Anecdota Graeca Apollonii Alexandrini de coniunctionibus et de adverbiis libri. Dionysii Thracis Grammatica. Choerobosci, Diomedis, Melampodis, Porphyrii, Stephani in eam scholia

211쪽

ρατέλευταίαν, οἷον Θεόδωρος ου 'ν,--

ρῶς ἔσχε τρο βαρεῖαν, ἀλλα καὶ το δω, ς προ ντες διδοῖζομεν. δια τουτο καὶ η τοιαύτη λέξις βαρύτονος πα-oατέλευτος ἐκαλεῖτο, α ἐδ της παραληγούσης κομίτης βαρείας Ῥυτοι μεν ουν εἰσὶν οἱ τρεῖς της ἀειας

τόποι.

' πορσὶσειευ αν τις, δια τί μη ἐστι τά- προ τριον λοβῶν. ψέγομεν οὐ πρῶτον, τι ἀδυνατόν ἐστιν ἐκταδηναι την φρ νυν πέραν - τοιούτου μέτρου, ' προ τριῶν συλλαβῶν ζυνδηναι. πειτα ουδε λέξις ληνικὴ θεματικὴ ἄπλη πρωτότυπος περμαίνει ποτὸ τ τρισυλ λαβίαν. κει Ἐλληνικαὶ μὰν Προαι διὰ κά, οἷον γωάννης - δεματικη ὁ δια το φίλ=N- πληδὸ δια το Μενέλαος, Θεόδωρος πρωτότυπος ἡ ὁια τψTεώργιος ἀπο γαρ του γεωργῶ παράγεται μηδέποτε -νι τετρασυλλώ - λέξεως πισο μένης τοιαύτης, πῶς ἔμελλε ενέσθαι τά τις προ τρι- συλ λαβῶ , χητεῖται ὁ κώ οὐτο, δια τί μακρας ουσης ἐπετ υς οὐ δύναται προπαροξυνθηαι λέξις ira κρα ἐπτίου τάξιν εχε καὶ βάρους γαρ τοι της μακρῆς δόγγος δυςκινητός τίς εστιν, ὀ ὁ της βραχεως ευστολης. 0ςπερ υν οἷ τὰ φορτία ἐν τοῖς ποσὶ περικείμενοι Ου δύνανται ταδηναι εἰς δρόμον, εἰ ὁ ἐπὶ του -ου βαστάζουσί τι δύνανται τρέχειν, ουτ καὶ ἡ φω- i , ,υ δύναται - αι - πολυ της μακρα κ μ UN επι τέλους ει δε εὐαλν συλλαβῆ κειται, τότε πρ0παρυ-

iἰ περισπωμεν τόπους Ἀει δυο, περισπωμενον

212쪽

Mil W περισπώμενον ' Aύο τόπους φησὶν - της περισπωμένης ζητητέον ὁi, ιὰ τί μὴ καὶ αὐτης ρεῖς - τοποι, απερ οὐ τῆς ἰκείας γουν ουν εἰπεῖν οτι τούτου χάριν ου δύναται γ περισπωμένη πρὸ δύο συλ - , βών τεθηναι, ἐπειδὴ ἀπὸ κρή - ἐστιν ζείας καὶ βαρείας ' γαρ ξεῖα κώ ἡ βαρῶ συνώ.δουσαι, πε-

. - προ τριων, τούτου χάριν ουδ αυτ πρὸ δύο. ,

Γεωργιος. εἰ καθ' υπόδεσιν τί θετο εἰς το - - περισπωμένη, ἔμφασις - χν οτι - προ αριῶν συλλαβῶν 1οτίδεται λοξεῖα εἰ γαρ καὶ μη πασα λεξις ηD 'χουσα την περισπωμόνην ἀπο κράσεώς ἐστιν, ἀλω οὐν αὐτὴ ρισπωμένη δυναμιν σε οξείας καὶ βαρείας -τε ετ βετο προ δυο, δυνάμει πάλιν ηὐρίσκετο ἡ κεῖ τριων. 5Viria, M τι σύ, τον λέγουσι ἡ περισπωμένην, εὐιδη ἡ συλλαμ η ἔχουσα αὐτην πολῶάκις διάλυσιν πασχει, λω πυλῶν πυλάμη, Ἐρμης Ἐρμης, θαλυθαλέης Κακῶς δε λέγονοι, πρῶτον ἐν οτι κατὰ τουτοντον λόγον φείλει καὶ ἡ καὶ ἡ βαρῶ σύ-όio Roxαλεωδαι, ἐπειδη--άκις καὶ τούτων ἐν συλλαβαῖς Ουσῶν γίνεται διαίρεσα, οἷον Ἀτρείδου Ἀτρείδεω, ID -ης Πηλεπης, χρήζω, πω δεύτερον τι- πα- σα συλλαβη Ἀουσα περισ=I'ένην διάλυσιν πάσχει. ὁοὐ γαρ τὸ αερ καὶ το - ου πάσχει διαλiασιν Πωτιν Μῶν εἰπειν τι διὰ τουτ η περιοπωμεν σύνδετο λέγεται, ἐπειδη κ δύο τόνων σύγκειται, ἐζ κείας καὶ βαρείας, διότι ἀεὶ ἐπάνω φύσει μακρας τίθετω ἡ τις σύνδετος χρονος λέγεται πῶσα γαρ φύσει μακρα ἀντιδύο χρονοῶμ παραλαμβλωται. θεν καὶ το λέων τρΘ-γπιλν λαγομεν, ἡ βραχεῖαν ἀντὶ του ἔνυ χρόνου παρα--μβάνοντες, καὶ την μακρὰν ἀντὶ δυο.a nimisαν δέ, διὰ τί - καὶ ἐπὶ βραχείας τίδεται ἡ

213쪽

σπωμένη συγκειται πως ου η βραχεῖα, ἀσθενης Ουσώ,

- κεν λ την - δύο πόνων δύνα /;ὸ Πρoςηκον δέ ἐστι Ἀῶ τους ζητῆσπι πως μακωμεν προ μακρῶς οὐ περισπῶναι, μακρα ὁ προ βραχείας ταριο πω. Eστιν οἶν εἰπεῖν τι, -περ ἄν τις ἐφ μα- λου πεδίου σταθεὶς καὶ το τόξον τείνας, αιτ ευδεῖαν καὶ ἰσότωπα το ἀφίησιν, ἐὰν ἀπο νωμάλου καὶ φηλου μελλη τὸν -- ἀφιέναι ἐπὶ τὰ χθαμαλωτεOα, περικεκλασμένην καὶ τρο τάσιν ποιεῖται-ὶάDν14ορῶσαν ἐπὶ το κάταντες, ἴτω καὶ ἄταν ἐν ἀ- μακρῶς μακρὰ συλλοβ διωδέχηται, ἐν μωμητι υσης της φωνης, και η τάσις ταύτης κατ εὐθεῖαν γίνεται -

λου της φωνῆς ευρισκομένης καὶ οἷον ἐπὶ τὸ ταπεινώ i5 νευούσης, κ- ο ταύτης νει γος περ κεκλασμένος Ηρίσκεται. , I γυ βαρεια συλλαβικὸς τονος εστι, τουτέστιν εἰ α, συλλαμ νψ μη ἔχου ον τον κύριον τονον α τίθεται. Ἐξηγουμενος Ο ὐρ των προρωδιῶν τὸν λόγον ποιούμενος, δια τί λέγεr παρὰ τοι ἀρχαίοις συλλαβι-- τονος η φαρὸμ φησιν τι ἐπὶ πάσης γυ- , της εχούσης την ξεῖαν τίθετο. ην γαρ κανων λέγων οτι πῶσα συλλαβη, χωρὶς νης συλ αβῆς της χούσης τον κυριον τόνον, την βαρεῖαν ἐπιδωται οἷον θεόδῶρος. - δῆ και οἰώ, καὶ το ρος βαρεῖαν εδεχοντο - τὸ γὰρ Γ τον κοριον τονον χε κυριος ὁ τον- καλῶ ται. φομα, δε ἐπιτείνει τυ φωνην. καὶ αὐθεν λον , δε πάσαι

214쪽

πειν; τι ςπερ μολογουμένως οντος του ' μακρου καὶ του - ου τί δεται ἐπάνω αυτῶν - ηεμον της --

πῶς, υτε μην ἐπάνω τοῖα καὶ του το σημεῖον της βραχείας - καὶ χωρὶς α σημείων μολόγηται τι λομακρά εἰσι τ η καὶ το - καὶ το καὶ το οβ χέα - , τιθεμεν ὁ ταυτα ἐπὶ ων διχρονων, επὶ ἐν του ἰσχυρώτατος το σημεῖον τῆς μακρῶς, ἐπὶ ὁ τουνύοώταιος τὸ σημειον - βραχείας, διότι ἄδηλόν ἐστι χωρὶς της επιθέσεως των σημείων εἴτε μακρό, ἐστιν εD 15 Doetv το ν οἴνω κοὐ ομολογουμένου οντος - πα--χλαβη ἄνεισιν ἔχει καὶ βαρειαν ἐπιδέχεται χωρὶς της φῶ. μης της ἐπιδεχομένης τον κύριον τόνον, μαρεῖται

τα σε - η εννοια αναπαυεται, αλλ' - συνέπεια,

215쪽

ον οὐκ ἔστι συνέπεια, ηγουν οὐχ ευρίσκεται μετὰ τ

κσαλός τέρα λέξις συνέπεια γαρ ἐστιν ἡ συναρμογη τῶν

λεξεων καὶ συνεκφώνησις οὐκ ἔστιν υν ι συι επεία οὐδε ἐν α ανδρω-ος καλός, ου ἐπὶ τέλους γρόδη καὶ ου ἔσχε με ἔα- ωραν τινα λέξιν ιστέον ἐκυρίως συνέπειοι το λον θεται ἔπος, δια το ἀκολου- δμην τινα καὶ τάξιν χειν καὶ μέτρον, λέγεται ἐπανο OV τικως συνεπεια, ταν μετὰ λέξεις τινὰς εὐρί- σμηται καὶ ἐτίρα λίβα. Ζητησειε ν αἴ τις ἰά ἡ τί μη - τέλους της ξ σονου λεξεως πισκομένης τίθεται παρεια Ἀστιν εἰπεῖν τι η στιγμη καὶ η ἀνάπαυσις της φωνης οὐκ ἐβαρεῖαν τε δηναι, ἀλλα κρουστικωτέραν, ν ουτως εἴπω, τὸν υξιν ἀπεργαζομένη Qύνεοδα ταύτην φάςεται. ore γάρ -- ωρα λέξις ἐπαγομένη, - συγκαλυφο τον.ον της ξείας δια τουτο καὶ ξύνεται το καλος ἐπὶ iτέλους εὐρισκόμενον, . r. μη πό τινος ἐπιπροσθουντος

Aεῖ ὁ γινωσκειν τι επωκεται καὶ συνεπείας οἴσης λαις ὀξύτονος μ' πιδεχομεν βορεῖαν, ἀλλα ρυ- a ia--ειτα καὶ ἴτω την ξειαν, οἷον καλός ἐστενα δρωπος. τίνος χάριν οτι ἐγκλίνεται γουν μετατίδεται - κεῖ του ἔστιν ἐπὶ τὸ καλός περὶ ἐγκλί--- καὶ ἐγκλιεικου συν θεω διαλα Ιωμεν διεξοδικώτερονυστερον εν ἡῆ περ αντωνυμιῶν διδασκαλίην γενόμενοι. I ουν τον διδασκαλον εἰπέῖν περὶ προς*δίας ἴτας ,,ἀα εις τον τόπον της ξείας τον τελευταiον ν τῆ συνεπεί η τωσαι, εἰ μη που ἐγκλιτι κη λεξις ἐπάγηται. '

216쪽

. 691

,, Περὶ ἐν της μακρῶς καὶ της βραχείας ον εστ ηυν πωλη χροία ' 'D ηρωσας τοὐπιρὶ τῶν τονων λ ων, περὶ τὴν χρόνων, κειν σεται. και φησιν - οὐκ ἔστι νυν πολλη χρεία περ αυτῶν εἰπεῖν χρεια μεν γάρ ἐστι καὶ περ αυτῶν εἰ-ῖν, ἀλλ νοῦν, φησίν, οὐκ ἔστι καιρὀς, λέξετα δε τε περὶ των βροχέων φωνηεντων καὶ των μακροην ρουμεν μοι ἡ την ὁρμωμίαν ταυτην υ προςημώμενοι, φασὶν ς ου περὶ των μηκυνο - μίνων η συστελλομενων φων)μντων δεθος τω τεχνικῆ μα περὶ των σημείων των τιθεμένω ἐπάνω των συ- στε λ λομένων φωνηεντων καὶ κτεινομένων. Ἀηλον ουν ἐμὶν οτι εν της μηκυνομίνης λέξεως τωσαι χερσί τίς ἐστι σημεῖον της μακρας, - ἐπὶ του - ότατος καὶ πυρότατος επὶ ὁ της συστεώ νίνης επὶ του πορώτατος το σημειον της βραχείας το , τη λβραίας χωρίς- τὸ γαρ στοιχεὶον κεραίαν εχε επὶ τ τω δια γουν - εἶναι πρόδηλον τίθεσθαι ταυτα τὰ σημειω-- των βραχυνομένω ν καὶ ἐκτεινομένων *c0νηέντων, ostω ταυτα ου γάρ ἐστι νυν χρεία λεγειν περὶ υrῶν. - τί δὲ η κεραμ σημειόν ἐστι της μακρας, ζηrη--ο

ηεπερασμένη νη - πεπερασμενην ευδεῖαν στι κατὰ νους γεωμετρας - ἄπειρον κατα- συνεχὸς ἐκβάλλειν

' a χείλη συστέλλει κατὰ την ἐκφώνησιν φησὶ γὰρ ιμ-

νύσιος ο Ἀλικαρνασσεύς ἐν του περὶ στοιχείων καὶ συλλαβῶν λόγω, τι περ αυτ τα χείλη συστολης γενομίνης urinia oo, πνίγεται κῶ στενος ἐκπίπτει ος. 30'Oρίζονται δε την ἐν μακρὰν ἴτω ε μακρά εστι σημείωσις μηκυνομένου φωνηεντος, οἷον, ' Απόλλωνι ἄνακτι

217쪽

φω- ν φιλούμενον, οῖον ἀσεβης ' λμὸν ποι αἰεὶ δασύ ῖ'νεσδαι φωνήεντα καὶ ποῖα φιλουσθαι, πλείστης προ- τείας ὁ ἡμενον, παρίησιν πιλως τε καὶ πρὸς χαγωγικυὸς ποιούμενος τὸν λόγον, την περὶ τούτων διδασκαλίαν

220쪽

πῶν γὰρ το μέσον ἐστιν ἀμφοτέρων - εὐλόγως οὐ δα-- συν-δWα ἄλλη ις' πῶς α το εκ του δώρα - εξερχομενον συναφθ - δύνατοι του ἐκπεμπομένο

δύο μέρη λόγου ἀναγνές, τέθη φεν, διάγνωσιν πα-οεχουσα - ἡ ωμένη ἐστὶν - απόστροφος

ὁ σημειόν ἐστι της - νωμένων διακρίσεως το γαρ