Compendiaria Græcæ grammatices institutio in usum seminarii Patavini multo quam antea emendatior et auctior

51쪽

Persona x. N.

omnes casus pronominis te tiae personae adhiberi s Ient a Graecis loco casuum Pronominis αυτα , ipso. Pronomen possessivum oemplex. εμυ εμος εμνὶ εμο r. meus, mea, meum. σω ση σοὶ, tuus, tua, tuum. ος ii ον suus, suas suum.

Ex his postremis pluralibus derivantur duo pron mina ημεδαπος, ἐν nostras, ali , et ηαελιπος, ὰ , et vestras, alis. Tertium pronomen primitivum non ha het duale posseSSivum

Pronomen demonstrativum αι plex ... N. ου ς ἀυτη τουτο hic, haec, hoc. ταυτης τούτου ταυτη τουτεν Hoc pronomen assumit A. τουτον ταυ ν τουτο spiritum asperum, vel li V. ουτος αὐ ii τουτο teram τὼ , quoties illum

vel hanc habet articulusia ταυτα τουτω Λssumit in paenultima pro ου, quoties in ultima est littera a. vel η M. τουτου

D. του τε

52쪽

De Pronomine.

αυται ταυτα G. τουτων τουτων τουτων P. D. τουτοις ταυταις τουτοις N. συτοι S. D se τουτους ταυτας ταυτα

εκειν

εκείνωνεκείνων

Attici emphaseos causa , ut res quasi praesens inὀicetur, addunt denominativis jota acutum, nempe vetus pronomen o ipse, ut eυτοσὶ hic Ipse , αυτm haec ipsν, τουτοι hoc ipsum, aeque ac in Genit. τουτου ι , ταυτησι, τουτρυι: εκπνικτι , εκειν οῦ. ἔκεινM etc. ille ipse, illa ipsa, illud ipsum. In neutro autem Singui. saepius contracte τοὐτι pro τουτοι, in plurali vero pro ταυται dicunt ταυτι .Pronomen relativum . Duplex est ος, η, o qui, quae , quod, et αυτος, αυτηναυτὸ ipse, ipsa, ipsum. Prius vocatur etiam articulus subjunctivus, et legitur initio statim hujus Grammaticae pag. 8., posterius hic exhibemus. Sunt alia composita ex Accusativo singulari primitivorum, et ex Genitivo αυτου, ut εμαυτου mei ipsius, σεαυτου tui ipsius εαυτου sui ipsius . Carent omnia Νωminativo singulari, et duo priora etiam numero duali et plurali: declinanturque hoc pacto.

53쪽

et separatim ἐαυrων, 'et σφων αυτων 3 ἐαυτεις, et σφίσιν αὐτοD etc. Imo plurale ipsius in omnes quoque personas quadrat: ἐαυ-ων , nostrum, veStrum, sutipsorum; ia πους nos , Vos, se ipsos. Sic et interdum singulariter . που tui prius, ἰαυτον te ipsum. Quum reperiuntur aspirata αυτου, - τω , αυτο, et similia, Crasis est pro ἐα που, ἐαυτω, ἐαυτον. Pronomen Indefinitum. ε, η, τὸ δεδεα, quidam, quaedam, quoddam; quo tiantur Graeci, quum certum hominem significare vo-δ rarit, neque tamen nominant: Itali dicunt: un certo Ie. Declinatur autem Sic

το δ του λ τω I τὸ Declinatur etiam o δεῖνα, του δεῖνα, et apud Poeta . δώς, του δεῖνι , τω δ' εισι, τον δεῖναι.

Conjugationes

ces , sive Foniae inflectendi

Modi quinque

Tempora Sex

Numeri

tres

affectiones propriae Verbi .e unica Barytonorum in ω. tres Circumflexorum in ῶ. quatuor Verborum in m. r-. Activa in ω, ῶ, FG, F Passiva in μαώ. Indicativus. Imperativus. Optati Uus. subjunctiVus. Infinitivus.

Praesens.

Praeteritum imperfectum. Praeteritum perfectum. Praeteritum plusquam-persectum. Aoristus.

Futurum.

c Singularis. Duali S. Pluralis.

54쪽

ε Personae tres Quantas, qua - Verbum est Genera quinque Species duae Figurae tres is

K Secunda. Tertia.

feetiones aliae. t Personale; ut γράφω , scribσ. Imperionale; ut δελ , Oportet.

Commune, sive Medium; ut βιάζομαι,

cogo et cogor.

Composita; ut περι-γω. circumduco. Deccmposita; ut συμπερωγω, tira cir L eumduco. Cur unicam tantum admiserimus merborum B Iton

ram conjugationem, licet plerique Grammatici sex ponaηt cur duas tantum voces seu formas, Activam nempe, et Passivam, licet illi etiam mediam recenseant; cur δε-nique sex tantum tempora, licet iidem novem numerent; breviter ostendemus suis locis, fusius vero in Pνaefatio-m , quam legesis. Generatim et universe duae tantum sunt verborum conjugationes; prior continet verba desinentia in is, a Pronomine εγώ, altera in μι ab obsoleto pronomine εμι Porro verba , quae desinunt in - , vel' simpliciter, veleontracte conjugantur. Si simpliciter, verba sunt Ba-xytona, quae ita vocantur, quia habent gravem tonum in ultima, qui non appingitur, sed intelligitur, et ac tum in paenultima: ea vero ante vi habent consonanum simplicem, vel duplicatam, vel duplicem, vel vota Iem, vel diphthongum, ut λεγώ dico, τι-- verbe 3ποιιζον ludo, τίω honoro, ακουω audio. Unica autem est Barytonorum conjugatio, quia omnia haec Verba unam tantum habent terminationem

55쪽

De Verbo:

senti et in praeterito imperfecto cuiuscumque formae et modi contractionem patiuntur : hine Contracta seu Cir

De conjugatione mutonorum. In Barytonorum conjugatione quatuor potissimum sunt observanda, nimirum Littera characteristi ea, Terminatio, Augmentum, et Mutatio penultimae. De littera characteristica quaedam modo sunt praemi tenda, de ceteris vero agemuS postea. De littera characterinica. Plures sunt litterae charaeteristicae Praesentis, quas m mnes sequens pagina continet. Frituri vero charaeteriastica est littera σ, quae aut explicite ponitur, si ante

ω praesentis adsit vocalis seu diphthongus, vel aliqua ex dentalibus τ , δ , Θ, Vel ζ et σιr; aut cum litteris labialibus cog Iescit in duplicem 4, aut eum palatinis in duplicem aut denique omittitur. Characteristica praeteriti perlaeti est κ, quae item aut explicite ponitur, quum futurum desinit in σω ; aut si eum litteris labialibus vel palatinis concurrat, in aspiratam asMnem Convertitur; aut denique omittitur. Verba barytona recipiunt ante ω quamlibet Iitteram Consonantem , omnes vocales praeter η , Omnes diphtho MS Proprias, exceptis ου et αυ. Quae vero desinunt in , et 4ω, proprie sunt futura, quae derivantur a praesentibus in γω et πω, ut ἀλεξω defendo, ab αλεγω, fui. ἀλεξω curo, εψω coquo, ab μω, fui. ε ω dispono; ideoque anomala sunt, quemadmodum etiam finita in σκω et σθω, quae mutuantur tempora ab eorum primiativis in is purum, vel in m desinentibus; άλίσκω capiosi ἀλοω, vel Vado a vel αμμα

56쪽

De Verbo. Terminationes Barytonorum in

Praesenti Futuro Praeterito

ψαλῶ

γε γέλακα,

τελεωτελεσίου τετελεκαδ

τι σωτετικα

Quaedam verba in , eaque praesertim, quae lamen lationem aut motum animi significant, habent futurum in dii, et praeteritum in , ut οιμωζω ploro, ολολυ νululo, κραζω clamo. Nonnulla habent in futuro σω et , et in praeterito κα et χα '. ut rapio. Multa verba in σιτω habent futurues in et prae

teritum in χα, ut ορυσσω fodio. Nonnulla habent f

57쪽

De Verbo acclvo .

turum in σω et in ξω, praeteritum in κα et χα r ut ερεσσω remim, quia derivantur a verbis obsoletis in Sunt etiam, quorum unum est futurum in ξω, et praeteritum in at duplex praesense at σφάζω vel ex φάσσω jugulae euνιζω vel φαινι ινσω rubefacio: vel ιήσω pinso. Sed σφίσσω horreo habet fui. in D, et praeteritum in κα , ne duae continentes Ullabae ab aspiratis incipiant. Tria ante ξω habent γ, nempe λιγ a λιγγω Stria deo ; κλαγξ, a κλάγγω vel κλαγ clangor πλάγξω a πλα- , disturbo. In verbis desinent Ibus In λω, μω, νω, fast, μνω, anti quissimi Graeci litteram characterasticam futuri s retinebant , ut apparet ex Phavorino, qui ex antiquo Grammatico adsert sutura σπερσαν, κλι σω, νέμ- . CO- muniter tamen o rejicitur, sed compensationis fortasse causa ultima circumflectitur. Pauca ante inflexionem Verbi notanda.

Prima dualis deest, quum prima pluralis exit in μεν. Secunda et tertia dualis Sunt similes, quum tertia pluralis exit in G, quod fit in Activis; aut in ται, quod fit in Passivi S. Modus imperativus et subjunctivus carent futuris: sed pro his usurpantur aoristi. Praesens et imperfectum, prae t. pers et plusq. perfin modo indicativo inflectuntur separatim: in aliis v

xo modis conjunctim. Verbum Barytonum vocis activae inflexum secundum cognata tempora. Modus indicativus, a quo omnes alii modi deducuntur. Tempus PraeSens.

D. c τυπτετον τυπτετον .P. τυπτομεν τυπτετε τυπτουσι .

Unde Praeteritum impersectum.

P. Gτυπτομεν πυπτετε ε τυπτον .Futurum

58쪽

Verberati

Verberavi.

Praesens et praeteritum imperfectum

Praeteritum perfectum et plusquam-persectum. τετυφε τετυ ετ αρ . Verberaveris

Verbe erat.

Verbera Verberato ta ιs. i

τυπτοιμι τυπτοις τυ τοι.

59쪽

c τυ-ιειας τυ ειε. Verberaverim. Ν τυ-ιείατον τυ ειατην. τιμιει αμεν τυ ψει ατε τυ ειαν .Praeteritum perfectum et plusquam- perfectum . -υφυμι τετυφοις τετυφοι. Verberavissem. . τε φοιτον τετυφοιτιο .

Modus SubjtinctivuI. Pr sens et Praeteritum impersectum eo, quum Si verberem, vel

Ῥerberarem. Si verberadero.

dus Infinitivus.

Praes. et Praeteritum impers. τυπτεν.Futurum τυψειν.Αoristus τυ ψM . Praeteritum pers. et plusquam-pers. τετυφεναι. Participium. Praesens et Praeteritum imperfectum.

Verberans. Verberatinus .

Qui verberav I.

60쪽

I De Formatisne Temporum . Praeteritum perfectum et plusquam pers.

TEM po RUM FORΜATIO. Praesens. Praesens est verbi thema et fundamentum, ut τω. Praeteritum imperIectum. Praeteritum imperfectum formatur a praesenti, m tando ἄν in ον, et praeponendo augmentum, ut τα, ετιον.

Regulae de augmento Praeteriti imperfecti. Ausmentum est duplex, Syllabi cum et Temporale. Syllabi cum augmentum est O , quam verbum incipit consonante: tunc enim o praefigitur praeteritis imperfecto et plusquam-perfecto, aoristo, modi indicativi, sed non in reliquis modis: ita vero appellatur, quia praesenti additum, i Ilud integra syllaba auget. Atti ei mutant ε UlIabi cum augmentum in temporale η; ut pro casλλον ημελλον, futurus eram. Verbis incipientibus ab O, vel ω, Attici praefigunt a:

Poetae praeponunt a coristis sive a vocali, sive a ἀψ Gongo incipientibus , ut εεισα pro εῖπα, dixi. Si verbum incipiat a ρ, geminatur ρ post ε: ut ρί- τω, ερριστον, projicio. Temporale augmentum est, quum verbum ineipit a mutabi Ii vocali, vel ia mutabili diphthongo: est vero nihil aliud, quam idem augmentum syllabi cum ε, quod eum prima verbi vocaIi contractum coaluit in vocalem Iongam, ideoque temporaIe vocatur, quia aliquod temporis eidem addit. Mutabi-t α ρη πιι- όνυis perficio, barra.

diphthongi et vocales sunt immutabiles. Quaedam ab ε incipientia in praeterito impersecto, Vel