GĒrwtikŵn lógwn suggrafeîs@. Erotici scriptores Graeci, recogn. R. Hercher

111쪽

50 AMAAEΩΣ ΤΑΓΙΟΥ ἀπειθομαν δὲ ἱκετηρία. Καν μὲν προσῆ τις συνθήκη 6της πράξεως πολλάκις δὲ καὶ εκοsσαι προς τὸ ἔργον ἐρχόμεναι θέλουσι βιάζεσθαι δοκεῖν, ῖνα τuδόξη της ανάγκης ἀποτρέπωνται της αἰσχύνης τb5 εκούσιον. τοίνυν ὀκνησης, ἐὰν ἀνθισταμένην ἴδης, ἀλλ' ἐπιτηρει πῶς ἀνθίσταται ' σοφίας γὰρ

κἀνταυθα δει. Καν μεν προσκαρτερll, ἐπίσχες την 7βίαν ' ουπω γὰρ πείθεται ' ἐὰν δε μαλθακώτερον

Κἀγὼ 'μεγάλα μεν ἔφην' ἐφόδιά μοι δεδωκας 11

και ευχομαι τυχεῖν, Κλεινία ' φοβουμαι δ' ὁμως μηκακῶν μοι γενηται τὸ ευτύχημα μειζόνων ἀρχη καὶ ἐπιτρίψη με προς ἔρωτα πλείονα. Aν ουν αυξηθ'Πio μοι τὸ δεινόν, τί δράσω; γαμεῖν μὲν ουκ αν δυ- 2ναίμην' ἄλλη γὰρ δεδομαι παρθενω' ἐπίκειται δέ μοι προς τουτον τον γάμον ὁ πατηρ δίκαια αἰτῶν, ου ξενην, ουδε αἰσχρὰν γῆμαι κόρην, ουδ' ώς Xαρι- κλεα πλούτω με πωλεῖ, ἀλλ' αυτου μοι δίδωσι θυγα- 20 τερα, καλην μεν, ῶ θεοί, πριν Λευκίππην ἰδεῖν,

νυν δὲ προς τὸ κάλλος αυτης τυφλώττω καὶ προς Λευκίππην μόνην τοὐς οφθαλμοὐς ἔχω. Ἐν μεθορίφ 3κεῖμαι δύο ἐναντίων Ἐρως ανταγωνίζεται καὶ πατηρ.

Ο μεν εστηκεν αἰδοι κρατῶν, ὁ δὲ κάθηται πυρπο- 25 λῶν. Πῶς κρίνω την δίκην; ανάγκη μάχεται καὶ φύσις, καὶ θελω μὲν σοὶ δικάσαι, πάτερ, ἀλλ' ἀντίδικον ἔχω χαλεπώτερον. Βασανίζει τὸν δικαστην,εστηκε μετὰ βελῶν, κρίνει μετὰ πυρός. υν ἀπειθη σω, πάτερ, αἰτῶ, κάομαι τῶ πυyί' ad 'φεῖς μεν οὐν ταῶτα ἐφιλοσοφουμεν περὶ του 12 θεοs ' ἐξαίφνης δέ τις εἰστρέχει τῶν του χαρικλέους οἰκετῶν, ἔχων επὶ του προσωπου την ἀγγελίαν του

112쪽

A. 51 κακου, ως τον Κλεινίαν ευθὼς ἀνακραγεῖν θεασάμενον 'κακόν τι γέγονε πιρικλεῖ ' υμα δὲ αυ- του λέγοντος συνεξεφώνησεν ὁ οἰκέτης 'τέθνηκε 2 Xαρικλῆς ' Tον μὲν δη Κλεινίαν προς την αγγελίαν ἀφῆκεν η φωνη καὶ ἔμεινεν ακίνητος , ῶσπερ τυφῶνι οβεβλημένος τω λόγω ' ὁ οἰκέτης διηγεῖται ' ἐπὶ

τον Ἀπον τον σὰν ἐκάθισεν , ω Κλεινία, ος τα μεν

πρῶτα ἡλαυνεν ἡρέμα ' δύο νῆ τρεις δρόμους περιελθὼν την ἱππασίαν ἐπέσχε καὶ τὸν Ἀπον ιδρουνταδ κατέψα καθήμενος, του siυτῆρος ἀμελήσας. υπομάτ- iοτοντος δε τῆς ἔδρας τοὐς ἱδρῶτας ψόφος κατόπιν γίνεται, καὶ ὁ Ἀπος ἐκταραχθεὶς πηδῆ ορθιος ἀρ- θεις καὶ ἀλογίστως ἐφέρετο. Tον γὰρ χαλινὸν ἐνδακὼν καὶ τον αυχένα γυρώσας φρίξας τε την κόμην, οἰστρηθεὶς τω φόβω διαέριος Ἀτατο. Tων δὲ ποδῶν i5 οἱ μὲν ἔμπροσθεν ῆλλοντο, οἰ-ὁπισθεν τοὐς ἔμπροσθεν ἐπειγόμενοι φθάσαι τον δρόμον ἐπέσπευ- δον, ἴδιώκοντες τον Ἀπον.J 'Ο-ῖππος τῆ των ποδῶν κυρτουμενος ὁμίλλη, ἄνω τε καὶ κάτω πηδῶν προς την ἐκατέρων σπουδὴν δίκην νεὼς χειμαζομενης τοῖς πνώτοις ἐκυμαίνετο. υ δε κακοδαίμων πιρικλῆς υπὸ του τῆς ἱππείας ταλαντευόμενος κύματος ἐκ τῆς ἔδρας ἐσφαιρίζετο, ποτε μὲν ἐπ ουρὰν κατολισθάνων, ποτὲ δὲ ἐπὶ τράχηλον κυβιστῶν ' ὁ δε του κλύδωνος b ἐπίεζεν αυτὸν χειμών. Tῶν δε ρυτήρων οὐκέτι 25 κρατεῖν δυνάμενος, δοὐς δὲ εαυτὸν τω του δρόμου

πνευματι, τῆς τύχης ἡν. 'O δὲ Ἀπος ἐύμη θέων

ἐκτρέπεται τῆς λεωφόρου και ἐς ἴλην ἐπήδησε καὶευθὼς τον ἄθλιον Xαρικλέα περιρρήγνυσι δένδρω. O δὲ ως απὸ μηχανῆς προσαραχθεὶς ἐκκρούεται μεν δοτῆς ἔδρας, υπὸ δὲ τῶν του δένδρου, κλάδων τοπρόσωπον αἰσχύνεται καὶ τοσούτοις περιδρύπτεται

113쪽

52 . AMAAEΩΣ TANOPτραύμασιν, ὁσαι τῶν κλάδων ῆσαν αἱ αἰχμαί. Οι 6 δὲ ρυτῆρες αὐτῶ περιδεθέντες οὐκ ἐθελον ἀφεῖναι τὸ σῶμα, ἀλλ' ἀνθεῖλκον αὐτὸ περισύροντες θανάτου τρίβον. 'Ο-ῖππος ἔτι μῆλλον ἐκταραχθεις ι τῶ πτώματι καὶ ἐμποδιζόμενος εἰς τον δρόμον τω

σώματι κατεπάτει τον ἄθλιον, ἐκλακτίζων τον

δεσμὸν τῆς φυγῆς' ἄστε Ουκ αν αυτόν τις ἰδὼν γνωρίσειε Tαῶτα μεν ουν ἀκουων ὁ Κλεινίας ἐσίγα τινὰ 1310 χρόνον ὐπ' ἐκπλήξεως, μεταξυ δὲ νήψας ἐκ τοὐ κα- κοὐ διωλύγιον ἐκώκυσε καὶ ἐκδραμεῖν ἐπι τὸ σῶμα ἡπείγετο ' ἐπηκολούθουν δὲ κἀγω, παρηγορῶν ώς ἡδυνάμην. Και ἐν τούτω φοράδην δ αρικλῆς εκομι- 2ζετο, θέαμα οἴκτιστον και ελεεινόν' ὀλος γὰρ τραῶμα is ἡν, ἄστε μηδένα των παρόντων κατασχεῖν τὰ δάκρυα. Ἐξῆρχε δε του θρήνου ὁ πατὴρ πολυτάρακτον βοῶν Volaς απ' εμos προελθών οιος ἐπανέρχΓ μοι,

τεκνον; ἀ πονηρῶν ιππασμάτων. Ουδε κοινῶ μοι θανάτω τέθνηκας' οὐδ' ευσχήμων φαίνη νεκρός. ab Tοῖς μεν γὰρ ἄλλοις τῶν ἀποθανόντων καν ἴχνος τῶν 3 γνωρισμάτων διασώζεται' καν τὸ ἄνθος τις τῶν προσώπων ἀπολέση, τηρεῖ τὸ εἴδωλον και παρηγορεῖτο λυπούμενον καθεύδοντα μιμούμενος' την μεν γὰs .

ψυχὴν ἐξεῖλεν ὁ θάνατος, ἐν δὲ τῶ σώματι τηρεῖ τὸν 25 ἄνθρωπον. ras δὲ ὁμοs και ταῶτα διέφθειρεν ἡ Φτύχη, καί μοι τέθνηκας θάνατον διπλοῶν, ψυχῆς καὶ σώματος. χντως σου τέθνηκε καὶ τῆς εἰαμος ἡ σκιά ' ἡ μεν γὰρ ψυχή σου πέφευγεν, ουχ ευρίσκω

δε σε ουδὲ ἐν τῶ σώματι. Πότε μοι, τεκνον, γαμεῖς; bao πότε σου θύσω τοὐς γάμους, ἱππεs και νυμφίε ' νυμφίε μὲν ατελής, ἱππεs δε δυστυχής. Tάφος μεν σοι,

τεκνον, ὁ θάλαμος, γάμος δε ὁ θάνατος, θρῆνος δε

114쪽

ὁ υμέναιος ' ὁ δε κωκυτὸς ουτος των γάμων ἀδαί. 6υλλο σοι, τέκνον, προσεδόκων πυρ ἀναφειν' ἀλλα τουτο μὲν ἔσβεσεν η φθονερὰ τυχη μετὰ σos' ἀνάπτειδε σοι δῶδας κακῶν. 'n πονηρὰς ταύτης δαδουχίας. Η νυμφικη σοι δαδουχία ταφη γίνεται ' s14 Ἀλα μεν οὐν ουτως ἐκώκυεν ὁ πατηρ ' ετέρωθεν δὲ καθ' αυτον ὁ Κλεινίας ' καὶ ην θρήνων ἄμιλλα, ἐραστου καὶ πατρός. ' Ἐγώ μου του δεσπότην

ἀπολώλεκα. Π γὰρ αυτῶ τοιοsτον δῶρον ἐχαριζόμην; φιάλη γὰρ Ουκ ην χρυση, is ἐσπένδετο πίνων 102 καὶ ἐχρητό μου τω δώρω τρυφῶν; Ἐγὼ-ὁ κακοδαίμων ἐχαριζόμην θηρίον μειρακίω καλῶ, ἐκαλλώπιζον δὲ καὶ το πονηρὸν θηρίον προστερνιδίοις, προ μετωπιδίοις, φαλάροις ἀργυροῖς, χρυσαῖς ηνίαις. οἴμοι χαρίκλεις' ἐκόσμησα σου τον φονέα χρυσῶ. Ἱππε πάντων θηρίων ἀγριώτατε, πονηρὲ καὶ ἀχά-3 ριστε καὶ ἀναίσθητε κάλλους. Ο μεν κατέψα σου τους ἱδρῶτας καὶ τροφὰς ἐπηγγέλλετο πλείονας καὶ ἐπηνειτον δρόμον, συ δὲ ἀπέκτεινας επαινουμενος. Ουχ

ηδου προσαπτομένου σου τοιούτου σωματος, Ουκ ην 20

σοι τοιουτος ἱππεὐς τρυφη, ἀλλ' ἔρριψας, αστοργε, το κάλλος χαμαί. οἴμοι δυστυχης ' ἐγώ σοι τον φονέα, τον ἀνδροφόνον ἐωνησάμην 15 Μετὰ δὲ την ταφην εὐθυς ἔσπευδον ἐπὶ την κόρην ' η δε ην ἐν τω παραδείσω της οἰκίας. Ο δε 25 παράδεισος ἄλσος ην, μέγα τι χρημα προς οφθαλμῶν ηδονην' καὶ περὶ το ἄλσος τειχίον ην αυταρκες εἰς

υφος καὶ ἐκάστη πλευρὰ του τειχίου τέσσαρες δὲ

ησαν πλευραὶ ) κατάστεγος υπὸ χορῶ κιόνων ' υπὸ δὲ τοις κίοσιν ἔνδον ην η τῶν δένδρων πανηγυρις. ao2 ABαλλον οἱ κλάδοι, συνέπιπτον ἀλληλοις ἄλλος ἐπ ἄλλον , ἐγίνοντο τῶν πετάλων περιπλοκαί, τῶν φυλλων

115쪽

περιβολαί, τῶν καρπῶν συμπλοκαί' τοιαύτη τις ἡνομιλία των φυτῶν. Ἐνίοις δὲ τῶν δένδρων τῶν αδρο- 3τερων κιττὸς καὶ σμῖλαξ περιεπεφύκει, ἡ μντημένη πλατάνου και περιπυκάζουσα ραδινῆ τῆ κόμρ ο ὁ δὲ κιττὸς περὶ πεύκην ἐλιχθεὶς ωκειουτο το δένδρον ταῖς περιπλοκαῖς, και ἐγίνετο τῶ κιττῶ ὁχηματο φυτόν, στέφανος δὲ ὁ κιττὸς τοs φυτοs. υμ- 4πελοι δε εκατέρωθεν τοs δένδρου καλάμοις ἐποχούμεναι τοῖς φύλλοις ἔθαλλον, καὶ ὁ καρπὸς ώραίαν id εἶχε την ἄνθην καὶ διὰ τῆς οπῆς τῶν καλάμων ἐξεκρέματο και ἐν βόστρυχος τοs φυτοs ' τῶν δὲ φύλ- λων ἄνωθεν αἰωρουμένων ὐφ' ἡλίω πρὸς ἄνεμον συμμιγεῖ ώχραν ἐμάρμαιρεν ἡ γῆ την σκιάν. ra δὲ bἄνθη ποικίλην ἔχοντα την χρόαν ἐν μέρει συνεξέ- i5 φαινε τὸ κάλλος, καὶ ἐν τοsτο τῆς γῆς πορφύρα και νάρκισσος καὶ ὐόδον. Μία μεν τῶ ἐόδω και τῶ

ναρκίσσω ἡ κάλυξ ὁσον εἰς περιγραφήν, και ἐν φιάλη τοὐ φυτοs' ἡ χρόα δὲ τῶν περὶ την κάλυκα φύλ- λων ἐσχισμένων τῶ ρόδω μὲν αἶματος ὁμοs καὶ γά- 20 λακτος, τὸ κάτω τοs φύλλου, καὶ ὁ νάρκισσος ἐν τὸ παν ὁμοιος τῶ κάτω τοs ῆόδου. M l ω κάλυξ βμεν ουδαμοs, χρόα δὲ οῖαν ἡ τῆς θαλάσσης αστράπτει γαλήνη. Ἐν μέσοις δε τοῖς ἄνθεσι πηγὴ ἀνέβλυζε καὶ περιεγέγραπτο τετράγωνος χαράδρα χειρο

β ροποίητος τῶ ἐεύματι. π δὲ ἴδωρ τῶν ἀνθέων ἡνκάτοπτρον, ως δοκεῖν τὸ ἄλσος εἶναι διπλοῶν, τὸμεν τῆς αληθείας, τὸ δὲ τῆς σκιῆς. 'υρνιθες δὲ οἱ Τμὲν χειροήθεις περὶ τὸ ἄλσος ἐνέμοντο και οἶς ἐκολάκευον αἱ τῶν ανθρώπων τροφαί ' οι δε ἐλεύθερον ο ἔχοντες τὸ πτερὸν περὶ τὰς τῶν δένδρων κορυφὰς ἔπαιζον οι μὲν ἄδοντες τα ορνίθων ἄσματα, οἱ τῆ τῶν πτερῶν ἀγλαrζόμενοι στολῆ. Οἱ ωδοὶ δε τέτ- 8

116쪽

τιγες και χελιδόνες ' οἱ μὲν την 'Hους ἄδοντες ευνην, αἱ δε την 'ρεως τράπεζαν ' οἱ δε χειροήθεις ταῶς και κυκνος και ψιττακός ' ὁ κυκνος περὶ τὰς τῶν ὐδά- των πίδακας νεμόμενος, ὁ ψιττακὸς ἐν οἰκίσκω περὶ δενδρον κρεμάμενος, ο ταῶς τοῖς ἄνθεσιν ἐπισυρων οτὸ πτερόν. υντέλαμπε η των ἀνθέων θέα τη τῶν ορνίθων χρόα καὶ ην ἄνθη πτερῶν. 16 Βουλόμενος ουν εὐάγωγον την κόρην εἰς ἔρωτα παρασκευάσαι, λόγων προς τον Σάτυρον ηρχόμην, απὸ του ὁρνιθος λαβὼν την ευκαιρίαν. Αιαβαδί- 1οζουσα γὰρ ἔτυχεν ἄμα τη Κλειοῖ καὶ ἐπιστῆσα τῶ ταῶ. lisi 2 Ἐτυχε γὰρ τύχη τινὶ συμβὰν τότε τον ἔρνιν ἀναπτερῶσαι τὸ κάλλος καὶ τὸ θέατρον ἐπιδεικνύναι τῶν

πτερῶν. V sτο μεντοι Ουκ ἄνευ τεχνης ο ορνις

ἔφην Π ποιεῖ ἀλλ' ἔστι γὰρ ἐρωτικός. ἰταν γὰρ is

ἐπαγαγέσθαι θέλy την ἐρωμενην, τότε Ουτως καλ-3 λωπίζεται. υρας ἐκείνην την της πλατάνου πλησίον; δείξας θηλειαν ταῶν ' ταυτη νυν ουτος τὸ κάλλος ἐπιδείκνυται λειμῶνα πτερῶν. Ο δὲ του ταῶ λειμὼν ευανθέστερος ' πεφύτευται γὰρ αὐτῶ καὶ eo χρυσὸς ἐν τοῖς πτεροῖς, κύκλω τὸ ἀλουργὲς τον χρυσὸν περιθεῖ τον ἴσον κύκλον, και ἔστιν οφθαλμὸς ἐν τῶ πτερῶ 'I7 Καὶ ὁ Σάτυρος συνεὶς του λόγου μου την υπόθεσιν, ῖνα μοι μῆλλον εἴη περὶ τούτου λεγειν, Πη 25 γὰρ ὁ ἔρως'' ἔφη ' τοσαυτην ἔχει την ἰσχυν, ως καὶ μέχρις ορνίθων πέμπειν τὸ πυρ;'' ' Ου μεχρις ορνίθων'' ἔφην, Πτοsτο γὰρ ου θαυμαστόν, ἐπεὶ καὶ αυτὸς ἔχει πτερόν, αλλὰ καὶ ερπετῶν καὶ φυτῶν, ἐγὼ 2-δοκῶ μοιJ, καὶ λίθων. Ἐρα γουν η Μαγνησία δ'

117쪽

λίθος του σιδήρου ' καν μόνον MI, προς αυτὴν εἶλκυσεν, ἄσπερ ἐρωτικόν τι ἔνδον ἔχουσα. Και μη τι

τουτό ἐστιν ἐρώσης λίθου καὶ ἐρωμένου σιδήρου φιλημα;

ι Περὶ δὲ των φυτῶν λέγουσι παῖδες σοφῶν ' καὶ 3μυθον ἔλεγον ανδ τον λόγον εἶναι, εἰ μη και παῖδες ἔλεγον γεωργῶν. υ δε λόγος ' αλλο μὲν αλλου φυτὸν ἐραν, τῶ δε φοίνικι τον ἔρωτα μὰλλον ἐνοχλεῖν λέγουσι δε τον μεν ἄρρενα τῶν φοινίκων, τον δὲ θῆ- 10 λυν. Ο ἄρρην ουν του θήλεος ἐρα ' καν ο θῆλυς 4 ἀπωκισμένος η τy της φυτείας στάσει, ὁ ἐραστὴς

αυαίνεται. Συνίησιν ουν ὁ γεωργὸς την λυπην του φυτου, καὶ εις την του χωρίου περιωπην ἀνελθὼν ἐφορῶ ποῖ νένευκε ' κλίνεται γὰρ εἰς το ερωμενον ' 15 καὶ μαθὼν θεραπευει του φυτου την νόσον ' πτόρ- 5θον γὰρ του θήλεος φοίνικος λαβὼν εἰς την του ἄρρενος καρδίαν ἐντίθησι. Και ἀνέψυξε μεν την ψυ- χην του φυτου, το δε σῶμα ἀποθνῆσκον πάλιν ἀνεζωπυρησε και ἐξανέστη, χαῖρον ἐπὶ τn της ἐρωμένης ad συμπλοκῆ. Καὶ τουτό ἐστι γάμος φυτῶν. Γίνεται δὲ καὶ γάμος ἄλλος υδάτων διαπόντιος, 18 και ἔστιν ὁ μεν εραστὴς ποταμὸς 'Hλεῖος, η δὲ ἐρωμένη κρήνη Σικελική. Aιὰ γὰρ τῆς θαλάττης ὁ ποταμὀς ως διὰ πεδίου τρέχει. υ δε ουκ αφανίζει τον 225 γλυκυν ἐραστὴν ὁλμυρῶ κυματι, σχίζεται δε αυτῶρέοντι, καὶ το σχίσμα τῆς θαλάττης χαράδρα τῶ πο-

φειὸν νυμφοστολεῖ. ἰταν Ουν ὴ ηδ τῶν 'Ολυμπίων εορτή, πολλοὶ μεν εἰς τὰς δίνας του ποταμου καθιῶ I post tant καὶ θίγη

11 post ἐραστής : ὁ ἄρρην

118쪽

κομίζει και ταυτά ἐστιν εδνα ποταμοs.

3 Γίνεται δὲ και ἐν τοῖς έρπετοῖς αλλο ἔρωτος μυστηριον , ου τοῖς ὁμογενέσι μόνον προς ἄλληλα, αλλὰ καὶ τοῖς ἀλλοφύλοις. υ ἔχις ὁ της γης οφις εἰς την βσμύραιναν οἰστρεῖ ' η δὲ σμύραινά ἐστιν ἄλλος ἴφις θαλάσσιος, εἰς μεν την μορφην ὁφις, εἰς δὲ τηνε χρησιν ἰχθύς. ἰταν οὐν εἰς γάμον ἐθέλωσιν ἀλληλοις συνελθεῖν, ὁ μεν εἰς τον αἰγιαλὸν ἐλθὼν συρί- ζει προς την θάλασσαν τη σμυραίνη σύμβολον, η δε εο

γνωρίζει το σύνθημα καὶ ἐκ των κυμάτων αναδύεται.

'Aλλ' οὐκ ευθέως προς τον νυμφίον ἐξέρχεται οἶδε γὰρ ὁτι θάνατον ἐν τοῖς ὁδοsσι φέρει , ἀλλ' ἄνεισιν

εἰς πέτραν και περιμένει τον νυμφίον καθηραι το5 στόμα. Ἐστῶσιν ουν ἀμφότεροι προς ἀλληλους βλέ- i ποντες, ὁ μὲν ἐραστὴς ηπειρώτης, η δ' ἐρωμένη νησιῶτις. πιταν οὐν ὁ ἐραστης ἐξεμέση της νύμφης τον φόβον, η δὲ ἐρριμμένον My τον θάνατον χαμαί, τότε

καταβαίνει της πέτρας καὶ εἰς την ηπειρον ἐξέρχεται και τον ἐραστην περιπτύσσεται καὶ οὐκέτι φοβεῖται 20τα φιληματα V19 Tαυτα ἄμα λέγων ἐνέβλεπον τη κόρη πῶς ἔχει

προς την ἀκρόασιν την ἐρωτικην ' η δὲ υπεσημαι νεν οὐκ ἀηδῶς ἀκούειν. To δὲ κάλλος ἀστράπτον του ταῶ ηττον ἐδόκει μοι του της Λευκίππης ειναι 25 προσώπου. To γὰρ του σώματος κάλλος αυτης προς τὰ τοs λειμῶνος ηριζεν ἄνθη ' ναρκίσσου μὲν τὸ πρόσωπον ἔστιλβε χρόαν, ρόδον δὲ ἀνέτελλεν ἐκ της παρειῆς, Γον δὲ ητῶν οφθαλμῶν ἐμάρμαιρεν αυγη, αἱ δὲ κόμαι βοστρυχούμεναι μῆλλον εἱλίττοντο κιτ- 302 του. ιοῶτος ην Λευκίππης ἐπὶ τῶν προσώπων ὁ λειμών. υ μὲν οὐν μετὰ μικρον ἀπιοsσα ωχετο ' της

119쪽

58AXMΛΕΩΣ ΤΑΤΙΟΥ γὰρ κιθάρας αυτην ὁ καιρος ἐκάλει' ἐμοὶ δὲ ἐδόκει παρεῖναι, ἀπελθοsσα γὰρ την μορφην ἐπαφηκέ μου τοῖς ὀφθαλμοῖς. ραυτοὐς ουν ἐπηνοῶμεν ἐγώ τε και 3ὁ Σάτυρος ' ἐγὼ μὲν ἐμαυτὸν της μυθολογίας, ὁ δὲβ οτι μοι τὰς ἀφορμὰς παρέσχεν.

υμα εαυτοὐς ἐπαινοῶντες ἐπὶ το δωμάτιον 1εβαδίζομεν της κόρης, ἀκροασόμενοι δηθεν των κιθαρισμάτων' ου γὰρ ηδυνάμην ἐμαυτοs καν ἐπ ὀλί- ιο γον κρατεῖν το μη ὁρῆν την κόρην. Η δὲ πρῶτον μὲνησεν υμηρου την προς τον λέοντα του συος μάχην ἔπειτα δε τι καὶ της απαλης μούσης ἐλίγαινε ' ὐόδον γὰρ ἐπηνει το ἀσμα. Εἴ τις τὰς καμπὰς της ωδης 2περιελὼν ψιλὸν ἔλεγεν αρμονίας τον λόγον, οὐτως 15 αν εἶχεν ο λόγος ' 'ει τοῖς ἄνθεσιν ηθελεν ὁ Ζευς ἐπιθεῖναι βασιλέα, το ὐόδον αν των ἀνθέων ἐβασίλευε. Γης ἐστι κόσμος, φυτῶν αγλάισμα, οφθαλμὸς ἀνθέων, λειμῶνος ἐρύθημα. Ἐρωτος πνεῖ, 'Aφροδί- 3την προξενεῖ, εὐώδεσι φύλλοις κομῶ, εὐκινητοις πε- eto τάλοις τρυφῶ, τὰ πέταλα τῶ Ζεφύρω γελῶ Η μεν ταῶτα ηδεν' ἐγὼ δὲ ἐδόκουν τὸ ρόδον ἐπὶ των χει λέων αυτης ἰδεῖν, ως εἴ τις της κάλυκος τὸ περιφερὲς

εἰς την του στόματος ἔκλεισε μορφην. ι ἄρτι πέπαυτο των κιθαρισμάτων καὶ πάλιν 225 του δείπνου καιρὸς ην. 'm γὰρ εορτη προτρυγαίου

b post παρεσχε: καὶ μετὰ μικρὸν του δείπνου καιρὸς ' ην καὶ πάλιν ομοίως συνεπίνομεν

18 posι ἐρυθημαι κάλλος ἀστράπτον

120쪽

Aιονύσου τότε. Ἀν γὰρ Aιόνυσον Τύριοι νομίζου-2 σιν εαυτῶν, ἐπεὶ καὶ τον Κάδμου μυθον αδουσι ' καὶ της εορτης διηγουνται πατέρα μυδον, οἶνον ουκ εἶναί ποτε παρ ἀνθρώποις, ου τον μέλανα τον ἀνθοσμίαν, ου τον της Βιβλίνης ἀμπελου, ου τον Μάρωνος τον 5 Θράκιον, ου τον Xῖον τον εκ Λακαίνης, ου τουγκάρου τον νησιώτην, αλλὰ τούτους μεν ἄπαντας ἀποίκους εἶναι Τυρίων ἀμπέλων, τὴν πρώτην 3 παρ' αυτοις φυναι τῶν οἴνων μητέρα. ειναι γὰρεκεῖ φιλόξενόν τινα βουκόλον, οιον τὸν Ἱκάριον 'Aθη- 10 ναιοι λέγουσι, καὶ τοὐτον ἐνταυθα του μυθου γενέσθαι πατέρα. Ἐπὶ τοsτον ηκεν ὁ Λιόνυσος τον βουκόλον, ο δὲ αυτω παρατίθησιν ὁσα γη φέρει καὶ - ἄμαξα βοῶν ' ποτὸν δε ην παρ αυτοις οιον καὶ ὁ δ βους ἔπινεν ' ουπω γὰρ το ἀμπέλινον ην. UAιόνυσος 15επαινεῖ της φιλοφροσύνης τον βουκόλον και αυτω

προπίνει κύλικα φιλοτησίαν ' το ποτὸν οἶνος ην.

Ο δὲ πιὼν υφ' ηδονῆς βακχεύεται καὶ λέγει προς τον θεὸν ' πόθεν, ῶ ξένε, σοὶ το ἴδωρ τοsτο το πορφυ-b ροὐν; οὐ γάρ ἐστιν ἐκεῖνο το χαμαὶ ρέον. μεν re γὰρ εἰς τα στέρνα καταβαίνει καὶ λεπτην ἔχει τηνηδονήν τοsτο δὲ καὶ προ του στόματος τὰς ρῖνας ευφραίνει καὶ θιγόντι μὲν ψυχρόν ἐστιν, εἰς την γαστέρα δὲ καταθορὸν ἀνάπτει κάτωθεν πυρ ηδο- ωῆς ' Καὶ ὁ Αιόνυσος ἔφη Πτοsτο ἐστιν οπώρας re 6 υδωρ ' υγει προς την ἄμπελον ὁ θεὸς τον βουκόλον, και τῶν βοτρύων λαβὼν ἄμα καὶ θλίβων καὶ δεικνυς

4 post ἀνθρώποις : ουπω παρ' αυτοις I2 post πατέρα r οσον 'Ἀττικὸν εἶναι δοκειν 20 post πορφυρουν r πόθεν ουτως ευρες αἷμα γλυκυς 26 post υδωρ: τουτό ἐστιν αἷμα βοτρυων