장음표시 사용
51쪽
si ierunt qui in eo positam dicerent cluod Origenes in liexaptai copiis suum versionein Danielis Soptuaginta viralem ill pote ala ipso II ebraeo et a ceteris interpretationi laus adnio luna diver-S alii non recepisset, textu Tlieodotionis prae ceteris textui LXx viroruin sintili in eius locutia sui stituto. Λ celet terri ino eni in illo Origenis opero quiani totius ecclesiae uSus tantopere Ponderet, factuni esse ut Τheodotionis textus Diox in comin unoni reciperetur uSuna, alter vero apud Plerosque negligeretur. Sed nia ipso quidelia Origene non Prorsus osse neglectuin, sed in Tetrapta recepturii, aut is, quae Simonis de Magistris veri a Sunt, a quoniana textus IIebraeus deesset, illa varietas etsi x depreliensa suisset reprehendi non posset. η Tetrapti a vero multo rarius quana ii exaptarem texturn descritii solitiani. Quao
explicatio niaxiino eo Ial orat quotl dul la distinctione uexa-plorum et Tetraptoruni nititur. Illud cliuident certunt ost, ipsi Origeni deberi quod saeculo superiore versio Danielis septuagintaviralis post diutut mani ol,livioneui Roniae o codico Cliisiano in lucein protralii posset; launc onini codiconi ex Origenis Tetraptis deproinptuni fuisse, Sui,scriptio testatur talpiti Danielis ultimo apposita. Villo editionis nostrae Ping. 6 2. Quunt igitur in Vaticana editione lextus Danielis iuxta Tlieodotiononi cxliibilus inde pie a nobis repetitus eSset, ceteris lilbris ouintibus ex L. interpretii nis qui Vocantur petitis, consentanouin nothis visum est illum Danielis textum spii ad eos- dein LXX interpretes refertur appendicis loco a idem. Qua in re secuti suimus praeeuntilbus aliis ) editionena nonaanain
Sinaonis do Magistris j sed correctani ex collationo ipsius codicis apud nolimosiunt oxhil ita ' nec neglectis iis quao o Syriaco textu, tetraptari et ipso, Sedecim annis post ex codice Medio-
arino 3843.; sed tuin nullum Oxomplar nitibus liasia 'grossum orat.3ὶ Εsi codox Holmosia ndi 88. Citius do aetate Holmosius vol potius Parsons parum sibi constitit. Posiqi iam onini ad Daniolorii Moculi XIivolobat IX' dixit, ad Ieremiam notat: Videtur esso transscriptus B ano 880. Milii ipsi anno 3843. Oxaminanti vi lobatur undo inii soro sa culi esso. Doodilionis Romanao ad ipsum codicem rations gravia est Iacolai Parsons nota haec: expressa, quoad toxtum, ut viilotur, Septuaginta iratona ex apograptis codicis 88. mei in usum cl. Francisci Blanchini exarato. . Hinc quae in o liiiono Romana a ecillations Holinosiana dissoriint in mero apOMaphi erroris Posila osso videntur. Videntur cerio.
52쪽
lanensi a Caietano Bugato edito ), ait emendanduin Chisianum textuni hauriri poterant. Syrum autem adhibuimus duce potissimum Henr. Aug. Hatinio, qui in nupera Danielis editione sua j non satis habuit e Syro passim Graecum eniendare, se lotiain locos in utroque codice corruptos ' docte restituero conatus est'. Ipsi pro instituto nostro maluimus Graeca codicis Cliisiani plerumque edere, notatis sub textu Signis Origenianis unaque S Tiacorum disserentia, quant ipsum pristinuitatextu in critico restituturm edere: quippe quod pro testiuin penuria ac ratione passina quidemi Sed non ulbi pie cum aliqua prohat ilitate fieri potest. De signis Origenianis in continentario a nobis expressisthaec adnotanda sunt. Frequentissimus est m asteriscus hunc Origenes iis praeposuit quae quamquam in uehraeo lege-t,anlur, a LXX interpretibus non reddita erant, propterea luctata ipso Ortyne ex aliis interpretibus, InBxime ex Theodotione,
adsumebantur. Contrariam vini in m obolo esse voluit; isnum eniim iis praefixit quae LXX interpretos invito Hebraeo textu habebant. De quo titroque si o quum inter omnes conveniat, tum Inama est de lemnisco H- et hypoleninisco - '
dubitatio. Si Isidoro Hispalensi fides est, positi sunt eunt in
sinent ut interpretes non sinγlis quidem veribis Sed eo leni sensu convenire si incent. A qua sententia si proficiscimur,leinniscus et hypolemniscus, ut ununi e pluribus clicani, ita inter se disserre poterant ut alter omnes tres Aquilarii Synaniaci turn et Theodotionem) cum LXX consentire, Blter unu in tantuna eorum ab iisdem discedere simificaret '. Reliquunt simu in est l. quod metobetum m Xerunt. Id nunquan Per se
odidit, secundum vorsionem S Tiaeo-- hexaptarem recognovit, annotalionibus
Raro clariss. Hahii iuria in notanda codicis lectiono errasse vidimu . ut Il. s. id, 2 . IV, 5. XII, 44. Ubicum ius v ἐφελκ. ant consonam odi- limus, repetituim est lx l. Rom. , actu philo in ipso codice multo saepiugmiam in editiono roperiri. Malo in Od. Rom. st apud posterior s P litore
cum iis dein ropetondum censu inuas. Contra στυπίοv, waa in voc magna si eripturas varietas, III, 46. intactum reliquimus. 5ὶ In Chisiano eo lico et iani-invenitur, insin odiloro Roman Id ut rrors librarii Osso vidolur, cuius quidem qiuanta in ponon clis illiμ signis onuribus nogligentia Morit, por priora capita satis indicavimus. 6J Cf. quao circa lianc rom dispallavit Monlisu coli in prastina inarsis
53쪽
positum est sed aliud signum quod praecessiι excipit; liabet
autem eam vim ut eorun Verborum, ad quae Signum praefixuin pertinet, finem indicet. In aliis libris, ut in antiquissi-inis octateuchi fragmentis Sarravianis, in locum metobeli duo puncta substituta sunt. XIX. Ab hac disputatione discedere non PoSsunt quint,revitor dicana de editionibus LXX interpretuin cuin antiquiο-i libus tuni recentioribus quae Vaticanam ducem liabuerunt Prima est oditio Parisiensis quae accurante Iohanno Morino anno 628. triarsus mutato tantummodo primo solio 4644.ὶ pro lsit. In adornanda ipsa Rom. ecl. partes halbuit Petrus Morinus.) Hac in editione prinium textus LXX intoi pretum versibus distinctus est ad normam vulgatae Latinae. Λtque o regione Graeci textus apposita est Latina translatio. itiam Morinus repetiit ex opere Flani init Nohilli V. T. secundum LXX Latine redditum et ex auctoritato Sixti V. P. M. 3ditum cum annotationibus et Scitoliis, stitilio et cui a Flaminii Nobilii euna ipsius praelatione, iuvantilnis Ant. Agellio, Laelio, Barthol. Valuerita et Petr. Morino. Ronnao 4588. , quo ille dederat operam ut veterem Latinam Sivo Italani textus Graeci
Altera et tortia prodierunt Londini 653. et 4657. Posterior est pars celeberrimi operis polyglotti a Briano Waltono editi. Etiam haec Graeco textui appositum habet veterem Latinum eumque Flaminii Nobilii laboro compilatiana. Praeterea Naitoni et Morini editioncs in eo quoque conveniunt piod Romanum textum paSSi in emeristatum habent, ut Gen.
laudat,iliter imulata esse apparet. Minus vero recto alia habent,
Ηac utraque multo inserior est tertia, i. e. altera Londinensis oditio iam anto 'Valtoni hibita anno 3653. publica la Qitas quanta licentia a Romano exemplari discedat quantisque sit vitiis deformata, allato magno exemplorum numero ostendit Lan i,ortus Bos in Prologomenis oditionis suae, unde etiam Brettingerox scripsit. Nihilominus ea Londinensis oditio ter repetita est: primunt Cantabrigiae 4665. cum praelatione Iohannis Pearson, tum finistelodanni 683. curanto - Iohanne Leusden, tertiunal ipsi ae 3697. auctoribus Clavero et Klunapsio. Contra imagis Morini et XValtoni exempluim secutus est Lambertus Bos, cuius editio Frane a uerae Frisioruin prodiit anno 709. Qui ut multis locis revera emendavit lectionem Romanam, ita saepe doseruit nulla idonea de caussa neque indicata nonianae edi-Djsiligo Cooste
54쪽
tionis iliversitate. Multa vero oti; in inani utatii reliquit quao parti in ad ipsius Rotia. oditionis cmendationes vel calauio lactas vel in calco lilbri tus IV Βασ. 4, 3s.l notatas consorinare Pat erat. Praeterea textui subiecit apparatuin criticuui sed satis illuni quidem imperfectum, ut iani docuit Brettingeriis in pra satione in novam Suam Grabiani operis editionein. A Bosii
editione pepencterunt Davidis Millii Anastelo laniensis a. l725. I ipsiensis Rc inoccii 4730. et 757. cs. exenipli caussa lectiones Bosio proprias Gen. ιι, 20. et 32. Exod. 3, 4. Lov. 23, 39. Xunt. 20, 23. 30, 5. Iudic. 5, 36. contra nec ipse correxit vitiae ditionis Romanae Deut. 34, 37. Ταλακῶ α Lev. 33, 38. recte πελεκῶvή, Begg. 25, 30. πεπλη ψέ ι Lev. 8, 26. καὶ ελαβευNuni. 26, 35. f39.J δῆμος ρ ΣΟΘαλαv etc. , itein Oxoniensis 805. Siliti liter editio Londinensis in aedibus Valpianis 48 9. ina-prossa si ex editionibus Holinesii tui de postin et Lamberti Bos spetita ipso titulo dicitur. Veneta vero oditio *rae 4822. prodiit,
iuxta exeniplar Vnti anuui Boinae e litum et Anglicanum Londini excusunt, ut ipso titulus habot, instituta est. Quac prorSus a lena quuin titulus editionis Lipsiensis 4697. liabeat, videtur inprimis lianc editor VenetuS secutus eSso.
Supersunt quattuor: Lipsiensis Leandri van Ess stet eo-t3pa, pri inuin 82. . e lita, Parisiensis Iager i 4839. , Oxoniensis 4848. tomis tribus 42'.), cuius in titulo est: a Accedito potior varietas codicis Alexandriniη, donique Loi, linensis apud Sana. Bagstei' filiosque nuperrime impressa. Nupereiulaui Londinen seni non vidi . Oxoniensis non emendutior est reliquis, cuius rei exenipla post dubi inus. Parision sis Latina traiislatione Flaminii illa Nobiliij atque, ut in titulo est, uanima l-nversionibus et complementis ex aliis manuscriptis v aucta est. Talita vero inconcinnitato laborat ut rocte Luckius GUttinger Gelelirio Angeigon 1840. I. pag. 6 T.) dixerit hominein a criticis rationibus non prorsus abliorrentem unurn hoc inde discere posse tu onaodo non sit edendunt. Passim quidem editor Parisinus correctiones Vaticani textus assumpsit cluales supra recensuimus,
inulto vero plura, quainquani parti im iani cala Ino Orr tu,
partim etia in hiaud dubie vitiosa et inopia, intacta reliquit; es. exennpli caussa locos in indicein nostrain relatos hos: Lon. 23, 23. 33, 8. 50, 23. Exo l. 35, T. Lov. 8, 26. Num. 6, 20. 40, 49.2 ,34-26, 39. 28, 4. Dexit. 4, 43. ι, 7. Regg. 25, 0. Eliam eiusnaodi niale retinuit ut λῆροv Deut. 34, 35. et utpou Lev. , 5.;Αὐvsi Gen. 34, 33. ot ΑΓ αv Geii. 34, 24.: quae quidem cadena inconcinnitato retenta sunt apini R inocciuna, nolim silini aliosquo j.
55쪽
Denique clo Lipsiensi dicendum est editions quae rioineti Leandri van Ess prao Se fert. De ea inultus sui iii priore tulitione mea 3850. ubi in Prolegg. pag. XXIX Mi haee scripta Sunt: u Vel um est incressibileni in eo opei us fidein Servatam esse ipsis manifeStis Vaticani exenapiam: savitus; quoci ut aliquot locis iam supra indicatum est a senetiainnuin repetiit, cita longe pluribus, Si quis cataloguini, correctionum modo exhibitum cuni Essiana editione conferres voluerit clarissimum erit. Accedit vero vitioriana quae ipsan plane sua vindicat numeriis tantus ut nonaana in editione ii in longo superaVerit. Exempla pauca ex prioribus libris asse-Bram n etc. Sed eadem non amplius repetere licet; cluunt enim ipse nuper viro generosissimo Carolo Τauclinitio, cuius in typis Essiana editio exscripta exstaι, auctor exStitissem typo rum ad meas notas expoliendoruin, ille id diligenter lacii inclum curavit, uiuio propediem editio ni ulto correctior pira li
XX. Argumenta in niargine superiore notata editionein nostram assilit, ituris gyata soro Spero. Quoruin conscribet, loruiat pro spatii ratione passim non exigua difficultas erat. Proptet ea neque neglectum est si quid Ses,sidii a sit nilibus aliorum lat,oribus peti poterBt. In adscribendis Novi Testa in cnti locis parallelis distincturn est inter eos qui thus ad locum aliquem Voteris Testamenti alluditur et eos quillius ipsum dictuui aliquod Sive asseritii si vo dicitur asterra. Illis quibus alluditur aSteriscum pi'aefixinius, alteras non praefiximus. Ulbi in evangeliis synopticis aliquid ex V. Τ. laudatur, ali luoties unius tantum locuna adscripsimus, ad quem reliquorum genainos conferre facile esset; plerum quo Vero apposita nota appη i. o. et locos parallelosj id ipsuinsignisi tum est. I. Restat ut de apparatu critico explici Inus. Supel'stitum codicum Grao Virum qui textu in Votoris Testanaonti continent mamus numerus est ad plus trecentos apud Holmesiuni recensitos sere centum accedunt alii, ab eo nondum notali. Inveniuntur dispersi per Europam atque orientaleS terras, inprimis Romae, Parisiis, Florentias, Vindobonae, Londini, Oxonii, Venetus. Plurimi a decimo inde saeculo litteris minutis exarati sunt; pauci, quoruin Holnies quindecim commemorat, a quario
56쪽
sero iramio ad noniun vel decim uni saeculum uncialibus litteris. Ex his omnibus ne decem quidem totum V. T. complectuntur;
Pentateuchi vel libros omnes Vel partes plus octoginta, Psalmos sere centum quinulaψnta, Esaiam et Danielem sere quadraginta, Iolaum sero triψnta, Provectia, Ecclesiasten et Canticum, item librum Barii chi sero viginti, et paullo pauciores libros Tobit, Iudiui, Sap. Sal. , Ecclesiastici et Maccasaeoriim. Plurimori in
codicum collationes magno sumtu institutae sunt in usum oditionis Holines ianao Τom. I. Oxonii 4798. M. Holines; II V. Oxonu 8 0 - 827. cd. ParsonSὶ. Eas Vero quemadmodum in editis habentur non modo universae graviter dissemini inter se fide atque accurauono, sed ad ipsos principales testes inin negligenter tamque malo factae sunt ut etiam atque etiam dolendunt sit tantos nuinos raro liberalitate per Angliam Suppeditatos criticae sacrae parum profuisse. Quod quuna ab intellegentibus viris iam satis intellectum sit, exemplis tantumlmodo paucis demonstratio. Pessimo secit quod ad repraesentandum codicem Alexan- irin una, locupletissimum testena, non usus est nisi oditione trabiana. Quid enitii tandem editora Oxoniensi facilius esso
poterat quana ipsum sequi codicem Londini patentem' Atquo non modo in editis Grabianis, de quorum exigua fido infra dicemus, acquievit, sed nec ipsum quident Grahium diligentor vidit: de quibus cnim isto lectionibus studioso in Prolegg. ἐxplicuerat, quoniani in edito ipsius textu non comparebant, eae ab Holnnesio plane sunt praetermissae, etsi passim similia ex aliis codicibus asserenda ducet, at. Rursus textum Grabit soluui Iuum Sequebatur, multas res inepto imputavit codici qua
alibi quadrat j. Quum enim in Prolegg. disserentiam codicis, si qua sit, ab editions ita se distincturum profiteatur ut a III. ado illo, si Alex.s de thao ponat, ea quibus non appositum est nisi st Alex. n de utroquo interpretari ias est yl. Denimio parum
i Catalogo lautomni iom. I. a. 798. Oxhibito hane nolain adiecito litor: li orgo moriant sauloros quomin ab auctoritato factum mi ut potu rim liue usque rem institutam assequi, et quoriam ex subsidiis pecuniariis in hoc opus clo anno in anniam munificoutissimo collatis id mihi stippolobat, indo iam valuerim ad hanc eollations in et oditiononi in pondor ultra sopion intilia librarum Sterlingorum scirca Id,sdst iliatorns Borur s. . 2ὶ Sintiliter in notanda intorpunctione vorsatur; lluam mitum Gra-l,liis ox Brbitrio incissol invito ipso cocties, Hesmesius Ox sola odilicino petii l. 3ὶ Exornpla quae attuli otii sino ti sunι hil pos in t in codice lio heri talibus onina locis vitan lao ambiguitatis caussa passini in alitiquissimis lihrisscriptis appositiis est spiritus. sed his ipsi h locis non habentur nisi apud
57쪽
accurato versatus est circa lectiones si citaractero minore a apud Grabium expressas. De sis Itoli ac Sius sic: si Sunt lectiones . nonnullae quae, ut in codice Alex. oniissae, ad textum editionisn Aloxamtrinae Sui, minori citaractere admoventur. v Rursus ad Genesin: alia lianc editionem iri lucta suerunt aliqua vocat,ulas quae non liabebantur in codice Alexandrino, et ea impress u runt editores in cliaractere litterariani minore. B IBnavori saepo, ubi Alex. coilox cuni Vaticana editione consentit, apud Ilol inest uni non liquet quao litteris nainoribus apud Grabitun scripta reseruntur utruin suppleant an corrigant Alex. codicona. Nec magis ubi et a III. . et a filex .n assert accurate assert, ut
l,xo l. 9, 7. ubi habet: uλαουὶ Ισραηλ ΗΙ. λαρύ in cliaraci minore Alex .s At Alex. codex Ισραηλ pro τού λαού habui, nequo λαou sed et Od λοιοῖ litteris iiii noritius exhibet editio Grabit. Deinde, ut iam supra indicatuin est, Holmesius passim inanifestos oditionis no in anae Drrores repetiit; ad lios vero quod vel paucos vel nullos codices notat qui disserant, incredibilis est negligentiae. Ita, ut iam vi linius, Iudi c. 9, 23. itf- τιο repetit nequo ex ullo cod. ήθέτησαv assuri. Quod nosocordiae potius quana ignorantiae eSSe dicBmus, vetamur eo
quod addit, ipsum fidiληο legi u Arna. s. Arna. e l. Georg. Sla v. mos l. s Item Iosuae 2, 49. repetit ὐμεῖς δὲ Θαι. Quod quuntsem plano non posset, dudum plerique ediderunt 'μεῖς δ. ἀ.
Testo vero Holuaesto a vitioso u Q quattuor tantum coit l. diruserunt. Item Deut. , T. Vitiosum Teλακῆvα repetit, al, eo si codd. differro significans; at videntur tantu in non omies disserre. Item Nelieni. 40, 30. ineptuni τοῖς γῆς quod iam editores Rom. correxerunt calamul repetiι, Significans novem codd.nliter liabero; itena Iob. 9, ι. nihil mali suspicans odit διαυρ α alisque tota suli scripto, quod in ecl. Bon . expalluit. Quam negligenter denique prae ceteris res grammaticaS, magni illas quidem in ro critica mollietiti, curaverit, quunt pluriniis possim, paucis protiatio. Ad πρπεύξατο Ιon. 1, 2. prorsus nulla in codicum disserentiain, nec ui3gis ad παροργισ-
58쪽
lestaliari malo praetermissa Alexandrini codicis mentiori 1. Exo l. 5, 3. assiem ex Alex. codice assert, sed ibidern 2, 23. ἐξέδετο, item 5, 22. ἀπέστω- non asseri. II. Prao aliis vero multis quae ex lioluaesiano opere utiliter disci possunt magni laciunda est collatio ipsius Vaticani eodicis ad sinmios instituta libros, exceptis Prophetis Proverbiis E N:lesiasto Cantico Sapientia Salomonis ot Siracido; undo quod dudum suspicari sacris erat luculenter comprobatum est, oditores Romanos non lanium, ut professi sunt, in ortho-yaphicis - imae cimidem ipse Holuiem collator plerumque neglexu ὶ - sed in lectionibus sat multis ab exemplari scripto discessisse. Exempli caussa videamus lectiones per ultima quattuor Genesis capita, a quibus Vaticanus textus incipit, ex
59쪽
v. 23. ειπε δs, v. 21 et 25. υμ o litent alii plurimi . XXIII. Itaque ut ad apparatum perveniatur ei inodi, unde textus Veteris Τcsinulenti Graeci tum antiquissima ratio ea qua per antiquos testes licet probalailitate restiuuatur tum thistoria
accurate discatur, non ab opere Holmesiano, ut lain supra dixinius, sed a noVis circa ipsos testes studiis criticis proficiscendum est. Constat tria instrumentorum criticorum generis eSse, codices Graecos, Versiones Bntiqu3S, patres aliosque scriptores veteres. Haec tiri a genera omnia summo stititio ac laboro in rein criticam convertenda sunt; sed maxinau prae reliquis auctoritas est ipsis Graecis codicibus. Propterea nunc quident,
iit editionis huius ratio sorti missis interprotationibus 33, patribus l
il Fluxoriini Ox LXX interprolurn toxlti votatonos inΡrimis liao: Latina votus Aivo Itala. inrito vol foeundo iam sos illo instituta; Aogyptia ea o Salii diea. Memphitica si vo Coptica, Basi nurical lor si vol quarti saeculi; Ao illi opica quaeli vel quin i so oculi; Golitica quarii saoculi; Arnionia ea iiii inii Moculi; Goorgiana sexii Raeculi; Syriacas aliquot. inprimis cilias victitar hoxaplaris Pauli episcopi Tolonsis saeculo soptimo inouniosacia; Slavonica noni saoculi; doniquo Arabicas aliquot aotato cluilia sod non admodum antiqMao. Inter has Oinnos priminia in ro critica lo uni obtinei Latiua velus, iam egregiis illa qDidoni Ioboribiis iractata, sod multo pluratius iii ligons. De coloris inprimis mona ut uin criticum liabent Aogyptiacas, Aethiopica, cui nune clarissimi Dulinatini studiis nova lux Syriaco et Arans nia a. 2j Inter hos summii in locum oblinet Orig nos, cuius circa tox tuin Veioris Tostamenti Graecum studia magnam per tolum orbem Cliristianum claritalem sunt asse uis. In Inagno oppro suo quod Hoxapta litom Tol rapisoniissis Hobrasis' inscripsit, columnis sex iuxta positis synopsin quani clieunt instituit Hobraei textus primum propriis tum Graocis livoris scriptist quattuor interprotationum carascariam. Prima orat Aquilao qui in usunt popularium suorum . diligentissimus Vorborum Hebraicomant oxplorator. Oxstitit, stu lios Vorbum ad verbiani interprotans I secunda Syna Inachi pompicua ol oleganti vorsiono Graocis aurilhus constitontis; tortia ipsoruitit,XX in iemrotiim, cliuos Oragonos ex rolimiis maxinro Tliso lolicino pra oposito signo auxit iis quae invito Hohraeo minus oranti obelis sivo virgulis designans ea quas ex superfluo sive invito Hebra O apposita vi doliantur. Quorta doniquo interprolatio Thoodotionis orat qui maximo id ogorat ultoxiuin Soptuagintaviralein ex Hohraeo ot Aquila onion larol. . Nonnulli vero libri . . iii Hioronynii verbis p maria, vot maximo hi mii apius Hebraoos avorsu composili sunt, tros alias editiones additas hahont, quam Quintana. ol Sexta in ot Soptimana translationona vocant, auctoritatona sine non iis nihils iii lorsemiuin consecutas. . Magnoporv optandum ost uti quibus antelia Morinus, Drusius, Honiosa leonius. B ratius, Schlousnsrus aliiquo clo sacriqlitteris proinemero, Attidia Colligentior ini omni lini Dorii In quas ox operoram gonis passim otiRitinum si Persunt roperantiar Dromousanturius. Cetorum
illo toxius Origonis hexsPlctris, sivo lextus Soptuagintaviralis ox roconsionolui si iis . ab eruditis II 3gni iactus saepiusquo repellitis, a communi sivis
60쪽
ot scriptoribus aliis ), ex iis tantum antiquissimis codici is Graecis apparatum conlacinius quorum utpote criticum in usum iam editoriam lectiones omni cum fiducia afferri possent. Quos antequam accuratius videamus, ibreviter dicere placet, quot et Minam codices ante decini uni sacculuin litteris potissimum uncialibus scripti ad nostra tempora pervenerint. Ab illis uniui, ubi religiose excussi saerint, inprirnis pendet unt restituendoriam LXX interpretum studia.Ηolmesius mi idem codices eiusmodi tredecim ad appai'atu iii suum adliibuit. Praeter principales enim duos, Vaticanu in
totum sero V. T. complectentes nullus alius ambitu aequiparat, adhibuit ad Pentateuchum tres maiore ambitu: Ambrosianum
VII. Holim. quinti fere saeculi, Coistinianum sexti sere sa uli X. IIolm. , Basiliano-Vaticanum IXI. Holui. a medio Lovi uco
incipientem noni sero saeculi', item tres frammentorum codices: Cottonianum I. Bolin.) Genesis ci tinti fere saeculi, incendio illuni miidem diutum delatum seu ante incoiulium a Grabio potissimum et Usserio collatum, Vindobonensem VI. uolui. Genesis purpureum Sexti sere saeculi, Sarravianum partita
Lugduni Batavorum IV. Holin. partim Parisiis V. et Petropoli F.ὶ asservaturn, saeculi sere quarti . Ex his octo lapii ll Iolin. novenain codicillius Cois linianus otio in libros Iosuae, Iudiciam. Ruth et Regum tres complectitur; Ambrosia litis otiam Iosuae litamin scro diutidiimn cum duolbus prophetarun soliis, altero Iesaiae, altero Malachiae; Basiliano-Vaticanus otiam libros omnes a Iosua usque Esdrain, Nelieiniam et Estlior; Sarravianus etiam ali luot fragmenta Iosuas et Iudicum quorum solium untini Petropolitana bibliotho vi habet . Ad ceteros libros nolinosius praeter praecipuum illud par unciales codices liabebat quinque: 4. codicem Marchalianiunt Claromontanuinolim, nunc Vaticanum XII. Uolin.), octavi sere saeculi, a lprophiotas omnes; 2. Dublinensem VIII. Ilolin.) rescriptunicuui Iesaiae fragmentis, sexti sere saeculi; 3. Venet uni Marcianum nr. 23. uolua .l octavi vel noni saeculi, ad alteram libri Iob partem, Proverbia, Ecclesiasten, Canticum, Sapientiam Salonionis, Ecelesiasticum, Prophetas omnes, Tobii, Iuditii otκ tvs i. e. immulti illa a criticis origonis alii lus TAlingui solo l. Mox vor illo ipso nova o corriiptionis eo pxstitit quod honu nes imporali. qiii describendo Oppram dabant, sigria Origenis modo confundehant mulo omit- tot anti praeteroaquo continuo textui immiscohant quae eos qui primuin Ioscripsorant ut Pamphilium ut Eusel iunt ox r liquis collimnis in margine adnotasso probalatia est. Inter hos maxiino sinitioni Pla uo pi Ioseplius, quomina in scriyiis tot alitillissimi I.XX interproluna textus testin Onia inveniuntur.