Valentini Rose Aristoteles pseudepigraphus

61쪽

triliuisse vi letur. ii una Euilem colloci illis sit sui ait lena ni quo piepit ilosoplius Platonis ili scipii liis Dionis pie et ut Cicero perni bet ipsi iis Aristotelis i. p. ii toris sauidiaris Di I 06 4 ni Ortutis Cic. lo cliv. I. 25. Kris ite ili sol Leli rei p. II . ait que in teste ivnlio Oro elegi an ulmi Menascripsit inicillae ei lis eli in Platori te si in v. carita. D. A . Platonis igiturcii malui in sei in Onesis lina luit it Os narrare aiictor vlula tuae, qui interi uerit quiden ipse, non a iii m ipse ulis pii lavit . ut tot patet ex Dagna pia tolluta cli eo incipio licet Eφην vulgo legaliu opse vel torii in contextiis κα κεινος υπολαβων ... ἔφη εφ scriptii in sitisse claniat antinae auten i in in ortali in

laleii revera tacitisse aiicior iii Iti ripi li lii illi . qui innino docet magistitia in dispillat at pie ilialogi specie ira exili Det ni agis pia in ilialogia in tioceo mi in ita uulani inentione in hic iunt sit laxi in Alexa iniri Iut anticam

si uitentia in non neglexisset narrationi necessario eo ne ulcis conlparali lusigilii liic erit ii in aliis qui ait vulgarirnii ligionen Pinertilarula in periinentilialogis Peripateticis, vellit clim ei in io ἔννοια θεῶ el explicat,atui ot

-82-Blioer , in plo ite vera erga istos pietate lis serit talis aestinian l; sitis spioni Oilo 'estitii eiula . iiiiiiiii pie an inia occi Mn mira esse viil απαγορευει μη θυε ιν τα εμψυχα τους τω οντ ευσεβεῖν θελοντας iptippo an inia praeum iri et iuni in ilius cognatii ni cs. p. 23 φ 140 sit. I 40. 278-S0. xiiiii liter Xenoci at s i. p. 379 et I teneat clius p. 295. 29s .ilii mulleni Tlieoplitἰisliis illi seu inien illi ut plii lusi pluae et religionis propter civile in uillitate in iliatili eiulae et vel scriptis coni in eiulatillae litis triuulae coringetulae alit expi esse lucuisse aut salieni duplici literariini geli Te pro Dasse pri Inus vi lettir, selle alleo Pi raveris si antii luiliis tra-ilit alii poste in Driun te exol tam et e sotericis iis tuis lis operat, i ii arrali ne in aliet, pli rasti ratione, tyle in uia cuni Aristotele iacero ite sin b.

ui in alit. IUPPtellit an esse si altias lilinc nini ne in negat, it si iniit et ilialogos conii illisse na alii se si poplitia res et lili ros uror illi losophicos a lino- illini ex in pili nutu Aristotelis sciri plos, a fluit, iis illi longe disserro videretitur ita veri lieopli rasti lii ruin suis se περ ευσεβείας vestigi lini sor-lasse liali es Porpli. p. 23 ψυχ ὁ πολλω τιμιωτερον των ἐκ γη φυομενω cs. Pro l. in Titu P. 28l' et 177' ουδεν γαρ τίμιον ανευ ψυχης, ως ἐν τω περι- νεαν0ὐ γέγραφεν, scit. Tlieopli rastus clui illen το περὶ προνοίας δόγμα dixeia πολιτικόν sec. Olynip. in Pliae l. p. 169 cs. Procl. in Tini p. IM'. quod sequitur in illis περ ευσεβείας, ubi cs de teis vel

62쪽

es Tli apti l Stoli. . 3. 50. cuni uili in D. 4. 5 Oui paratur nota illii Theophrasti vox ἐν μεταφορα licentis apiti Pliit ite salii l. lv. 22 πολυτω σώματι τελειν ἐνοίκιον την ψυχqν. s. illi. r. I. 2. Plui. Oi'pli. ile alist. p. 373 . etenim si plutos aptium et inipi'rilis consul re illa luet essperitis existiniaret non soluin peritis ut Aristoteles Pliimiel erilueti in tolliatiliani legum civiliuni suntlantento roligione ulitii in politicis es. nao- rapitys II, 8 Platonis exempliana sectitus , relignonen pieta leni si prorsus neglexit nec verti tetigit illiae eius illi tui oblentilla , cor prata ne uni

est ad popillare Ulialogorum Socraticoruinis i ita illiu reum me allio SO-eralem inscitisse Aristoteli Piui si facillinae inplecti coli sui potuisse eos iiiilices iii agistro mi In fluidia retra 'lar uita et Alippi rent a vero planctai,horrero utetur si in eo etiam statilas. Pii iiiiii aula mi aeri illi alii iit se suaque et philosophiam ali nitit Nigisteri s par at pie xiva. it a Domni auctoritate, mi finem nulliam lialiens praeter veritat ni novam planopitilosophiae rationem conuituli eam si cuius novitas in eo esset ut poetico omn apparatu reiecto vertim scientiae ferinoli ni scientiae inveniret

Fos p. t 2 . iunc quis putet suae ipsius operae illuulanteni tum indἈ-lem longo liversam lana scriptis vitis proliasset, ilialogi Platonici lusus resumsisse aut si iuvenem Platonis altili tui en singas illi alogoruni scriptorem iuvenet Scripsisse pliis quani tuailrageilaritana et ilia et lan istitie Platonica mente initi utus suisset Euidemus certe et post Liuieini et post Platonis ni artes cuius librum imitatus est et ii ueni in taxi tollentena coni- positus esse ululatur quia vivorum personis an uti in pii blicis litteris siclis- quo seritionibus non Inagis Aristoteli Rose p. IIT ne pie licuit ne tuo placuit quam Platoni quos in alictorun anu eorun li aestualiun vel cl- innius nonuni Dus anxie catilos novimus Platonis autem collo pila in Onanitius certe ilialogis ira lita fuisse vi lentur, ii iiiii lius non ipse lispiitavit auctor ut in pleris pie Ros p. 06y, set aliorum ili sputant luna serniones narravit ad pio pertiliet Euilomus cum aliis nitillis ilialogis Peripateticis iiii et Aristotele et neopli rasto recentiores essent. nam Praxi phanes etiam cpiun alii Aristotelis serniones perscriDerent, vel ut Clearctius . Platonis et Isocratis συνθοαφε διατριβῆ τινα περὶ ποιητῶν, γενομεν ἐν αγρω παρ Πλάτωνι ἐπιξενωθέντος του Λοκράτους D. L. 3 8 .aeceidit quod vel senis Aristotelis litioso pluani spectant verba litae lain.

velut in Eu lento si ex ipso Ilii lena dialogo revera traditur, infinitio illamia την ἀσθένειαν vult ἀσυμμετρίαν των ὁ ο ιομ ε ρ ῶν D. . coterunt s. praes , alial π δικαιοσυνης et Nerintlium . omnino auten si ilialogos scripsi iuvenis aut omnes scripsit, quos lutulam scripsit aut

63쪽

inent uul.

64쪽

c. 22 συνέπραττον ε τω Λίωνι, ol. Itali, κα των πολιτικῶν πολλοὶ κα των φιλοσόφων δ τε Κυπριος υ δημος, ει δν postea tu in Plato

i. e. post ol. 108, 1 'Αριστοτε λης αποθανόντα τον περ ψυχῆς διάλογον ἐποί σε και ιμωνίδqς ο ευκάdιος Speusippi iniciis, liuent es allione gestas coliscripsit sec. D. I. l. b). συνεστ σαν ὁ και Μίλταναυτω ον Θεσσαλόν, ανδρα μάντιν και μετεσχqκότα της ἐν Ἀκαδημεία διατριβῆς

α καὶ ἐξωτερικῶ λέγονται . . . lη γραφε ε και προς ἀνεπιτηδείους προς φιλοσοφίαν τα διαλογικά . . . 22 κατασκευάζων δε την θανα-σων της ψυχῆς καν τοις ἀκροαματικοῖς δι' ἀναγκαστικῶν λόγων κατασκευάζει, ἐν ε τοι διαλογικοῖς δια πιθανῶν εἰκότως φροι γαρ ἐν τοις περ ψυχῆς ἀκροαματικοις te an i, 4 40η' 'η . . . 30 ἐν δε τοις διαλογικοῖς φησιν υτως, τι ἡ ψυχὴ θάνατος, ἐπειδὴ αυτοφυῶς πάιπες οἱ ανθρωποι και σπενδομεν χοὰς τοι κατοιχομενοι και μνυμεν κατ' αυτῶν, ουδεὶς ε τω μηdαμῆ μηὁαμῶς οντ σπενδε ποτε ἰομνυσι κατ αυτ ολ cs. r. 6 ὁ Ἀλεξανὁρος ἄλλην διαφορὰν λεγειτωλακροαματικῶν προς τα διαλογικά, τι ἐν με τοι ἀκροαματικοις τὰ δοκουντα αυτ λεγε και λαληθῆ, ε δε τοῖς διαλογ/ικοῖς τὰ ἄλλοις δοκουντα τὰ ψευδῆ . . . 40 τουτο δε εἶπεν Ἀλέζανδρος, ἐπειδὴ τὴν λογικὴν ψυχὴν βουλεται φθαρτὴν ιναι, ο ευριστοτέλης εν τοις διώλογικοῖς μάλιστα δοκεῖ κηρύττειν τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς ινα ουν μὴ σχῆ ἐλέγχοντα το υριστοτέλην, δια τοίτο ειπε τοιαυτην διαφοράν. Tlientist de anima opp. et Von. Ib34 s. 90' sa lur. l. IlI :σαι ι λόγοι ους ἐρώτησε Inato seu in liticiliano περ ψυχῆς ἀθανασίας ει τον νουν ανάγονται σχεδόν τι οι πλειστοι και ἐμβριθέστατοι, τε ἐκ τῆς αὐτοκινροία. ἐδείχθη γαρ λαυτοκίνητος μόνος ὁ νους, εἰ και τὴν κίνωι ἀντι τῆς νεργείας νοοίημεν και ὁ τὰς μαθήσεις αναμνησεις εIναι λαμβάνων και ο τὴν προς τυ θεὸν ομοιότητα και

65쪽

60 - των αλλων ὁ τους ἀξιοπιστοτερους δοκούντας ου χαλεπῶς αν τις τωνω es. D. 8 ποοσβιβάσειεν, σπερ γε καὶ των υ αυτο Ἀριστο- τελους ἐξειργασμένων ἐν τ; ὁ μω ἐξ ων δῆλον οτι καὶ Πλάτων τον νουν ἀθάνατον μόνον πολαμβάνει. . .

Pi oeliis in lat. Tini V p. 33Sit p. 823 Selin. την ψυχη τω σωματι συνῆψεν μέσως πάντα τα περὶ καθόθου ψυχῆς πεκτεμων προβληματα . . . αλλ' ὐὁ τα μετ την ξοδον αὐτῆς ἐν τούτοις παραδώσει . . . οτι γω το πρέπον διασώζει τῆ του διαλόγου προθέσει

καὶ της περὶ ψυχῆς θεωρίας ἶσον φυσικὸν ἐν τουτοις παραλαμβάνει την προς το σῶμα της ψυχῆς μιλίαν παραδιδους ο δὴ καὶ Ἀριστοτέλη ς ζηλώσας ἐν τῆ περὶ ψυχῆς πραγματεία φυσικῶς αυτὴν μεταχειριζόμενος οὐτε περὶ καθόδου ψυχῆς οἴτε περὶ λήξεων ἐμνημόνευσεν, αλλ' ἐν τοῖς διαλόγοις χωρὶς ἐπραγματεύσατο περ αυτῶν καὶ τον

προηγούμενον κατεβάλλετο λογον ταῶτα μεν ουν περὶ τούτων. CL Pliit ite aiul poei. c. I.

Proclus iii lat. rent. diss XII c. 4 sec. iiii eo l. Laur. apius Mai una Spicile g. Rotii. t. VIII noni I 8ὲ2 p. 705 λέγει δε καὶ ὁ δαιμόνιος

ωριστοτέλης αιτίαν ὁ ην ἐκεῖθεν με χῶσα ἡ ψυχὴ εὐρο ἐπιλανθάνεται των ἐκεῖ θεαμάτων, ἐντεὐθεν ὁ ἐζιοῶσα μέμνηται ἐκεῖ των ἐνταὐθα -θημάτων καὶ αποδεικτέον οὐ λόγου ' φησὶ γαρ ουν καὶ αυτός, ἐκ μεν γείας ει νόσον οδευοντας - τα . λήθην σχειν τινὸς καὶ αυτῶν των γραμμάτων ων μεμαθήκεισαν, ἐκ νόσου δε εις υγείαν ἰόντα μηδένα πώποτε τοίτο πάσχει μ' ἐοικέναι δε την μεν ἄνευ σώματος ζωὴν ταῖς ψυχαῖς κατὰ φυσιν ουσαν ' . . . codicis lacunatu ita si me luod ait sententiain expleas: γεία νόσω δε την ἐν σώματι. θενὶ σημαίνει τας με ἐκεῖθεν ἰούσας ἐπιλανθάνεσθαι ταν ἐκεῖ, τάς δε ἐν-τεὐθεν ἐκεῖσε των ἐνταὐθα διαμνημονεύειν δοκεῖ δέ μοι . . .

Atigiastiniis contra Ilii ianitin Pelag. IV lli . 78 videntur autem non rusin cnristianae dei propinῬιasse, qui vitam istam fallaciae mise-maeque plenissimam non opinati siιn nisi divino itulicio contigisse, moventes utique iusti iam conditori, a quo factus est et administratur hic mundus quanto ergo te melius veritatiqueisicinius de hominum gene. ratione sensem n quos Cicero in extremis partibus Horiensi dimi. sis. 84 r. p. 48b opp. IV, 2 telut ipsa rerum evidentia ductus compulsusque

66쪽

commemorat nam quiιm multa Pιae videmus et geminitιs de hominum punitate ato ue felicitate dixisset, ea qiιious humanae iraquis, vitae erroribus et aer mnas sit, ut interdum veteres illi sive vates sipe in sacris initisque tradendis divinae mentis interpretes qui nos o aliqtιa scelera suscepta in vita Superiore poenarram Itιendar in catιSa natos esse draerunt aliquid vississe videantiιr veraιmνι si illiι quod est apud Aristoteleni, simili nos alueeetos esse Stoeplicio atqiι eos Pι quontiam,pιunt in praecion uni tmιScor vicinaniιs incidissent, cras litate excogitata necabantur, Ouorum corpora viva cum mortuis, a ivera adνε - Srs acconrnrodata ilani antissime coli aDantur. Sic nostros animos cum corporibus copulatos, ut vivos cum mortiιis esse coniunctos .

Clem Alex stroin VI, 6 53 t. III p. 130 ps.) Λίδωρος δε ὁ Βασιλείdo υιος ἄμα και μαθφη εν ω πρώτω των του προφητου Παρχω ἐζηγροικῶν και αυτὸς κατὰ λέξιν γράφει φασὶ δε και ιυττικοὶ μεμηνύσθαί τινα Σωκράτει παρεπομένου δαίμονος αυτω, καιυ ιστ οτέλη ς δαίμοσι κεχρῆσθαι πάντας ἀνθρώπους λέγει συνομαρ- τουσιν αυτοῖς παρῶ τον χρόνον τηλενσωματώσεως , προφητικο τοὐτομάθημα λαβὼν και καταθέμενος εἰς τα εαυτοὐ βιβλία, μη μολογησας

Plutarcii consolat ad Apoll. 27 πολλοις γα και σοφοι ἀνδράσιν, ω φροσι Κράντωρ, ο νυν ἀλλα πάλαι κέκλαυσται τανθρώπινα τιμωρίαν ἡγουμένοις εἶναι τον βίον και ἀρχην τ γενέσθαι ἄνθρωπον συμφορὰν την μεγίστη . τοὐτ δέ φησὶν Ἀριστοτέλης, και τον δείλη- νον συλληφθέντα τω Μίδα es. Theopompi P. 1 - 77. Id illi et Tli.

D. p. 62. ἀποφροασθαι βέλτιον δ' αὐτὰς τὰς του φιλοσόφου λέξεις παραθέσθαι φησι ὁ ἐν τ;Eυ θημω ἐπιγραφομέν η περὶ ψυχῆς

ταυτί - διόπερ, κράτιστε πάντων και μακαριστότατε, και προς τωμακαρίους και ευdαίμονας εἶναι τους τετελευτηκότας νομίζειν καὶ τυφευσασθαί τι κατ αυτῶν και το βλασφημεῖν Οὐχίσιον, κατὰ βελτιόνων ἡγούμεθα και κρειττόνων ὁ γεγονότων cs. r. 4 και

τυ παράπαν ουδεις οἶδεν ουτε το χρόνου την ἀρχην υτ τον θέντα πρῶτον αλλὰ αλλ' η Bern. τον ἄπειρον αἰῶνα τυγχάνουσι δια τέλους τω νενομισμένα ' προ δε ὁ τουτοις δια στόματος εν τοις νθρώποις ὁρας,ος ἐκ πολλων τῶν παλαιο χρόνου sori. ἔκπαλαι. Beria.

67쪽

ωριστον πάντων τ ὁ τεθνάναι του ζην ἐστι κρεῖττον και πολλοῖς οὐτω παρὰ του δαιμονίου μεμαρτύρη αι cs Plut Cic. iis . l. s. II 3 - 115) τουτο μεν ἐκείνω τω Μίδα λέγουσι ηπου μετὰ τηροθῆραν λελαβε τον Σειληνον διερωτῶντι και πυνθανομένω τί ποτέ ἐστι το βέλτιον τοις ανθρώποις και τί το πάντων αἱρετώτατον, ὀ μεν πρῶτον Οὐδεν ἐθέλειν ει πειν, ἀλλα σιωπῶν ἀρρητως αρρῆκτω Rauctions toti in iis lilii n. XVII, 65 αρράτως emia D ' πειδη δέ ποτε

μόλις πασαν μηχαν ι μηχανώμενος προσηγάγετο φθέγξασθοί τι προς αυτόν, ουτως ἀναγκαζόμενον -νο vitigo. ἀνακαγχάζοντα coni Borii.)ειπει Λαίμονος πιπόνου και υχης χαλεπης ἐφημερον σπέρμα, τί με βιάζεσθε λέγειν λυμῖν ἄρειον μη γνῶναι cs. Dilatasta reli aput Cic. te ili viii 2 52 με ἀγνοίας γαρ τῶν ικείων κακῶν ἀλυπότατος οβίος ἀνθρώποις ὁ πάμπαν Ου εστ γενέσθαι το πάντων αριστον οὐδε μετασχειν της του βελτίστου φύσεως ἄριστον ἄρα coiT. Born. . Vulgo γἀῆ πῶσι καὶ πάσαις το μη γενέσθαι τὸ μέντοι μετὰ τουτο καιτό πρῶτον των ἄλλων ἀνυστόν, δεύτερον δέ. ὁ γενομένους ἀποθανεῖνώς τάχιστα ὁ Ἱλον ουν, ουσης κρείττονος της ἐν τω τεθνάναι δια

Hoc fraglnimitiani nunc praeclare coi rexit Bemiays Ilistin Miiseti in N. F. XVI, 236 - 4M.

Io Pliiloponus o Alexandiso in Ar ile an r. 4 in . o l. n. 15 5 sol. Ε, D stip. μεμφόμενος ο ριστοτέλης κοινῶς τους περὶ ψυχης απαντας εἰπόντας τι μηδε περ του δεύομένου αὐτην σώματος λελέχθησαν . . . οἰκείως ἀκόλουθον τούτοις περὶ ψυχῆς δόξαν συνάπτει.

εἰς τα1ετο γάρ τινες ἀποβλέψαντες τι υ ώς ἔτυχε τὸ σῶμα ψυχης μετέχει, ἀλλα δε τοιῆσδε κράσεως, σπερ και η αρμονία οὐχ, ετυχε τῶν χορδῶν ἐχουσῶν γίνεται, ἀλλὰ δεῖ τοσῆσὁ τάσεως, ἐνόμισαν καὶ

την φυχην ἄρμονίαν εἶναι του σώματος και προς τους διαφόρους του σώματος αρμονίας τὰ διάφορα ει ὁ τῶν ψυχῶν εἶναι ταύτην ουν ἐκτίθεται την δόξαν και διελέγχει καὶ τέως μεν αυτην την δόξαν μόνv ἐν τούτοις στορει, με Ἀλίγα ὁ και τους λόγους δι' ων εἰς

68쪽

καὶ προ αὐτου ὁ Πλατων ε τω Φαίδων πέντε τά οἱ κέχρηται ἐπιχει - ρημασι προς αυτ ζ ενιστάμενος την δόξαν quae .uno x politin tu cuin

rii ciρμονία ἐναι τίον οDκ εστι κυρίως εναντίον αλλὼ στέργις*όριστος και τῆ φυχῆ ν ς ειδε τινι υσο εστ τ ῶντικείμενον ὀριστον καιωσπε ἐκει τGμεν ἐν τοιάνὁ ἄρμονίαν μεταβάλλειν εις την ναρμοστίαν, οὐτω και rq τοιάν/ε στέρησιν μετωβύλλειν εἰς φυχ ν. ευτέρα ε' τῆ αρμονία, φησί, του σώματος ἐναντίον εστὶν ἀναρμοστία του σώματος, ἀναρμοστία δε του εμφυ- χου σώματος νόσος και σθένεια και Ισχος ων τό μενῶ συμμετρία των στοιχείων η νόσος, ο δε των μοιο μερῶν - σθενεια, το δὲ των ὀργανικῶν αἶσχος ει τοίνυν η ἀναρμοστ α νόσος και σθενεια και ισχος,

η αρμονία ἄρα ογεία και ἰσχες και κάλλος , s. Arist. p. 408. IJ φυχη δε υdεν ἐστι τουτων ου τε γεία φημὶ ου τε ἰσχυς ου τε κάλλος ψυχὴν γαρ εἶχε και ὁ Θερσί

Abl. 1527ὶ ἐν κοινω δε γινομένους λόγους ,s Io. s. E. ' τους συμμέτρως και τοι πολλοῖς ηρωτημένους καλεῖ, αἰνιττόμενος μεν σω κυι

69쪽

- 64 τους ἐν Φαίδωνι, λεγων ὁ καὶ τους π αυτου ἐν τω διαλόγω τωEυὁημω γραφέντας ελεγκτικους της αρμονίας. Tlieinistius ile ali. s. 70' καὶ αλλη δέ τις δόξα παραδέδοται περὶ ψυχῆς πιθανη μεν ουδεμιας ησσον των λεγομένων, δεδωκυῖα ε ευθύνας και ἐζητασμένη καὶ ε τοι κοινοῖς λόγοις Platonicomina scit. και ἐν τοις δίοις λεγουσι γάρ τινες αὐτην αρμονία καὶ γαρ την αρμονίαν κρῆσιν - σύνθεσιν των ἐναντίων εἶναι και το σῶμα συγκεισθαι

ἐξ ἐναντίων την Ουν τἀναντία ταλα εἰς συμφωνίαν ἄγουσαν καὶ ἄρ- μόζουσαν, θερμὰ λέγω και φυχρα και γρα και ξηρα και σκληρὰ κοὶ μαλακα καὶ σαι ἄλλαι ἐναντιώσεις των πρώτων σωμάτων, οὐδενἄλλο εἶναι η την ψυχην, σπερ και η των φθόγγων αρμονία τλβαρῖκαι λοξ συναρμόζει πιθανότητα Ar. p. 407 27 μεν ουν ὁ λόγος ἔχει, διεληλεγκται δε πολλαχου και υ Ἀριστοτέλους και πόΠλάτωνος καὶ γὰρ τι το μεν πρῶτον του σώματος, τουτέστιν φυχη, αρμονία ε στερον καὶ τι ὀ μὲν ἄρχει καὶ ἐπιστατε τω σώματι καὶ μάχεται πολλάκις, αρμονία δε οὐ μάχεται τοι ηρμοσμένοις καὶ ὁτι το μἀλλον και ηττον αρμονία μεν ἐχεται, τυχη δε ου' καὶ λ αρμονία μεν σωζομεν ου προσίεται ναρμοστίαν, ψυχη δὲ κακίαν προσίεται καὶ τι ειπερ του σώματος η ἀναρμοστία νόσος ἐστὶν η αἶσχος η σθένεια, φαρμονία του σώματος κάλλος αν εἴη καὶ ωγίεια καὶ δύναμις αλλ' οὐ φυχη ταὐτα μεν παντα ψηται πὀτων φιλοσόφων ἐν ἄλλοις i. e. in Issiaedone arg. 1 4 et in Euclonio arg. 4 - by ἀυε νυν Αριστοτέλης φησί, τοιαυτά ἐστιν . . . ὀτι μενουν οἱ λέγοντες αρμονων την ψυχην ουτε ἐγγυς γαν ου τε πόρρω

της ἀληθείας βάλλειν α δόξειεν, καὶ ἐκ των νυν εἰρημένων καὶ ἐκ των ἐν ἄλλοις δῆλόν ἐστιν.

τέλης ἐν τ;Eὐδημω ουτως ἐπιχειρεῖ τῆ αρμονία ἐναντίον ἐστὶ ηαναρμοστία τη ε φυχῆ ουδεν ἐναντίοπι ουσία γάρ καὶ τὸ συμπέρασμα δῆλον ἔτι, εἰ ναρμοστία των στοιχείων του ζώου νόσος ἡ αρμονία ιτα υγίεια αλλ' ουχὶ ψυχη. n. p. 142 8 τὸ τρίτον ταὐτὸν τω ἐν Εὐδημω δευτέρω cs Pliilop. supra).

Eu lenii ex conantentatoribus lentionem re Mideriint etiam optionias in paraptir Ar de an scit. Tr 'nil conina p. 265 et Georgius Paetiyniores in philosophiae in VII tit. I c. I sol. 128 coit Paris I929. I. vers. lat. iiii Bectili Ilas. 1560 p. 186 .

70쪽

Sinaplic in Ar de an. l. III de intellectu I. 62 Ins: Pμεν υν Πλάτων και ἐπι πάντων εἴωθενώμωνύμως τά ε εἴδη και τῶ κατ αυτοῦ εἰδοποιούμενα προσαγορεύειν. ὁ δε Ἀριστοτέλης ὀταν με μεριστοντο εἰδοποιούμενον , φυλάττεται την ὁμωνυμίαν δια την πολλὴν του μεριστου προς το εἶδος ἀμέριστον ον ἀπόστασιπι την ὁ λογικὴν φυ- χην, μη μόνον ὁριζομένην αλλῶ και ορον οἴσα μεταξὐ γαρ ως του ἀμερίστου και μεριστοφἄμφω πως ουσα, ουτω και - ρου καὶ τοὐοριζομένου ἀμφότερον ἐμφαίνουσα το μεν ως ἀνελιττομένη, το δε διατην αεὶ κατὰ Ορους μετάβασιν και δια την των ἀνειλιγμένων παντωνεις Τν ον,1 συναγωγην - παρισουμένη - νη e l. τ ορίζοντι νῶ. και δια τοῖτο και ἐν τω Ευδημω διαλόγω εἶδός τι αποφαίνεται την ψυχην εἶναι c s. D. 2 ex lieni de an s. 90' ). και ἐν τουτοις ἐπαινεῖ τους τωνδειδῶν δεκτικὸν λέγοντας την ψυχήν, οὐχ ὀλην αλλάτην νοητικην ς των ἀληθῶν δευτέρως ειδῶν γνωτικήν τω γαρ της ψυχης κρείττονι νω λαληθῆ εἴδη σύστοιχα τουτων προδιωρισμένων την ριστοτελικὴν ἀναλαβόντες λεξιν . . .

Plutarentis de inusica c. 22 δεδειγμένου δε τι- Πλάτων υτ αγνοία ουτ απειρία τὰ ἄλλα παρε πησατο αλ ως ου πρέποντα τοιαυτηπολιτεία, δείξομεν ζηλοτ εμπειρος αρμονίας ην ἐν Οὐ τῆ ψυχογονία τῆ ἐν τω ιμαλ ... e. 23: οτι δε σεμνὴ φαρμονία και θεῖόν τι και μέγα, ψιστοτέλης ὁ Πλάτωνος αυτ λέγει κη δε αρμονία

ἐστιν ουρανία θν φύσιν ἔχουσα θείαν και καλην και δαιμονία τετραμερης ὁ τῆ δυνάμει πεφυκυῖα δυο μεσότητας ἔχει ἀριθμητικήν τε καιάρμονικήν, φαίνεταί τε τὰ μέρη αυτῆς και τῶ μεγέθη καὶ α ὐπεροχαὶ κατ' ἀριθμον και ἰσομετρίαπι ἐν α δυσὶ τετραχόρJοι ἐυθμίζεται

τὰ μέλην ταυτα μεν τὰ ἐητά. συνεστάναι δ αυτῆς το σῶμα ἔλεγεν ἐκ μερῶν ἀνομοίων, συμφωνούντων μέντοι προς ἄλληλα cs seu G-Pliilolaus Stol, ecl. I. 458 . αλλῶ μην και τὰς μεσότητα αυτῆς κατὰ τον ἀριθμητικον λόγον συμφωνεῖν' τον γὰρ νίατον προς τον πατον ἐκ διπλασίου λόγου ἡρμοσμένον την διὰ πασῶν συμφωνία, ἀποτελεῖν. ἴχει γάρ, ς προείπομεν, τον νέατον δώδεκα μονάδων τον δε πατον ἔξ, την δε παραμέσην συμφωνοισαν προς πάτην καθ' ημιόλιον λόγον ἐννέα μονάδων, τῆς ὁ μέσης οκτὼ εἶναι, αὁας ἐλέγομεν συγκεῖσθαι ὁ διὰ τούτων τῆς μουσικῆς τοῦ κυριώτατα διαστήματα συμβαίνει, τοτε διὰ τεσσάρων ο ἐστι κατῶ τον ἐπίτριτον λόγον, και το διὰ πέντε δἐστι κατὰ τον μιόλιον λόγον, και το διὰ πασῶν Ο ἐστι κατά του διπλά-

ARISTOT PSEUDEPIGR. 5