장음표시 사용
791쪽
Iigente. Corpus autem de Virgine sumptum , haud certis temporibus cum Verbo est, aliis autem illud deserit , sed cum ipso inseparabiliter et sine sine aeternaliter unitum est ἰ neque umquam Verbum a suo corpore separatur , Cum quo unicam unitatem constituit neque est ullus temporis terminus quo ab eo dividatur , sed naturaliter ipsi unitum est absque divisione , aut abscessu , aut dissolutione, prout unio naturalis requirit. Est denique unus , non duo. Deus est naturalis et spiritalis, homo est naturalis et corporeus, duabus generationibus pollens , altera ex Patre ante omnia saecula sine seminae usu, aliora ex sancta viris gine M.tia sine masculi opera. Hie unus atque idem .est ante et post incarnationem, sine ullo ad personam eius additamento; et nune unus est dominus noster Iesus Christus , in quo unam Personam satemur , unam naturam et operationem i, Haud tamen deitas ad se transtulit humanitatem,
neque rursus haec sibi arripuit deitatem quasi aliquod regnum , atque ut Propbetica dignitate fulgeret; sed Verbo dignanter placuit de Maria virgine Dei genitrice carnem sumere , et duas in unam solamque unitatem persecti hominis iungere, in qua Pacem operatur. Neque alterutra natura servit alteri lamquam sa mula , neque instar Phantasmatis umbraeve languet, sed ambae naturae in una unita insolubili et inseparabili permanent. Neque hae duae naturae consumesuerunt, ne sorte evanescerent dum mortem gustarent; sed illa quae de morte eiusqtie qualitatibus triumphat, semet absque confusione adunavit cum ea , quae morti est obnoxia; fides autem unam spectah naturam sa) morti En haeresis monophvsilica et monothelitica.lαὶ Iitimo prae oculis sit Nicetas de symbolo : utrumque cre
792쪽
tis victricem et expultricem , unam Personam , unicum Dei situ in dominum nostrum Iesum Christum , Persectum, sine desectu aut mutatione, liberum alienumque quovis phantasmate , divisione , confusione, vel translatione. Noque deitas in corpore Otiosa est , Deo corpus coram deitate evanescit; sed unaquaeque natura immutabiliter per se subsistit, natura autem immortalis facta est una cum ea quae Perse mortalis est i); illa quae omnem creaturam alit, Rique omne Corpus nutrit , facta est una cum ea quae samem sitimque perpetitur : natura immortalis facta est una cum ea quae.
Perit, quae vulneribus obnoxia est, flagellis, calamitatibus, Iassitudini ob viae itinera, corporis debilitati in gestanda cruce , gutturis ob sitim ariditati cum ponderet patibulo , animae tristitiae usque ad mortem , lateris transfixioni militis manu , aquae et sanguinis scaturigini de vitae sonte post obitum. Atque has cunctas passiones excepit Vorbum in
corpore quod minime est phantasticum, sed unum cum ipso Verbo secundum Personam , uuica nempe unitas personarum propria. Post unionem igitur cessat omnis
divisio, neque iam dicuntur duae naturae a), nec duae personae, nec duae operationes 3 . Qui nutem dii alitatis unionem dicunt , ii mysterium sanctum corrumpunt. Ergo removeamus deinceps ab incarnato Verbo
quodlibet dualitatis opillietum , quodvis Phantasma ,
dendus est Christus , Deus et homo , quia si e homo ex urs-sionibus agnoscitur, ita Deus ex disinis oPoribus manifestatur. 3ὶ Hem mira Severi contradietiol Legatur apud nos Etista illius Seripi. vet. T. VII. p. 29o, qui demonstrat Severum duas dixisse re ipsa Christi naturas, unam vero diecundum Phantasiam , idque ut suos tantummodo adsectas deluderet.
αὶ Est haec eapitalis blasphemia sectae. 5ὶ Est hic eonsequens error.
793쪽
mutationem ac divisionem. Nam Phantasma mutatio ne lue persidias utique invexit Eutychos. Nos vero confitemur Christum unum cum sanctis suis acciden istibus , quotquot nimirum peccato carent, unicum Pa tris Filium, nec non sanctum Spiritum, aequalem Trinitatem, unamque naturam ἰ Filiumque esse passibilem secundum corporis mortalis naturam. Hinc quicquid deitati competit, non autem corPori, hute tantum attribuimus qui sponte Pro nobis illud excepit.
Quare et maximum miraculorum , et minima Passi num , ad hunc unum Pertinent qui dolores in corpore perfert, mortuos utpote Deus suscitat, sicuti scriptum est: tu es qui es. Atque hic unus , non autem duo, sine dubio in corpore obiit, sed idem de morte tamquam Deus triumphavit ac resurrexit, Dubisque aete nam victoriam concessit, mortisque stimulum Regit, arborem denique vitae ostendit, videlicet resurrectionem. Gloria domino nostro Iesu Christo , eiusque Patri , et Spiritui sancto vivi sico, nunc, et omni tem-PQre., et Per Saecula saeculorum i Anicia.
Seoeri scripta hactenus Pauca e multis edidimus , ut no bis haeresis monophysilica in coryphaei scriptis arerim
constaret. Sane numerosa et νDax haec secta est ; a quinto
enim Christi saeculo usque ad nos , Syriam , Armeniam , Mesopotamiam , Aegyptum , at e Aethio iam sC NPnt. Quamobrem Assemanus in suo de Monopbsitis tractatia
sedes horum visevales Plus centiam et quinquaginta intro limites tantum antiocheni patriarchatias recenset. Nos Mero in sexto ac seρtimo Scriρcoriam Detorum Doluminibus , clarorum auctorum scripta multa in lucem extulimus , qua hunc absurdiam Errorem ita refutant , tis his lectis nemo iam
recto animo apud Monvbsitas stipendia iacere queat.
794쪽
XIII. NOTITIA EPISTOLAE THEOLOGICAE
Inter eos qui virus monoPhysiticum icto pectore combiberunt, Iohannos philoseo vis fuit, alexandrinus philosophus nobilis , laboro litterario , unda agnomen traxit, multisque oditis libris Ararissimus. tiaeresim estis cum alia monumerita tralantur, tum ψsct auctor in Diotholo famoso Uene apud Assomanum in catalogo istic. T. III. p. ad a. cod. O riaco CXLV. Eodem m-dice longa quoquo mistola Mel Potitis tractatus eius-dom Philo oni continetur ag Iustinianum in ., cuis Assemrinus Dis ρaucis verbis facit montionem. Equidem totum id scriptum cognoscendum curaWi, in quo sum tis Plurimis do philosophica schola ac naturali ratiocinio so hismis monνbsiticum dogma tuetur Philo onus , qui tamen theolo ac laudem non adsequitur, quas solidiore ac tutiorct Mia , ct sacrorum librorum Patrumquo auctoritatibus communita, inccdore solet. Sod nulla in rct yeius Philo onus labitur, quam tibi diMinas Personas cum ipsarum natura ita confundit , ita aliud pro alio sumit, ac tanto ero Mocabulis Mutitur, ut triplex doliam apud eum suboriatur; quare tiam trithesilao infamiam admitis fuit. Scopus autem Phιloponi ost. Iustiniano suadendi, ut Pere toris o licto Metition m duarum Christi naturarum , itemquc Christi iii duabus claturis , Metot. Itaqua longis adscntationum ambagibus Miam sibi ad Caesaris gratiam urenit, et Pre se pronum ad theologicas desinitiones
795쪽
Iustiniani an tim Wohomontor impellit. Sed frustra
Die: etonim Iustiniantis ab hoc orrore longo abhor- robat , quo l. cius luculentus mirificusquc tractatus ad monachos alcxandrinos, GPud nos Sortim. Mot. T. VILP. 292. scqq. . monstrat, ubi Postromis duobus ana
dio iugulat. Atques hunc Iustiniani tractatum sine dubio Prao oculis Philoimnus habuit , oiquo Per Pracscn-lcm Pistolam ad contus csι ς qua scripta , incolumitati crodo suae ac trianquillitati Philomnus caute consumit , dum a rastiniano ConstantinoPolim accresitus , tit ait in Oxordio P istolae , senectutem suam et ingr-mitatos ac hi cumνit; noques enim laetum iti- naenis exitum habiturus oratri Nac a nobis summaria
imagine mistolao cxyosita , daturat hanc Doniam DC oros , quominus longo Philomni scripto nostras Paginas Oner vitis , quibus toti rim subtexendae sorem , ut singillatim id ψsum 'taromus. a
In huius Dirile ii tomo VI. ρ. XLII. et seq. edidi aliquoι
Henrici VIII Angliae regis litteras. Nondum tamen tunc Di ram in dioerso codico myogiam aliam magnisti m menti mistolam , qtia idem Rex de Luthero , eiusque nascento hareosi, apud illitis fautores Saxoniae nuces , gra Puer admodum , quamquam salsea re erentia Principum , ex postultit. Atqtie huius ad Germanias Principes admonitionis suas meminit lyse Henricus apud nos tam . praed. P. XLVII. Insuρer inter ineditas merono mi Aleandri litteras unam contreri, scr*tam nomine Leonis 'X PP. , qua remoudetur illi epistolae Regis ad Leonem, quae est vud nos tom. dici. P. XLVIII. Utramque igitur. el. Henrici contra Lutherum , et Leonis ad Henrseum , in hiatus Moluminis amendice libenter colloco. Nam illae quidem Henrici epistolae , quas sunt Vud Martentum Monum. Dei. T. III. P. I 296. et seq. , nihil ad has Maticanas adtinent.
796쪽
EPisTOLA AERENI SIMI REGII ANGLIAE AD ILLUSTs Issi Mos saxoNIAE DUCES PIE ADMONITORIA.
Illustrissimi atque excellentissimi Principes , clarissimi domini cognatique nostri longe omnium carissimi , sinceram salutem ac felleium successuum
Si quid Arx incideret, in quo admoneri me prosuerit,
Pro animi vestri compePta bonitate certissimam spem concepi , admonitionis vestrae beneficium nunquam mihi defuturum esse. Quam ego rem, Cum animum erga me vestrum ex meo erga vos assectu metiens indubie mihi persuaserim , ingratus admodum ipse mihi videar, si in ea re, quae non ad honorem modo v strum , sed fortunas quoque vehementer spectat, ego vicissim vos admonere negligerem. Quid enim ad vos , et tam potentes et in Christi cultum tam devotos Principes , aut Propius spectare Potest aut debet movere vehementius , quam cohibendae factionis istius Iuthe- ranae studium, qua nullam unquam in terris nocentiorem malas invexit genius, aut quae maiorem Perniciem sit illatura propediem , nisi boni piique omnes obstiterint, et in primis qui plurimum et possunt et debent Principes Nou quod Lutherum talem censeam, qui viris probis aut prudentibus possit imponere, aut
ea quae scribit nesciam csse tam impia ut ea bonorum omnium aures cxhorreant; sed quod sciam n tanquam defuturam improborum hominum colluviem, quibus ineptissimus quisque aptissimus est magister; et ut quicque maxime nascitur absurdum, ita maximo ex mptum plausu , summo studio et contentione propagent.
797쪽
4 et Nam quod ad ipsum pertinet Luttiorum, olini visus
est nec indoctis nec malis hominibus , ut multa parum bene, ita qua 'dam non omnino male scribere. Verum ita fiatim prosccit in peius , ut ilicet multi perspexerint , quicquid unquam aut plausibile scripsit aut tolerabile , non alio fecisse consilio quam ut meliorum Ostetitatione viam pararet Peloribus, et praelito melle
venenum redderet vendibilius. Quam rem succession operpetua nocentiorum semper dogmatum adeo testa- iam reddidit, ut hodie nominem esse usquam Putem, cui se intilla ulla maneat aut in capite cerebri , aut pietatis in pectore , qui non eum totum cum suis insaniis ex animo prorsus eiecerit. Etenim initio coepit utcumque disputare , deinde irasci , paulo post incendi , postremo furere ἰ iam in eo domum libro quo debacchatur in me , surias ipsas furore ac vesania supcrare. Quo in libro si quid scripsisset usquam , quod
rem videretur attingero, si qui Φ omnino mentis miscuisset a me ut in , si quid Don absurdum prorsus es- fluxisset ei, quale vel Casu solet incute molis excidere, quamquam non admodum decorum puto ita me comparare , ut cum homine tali publice componar ac di-SPutem , tamen. Cum rex et propheta David Don censuerit indecorum nn te arcam. foederis nudum saltare
cum quolibet, ipse certo non eram quemquam habiturus indignum quocum in gratiam religionis pro sidet veritate disser i cm. Nunc vero cum nihil ad rem respondeat, sed rationum loco proserat mora doli via, alios cum illo congredi, nec inhortabor nec prohibebo; ipse
Certe non committam ut cum insaniente insaniam.
Quisquis et acquus lector et prudens libellum meum cum illius libro perlegat, is profecto facile iudicabidi, iam nunc Lutheri naeniis satis superque responsum
798쪽
esse. Quod si quis illi tam inique faveat ut mea verbariora sustineat inspicere, aut tam insignitor instupescat, ut collatis utrimque locis, non sentiat rem adhuc responso tion egere , huic nulla unquam responsione satisfecero. Nam qui queam illis, qui nihil aut velint
legere, aut possint intclligere, praeter Lutheri scurrilia iurgia Z Qui cum interim rem ad istum tractet modum, magna me assecit voluptate ; siquidem iniit ocerius eram rem quidem, quam tuendam susceperam,
suapte natura esse iuexpugnabilem , adversus quam nec inferorum Portae possint praevalere , sed imbecillitatis nIeae conscius, . de meis tamen armis dubitabam. At nunc essecit hostis , ut orbi toti inclarescat, alterum nempe, aut ipsum esse prorsus imbecillum, aut meas rationes admodum valuisse, quas contra nihil invenire potuerit, praeter insulsa scommata et prorsus insana convicia. Quibus si me commoveri putet, egregie profecto sallitur. Etenim quantumvis ille me vocet insa-uum , vocat opinor Plus millies, nunquam tamen tam insanus ero , ut aegre seram quod insanus vocer ab insano. Itaque aut mea me sallit opinio , aut istius in me ac regium nomen contumeliosa spurcitia , vos haud paulo magis quam me, viri clarissimi , commovet. Solet Enim generosos animos nobilium reverentia quaedam inter se colligare, qua vel in hoste cum oderint ac Persequantur hominem, Personam lamen honore ut ac revereantur ossicium. Nec generosus sere quisquam invenitur usquam tam in civilis ac barbarus , qui volinimicitiis ullis adduci possit, ut scurrilem in modum. linguae petulantia conspergat nobilem. Tantum abest ut quisquam ea nobilitate ac generosa virtutis indole, qua mihi persuasi quemlibet esse vestrum , aequo aut-mo serat Et principis et amici uomen vilissimis nebu
799쪽
Quod meum do vobis iudicium vel is assectus con-srmat , in primis quem in mentet ipse sentio. Nam eum ne tantulum quidem me tetigerint omnia quae blateravit tu me, tamea perquam indigne tuli blasphemias illas , quibus augustum Caesarem et ceteros Germaniae Principes virulentissima lingua perfudit , quos omnes in eius ipsius libelli frontispieio , quem in
meum evomuit, Probro contumeliosissimo proscindit. Wormatiam , inquit, ingressu4 sum, etiam Cum scirem
mihi violatam esse a Caesare sidem publicam. Nam didicerunt Principes Germaniae , olim de fide laudatissimae gentis, nunc ita obsequium idoli romani nihil
magis quam fidem contemnere, in . perpetuam nationis ignominiam. Haec tam virulenta in Caesarem ac Principes germanos convicia , quam salso ac stagitiose mentiatur os illud impudens ac mendaciorum sons percnnis , vel illud indicat, quod hodie , nisi mentiretur, qui posset ita mentiri non esset. Quis enim dubitat quam facile potuisset meritum reportare supplicium , si Caesar id voluisset ac Proceres Sed quis illud, non dico Caesar aut Procerum quisquam , sed vel honesto loco natus christianus ullus , in animum potui
set inducere, ut fidem violaret publicam, ut illum quamquam publicae sidei publicum hostem, per perfidiam tolleret, ut odio squod aiunt nocentis pcrderet innocentiam 3 Istud cum non Caesar promissi ob- Servantissimus, non Procerum aliquis, quibus nihil antiquius honore ducitur, non bouesto loco natus christianus quisquam , ut qui nihil nou censeat posthabendum fidei, potuisset unquam cogitare , quis unquam vivit vere germaneque Germanus , qui serre possit nebulonem fraterculum , quae perpetuam infamiam inurere ut uationi germanicae, ea tam impudenter quam
800쪽
mendacissime non cuipiam sui simili Germano, sed Proceribus omnibus Germaniae , atque ipsi quoque Principum germanorum Principi per convicium Exprobrare Caesari Z Demiror talia , si Germani sera ut
in isto. Nos profecto quanto magis indiguarum , in tales ac tantos Principes tantum licere fraterculo, tanto minus eius mendaciis movemur, quae partim latine
quae legimus , Partim germanice quod audio , furiosus ructat in me. Nam si quid maledictis illis immiscuit,
de cuius veritate poterat quisquis rem non nosset, aliquid fortasse dubitare, nunc in animum succurret lectoribus nihil illius maledicentiae credendum, cui perpetuum institutum esse vidcat, de Principibus prorsus omnibus atque ipso etiam Caesare mentiendi. Neque enim istud Luthoro novum est, omnia comminisci ac simul singere, quibus in odium Principum
scelerate concitet atque extimulet populum. In quod negotium promovendum, sceleratorum hominum catervam iamdudum contraxit atque adiunxit sibi. Itaque nulla unquam factio fuit seditiosa, pestilens, nefaria,
quae sic religionem Omnem tollere, leges Omnes obruere , mores omnes bonos corrumpere, res publicas omnes evertere machinata sit, ut nunc ista coniuratio lu-ilierana , quae et sacra omnia profanat, et pro sana Contaminat et quae ita Christum praedicat, ut eius sacramenta conculcet; ita Dei bucinat gratiam , ut arbitrii libertatem destruat et ita fidem extollit, ut operibus bonis detrahat, et invehat peccandi licentiam ς ita misericordiam sublevat, ut iustitiam depr at, et malorum Omnium causam inevitabilem non in Deum at quom malum , quod Manichaci saltem commonti sunt, scd inutii cum illum vere bonum reiciat. Quae cum ad hunc modum impie divina tractavit, velut e caelo deiecta