장음표시 사용
61쪽
ουλυζον traho: ερπω, ἐρπιζω, cpπον, εἱμνιζον, serpo: εστ, is, plusq. peri, eiστηκειν, sto: , ειστιαον, eonvivio eXcipio: αω, είαον, sino: ἐω, praeter . per Lpass. ύμαι, induo, . seu pono: ερυω, εὐ- , traho: εθίζω.,ίωζον, assuefacio: εργάζομαι, ε ργαζομην, operora πω, ωπον , dico, quod servat augmentum in Omnibus mois dis: ορταζω, εἰορταζον et ἐωρτα ν, festum celebro. Qitaedam ab οι incipientia nullum habent augmentum, ut G νω, οίδαινον, tu meo. Ea autem sunt, quae deriis mantur a dictionibus requentibus..ῖul , clavus k-οιο ιζον clavum retor οδεος, vinum οινίζω οινιζον vinum oleo, se emo.
λος , amicus, et σοφὸς sapiens, ε λοσλ
Pronomine ἀυτο : ut αυτομολω , fugio ad
Praepositione, quae non mutet significati principio, si nem verbi: ut m ω, idem cum simplici verba com- εα , dico, o πον .lVerbo simplici ; quod non sit in usu: uti ἀντιβολω, supplico, ηντιβολουν. 4dverbiis ομοῖ , Vel ομῶς , Simul: ut σε -
λογω, fateor, ἀμολογω .l Particula privativa α; ut ἀπονω, insipiens
62쪽
'ro . De formatione Tempopami Praepositione, quae mutet significat Ionem
verbi, ut γινώσκω, cognosco, καταγινώ- s, condemno , κατεγίνωσκον .Augmen- Particulis δους male, et εὐ bene, modo sexum erit in quatur vocalis mutabilis: ut δυσαρεστω, medio , si displiceo, ευεργετω, benefacio, componan- l ευηργετουν. At Sequente consonante , aut tur eum vocali immutabili , regulam simplicium sequuntur: ut δυστυ χῶ, infelix sum , εδυ-
mrυ . pietatem colo, εὐσεβουνοῦ t ευirμερῶ , prospere agos ευημερουν . Nonnulla, quamvis simplicia non sint in usu, habent tamen augmentum in medio: ut ἀπιγλαυω, fruor, ἀπελαυον et απηλα ον ζ επιχ ιξω, conor , επιχειρ νο εγ, laudo, ενεκωμι : προσκυνῶ , adoro , προσεκυνουν . Quaedam habent augmentum in principio, et in medio: ut ανορδῶ, corrigo, ηνωρθουν : ενοχλῶ, molestus Sumae νωχλcυν; reperitur tamen-- : αν εχυσμαι, tolero, ανε χομην et ηυιχομην . Sic ονοματο ποιω, nomen feto: παροινω , debacchor: προοδμοιῶ, viam patefacior ανα is ναι , abnuo: item διαιτῶ, arbiter oum, cum suis comis positis .
. Aliqua interdum in principio , interdum in medio au-
ventur, ut εγγυῶ, ηγγυησα et ηγγεγυii κα, despondeo:ώγακονῶ, εδιακονουν et διεκ ουν , ministro. Sic εμπλοω, Xersors μεθοδώω, methodo utor. Verbum κατηγορῶ, accuso, nullum capit incremen-
Praepositionum ultima vocalis in compositione elidi. tur, si vocalis Sequatur, exceptis πρὸ , et περὶ, quae
mmquam vocalem amittunt, et aliquando , ut πωρακώω, perperam audio, παρηκουον ζ a παρα , et ακου. . καταλέγω, deligo, πιιτ λεγον : a κἀ Tae, et λεγω. προβαλλω. Propello, προεβαμιν, et cras i, πρου Mλλον:a προ , et βαλλαε. Hinc προεχω et προύχω, praecedo. περιιαγω, Circumdum, περιῆγον. Sic et επιορκω, pej
αμιπιελισσω, in orbem Verto: eX ἀμφι, et-: ἀμφιεπω, et αμφέπον, circumstim: ex ἀμφi, et επω . Praepositio mutat suam tenuem in aspiratam, si ve
bum incipiat a vocali, vel diphthongo aspirata , ut nae
63쪽
De Aoristo qui vulgo secundus appellatur. Plerique Grammatici hic ponunt coristum secundum νquem a praeterito imperfecto formari affirmant; nos eo ira eum tale enaerio, Rustero, Lennepio, Scheidio alii que doctissimis viris, graecaeque linguae peritissimis putavimus aoristos secundos esse tempora ficta tantum a Grammaticis, ignorantibus veras verborum formas, ad quas haec tempora referri debeant; et nihil aliud esse quam praeterita imperfecta, quae ab obsoletis fere praesentibus originem trabunt. Etenim quum certo constet, antiquitus utillum fuisse vocalium longarum, diphthongorum , et duplicium vel duplicatarum consonantium usum, hinc factum est, ut ab antiquo praesenti λαβω pro λ, βω imper
fectum έλαβον, ex κάω pro καίω εκαον, ex φράδω pro φριεφραδον , ex τυπω pro τυ ταν έτυπον ortum duxerint; quae veri nominis imperfecta esse eχ eo potissimum probatur, quo2 tum apud profanos auctores, tum in N. Teia numento passim ελαβον et similia aliorum verborum remiapora adhibensur significatione temporis praeteriti imperfecti , non aoristi.
Ea igitur verba, quae in paenultima babent longam, tet diphthongum, vel duplicem consonantem, saepissime pro ducunt aliud imperfectum , mutando scilicet i
λίπω έλοπιν linquo. φυ γω ἐφυγον fugio. - ejiciendo alteram consonantem, nempe t
vel mutando duplicem in simplicem, ut fζ olim φράδην δεραδεν dico ..
64쪽
sitiae desinunt in isω, et pob Iuba in ανω, ευω, tis et inas et alia multa babent tantum imperfectum commune cum paenultima longa. Verba in ζω et σσω, si babeant futurum in ξω, plerumque formant hoc alterum imperfectum in δον s si in σω, formant in γον , ut φραζω dico, fui. φρασω, impere. εφραζον et εφραδον ei πρασσω Uet πρασω facis , fui. πραξ s, impers. επραττον et ετ αγον; nam futura in ω cadentia verborum in σσω proprie pertinere ad verba' in γω, destinentia vero in σω ad formas verborum in δω cadentium referenda esse jam vidimus. DisFIuba , quae babent liquidam ante , vel post a aut εο mutant paenultimam in ἀ: ut πλέκω plico, imperf
Sed trisγllaba , etiamsi habeant liquidam post ει, se vani ε: ut αγειρω congrego , impere. ηγειραν et i γερου φειλω debeo , impers. ωφειλον et ώφελ . His adde tria diasγllaba βλεπω video , λέγω dico, φλεγω uro , quae habent unum tantum imperfectum εξλεωον, ελεγον, ε φλεγον. Quaedam sunt verba, quae mutant ae praesentis in aspia raram affnem φ, veI in tenuem βε, quaedam mutant γ' praesentis in γ: ita ut hi Aoristi sec si, vel potius praeterita imperfecta ηφον, εραφον, ε δρυφον etc. ab obsoletis praesentibus άφω, βαφω , δρύφω etc. originem habuisse via
ρυπτω lacer έδρυπτον et εδρυφον in
κρυπτω occulo έκρυπτον et εκρυβον
65쪽
hras ἰη hoe tempore geminatione uti solent , ut a κάμνω, laboro, formant κεκαμον pro εκαμον . De Futuro quod vulgo appellatur Iecvndum. Qtiod modo diximas de aoristo secundo, idem dicendum de boc futuro; hoc autem derivatur ab altero imperfecto formae vetustissimae cum paenultima brevi, ut ab ετωπον est τυπω. Sed hujusmodi futurum Atticum est, nihilque
significatione differt a futuro primo, et originem habet
ab obsoleto verbo τυ νεω- hoc autem futurum rarissimo est in ara, nisi in verbis quibusdam, iisque anomalis. Futurum2. oritur futurum a praesenti κ variata sola characteristica, ut supra dictum est, retenta eadem paenultima, quae praesentis: ut τίω, τίσia. Observationes. Verba, quorum littera characteristica
Est liquida, in futuro circumflectunt ultimam, et Co ripiunt paenultimam, vel abjecta altera liquida , si fuerint duae; ut cano , 4αλω; vel elisa vocali subinjunctiva diphisongi, ut φώνω appareo, φανω; Vel co repta ancipiti, ut κρυ νω judico, κρινῶ. Ideo vero haedfutura habent paenultimam brevem, quia derivantur ab antiquis praesentibus, in quibus nec duplicatae consonantes, nec diphthongi erant, ut jam dictum est. Haec re-ete vocari possent futura Attica in usum communem Graecorum cum multis aliis recepta; ortum enim habent ab obsoletis ψαλεω, κρινεω s quum nempe futurum idem erat ac praesens. Eadem est ratio verborum in quae Attice in f turo abiiciunt ζ praesentis, et ultimam circumflectunt, vi νομιζω puto, νομιῶ : εγγι ζω, appropinquo, εγγιον, quae sutura reapse non a verbis in ιζω, Sed in ω purum cadentibus formantur, nempe a νομιiω , εγγιε. . Idem sere dicendum de futuris Atticis δρῶ, ε, κρεμῶ, εξ λω a verbis hia facio, εξελ v expello, κρεμάω suspen
66쪽
Quatuor futura non retinent litteram aut spiritum praesentis: ut τρέφω nutrio, τρεχω Curro, Θρε- ξω; τυφω inflammo, 2υ4ω: εχω habeo, εμ: id autem accidit, quia ea Verba τρέφω , ττύφω et natura sua habent litteram aspiratam vel spiritum aspe. rum in prima sy Ilaba, eamque mutationem Subiere ob concursum alterius aspiratae in secunda syllaba; in futuro autem, cujus secunda syllaba levigatur, redit a. spiratio.
Aoristus significat aliquid praeteriisse, sed inde iter non enim defuit, si revera actio praeterita sit, sive etiamnum duret, sive dudum praeterita, sive modo ante facta, ut apud Italas amat, quum praeteritum perfectum significet modo aliquid factum, ut apud Italos ho amato. Praeterea aoristus saepe indicat id, quod semper factum sit, vel fieri debeat: ut apud Hesiod. πίστων δ' -α όμῶς aut ια πί-M ωλεσαν ἄνδρας, quod latine possis redderer credulitas autem pariter ac diffidentia perdidit, perdit,
perdet viros: et egregie Phaedrus: Periculosum est credere , et non credere. Formatur Aoristus a futuros retenta eadem chara Cter istica, mutato ω in ἀ, praeposito augmento imper
feeti, cum paenultima sere longa, ut τίσω, ετιητα. Exceptiones. Quinque sunt a oristi , qui futuri characteristicam mutant; duo primi retinent characteristi- eam praesentis: ut ειπα ab επω dico; ἔνεγκα ab ενεγκο Ion. η,εικα ab ενει- , tres accipiunt a praeterito: ut' vitae a θεω Seu τ pono; εδωκα a δα seu δίδωμι do; ηκα, ab εω , Sive Dμι mitto. Ouatuor expellunt characteristicam futuri: εχεμ, quod et εχεα, ε σευα , i λευιι, a χέω vel fundo, σεύω quatio, vito, κα ω vel κάω uro , qua
67쪽
In verbis, quorum littera characteristica est liquida, quaeque plerumque habent paenultimam brevem in futuro, hanc producunt hac mutatione: . futuri mutatur in ειοῦ ut πιπεύρω Sero, ωρῶ, έσπειρα. α, ε, υ quae communes sunt, remanent, ut 4άα eano, ψαλω, ε ψαλαι. appareo, φανῶ, εφαναὴ κρανω judico, κρινῶ, ε κρινα Uλυνον contamino, ι λυνῶ, εμί-
Attice a mutatur in ut ε αλἀ cecini, a 4αMω; έμνια apparui , a Ex his tamen verbia, quorum littera characteristiea est liquida, observandum est, nota paucos reperiri a risios, praesertim apud Homerum, qui retinent σὲ futuri r hinc reperire est aoristos infinitivi κέ σαι, ab aor istis indicativi εκε et, iaερσα profectos, Ver
borum κελλω moveo, et κειρω tondeo: eκ quo apparet etiam ex στελλω mitto, et 4αλλω psallo, olim veteres habuisse a oris tos εοελσα et ε ἀλσἀ, quos deinde faci- Iioris pronuntiationis causa mutarunt in μειλα et εμψαλἀ quemadmodum, ut Supra Vidimus, εχευσαι - σευσα mutarunt in εχευα et επι ι. Praeteritum perfectum. Formatur praeteritum perfectum a suturo, mutando is in α, assumta character istica propria n, et praeP
sito augmento: ut τι σω, τετικα.
Regulae de augmento Praeteriti perseeti. Prima syIlaba hujus temporis debet esse longa. Hine idem initium est praeteriti periecti, quod imper secti :I. si verbum incipiat a vocali, ver diphthongor ut
da non sit liquida, tunc enim apud poetas syllaba esset anceps; ver a duplici, nempe ζ,ξ, 4, ut σπει- ρω Sero, e πειρον, ἐσθαρκα i serveo, εμ, 3' si Incipiat a ir ut ρ -ω projicio: hwντον, ψρι--Repetit autem primam consonantem praesentis cuin
68쪽
ues ' 'De formatione Temporum Ν', si verbum incipiat a simplici consonante, vel a m
Exceptiones. Incipientia tamen a P, et γρη, licet inchoentur a muta cum liquida, non repetunt primam consonantem praesentis: ut γνωρίζω cognosco , εγνῶ καἰ γρηγορέω Vigilo, εγρηγορηκα , ad evitandam scilicet ca phoniam. Ineipientia a duabus consonantibus πτ, κτ, ιιν, licet non muta cum liquida, repetunt primam praeseritis:
ιι a recordor, μεμνημαι. Hoc ideo fit, quod poetae vocalem brevem ante πτ,κτ, μν communem faciunt. Sed Tamen nonnulla non repetunt; ut m ζω fabrico, ef κυ-λα , et alia . Quadam incipientia a muta cum liquida modo repetunt, modo non repetunt primam praesentis; ut βλα- ίω germino, βεβλαστμα et εβλαστηκα, et alia. Observationes . Si verbum incipiat a muta aspirata,
videlicet gi, χ, Θ, repetit tenuem illi affinem: ut φραζω
Praeteritum perfectum quale initium habuerit in modo indicativo, idem retinet etiam in re liquis modis. Di syllaba , quorum characteristi ea est littera liquuda, mutant a futuri in α , ut imίρω, σπερῶ., ε αρκα,
sero: σπελλα , συλῶν εσταλκα, mitto.
Immutabiles λ et ρ manent in prael. ut in sui. ut . .ἀλλω, ψαλλω, ε ψαλκα, PSallo: φθειρω, φθερῶ ,
corrumpo. Verba in μω, et μνω adsumunt ii ante κἀ: ut νερον νεμαν, νενεμηκα, tribuo: τεμνω , τεμω, τετem1κα, et per syncopen τετμημα, seco. Haec verba orta videntur ex
formis derivatis puris, nempe a νεμεω , et τεμέω, cu rus loco dictum deinde est νεμον et τεμνω. Disyllaba in είνω, ινώ, υνω, abjiciunt ν suturi in Prael. ut τείνω, τενω, τετακοι, eXtendo; κρίνω, κρινῶν κεκρικα, iudico: ξένω, ξυνῶ, τακα, propero. Cetera verba in νω vertunt ν in χ: ut , φανῶ, πιφαγκοι, appareo: μολυνει, μολυνῶ, μεμαυγκα , polluo Simper enim ν ante γ, κ, χ, ξ , migrat in γ. At μενῶ a μεμενηκα, ιamquam a με ιων maneo.
69쪽
nerbi Retivi. 37 Peaeterἱtum perfectum atticum. Attici verbis incipientibus a λ vel pro commu
In verbis incipientibus ab a brevi, ε, ο, praefigunt praeterito communi duas priores litteras praesentis: ut
σαγείρω, νιγερκα, σιγηγερκα, congrego: of ω, ωλα, ο λωλα νPereo . Si autem excesserit numerum trium syllabarum,
tertia ab initio syllaba corripitur ita:
Si tamen tertia syllaba sit longa positione, non fit
Retinet diphthoneum ερείδω , ηρεικα, ερηρεικἀ 3 firmo stit disserat ab εροικα, quod ab ερίζω, contendo. Irregularia sunt εδs, ῆκα, ε δηκα , et interposito δο , δii δοχα, edo , αγω, ηχα , άγηχα et assumto ο, αγηοχα ι item in antiquo imperfecto ῆγον, αγηγον, et per metath ain, ηγαγον, duco. Verbis incipientibus ab O, vel vi, Attici praeter commune augmentum praeponunt ε, eodem spiritu manente,' ut oραον, ωρακα, ἐωρακα, video 3 ωθω, pello , ῶσμ α ι, εω- σμαι, praeter. pass. Sic ει - , οῖκα , εοικἀ , similis sum; επω, ε ει ,
di τ 3 AOr. ἡκα, misi; unde ξυπικα, commisi , irem intellexi: ωσαμην, et εωσάμην, impuli Di syllaba, quorum characteristica est littera labialis, aut palatina, vertunt praeteriti persecti paenultimam 1 in O: ut κλεπτω , κεκλεφα, κεκλοφα, furor: βρεχμ,
Praeteritum plusquam-perfectum. Formatur a Praeterito per L mutando a in ειν; ac, si persectum incipiat a simplici consonante, aliud ε as mendo, quam secundam reduplicationem vocant; ut νε-τικα, ετετίκειν : alioquin incipit et augetur, sicut pομ
70쪽
ectum; ut Ara. αυ, ει άλκειν, miseram; ηκου ., Mιού- κων, audieram: eodem initio . et augmento manente in medio in compositis: ut συνεφαλκα , συνεσπιέλκειν s co traXeram υπήκουκα, υπημουκειν, Obed Ieram .
Praeteritum piusquam-perfectum Atticum . Reperitur Attice sine secunda reduplicatione: ut δεδυκειν pro εδεδυκειν, Subieram . In verbis Attice reduplicatis accipit augmentum prima vocalis; ut ἀγηγερκα, ηγηγερκειν, congregaveram ορώρυχα, κρωρυχειν, foderam: ακηκοα, ηκηκοειν, audie-Tam. Excipe εληλυκειν, et εληλυΘειν, veneram, ab ελη- λυκα, et εληλυθα. . At ε ολπα . speravi; δεργα, feci; εοικα, similis sum, habent augmentum in medio: εωλκειν,εωργειν, εὐκειν .Praeteritum perfectum musto Medium dictum , sed reapse octivum Ionicum appellandum. Quum certo constet, Iones solemni more consonantem inter duas vocales, ac praecipue in temporibus praeteritis Iitteram κ omittere , ut videre est in ἐσπακὼ ἀ, quod muta runt in Dταιι; hinc minime absonum esse videtur, prateriarum, quod Grammatici perperam medium appellant, quia saepissime activam praesefert significationem, et semper hahet praeteriti activi te minationem, huc retrahere, et pr. peritum Ionicum appellare. Praeteritum Ionicum formatur a praeterito communi Retivo retenta paenultima et characteristica praesentis , et omissa littera ἀ , quae, ut vidimus, est propria characteristica praeteriti, ut τυπτω, prael. comm. τέτυφα pro τετυπκιε, prael. Ionicum τετυπα.
Sed in verbis in σσω et O, deducitur ab obsoletis in
ordino, πεφραδα pro πέφραδκἀ a φράδω pro dico. Verba circumflexa minuuntur etiam paenultima vocali:
veI potius derivantur a verbis ba tonis τελω et μέλω pro τελεω et μελ ω. Iones, abjecta characteristica corripiunt etiam po vultimam; ut γεγα. E pro γεγηκα; μέμαα pro μεμηκα. , u
de participia γεγαὼς et μεμαώς, Attice γεγὼς et μεμώς. Exceptiones. Di syllaba, quae habent a in paenultima futuri, mutant a in o in paenultima hujus praeteriti m