Nicandri Alexipharmaca, seu De venenis in potu cibove homini datis eorumque remediis carmen. Cum scholiis Graecis et Eutecnii sophistae paraphrasi graeca. Ex libris scriptis emendavit animadversionibusque et paraphrasi latina illustravit Jo. Gottlob

291쪽

v. 553. Σῖν λίπει. Ita Medie. et Goett. Vulgo D λίπει, Seribonius: Item lini sentinis fartina ex aqua mulsa sumta qtramplurimum Mne adJuvat, ubi forte legi debet: vrti es rem cum farina; nisi suos halnierat auctores Seribonius dive sos, quini non puto. Semen urticae Nicari ter feeari subet;

forte ut conteriimur, vel commolatruri in supra verni Io I. v. 554. Hunc Versum spurium esse censeo, qitia sentem ttam eandem cum versibus 546. 547. in verba vulgaria comm tam repetit. Hinclusi. v. ss s. remessium habet Diose. Alexipli. μνίων ν

ητίνη συν μέλιτι. . Eadem Actuarius. Paulus: rLν π υL u 3 cροβιχίνην habet. Aelius; nίως δὲ πιτυτ ηντην λεάνας μετα μέλιτος δίδου ἐκλείχειv, ε χαλβανην μεταμέλaroe. Suceum galbanae radicibras expressiana et galbanum dieiuni medici intelligunt; poeta radicem nominat pro succo inde expres . Vide-Seholia. v. 556. librorum varietas. Selicita monent in aliis libris legi: άλθαίνει τόν ἔνερθε πυροe ζαφλεγεῖο κεραίης.Me se. et Riceard. habent ita scriptum versum. ubi tamen est φελοῖα, quod correctum est siφλινοῖο i deinde sequitur: αλ. α νει κω γέννα reliqua ut in libris vulgatis. Ita etiam Paris ubi sine eorrectionis nota legitur Oφελοῖο - φλοιδέων-σα. In G u. post versum s55. Θιβρα χελων to statim sequitur versus s58. , Omissis Versa s56. α 537. qui tamen in margine rubrim suppleti sunt ita: ἀλθαίνει κω γέννα συος φλιδοωντα αλοιφῆ αμώγδην - καθεψηθέντα χελυν εἶ ubi tamen Sciuis Eastae reeentioris manus saprascripsit ω,nt χελώνης leg tur, et has glossas adscripsit: τώ τοι, προβατα. ccitidia tamen scriptura

αλίοιο, Θαλασσίου, αντὶ ἐνύδρου. Eadem recentior manus innia naamnis parie adscripsit versum: αλθαίνει τότ ενερθε πυρος μέλοιο κεραίης. Itaque in antiquo Collire defuit hie: Versus,

292쪽

vetitas, ut in viiIgaribus Editionibus. Nee eum habuit Eut

enius, qui νέντα συος interpretatur συος ειγοi/α, et χελωνης γυῖα reii sit κρέα. Itaque Scholiastes recentior Goett. forte ii dii πρόγονα, quod legisse sibi videtur is qui Codicem comparavit, πρυ-α. Sed Hesyctius, Armidius, Suidas, et Eust illius p. 9I8. I 854. νέντα interpretantur κρέα, σπλαγχνα. Locum Callimachi posuit Suidas in Murci et Maδοντες. Vide supra ad vers. 62. uta est βοος νέα γέντα αυριφλὰό-τας αλοι- φν. ubi Codices ,rεριφλίονυο habent. Dioscorides in Al xiph. Θαλασσίαι χελώνης η χερσαίας Δ ό ποῖα αν uενα. in Parabit. χαλβανη - χελώνυ Θαλασσίας αLια συνεψηθέντα καλῶς - λαμβανόμενα. Ita etiani Paulus et Aituamus; qui versum αλθαίνει καἰ γέννα non expresserunt ; et videtur in altem Diose. I o ωα pro dixis legi debere; nisi si aliunde translatus. Eere enim Aetius: ' ωα χελωνης μετα και τον ἀυτῆς αυατος ὁδεου ξηροδ καἰ μετα μελικρατου η ἰὸρελαίου. βατραχων δὲ - ηρυννίου νον. χελωκης τε ἄκρα κρέα ζωμεν- Θέντα ποιῶν δίδου. ubi nova manus Codici verba de ovis i studinis inseruit. Itaque nec Aetius versum istum expressit, sed alterum,' quem ob has auctoritates revocavi. De altero re de carnium suillarum usu supra dixi ex Plinio. ΓυA Aetius interpretatus est κρα κρέα. Dissiculiatem verborum in hoe versu non explicant Scholia. κεραίης Pro κερμο reseram ad - χελλης. Cornigeras Troglodytarum testudines marinas infra ex Plinio vulebimus. Θιβρα ωεα χελωνης περαίης - πυ

νοe dicuntur ova sub igne seu sub cineribus coita. Partem veri vidit Seholiastra. Forniae Aa exempla posuit Alii nisus lL p. 57. V. ss8. Πτερυγησσι. Pinnarum piscinarum eommuni nomine appellat, quia marinae testudines pedes pinnifornaes

habent, quortim remigio natatum adjuvant, et raro incessum e niari egressae ut ova in arena pariant. Varietatuin ir' a ,s . διαπλωει annotant Scholia.

293쪽

Versu 493. furtum Mercurii lyraeque inventionem breviter narrat, atque inde . Hygini Astronon . e. 7. . p. 439. ea de re vide ad Schol. Locus nostro simillimus est in Hymni Versu IS. πρωτι σῖα χέλνυ τεσί=γατ -ιED. quem spuratini censuit Rulinicenius, nescio qua de causa. U. 56 I. 'Aποῖν νόσφισε Me l. Rice. unde legere possis diπο νόσφισε. Dorville ad Charit. p. 783. malebat νόσφισσε Vel potius: σαρκος απ ἐκ νόσφισσε, Vel σaρκὸς αδ ροζόσφισσε. Pro χ λειον Pacis. habet χε λ υον. Aptui Aratum 494. χ λιμ. ubi cum Sehol. H. Stephanus 'χελ v. laa probante trananivi p. a9. qtii inde Hesychii χελεινὸν eorreXit. χελωειου vocare solet Aelianus H. A. VII. I 6. XUl. I7. i Idem I e. I7. de testudine Libyca imontana: κω ἐχουσι τό χελώνειον εἰς βαρβιτα αγα. όν. Plinius 9. s. I a. Troglodytae wrnig ras habent testudii ies ut in annexis cornilnis latis, sed in biliblis, quorunt in natando reniigio. st a fluvanti Chelyonici vocatiir eximiae testudinis sed rarae. ubi Edit. et Mia Grurum id genus vocatur. idem 6. 1 . 34. chelyon testiuiinuni in mercabui, Troglodytariana entini grat. ubi libra cinium habent straptum. Dors parte ni gibbosana χελλιον dici monet Pollux II. stit. I77. . infinitim navi uni carrinae teguntentum sntiliter χάλυσμα dieittar ati tore Hesychio et Polluce l. s. 86. Bλαπι μοιος ulale eXctis tun Iutata in βλωσΤημιιος. v. 56a. Philostratus leon. l. IO. p. 777.

ου κω χέλυος. Urpheus Argon. 38 I. η λιγυραν ' φόρμιγγα

294쪽

χελώιλανον ερμωνος. Cornua pho cubitis in marinae testudiis nis figura appellavit Plinius I. α atque intelligi voluit pedes pinnis ines anteriores, plerumque longiores posterioribunTI χεωψ, cubiti, περιeyεσιν vocat Eustathitis in hae narrauione. In aγκωγας et x χειο-eCsdem, latinis cornua, nionet praeter Hesychium in Hiχυο Pollux 4. s. 6 a. qui monet, olim pro cornibias lyrae fuisse calamos appositos, cum Helyclito in ἐόνακα υπολύριον et Elymol. in δόυακεe. testiuiinis partem rana lyrae effecit, quam Pollux χεῖον vocavit. Sctois

Eviecnius vocabulum poetae resinuit. Sed canon potius et lignum inter comita transversum, unde fides intenduntur per xόRLοπαο. Eadem Scholia interpretantur ωμους. male. , Eutecnius aκραζ. recte. v. 563. Γερύνων. Aratus Dios a I S. πατέρες βοόωσι τ ρAων. EX Ciceronis versione gerinos assert Volsius ad Almiana. p. 6 7. Suidas vυρινοι οI μικροὶ βατραχοι. Hane formam probauit ipse Aristoteles, qvi piscium senas τυρινωὶειο dixit, ubi vulgo male legit πυρινώδεις. Plinius 9. 5 I. ranae pariunt minimas carnes nigras, quas gyrinos Vocant, Oeuiniis tantum et cauda insignes; mox pedes figurantiar, cauda fi dente se in posteriores; mirumque semestri vita resolvuntur in linium nullo cernente, et Harsas vernis aquis renascuntur quae fuere. Nicander maluit etεμαο vel γερυγους dicere, haudicio an pejus. Ceteriun remedium ipsi ina ira tradicit Diosci in Alexiph. βατραχων ζωμός συγκαθεφηθείσνς αὐτοῖς ἡρυγγου In Parab. βατραχοι μετα ρίζης ηρυγγίου ἐψηθεντεσκω λαuβανόμενοι. Plinius 3 a. 4. ranariam marinarunt ex vino et Meto decoctarum succus contra venena bibitur. ubi su curn esie Guον mete monuit Marcellus. Idem Plinius a a. L. 8. . de eryngio vel erynge: Onanitatis contra et aconita efficaciorem Heraclides inediciis in Jure anseris decoctam arbitra-tiir. Apollodorus .adversiis toxica cuni rana decoquit, ceteri In aqua. Cum Dioscoride faciunt Aetius, Paulus et Resuarius

295쪽

rius. eryn urn herbam appellantes, ut Euleenius. En nisi mentionein omisit Avicenna, i qui in superioribus imium nominaVit. V. 564. Nρυγγοας. Ita recte M. R. Goetti pro vulgato Vrγίδας. 'Ευ δὸ ἐκαραώ. in Goett. est xα - αρκώ. In P ris. ἐν δὲ κω ἐπαρκέe. Utraque lectio possit probati. v. 565. Σκαuμωνιον. Sctolia. habent προσπάσσων ἄμμωνιακόν. unde halmasius duxisse videtur naestimim de H Inonym. p. I9O. propositam, ubi legi visi άμμώνιον , ineptis iis, rationibus. Nam locus, quem ille affert, est de lepore Ingrino Versu 484. δακρυ καμωνος dieitur. Euleenius h. . σκαMutrilis nominat. Ceterum nee stratiunonii nec animoniaei salis mentionem in salamant ira fecerunt medici graeci, quod nestio an sit librariorum culpa factum. Gett. Codex habet

v. 567. Hane Iessionem improbant scholia, et

praeserunt alteram Irχν sc. me quam habet Codex Gorit. Eu.teentiis etiam Vocem Θερειομένου praeteriit Erileenius, ut et sequenteni Θερόει e. Scholia graeea inire filictuant in hiruatis loci interpretatione. Primum enim ranas aestivis et hubernas inepte fingunt ex his vocabulis; deinde verbum μένου ita explicant, ut moneant ex apollodoro aestate et ex ranis rithetis in locis calidioribus degentibus confici ven num efficacius. Equidem Eutecntiam sequor, qui comment His antiqtiis sine dubio eonfisiis terrestrem lausonem nominait; quam nota Maeni nisi ex verbo θερειομένου et 3ερόειο dueere non potitit. Et dicitur . Os3m res, quae soli exponitur si eantia. Hi ne imitatione aliqua sermonis Gaeci priorem bus nein Iicebit amici ni appellare, cum palustris satis aquatiet ni mine vistingilatur a terrestri. Quanquam busones ouines s leni non amant, sed opaca loca, igneus tamen in aqtiis locis- qtie frigidis non iacile reperitur, et maximo solis servori ea.

put emergens soliquo Opponens ululati .

296쪽

3N ALEXI PHARMAC A.

. v. 368.- τι κωφοῖο. Surdam. Igitur rillaetani a 3

ναομένω distinguit copula disjunctiva ἡ-habitatione. Eundem postea α φθογγον , mutum vocat, et frequentare minitiis nes ait; huic Scholia .H-ους interpretantur xαλα in c, et oppositione mutae et surdae. rrubetae argiiunt priorenu speeteniesse voealeni. Eutecnitis poetae vistinctionem nials neglexit eαφωνος ἐσ7.9 ό φρυνού. Sed recte et praeclare diicibus antiquis commentariis moneto terrestrem rubetam nominat, etsi

alieno loco. Nee enim, aem mutum et surdum vorat pόeta, sed quein prinio loeo ridinhiat, terres iis d.bet intelliis buso. Forte poeta utruinque bufonena muttini voluit intelisti,

nempe eum rana loquacissima comparatum. ' λ ζ' ,.

- Λαχώδεος. Seliolia plures posterunt varietates. pnium vul rem hanc interpretantur δασέού, mrasi sit a

λαχν-οe. e Deinde Codex Goeu. assere o χειδώ , id est parvi, quasi sit pro ἐλακέM.' Atque ita suptii a 69. smili in do seriptura variabat inter λαχυφλοίοm et 3a υφλοίοιο. Dentique I Zetetes positum putarit inepte λαχοι δέοι prο λαχανεMOGL e. vici sis. In inisse. et Rim. est λεχε, In Patis seriptura inter λαχιδέος et λεχ.δέος dubia est. A λέκοe novi is ductum λεχαῖος, non item λεκεια ἶ-video, quam possit notionem, h. I. aptam praebere. In TZelgae ra nena incidit etiam C. Gesner de Ranu ea durissima est; nee convenit reruni naturae; nisi sorte bufon in viridem Uiuren si, italiae etiam notum, ut ex Ualisnerto dinei, thtellexe liNicander; reliqui enim omnies eblorem luridum , longe a viridi alienum habent. Sed bula vitidis vitam in utroque elecinento degit. Mares tamen eoitus cupidi vorem nisi in aquil non exeixent. Uerum nee alter bula, nobis quidem notus, qui in aquis fere semper vivit, igneus Roeselli, mutus vel lardus dici potuit a poeta. Surdam enim is vocem ululantis edit, etiam in italia. Seripturam n χειδέος Euleenius se

297쪽

dein ignei hiulanis , aquatiet , miniine est omnium sere rana rum et bufo da, exceptis tamen arboreis. C. Gemer Seli basten te e suspica tur idque interpretari δασέος. ne olim scriptum fuit: λοχοιδέ νιν vel λοχεία νιν οσ' ινὶ Θαμνοις. λοχειαδει, αἱ υλαι. Inde λόχααι. Sed hano laxi OMN Θαμνω λοχηιαεες esie durissimani; etsi eander elegantiam et regulas saepe contemnit. . ra V. 569. Milo indic. προσφύρεται, Rice. g. v. Eut enim totam sementiam laesi verbis comprehendit: ἔνδε δ' H- , ο ντος χερσαῖος βάτραχος. - φρ βόσκετα μένοι:τν δρόσον καὶ ο θέρει διηνεκως τοῖς Θαμνους διώκει. Aelius z. 54. phryno seu mireta surda, ex o venenum. IParvi ait, ut Periueioso: ουτω δὲ νέμενα ἐπὶη- . καλαμεν λε χων τὸν δρόσον . Vides Aenum eundem ni poeta auctorem sequi, sed nutusque bnsonis noras eo suadere. Sed mignu eus optimi. Viee ubi*ae fungiinci F. NIX Hn nominant Indisci graeci eum hetio. iiD2 99φta ah rubeta Im i buxum nomitare. Eute epins thapsiani voeat. Aelianus XVlI. I a. ait gemis esse rit betae cφμ εο . pinu M vim noxium. Contritao enim sinniti in vino ve . Mimi, potioni admistum statim interimere. si .acriter hominem aspicientem contra innaeatiar, atquo af t, καί τι φυα - ἐμπνεύπη larem imminis corpori induci inde pallichim, post paucos dies abeat.' uitae si Aelianus irecte tuanstulis, de iiiverso rubetae genero esse iuvelligenda videntur. Aut potius statinendum est, seriptores alios bus is alicusta visu et halitu noxii notas tradu.isse inter serpentes et reliquas venenatas bestias, meander in Dieriacis omisit. Contra noxana eA sanie bulanum potulentis cibisve milia ortam accurate enarravit in Alex1pharismaeis. Aelius etiam Dusdem, ut videtur, quem Aelianus nominat, . besonis morsum et amatum memorat, ipstesque bestiam describit his vectis e. 36. quae o Coisee graeco appo natu: U φρονος εἶ ος ματροχου μ=ίν. ἐκ λιμνοβίου δὲ

298쪽

, φυσεως μηταβεβηκὼς ἐπὶ τὴν χερσόβιον, φρυγος προσαγορευε

πέμποντα , ως μόνα τα χρησιμα παρατιθεοα. ' παρακολου

θεῖ ὲ τοῖς δουο νούσου βλαβεῖσιν οπηαα ολου του σώματος κω κατάμνεις κω σύντονος απώλεια. Postrema verba ita domvertu Comarius: comus Vnditur. Avicenna hinc habet IV. 6.ε. 25. Ex morD rubetae apostema magnitIn aecidit, et intertitus vel . Quae Aetius ab initio travit de origine nominis, valde sunt inepta. Rubeta enim non potest diei rana ' quae 'vitam palustrem cum terrestra permutaverit. Suunt enim quodque gemas elementum incolit. - Bene tamen cecidit, quod has ineptias admiscuit Aeti . Inde enim cognoscimis, ego illi sermonem de bulone aliquo terrestri; ' eodem sine dulso, quem ab amatu φύσαλο9 nominavit Lucianus in Philopsevile. Eas leni cum Aetio ineptias etymolo cas clarius explicat auctor Hymologiet, eujus haec sunt orta: φρύνεις. δηλονότι

φρυνος, φρύνεος πλεονασμα του η, εDος βατράχον , παρα το ἐμφερεῖς εἶναι προς τους αλους, η απὸ του φέρεσθου ἀποσης λιμνδους φύσεως ἐπὶ το χερσαῖον. Quasi φρυνος idpii cereulr 'a φέρεσθαιl Dixerrent eundem sequioribus, ut puto, temporibus φροῆνον. Ita enim Eumilli. ad Dionysi Perieg. versu 7sa. ubi populi φρούυοι nominantiar: ὁμωνύμως τω ψύω.φροῆνοι γὰρ, καθὰ κώ ὁ Φίλων γράφει, οἰ βάτραχοι. Phrynum terrestrem esse apparet etiam ex versu Androna elii apud

Galenum Tlieriae. ad Pis. 6. φρῖνος ἐνὶ ε ροὰ βοσκόμενοι

πεδίοις,

299쪽

., Sed omnino genus aliquod ambiguum rubetae intellio voluisse videtur Aetius, de quo etiani Plinius 8. s. 48. haeerranae quoque rubetae, quartim et in terra et in liuietiore vita, plurimis refertae medicaminibus, deponere ea qtrotidie et restinere a pastu dicuntur, venena tantum semper sibi reserva tes. ldem 38. s. a I. nam si rana saliva sua oeulum adspers rit, praecipuum est remedium lac muliebre; et xontra ino

sum eius leui bibitiar instillaturque. Dixit ranam Plinius, quam de bat rubetam; deinde stiluae tribuit, quod alii am tibus. Sed inter remedii venenoriam saepius Plinius ranasn minat, quas alibi remus rubetas. Salivae aliquam noxam intra ijt etiam graecus Kyranidum auctor: bl consputis, i quit, rubeta hominem, mox pilos omnes amittet ille. Ita Iam hune Ioeum C. Gesser. Sed in editione Rivini p. 98. est ephrynus est spetiles ranae in ari sis, Mens. Hie s spuerit in homine, mox siet totus Oeapillatus. Sanguis autem Mus v nenum est piloriam. Hue pertinet insani. quod eg Sasernae lubris de re rustira refere Varro a. s.' si quem glabruiri neere velis, ranam Iuridam' njectam tu aquam usqiue ad tertiam partem decoqui, eoquo ungi corpus Iubet. Similem in usum Ieplasiariorem ossicinae ronianoriim salamandras exenterat strvabant in melle, ut supra in Salamandrae historia annotavi.

-Rubetas c. φρυνοο alvearia obsistere apesque si are evoratas devorare annotat Aristoteles re A. 9. 4 1. unde narrationem traduxit Plinius II. s I 8. rubetas appeIIans. Sed ubi Aristoteles Ill. I S. lienem ranae et phry'ae parvum' esse ait, Plinius II. s. 37. simpliciter ranas nominat. Dubinniin, cur altero in loco φρῖνον, alibi φρύ, ν dixerat Philosophus; juxta phrynuna priora in Ioco ranas palustres βατραχοι τε, μανιαῖοι) nominat. Ceterlam busonem ore aperto anicientem alveario quasi vi magi AE apes in fauces attrahere affirmat A ren in Actis biock in . Vol, 38. p. a 39. Sed ipsam etiam ranam apibus insiliari testatur HagBGai de Apium euINarc in Suecia.

300쪽

IN ALEXI PHARMACA: tr

taui reeentibus intumescere et post pabeos dies morI. . - .

De sede veneni in busonibus diversas auctoriam sentenotias exposui in Spemni. I. Physiol. Amphib. p. 27. Addo nune I uin Plinii obsturum et s. s. 76. Sunt, inquit, et radiis venena, rubetis maxime; vi simiasque Psyllos in oertantinctpatinis randefactas admittentes, ociore qilam a*idiam pernicie. Sed haec plane non intellim; Interpretes tacent. Aetii Drynum, eundem sine dubio cum phryne ab Aeasiano memorata, Laurenti in Synopsi reptilium p. Ia4. eon paravit elim busone egregie picto a Roesesio in tabula XVlId operis 'exliiiii de Ranarum historia nauarali. Sed ut eundem agnoscas, multa plura desiderantur argumenta reririn et si, mae. Ununi tandem indagavi in Ioco hoc Plinii 3 a. s. 18. Sunt, inquit, qliae in vepribus tantum vivunt, ob id rubet ruin nomine, ut diximus, quas Graeci phrynos Vocant, gra dissimae cunctarum, cum testudine parva ni agnitudinem coimparat Aetii asa gentinis velini cornibus, plenae veneficio m. Mira de his certatim tradunt auctores - item ex his ranis

lien contra venena, quae fiant ex ipsis. Ubi innitis ex in ii elis lieebit agnoscere busonem ab Aetio descriptum. Novum vero et egregium formae argumentum praebent gemina vetus eornua, ex qtubus agyosco busonem cornutum Unnaei a Selia primo descriptmna et pictium, toto corpore spinosum, ei omistias ad basin duoriam aeuieorlim, veluti cornium, supra oeulox exstantium gerentem; cujus patriam hucusque ignorarimn . Plura de eo dixi in Histor. nauiralis Amphiti. Specimine ab se itero. Hine apparet vere de dissone hoe arato vixilis Aetium t

τραχυνει τα νῶτα, i. e. terga eXasperat

i Quod de lienis remedio ad sit Plinius, manifesto est Iminio, eum verta Nicandri respexiM: καί τε σπλο- ολων κακον βαρος ερκεσε φρυνης λ*ναίης. Sed pessime lienem iipsius rubetae remedio esse dixit veneno ejus, cum poetat ranae palustris lienem in remessio nominet, ut reru monti u

라틴어 텍스트