장음표시 사용
71쪽
XXVII. Quae quiana ita Sint, in i ruin non ost quod centunas ore annis Post Diorie in Gratili doctos Anglos inani ortali illes auri sui laudo plenos clipi do incessit editionis paratus ac cius-ni odi qua o exemplar Scriptu in tot uim qiuam Spicii dissimo ac fidelissime repracsentaret. Hinc naagno su in tu typis ad codicis sinii litudinem susis edendi cura dena an lata ost j lenrico Hei' vojo Bahor. Absolutum est opus intra annos quattuordecitii; primunt enirn volumen anno 38 2. prodiit, terii una cuni Proia lego in cnis 3826. Qua ni vera in Alexandrini codicis oditione in inlinensum praestare Grabianao in proin tu est. Ipsi igitui
votioriam 4730 - 4732. voluminillius quisltuor . V. T. eiae feraione LXX
a Tωu es interpretatio ad Grat,ianain coincis Al x. ἔκδοσtu consormata iiiiii leniuo fit, si dona voro oliam variantos collicisn logo e litionis Vnii cani lectio nos alioriani ius into rotuna Graccorum maioris momenti subiectas sunt
72쪽
Baberi opus ubique ad apparatum nostruim adhibuimus; qua-pi opter ostra non ad Grabium aut, quod etiana peius est, ad Bi ei tingerum iudicari poteriant. Quorunu uterque quum in conficiendo apparatu plerumquo nobis ad manus eSset, notavimus permulta quibus ex Babero corrigendi sunt; undo exempla pauca attulimus Supra. De suis circa codicem studiis exponens Baber in Prolegg.
pag. XXXIV. ulabores plano Herculeos in libros Veteris Testamenti typis codicis Alexandrini palaeographiae assimilibus describenuo se exantiaSses fatetur; si plagul3S enim terque quaterque, aliquando etiam Sexies cum autographo So contulime. aQuod quale sit plane scio, qui toties desudaverim in eodeni laborum genere; et grato agnosco animo quam heno ille docraticis his studiis promeriaerit. TamenVero ariluae rei quam suscepit nequa Plana satisfecit ita ut non saepe a religione editoris subtilitateque discesserit cum ma o operis sui detrimento. Primuin enim in editione Baberi incredibilis copia est ei rorum sive typograptii sive editoris, quorum quuuanaagnam partent ipso in appendice coreexerit, alios non comrexit. Ita per solum Genesis libriam notati sunt plus triginta.
Ad Proveri . VI. in dimidia pagina indicantur tres, ad quos accedit ni fallor daartus non notatius; μηθε enim ibidem pro
Mi n editum est. Potro exempla ei rorum quos appendiX non
naulto magis ala editorea quam a librario prosecta videantur, tu in nullo modo tanguntur in appeIulice quae alia similia Plera tuo tractat; .deniquo nec inveniuntur apud Grabium in indice orrorum codicis. Ita etiam Gon. 46, 40. AG at tuo
ibidem v. 6. Αροηλεή cum Grabio pro lectione codicis liabui, quunt ALA eι Αροηδεις omnino ex errore fluxisse videantur Balberi. Gen. 46, 33. o ante oικος, item 47, 4. ρ in I V Voce suppleta sunt calamo in oditiono Baberi. Neque raro fit ut appendice textui contradicente quid codex habeat vel dubium sit vel plane non liqueat. Ita I Esdr. 4, 23. in editione ostκαλλαμυς, Sed in appendico: κλα χαμυς. ita in cod. nas. v Quod
73쪽
druit, ii non nolatii. Ilitto eiusmodi alia quae nos exercuerunt, nec nisi omnibus circuitispectis a nobis expectita Sunt. Deinde vero nainime probo Babet i stuclia circa locos alteram manu na passos, quibus Pleris quo ita se expedivit
ut diceret: st Quid a prima suerit non liquet. n Αt debebat exurasaruna litterariam vestigiis atque ex ratione spatii, caute adhibito uoluiesii apparatu, si non omni bres certe plurimis locis probabilia coniicero '. Neque enim pleraque tam recondito videntur ut strenuant investigationem friastrentur. Undo lactuna ost ut passim ipsi quod nobis o coniectura visum est, addito intorrogationis signo vel nota a videturn audis O, in apparatu poneremus. Cui rei quam illo parunt subtilitatis attulerit, paucis Θxemplis probabo ab ipso in appendice tractatis. II 1Ι αλ.
litteratn. Ad quein locum in appendiect habet: a Littera quaedam Perperam Scripta derasa est. n At nihil perperam scriptum erat, sed b articulus quem multi codices tuontur a prinia manu a d litus fuerat. Ileni H Παραλ. 29, 40. intor δι ε tot δια κηυ κυριou deconi sero litteras erasas significat, quod in appendice his illustrat: u Vox cluae lani forsan his perperam scripta erasa est. η At cluod eo ipso loco editio Vaticana addit:
74쪽
δια p v μου, idem in AleXandrino codice erasum esso a paret. Re in Iorem. 9, 32. post διοδευεσ2αι quinquo litteras erasas indicat, notans in appendice: u It ope vitreorum cerni potest librarius bis scripserat me et v. v Αt nihil probabilius est quam G v, Ῥaod in Vaticano textu est, correctori displicuisse. Item II Uαραλ. 6, 26. edidit ori cum hoc cominentario:
u Correctio manus Serioris. v Αt eo loco pro rutione spatii debet clamna esse utrui I G an Ora 41 Prima datum fuerit Porro alibi nihil notat ubi nota vel maximo desideratur; ut ad 1 Esdr. 1, 7. ubi αποκυτνουσιv edidit, quo et antiquiorent et recentiorem lectionena sed neutram perspicuam significat. Quo loco quum Grattius moeκτε Ουσis edidi SSet, hoc ipsum Secundae, αποκτευκυαv vero primae manus esse conieci. Item Xum. 7, 8. in textu Baberi essit: α ο ευα, quod sic a librario scriptuui esse nequit. Fuerat, nisi sallor, d, ad quod corrector avet addi sit j. Neque magis Baber opera in clodit ut varios correctores recte distingueret, sed promiscue posuit osania, nisi quod auibi suis commentarii verbis rem magis etiam limplicis quam Oxplicuit. Ibi enim modo est a manu antiquari, modo a manu perantiqua n, modo a V rrector quidam Vetustissimus B, modo Ucorrector vetustusn, modo similia Mia. Quae qui loni ab accurato codicis examine naultum abhorrent. Tertio denique loco totius appendi eis imperfectissilia a ratio taxanda eSt. Quid tandem millies ac decies inillies repetit ESSe in codice ειπεv pro sint, επο σευ pro mo G etc. 'Postquana autem coeptum est de omnibus reserta quae vitiosa aut singularia Sunt, marsus multa eius Iern generis non notantur, ita ut dubites utria in librario an typographo debeantur'. Eadem inconstantia in notandis iis est quao in Grabit libro inale de codice eXScripta Sunt. Deniquo passim talia proseriantur quac emtorem rei quam tractat parunt gnarum prodant, luale est ad I ΙΙ Βαα 20, 9. και pom: a linea est a manu quadam vetustissima. v Scilicet lineola super e omnino ab ipsolii, rario esso ac speciein Spiritus habere videtur, qua int et giuxta posita ire petet o ineunte Versu proximo sequituri separantur; quema linodum passiim fit in Alexandrino aliisque antiquissimis podd. Item ad Sirae. 46, 26. M in commentario notatur: a Forsan pro δ .s Quod notaru in genus haud infrequens eSt.
XXVIII. Nostra igitur sex editione Baberi fluxiSse, man vis opera data Sit ut cli, prigerentur quae apud hunc inalo habere villo rentur, tarn supra vel dictum vel significatum est. Qua in
75쪽
in reni pauca a Mensia Sunt. Lectionunt variantium notatio
luuin tioc dissicito habeat quod aliis notabilia videntur quao aliis non videntur, ipsi quidem dando quam negando displicere maluinitas. Notavi inus enim multa quae in Scriptura antiqui librarii vel vitiosa vel negligenti vel singulari sunt posita. Sed sunt saepe per se quidem vitiosa ac titillius momenti quae curiosius indagantem ad probabilia aut ad verunt diurant. Nilhilominus providendum erat ne exscribendis fideliter omnibus quae inepto aut levissitne disserunt et nimis cresceret apparatus et utentibus molestior quain utilior fieret. Ilinc plerum lue praeterinistinus v ἐφελκυστικόv in Alexandrino sere ubi suo Praeter u omni ad litum; itent ulli αι et a disserunt et disserenua prorsus nihili eSt, e. c. ψεις - αι, αυτος λεγετε, ευ
vir nus. Prae ira teris vero hoc loco do ι t et confusis explicandum est. Haec eniim confusio tam frequens ac lana parum silai constans ost ut inutile visunt sit stain ut i quo accuratis-
76쪽
simo in apparatu exprimere. Relata vero est mulio saepius in posteriore quam in priore operis Parte /ὶ, neque hi illo neglecta ubi momenturn aliquod lut nusquam omissum est eιδεα, aliquoties obviuin in ipso Vaticano textu, et alial vel certe aliquam constantiae speciem lut in αλιμμα, καταλελιμμsvoc et similibus) liaberet. Negleximus veri ισραηλειτα ιν λειται μωαβατα, ubi proxime ab iis posita erant tσραηλιται ισμα λιται μωαβιται; item saepe otκτειρμι ρικταρμ- PPO -ι- itcni passiin tacuimus ubi nuΗlo εια πλημμελεια δουλεια απιστεια πανοικεια, modo *λια πλημμελια δοῖ tae in tκtae repertu ui est; item quae promiscue ponuntur λειτουργια λειτουρ- Istae , λιτουργια λιτουργεια, κλιτος θι κλειτος paucis versibus
continuis Exod. 25. scribuntur κλειτος κλειτη κλιτεσι κλιτωυκλειτους κλαρυς) saepius praetcrita quam relata Sunt. Item aliquoties eζεκειας praetermisimus quum plerumque eSSet gεκιας; item saepe adincv pro ectinou, PIainquam Saepius relatum est. Huc accedit ma a mendoriim copia eiusmodi quae non valeant nisi ad probandum, Alexandrinum codicem auque ac tot monumenta similia alia mulιis vitiis delarinatum esse; id clito 1 iam iis satis testatum est quae ut in commentarioi'eferremus aliqua ratio suasit. Qualo vitiorum genus dicam, liaec exempla docebunt: Gen. 3, 0. mptinooc pro Tεριπατουντος
77쪽
obiter intuenti nihili videbuntur, ut Il Bασ. 22, 40. δυvα pro
sum est, omnino eadem confudisse librarius censendus erit. Praeterea, ut alia tranSeam quae com naentario non egere videntur, notandum est ea quae per compemtium in codic
reddendum sit. Donique exhilhcndus est ordo lilbrorunt, quem in Alexancirino codico ab editioni Vaticana di Versum esse in cominentario significari non poterat. Quana in rem potero indicena transscribere, in il So codice antiqua manu textui praemissunt. II albet autem ita: Γεvεσις κοσμου Εξοδος α miπτου Λευιτι-
78쪽
pinv μετ M . 'ὶ Ιωβ U ριμαι Εκκλησιαστης Ασματα ασματων Σοφια η π αδετος Σοφια σου υιου Σέαλ. XXlX. Oratio Mannas sis quae dicitur, quuna passi in eum LXX interpretibus coniuncta laabeatur tum in libris antiquis scriptis tuni in editionibus impressis prirnum in ecl. Waltoni polyglotta , Vaticanae editionis, Si quis vult, supplendac ussa ex Alexandrino codice, in quo inter huirinos Psalterio adiunctos legitur, hoc loco adscriba in 't. Upoςευχὴ Μα ασση.
79쪽
eυωπιόv σου ἐποίησα alibi additur μῆ ποιήσας τὸ ροέλημά σου καὶ μὴ τὰ προστάγματά σου , Σ σας βδελύγματα
XXX. Transeo ad alterrum locupletissimum appai'atus nostri instruinenturn, codicem Friclerico-Αugusta nun . nunc, cluum anno 38 1. caeleberrimis Eui opuo ibi filiothecis pei lustratis orioniales terras et quac ibi monasteria vigent adithain, in abiectis lacerorum voluminum reliquiis detexi . Inventu in thesaurum eodem anno ex oriente attuli in Patriam, ornatuna- quo nomine Friderici Augusti regis Saxoniae, cuius auspiciis iter SuSoeperam, non sine grati antini testificatione lis cessi Penos quos tunc supremum administrandae patria o consiliunierat. Horum ex voluntate quum in pul lica bibliotheca universitatis Lipsiensis depositus osset, accuratissini ain et Splendidissi-iriani paravi e litionem thoo titulo: CocleX Fri lcmeo-Λugustanus, sive Fraginent a Veteris Testanaenti o codice Graeco omnium qui in I ui opa supersunt facile antiquissi ino. In oriente detexit, in patriam attulit, ad nao luin codicis o lidit Const. Τisci acniloi's. Lipsiae 48 6. J. Cui obori cauac pracsatus sunt, in iis, ui cel a praeterea ua, do patria, ito antiquitatu, de eoi rect0-
80쪽
ribus ot notis uberius explicatum est. Quilius de rebus breviter hoc loco clicui rus plura quaerentem ad codicis editionein delegare possum.
Ac patria quidem codicis nescio an ipsa ea Aegypti pars
fuerit ex qua LXX viroruni interpretatio primum prodisse tra litur; quod si minus, certe in uno de imonasteriis Aegypto inferiori proximis elaboratus videtur. CL g 0. Do aetate codicis g 44. dixi. Ibi ab eo exorsus sunt
quod 11ominum ceteroquin doctorum quae prava esset licenti ii in aestimanda codicti in antiquorum aetato ex Sui; quoruni alteros antiquitatis Iaudem omni modo elevare, alteros omitimulo extollere, ignoraro vero id quod res esset saepe utrosque; neo enim scire quemquam Posse nisi id studiorum genus diligenter exercuerit; ad quod prao ceteris pertinere ut quicquid papyrorum ac membranarum Summae antiquitatis Graecae aetatelli tulit Suis oculis viderit. Quibus expositis Summa antiquitatis indicia in codice nostro conspicua ita tractata sunt ut similes codices antiquissimos quos ii se vidi conserrena, ut Vaticanum biblicum, Vaticanum Dionis Cassii, tramenta Iolian-noa Borgiana, Vindobonenses Genesis et utrumque Dioscoridis, Pentateuchi fragulenta Parisina et Leidensia, Institutionum Florentinum, codicem Alexandrinum et Epitraemi Syri rescriptuni. Qua conlationo hoc effectuin est, nullum esse codicem qui Friclerico-Αuγstanuin aetate antecedat, perpaucos, ut Vatio uni biblicum et Pentateuclii illa fragmenta, qui sere aequiparent. Cuius rei argumcnta prae ceteris haec urgentur: . Litterarunt uncialium genus tam et simplex et elegans tam quo sibi constans est ut cum nonnullis papyris Herculanensibus prae omnibus codicibus Graecis conveniat. 2. Scriptura nullas prorsus initiales quas Vocant litteras
habet. Quod ut in voluminibus Hermulanensimus aliisque papyris, item in Vaucano codice biblico atque in celeberrinais Pontateuchi fragmentis est, ita Iam abhorret ab antiquissimis et ipsis Alexandrino, Dionis Cassii, Ephraemi Syri, Genesis Vindobonensi, Cantabrigiensi, aliisque codicibus qui quinto fere saeculo
idoneis du caussis putantur scripti esse. 3. Interpunctionis tanta simplicitas atque raritas est ut e. c. per duas secivuli solii columnas nusquam, tertia semel,
cpiaria bis punctum inveniatur es. g 5.ὶ, quam rem nescio
an cuni nullo codice praeter Vaticanum biblicum communem habeat.1. Soli omnium codici Friderico-Λugustano proprium hoc est quod textum quavis pagina in quattuor columnas divisum habet; qua re proximo ad voluminuni papyraceoriam qualia Herculatium dedit si utili tu litiem accedit. Quod quam graveontiquitatis argumentum sit, ex eo intellegitur quod alii codices Diuiligod by Corale