροις αν τε του ακονίτου-
113쪽
V. 3I . Διονυσοιο M. R. Mese Edd. Διωνυσσοιο. Sino monent Bacchum cornutum dici et ταυροκερωτα, quoniam Numantiquus eornua in usum poculoriam uilebat, η δμ υ ταυ
De Nysa vide d artis. 4. 44.- Uernsdors ad .Himerii orati III. p. 437 V. 35. Βεβαρηότες M. R. G. Paris Vulgo βεβαρηκότες.
v. 36. Μέντοι Paris Elueenius: λέγετα δ' ουν η αὐτ κου μυοέόγος ἡ βοταν ' διότι δὲ λέγηται, κώ -υτο αἰτία δηλοῖ, ὁτι τοὐς αχρειοτατους ανουρεῖν δοκεῖ κά λίχνους κωδυσεργοῖς μυας, ην αὐτης γεύσωντα. Α μυο fit μιραε jecto μ υραε, unde latinum sn ex derivat Reinesius Epist. ad Hos m. p. Io. quem sequitur Menage ad Diog. I aere. I. s. 7 Lacones similiter ab sormabant υσσακει, porcelli, apud Aristoph. Lysiis. vers. Iooo. Plinius procul et e longinquo mures Occidere odore inepte augens miraculum asserit. Aco- nisi napelli Linnaei radicibus in cibo utitur lubenter Inus O cononius Cl. PalIas Nov. Spec. Glir. p. a 29. quem a napello nominavit Jam olim Avieenna, cujus locum ex Matthiolo et Aldrovando posuit Pallas; einidem latine integriini posuit Vincent. 9. e. IOS. unde esare apparet murem ipsius veneni n pessi remedium fuisse olim creditum. V. 37. Παμπηδην Μ. R. Paris Vulgo st 1ν γην. Vide insta ad versum 5a6. Scholia: Dχμυεας τοῖς περιλείχοντας.
114쪽
υρακας τους μυας, κατὰ Αἰτωλους. Hesychius: παμπηδην,ολοσχερως, παντελῶς.
v. 38. Ἐουὶ Ad οἱ δε ra intellige καλήουσι. Sehesia: πελωροιο, ταῖς πορδάλεσι ταῖς μεγαλαις. Aeonito pantheras leones et Iupos oecidi, et pantheras in remedio stercus humanum sumere monet Aristoteles H. A. 9. 6. Cibis animalitim misceri ait Xenophon Cyneg. c. II. ubi est α κουι-τικω φαρuακω. Pardalium vocat auctor Mirati. Ausc. c. 6. Pollux Onom. 5. I a. pantheras ait hoc veneno ingesto ex antimari diarrhoea. Vide etiam Aelianiam H. A. 4. 49. igrin 'aegrotantem idem remessium sibi quaerere reseri Anatolii is in
Fabrieli B G Vol. IV. p. 297. Boves Cypri contra tornlina eodem tui non solum proverbio vulgatum est, sed alictoritate etiam Plinii 28. s. 8 I. Vide etiam Bechmanni notam ad Li
Καμαορον. Alii scripturae vitio decepti κάμμαρον &xerunt et ad similitudinem caminari marini retulerunt e cancrorum genere. Plinius 27. s. 7. radicem canimaro similem facit, ideoque aconitum ipsam eaminaron appellari est. Idem
115쪽
Idem aes lit Galeno' in Gloss. Hippoer. qui radioeni squillis
smilem facit, et nominis rationem inde derivat. Ἀκοναίοις. Medie. α κοναίν. Scholia: ἐν τοῖς τόποις, οδ γίγνοντω αἱ ακόνω. τας δὲ ακόνας οἱ μὲν ἐν Ηρακλεία φασὶ γίγνεσθαι, οἱ δὲ ἐν Ἐρ ιιώνν, οἱ δὲ ἐν Ταναγρα. Plinius 27. s. a. Nascitiar in nudis caluibus, quas aconas vocant, et ideo .eonitum aliqui dixere, nullo Jiixta ne pulvere quident nutriente. Hanc aliqiii rationem nominis attulere. Alii quoniam vis eadem in inorte esset, quae cotibus adferri aciem d terendam, statimque admota velocitas sentiretur. Altera etymologia respicii vectum graecurn ακονιτὶ, sine pulvere. Aelius Promotus in libro περὶ ἰοβόλων - δηλητηρίων φαμμάκων manuscripto in Vaticana Bibl. apud Mereurialem WL. 3. 4. ακόνιτον φύετα μὲν ἐν α κόνους. λοφοο δέ ἐσην ἐν
μένας τουτου πνιγμον υπομένειν. Antigonus Caryst. in Hist. Paradoxa c. I 3I. Θεόπομπος δέ φησιν Ο ΒΤοριογραφος το καλουμενον α κόνιτον γίγνεσθω μὰν περὶ 'FIρακλείαν - ἐν ταῖς ἐνομαζομένως Ἀκόναις, οΘεν κω της προσηγορίας τετυχηκένω 'δυναμικὸν δὲ ἐναργῶς ον οὐκ ἐνεργεῖν ουδεν αν πίν τις π γανον ταυτην ἡμέραν. Ως Ἀγαθαρχου του τυραννου πολους απο-κ7είναντος φαρμακω κώ πειρωμενου λανθανειν, - ἐγένετο συμφανὲς, τους πλείσ7ους Ηρακλειωτῶν ου πρότερον ἐμένω προτου φαγεῖν πητανον. Eadem ex Theopompi Historiarum it cesinio octavo libro narravit Athenaeiri 3. p. 85. Prectius Clearchus tyranniis, sed vitio librarii vehenum κωνειον nominatur. De Clearcho hoc vide Memnonis Excerpta p. 63. et . OX . V. 42. Θηλείην. Mirum est libros scriptos in hae lecti ne consentire, aperte tamen vitiosa. Meliorem medicinam ea, quam attulit Salinas ad Sosin. p. . 88 . λίην legens, equudem
116쪽
dem non habeo;' nam viri cujusdam docti-ακόνιτορ nauci non est. In Goeu. glossa interi. adscribit: Θηλρον. Ety
φορίων δὲ Θ λυκῶς λέγει την βοτάνην - ουτω Μεθόδιος. In Etymologico Gudiano MSto legitur κονίοιο , et multa desunt ex edito supplenda, adeoque nomen Methodii. Eadem feri habet Enstathius ad Dionysii Peraeges Vers. 787. et 79 I. LO- cum Euphorionis integriorem habent Scholia Apollonii II. 334. Etsi vero ita constat Euphorionem 'ixisse femineo sexu ostακόνιτον, nihil tamen inde proficimus ad hujus loci emendatio nem, nisi malis legere Θ λείη ακόνιτος. Ubi tamen, quem senissum tribuas τω θηλείη, dubium est.
'Ορόγκοις. Scholia: τοῖς μετεωροις τοποις, απο του τους ορεινοῖς τόπους Ογκους εχειν, η τοῖς τόποις τοῖς ἐξοχας εχουσιν. Stephanus JlyZ. Ἀκόνα πολιχνίον πλησίον 'Ηρακλείας. Hesychius: oρώγκη, των όρων τα ογκωδη, οῦ και ὀρόγχθους καλουσιν. ubi Iegendum Oρόγκη - ορόγκους. δCetenim de ipsa herba ita Theophri H. P. 9. I9. Το δὲ Θ λυφόνον οI H σκορπίον καλουσι, δια το την φίζαν ομοίαν
η ρίζα η φυλον, αὐθημερόν. χρησιμον δὲ προς σκορπίου πλη- την πινόμενον. ἔχει δὲ το μὲν φύλον ομοιον κυκλαμίνμ, τηνιὸ φίζαν, ἄσπερ Γλέχθη, σκορπίω. φύετοα ωσπερ η αγρω οσις, κω γόνατα ἔχει, φιλεῖ δὲ χωρία σκιώδη. Quem locum latine vertit Plinius et s. s 75. Scholia Nicati iri, ριζών τί ἐσδε βοτανης ομοιον αγρωσιδι. Aetius c. 59. aconitum ait a qui.busdam irim silvestrem diei. Sed Ciniex graeeus integrior si
117쪽
Hies, theluti una, myoctonuin et canimaron dictum radieemiuibere ait sco.ionis caudae similem; eamque carnibus adanistam omittere pantheras, Iupos et sues, atque omnino omnes feras. Alterius acontu lymitoni et cynoctoni disti ra sees esse sinites squillae tentaculis et ni as, easque admistas carnibus cnissis itipos occidere refert cap. 78. Hujus vero radicem Theophr. H. P. 9. I 6: similem esse ait καρυα forma et cNilore*ubi Marsaellus et Saracentis reponunt καρaι i. e. squiliae. De veneno ita Plinius: ea et inquit, natura, ut hominem O Ldat, nisi invenerit, quosts in homine perimat; cum eo solo colluctatur, velut pari intus invento. Sola haec pugna est,etina venenum in visceribus reperiti mirumque exitialia per se ambo cum sint duo venena, in homine commoriuntur, ut homo superst. Hujus mirabilis sententiae argumentum et e emptuin praebet Pitutarchus in Crasso T. III. p. 96. eis. Bryani, ubi Orodi, morbo aliquo in hydropem converso laboranti, fi-
Bias Phraates aconitum propinari, atque ita praeter exspectationem et consilium morbo allevasse aegrum dicitur. Recentiorum herbarioriam opiniones de aeonito collegit Becmann ad Aristotel. Mirab. Ausc. p. 124. post qtiem comparari potest I. E. F. Sehulge in Ioxicologia Vetermin. Hplae I 788. p. L3. et seqq. Equidem ad limat luna perducere disputationem hanc non Eossunt; lotur plura de variis virorum doctorum opinionibus inemorare nolui. Nicander ape
te uni aconito tribilit cognomina plura, quae alii totidem fere diversis plantis assignarunt. Qui vero in posterum accuratius et meliori cum fortuna lui aus veneni historiam examina,int, reperient illi sauem hic congestam notitiariana materiam copi
118쪽
Scilicet graece κονία non stium cinis Exivitia, humorsiue cinerum percolatus, sed et lixivium calcis, ipsamque calcem vivam fgnificat. Ut egregie docuit Comarius ad Galenum de Compos medici see. loca p. 3O3. 3O4. V. 44. Ἀφύσσνς Μ. R. et Loraianus. κί ais αφύσσεις Paris Vulgo aφύσσω. Selaolia: οἶνον πυ ον ἐν τρυβλί- μευ ὀον-G. pro μετρητον) αντὶ του ματρησας, αφυσσνς. Eiueenius: si ον interpretatur μελανα. In Theriae. S19. militer κιέραδος οἶν ς interpretantur Scholia nivum vinum; nescio, quam bene. . Uox ἐυτρψι mihi suspecta est pro vase τρυβλίφ; et video nunc Munium in Animadv. ad Nicandrum Viue Uae 1776. - editis p. Ita supicari olim fuisse h. I. ἐνὶ τρυβί. V. 4s. Παι Μedie. de sit pro πέλει.
V. 46. Ἀκροτόνοιο Paris Scholia: Θαμνου σου Θαμνύ- ιονς η του θαμνώδη φύλα ἔχοντος κλῶνας. Euteonius: αβροτόνου τε δη καυλοῖο ἐν Θαμνοις πιτυγχανούσης, πρασίου τοομοίως της κω μελίφυλον καλουμένης. Scribonius: item proinficit abrotoni pondo sextans ex vino datum. V. 47. 'H χλοερου Μ. R. Lore. Goett. Uulgo και χλ. Seliolia tria monent esse prasi genera, igitur poetam addere meliphylli nomen ; hoc vero esse amarum: τα φύλα συνφηνε ἔψησον πληρωσας την χεῖρα, η αβροτόνου, κου ποτηριον πληρωσας δος πιεῖν. Diosc. χρησομεθα δ' ἐν πρόποσισμω όρι-τανω η πηγανω η πρασίω, η ἄψινθίου ζεματι μετ οἴνου α φιν- θίτου η αειμον η αβροτόνου η χαμελαίας η χαμ πίτυος.
119쪽
μ δενος τούτων μηθε Θω. J De mari rabio Plinius zo. s. 89 Item eontra venena inter pauca potens. De nominibus variis polii vide ad Uierraeo vers. ss . et 677o et Di e. 3. e. I . v. 48. 'Aειθαλέος. Scholia: οτ. αεὶ χλωρα ωιν.
V. 49. Πηγανιον υ. Scholia monent dubium esse uim nimus rutae poeta intellio vomerit; duo enim esse genera.
V. SO. Σβεννυο αβαλ. Omisso τa Medie. et Goen. αγι- Θαλοεντα Paric Seholia: σίδηρον πεπυρακ μένον ητοι κεκαυμένον ἐναποσβεννῖς εα ἴδωρ πῖνε. .Atilis deinde ubi τρύγα. ωοίαν interpretatur: κα ταύτην δὲ σβέσας ἐν μέλιτι πότισοντο απόβαμμα αυτ ο, τον καμνοντα. Euleentus: αυταρ ουν, ἐπ δια τυρον πανυ σφόδρα ἐμβαλων μελιτι σβέννυε σμηρον, κώτην ἐν ταῖς καμίνοις τῶν σι ηρέων. γιγνομέων τρύγα, η σκωρίαν κέκληται,
120쪽
cum altero Scholiorum auctore serasse stβodiri omissa eo-pula σε, et verta praeepsiniam Versus oὶ βαμμασι νίμβλω comjunxissi: eum sententia larius versus. Nune vide mihi ni edi. cos gr*ecos. ' Diosc. σιὸ ρου σκωρία ' κυτός. o Myρος ν χρυσὸς η ἄργυρος διαπυρος ἐν οἴνω σβεσθεῖς, του ύγροῖ λαμβανομένου. Ita etiam Paulus. . Sed in Parabit. σιδ ρου σκωρία πεπυρωμέι κα δε ὀξυμέ τι σβεσθεῖσα, ν σιδήριον πυρωθὲν κω μέλιτι ' σβεσειν - αργυρος κω χρυσός πεπυρωμένα 'U.σΘευτα, μέλιτι. . Contra ReuuM σι ηρου σκωρίαν η αυτὸν τον σaηρον εχρυσὸν ε ἄργυρον ἡ λίθον μυλων διαχαρα ἐν οἴνα, σβέσαο ὁ ὀοὐ
πίνειν Αθερμον τον οἶνον. Scribonius cum auctore Parabit.
favit: item acetum melle mixtum, in quo ferri Greus, quod σκωρίαν Graeci voeant, ustum prim inferuescat saepius 'et ita deitu: Scribonius lare ipsius poetae verba convertit.. Vides 4gitur medicos graecos in liquore variare, quo restingui volunt ferrum. Nicander Mύμελι nominat βάμμα σίμβλων. Vocem μύξρον forte alii fueriant interpretati λιγῶ, μυ λA , quem nominat Aetius. Anaxagoras solam vociivetiit μύδρον ὀιαπυρον, quod Xenophon Memor. q. 7. 9 7. interpretatur. λίθον . διαπυρον. ubi vide notam p. a 77. Molarem Iapidem igne liquefactuna fluere, atque ideo metallis excoqirendis ad stum fuisse olim, monui in Analectis ad Histor. rei m